Hier onze vijfde nieuwsbrief uit Uganda.

We hebben genoten van ons verblijf in Mbale, oosten van Uganda. Maar de stad zelf is lawaaierig en vuil. De populatie is groot en de stad kan deze niet opvangen. Ook horen we van de mensen hier dat de stad zo vuil is omdat de “leiders” niet geïnteresseerd zijn in dit deel van Uganda. Typisch Ugandees excuus …..

Dinsdagmorgen brachten we een laatste bezoek aan onze school. Prachtig om te zien …. de eerste GROTE kookpot met porridge staat te pruttelen in onze nieuwe keuken.

VOOR

NA

De kinderen komen nu hun beker zelf halen en blijven veilig weg van het vuur.

In totaal zijn er nu 69 kinderen aanwezig, waarvan er 18 gesponsord worden door Belgische ouders. Nog steeds zijn er een 25tal die geen schoolgeld hebben betaald. Het is moeilijk een school te runnen zonder de nodige financiën. Nu na 2 weken les is het de hoogste tijd dat de ouders het schoolgeld betalen. De ouders zijn hierover ingelicht.

Hoe hard het volgende ook mag klinken, maar onze Principal heeft de niet betalende kinderen na het ontbijt terug naar huis gestuurd met de mededeling dat ze pas mochten terug komen als ze het schoolgeld bij zich hadden. Eén papa bracht zijn twee kinderen terug met de mededeling dat het schoolgeld er de volgende dag zou zijn. Een ander meisje bracht al een deel van het schoolgeld ……. De rest van de kinderen hebben we die morgen niet meer terug gezien. Ja …. zo gaat dat hier. De volgende dagen gaan we uiteindelijk weten hoeveel ouders er nu zullen betaald hebben. Misschien wel een hele harde maatregel, maar de ouders mogen niet denken dat de muzungu’s, wij dus, alles zullen (kunnen) betalen, als ze willen dat hun kinderen naar een goede school gaan moeten ze er zelf ook iets voor doen.

Velen van jullie zullen nog wel het verhaal weten van onze Martin, het jongetje met de afgrijselijke dikke hand. Misschien nog even in het kort: Martin, een jongentje van 6, werd aan ons getoond en om hulp gevraagd. Hij had dikke vingers. Wij hebben Martin in Kampala, door middel van enkele operaties, laten onderzoeken en de ziekte Madura werd vastgesteld, een soort Elefantziekte. Wij zorgden voor de nodige medicatie, die hij minstens een jaar en een half moest nemen met een regelmatige controle. Echter ….. de vader geloofde niet in de moderne geneeskunde en bracht het ventje bij een witchdokter, een soort heksendokter. We hoorden een jaar lang niets meer van Martin, de moeder vertelde steeds dat hij bij een tante verbleef ergens ver weg. In april laatsleden was hij terug bij zijn mama in Namutumba. De vader liet de kleine achter met een hand erger dan ooit. Nu kwam Martin, een flinke jongen van 10, onszelf in de school dag zeggen. Nu is de hele arm aangetast. Deze is ook langer dan het gezonde armpje. Eerlijk gezegd, we hebben zelf geen foto’s meer durven nemen, dit was echt te choquerend. Wel is het kleinere zusje van Martin één van onze sponsorkindjes.

We zijn nu terug in de hoofdstad Kampala om al het nodige schoolgerief te kopen voor onze kleindochter Rian. Ze is uiteindelijk dan toch toegelaten op de school waar we jullie eerder over vertelden. Het feit dat wij Muzungu’s waren heeft hier zeker een grote rol in gespeeld. Als de school “zeker” is van het schoolgeld laten ze gemakkelijker de kinderen toe. Mensen …… wat hebben ze hier toch allemaal nodig in zo’n school, matras…beddegoed…wc papier … jerrycan, tot een strijkijzer toe. Lees- en schrijfboeken, van sporttenue tot vrijetijdskleding, uniform voor alle meisjes hetzelfde. Een hoop materiaal dat ze moeten verhuizen naar de school.

Zondag avond namen we afscheid van ons groot meisje. Ze was er klaar voor vertelde ze. Gisteren (maandag) is Rian door haar papa en mama naar school gebracht, zo’n 45 km van de hoofdstad. Voor die verhuis en inschrijvingen hebben ze hier algauw een hele dag nodig. Wij haalden ons Brittje van school ’s middags. Die kleine pruts van 5 jaar is tot ’s avonds 7 uur (alleen) bij ons gebleven. We hebben er evenveel van genoten als zij … een dag om te koesteren, want het zal weer lang duren vooraleer deze kans zich nog eens voordoet.

Nog iets wat we jullie zeker willen vertellen ….. sinds enkele jaren bezoeken wij hier aan de rand van de sloppenwijken een weeshuis, gerund door een zekere Maria. Als wij hier aankwamen in Uganda vertelde men ons dat Maria was opgepakt en in de cel belande. Het weeshuis is gesloten en de meer dan 120 kindjes zijn naar verschillende ander weeshuizen gebracht. Waar zijn toch al onze vriendjes naartoe ???? Men raadde ons af om nog verder naar de oorzaak van de sluiting te zoeken. We weten al sinds enkele jaren dat de regering een (misschien wel terechte) opkuis wil doen in de soms erbarmelijke weeshuizen. Daarom verplichte ze dat die opvangtehuizen aan bepaalde regels moeten voldoen en een licentie nodig hebben. Zij die deze vergunning niet hebben worden gesloten en de uitbaters opgepakt. Zo ook de Belg Berry Glazer, waarover er zowel in Uganda als in België veel in de media is verschenen. Enkele jaren terug bezochten wij deze man op de Sse Sse eilanden op het Victoriameer. Wij hadden met hem een goed gesprek en voor ons leek er niets mis toen.

Genoeg voor vandaag ….. Straks hebben we nog een (laatste) vergadering met onze Principal van de school, en weten we ook hoeveel kindjes er zullen betaald hebben. Het weer hier in Kampala is de laatste dagen vrij drukkend. Het regenseizoen is op komst en dat merk je aan de bewolking en het soms plots opkomend onweer, tijd om te schuilen. Die afkoeling komt dan gepast want het zweet is hier gratis.

Vele lieve groeten aan iedereen. Ria en Herman.