Nieuwsbrief 5

Hallo iedereen, Dit wordt dan onze laatste nieuwsbrief voorlopig…… Het is ook onze laatste dag in Uganda Die laatste dag stonden we zoals steeds vroeg op, we probeerden al zoveel mogelijk in te pakken, we hadden een speciale permissie gekregen om tot drie uur op de kamer te mogen blijven i.p.v. van tot 10u. Francis kwam ons om halftien ophalen we reden nog naar een plaatsje waar men oud papier en glas recycleert …… Hiervan maakt men dan oorbellen, kettingen, wenskaarten… enz. Hier waren we wel een super klant, we kochten hier vele oorbellen en andere zaken. De bedoeling is om deze in ons Belgenlandje te verkopen en de winst hiervan te gebruiken om reeds een stukje van de medische kosten van ons vriendje Martin te kunnen recupereren (later meer hierover).

We bezochten daarna nog een kunstatelier waar Meta een pracht van een schilderij heeft gekocht. Na een snelle lunch was het voor mij en Francis hoog tijd om te vertrekken, wij hadden een afspraak in het hospitaal, samen met Martin (jongetje met zijn dikke hand) en zijn mama. Deze hadden we gisteren van Namutumba laten overkomen met het openbaar vervoer. Om 2uur werden we verwacht…. en hiermee is dan ook alles gezegd .. 2 uur werd 3 uur en halfvier, ……. Ik werd zelfs aangesproken door de grote professor en baas van dat ziekenhuis met de vraag wat ik hier toch kwam doen…… TOEN IK HEM VERTELDE DAT IK EEN VLIEGTUIG TE HALEN HAD, maar niet wegging vooraleer ik de dokter had gesproken, ging het in een hogere versnelling. De desbetreffende dokter werd door de professor himself opgebeld (deze was zelfs nog niet in het hospitaal aanwezig) en die arriveerde dan een kwartiertje later. Dit is de dokter die Martin enkele jaren geleden reeds geopereerd had, ook hij verschoot van de toename van de zwellingen. Het was wel super om te zien hoe joviaal hij met Martin omging. Toen ik hem vertelde dat wij een dokter hadden bij ons in het Tropische instituut in Antwerpen die zich voor Martin interesseerde, was hij ook dadelijk bereid om later de medische gegevens door te sturen.

We moesten nog naar een ander gebouw om platen te laten nemen, maar de tamtam had zijn werk gedaan, men stond ons zelfs op te wachten!!!!! DE JUISTE MAN OP DE JUISTE PLAATS …. kan wonderen doen, anders stond ik misschien nog te wachten!!!! Ik mocht mee met Martin voor de radiologie net zoals enkele jaren geleden…… ik moest mij uiteraard achter een scherm verbergen. …Ondertussen was het al bijna 5 uur, hoog tijd om terug naar het hotel te gaan. We zetten Martin en zijn mama af aan een busstation. Zij moeten nu nog ongeveer zes zeven uur rijden in een minibusje om Namutumba te bereiken. Ik gaf hen nog wat Ugandese shillings om onderweg eten te kunnen kopen.

BIJGEVOEGD MET DEZE NIEUWSBRIEF STUREN WE JULLIE EEN FOTO VAN MARTIN… HIJ IS ONDERTUSSEN 12 JAAR EN GAAT NAAR ONZE SCHOOL. Hij zit nu in het derde studiejaar, begint met Engels te praten en doet het helemaal niet slecht. In deze school voelt hij zich goed, hier zijn geen kindjes die hem uitlachen met zijn handicap. Het is nu afwachten op het resultaat van dit onderzoek, we hopen dat we Martin alsnog kunnen helpen. Indien er mensen zijn die hier meer informatie van willen weten, kan je ons altijd een mailtje sturen.

Terug in het hotel…… Meta had gelukkig nog een ontspannende namiddag gehad met Roy, Brittje en Thadeus. SUPER… zij had de koffers verder ingepakt, nog snel een douche, nog een laatste knuffel voor de kinderen en voor ik het goed en wel besefte zaten we al terug in de auto richting vlieghaven. En dan …. TRAFIC JAM (file), over het traject van 45km deden we twee uur.

Met enige trots kunnen we jullie toch vertellen dat dit schooljaar (start einde januari tot en met einde van deze maand) de school een grote vooruitgang gerealiseerd heeft. We willen graag dit nog even lukraak in kaart brengen: - de grote schoolpoort - metalen kast in elk lokaal - houten wanden vervangen door stenen muren - het bezetten van deze muren - een afscheiding in de toiletten jongens & meisjes - dagelijks een pancake en suiker in de porridge - dagelijks pocho met groente saus voor het middagmaal – een mooi verplaatsbaar houten schoolbord - 2 klimrekken en het herstellen van de andere speeltuigen – 30 nieuwe schoolbanken - het aanleggen van een groentetuin – aansluiting van elektriciteit en water – nieuwe sponsorkindjes – iedereen een uniform…… Lieve mensen dit alles is in stand kunnen komen dankzij vele acties die ondernomen zijn voor NAMUTUMBA , waarvoor onze hartelijke oprechte dank. Toch wil ik graag via deze weg speciaal de leerlingen van de St. CAROLUS school in Sint Niklaas en de kinderen van DE PUZZEL in Hoboken bedanken voor hun ongelooflijke inzet dit jaar, jullie bezorgden ons een krop in de keel en de nodige traantjes….

WEEBALE NYO ¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬-= dank je wel.

Met ongeveer 1700 foto’s en ontelbare verhalen keerden we weer. We zijn vol goede moed om er terug tegenaan te gaan. Het zal nog jaren duren vooraleer de school zichzelf draaiende zal kunnen houden, toch zijn we allen samen een prachtig project aan het realiseren en maken we een wereld van verschil voor de kinderen en hun Mama’s in Namutumba en omstreken ….. HET VERSCHIL OM VAN NIEMAND IEMAND TE MAKEN

DANK JE WEL Meta, Ria Herman

08-10-2015 om 00:00 geschreven door Ria & Herman  

Vierde nieuwsbrief uit Uganda.

Ja lieve mensen …. Hier zijn we weer!!!

