Hallo, wij willen jullie nog graag even vertellen over onze kleine Martin.
Hij is samen met zijn mama dinsdag terug naar Kampala gekomen, wij hadden een afspraak met de dokter om 2 uur. We waren perfect in time, men moest in de verschillende afdelingen de resultaten nog bij elkaar zoeken. Komt men ons plots zeggen dat de X ray die vorige week genomen werden, van naam verwisseld waren, zodoende moesten er vandaag nieuwe genomen worden, maar geen nood we mochten later nog naar de dokter. Ik dus terug met Martin naar de afdeling van X Ray, ik mocht ook deze keer mee binnen. Het viel mij wel op dat deze man al veel vriendelijker was voor Martin dan vorige keer,even later kwam er dan nog een dokter binnen, die was Super vriendelijk voor de jongen, zoals wij het eigenlijk gewoon zijn hoe men kinderen behandeld in een hospitaal, hij legde alles precies uit aan Martin, wat en waarom. We moesten dan weer een lange tijd wachten voor de resultaten. Om vier uur zaten we dan uiteindelijk bij de dokter die Martin zal behandelen. Wat we nu zeker al weten is dat de beentjes in Martin zijn hand niet zijn aangetast De dokter wilde wel dat Martin de volgende dag om 7 uur nuchter in het ziekenhuis zou zijn, zodat men 1 van de gezwellen in de arm kon verwijderen voor verder onderzoek, hiervoor zou de jongen volledig in slaap worden gebracht.
De volgende dag belde Francis mij op in de namiddag, dat we Martin met zijn mama mochten gaan ophalen om naar de bus te brengen naar Namutumba. Daar aangekomen lag onze jongen nog in bed met zijn arm en hand stevig ingepakt . Hij had nog niets gegeten of gedronken dus zo konden we hem zeker niet de zes a zeven uur durende busrit naar Namutumba laten rijden, dus wij naar de kantine voor eten voor moeder en kind, ze zouden het naar de kamer brengen terwijl wij de rekening gingen betalen.
Ik ga mijn verhaal moeten inkorten, maar het volgende is dus echt gebeurd. Ik krijg de rekening in mijn handen .. oei zoveel geld had ik niet bij, ( mag ik dat morgen komen betalen?????? ) NEE DAT KAN NIET DAN MOET DE JONGEN HIERBLIJVEN !!!!!!!!!! maar je moet daar niets extra voor betalen. Ik vertel Francis dat ik niet genoeg geld bij heb .. Wij dus terug, om te gaan vertellen dat ze niet naar huis kunnen deze avond. O ja nog vergeten te vertellen, de rekening was
916.000USHILLING wij dus terug richting parking, zeg ik tegen Francis STOM van mij want we zijn deze morgen naar de bank geweest, ik had geld genoeg in mijn safety zak zitten en heb dit met mij om te kleden in de safe gestoken.
Ja maar als jij geld genoeg in het hotel hebt, dan gaan we dat toch halen, en komen terug, want de banken waren ondertussen al gesloten.
Wij dus terug naar de mama om te zeggen dat ze dan toch nog konden vertrekken en dat we eerst geld gingen halen .. Terug naar de parking Ik had mij wel voorzien voor een
500.000 Ush vertelde ik aan Francis, maar nooit aan het bijna dubbele. Hey zei hij, laat ons eens proberen hoeveel geld we tezamen hebben................. Je geloofd het of niet , we hadden nog 3000 Uganda Shilling over, ( dat is nog geen Euro ) weet ge ik foefel altijd een beetje reserve geld in de rugzak, in het zakje van mijn fototoestel enz.. Het was wel lachen geblazen en spannend hoe we alles bij elkaar legden EN TOEKWAMEN .. wij dus terug naar binnen, die madam aan de desk moest ook lachen. Dus wij terug naar de kamer waar Martin juist al zijn eten ophad.
Uiteindelijk brachten we ze naar een bushalte, en rond zes uur was ik terug in het hotel.
Nu moeten we afwachten wat de resultaten zullen zijn, maar dit hospitaal en deze dokters lijken voor ons toch beter te weten hoe ze deze zaak gaan aanpakken.
De kans dat Martin zijn hand en stuk arm tot aan de elleboog moet worden afgezet is nog steeds reëel maar er is hoop.
We gaan jullie zeker op de hoogte houden wanneer we binnen enkele weken resultaat weten.
Gisteren hebben we ook een slikmoment meegemaakt ..
We hebben naar het weeshuis 20 spiksplinternieuwe matrassen gebracht, hiervoor hadden we een zeer goede prijs gekregen, en het geld dat we hiervoor speciaal hadden gekregen , was voldoende om ook nog 30 kg. Rijst te kopen. De kinderen hebben gedanst, gelachen , gezongen van blijdschap, de pick up die vol lag was in 1 2 3 uitgeladen, de grotere jongens droegen elk een matras op hun hoofd .PRACHTIG OM TE ZIEN.
Lieve mensen , ik kan nog uren vertellen .. vele kinderen hebben we toch terug blij kunnen maken, onze school kan ook weer een hele tijd verder, onze kinderen stellen het goed, dus voor ons is het terug tijd om naar huis te komen.
Het verslag van Martin krijgen jullie zoals beloofd, zodra wij ook iets meer weten.
Vanuit het bewolkte Uganda, vele lieve groetjes en een dikke knuffel van ons alle twee.
Zaterdag 1 oktober was onze 34ste Huwelijksverjaardag, waarvoor we zondag een feest gingen geven voor al onze vrienden en familie hier.
's Morgens aan het ontbijt kwam er een stralende Tanya met een grote korf vol echte bloemen, WOW wat een verrassing Deze dag gingen we op bezoek in Massulita waar dat onze kinderen hun dieren hebben staan, en ook een vrij groot stuk land bewerken.
Het was een stralende dag, onderweg in de auto zongen we samen een hele repertoire van allerlei liedjes , we waren zeer snel ter plaatse. We bezochten de tuin waar men goed kon zien dat droogte gevolgd door felle regens de gewassen grotendeels vernield had. Na onze wandeling was het traditionele eten klaar, en mochten wij in een stoel, en de anderen op de grond gaan zitten om te eten.
Buiten pakten donkere wolken zich samen .
Het eten was nog niet op toen men er plots op aandrong om op te stappen. Francis begon met de auto te manoeuvreren tot vlak voor de deur, het regende een beetje. Men kon ons niet rap genoeg buiten krijgen, ik geloof zelfs dat ik de mama van Thadeus geen dag heb gezegd. Ik had zelfs nog wat cadeautjes bij voor de kinderen uit de buurt, meestal worden die na het eten gegeven, maar nu zijn ze in de auto blijven liggen. Nog voordat we met zn allen in de auto zaten viel de regen met bakken uit de hemel, een watergordijn NOG NOOIT GEZIEN. Ook plots kwam de modder al van overal.
