Hey, bij het overlezen van onze nieuwsbrieven zie ik, dat jullie nog het verhaal van in het ziekenhuis te goed hebben.
Ik was dus met een vroedvrouw over familieplanning aan het praten, kom ik ook te vertellen dat ik dit speciaal wil doen omdat de vrouwen dit aan mij gevraagd hebben. Ik vertel over onze Martin, de jongen met zijn dikke hand die wij aan het helpen zijn Maar ik ken die kleine jongen zegt Jane de vroedvrouw, hij behoort tot onze clan. Vanaf toen werd het gesprek alleen nog hartelijker.
Maar ik moest nog altijd een prijs weten, hoeveel het inbrengen van zo een staafje in de arm zou kosten .. Dat moeten we aan de gynaecoloog vragen .. kom maar mee dan gaan we het vragen.
Simon mocht niet mee, al snel was het mij duidelijk waarom niet. In het kleine kamertje waarnaar ze mij naartoe bracht was er niet alleen die dokter, maar lag ook een volledig naakte mevrouw klaar om te baren. Tussen haar benen lag er een stuk grijs harde plastic, waar ik zeker van weet dat dit pijn moest doen aan die madam haar benen.
Ik was zo verbaasd, had dit natuurlijk nooit verwacht . Ik verontschuldigde mij een beetje tegenover die mevrouw, maar ja mij hiervoor verontschuldigen begrepen ze niet, ik probeerde tegen die dame een beetje te praten om haar wat moet in te spreken.
Dus in dat kamertje heb ik met de gynaecoloog afspraken gemaakt. Wij willen aan 20 dames uit Namutumba de kans geven, indien dat ze zelf willen natuurlijk, om een staafje in hun arm te laten plaatsen. Hiervoor wil ik 60 000 Ugandese schilling betalen = 20 , moesten er meer vrouwen geïnteresseerd zijn, binnen de twee weken na onze familieplanning workshop, dan mogen die dames ook nog gaan en moeten ze zelf 0,70 eurocent betalen.
Ondertussen lag die dame te kreunen van de pijn om haar vierde baby ter wereld te zetten.
Nu is het al jaren mijn wens om eens een geboorte van dichtbij mee te maken, dit was nu mijn kans geweest, maar het zou nog wel een tijdje kunnen duren, dus ik terug naar Simon die in de wachtkamer zat bij al die vrouwen die geduldig aan het wachten waren om bij de dokter te komen.
Simon was ondertussen over onze solarcooking aan het vertellen, en ik maakte van de gelegenheid gebruik om indien ze interesse hadden, dat ze dus ook naar onze familieplanningdag konden komen.
De weegschaal die in de wachtzaal stond kom ik niet weerstaan .. maar ik was er sneller af dan ik er op stond ik hoop dat die niet juist was mijn grote probleem is hier dat ik veeeeeeeeeeeeeeeel water drink, maar naargelang niet ga plassen, gevolg .. elke avond opgezwollen benen en voeten.
Over plassen gesproken onze school heeft toiletten natuurlijk, maar het is een meesterwerk om recht in het gat te mikken, zeker als je zo nu en dan enkele keren van die platte je weet wel hebt, komt daar nog bij al die vliegende en kruipende insecten, zelfs schij ontlasten doe je nooit alleen.
Heb je nog het probleem van het toiletpapier . waar blijf je daarmee? Op de grond met al die enge beestjes? .. of in de mond? of met wat geluk heb je een plastiek zakje bij waarop je dan de rol kan plaatsen. En dan nog hopen, als je alles weer op hebt getrokken er niets in de kleren is gekropen
Elke (Brandtfood), als je dit leest ben ik zeker dat dit, je bepaalde herinneringen zal oproepen.
Het werk dat wij wilden doen in onze school is bijna klaar. De tekeningen zijn op de muren geschilderd, het volledige ABC alsmede 1 2 3 .10 staat netjes op de muren.
De uniformpjes zijn bijna klaar, we hebben er 40 in totaal laten maken.
Men is nog volop bezig om de tafeltjes en stoelen te maken op kinderformaat.
