Nieuwsbrief 4 uit Uganda.

Vrijdag 14 februari …… Valentijnsdag, na een korte werkdag in Namutumba reden we inplaats van terug naar Iganga, verder door naar Mbale, +/- 50 km van de grens van Kenia. Vanaf deze plaats heb je prachtig zicht op het Elgon gebergte, dat de grens vormt. Hier brachten we drie dagen door (een cadeautje voor onszelf ), en ….. om enkele vrienden te ontmoeten.

Zaterdag hadden we onze eerste afspraak om twee uur in de namiddag. Om zes uur, die namiddag, liet hij ons weten dat hij nog in Kampala was … meer dan vijf uur rijden van hier. Afspraken zijn hier heel flexibel ………… TIA. This is Africa.

Vandaag 16 februari, wij te voet naar de stad, een wandeling van 40 minuten langs wegen waar de wegen weg zijn. Wanneer we werden gepasseerd door een auto of boda boda, moesten we onze adem 30 sec. inhouden vooraleer het stofgordijn verdwenen was. Je gelooft het nooit, maar onderweg stopt er een boda boda met een muzungu (blanke) erop. Wij verwondert natuurlijk. Stapt het meisje af dat we twee weken terug ontmoet hebben in Namutumba. Zij komt speciaal naar Mbale (90 km) om eens goed te kunnen zwemmen.

We hadden vandaag een afspraak met Robbert ….. Enkele maanden terug kregen we in België een telefoontje uit Uganda. Belt een zekere Robbert die beweerde dat hij ons kende van negen jaar geleden. We konden toen onze oren niet geloven, was dit de man die we dachten dat hij overleden was …..?? We stelden enkele vragen die alleen hij kon beantwoorden. We maakten een afspraak voor als we terug in Uganda zouden zijn, dus vandaag. Afgesproken was dat hij ons kwam ophalen met zijn wagen ergens in het centrum van Mbale. Voor een Afrikaan … heel ongewoon dat hij te vroeg op de afspraak was. Na uitvoerig handengeschud en hugs, midden in de stad, zegt hij, volg mij maar. Wij dachten naar zijn wagen, ja tararaa, hij met ons naar een busstation. Ik geloof dat we het Afrikaans Engels slechter beginnen te begrijpen want van die wagen was absoluut geen sprake. We werden in een Matatu (busje) gepropt, maar die was nog niet vol genoeg want deze reed nog eerst een blokje rond om nog meer volk in het busje te krijgen. Mensen …. Wat was dat? Op de voorste rij de chauffeur, twee dames plus een kind van rond de zes jaar en een pas geboren baby, max. vier dagen oud. De tweede rij was gevuld met vijf jerrycans brandstof, een zak rijst van 25 kg en nog vier personen. Dan had je de rij van Herman, vier volwassenen en een kind plus grote zak met Joost mag weten wat. Op de volgende rij zat Ria tegen de raam gepropt met onze rugzak op haar schoot, geflankeerd met drie andere personen. Dan had je nog de laatste rij, die vol zat met drie mollige mensen ….. komt er nog een dikke dame bij met een echt Afrikaans achterwerk, om U tegen te zeggen. Mij (Ria) was het echt niet duidelijk hoe deze dame nog mee kon maaaaaar ze liet haar gezwind zakken, als een ballon, bij die andere mollige mensen. Zou zo’n busje dan toch rekbaar zijn ???? Met 22 mensen en duidelijk overgeladen. Het was een ritje om nooit te vergeten, gelukkig was het maar voor een vijftal kilometer. In België hadden we de hoop gesteld dat Robbert het misschien wel gemaakt had, maar dit bleek dus ijdele hoop. Hij woont samen met zijn gezin, twee kinderen en vrouw, tussen enkele steegjes in, in een schamele één-kamer woning.

Na het bezoek, wij terug in zo’n Matatu richting het centrum van de stad. Wij, Muzungus mochten nu op de eerste rij plaats nemen. Ook niet zo goed, want dan zie je pas hoe het verkeer hier zijn gangetje gaat. Van het centrum wandelen we terug naar het hotel. WAT EEN DAG ………….. WAT EEN AVONTUUR.

Dinsdag vertrekken we richting Kampala, maar eerst gaan we nog langs onze school voor een laatste check up. Wat het weer hier betreft , ’s morgens kan je gewoon een gokje wagen, wordt het vandaag warm of wordt het …… heel warm. Gemiddeld hier 33 graden.

Met ons alles ok en we genieten hier van onze accommodatie. Vele groeten uit Mbale. Ria en Herman.