We reden nog geen 10 minuten toen onze zware wagen (4X4 busje) in de gracht schoof OEF, EFFE SCHRIKKEN, GINGEN WE KANTELEN OF NIET?????? Tien meter verder zat er aan de andere ook al ene in de gracht. We lagen op onze linkerkant (dus de kant waar dat wij moesten in en uitstappen), eruit komen was onmogelijk, dikke takken en veel planten hielden onze wagen tegen. Francis deed nog een poging om verder te rijden, zo op onze kant wat hem ook enkele meters lukte, maar we gleden steeds dieper weg. We zaten met negen in de auto.
Mannen uit de buurt kwamen met houweel en schop het slijk voor de wagen weghalen. Na wat duw en trekwerk stonden we terug midden op de bolle weg, echter na 400 meter moesten we terug stoppen omdat er een tegenligger aan de andere kant in de gracht stak. Een beetje verder zat er langs onze kant een pickup in de gracht.
Om een héél lang verhaal kort te maken, wij schoven voor de tweede maal in de gracht.
Daar hebben we dan dikke twee uur moeten wachten half liggend op onze zijkant.
Met man en macht heeft men alles geprobeerd om ons recht te krijgen Men heeft smalle bomen en takken uit het bos gehaald voor onder de wielen te steken, met houwelen en schoppen de grond weggedaan met veel duw en trekkracht ons trachten recht te krijgen !!!!!!!
Wij wilden al lang uit de auto klimmen, om eventueel te voet een stuk verder te gaan, de regen was ondertussen gestopt. Maar Francis bleef maar vragen om te blijven zitten, want hij had ons gewicht nodig om druk op de wielen te zetten. Hoeveel pogingen er geweest zijn om terug recht te geraken, dat hebben we niet geteld.
Om vier uur besloten we om nog max. een uurtje te wachten. Dan zouden we te voet door de modder baggeren, we hadden uit voorzorg al enkele plastic zakken rond mijn voet gedraaid (want die zit nog steeds in verband). We zouden dan proberen om de zes zeven kilometer te voet verder te gaan over deze slijkweg. Deze tijd hadden we zeker nodig om voor de donker op de vaste weg te geraken. We hadden geen enkele verbinding met onze telefoons, dus we hingen (letterlijk) volledig af van de plaatselijke bevolking.
Geloof het of niet, om vijf na vijf lukte het uiteindelijk om terug op onze vier wielen te staan. Onze redders in nood (elf mannen) liepen achter onze zwiepende wagen, want we moesten nog een helling op, we schoven van rechts naar links, maar het lukte onze Francis om de wagen op de weg te houden
Zo snel als we een beetje harde grond onder onze wielen hadden was het een algemene SUSU STOP, iedereen moest er uit. Ongelooflijk hoe onze wagen eruit zag. De mannen hielpen nog om de autobanden terug wat proper te maken, zodat we terug wat grip op onze banden zouden krijgen . We namen afscheid van onze redders we moesten nog steeds drie, vier kilometer over deze zandweg rijden, die er hier wel wat vlakker bijlag, het was muisstil in de wagen en het leken eindeloze kilometers.
EINDELIJK terug op een echte baan met asfalt, we waren allen opgelucht en Rian begon zelfs al terug een liedje te zingen. Onze euforie duurde juist geteld 30 minuten toen we een ZEE van water over de weg tegenkwamen .. STOP Autos stonden stil en iedereen stond stom naar die watermassa te kijken, huisjes waren ondergelopen, en sommigen zelf ineengezakt Eén dapper iemand met een hoge landrover begon aan de oversteek van aan de overkant, dit was voldoende voor onze Francis . .. Hij zei nog tegen Tanya, take your camera and LETS GO en voor we het goed en wel beseften was hij al door het water aan het ploeteren .. de laatste tien meter zakten we even dieper weg, BLIJVEN GAS GEVEN het water spoot tot tegen de ruiten. YES onder luid gejoel van vele die stonden te kijken geraakten we eruit, de spanning viel van ons af Francis had zijn auto langs de onder- en zijkant al een goed bad gegeven.
De deining die dit teweegbracht was gewoon slijkwater die de huisjes nog verder liet onderlopen, TIA. THIS IS AFRIKA.
Voor de veertig kilometer rijden waren we iets meer dan vijf uur onderweg geweest. EEN TROUWDAG OM NOOIT TE VERGETEN !!!!!!!!!!!
Zondag 2 oktober hebben we dan feest gevierd, we hadden onze Belgische gasten die gisteren aan gekomen waren allen een paar uurtjes vroeger gevraagd, zodat we met zn allen eens lekker konden bij tetteren. Nicole die samen met haar vriend Lameck was overgekomen uit Congo, Tanya van Tanzania, twee dames van Kids for Uganda, en Jos en Hilde uit Hove die hier in Tororo een project hebben. Voor ons kleine Britt te veel Bazungus (blanken -) die ze allemaal niet kende, maar het was snel over.
De weergoden waren ons vandaag goedgezind, om drie uur in de namiddag begon het te gieten en te onweren dat we ons feestje in de tuin voor die avond al in het water zagen vallen!!!!!!!!
Maar die avond stond de tuin er wondermooi bij, men had de tafels mooi gedekt en mijn mooie bos met bloemen versierde het geheel.
Het was een fantastische leuke avond, we hadden een groep drummers en dansers laten komen het eten was heel lekker en we hadden een prachtige huwelijkstaart, onze 33 gasten vonden het allen een geslaagde avond.
DIT WAS EEN TROUWDAG OM NOOIT TE VERGETEN ..
Tot hier onze tweede nieuwsbrief,
Voor iedereen een dikke knuffel DAAAAAAAAAAAAAG
Een woordje uit Uganda, waar we sinds zaterdagnacht 24-9 voor onze 19de keer verblijven.
Zondagmorgen zijn we eerst onze Afrikaanse kinderen gaan verrassen. Roy en Thadeus waren al weg maar ons Britje vonden we bij de zussen van Roy. Effe eerst onwennig, maar toch mocht Ria onze kleine meid oppakken.
Men had Roy al verwittigd van onze aanwezigheid en ze zou zo snel mogelijk terugkomen, ze waren op een familiebijeenkomst.