Het stadje Mbale op zich is niets speciaal, maar de natuur is hier wel héél mooi, zoals reeds eerder verteld zijn we hier aan het Mount Elgon gebergte, en kunnen we genieten van een paar uurtjes zon en een zwembad, ons Brittje geniet met volle teugen……. Eindelijk gaat alle aandacht van haar Djja Djja (oma) en Meta helemaal naar haar. Ons Britt (7 jaar) is een ongelooflijk braaf kind, zij is samen met haar mama …. ons Roy dus …. sinds ons vertrek in Kampala bij ons. Zij klaagt nooit, is altijd goedgezind en kan uren spelen met haar poppen. De voorbije dagen heeft zij mee in de kleuterklas gezeten en met de kindjes gespeeld. Zelfs tijdens de soms toch lange autoritten blijft zij goedgezind.

De volgende dag stond er in de voormiddag een wandeling naar de Sipi Falls gepland. Wegens rugproblemen leek het verstandiger dat ik met Brittje in het hotel zou blijven, zodat Meta, Roy en Francis de wandeling konden maken. Zij kwamen héél enthousiast terug ….

Daarna reden we met z’n allen naar de ouders van Francis waar wij verwacht werden. Voor mij was het een blij weerzien met de familie, ook Meta werd héél hartelijk onthaalt. Alle broers, zussen, kleinkinderen, neven en nichtjes waren naar het huisje van de ouders afgezakt (in de middle of now were) om toch maar de middag samen te kunnen doorbrengen. We hadden voor de kinderen ballonnen bij en enkele voetballen …. de volwassenen maakten we dan weer heel blij met kaarsen, zeep, een hemd voor de papa en handtas voor de mama. Ze hadden voor ons gekookt, local food, alles zeer verzorgt en lekker. We aten o.a. Bamboe… Matoke ... Witte en bruine rijst, casava, greens (soort spinazie), pumpkin (pompoen) en ook de bladeren van de pompoen, saus van nootjes, stukjes vlees…. Gewone en zoete aardappelen. ……. Voor ons niets culinair maar in Uganda is dit een feestmaaltijd. Bamboe wordt eerst gedroogd en later gestoofd…. deze soort is typisch voor deze streek. Het was voor ons de eerste keer dat we dit aten. We proefden van alles. Als dessert was er verse mango, ananas, jackfruit en watermeloen …… lekker sappig. Het huisje was veel te klein om met z’n allen binnen te eten, maar geen probleem iedereen zocht een plaatsje buiten.

Na het eten nam Francis ons mee naar de plaats waar hij vroeger naar school ging. De lokalen worden nog steeds als school gebruikt, gewoon erbarmelijk… Later leerden we aan ieder die het wou, loom bandjes maken. De kleine kinderen speelden met de gekregen ballen, de jongeren wilden graag meer uitleg over ons land, onze gewoontes en levenswijze. Het was al donker toen we afscheid namen. Wij kregen elk een zak met enkele kilo’s koffiebonen als geschenk, die moeten we nog laten drogen en roosteren. Die avond voor het slapengaan vertelde Meta mij --- Deze dag zal ik nooit in mijn leven vergeten…. Het is dan ook een unieke ervaring om in een hele Afrikaanse familie zo opgenomen te worden net alsof je een dochter des huizes bent.

Maandag vertrokken we dan terug naar onze school. We verrasten het eerste, tweede en derde leerjaar met de melding dat ze allemaal samen in een klas mochten komen zitten, voor een uurtje loomen……….Wauw dit hadden ze natuurlijk niet verwacht, de meesten herkenden dit nog van vorige keer en waren er vlug terug mee weg.

Dan was het de beurt aan de kleintjes, voor hen hadden we nog enkele mooie pluchen dieren bij om samen te spelen in de klas. Voor de tweede en derde kleuterklas hadden we dan 2 mascottes meegebracht, een grote clown pop die ze met z’n allen Mister Pieter gingen noemen, en nog een andere leuke pop die de naam Mister Hermanie kreeg.

Mister Pieter en mister Hermanie zouden voortaan mee in hun klasje komen te zitten. Iedereen kreeg nog een snoepje en dan was het voor ons tijd om te vertrekken. We namen nog enkele foto’s met de kleintjes…… Er moesten natuurlijk nog enkele groepsfoto’s genomen worden. Met een krop in de keel namen we afscheid, vooral voor mij was het héél moeilijk …… We werden uitgezwaaid en nageroepen door alle kinderen.

Ik ben héél trots op de vooruitgang sinds ons laatste bezoek in Januari …… Dit geeft vooral weer veel moed om er te blijven voor gaan. Er moet nog veel werk verzet worden…. Er is ons de mogelijkheid aangeboden om aanpalend aan de huidige grond van de school een groot stuk land bij te kopen dat reeds beplant is. Met het oog op een latere uitbreiding leek dit ons wel een interessant idee met vele mogelijkheden. Op korte termijn kan de school dan opbrengst halen uit de beplantingen. Dit gegeven nemen we zeker mee naar België om te bespreken.

Dinsdag vertrokken we terug naar Kampala…… we gingen Roy en Brittje afzetten …. (Sloppenwijk). We kregen eerst nog een tropische bui over ons, de modder stroomde langs alle kanten, het beneemt je de adem als je ziet hoe de mensen hier leven en vooral overleven…… Hier zijn geen woorden voor. We hadden nog een bizzy day…..

Vele groeten van Meta en Ria.

06-10-2015 om 00:00 geschreven door Ria & Herman  

Derde nieuwsbrief uit Uganda.

Ons verhaal gaat verder….. zaterdagmorgen, vroeg op, terug richting school. (we waren eerlijk gezegd 15 min. te laat), TRAFIC JAM (file) gebruikten we als excuus…..dat doen ze hier allemaal !!! We hadden er gisteren op gedrukt dat we om 1O uur zouden beginnen, met in ons achterhoofd half elf, elf uur. Er zaten twee vrouwen op ons te wachten. We gaven de moed nog niet op, dapper gingen we schoolbankjes in een cirkel zetten …….. Wel kleurde het terrein al rood en wit van de kindjes die het gewoon leuk vonden om naar school te komen op een zaterdag. Iedereen kreeg een ballon, je hoorde de kinderen al roepen …. Mama Ria, Mama Ria please. Ik vertelde hen dat ze op 1 lijn moesten staan, volgens Meta was dit wauw ….. die doen dat gewoon.  

