Er was een afspraak gemaakt met de behandelende arts van Martin. Deze zou ons een brief meegeven met een aanvraag om een MRI te nemen van Martin zijn arm. Martin en zijn mama waren de avond ervoor reeds van Namutumba overgekomen +- 7 uur rijden met het lokale vervoer. Wij hebben hen laten overnachten in een klein guesthouse. Nadat we (Ria met Francis) de mama en Martin hadden opgepikt, moesten we dus eerst een aanvraag brief gaan ophalen bij de behandelende arts. Deze man was echter niet op de afspraak en totaal onbereikbaar. Daar sta je dan En zo behandelen ze dan ook hier de plaatselijke bevolking!
Vorig jaar oktober had ik in dit hospitaal kennis gemaakt met de grote baas van dit hospitaal. Ik eiste dan nu ook om met deze man te praten . en dit maakte blijkbaar indruk, maar nee ze durfden deze man niet te storen . WAT HAD JE GEDACHT in Uganda durf ik wel veel meer en laat ik mij vooral niet doen Even later kreeg ik deze man aan de telefoon. -- De juiste man op de juiste plaats --. Nog geen half uur later was ik reeds in het bezit van de nodige papieren.
Men had al verschillende keren gevraagd wie de MRI ging betalen. Ik dus. Men vroeg eerst 800.000 Shilling en oeps, ik had maar 750.000 Sh bij. Toen ik dan wel zei dat dit meer leek dan dat we verwacht hadden, was het plots maar 400.000 Shilling en veel bla bla bla wat dan achteraf toch een vergissing bleek te zijn. Uiteindelijk dan naar de afdeling van de MRI, waar we moesten wachten. Na een drie kwartier kwam men zeggen dat ze de machine terug moesten opstarten ??? en dat dit wel een half uur zou duren.
Jawadde . 1 uur werden er bijna 2
Herman zat ondertussen in het hotel te wachten, samen met Brittje en Roy. Dit was onze laatste namiddag / avond samen. En ik zat binnen in dat hospitaal, ik kon zelfs niet zien of het zonnetje wel scheen.
Uiteindelijk werd ik binnengeroepen, Yes madam, we have problems, like you see the machine is not working, dus de MRI werkte niet .. Het kwam er op neer dat heel dit spel geblokkeerd zat vanwege de elektriciteit. Ze hadden een restart gemaakt en volgens de gegevens moest er een technieker bij komen. Deze was dan weer niet bereikbaar, en we moesten dan maar de volgende dag terug komen. ze konden zelfs niet garanderen of de machine wel gemaakt zou zijn . Dit was het resultaat van 4 uur wachten in een hospitaal.
Ik vertelde dat dit niet kon omdat we terug naar België moesten. Tja, dan was er misschien nog wel de mogelijkheid om nu naar een ander hospitaal te gaan. Er zijn in het hele Kampala district 4 hospitalen waar men een MRI kan nemen, in één hiervan zijn de resultaten niet zuiver dus die telde niet mee . Nog twee te gaan. Ze belden naar het dichtbij zijnde, maar daar was niemand meer aanwezig. Dan maar de volgende . Het kwam er op neer dat we nergens meer terecht konden. Uiteindelijk werd er voor Martin een afspraak gemaakt in een ander hospitaal voor de volgende dag om 8:00 smorgens!!! Ik kon er bijna van gaan huilen een hele namiddag in een hospitaal voor niets terwijl Brittje en Roy zaten te wachten onze laatste dag!!!! Uiteindelijk moesten we dan nog een file in de stad trotseren om terug in het hotel te geraken.
Ik nam Martin en zijn mama voor enkele uurtjes mee naar ons hotel, hier konden we in de tuin zitten om verder af te spreken. Wat glunderde Martin toen hij een reuze ijsje kreeg, iets wat hij in heel zn leven nog nooit gezien had. Hij heeft er wel een half uur over gedaan om zijn glazen beker leeg te eten. Martin is een geweldige jongen zes uur lang zijn we weggeweest voor een onderzoek dat gewoon niet is doorgegaan geen enkele keer heeft hij gereclameerd. Iedereen is super vriendelijk voor deze jongen, hij verdient dan ook alle kansen op een verbetering van die gigantische arm en hand.