Dan zijn we naar Rian haar school gegaan, ons meisje was weer overgelukkig met ons onverwacht bezoek. Vanachter in de auto liet ze Ria niet los, its like I am dreaming and thats way I hold you so close vertelde ze. ( het is precies of ik droom en daarom houd ik je goed vast)
Ondertussen is onze vriend Francis, Tanya gaat ophalen in de vlieghaven. Tanya komt een weekje overgevlogen uit Tanzania, waar zij een kinderhospitaal heeft laten bouwen. Dit is nu officieel geopend sinds augustus. Het klikte meteen met Tanya en onze kinderen.
Rian kon haar geluk niet op, want met Tanya kon ze dollen in het zwembad, daar moet ik (Ria) jammer genoeg voor passen, want ik zit hier nog met een gebroken teen (bijna genezen). Het wondje is sinds twee dagen toe, dus we gaan er op vooruit.
Samen met Tanya vertrokken we dinsdag richting Namutumba. Onderweg gaan we op zoek naar een weeshuis. Een dame uit Edegem sponsort dit weeshuis al meer dan 9 jaar maar is er zelf nooit geweest. Wij hadden haar beloofd om eens langs te gaan.
We kunnen deze dame zeker gerust stellen want het is hier opvallend proper. De kinderen hier zaten allen in de klasjes. De slaapkamers waren wat minder ze moeten hier met 25 slapen . in 3 stapelbedden en sommigen gewoon op de grond. Al bij al een proficiat voor LIZ, de vrouw die hier het weeshuis runt.
Verder reden we dan naar Jinja waar dat we de Bugagali falls bezochten, zo kon Tanya ook iets zien van dit land.
Woensdagmorgen reden we dan vroeg door richting onze school. Een week terug hadden de 60 studenten examen moeten afleggen. Een 40-tal waren gesponsord door de regering, enkelen hadden zelf betaald en 10 van hen werden gesponsord door ons budget. 58 Waren geslaagd. Deze examen worden afgenomen door de plaatselijke commission of education.
Onze 5 studenten die wij sponsorden voor beroep van metser zijn nu bezig met het bouwen van één blok met 2 lokalen, waarvan er één zeker zal gebruikt worden voor een kleuteropvang.
Er zijn natuurlijk geen middelen genoeg voor al het materiaal, om dit gebouw volledig op te trekken.
Dus onze afspraak is het volgende: we gaan met wat we verkregen hebben met de laatste brunch, gebruiken om twee maal een selectie van bouwstudenten te sponsoren en ook de aankoop van het nodige materiaal. Afspraak is dat tegen het einde van januari 2012 dit gebouw zou moeten klaar zijn of toch zeker één klaslokaal.
Samen met de kinderen en hun ouders van de Rodenbachschool uit Hove gaan wij eind oktober dit jaar een actie doen voor het inrichten van die nieuwe kleuterklas. We gaan trachten met het geld alles aan te kopen zoals materiaal om kleine tafels en stoelen te (laten) maken, een paar potten verf en alles wat een kleuterklas nodig heeft . De tafels en stoeltjes zullen gemaakt worden door studenten houtbewerking van onze school.
Wij zelf gaan eind januari terug naar Uganda om dan de kleuterklas in te richten.
Het is de bedoeling van deze kleuterklas om de kindjes reeds voor te bereiden voor het eerste leerjaar. Nu blijven de meeste kleuters thuis en creëren zo al een achterstand in het lager onderwijs.
Tanya was best wel onder de indruk van al het geen we hier al gepresteerd hebben.
Na het schoolbezoek zochten kleine Martin op (de jongen met de dikke vinger) die hier in Namutumba woont.
Het was wel even slikken toen we de hand van die kleine zagen. De wonde was wel mooi genezen maar zijn dikke vinger van enkele maanden terug is nu verdeeld over drie vingers en met uitzaaiingen naar zijn onderarm.
Onze vriend Francis had een brief bij van het hospitaal waar dat Martin geopereerd was, gericht aan een professor van een ander ziekenhuis. Naar dit ziekenhuis willen we vrijdag gaan.
Terug in Jinja bezochten we met Tanya ook de source of the Nile. Zij kon het niet laten om ook even op de rots te gaan staan waar het punt nul is vanwaar men de afstand van de Nijl meet. Het water stond vrij laag en zo kon je nu goed zien waar de bron van de Nijl ontspringt.
Vrijdag dan . gingen Ria, Tanya, Francis en Martin met moeder naar het andere ziekenhuis. Tanya, die ook Tropische geneeskunde heeft gestudeerd, is ook geïnteresseerd in Martin.
Nu was het een wat oudere arts, die Martin onderzocht. Deze arts kon het nog niet met zekerheid zeggen, maar zijn eerste gedacht was, dat Martin een ziekte had, genoemd MADURA, iets dat al sinds de jaren 60 niet meer voor komt.
Alvorens zij het ziekenhuis verlieten had men al bloed getrokken, een X-ray genomen van de hand en de borstkas als ook een echografie. Martin liet alles rustig gebeuren. Ria zag toch dat zijn hartje extra klopte en dat hij alles met grote ogen aanschouwde.
Dinsdag hebben we terug een afspraak met de arts. Alle testen komen dan bij elkaar en dan gaat men bespreken wanneer men een nodule uit de arm zal nemen, dit onder verdoving. Door een van deze cystes aan te prikken hoopt men de ziekteverwekker te vinden.
De arts verwittigde ons al dat als het wel degelijk MADURA is, zal men op zoek moeten gaan naar de juiste (zware) medicatie, en dat Martin die gedurende wel 18 maanden strikt zal moeten nemen. Deze medicatie moet misschien wel uit het buitenland komen . Maar zover zijn we nog niet, dinsdag weten we hopelijk meer.
Met dit minder goed nieuws sluiten we dit berichtje af.
Vele groeten aan iedereen in het blijkbaar zomerige België.
Oja bijna vergeten met ons en Tanya gaat alles prima, het is fijn om Tanya hier te hebben.
Extra nieuwsbrief: Over Martin uit Uganda.
Herinneren jullie zich nog . Martin . Onze kleine jongen van 8 uit Namutumba met zijn dikke vinger en hand.
Korte replay:
In April brachten wij een onverwachts bezoek aan onze school in Namutumba. Bij het uitdelen van kleding toonde een mama de opgezwollen hand en vinger van Martin. Ze vroeg of we hem konden helpen.
