Ik ben Maarten
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is redacteur.
Ik ben geboren op 02/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Uitgaan, lezen, roddelen, op reis gaan, zwemmen, niksen, stroelen, lekker eten, fietsen, een stad beleven.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
THE MAN WITH THE PLAN
Maarten it is!
15-12-2006
Muziek en zo
We zijn aan het aftellen. Vanaf 26 december start Donna's top 2006. Elke lijst zorgt voor discussie. Muziek kan je niet ordenen. Tenzij individueel. En dat is nou net het leuke. Dit weekend heb ik zelf eens geprobeerd een lijstje te maken. Van mijn favoriete 10 platen. Eens op dreef stond mijn top 100 op papier.
100 platen. Puur persoonlijk. En dus alleen mijn smaak. Niet voor verbetering vatbaar. Omdat ik 'm heb gemaakt.
Sommige nummers vind ik gewoon goed, andere hangen dan weer samen met zoete herinneringen.
De volgende dagen ga ik mijn top 100 hier overlopen. Geniet ervan, erger je rot, sla het over, lees het elke dag.
Toch even een handleiding bij de 100. 1. Omdat ik net zo zeer een top 500 had kunnen aanleggen heb ik gekozen voor één plaat per artiest bij mijn favoriete honderd. Deze kleine ingreep maakte het net iets gemakkelijker, maar niet veel. 2. De volgorde legde ik vast op zondag 17 december. Het kan verkeren, zei Bredero. De volgende dagen lees je dus ook een tijdsopname van mijn smaak op die dag, maar op enkele details na zou dit nog wel enkele weken dezelfde kunnen blijven. 3. In de mate van het mogelijke ga ik de nodige links leggen naar Youtube, Googlevideo of aanverwanten. Wie weet leer je nog iets kennen...
Hij heeft het gedaan. Jean-Marie Dedecker is de numero 1 der Jean-Maries volgens Google. Dankzij VLD en N-VA.
2 weken geleden tikte ik Jean-Marie in op de moeder aller zoekmachines en de eerste link die ik kreeg was de thuisstek van Pfaff. Dedecker klopte af op een tweede plaats. In hun kielzog volgde Happart en Le Pen. Waaruit we dan weer mogen concluderen dat Jean-Maries geen gemakkelijke mensen zijn.
Maar nu staat ie dus op het hoogste Google-schavot. De werkwijze van Google is simpel in zijn eenvoud. Plaatsing in de lijst met zoekresultaten is niet te koop.
De werkwijze van Google: Met PageRank wordt aan alle sites die een koppeling naar een bepaalde webpagina bevatten, een waarde toegekend. Deze waarde is mede afhankelijk van het soort sites dat weer een koppeling naar die bewuste pagina's heeft. Door de volledige structuur van het web te analyseren, kan Google aan de hand van de meningen van gebruikers bepalen welke sites de nuttigste informatie bieden. Naarmate het aantal websites stijgt, wordt deze technologie steeds betrouwbaarder, omdat elke nieuwe site informatie bevat op basis waarvan andere sites kunnen worden beoordeeld.
Een vrije vertaling: hoe meer men over je praat, hoe hoger je scoort.
Over Dedecker is al veel gepraat. Het is soms zelfs gevaarlijk. Drop zijn naam in een conversatie en de gemoederen raken meteen verhit. Stop hem in een partij en je krijgt hetzelfde resultaat.
En toch ga ik het nog éénmaal zeggen. En daarna nooit meer. Ik kan Dedecker nog wel smaken. Hij doet iets bewegen. Bevende onderlippen, opwellende tranen, uitbarstende scheldpartijen.
Kleurloze figuren moeten er waarschijnlijk zijn. Maar als ik leven in mijn pintje wil, of bij uitbreiding een ganse brouwerij, ben ik beter af bij die brulaap uit Oostende. Daarom alleen al zou het spijtig zijn mocht ie uit mijn leven verdwijnen. Maar ik heb er alle vertrouwen dat dit niet snel gaat gebeuren.
Vandaag had ik een beetje meedelijden met J-M. Een beetje maar. Belogen en bedrogen worden is nooit plezant. En gebruikt worden ook niet. Alhoewel...soms...
Ter info: Als je Maarten intikt, is mijn blog de 146e link. Bij the man with the plan ben ik echter de nummer 1. Waaruit ik dan maar besluit dat het plan belangrijker is dan de man. Maar daar ben ik bij Dedecker nog niet van overtuigd.
Nu mag ik niemand iets verwijten. Ik zal de eerste zijn om een look-a-like in een massa te herkennen. Vandaag kwam ik Guy Spitaels tegen op de metro, Sandra Bullock op straat, Demi Moore in het VRT-gebouw en Marina Wally in den Delhaize. Of minstens iemand die er op lijkt.
Toch moet ik steeds slikken als men me met iemand verwart. Of vergelijkt.
In Herentals liep er een vijftiental jaren geleden een Maarten-bis rond. Wildvreemden klopten op mijn rug. En excuseerden zich daarna voor hun vergissing. Na enkele maanden werden we aan elkaar voorgesteld. Ik zag de overeenkomsten niet. Alleen de verschillen. Ik had niet zo'n dikke neus, en mijn uitmuntende smaak voor kledij kende zeker zijn gelijke niet. Toen al niet.