Het was voor ons tijd om naar binnen te gaan, we gaven de mannen (onze Principal, Francis en de leraars) de opdracht om op de kinderen te passen, grappig … dit zijn ze precies niet echt gewoon!!! Zo, we konden beginnen en ….. er bleven maar vrouwen binnenkomen. Opeens zag ik ook één van de leraars binnen komen, ik protesteerde maar ... oeps, héél galant … hij kwam er voor zorgen dat we meer plaats kregen om te zitten. 56 Kwebbelende vrouwen. Om ze stil te krijgen gebruikte ik de grote schoolbel …. doodse stilte. Ik vertelde hen dat ik dit al lang eens had willen doen, een grote hilariteit, het ijs was gebroken. Ik stelde Meta aan hen voor, deed vele groeten van Herman en bla bla bla … en we waren vertrokken. Ik vertelde hen ook het grote belang dat hun kinderen naar de school komen, en dat het de plicht is van de moeders om ervoor te zorgen dat de kinderen niet met kapotte of vuile uniformen rondlopen. Na enkele aarzeling kwamen de tongen los, we hadden enkele dames die voor ons tolkten. Heel regelmatig moest ik de bel eens gebruiken. Ik vroeg hen dus of dat ze ons iets speciaal te vertellen hadden of moesten vragen, er werd gesuggereerd of het niet mogelijk was om aan hen Engels te leren. Toen we de vraag in het algemeen stelden, kregen we een spontaan applaus…… for free ?????? (GRATIS ????) We legden hen uit dat ze zelf de leraar moeten betalen maar hoe talrijker ze zijn hoe goedkoper het wordt voor elk van hen. Na enig overleg beslisten ze dat half vier in de namiddag en prima uur zou zijn om naar school te komen. We beloofden hen, dat we als het nieuwe schooljaar start, begin Februari dus, we ook lessen in het Engels zullen opstarten voor de vrouwen. We gaan proberen tegen die tijd sponsoring te vinden voor schoolboeken en lesmateriaal. We lieten een papier rondgaan, hierop schreven reeds 36 dames in.

Er werd ook gevraagd voor het aanleren van hairpletting (dit is om te leren hoe men vlechtjes kan maken om alzo kunstige kapsels te creëren). We vroegen in het algemeen wie dit reeds kon….. drie vrouwen melden zich. We vertelden dat ze evengoed een vrouwendag kunnen organiseren, dat ze een klaslokaal mogen gebruiken en gewoon zelf aan elkaar leren. Weer ging er een lijst rond en 24 vrouwen melden zich hiervoor …. Nu is het maar de vraag of dat er iemand het initiatief zal nemen.

Ondertussen kreeg iedereen een Fanta, Cola of Sprite aangeboden en een koekje. Niemand zegt hier, ik heb liever dat, of ik kies voor dat….. Er is hier duidelijk nood aan onderwijs voor de vrouwen, zij willen echt wel de kans krijgen om iets te leren. Ze zijn er nu klaar voor lijkt het wel….. Misschien is het ook wel zo, dat de dames echt wel het gevoel hebben dat wij daadwerkelijk een verschil kunnen maken voor hen en zij hebben duidelijk veel vertrouwen in ons. Zo ook de volgende vraag of er geen mogelijkheid is om snit en naad aan te leren. We vertelden hen dat we dit wel zouden kunnen aankaarten in België, maar dat wij dit niet zo maar kunnen beslissen. Hiervoor hebben we natuurlijk weer veel geld voor nodig. Om dit te realiseren moet ik wel terug voor een langere tijd in Uganda zijn. Ook legden we aan hen uit hoe we eigenlijk geld verzamelen in België, of ze zich dit nu kunnen inbeelden is nog de vraag…. Maar ze weten nu toch dat dit niet zo evident is.

Het werd stilaan tijd om af te sluiten, we hadden ook nog geschenkjes bij voor hen …… voor ieder 1 pannenlap (we hadden niet zo een grote opkomst verwacht) en een stukje zeep. ONZE VROUWENDAG …… Het was een groot succes …… Dit gaan we zeker overdoen Meta, Super dat je hier bij was vandaag. Deze dag bevestigd nog maar eens dat we hier nog véél goed kunnen doen, en wij voor deze vrouwen en hun kinderen in de toekomst nog een groot verschil gaan kunnen maken ……

Het verschil om van Niemand Iemand te maken.

Diezelfde dag gaan we niet terug naar Iganga , maar rijden nog een honderd km. verder naar Mbale, een stadje aan het Mount Elgon gebergte, oosten van Uganda. Hier blijven we 2 nachten. Maandag gaan we terug naar de school en hebben jullie nog een verslag te goed.

Groetjes Meta en Ria

05-10-2015 om 00:00 geschreven door Ria & Herman  

Tweede nieuwsbrief uit Uganda.

Hier gaan we verder met ons verhaal.

Vrijdag vertrokken we al rond 8 uur gepakt en beladen naar onze school, we moeten nog ongeveer 45 min. rijden. De baan hier is goed en de sfeer in de auto is opperbest. Langs de weg komen we vele kinderen tegen met kleurrijke uniformen, allen onderweg (meestal op blote voeten) naar een school……. Hier zie je niemand met grote boekentassen zeulen, sommigen hebben hoogstens een plastic zakje bij.

Als we de zandweg nemen naar onze school ben ik toch wat zenuwachtig ….. vele vragen schieten door mijn hoofd …… hoe gaat het zijn, gaan de kinderen mij nog herkennen, wat is er allemaal veranderd op negen maand, wat zal Meta er van vinden ????? We zijn er !!!!!!!! De grote rode schoolpoort (die ik alleen nog maar op foto had gezien) gaat open. Het domein ligt er proper en netjes bij, al de kinderen zaten in hun klasjes …… we hoorden het ABC al van ver. De Porridge stond op het vuur te pruttelen en de pancakes waren al gebakken, klaar dus om het ontbijt te serveren, het is bijna 10uur. Ook stond er een nieuw houten schoolbord op het terrein om ons welkom te heten. Dit was voor mij wel een ontroerend moment en even gingen mijn gedachten naar Herman. Zoiets als: ….. JA SCHAT…..Yes Yes …dit is het resultaat waar we zovele uren in onze vrije tijd mee bezig zijn, Super, het ziet er goed uit!

We gaan nog snel even de klasjes in alvorens de kinderen hun pauze voor het ontbijt begint. Als op commando staan de kinderen rechtop en roepen: Welcome dear visitors ….. we are glad to see you in Mama Ria Education Centre. Ook de allerkleinsten kennen deze verwelkoming.

In het derde leerjaar ga ik al snel tussen de kinderen zitten terwijl mijn ogen zoeken naar mijn speciale vriendje Martin. Hij zit al met een smile op zijn gezicht naar mij te kijken. Ik geef hem een dikke knuffel en zie dan naar zijn arm…….. het beneemt me de adem….. dit is nog veel erger dan in februari toen ik hem het laatst zag. Ik zie ook dat Francis (onze beste vriend in Uganda) het moeilijk krijgt. Hij heeft Martin en zijn mama steeds begeleid toen deze in Kampala in het hospitaal verbleef enkele jaren geleden, maar had Martin sinds meer dan een jaar niet meer gezien. Martin heeft de ziekte van Madurai, een soort Elephantarm.