In die korte tijd dat we in Uganda waren hebben we Martin naar een hospitaal gebracht in Kampala voor een onderzoek. De dokters hadden dit nog nooit gezien en dachten aan een kankergezwel. Voor de zekerheid moest er een biopsie gebeuren. Deze hebben we dan nog laten uitvoeren. Het weefsel werd naar Amerika opgestuurd en het zou een twee weken duren voor antwoord.
Aan Martin beloofden we, omdat hij zo van voetbalspelen houd, bij ons volgende bezoek een voetbal mee te brengen.
Het vervolg:
De biopsie wees uit dat Martin géén kanker had maar wel een grote tumor in zijn hand.
Het zou een zware operatie worden. Francis onze vriend in Uganda, liet ons weten dat de voorlopige kosten wel eens tot 1000 euro zouden kunnen oplopen, boven de kosten die we reeds gemaakt hadden.
Na enig overleg hier in België beslisten we dat we er zouden voor gaan om al de hulp die nodig was te sponseren.
Woensdag 27 april is Martin dan met zn mama en baby zusje Gloria (9 maanden) terug van Namutumba naar Kampala gekomen, een rit met de bus van 5 a 6 uur. Kosten .. 6 euro.
Francis heeft ze opgepikt aan het busstation en bracht ze naar het hospital KADIC in Kampala.
Donderdag is Martin dan geopereerd, de operatie heeft ongeveer 3 uur geduurd en men heeft zijn hand en al zijn vingertjes kunnen sparen. Martin heeft samen met zijn mama en de baby vier dagen in het hospitaal verbleven.
Ondertussen
Paasdag is de mama van ons Roy plots overleden, volgens hun uitleg was ze niet ziek maar plots onwel geworden.
Roy heeft haar mama nog met een boda-boda (brommer) naar het Mulago hospitaal willen brengen maar de mama is onderweg op de brommertaxi gestorven Ze was 42 jaar.
Een groot verlies voor de familie, Roy als oudste van 6 kinderen kreeg plots vele zorgen, kwam daar nog bovenop dat ons Rian aan beide ogen een operatie moest ondergaan, haar kortbij zicht was wazig en zij had pijn aan de ogen bij het lezen en schrijven.
Zo kwam het dat ik (Ria) op zaterdagmorgen 30 april het vliegtuig terug richting Uganda nam voor enkele dagen om onze kinderen bij te staan als een echte mama en Djja Djja. Roy was onbeschrijfelijk blij met mijn komst, en naar mijn gevoel was dit het mooiste geschenk dat ik hen heb kunnen geven in vele jaren.
Daardoor kan ik (Ria) jullie ook vertellen over Martin wat ik daar nog heb meegemaakt.
Francis onze vriend, pikte me zondag aan het hotel op om naar het Kadic hospitaal te gaan bij Martin.
Martin en zijn mama hadden in het hospitaal een mini-kamertje van 2 bij 3 meter. Voor de mama en baby lag er een dunne matras op de grond. Bij aankomst zat Martin naast zijn mama.
Ik was wel stomverbaasd wat de accommodatie betrof, van achter twee gordijnen gluurden andere patiënten vanuit hun bedden wat die muzungu (blanke) daar wel kwam doen.
Martins oogjes schitterden bij het zien van de voetbal die ik hem 3 weken eerder had beloofd. Hij had nooit verwacht dat die volgende keer Uganda er nu al was. Niemand had toen verwacht dat ik zo snel zou terugkomen, zeker ik niet. Toen ik er dan ook nog een spierwit voetbal tenue-ke bij gaf, was hij de pijn aan zijn handje even vergeten.
De dag erna zou Martin terug naar huis mogen. Er werd afgesproken dat ik dus ook maandag nog even mee naar het Kadic hospitaal zou gaan om Martin en zn mama dag te zeggen en naar het busstation te begeleiden.
Die dag, het had pijpestelen geregend, in de late namiddag kregen we van de dokter te horen dat Martin wel uit het hospitaal mocht, maar om de twee dagen moest terug komen om de wonde te laten verzorgen.
Nu, .. Namutumba ligt op 180Km van Kampala, dus dat was absoluut niet te doen. We brachten de kleine familie naar een oom in Sambia, een 10 tal km van het hospitaal, een arme buurt waar ik nog nooit was geweest.
Woensdag gingen we dan terug naar het hospitaal om de wonde te laten verzorgen. Francis vroeg mij of ik het niet erg vond dat hij er niet bij bleef, en ook de mama kwam niet mee binnen.
Rian die met mij was meegekomen bleef dapper bij ons. De verpleegster probeerde voorzichtig het verband te verwijderen maar kon toch niet voorkomen dat Martin véél pijn had bij het laatste stukje.
Toen de dokter er bij kwam stuurde hij ook Rian weg.
De wonde was afschuwelijk groot, zonder enige verdoving werden de vingertjes opengesperd om te ontsmetten. Ik ga jullie de details besparen . in mijn armen brulde Martin het uit van de pijn.
Dit was voor mij ook de eerste keer dat ik de dokter terug sprak nadat wij de allereerste keer in april met Martin naar het hospitaal waren geweest.
Verschillende verpleegsters kwamen wel efkes een kijkje nemen naar hun kleine patiëntje.
Ik vertelde de dokter dat we bij ons in België wel een injectie kregen als we naar de tandarts gingen, en dat deze behandeling helemaal niet menselijk was, dat wij zelfs onze dieren zo niet behandelen!
En, is het dan niet mogelijk om Martin een kleine verdoving te geven ???? Ja, was de dokter zijn antwoord, maar dat kost dan wel 10.000 Uganda shilling meer! Ik ontplofte bijna, voor slechts 3 euro ., ik vroeg aan hem wie al die rekeningen hier wel betaalde ..!!!
Met zn hand op zijn hart en crossing fingers beloofde hij me dan dat hij de volgende keren Martin een kleine verdoving zou geven en dat hij goed voor hem zou zorgen.
Terug uit de behandelkamer was er van Francis, Rian en de mama geen spoor meer te bekennen, zij hadden op de gang het gekrijs gehoord en konden dit niet meer aanhoren. Ze zaten buiten te wachten.
Alles bij elkaar was ik toch wel 45 minuten met dat venteke daar binnen geweest.
We brachten de familie terug naar Sambia, en nu was het tijd voor mij om afscheid te nemen van Martin en zn mama.
Lieve mensen Dorethy, de mama van Martin heeft mij zo hartelijk bedankt .. dank u in naam van Dorethy en Michael omdat wij hun zoontje helpen, want zonder onze hulp zou Martin nooit geopereerd zijn. Zonder onze hulp zouden zij zelfs nooit naar een hospitaal in Kampala kunnen komen.