Enkele jaren geleden was ik aan de praat met de dames van B*Witched. Een vergeten Engelse girlsband. Met een kennersoog. Ze zagen in mij de tweelingsbroer van Shane van Westlife. Het hoongelach van de collega's kon mij niet deren. De gelijkenissen waren treffend, volgens de meiden. En wie was ik om daar aan te twijfelen. Toch was ik niet verliefd op een Uptown girl. Toen niet en nu niet.
Op het werk word ik af en toe verwisseld met een collega. Nu hebben we behoorlijk wat met elkaar gemeen. Al wil hij dat misschien niet geweten hebben. Het keukenpersoneel , de kuisploeg en de VRT-gidsen malen er niet om. Hoe is 't K? Alles goed K? Tot straks K? Hij is ook al het slachtoffer geweest van deze identiteitsverwisseling. Het is hem gegund.
Vandaag was het weer zover. Maar de vergissing was snel rechtgezet.
En dat doet me meer dan ooit beseffen dat ik er toch van droom uniek te zijn. Qua looks zijn er geen zekerheden. Wie weet duikt er binnenkort weer een dubbelganger op. Dus zullen we er karakterieel lappen op moeten geven. Op bijzonder te worden, te zijn, te blijven.
Ik ga dus op zoek naar een persoonlijkheidstrek die niemand bezit. Er zijn er al een aantal bezet: preuts, pedant, achterlijk, arrogant, cynisch, utopisch, bitter, klerikaal,... Naief, vrijgevig, uitdagend of melomanisch zijn ook niet meer in de aanbieding.
Ik zoek dus verder. Tot ik gevonden heb. In tussentijd schrijf ik maar wat op een blog. Terwijl op dit moment iemand net hetzelfde aan het doen is.
Ik zou zo graag rijk zijn. Het hoeft zelfs niet schandalig rijk te zijn. Gewoon rijk.
Ik keek op de wijnkaart. Zoals de meesten onder ons keek ik meteen naar de prijzen met daarnaast de bijhorende klinkende namen. Een doorsnee jongeman kiest zijn wijn naargelang de smaak van de valuta.
Toch wil ik me niet helemaal laten kennen. De goedkoopste wijn klinkt zo goedkoop. En neem je de tweede goedkoopste fles. Imago veiliggesteld, alchoholpercentage stijgt.
Ik ben naief. Elke ober kent dit truukje. Knipoogt naar zijn collega, en mompelt dat ik weer zo'n tweede-flesser ben.
Zou het niet fijn zijn om voor één keertje een fles wijn te bestellen naar smaak en geweten? Niet dat ik er iets van ken.
Ik was lang fan van Liebfraumilch. 50 cent in den Aldi. Suiker met alcohol heeft men het me ooit beschreven. Heerlijke zoete boecht. Tot ik de naam een keer vertaalde. Sindsdien heeft die wijn een bittere nasmaak.
Ik zou dus graag rijk zijn. Al was het maar voor één dag.
Niet moeten kijken naar het prijskaartje van die schoenen waarvan ik met veel plezier te zolen wil vanaf lopen. Een reisbestemming kiezen op basis van zon-, cultuur- en hete-venten-percentage in plaats van uit te rekenen hoe je je met die all inclusive-formule kunt volproppen voor de meest economische prijs. In Mediamarkt niet de opties van het goedkoopste laptop moeten nalezen maar meteen die flitsende nieuwe I-book laten inpakken. Eentje voor thuis en eentje voor onderweg. Voor in die wagen die ik koos omdat hij in mijn dromen voorkwam. En niet omdat de herverkoopprijs na 10 jaar toch 100 euro hoger ligt.
Ik zou dus graag rijk zijn. Al troost ik me soms met de gedachte aan de depressie van Robbie Williams. Of de troubles waarin Britney zich weer heeft gewerkt. Geld maakt dan toch niet gelukkig. 't Is niet mooi, ik weet het.
Tot ik rijk ben, hef ik het glas. Gevuld met flutjeswijn. En prijs mezelf gelukkig. Omdat men in grote delen van de wereld kampt met een tekort aan drinkbaar water. Waarover ben ik hier in godsnaam aan het zagen.
Christina Aguilera was in Antwerpen. Om mijn vragen te beantwoorden die ik eerder op deze blog stelde. Door middel van haar Back to Basics-toer. De vlag dekt de lading niet. Basic was het allerminst. Eén dag nadat diezelfde muren de Vlaamsche kost van Clouseau verteerden kregen ze ze grandeur van Hollywood voor de kiezen. Die grandeur die de jaren '40 zo fascinerend maakt.
Een belofte is heilig. En volgen nu dus de antwoorden. Louter subjectief. Door de ogen van een liefhebber. Een liefhebber sinds zondag 3 december.
Zingt ze goed of schreeuwt ze?
