Nieuwsbrief  9,xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Was ik een schrijver, dan zou ik jullie nu een ontroerend stuk verhaal kunnen vertellen.

Het verhaal van ………    Er waren eens ……. 120 weeskinderen in Kalerwe, in de buurt van Mulago in Uganda.

Op de markt kochten we gisterenmorgen 20 kg. aardappelen, ajuinen, vier witte kolen en veertig tomaten.  We hadden reeds eerder 11 pakken spaghetti,15 killo rijst, Royco poeder, cooking oil en zout gekocht.

Zoals steeds kregen we een warm welkom van de kinderen.

 Ze waren opmerkelijk mooi aangekleed, de kinderen van de leeftijd tussen 10 en 14 hadden allemaal een kleurrijk  t. shirt aan, met de tekst  “Keep Kampala Clean” gesponsord door een bevriend iemand die voor de stad werkt.

Samen met Roy en Rian begonnen we aan de aardappelen te schillen, we kregen natuurlijk hulp van de grote kinderen.  Naast  mij zat er een jongen, Emanuel.  Hij bleef mij dapper helpen zelfs toen de  tomaten en ajuinen aan de beurt waren. Wanneer  ik hem vroeg of hij dit graag deed en of hij misschien later kok wou worden, antwoordde  hij met een  gezicht vol vertrouwen ……. nee, ik wordt later ingenieur.  Deze jongen is 12 jaar, een volledig weeskind en toch ziet hij zijn toekomst tegemoet.  Gelukkig was ik ajuinen aan het pellen en viel het niemand op dat ik wel een traantje liet voor deze dappere  gast, die misschien wel nooit zijn droom zou kunnen waarmaken.

Terwijl ons Roy in de grote potten mee stond te roeren, ging ik met  al de kinderen liedjes zingen ….. Tia ja Tia ja , is blijkbaar één  van hun favorieten, ook hadden we enkele springtouwen bij en voor de jongens een voetbal. De grote kinderen van het zesde en zevende leerjaar hadden wij beloofd om een schrift en balpen mee te brengen, er zijn zeven kinderen in het zevende en laatste leerjaar, en veertien in het zesde leerjaar. De grote meisjes straalden toen ik hun een zoen en een knuffel gaf.  Hoe erg moet het toch niet zijn om zonder moederliefde op te groeien !!!!!!

Meerdere keren die dag kwamen ze even tegen mij aanleunen, om een knuffel te krijgen.

De  kinderen van het zevende leerjaar, gaan volgend schooljaar, dit is in Februari 2013 naar een secundaire school in de buurt, maar Maria, de directrice weet nog niet hoe ze dit zal bekostigen.

Het is God die hierover zal beslissen……..

Toen het eten klaarwas, moest iedereen in een lange rij aanschuiven  om zijn handen te wassen, de groten moesten natuurlijk de kleintjes helpen.

Wat stond er op het menu  ????????????????

 

Aardappelen, rijst, spaghetti, soort spinazie, witte kool, matoké en witte bonen in tomatensaus ……. Een feestmaaltijd ……… iedereen  kreeg een VOL bord. Een  halve portie,  was meer dan genoeg voor ons.

We gingen gezellig tussen de kinderen zitten,  ik wou dat je deze gezichtjes had kunnen zien, genieten van hun eten, en een volle aandacht voor hun bord.

Iemand die gedaan had ging netjes zijn bord en beker  zelf afwassen.



Herman zei tegen mij, je zou er toch zo direct enkele willen uitpakken en meenemen…… en hij heeft gelijk.

Toen ik daar zo op de grond zat samen met de kinderen, uitzicht over de stad, kreeg  ik het toch even heel moeilijk.  De gedachte dat we binnen enkele dagen moeten vertrekken, dat wij terug naar onze Luxe  zouden gaan …….  DAT WE AFSCHEID MOETEN NEMEN, dat we helemaal geen idee hebben wanneer we kunnen terug komen,  dit alles maakte mij triest.  Roy had dit blijkbaar gezien, ze sloeg haar armen rond mij en vroeg wat er aan de hand was ……… Het was een moment van zwakte en weemoed, ik kan het niet anders uitleggen ….. De tranen liepen over mijn wangen.

Dit alles mocht niet te lang duren, we waren hier nog en het was nu het moment om plezier te maken met de kinderen.

Ik leerde hen nog het liedje van vrolijke - vrolijke vrienden …….. onze nonkel Bob zou er fier op geweest zijn.

De kinderen hadden voor ons nog een verrassing, ze zongen liedjes voor ons en dansten met stralende gezichten, ons Rian deed dapper mee. Zij zou gemakkelijk één van hen kunnen zijn.



Na een kort gebed om ons te bedanken, kreeg ieder kind nog een snoepje van ons.

Om vier uur was het tijd om afscheid te nemen.   Met de belofte, tot volgende keer  en nagezwaaid door alleen maar lachende gezichtjes, hadden we ook deze keer een goed  en blij gevoel.  Het is niet alleen maar een druppel op die hete plaat, iedereen had een mooie dag gehad, die ze niet vlug zouden vergeten.

Toen we terug naar ons hotel reden vertelde Roy ons dat ze beloofd had aan Maria, om  af en toe eens langs te gaan, een babbeltje te doen met de kinderen, en eventueel eens te helpen met koken , iets waar ons  Roy echt heel goed in is.

We zijn echt wel trots op onze kinderen,  die zo van ons ook leren om goed te doen voor de nog armere mensen.

Gisteren hadden we nog een goed gesprek met Simon, onze principal van de school.

Hij was van Namutumba gekomen om de laatste  nieuwtjes van de school te vertellen, ook bracht hij al foto’s mee ……..  Het aantal kinderen is al gestegen naar 38 …….  

Ook had hij een bestelling bij van vijf families die nog graag een solarkit wilden kopen, maar ditmaal aan de vaste prijs.

Negen dames hebben zich nog opgegeven om ook deze week nog een gratis staafje in hun arm te laten plaatsen.      YES YES YES          Tof Tof Tof.

Dit betekent toch al  17 gezinnen, van de 32 die in aanmerking kwamen.

Onze kleine Martin zijn hand is beter, weliswaar niet spectaculair, maar hij kan al terug drie vingertjes een heel klein beetje bewegen.   Hij heeft nog een lange weg van medicatie af te leggen. Jammer genoeg, is zijn volgende afspraak bij de dokter nu zaterdag en kunnen we er niet bij zijn. Maar er is Francis natuurlijk die Martin en zijn mama  zal begeleiden.

We hadden enkele weken geleden al een afspraak, maar die is niet kunnen doorgaan omdat  Martin zijn oma gestorven was op vrijdag en dan is de begrafenis  steeds op de volgende dag.

Lieve mensen, aan allen die  zich steeds inzetten voor ons project, hartelijk dank voor jullie steun .

Volgende nieuwsbrief zal de afsluiter worden van deze zeven weken Uganda.

Aan allen vele groeten en tot terug in belgenlandje.

Ria en Herman.