Francis rijdt nu om de twee dagen Martin en zijn mama naar het hospitaal, de wonde is aan het genezen.
Na de operatie is er terug weefsel opgestuurd naar Amerika voor een tweede controle. Hieruit is gebleken dat het om een zeldzame parasiet gaat die zich in Martins hand nestelde. Hij krijgt nu de gepaste medicatie.
We krijgen van Francis regelmatig verslag uit Uganda, de dokter is tevreden. Martin zal maandag 16 mei voor het eerst in 3 weken terug naar Namutumba mogen gaan, op voorwaarde dat hij zich elke week terug aanbied voor controle. Nog een lange herstelperiode volgt
Natuurlijk is deze niet voorziene hulp plots een hele hap uit ons budget, en was het niet te voorspellen hoe veel alles zou gaan kosten en nog zal kosten. Het is niet onze bedoeling om te bedelen maar toch is elke kleine bijdrage welkom.
Ons Uganda rekening nummer is 733-0360093-59, graag bij vermelden VOOR MARTIN.
Met een goed gevoel ben ik terug gekomen
- de troostende mama geweest voor ons Roy en haar familie,
- Rians operatie aan de ogen is goed verlopen en ze heeft nu al resultaat,
- en als laatste een grote steun voor Martin en zijn familie.
Vijf korte maar drukke dagen .
Vriendelijke groeten aan iedereen.
In bijlage nog enkele fotos.
Ria, geholpen door Herman
Onze laatste nieuwtjes nog uit Uganda,
Wanneer jullie deze mail gaan lezen zijn wij al terug in ons Belgenlandje, we zouden jullie uuuuuuuuuuuren kunnen vertellen over wat we de laatste week allemaal gedaan hebben, maar ik ( Ria ) ga het gewoon bij een lange mail houden .
We hebben enkele zeer interessante meetings gehad met mensen van het Namutumba district.
Zij waren geïnteresseerd in de vakken die gegeven werden in onze school. Indien onze principal een goed programma kan samenstellen en voorleggen, kunnen ze wel tot een veertigtal mensen naar onze school sturen. Er werden afspraken gemaakt om dit verder te bespreken in Namutumba dorp. Op enig resultaat hierover zitten we nu te wachten.
Ook werd er besloten om voor 10 leraars van de lagere school (nabij onze school), de helft van het schoolgeld te bekostigen uit het projectbudget, zodat ze met zijn allen computerklas kunnen volgen. Dit doen we met in het achterhoofd, dat zij dan weer de leerlingen van die lagere school kunnen motiveren om ook die lessen te volgen.
Doordat de elektriciteitslijn er nog steeds niet is, stellen we de aankoop van elektrische naaimachines nog even uit. Ook de aanschaf van elektrisch gereedschap wordt verschoven naar een latere datum.
Zodra we meer vernemen over het aantal inschrijvingen voor de metserstiel, en ze zeker opstarten met de lessen, willen we daarvoor een deel van het materiaal sponseren voor de bouw van een muur rond de school.
Vorig jaar had het ministerie van onderwijs als bij wijze van proef vijftig leerlingen gesponsord om gratis onderwijs te komen volgen in onze school in de categorie naailes . houtbewerking en rijschool, na drie maanden moesten die vijftig leerlingen een examen afleggen om een attest te krijgen. Van de vijftig leerlingen waren er twee en veertig geslaagd.
Nu heeft het ministerie van onderwijs bekend gemaakt dat er dit jaar een honderdtal leerlingen op deze wijze subsidie zullen krijgen, men spreekt zelfs van 2OO, maar laat het ons nog maar eerst voorzichtig op 100 houden. De aankoop van een tweedehands auto is al lang een noodzaak om de rijschool optimaal te kunnen uitvoeren, maar wij zijn van mening nu er momenteel geen lessen worden gegeven dat we dit nog altijd wat kunnen uitstellen ..
Tot zover wat de school betreft
Onze laatste dagen daar
We hadden van een lingeriewinkel uit Hove, een honderdtal spiksplinternieuwe nachtkledij japonnen en pyjamas meegekregen voor de arme mensen uit de sloppenwijken, hiermede hebben we dus evenveel dames en jonge meisjes een ontzettend plezier mee gedaan, en lopen deze nu te pronken . IN DE DAG NATUURLIJK in een mooie nachtjapon of knalgele of groene pyjama. De catwalk van Yves Saint Laurent was er niets tegen .. de glimlach van al deze vrouwen . Kon ik het toch maar eens beschrijven!!!! Je zou denk ik, er gewoon even stil van worden en een goed en warm gevoel van binnen krijgen
Het verdelen van deze kleding is steeds in perfecte harmonie verlopen, op voorhand werd er altijd duidelijk gemaakt dat iedereen slechts één stuk mocht kiezen of in het geval van een pyjama 1 set. Telkens ging het om een groepje van een 15 tot 20 tal vrouwen en jonge meisjes.
In de sloppenwijken van Mulago werd ik geholpen door ons Roy, maar bv. in Namutumba moest ik het als vrouw alléén doen, maar met veel gebaren was dit toch een amusante bedoening, en was het kwebbelen en lachen geblazen . ook al verstonden we elkaar niet .
Maar wat al te graag lieten ze zich dan ook met hun nieuwe aanwinst fotograferen, iets wat ik nooit had gedacht Ook hadden we vele pannenlappen met felle kleurtjes bij, allen gehaakt ook door een dame met een groot hart voor Uganda , hiervan hebben we ook grappige fotos wanneer ik aan de dames uitleg, waarvoor die prachtige mooi gekleurde pannenlappen dienen, ik nam gewoon hun kookpot van het vuur en paradeer voor hun ogen met hun eten weg . TUNALABAGAANA klinkt het langs alle kanten wanneer we terug weggaan Mama Ria Bay roepen mijn kleine vriendjes ons achterna glunderend met een dikke lolly in hun handen.
Hoe blij we al deze vrouwen en jonge meisjes gemaakt hebben telkens weer op andere plaatsen .. voor hen een geschenk dat ze nog nooit hebben gekregen, en waar ze nog lang zullen over praten, voor ons dikwijls heel ontroerend .
Een krop in de keel krijg ik nog steeds wanneer ik aan vrijdag denk, de dag voordat we terug naar huis kwamen.
In onze bagage hadden we nog steeds 29 mooie nieuwe kleedjes allen van dezelfde maat voor kleine meisjes van ongeveer de leeftijd van drie a vier jaar. Een oudere dame uit Hove ook weer, had die zelf gemaakt en ons meegegeven met de bedoeling om die ergens af te geven in een weeshuis, of aan arme kinderen maar liefst wel een beetje tezamen
We hadden al een afspraak gemaakt om zaterdag onderweg naar de vlieghaven een stop te maken in een weeshuis waar Francis zeker was dat er veertien meisjes van die leeftijd verbleven.
