Eerste nieuwsbrief uit Uganda.

Hallo iedereen….. Eindelijk wat tijd gevonden om jullie te vertellen over onze belevenissen in UGANDA.

Ik (Ria) ben samen met Meta (Brandtfood) 10 dagen in Uganda geweest. Dit keer dus zonder Herman!!! Na ons vertrek in Brussel met 40 min vertraging en een spurtje in Amsterdam (een Meta-ke) verliep alles volgens Ugandese normen bijna perfect. Bijna …… we hadden +/- 160 kg. bagage en in de luchthaven van Entebbe wist men ons doodleuk te vertellen dat er nog een zak met 23kg in Amsterdam stond. Het was al ver na middernacht toen we in ons hotel aankwamen. (((( 2 dagen later hadden we onze zak terug netjes naar het hotel gebracht….. juist op tijd om naar Namutumba mee te nemen))))

Onze eerste dag was al very buzzy, uiteraard maakten we een hoop plezier. Op wandelafstand van het hotel ligt de ambassade waar we ons even lieten horen dat we in het land zijn, verder ging het naar de handcraftjes om al eens uit te zoeken wat we later konden kopen om (eens terug in Belgïe) te verkopen. En we bezochten de grootste moskee van Oost Afrika die gesponsord is door KADAFI…… We hadden met onze kinderen afgesproken dat we elkaar zouden weerzien in het hotel om drie uur in de namiddag om toch al niet die eerste dag naar de sloppenwijken te moeten gaan……. Kwestie om toch even te acclimatiseren……. Maar de weergoden stelden mij zwaar op de proef …. Zware regenval, onweer en bliksem. Rond halfzes was het dan eindelijk zover…. hier had ik zo naar afgeteld !!!!! het weerzien met Roy, Brittje en Tadeus was tof, eindelijk die armpjes van ons Brittje om mij heen …..

We aten die avond met z’n allen ieder een lekkere Victoriabaars gebakken met het vel er nog aan met lekkere groentjes erbij…. Zacht… sappig en vooral héél groot. De dag erna haalden we Brittje op van school, de teacher is vol lof over onze kleine pruts, en vertelde ons dat Britt klaar is om volgend schooljaar (dat start begin Februari) naar het eerste leerjaar te gaan, ze is ongelooflijk vooruitgegaan en spreekt al aardig wat Engels. Verder ging het dan naar het internaat van Rian, ons bezoek was wel aangekondigd, want het is niet evident om daar zomaar binnen te geraken. Rian werd geroepen en vloog in mijn armen, … ze vertelde me telkens weer dat ze me zo gemist had. Ze mocht ons wat rondleiden in de school, in haar klas zitten ze met 65 …… ze geraken er amper in. Daardoor is het natuurlijk moeilijk om uw aandacht bij de lessen te houden, wat dan jammer genoeg géén goede punten opbrengt. Ze slapen met 185 kinderen in 1 grote ruimte. ‘S Morgens om 5uur …… ja je leest het goed …. om 5 uur MOETEN ze elke dag in de klas staan om te bidden, en geloof me, ze is daar niet om te studeren voor een Nonneke. De school is wel Héél proper en gedisciplineerd.

Donderdag was het dan tijd om naar Namutumba te vertrekken. De rit van Kampala naar Jinja duurde 2 uur en half …. We maakten daar een stopover en bezochten een héél plaatselijke meubelmakerij, een atelier van 2,5m op 4…. Nog enkele shopjes en we vervolgden onze rit richting Namutumba. Na een uurtje rijden kwamen we aan in Iganga, hier gaan we de nacht doorbrengen. De kamers waren nieuw en hadden een veilig slot op de deur….. Héél belangrijk want het was in Iganga dat men ons in januari ll. zwaar bestolen had. (Ander hotel weliswaar)

Toen we hier aankwamen stond Simon, onze Principal van de school, ons reeds op te wachten. Deze was ons al tegemoet gekomen…… we hadden véél te bespreken. Die avond werd de hemel constant verlicht door onweer in de verte, het levert een mooi spektakel in de wolken. Het was al laat toen we die avond gingen slapen, Meta viel als een blok in slaap en ik…… ik hoorde de donder steeds dichterbij komen. Onze kamer lichtte steeds weer op, het weerlichtte constant…. De donder was oorverdovend… en toen begon het ook nog te regenen, ze hadden echt de hemelsluizen opengezet. Het lawaai van de regen overstemde nog de donder. En Meta ….. Meta sliep…. En Ik … Ik waakte voor eventuele evacuatie. Het was HORRIBLE….

S’morgens, zoals steeds, werd Meta rond 7uur wakker fris als een hoentje…. Ik met wallen onder m’n ogen. Ik vertelde haar van het onweer ….. ZE GELOOFDE ME NIET. Tot dat we de grote plas zagen naast en onder mijn bed van wel 2 meter breed. Het zou de pret toch niet bederven, vandaag gaan we naar onze school!!!! En dat verhaal krijgen jullie in onze tweede nieuwsbrief.

Daaaag Ria en Meta