Ondertussen was het tijd voor de kinderen om hun ontbijt te krijgen. Heel geduldig schuiven de kinderen aan ….. geen geduw of getrek …… ook wij krijgen een beker porridge, die we met een groot gebaar terug afstaan na even geproefd te hebben. De pancakes zijn wel heel lekker en heel voedzaam. (gemaakt van de cassave wortel)

Het is een prachtig zicht, alle kinderen hebben hun uniform aan en een big smile op hun gezichtjes ….. na het eten mogen ze even gaan spelen in onze speeltuin. En ja, de oude speeltuigen zijn terug hersteld en geschilderd en er zijn twee klimrekken bij gekomen. Als de kinderen terug in de klas zitten, laat onze Principal ons vol trots zien wat ze de voorbije maanden allemaal verwezenlijkt hebben, hij mag er terecht trots op zijn. In de tuin heeft men mais aangeplant en enkele plantsoenen met eggplants (soort aubergine). Hiervan oogsten ze dagelijks om saus mee te maken voor het middageten.

En ja hoor lieve mensen ….. de school is aangesloten aan het elektriciteitsnet. Het is een systeem met units die je op voorhand koopt, zodat je steeds weet hoeveel geld je uitgeeft voor uw verbruik en zo niet voor verrassingen komt te staan. Ook de houten tussenwanden in de grote blok zijn vervangen door stenen wanden. Deze zijn nu bezet en staan te wachten op enkele laagjes verf. De toiletten hebben nieuwe deuren die je kan sluiten. De nieuwe muren rondom beschermen je tegen niet aangekondigde blikken. Er is wel bij de Principal erop gedrukt dat de toiletten proper moeten blijven.

We namen natuurlijk véél foto’s, ook van onze sponsorkindjes afzonderlijk. We hebben nu 43 kinderen die gesponsord worden door mensen uit België …. waarvoor onze hartelijke dank. Speciaal aan deze mensen vragen we om nog even geduld te hebben om jullie kindje op foto te krijgen, we hebben namelijk op die twee weken een 1700 foto’s gemaakt met verschillende toestellen, wat natuurlijk veel sorteerwerk met zich mee brengt. Ik kan jullie bij deze al wel vertellen dat de kinderen er héél goed uitzien en allen heel blij zijn om naar school te mogen komen. Het leerprogramma zit goed in elkaar.

Eind januari starten we weer een nieuw schooljaar op ….. en eventuele nieuwe sponsorouders zijn zéér welkom. 135 € voor een héél schooljaar of 3 trimesters van 45 €. In ruil hiervoor krijgen de kinderen een degelijk onderwijs, jaarlijks een uniform en dagelijks een beker porridge en als middagmaal pocho met bonen of pocho met een lekkere saus van eggplant, tomaat en ajuin.

Na de fotosessies wandelden we in de snikhete zon ….. naar de hutten waar de meeste van onze kinderen wonen, het was een blij weerzien met de moeders. We nodigden hen uit om de volgende dag naar onze school te komen voor een vrouwenbabbel. We hebben géén flauw idee met hoeveel vrouwen we zullen zijn morgen en hoe dit zal verlopen……. SO FAR SO GOOD we rijden terug naar Iganga en praten nog uren over de belevenissen van de dag.

Die nacht waren het niet de bliksemflitsen maar de beelden van de school die door mijn hoofd spookten…….. en Meta ….. die sliep. Het is super om dit samen met haar te beleven……

Wordt vervolgd, Groetjes van Ria en Meta

04-10-2015 om 00:00 geschreven door Ria & Herman  

Eerste nieuwsbrief uit Uganda.

Hallo iedereen….. Eindelijk wat tijd gevonden om jullie te vertellen over onze belevenissen in UGANDA.

Ik (Ria) ben samen met Meta (Brandtfood) 10 dagen in Uganda geweest. Dit keer dus zonder Herman!!! Na ons vertrek in Brussel met 40 min vertraging en een spurtje in Amsterdam (een Meta-ke) verliep alles volgens Ugandese normen bijna perfect. Bijna …… we hadden +/- 160 kg. bagage en in de luchthaven van Entebbe wist men ons doodleuk te vertellen dat er nog een zak met 23kg in Amsterdam stond. Het was al ver na middernacht toen we in ons hotel aankwamen. (((( 2 dagen later hadden we onze zak terug netjes naar het hotel gebracht….. juist op tijd om naar Namutumba mee te nemen))))

Onze eerste dag was al very buzzy, uiteraard maakten we een hoop plezier. Op wandelafstand van het hotel ligt de ambassade waar we ons even lieten horen dat we in het land zijn, verder ging het naar de handcraftjes om al eens uit te zoeken wat we later konden kopen om (eens terug in Belgïe) te verkopen. En we bezochten de grootste moskee van Oost Afrika die gesponsord is door KADAFI…… We hadden met onze kinderen afgesproken dat we elkaar zouden weerzien in het hotel om drie uur in de namiddag om toch al niet die eerste dag naar de sloppenwijken te moeten gaan……. Kwestie om toch even te acclimatiseren……. Maar de weergoden stelden mij zwaar op de proef …. Zware regenval, onweer en bliksem. Rond halfzes was het dan eindelijk zover…. hier had ik zo naar afgeteld !!!!! het weerzien met Roy, Brittje en Tadeus was tof, eindelijk die armpjes van ons Brittje om mij heen …..

We aten die avond met z’n allen ieder een lekkere Victoriabaars gebakken met het vel er nog aan met lekkere groentjes erbij…. Zacht… sappig en vooral héél groot. De dag erna haalden we Brittje op van school, de teacher is vol lof over onze kleine pruts, en vertelde ons dat Britt klaar is om volgend schooljaar (dat start begin Februari) naar het eerste leerjaar te gaan, ze is ongelooflijk vooruitgegaan en spreekt al aardig wat Engels. Verder ging het dan naar het internaat van Rian, ons bezoek was wel aangekondigd, want het is niet evident om daar zomaar binnen te geraken. Rian werd geroepen en vloog in mijn armen, … ze vertelde me telkens weer dat ze me zo gemist had. Ze mocht ons wat rondleiden in de school, in haar klas zitten ze met 65 …… ze geraken er amper in. Daardoor is het natuurlijk moeilijk om uw aandacht bij de lessen te houden, wat dan jammer genoeg géén goede punten opbrengt. Ze slapen met 185 kinderen in 1 grote ruimte. ‘S Morgens om 5uur …… ja je leest het goed …. om 5 uur MOETEN ze elke dag in de klas staan om te bidden, en geloof me, ze is daar niet om te studeren voor een Nonneke. De school is wel Héél proper en gedisciplineerd.