Dus we hadden nog 15 van die schattige gekleurde jurkjes over .. Via via nam men ons
(HERMAN en MIJZELF) mee naar een weeshuis dichtbij de sloppenwijken van Mulago, dit weeshuis zou ongeveer vier jaar open zijn, hier zijn 80 kinderen vanaf de leeftijd van 0 tot . De meeste kinderen zijn tussen de leeftijd van drie tot tien.
Alles wat we nog in onze bagage hadden zitten dat we nog konden uitdelen hadden we nog mee naar hier gebracht, wat een armoede Hygiëne is hier het grootste probleem aldus één van de vrijwilligers die ons hier mee naartoe had genomen, hier is er géén stromend water, natuurlijk ook géén elektriciteit en het sanitair is heel pover.
De kinderen, krijgen in de dag onderwijs en s avonds liggen ze met zn allen in die verschillende lokaaltjes op de grond om te slapen.
Er lagen opgerolde stukken mousse tegen de kant, die als matras moesten dienen, maar er is niet genoeg om iedereen een zachte plaats te geven .
Toch waren de ruimtes binnen proper, al zouden enkele potten verf WONDEREN kunnen doen.
Plots liepen er dan vijftien mooie poppemiekes rond allen met van die schattige jurkjes .. Ik hoor het jullie al denken .. zijn die anderen dan niet jaloers ???????? Dit is dan weer een fantastische eigenschap aan de kinderen van Uganda . Nee, op is op, maar ik had nog wel een zak met ballonnen bij en voor de grotere meisjes waren er nog enkele pyjamas.
Het was daarna ook tijd voor de kinderen om te gaan eten, rustig schoven ze aan, het eten werd buiten gekookt . Iedereen kreeg een bord met daarop een homp pocho (dit is gemaakt van rijstgriesmeel aangelengd met water tot een dikke vaste brij zonder enige smaak) en daarbovenop kreeg ieder kind tien bruine bonen en twee soeplepels vocht waar in de bonen in gekookt waren, dit was voor ons toch wel héél aangrijpend, wij hebben nu toch al héél wat gezien in Uganda, maar de bonen dat deze kinderen kregen
Jammer, ik vind géén woorden om het jullie te kunnen uitleggen . moest ik schrijver zijn, ik zou jullie mee kunnen laten voelen, proeven, ruiken, hoe de kinderen hier leven in het tehuis dat hier gerund wordt door Maria.
Toen ik haar vertelde dat ook mijn naam .. Ria . afkomstig was van de naam Maria leek het wel alsof ik door GOD Himself gestuurd was.
Toch wil ik jullie niet het gevoel geven dat de kinderen hier ongelukkig zijn ..
Volgende keer komen we zeker terug naar hier en hopen dan wat meer te kunnen meebrengen voor deze kinderen. De kinderen hebben plaats genoeg om hier te kunnen voetballen, dus enkele ballen en springkoorden zullen alvast volgende keer in onze bagage zitten, want ze hebben hier NIETS om te spelen.
Met de 200.000 Uganda shilling, een 60 euro, die we hier achterlaten kunnen ze alvast al deze kinderen tweemaal een goede maaltijd bezorgen. Met een gevoel van machteloosheid keerden we terug naar ons hotel.
Zaterdag was het inpakken geblazen . echt geen jobke bij zon temperaturen. We hadden afgesproken dat onze chauffeur ons kwam oppikken om 3uur in de namiddag. Dus hadden we nog even de tijd om al aan deze nieuwsbrief te starten.
Onderweg naar de vlieghaven stopten we nog bij een lagere school van 430 leerlingen om de enkele ballons en de 15 laatste kinderkleedjes uit te delen. Natuurlijk hadden we veel te kort, maar ja . op is op.
En over Martin, de jongen met de dikke vinger . van zodra we hier meer nieuws over hebben hoe het verder verloopt, sturen we weer een (kort) berichtje rond.
We zijn er van overtuigd dat we op dit kort verblijf weeral vele mensen en kinderen blij hebben kunnen maken, en dit dank zij alles wat we meegekregen hebben.
Met dank aan de schenkers.
Zo mensen, tot hier onze tijdelijke laatste nieuwsbrief.
Vele groeten aan iedereen.
Ria en Herman.
Onze derde nieuwsbrief.
Hello hello,
Na een leuk weekend met onze kinderen was het dan maandag de dag waarop de kleine jongen Martin naar Kampala kwam. We wisten helemaal geen uur van aankomst, tot we iets voor de middag een telefoontje kregen van onze vriend Francis, dat hij ze opgehaald had aan het busstation.
Vader, moeder, een baby van negen maanden en onze Martin hadden er een busreis van dik vijf uur opzitten. Francis haalde ook ons op en samen reden we naar een prive clinic, een betere Kliniek dan het alom bekende MULAGO Hospitaal , maar stel je er aub niet te veel van voor .
Allereerst . Voordat al iemand je verder help mag je al betalen, omgerekend een 7 euro . Dan mag je in de wachtzaal gaan zitten, een oude bank voor 6 personen .
Vrij snel werd Martin bij de dokter geroepen, Ria en Francis met de rest van de familie daar binnen.
Waar we helemaal nog niet aan gedacht hadden was de taal De mama kon een beetje Engels maar de papa sprak lusoga, een taaltje dat de dokters niet verstaan, zij praten dan weer luganda . Zo kwam het dat de dokters niet rechtstreeks met de ouders konden spreken en we het geluk hadden dat onze vriend Francis de dialecten machtig is.
Ria kreeg dan weer al die uitleg van de dokters in het Engels.
Ja, eerst moest er een X Ray gemaakt worden van die vingers en hand. En wat dacht je weer eerst gaan betalen voor je verder kon. Nu een 15 euro.
Daar hebben we zeker een uur moeten wachten, allee, het ventje werd binnen geroepen en alleen Francis mocht mee binnen valt er na 10 minuten toch niet de stroom uit zeker Ze konden helemaal op nieuw beginnen .. Daarna was het wachten op die platen. Na een poosje kwamen ze vertellen dat de platen in ontwikkeling waren en het toch nog even zou kunnen duren.
Ondertussen was het 3 uur in de namiddag, en grote honger dat we gekregen hadden ..