Diezelfde avond moesten we afscheid nemen van Roy en Brittje, wat steeds weer een héél moeilijk moment is. Eerlijk waar, dit alles kruipt niet in je kleren zoals we het in ons landje zeggen. De volgende morgen heeft het onderzoek van Martin dan uiteindelijk plaatsgehad. We hadden nog teruggebeld naar het ziekenhuis van de vorige dag, zoals verwacht was DE MACHINE IS STILL BROKEN .
Wat wel supertof was . Ook hier zijn ze ongelooflijk vriendelijk voor Martin, ook hier mochten ze de machine eerst zien, Martin werd in zijn eigen taal alles eerst uitgelegd, men legde hem uit dat de machine lawaai zou maken, maar hij kreeg een koptelefoon op met muziek .. Het hele onderzoek heeft in totaal 1u en 20min geduurd.
Ik had met Francis afgesproken dat ik deze morgen niet meer mee kon gaan, ik sukkel al enkele dagen met problemen in de rug, en had een afspraak voor een rug massage alvorens we terug naar België kwamen, we moesten de hele nacht vliegen, en de afspraak op het werk was dat ik diezelfde dag nog ging werken.
Een heel goed idee om niet meer mee te gaan naar het hospitaal zo bleek later. Francis had nog een lichte aanrijding met de wagen waardoor hij samen met mama en Martin enkele uren later dan voorzien in het hospitaal aankwam!!!!!! Enkele uren later dan gepland vertrokken we dan richting vlieghaven.. De vlucht verliep prima we hadden nog wel een tussenlanding in Kigali waar we nog een uurtje aan de grond moesten wachten.
Terug thuis sinds vrijdag . zijn we al druk bezig met al de fotos te sorteren, plannen uit te werken voor de renovatie van de school, en hebben reeds een afspraak gemaakt met het Tropisch Instituut te Antwerpen voor de resultaten van de MRI van Martin, enz.
We vragen aan de sponsorouders om toch nog een weekje of twee geduld te hebben voor het ontvangen van de fotos. Wij willen toch speciaal ook al de leerlingen, leerkrachten en directie van kleuter en lagere school Regina Pacis bedanken die afgelopen maand speciale acties hebben gedaan om onze school te ondersteunen.
Hartelijk bedankt aan iedereen die ons steunt, samen maken wij het verschil, het verschil om van niemand iemand te maken.
Ondertussen is het woensdag. Terug richting Kampala bezochten we onze Nederlandse vrienden van het Leo Fonds. Ze helpen vele mensen rondom Mukono. Het was een blij weerzien. Het is steeds leuk om onze wederzijdse ervaringen te delen.
Vrijdag vertrokken we westwaarts richting Congo, hier waren we uitgenodigd om een lodgespark en omstreken te bezoeken. Een streek van vele theeplantages, kratermeren en oneindig vergezichten. We hadden prachtige zichten op het Rwenzori gebergte dat de grens vormt met Congo. Het leek wel dat speciaal voor ons, dit gebergte voor één keertje niet in de wolken verscholen lag.
Wat een adembenemende plek is dit . De lodges liggen met hun terrassen aan het Nyabikere kratermeer. De kamers zijn heel sober heel basic, enkel een bed met muggennet, een tafeltje, een toilet en inloop douche. Alles moet hier een opknapbeurt krijgen. Daarentegen de vriendelijkheid van het personeel en de prachtige omgeving maken het allemaal goed. Elke avond kregen we kampvuur, gezellig samen met een pintje of soda. We waren de enige gasten, dus we werden echt vertroeteld .. zoals bijvoorbeeld het ontbijt .. kregen we niet in het restaurant maar tussen de bomen aan de oever van het kratermeer met enkele apen als toeschouwers. Een oase van rust, de vele pelikanen en andere vogels die in en over het meer vlogen, s avonds de vele tropische geluiden van de krekels en gebrul van kikkers. Echt iets om te ontstressen Het noemt dan ook niet voor niets The Frog Safari Lodges.
We maakten daar samen met een gids een wandeling van wel drie uur tussen de vele velden en tropische bossen, smalle en soms gladde paadjes, bangelijk, aan de ene kant de oever van een kratermeer, aan de andere kant een helling steil omhoog. Ria heeft nog nooit zoveel hand in hand gelopen met een andere man. De wandeling ging tot zoals ze het hier noemen, the top of the world. Een prachtig uitzicht over de drie kratermeren die dit gebied rijk is, het ene meer wat hoger liggend dan het ander. Onderweg kregen we van de gids veel uitleg over planten en dieren. En .. wat waren we vergeten . ons in te smeren tegen de brandende zon, wie gaat nu denken dat als je in een bos loopt, je verbrand kan raken. Dus later die dag . veel rode huid en veel smeren.