Donderdag was het dan tijd om naar Namutumba te vertrekken. De rit van Kampala naar Jinja duurde 2 uur en half …. We maakten daar een stopover en bezochten een héél plaatselijke meubelmakerij, een atelier van 2,5m op 4…. Nog enkele shopjes en we vervolgden onze rit richting Namutumba. Na een uurtje rijden kwamen we aan in Iganga, hier gaan we de nacht doorbrengen. De kamers waren nieuw en hadden een veilig slot op de deur….. Héél belangrijk want het was in Iganga dat men ons in januari ll. zwaar bestolen had. (Ander hotel weliswaar)

Toen we hier aankwamen stond Simon, onze Principal van de school, ons reeds op te wachten. Deze was ons al tegemoet gekomen…… we hadden véél te bespreken. Die avond werd de hemel constant verlicht door onweer in de verte, het levert een mooi spektakel in de wolken. Het was al laat toen we die avond gingen slapen, Meta viel als een blok in slaap en ik…… ik hoorde de donder steeds dichterbij komen. Onze kamer lichtte steeds weer op, het weerlichtte constant…. De donder was oorverdovend… en toen begon het ook nog te regenen, ze hadden echt de hemelsluizen opengezet. Het lawaai van de regen overstemde nog de donder. En Meta ….. Meta sliep…. En Ik … Ik waakte voor eventuele evacuatie. Het was HORRIBLE….

S’morgens, zoals steeds, werd Meta rond 7uur wakker fris als een hoentje…. Ik met wallen onder m’n ogen. Ik vertelde haar van het onweer ….. ZE GELOOFDE ME NIET. Tot dat we de grote plas zagen naast en onder mijn bed van wel 2 meter breed. Het zou de pret toch niet bederven, vandaag gaan we naar onze school!!!! En dat verhaal krijgen jullie in onze tweede nieuwsbrief.

Daaaag Ria en Meta                                                                                     

03-10-2015 om 00:00 geschreven door Ria & Herman  

Nieuwsbrief 4 – 2015

TWEEDE SCHOOLDAG … Na een slapeloze nacht vertrekken we met een uurtje vertraging naar onze school in Namutumba. Alle kindjes zaten al in hun klasjes, 10u30 …… tijd voor het onbijt ….. deze keer voor iedereen geen pancake maar een verpakt koekje. De kleintjes hadden wat hulp nodig … en daar was dan de helpende hand van Herman. Een koekje met een papiertje, we hebben dit bewust gegeven zodat we ze kunnen aanleren dat ze de dustbag … vuilbak moeten gebruiken. Je moet die drobberkes hun gezichtje zien als zo’nen grote witte meneer hun helpt om dat pakje open te doen. Dat zijn de momenten dat je de miserie vergeet en weet waarom je al dit werk doet.

Daarna was het tijd om het eerste leerjaar een test te laten doen, zoals ons Brittje had moeten doen in de nieuwe school. Deze kinderen hebben ongeveer hetzelfde niveau. De resultaten waren idem aan dat van ons Brittje.

Daarna verzamelden we de kindjes van de drie leerjaren voor onze loomles. Elk kindje kreeg een handvol loombandjes … Ria vroeg om twee vingers in de lucht te steken, waren er toch enkele bij die beide handen met 1 vinger omhoog hielden. Dus het loomen gebeurde op de vingertjes. De meeste kindjes hadden het loomen snel onder de knie en waren apetros op hun resultaat. Ze mochten dan ook natuurlijk hun werk mee naar huis nemen. We gingen bij de kleutertjes nog langs om wat knuffelbeestjes af te geven, we maakten enkele foto’s van de kindjes met de sleutelhangers van de Sint Carolusschool.

Voor ons was het nu tijd om afscheid te nemen en terug te vertrekken naar Iganga, daar hadden we nog een afspraak op het politiekantoor. Terug in Iganga lieten ze ons een dikke drie uur wachten alvorens we terug naar het politiekantoor werden gebracht. Nu dat het nog licht was, konden we pas echt zien hoe het er uit zag in dat kantoor. Het was nog veel erger ….. vuile vieze muren …. Bah. Diezelfde madam van vorige nacht was ook nog daar, met open mond kauwend op iets, mompelde ze vanalles in plaatselijke taal. Nu helemaal onbegrijpbaar. Nu moest Ria een verklaring afleggen, niet bij de dame maar bij een veel serieusere meneer. Ook weer moest ze haar naam op een papiertje schrijven. Uren gingen voorbij … het was al donker toen we terug naar het hotel werden gebracht. Hier wachte de directeur van het hotel ons op en we moesten mee naar zijn office komen. Toen ik (Ria) vroeg om toch minstens iets te mogen eten liet hij dadelijk samosas komen, dit was het eerste eten van die dag ….. We vertelden hem dat we amper nog geld hadden om terug naar Kampala te gaan. Zijn antwoord was, Ik geef u morgen ‘ some money’ … dat klonk als juist genoeg om in Kampala te geraken. We zijn tenslotte toch nog tot een overeenkomst gekomen betreffende een schadevergoeding.

De volgende morgen zijn Francis en Charles ons komen ophalen, deze hebben ook nog een serieus gesprek gehad met die directeur over de veiligheid van zijn hotel.

De laatste dagen brengen we door met onze kinderen. Donderdag zijn we schoolgerief gaan kopen voor ons Rian. Brittje gaat ondertussen al een weekje naar topklas en dat merk je heel duidelijk. Ze zingt al terug schoolliedjes en praat meer Engels. Zondag namen we afscheid van Rian. Zij had het heel moeilijk, haar tranen druppelden van haar bruine wangen. Zij begrijpt allerbest dat het waarschijnlijk weer een jaartje duurt voor ze ons terug ziet. Iedereen hier pept ons wat op om er terug tegenaan te gaan.