Juist naast die clinic was er een soort hamburger restaurant takeaway. Daar boden we de familie een maaltijd aan . Friet met kip. Het was duidelijk te merken dat dit voor hun geen dagelijkse kost was. De papa hield op een krampachtige manier de vork vast om de frieten één voor één op te scheppen Ria liet duidelijk merken dat dit ook met de handen kon gegeten worden, maar hij hield dapper vol. De kip uiteindelijk werd dan toch met de hand gegeten. Het smaakte hun overheerlijk.
Het teveel van eten werd zorgvuldig ingepakt en meegenomen, wat hier geen rariteit is.
Terug in de clinic hebben weer meer dan een uur moeten wachten, de dokter van dienst was te laat.
Ook weer eerst betalen
Uiteindelijk was het verdict dat men een biopsie zou nemen van de vinger. Daarom moest Martin in slaap gedaan worden, dus hiervoor moest hij de dag erachter terug komen. Weer een probleem . De familie had geen overnachting en terug over en het weer naar Namutumba was niet te doen.
Francis, ja hij weer, kende de professor van die kliniek. Deze man was al een paar keer ons gepasseerd en had veel interesse voor het geval van Martin. Het was hij die voorstelde dat de mama samen met de baby en Martin een nachtje in de kliniek konden blijven. De papa moest wel terug thuis wachten er nog andere kinderen.
De dokter had ons wel al geïnformeerd dat het wel eens een tumor zou kunnen zijn, en in het slechtste geval de vingers of zelfs de hele hand zou geamputeerd moeten worden.
De biopsie heeft ondertussen plaats gevonden en is verstuurd naar een laboratorium in Amerika. De uitslag hiervan komt pas na een tien tal dagen. Francis zal ons hiervan op de hoogte houden.
Het zal ook hij zijn dat de familie hier verder zal begeleiden.
Martin heeft zich flink gehouden en is samen met zijn mama terug naar huis.
Zoals jullie al zullen begrepen hebben willen we Martin hier blijven verder helpen. Hij was trouwens één van Rias vriendjes toen we de computerklas aan het schilderen waren.
We hopen dat er niemand een bezwaar zal hebben dat dit door het budget van ons project zal worden ondersteund.
De kosten tot hier toe zijn een 230 euro, maar de kosten voor een eventuele operatie zijn nog niet gekend. We houden jullie zeker op de hoogte ..
Vele groetjes en tot de volgende nieuwsbrief.
Ria en Herman.
Dag allemaal,
Hier onze tweede nieuwsbrief uit Oeganda.
Vandaag, dinsdag, brachten we een onverwacht bezoek aan onze school.
Onderweg kochten we wat snoepjes om uit te delen aan Ria haar kleine vriendjes aldaar. Ook kochten we twee pakjes met koekjes ingeval we honger kregen en .. omdat dit een niet aangekondigd bezoek was .. we vermoeden dat er ook geen eten zou gemaakt zijn.
In Namutumba reden we direct naar de school om te vermijden dat hun tamtam onze komst zou aankondigen.
Bij aankomst was er geen activiteit, dus teleurgesteld vroegen we de aanwezige persoon om uitleg.
Hij haalde prompt enkele inschrijvingen boven en vertelde dat ze wachten om terug te starten tot er meer inschrijvingen zijn. We vroegen ook naar de resultaten van de vier leerlingen die wij in november computerles lieten volgen. Hij antwoorde, they doing well, maar met dat antwoord waren we helemaal niet tevreden. De rest moesten we aan de principal vragen maar die was not around.
De klaslokalen waren allen wel proper en voor de schermen en toetsenborden hadden ze stofhoezen gemaakt. Het plafond in het computerlokaal was verder dicht gemaakt. Het losse zwarte schoolbord, dat al enkele jaren dienst doet, is dringend aan vervanging toe.
Ondertussen arriveerden er andere bezoekers, een dame die we in het vliegtuig hadden leren kennen samen met enkele andere personen. Met die dame hadden we via mail een afspraak gemaakt. Zij bracht een Council mee van het Namutumba district.
Na een rondleiding in de twee gebouwen waren ze wel geïnteresseerd om mensen computerklas te laten volgen. Ook was er interesse voor de naailes maar dan wel in hun eigen taal en niet in het Engels.
Dit alles zou wel eens een keerpunt kunnen worden voor de school. Deze mensen zouden regelmatig studenten kunnen aanbrengen. Hiervoor hebben we later deze week enkele meetings met die mensen, de principal en de supervisor van de school, en moeten we terug naar de hoofdstad Kampala.
Voor de vrouwen van de omliggende hutten hadden we (nacht)japonnen bij, dus maakten we een wandeling van de school tot bij de hutten. Ria vertelde dat ze elk één stuk mochten kiezen, en maar moesten zeggen welk ze wilden. Dus Ria haalde één voor één die japonnen uit de zak, hield die even voor, maar zoals het bij dames steeds gaat, ook al zijn ze zeer arm, de keuze was moeilijk.
We brachten ook pannenlappen mee, Ria demonstreerde met hun kookpotten waarvoor die pannenlappen dienden, gehumeurd keken ze toe. Deze mensen verstaan zelfs geen Engels dus alles moet demonstratief uitgelegd worden.
Zo trokken we van hut tot hut. Bij de voorlaatste hut kwam een dame (met de japon al aan) ons achterna gelopen om haar zoontje laten zien. Een jongetje van zeven, zijn linker wijsvinger was zo opgezwollen, we vermoeden van een ontsteking, echt lelijk om aan te zien. Die vinger was dikker dan een aardappel en die zwelling liep al verder over zijn hand. Natuurlijk konden we dit niet zo laten, dat ventje moet al vreselijk hebben afgezien. Na wat overleg met Francis onze vriend en chauffeur besloten we dat dat ventje maar naar een hospitaal in de hoofdstad moest komen en gaven geld aan de mama om maandag naar Kampala te komen. We vroegen ook aan de mama hoe lang dit al bezig was ze vertelde van september vorig jaar .. onbegrijpelijk. Later vertelde onze begeleider dat de mensen hier op het platteland nog geloven dat, als er iemand ziek wordt of iets krijgt, dit steeds komt doordat de persoon in kwestie vervloekt is door iemand anders. Dus gaan ze steeds eerst naar een soort belezer-dokter en pas na langere tijd naar een echte dokter, als het al dan niet te laat is
Van de laatste hut ging het naar de bron die we vorig jaar hadden laten opkuisen. Deze was nog steeds proper, al vinden wij dat toch wel iemand zijn verantwoordelijkheid mag nemen dit ook zo te houden.