De bedoeling van deze uitnodiging was om advies te geven als toerist voor de opknapbeurt en herinrichting van deze lodges. Het waren mooie drie dagen, eigenlijk veeeeel te kort. Als afsluiting op de terugweg naar Kampala, een vijf en een half uur durende rit, kregen we als kers op de taart . anderhalf uur file in de stad zelf. Er was ergens een gebouw ingestort en heel de stad was één chaos. De files hebben tot in de vroege morgen geduurd.
Vandaag, dinsdag, hebben we nog een meeting gehad met Simon, onze Principal van de school. We hebben het uitgebreid gehad over de uitvoering van de renovatiewerken in onze school de komende maand mei. Ook de open eetplaats wordt nu een feit, dit dank zij de sponsortocht van de kinderen van de lagere school Regina Pagis te Hove. Een project dat zeker al twee jaar te wachten stond. Dit zal weer een hele verbetering worden voor de school. De kleutertjes van diezelfde school sponsoren dan weer een heel jaar de pancakes die dagelijks wordt gegeven aan al de kinderen in onze school.
Ook vandaag zijn we al afscheid gaan nemen van onze kleindochter Rian. De school had ons uitzonderlijk toestemming gegeven voor dit bezoek.
Morgen woensdag wordt nog een lange dag . Zeker voor Ria. Er zijn afspraken gemaakt in twee hospitalen. Ze gaat met Martin, onze jongen met de dikke hand, enkele onderzoeken laten uitvoeren, later meer hier over.
Maandag morgen stonden we reeds om 9 uur aan onze schoolpoort in Namutumba. Onze Principal was er nog niet. De kleuters zaten allen in één klasje, het had ook hier in de nacht stevig geregend en de tweede kleuterjuf was ook nog niet aanwezig.
We bezochten klas per klas, telkens werden we enthousiast begroet het viel wel op dat niet alle leerlingen er waren, dit had alles te maken met de hevige regens van die nacht. Uit ondervinding weten we dat als het regent, het leven hier werkelijk stilvalt, geen mens komt nog buiten. Het viel ook op dat vele kindjes nog geen uniform droegen, dit kwam doordat de ouders nog geen geld hadden gegeven voor dit uniform. Daar moeten we in de toekomst aan werken.
We maakten kennis met onze nieuwe leerkracht Agnes. Zij geeft nu les aan ons eerste studiejaar. Wauw, dit is een echte aanwinst voor de school.
Ondertussen was ook onze Principal gearriveerd met een Boda Boda, taxibrommer. Verrassing geslaagd! !!!!
Wij hadden een 200 kleine knuffels bij. Toen de kinderen hun beker Porridge en pancake kregen als ontbijt, deelden we deze uit. De kinderen waren blij verrast, sommigen hadden zelfs veel pret met die rare knuffels, beestjes dat ze nog nooit hadden gezien.
Bij de rondwandeling viel het ons meteen op dat de school echt héél dringend een renovatie nodig heeft, de vloeren in de kleuterschool zijn uitgesleten. Die snelle slijtage komt omdat ze in het begin van de bouw het cement te snel hebben laten uitdrogen. Ook in de grote blok hebben we een muur die dringend aan herstelling toe is. De laatste houten scheidingswand moet worden verwijderd en vervangen door metalen deuren. De muur moet worden versterkt en opgemetst tot aan het dak. Zoals in een goed huis is hier ook onderhoud nodig . we gebruiken ondertussen dit gebouw reeds 8 jaar.
Ook alle gebouwen hebben een verflaag nodig, zowel binnen als buiten, maar dit is (nog) geen prioriteit.
Herman had de grond die we in november voor de school aankochten nog niet gezien. Dus we maakten een wandeling rond deze plek. Jammer, een groot deel van de oogst van de cassave planten is mislukt door de grote droogte afgelopen maanden.
Ook dit keer mochten we onze sponsorgroep vergroten met 2 nieuwe kindjes. Wat een ontroerend moment toen we de mamas gingen vertellen dat hun kindjes naar onze school mochten komen. Dit hadden we nog niet meegemaakt . Dat de mamas rond onze nek vlogen. Het gaat hier dan ook over héél arme families waarvan de mama zich goed realiseert dat haar kindje een mooie kans krijgt. In totaal praten we nu toch wel over 47 kinderen waarvoor we nu in België sponsors hebben.