Dan heb je nog het verhaal te goed van onze Martin uit Namutumba. Sommigen onder jullie herinneren de jongen met de dikke vingers, die we een vier jaar terug hulp gegeven hadden. Toen is het mis gelopen, de vader die niet geloofde in de moderne geneeskunde, de jongen voor een jaartje weg nam en naar een heksendokter bracht. Ondertussen zien we Martin terug. De zwelling bereikte nu al zijn onderarm tot aan de elleboog. Zelfs aan de schouder zie je een verdikking. De ziekte heet Madourai of Elefant ziekte. We zouden willen uitvissen of er toch in Belgie geen organitatie of doktersvereniging bestaat die het geval van Martin ten harte zou willen nemen. Martin heeft geen pijn, maar kan niet goed spelen of rennen, hij heeft te veel last van die loodzware arm. HEEFT ER IEMAND EEN TIP VOOR ONS …..

Ons verblijf zit er bijna op, toch kunnen we terug kijken op wat er op korte tijd is gerealiseerd dank zij de steun van mensen uit Belgie. De ingangspoort staat er, elke klas heeft een sterke metalen kast, 30 schoolbankjes zijn er bijgekomen en het voornaamste, er zijn weer twaalf kindjes meer die gesponsord worden door mensen in Belgie, in totaal hebben we nu 32 sponsorkindjes. Het plezante was het aanleren van het loomen aan die kleine pagadders.

Dank je wel voor alle steun. Vele groeten aan Iedereen. Ria en Herman.

08-02-2015 om 00:00 geschreven door Ria & Herman  

Nieuwsbrief 3 – 2015 Een triest verhaal ………

Sorry als er foutjes in de tekst staan maar ik werk nu even op een qwerty laptop.

Dag allemaal, We gaan dus verder met ons verhaal ……….. Maandag vroeg in de morgen gingen we naar Namutumba voor de eerste schooldag mee op te starten. Daar aangekomen zijn er reeds een aantal van de mama’s met hun kindjes …….. zij zitten geduldig te wachten. Simon, onze principal start dadelijk met het inschrijven van alle kinderen. Al onze gesponsorde kindjes krijgen een nieuw uniform. Er worden foto’s genomen, ook samen met de mama’s. Alles bijeen wel een heel gedoe. Ook de mama van Martin, waarover we later meer vertellen, kwam met haar dochtertje Gloria op haar rug. Vrijdag hadden we reeds gemerkt dat Gloria pleisters op haar hieltje had en niet kon stappen. Dus ook vandaag kon ze niet op haar voetje staan. Nu waren de pleisters verwijderd, een grote open wonde die er echt niet goed uit zag. Ik vertelde de mama dat we geld zouden geven om met een boda boda naar het plaatselijke ziekenhuis te rijden en om de wonde te laten verzorgen …….. de andere mama-s kwamen me bedanken hiervoor ….. God bless you… more and more. Uren later is mama Gloria terug gekomen, zij bracht mij het resterende bedrag terug. Men heeft de wonde, na al deze dagen nog moeten naaien. Dit alles koste ons slechts een 6 euro.

Ondertussen was men begonnen met het maken van de porridge. Het was al ver na tien uur toen de mama’s naar hun hut terug gingen en onze kleutertjes en kindjes van de lagere school gezamelijk op de grond met hun beker porridge zaten, allemaal wat onwennig op hun eerste schooldag. We hadden ook pancakes laten maken en deelde deze uit aan de kinderen. Alles samen hadden we toch voor onze eerste schooldag 63 kindjes, wat een goed “ number “ bleek volgens onze principal. Er zijn ook 30 schoolbankjes bijgemaakt, die diezelfde morgend geleverd worden. Hiervan maakte ik ( Ria )mooie foto’s. Eindelijk zat iedereen in zijn of haar klaslokaal. De metalen bureau kasten die we vorige week in Kampala bestelden, heeft Herman reeds in elkaar gezet. Er staat nu in elk klaslokaal 1 mooie kast. Die eerste schooldag kwamen er nog enkele mama’s vragen of we hun kindje niet wilden sponsoren. Na onze uitleg …. dat niet wij maar sponsorouders ….. de kindjes helpen, zag je wat teleurstelling in hun gezicht. We hebben hen beloofd dat, indien we nieuwe sponsors vinden, hun kindjes de eersten zullen zijn die we helpen.

Na de eerste schooldag huppelden onze kleine mannen vrolijk naar huis. Wij hadden nog een meeting met de teachers hoe we de volgende dag zouden organiseren. We planden om na het ontbijt, een lesuur voor de kinderen van 1st, 2de en 3de leerjaar om gezamelijk het loomen aan te leren. We vertelden vol vuur over de kinderen van de Sint Carolus school uit St Niklaas, die nu in Belgie sleutelhangerschoentjes zijn aan’t verkopen,en elk schoentje betekend een stapje vooruit voor een kindje van onze school.

Het was al tegen 5 uur in de namiddag toen we terug in Iganga aankwamen, we bestelden een kleine snack want we hadden sinds het ontbijt niet meer gegeten. Herman en Simon, onze principal, maakten op de computer de files van onze sponsor kindjes. Het is voor ons, zonder hulp, moeilijk om juist te weten welke naam … welk kindje … welke foto’s bij elkaar horen. Ria maakte al enkele loombandjes klaar, bekeek trots al de foto’s die ze de afgelopen dagen gemaakt had. Tegen 7 uur werd het donker en namen we afscheid van Simon. De afspraak was om de volgende dag om 7 uur ‘s morgens terug naar de school te vertrekken, wisten wij helemaal niet dat we elkaar veel sneller zouden terug zien.

Op de kamer namen we een douche, en pakten we alles reeds klaar voor de volgende dag. We gingen rond rond 8uur30 nog even naar beneden om iets te eten. We maakten nog een praatje met de diensters en gingen terug naar de kamer. Vanaf 11 uur tot 5 kan je hier met oorstopjes in, min of meer slapen. Toen we de kamer binnen kwamen, die OP SLOT was, merkten we meteen dat onze twee kleine laptop’s verdwenen waren. Wij dadelijk terug naar beneden, de recepcioniste kwam terug met ons mee. Zij verwittigde de directeur van het hotel. Toen we met z’n allen in onze kamer stonden merkte Ria dat ook de slotjes van de valies open stonden ….. ja hoor open gebroken ….. al gauw bleek dat men daar ook in gesnuffeld had, ons resterend geld voor de school, 250 euro in plaatselijke munt, was verdwenen, onze paspoorten hebben ze laten liggen. Lieve mensen, wat er dan allemaal door je hoofd gaat ……

