Hallo iedereen,

Ons eerste mailtje, om de meesten van jullie een beetje gerust te stellen.

Velen van jullie weten dat ons Rian (13 jaar en Afrikaanse kleindochter) op 2 januari alleen uit Uganda is gekomen, uiteraard met begeleiding, voor een korte vakantie in ons landje. De eerste week zijn we met zes personen naar Centerparks geweest. Alles verliep daar vrij goed, buiten dat Rian wel degelijk een puber is geworden, wat niet altijd gemakkelijk was. Maandag daarop, ’s avonds, krijgt Rian plots hevige hoofdpijn met hoge koorts. Ze was al een paar dagen steeds moe en hangerig …. De eerste diagnose van de dokter was Sinusitis ontsteking. Woensdag erna belden we terug een dokter omdat de hoge koorts aanbleef houden. Samen met deze dokter beslisten we om Rian naar het tropisch instituut te brengen, waar men Malaria vaststelde. De details ga ik jullie besparen, geloof ons, het zijn zware dagen en nachten geweest. Malaria is geen besmettelijke ziekte zoals sommigen misschien dachten. Het is een infectie die men krijgt door de steek van een mug in tropische landen. Een aanval van Malaria gaat gepaard met heel hoge koortsaanvallen en moeheid. Onze kleindochter had tot 40° koorts. Vrijdag laatstleden dan, kreeg Rian haar laatste dosis medicatie en gaf men ons het fiat om zaterdagmorgen toch naar Uganda te vertrekken.

En zo mensen zijn we voor onze 24ste keer terug in ons tweede thuisland.

Het verhaal van ons Rian is nog niet ten einde. Gedurende de hele vlucht heeft ze geslapen, …. niets gegeten en amper iets gedronken. Een EINDELOZE vlucht, na meer dan 11 uur in het vliegtuig, waarbij Rian meestal op onze schoot lag, konden we de Oegandese grond wel kussen van blijdschap dat we aangekomen waren. Ondanks onze zieke Rian waren we er toch in gelaagd om een 165 kg bagage in te pakken. Wij gezwind met al onze bagage door de controle en een Rian die zich plots veel beter voelde. Wat de Afrikaanse lucht toch al niet kan doen.

Francis stond samen met een vriend ons op te wachten aan de luchthaven. Ondertussen was het al rond middernacht. Na een rit van een uur kwamen we aan in het hotel. We hadden via mail een extra matras besteld voor Rian, zodat zij die nacht bij ons kon blijven, er stond een heel bed klaar. Och nu kon er niets meer misgaan ………… Jaaa tarara … de koelkast stond niet op, onze gevraagde drankjes waren er niet …. moet je weten, er is in het hotel ’s nachts ook niets meer te verkrijgen. Ook kwam er bijna geen water uit de douchekop …. en STEENHARDE matrassen, mensen hoe kan je daar op slapen ség. Dan maar toch doodmoe gaan slapen met de gedachte TIA, this is Africa. Zondagmorgen dan, ….. overal pijn van die harde matras, het eerste wat we gedaan hebben na ontbijt is gaan reclameren bij de receptie. In de loop van de voormiddag is alles dan toch nog goed gekomen….. nieuwe bedden, andere koelkast, douchekop hersteld.

Die zondag brachten we Rian terug naar haar thuis, van die Malaria niets meer te merken. We bleven maar een half uurtje en namen de rest van die dag voor ons zelf om goed uit te rusten. We zijn hier de eerste weken vooral om een goede school uit te zoeken voor Rian, zij gaat naar de secundairy. Dit verloopt weeral niet zoals we het in gedachten hadden. Eerst moeten hier de resultaten van de kinderen uit heel het land bekend gemaakt worden. Dit komt in de kranten en op TV. Dit kan nog wel een week duren. Afhankelijk van die resultaten (punten) kan je naar een school beginnen uit te kijken, bij ons noemen ze zoiets discriminatie ……… Niets verloopt hier dus volgens onze planning. We hebben ook al een vergadering achter de rug met onze principal van onze kleuterschool. Die heeft nu de opdracht om het een en ander uit te zoeken voordat we naar ons project toe gaan. Verdere details volgen.

Hele vele groeten uit het warme en soms natte Kampala. Ria en Herman.