Bij deze laten we jullie graag weten dat al jullie kindjes er goed uit zien en blij zijn dat de school terug gestart is, fotos volgen later.
De volgende morgen hadden we het plan opgevat om al de kindjes een liedje aan te leren, zij houden immers enorm van zingen en dansen. We begonnen in de lagere school Singing hai hai jippie jippie yeh . Singing enz. Tof, ze wisten van geen ophouden. Later de dag zouden we dit ook aan de kleutertjes leren, maar eerst werd er op het plein, midden van de school, al dansend geturnd, en natuurlijk deed Ria mee. De nieuwe juf is echt SUPER.
Ook een fotosessie van onze sponsorkindjes stond op het programma. En daarna gingen al de kinderen van de lagere school aan het loomen, vele kinderen van Regina Pagis te Hove spaarden hun loombandjes bij elkaar en hier zijn ze er verzot op.
Enkele weken terug zijn we in onze school ook gestart met Engelse les voor de mamas. Er was dan in de namiddag een bijeenkomst van de dames. Dit was het moment dat Ria haarhart even kon luchten wat betreft de kinderen en hun uniform. Ze vertelde hen dat het hun plicht was om ervoor te zorgen dat het uniform van de kinderen niet kapot is. Er werd ook een afspraak gemaakt wat betreft de kosten voor de lessen in het Engels.
Als afsluiter die dag brachten we al de kinderen bij elkaar, 126 in totaal. Zij zongen met zn allen ons vrolijk liedje .. fantastisch om dit te zien en te horen. Een kippenvel moment, en de mamas .. zij glunderden.
Het werd een lange dag in Namutumba, eentje om nooit te vergeten.
We gaan verder Vrijdag, na een korte nacht en het ontbijt rijden we eerst naar het lokaal marktje om juweeltjes te kopen. Op dat moment was het nog steeds aan het regenen, dus door de modder onze inkopen gedaan . lekker vettig overal We moesten dit nu wel doen, deze zijn alleen op vrijdag open en volgende week zijn we niet in de buurt. Voor de mensen die ons tot hiertoe nog niet gevolgd hebben .. Wij kopen deze juweeltjes hier in Uganda om deze daarna terug te verkopen in België . De winst is dan weer voor ons project uiteraard. Het was moeilijk om ons droog te houden.
Na de middag was het wat droger en werd het tijd om onze African dochter Roy te verrassen met een bezoekje, zij wist niet dat we in Oeganda waren. Francis, onze vriend hier, wist nog waar ze woonde. Eens de hoofdweg af, reden we de plaatselijke slomps in, één en al modder van de regen de voorbije nacht. Aan het huisje aangekomen, klopte Ria op de deur maar in plaats van Roy was het haar zus dat kwam kijken. Natuurlijk was deze verrast ons te zien. Ze vertelde ons dat Roy op haar werk was .. tot 8 uur s avonds wat een tegenslag voor ons -. Misschien was het wel mogelijk om haar op het werk te bezoeken . Dus wij terug de wagen in, door de modder naar dat fabriekje. Roy werkt sinds enkele weken in een bedrijf dat drinkwater in flessen verpakt. Na wat navraag je kon niet eens zien dat dit een bedrijf is reden we door de poort naar binnen, controle was er nauwelijks. Op de laad en losplaats dan maar iemand aangesproken, die is dan Roy in de fabriek gaan zoeken. En uiteindelijk kwam ze uit een poort, wat verward omdat ze niet wist wat haar te wachten stond, maar plots zag ze ons beiden staan . een kreet en een spurt om ons te omhelzen. Dit was nu eens een big surprise dat wij haar bezochten en nog wel op haar werk. Na een tien tal minuten moest ze weer aan het werk, ze zou trachten voor de dag erna een halve dag verlof te krijgen. Roy had Ria zo stevig vastgepakt dat Ria er een stevige rugpijn aan overhield, die gelukkig enkele dagen later terug is overgegaan VAN EEN KNUFFEL GESPROKEN.
Wij, van daar naar de school van ons Britt. Het was 3u30 in de namiddag de school stopt om 4 uur, dus wij dachten dat we Brittje al zouden meekrijgen ja tarara, de dikke directrice of wat het ook was, zei dat we moesten wachten tot de school uit was. Ze reclameerde ook (wel terecht) dat Britt dringend een nieuw uniform nodig had.