De receptioniste klopte op de deur tegenover onze kamer, twee – drie maal, om te vragen of deze mensen iets opgemerkt hadden. Niemand deed open. Voorzichtig deden ze de deur open, die niet op slot was, de kamer was leeg, geen baggage meer op 1 detail na ……. een orange sjaal van Ria lag daar op het bed. De directeur belde naar de politie ….. we moesten met z’n allen zelf naar het kantoor komen. Ook onze Simon kwam naar daar. Ondertussen was het reeds 11 uur in de nacht, mensen …. om te beschrijven waar we nu gezeten hebben … dat is gewoon ONMOGELIJK. Een POLITIEBUREEL …. Vieze vuile muren, kapotte stoelen, een vuil bureau ….. massa’s papieren, waarschijnlijk dossiers, liggen dooreen, kakkerlakken liepen over de muren, een rat …. een muis …. En dan de “””” dame “””” die ons verslag moest opmaken, dat mens was gewoon dronken of was onder de drugs ……. Zij kon zelfs niet onze naam overschrijven van ons paspoort … wist niet wat een laptop of klavier was, hoe kan je hier vertrouwen in de politie hebben ??? Alleen Herman mocht zijn relaas doen, Ria moest de volgende dag terug komen ???? Drie volle bladen heeft dat mens neergeschreven, ik denk zelfs dat ze het zelf niet meer kon lezen. KON HET NOG ERGER ?????

Rond 1 uur ‘s nachts komen we terug in het hotel, Ria herinnert zich dat haar GSM en camera in haar rugzakje moet zitten, bang vraagt ze aan de directeur om toch nog even mee te gaan naar de kamer. Daar opent ze die rugzak …. ook GSM en camera eruit verdwenen, met al de prachtige foto’s van afgelopen dagen.

Die nacht hebben we geen oog dicht gedaan zelfs blij dat het terug ochtend was. Even genoeg hierover ….. we trachten snel deze mail te versturen, later volgt er meer. Wij zijn altijd blij dat we een berichtje van jullie krijgen.

Vele groeten … Ria en Herman

02-02-2015 om 00:00 geschreven door Ria & Herman  

Tweede nieuwsbrief 2015

HALLO IEDEREEN

De voorbije dagen hebben we het druk gehad met o.a. het betalen van het schoolgeld van Rian en Brittje……. Blijkbaar betaalt hier iedereen pas tegen het begin van het nieuwe schooljaar…….lange rijen …….. aanschuiven in de bank. Onze eerste bank was de Century bank aan de andere kant van de stad. Alles gebeurt hier nog met cash geld, je kan niet anders want de scholen verplichten je hier om via de bank te betalen. Je krijgt dan zo ‘n “bankslip” van de school, een papier in vier delen, daarmee stap je naar de bank om daar dan minstens een dik uur staan aan te schuiven. Na het betalen van het schoolgeld krijg je dan een stuk van die “bankslip” terug voor de school. Al bij al waren we hier twee uur kwijt. Dan naar de volgende bank……Bank of Africa…… om wat cash geld te gaan afhalen, hier stond er gewoon een rij tot bijna buiten. Zoveel geduld konden we niet opbrengen….. Het was al bijna middag, dus eerst maar ergens een pizza gaan eten alvorens we naar de volgende bank moesten voor het schoolgeld van Britt. Ja mensen, voor elke school moet je hier naar een andere bank. We hadden beiden een halve pizza over, dus hadden we gevraagd om deze in een doos te steken voor onze kinderen in de namiddag. Wij met die pizzadoos te voet door de stad Kampala op naar de STANBIC bank. Nu was die nog verhuist ook, we hebben zeker zes keer moeten vragen waar we die konden vinden. Binnen in die bank weer zo een lange rij…. Wij daar tussen met onze pizzadoos weer drie kwartier aanschuiven. Zelfde ritueel natuurlijk, het was bijna vier uur in de namiddag vooraleer we terug in het hotel terugwaren, nog altijd met onze pizzadoos. De pizza was zelfs nog warm omdat het hier snikheet is, en wij …. Wij waren meurg = oververhit, doorweekt van het zweet en moe. Moet je weten, onze kinderen hadden die pizza op vijf minuten binnen.

Op onze trektocht door de stad kochten we ook blauwe druiven, een rariteit hier in Uganda. Ze leken er zoooo lekker uit ….. niet dus, ze smaakten naar azijn. Voor je hier in Uganda een bank binnenstapt wordt wat je bij hebt gecontroleerd, dus ook telkens die pizza en de druiven.

Donderdag vertrokken we richting onze school vergezeld van Roy, Rian en Brittje. De weg ernaartoe is hier altijd immens druk. Onze chauffeur wist een kalmere weg!!!!!! We hadden onderweg in Mukono een afspraak met onze Nederlandse vrienden. Met die andere weg te nemen waren we er al voorbij voor dat we het wisten. Een 15 Km terug dus, maar we waren dan toch nog mooi op tijd. In Iganga aangekomen ……. blij dat we er waren …… bleek dat ze ons in het hotel absoluut niet verwachten. Het hotel zat vol, nochtans hadden wij enkele dagen ervoor nog een mailtje gestuurd voor bevestiging dat we kwamen. Wat nu ???? Er zat niks anders op dan in de stad Iganga op zoek te gaan naar een andere slaapplaats. We hebben een ander hotelletje gevonden, goedkoper maar ‘s nachts meer lawaai.

Vrijdag aangekomen in Namutumba ….. onze principal had ons al verteld dat het hier al maanden niet meer geregend heeft, echt alles is hier stoffig en heel droog, ze zitten hier echt te wachten op regen. Onze eerste indruk was een beetje teleurstellend, alles is wat kleurloos geworden door slijtage en stof. Onze school heeft dringend een likje (zeg maar ne grote pot) verf nodig. Onze mooie boom voor de kleuterklas heeft men moeten omhakken door de droogte, hij was helemaal dor geworden. Ook binnen in de klaslokalen is er wat renovatiewerk, muren moeten (bij)bezet worden, ook hier is schilderwerk nodig. Ramen en ruiten zijn stuk, hier en daar is het dak los ….. maar voor dit alles is er nu geen budget voorzien.

We waren hier om de mensen in de hutten te gaan bezoeken, om 10 nieuwe kindjes te vinden voor de babyklas en om de mama’s te vertellen dat de gesponsorde kindjes van vorig jaar terug mochten komen. Hiervoor waren ze allen superblij. We vertelden hun ook over de workshop van zaterdag. We namen de nodige foto’s van onze kleutertjes en hun mama. Men is ook al volop bezig met het maken van nieuwe uniformen en schoolbanken. Aan de school is men gestart met de muren voor de poort.