Om het geheel compleet te maken, is er ook gezorgd voor een kleine speeltuin . een schuifaf, een draaimolentje en een soort wipplank. We hebben ook gevraagd om enkele oude autobanden half in te graven zodat de kinderen ook hier op kunnen spelen.
Dinsdag 28 februari plannen we de opening van de kleuterklas en kunnen we de kleuters voor het eerst laten komen.
De teacher is een fijne jongedame, maar we wachten eerst voorzichtig af.
Terwijl ik dit aan het typen ben is er buiten een hevige hagelstorm, we zitten eigenlijk vast in de school, de hagel maakt enorm lawaai op het metalen dak. Het is voor de tweede dag op rij, dat we dit meemaken, het was deze morgen snikheet en dan nu deze hagelbuien ..
Zondag namiddag 4.30u
Het is de eerste dag in 12 dagen dat we niet naar Namutumba gaan. We hebben juist Roy, Thadeus en kleine Brittje op de bus gezet, terug richting Kampala, zij hebben een lange rit van minstens vier uur voor de boeg. Ze zaten min of meer comfortabel, als er op het laatste nippertje nog 5 mensen bij in de MATATU (minibus) gepropt werden. We zitten er wel mee in, het is een minibusje waar ze als sardientjes op een hoopje geduwd zitten. Zelf zouden we hier nooit aan beginnen, trouwens wij zouden deze houding niet aankunnen met onze rug.
Even terug naar afgelopen dagen .
Gisteren was het de dag van onze familieplanning !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Wederom was ik vrijdag met Simon, langs de vele hutten gegaan om de mensen uit te nodigen om te komen. Overal was men blij met mijn komst en moest ik eventjes gaan zitten, ook al verstond ik er soms niets van, toch een brede smile van HEY die Muzungu komt bij ons op bezoek. Ik nam overal fotos en liet deze dan dadelijk terugzien dit is iets waar je iedereen een plezier kan mee doen.
Het is de bedoeling dat we zaterdag aan de mensen die komen, een flesje water geven en enkele uren later een mini pannenkoekje gemaakt van de cassava plant. Een coca cola of Fanta staat ook op de menu. Ik wilde dat de arme vrouwen deze pancakes bakten, zodat zij ook de kans kregen om een centje te kunnen verdienen. Zo werd het dan ook afgesproken, voor de prijs van 7 Euro zou ik 150 stuks van die pannenkoekjes hebben.
Zaterdag morgen toen we in Namutumba aankwamen, stond er al 1 van de dames mij op te wachten met de bestelde pannenkoekjes
Ik moet mijn lange verhaal wat inkorten, want een krant zou nog niet groot genoeg zijn om over die ZATERDAG te vertellen. In het totaal zijn er ongeveer 65 mensen komen opdagen, waarvan er een 15 tal mannen bijwaren, de kinderen niet meegerekend natuurlijk. Er waren ook enkele ouderen bij, waaronder een dorpsverantwoordelijke.
In het eerste stuk over hygiëne voor de vrouwen, werden de mannen buiten gestuurd. NIET TE GELOVEN, wat ik nu allemaal gehoord heb. Er werd aangeleerd dat de vrouwen proper moeten zijn op zichzelf. Indien ze over een toilet (lees gat in de grond) beschikken, dat ze dan wel degelijk in het gat moeten mikken en dat ze deze plaats dagelijks moeten reinigen. Dat ze extra hygiëne moeten hebben, wanneer ze hun maandstonden hebben.
Wat ik nu gehoord heb .. die dames van de hutten, die hebben géén speciale plaats om naar het toilet te gaan, zij hakken een gat in de grond en gooien dit gat terug dicht na hun behoefte. Die kunnen géén toiletpapier betalen laat staan maandverband, dus poep afkuisen ja met de vinger of een blad .. Het zou wel gek zijn om toiletpapier te kopen, als je geen eten genoeg hebt en het verhaal van het uitwassen van zelfgemaakt maandverband is wel degelijk waar, dit gebeurd hier nog. Er is zelfs verteld dat sommigen gewoon hun doek laten drogen in de zon en de dag nadien terug gebruiken en dit zonder uit te wassen ..