Voor de lagere school aan de overkant van de straat hadden we schoolmateriaal bij. Fardes, driehoeklatten, schriftjes en potloden, niet te gebruiken in onze school. Dit was trouwens het materiaal waarvoor we in de vlieghaven werden tegengehouden.
Dit alles werd officieel overhandigd aan de verantwoordelijke. We vroegen ook aan de leraar die onze vier studenten begeleide bij het volgen van de computerlessen, hoe zij het er vanaf gebracht hadden en wat de reactie was van de andere leerlingen van P7, het laatste studiejaar.
Trots wist hij te vertellen dat ze alle vier zelfs tot zaterdagen toe naar de school kwamen en ze de basis kennis nu hadden van zowel WORD, EXCEL en ACCES.
Alle vier gingen ze nu naar een secundaire school ergens rond Iganga, zon 45 km van Namutumba.
De lagere en secundaire scholen hier in Oeganda hebben zoals bij ons een jaarcyclus, startend in februari en eindigend eind november, om dan twee maand een schoolvakantie te hebben.
De Hogescholen en Universiteiten werken zoals bij ons, met vrije studies.
De (privé)technische scholen werken totaal anders. Daar gaat het steeds om een drie-maanden pakket. Na deze drie maanden kan je dan, mits betaling, eventueel een examen doen voor een certificaat voor wat je gevolgd hebt. Dit wordt dan afgenomen door mensen van het ministerie van onderwijs die hiervoor speciaal naar de school moeten komen.
Dit is dan ook de reden dat de school wacht om te starten met een pakket tot er genoeg inschrijvingen zijn.
Tot zover onze nieuwsbrief, in bijlage sturen we jullie een foto van Martin het jongetje uit Namutumba dat we graag willen helpen.
De volgende brief proberen we jullie nog door te sturen voordat we terug komen naar België
DAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAG.
Ria & Herman
Eerste nieuwsbrief uit Oeganda 2011
Hallo iedereen,
Ja, wij zitten terug in Oeganda . We kunnen het niet laten ons tweede home te bezoeken.
Sinds vrijdag jongstleden zijn we terug hier.
Onze bagage, twee valiezen, twee grote dozen en onze handbagage zijn goed aangekomen, samen 120 kilogram.
Alles met de vlucht is perfect verlopen alleen .. voor de eerste keer in al die jaren dat wij naar hier komen hebben we een doos van onze bagage aan de controle moeten openen.
30 Meter voor de uitgang, Ria was een dame de uitgang aan t aanwijzen, roept plots ene vanachter een stuk bureau, Whats in the boxes ????
Dië pippo van de controle vroeg wat we bij hadden .. wij natuurlijk .. gerief voor onze school . (een klein beetje gelogen want er zaten nog heel wat andere zaken in).
OPENMAKEN zei hij, wij dan weer, jamaar da gaat niet, je hebt daar een mes voor nodig en int vliegtuig mag je dat niet hebben, dus als jij een mes hebt .
OPENMAKEN zij hij weer, jamaar meneer dat gaat niet !!!! Anders maak ge die doos kapot!
Ria probeerde dan nog maar te sussen met wat fotos te laten zien van onze school maar hij bleef volharden. Dat was OK, maar toch moesten de dozen open.
Wij nog wat moeilijk doen, vroeg hij of we een brief van de school bij hadden? Maar nee meneer .
We wisten zeker dat in die ene doos materiaal voor de school zat dus die doos maar op de desk gezet.
Herman die was ondertussen al naar het toilet gegaan . Ja dat kon hier nog lang gaan duren .
Tenslotte is die pippo er dan maar zelf aan begonnen met al die plakband die rond die doos zat los te peuteren.
Ondertussen had hij dan ook al een andere dame geroepen die ook al haar bagage moest openen.
Ja, nu was hij al met twee controles tegelijk bezig .. dat was al een pak moeilijker.
Alléé, uiteindelijk kreeg hij die doos open, met wat hulp van Ria.
Met wat gegraaf in de doos vond hij schriften, latten en allerhande andere zaken voor uit te delen in de school. Raar maar waar, bovenaan in die doos zat een paar Alstars voor Rian. Daarin hadden we doosjes met pompoen en paprika zaadjes zitten, Ria schoof die snel opzij zodat hij sneller aan het schoolgerief kon.
Moet je weten Andere doos zit vol nieuwe kleren en heeft helemaal niks te maken met onze school.
Terwijl hij met zijn beide handen in die doos zat, was die andere dame ook aan t zagen tegen hem waarom zij en zeker zij alles moest open maken. This is my job zij hij dan. Ik denk dat alles hem een beetje te veel werd en we mochten vertrekken .. hij heeft niet meer gevraagd naar die tweede doos. Dus wij, OEF, wegwezen hier. We hebben hier zeker wat blufpoker gespeeld. Voor allemaal nieuwe zaken kunnen ze ons taksen laten betalen, met het idee dat we het hier zouden verkopen.
Heel dat grapke koste ons bijna 40 minuten vertraging, en al die tijd moest onze driver staan wachten. Uiteindelijk ging het dan richting hotel.
En wat dacht je, ja in de kamer twee bedden eentje met een zachte matras en eentje met een stenen matras, wat bezielt die Oegandezen toch om zon harde matrassen te gebruiken, we gaan dat hier toch is vragen zenne. Heeft dat nu iets te maken dat zij gewoon zijn van te gaan slapen waar ze staan of liggen? Blijkbaar treffen wij het nooit met die matrassen .
Zaterdagmorgen zijn we ons gezinneke gaan opzoeken. Moet je weten, wij zijn hier voor hen totaal onverwacht, tenslotte eigenlijk voor iedereen. Dus het viel een beetje te verwachten dat ze niet thuis waren dan maar naar de mama van ons Roy. Daar vonden we Britje terug, samen met de broer en zus van Roy. Ze wisten ons te vertellen dat Roy en Thadius naar het platte land waren.
Geen nood .. wij naar de school van Rian. Met wat uitleg en vriendelijkheid kregen we gedaan dat Rian met ons mee mocht. Het weerzien was . niet te beschrijven.
Zij is dan heel de namiddag bij ons gebleven en s avonds laat zagen pas we Roy en Thadeus.
Zondag is het gezinneke heel de dag bij ons geweest, en ja, Ria heeft gewonnen, zij kon Britje als eerste oppakken Herman heeft nog geen succes.
Vandaag (maandag) zijn we vertrokken richting onze school. Onze stop-over is halverwege en morgen gaan we hen daar verrassen!
Groetjes van ons allen hier in Oeganda.
Ria & Herman