Zaterdag dan, de dag van de workshop over familieplanning, toch hier nog altijd een moeilijk bespreekbaar onderwerp. We hadden de mensen uitgenodigd om tien uur. Enkelen waren er al om negen uur, de laatsten rond tien uur dertig, mooi op tijd voor een Afrikaan. De gynaecologe sprak over de voor en nadelen van een staafje in de arm, het was hier een gekwetter van jewelste, voor ons totaal onverstaanbaar. De dames hadden daarna de mogelijkheid voor het verwijderen van en het (opnieuw) plaatsen van een staafje. Vijftien hebben zich ter plaatse laten behandelen, enkelen gaan woensdag naar het plaatselijk hospitaal.

Tijdens het uren geduldig wachten, want dat kunnen ze hier wel, heeft Ria en Rian de mannen en vrouwen het werken met loombandjes aangeleerd. Iedereen wou meedoen …… iedereen wou van die gekleurde bandjes …. We hadden van de Sint Carolus school in St Niklaas wel duizenden en duizenden van die bandjes gekregen. Die bandjes werden dan ook veelvuldig gebruikt om armbandjes, halskettingen en ringen te maken, in alle kleuren. En dat alles op hun vingers ….. ze kregen er niet genoeg van. Ria heeft het daarna ook aan de kinderen aangeleerd. Ook deze waren er vlug mee weg, en natuurlijk heeeeeeeel enthousiast. De Sint Carolus school voert nu een actie voor onze school in Namutumba. Toch even van hier uit ….. veel succes gewenst en nogmaals onze dank. Dat loomen is hier totaal nieuw en overal waar we komen zijn vrouwen en kinderen verzot om ook zo een armband als Ria te hebben.

Morgen is het de eerste schooldag, voor ons vroeg opstaan want wij willen er op tijd zijn. Later weer wat nieuws.

Vele (hete) groeten uit Iganga – Uganda. Ria en Herman

31-01-2015 om 00:00 geschreven door Ria & Herman  

Ons eerste mailtje 2015 uit Uganda

Hallo iedereen…… Zoals velen van jullie wel weten zijn we terug in Uganda……. Het is nu voor de 25st keer.

Er was nergens een probleem met onze 125kg. bagage dat we bij hadden. We hadden een heel rustige en ontspannen vlucht (KLM), alles verliep zoals het moest zijn …… het eten aan boord was voor ons het lekkerste en meest verzorgde ooit in een vliegtuig gekregen. Natuurlijk waren er wel uitgebreide controles …….. Reeds in het vliegtuig moest iedere passagier een formulier invullen, een vragenlijst over onze gezondheid … Toen we uit het vliegtuig stapten en alvorens we de vlieghaven binnenmochten stond een verpleegster ons op te wachten met een beschermpak aan, iedereen moest eerst zijn handen ontsmetten en dan mochten we binnen. Daar stonden dan achter een houten balie andere verpleegsters, compleet met handschoenen en mondmasker. Iedere passagier moest zijn ingevulde papier laten checken en ook werd er de koorts genomen, dan pas mochten we verder. Het doet toch wel iets, maanden zagen we zulke soortgelijke controles voor EBOLA op televisie, maar realiteit is toch wel iets anders.

Onze mailtjes die we versturen, gaan naar ongeveer een 200 tal mensen in België, dus misschien toch nog even voor de mensen die het niet echt weten…….. Ebola is niet in Uganda, toch neemt men ook hier zijn voorzorgen.

De volgende dag was het weerzien met onze kinderen weer heel ontroerend, we hadden afgesproken dat ze naar ons hotel zouden komen ……. Hier in deze rustige omgeving is het voor iedereen gemakkelijker om elkaar na 10 maanden terug te zien. Ons Brittje had welgeteld 7 minuten nodig alvorens zij zich terug comfortabel voelde en dicht tegen mij (Ria) aankroop. Yes, ik heb mijn kleine knuffelpop terug bij mij!!!!!! Rian is hard gegroeid en een jonge dame geworden. Het voelde direct terug goed aan, de knuffel die we van Roy kregen is gewoon niet te omschrijven……… Hiervoor hebben we maanden afgeteld.

  Deze week zijn we voor Rian en Brittje een nieuwe school gaan zoeken. Daar ben je al snel een dagje zoet mee. Alles met de nodige vertraging voor de administratie. In de school voor Brittje moesten we bij de directeur komen, omdat ze het bij de test die ze moest doen niet zo goed had gedaan. Ons Britt moet nog een jaartje kleuterschool doen om volgend jaar mee te kunnen in het eerste leerjaar. Mensen, die directeur zijn bureau, wat een rommelkot, die kreeg van ons zelfs geen 2 op 10. Nochtans staat die school aangeschreven voor mee één van de beste ……… Die test dat ons Britt heeft moeten doen gaan we ook eens toepassen in onze school in Namutumba …….. benieuwd wat onze Topkleuterklas ervan maakt ….. het is helemaal niet gemakkelijk.

 Ook Rian moet haar jaar in het eerste middelbaar overdoen weliswaar in een andere school. De studiemeester (dame) heeft ons beloofd om Rian in het oog te houden als het te moeilijk voor haar wordt. Dat onze kinderen het moeilijk hebben heeft toch heel veel te maken met de omgeving waar ze wonen (midden in de sloppenwijk).

Ook hebben we de nodige afspraken kunnen maken met de Principal van onze school. Zo mag hij de werken laten starten voor het bouwen van een metalen poort, zodat de school kan afgesloten worden. Ook moet hij ter plaatse de eerste contacten leggen voor de workshop van familieplanning die we zaterdag gaan organiseren. Later deze week rijden wij verder naar Namutumba. Vrijdag bezoeken we de families rondom de school om nog 10 extra kleutertjes te zoeken die nieuw worden gesponsord en om de dames te informeren over onze workshop.

Tot zover onze eerste berichtgeving. O ja …… bijna vergeten, met ons gaat het goed, alleen wat weinig slaap. De indrukken dat je opdoet tijdens de dag blijven nog wat nadraaien bij het slapen gaan. Zelfs na zo veel keren hier zijn geweest geeft Afrika en zeker Uganda toch nog steeds zaken om over na te denken in het leven. We hebben hier temperaturen overdag rond de 30 graden, dus daar kunnen we niet over klagen. Voor de rest lijkt het erop dat we hier niet zijn weggeweest …….. zelfs na 10 maanden. Nog vele groeten van ons beide. Ria en Herman.

25-01-2015 om 00:00 geschreven door Ria & Herman