Zij kwam een beetje bedeesd naar ons toe maar eens de school uit was onze Britt . blij en vrolijk.
De dag erna . Een half dagje vrij .. een moment om eens naar andere hotels gaan te kijken voor in de toekomst. We zijn in dit hotel dolgraag, het is voor ons zoals een beetje thuiskomen, we kennen hier zoveel mensen. Maar ook hier stijgen de prijzen en voor een langer verblijf in de toekomst past het niet meer in ons budget. We gaan nog wel eens met de manager praten.
In de late namiddag was er dan bezoek van ons familie-ke tot in de avond uren.
Zondag, na het ontbijt vertrokken we richting onze school in Namutumba. Maar eerst brachten we een bezoekje in de school van Rian, onze grootste kleindochter. Zij gaat naar een internaat. Ook zij wist niet dat we op bezoek kwamen en was blij verrast ons te zien in haar school, haar hartje ging wel 100 maal sneller, ze kon Ria maar niet los laten. In die school moesten we ons ook even aanmelden in de office en kregen we te horen dat we Rian uitzonderlijk nogmaals konden bezoeken, samen met haar leerkracht.
Na toch wel een dik uur bezoek was het lunchtijd voor Rian.
Wij dus weg op naar Iganga. Na 2,5 uur rijden hadden we een strek de benen stop in Jinja. Vandaar ging het verder naar het hotel in Iganga.
Morgen . Maandag, de grote verrassing dag in onze school . Maar dit is voor de volgende nieuwsbrief.
Vele warme en soms natte groeten uit Uganda.
Ria en Herman.
Na een reis van 22 uur zijn we vrijdag morgen 01:00 uur terug aangekomen in Uganda.
Een reis van veel geduld. We wisten pas van woensdag van waaruit we gingen vertrekken.
Met bussen werden we van aan het Atomium te Brussel naar Frankfurt gebracht, vier en een half uur rijden. Daar in de luchthaven aangekomen moesten we met onze karren bagage, +/- 130 Kg, met de roltrappen naar boven wegens defecte liften! Bij de incheck van Brussels Airlines stond er geen volk aan te schuiven, ze waren blij om ons te zien. Geloof het of niet, er was geen limiet voor het aantal bagage. Tot hier toe nog geen enkele controle gehad. Door gebrek aan tijd zijn we dadelijk doorgelopen via de bagage en paspoort controle naar de gate.
Je kan het misschien niet geloven maar na al de gebeurtenissen in onze luchthaven, hier geen extra controle. We hadden ons aan wat anders verwacht ..
Na een hele tijd wachten in de gate werden we eindelijk naar het vliegtuig gebracht. De vliegtuigen van Brussels Airlines stonden ergens samen op de tarmac, het geeft je toch een raar gevoel ..
Eens al de passagiers aan boord, een half gevuld vliegtuig, wisten we op dat moment nog niet dat we nog eens drie en een half uur in het vliegtuig zouden zitten voor het vertrok. Zelfs de crew wist niet hoelang het zou duren, blijkbaar waren er problemen met de bagage en de cargo.
Uiteindelijk was alles klaar voor vertrek, moesten we weer wachten, er was te veel luchtverkeer op dat moment. Om de 2 a 3 minuten steeg er een vliegtuig op.
Na eindelijk de lucht in kwam de volgende verrassing. Als eten kregen we allen een plastic zak gevuld met staaltjes van verschillende bedrijven, een koekje van DeStrooper, potje yoghourt, een banaan, stukje cake, één LEO wafel en een gevulde boterham. Ook voor iedereen een klein bakje met stukje kip en een beetje puree. We leken wel vluchtelingen
Al bij al toch wel chapeau voor de crew en Brussels Airlines, om in deze moeilijke omstandigheden te werken.
Als avondeten kregen we terug een zak met verschillende producten.
Na een vlucht van zeven en een half uur eindelijk op Oegandese grond.
Die nacht kregen we nog een stevig onweer over ons, we hebben blijkbaar de regen meegebracht. Het moet hier drie maanden ontzettend warm zijn geweest en nu is het regenseizoen begonnen.
We zijn hier voor velen op verrassingsbezoek, dus hoe het verloopt . later meer hier over.