Hierover kan ik nog lang vertellen Ik heb weer veel geleerd en begrijp ook weer een stuk meer van het leven van die arme vrouwen. Er werden veel vragen gesteld, in het Ugandees natuurlijk, maar daarna voor mij vertaald.
Het pakket voor familieplanning was ook heel interessant en het werd uitstekend gebracht.
Ook onze Roy kwam aan het woord, als levend bewijs dat een staafje inspuiten geen gevolgen heeft voor een latere zwangerschap. Zij heeft dit voor de eerste keer laten inspuiten na de geboorte van ons Nicolé. Twee jaar na het overlijden van Nicolé is dit verwijderd en is ons Brittje geboren. Zij is een ontzettend braaf, vrolijk en lachend kind. Een kleine kapoen, die verzot is op haar Muzungu grootouders. Het is een schat die we nooit meer willen missen.
Na de uitleg van Roy werd er een papier doorgegeven, de eventuele vrouwen die van ons aanbod (gratis staafje laten plaatsen) gebruik willen maken, mochten hun naam invullen. Er waren slechts drie namen.
De vroedvrouw werd terug naar het hospitaal gebracht en de gynaecoloog kwam persoonlijk naar onze school, met al het materiaal om de dames een staafje in te spuiten.
Dit was dan de dokter waar ik jullie al eerder over vertelde. Ook zij gaf nog de nodige informatie, de lijst met namen groeide aan tot acht . Acht van de +/- 35 vrouwen, die echt in aanmerking kwamen hebben dus zaterdag een staafje laten plaatsen, er zijn er nog die geïnteresseerd zijn maar moeten dit eerst met hun man overleggen.
Deze vrouwen moeten eerst hun naam opgeven in de school, vooraleer ook zij naar het hospitaal in Namutumba kunnen gaan. Van de 8 vrouwen die zich lieten helpen, zijn er zes die IK vrijdag heb bezocht bij hen thuis, een slikmoment voor mij. Sommigen waren bang, ik heb die dan maar vastgepakt tijdens de inspuiting en ze afgeleid .. IKKE die zelf niet echt zo een held ben. Volgende week moeten die dames op gratis controle.
Dit alles heeft natuurlijk UUUUUUUren geduurd.
Mijn 8 dames kregen na hun ingreep ook allemaal nog een coca cola. Ook kregen die dames elk een identificatiekaartje met de datum van uitvoering en dit goed voor drie jaar. Er werd nog maar eens duidelijk gemaakt dat ze zeker de eerste zeven dagen geen intiem contact mochten maken want dat ze nog niet save waren. Stuk voor stuk zijn die ons later komen bedanken, opgelucht dat ze HET gedaan hadden.
Ook de andere vrouwen kwamen me bedanken voor de interessante workshop, voor al de informatie, die ze hadden gekregen .. voor alweer een stuk Vrouwendag in Namutumba.
Thadeus had de hele tijd de vele kinderen bezig gehouden met voetballen en in het speeltuintje natuurlijk. De kinderen stonden op een lange rij geduldig te wachten om op de schuifaf te mogen.
IK moet jullie nog een (voor mij) GROOT NIEUWS vertellen.
Men heeft de naam van de kleuterschool op de buitenkant van de school geschilderd ..
MAMA RIA NUSERY SECTION .. Kleuterschool Mama RIA
Zaterdag het was een naar ons gevoel supergeslaagde dag.
Het mooiste compliment wist Thadeus ons s avonds te brengen: De mensen uit Namutumba hebben het enorm gerespecteerd dat ik zelf (de Muzungu) naar hun hutten ben gekomen. De mensen waren heel blij met de twee workshops die we georganiseerd hebben. Deze keer was ons bezoek echt gericht op de gemeenschap uit de schoolomgeving.
Wederom nu, hebben wijzelf moeten ondervinden hoe moeilijk het hier is iets te organiseren, hier te werken met weinig middelen daarom onze bewondering voor Nicole in Congo, Tanya in Tanzania en de velen die zich inzetten in deze soms moeilijke omstandigheden.
Nu dinsdag gaat ons kleuterschooltje open, waarvoor we dit maal naar Uganda waren gekomen.
Maar in onze volgende nieuwsbrief meer hierover.
Lieve groeten en warme knuffels
Ria en Herman