Het kind kan zingen. En schreeuwen. Het ene vloeit over in het andere. N. noemde het aanstellerij, ik kan het nog wel pruimen. Het blijft me wel een raadsel hoe er zoveel decibels uit 1 meter 30 kunnen komen. Met naaldhakken 1 meter 60.
Is ze veelzijdig of wil ze van elk genre geldbelust een graantje meepikken?
Van r&b over latinopop naar prefabsoul. Haar entourage voelt de tijdsgeest aan. Dat vind ik een kunst. Een kwaliteit. Tijdens de show werden alle nummers echter overgoten in een big bandsausje. Waardoor je tot de vaststelling komt dat er toch een lijn in haar repertoire zit. Soms leek de tekst zelfs belangrijk. Soms. De herwerkte versies zijn wel nefast voor het meezinggehalte. Sommige hits herkende ik amper. Het blijft een dubbel gevoel. Al heb ik mijn cd's voor het ultieme karaoke-gevoel. Met een glas Bacardi erbij. Het genie zit immers in de fles.
Heeft ze geen smaak voor mooie kledij of kiest ze resoluut en bewust voor kitsch?
Roberto Cavalli zorgde voor de outfits. De dansers zagen er geweldig uit. Ook de muzikanten mochten 2x van kostuum wisselen. La A. deed het na bijna elk nummer. Maar om eerlijk te zijn, ik ben er nog niet uit. Christina blijft zweven tussen marginaal, trashy en kitsch. En iets doet me vermoeden dat zij toch niet een grote fashion queen is. Want in een oogverblindend decor, zeer stijlvolle videobeelden en perfect uitgedoste dansers stak zij soms schril af. Zonder die knipoog zoals Madonna doet bij haar meest gewaagde outfits. Ik denk dat Chrstina gewoon graag haar benen laat zien, en haar borsten, en haar billen.
Is ze een echte blonde of speelt ze het goed?
Zou het geen rosse kunnen zijn? Slim lijkt ze me toch niet echt. Maar dat houdt haar niet tegen om zeer slim te stelen waar er iets te stelen valt. De truken van de foor moet je een goed kermiswijf niet leren zei Benny van de botsauto's me ooit. Net voor ik mee naar zijn caravannetje mocht. Maar zou een intelligente vrouw een moment in haar show inlassen waarin fans de loftrompet over haar afsteken? Het blijft natuurlijk een Amerikaanse. Het land waarin je slimmer kan zijn dan je eigen president.
Is ze een echte sloerie of een gespeelde seut?
Eindelijk kan ik een duidelijk antwoord geven. Trompetgeschal! Slingers, toeters en bellen! Het is een echte del. Dit zijn haar woorden, niet de mijne. Ze heeft er zelfs een nummer over gezongen. Dat ze niet braaf geworden is, nog steeds dirrrty is. Zoiets kunnen we alleen aanmoedigen.
Dus?
Heb ik ondanks enkele kanttekeningen zeer genoten van een spektakel dat ik al lang niet meer gezien had. Geen fouten. Geen aarzelingen. Geen stiltes. Een wervelstorm, gebracht door een diva die stevig in haar schoenen staat. Ondanks die zeer hoge hakken. Ik vind Christina beter op een podium dan op CD. Haar dansers zongen ook niet slecht.
Er waait een frisse wind door de stad. Of het waait gewoon zeer fel.
Sinds vrijdag is de kerstmarkt in Brussel officieel open. Het wordt een moeilijke opdracht om elke avond langs de gluhweinkraampjes te wandelen zonder de lokale handelaars te steunen. Want zo ben, ik draag graag mijn steentje bij.
De kerstman heeft dus eindelijk het najaarsweer meegebracht. Het is alsof ie Sinterklaas van zijn paard wil doen waaien.
Ik ben fan van wind. Misschien nog meer dan Carola op het Eurovisiesongfestival. Haren in de wind, hoofd schuin naar achter.
Maar nu voel ik diezelfde wind aan mijn enkels. Hier achter mijn computer. Die komt dus binnen.
Met mijn technisch inzicht ben ik op zoek gegaan naar de oorzaak. En van een kale reis teruggekomen. Gezien de grootte van mijn appartement eerder een citytrip.
Maar het probleem blijft. En mis ik mijn beenwarmers. De jaren '80 zijn toch helemaal terug?
Mijn vernuftigheid kent echter geen grenzen. En liggen beide benen nu op een zetel. Ik leef boven mijn stand. Maar nu letterlijk. Ik zit in hogere sferen in mijn eigen appartement. Optimaal benutten van ruimte zou een architect het noemen.
Het doet stof opwaaien. Ook letterlijk. Wat me weer wijst op een pijnlijk probleem.
Tot stof zult U weerkeren. Blijkbaar vinden veel oude vrienden het tijd om me nog eens met een bezoekje te vereren.
Dat is dan weer het voordeeltje om een half metertje boven de grond te leven. Stof stijgt niet.
Nu ga ik me klaarmaken voor een bezoekje aan de kerstmarkt. Kitsch op 50 meter van mijn deur. Niet te missen. Of ik iets ga kopen? The answer my friend is blowing in the wind!
Nu was ik nog zo benieuwd wat er met die verjaardagsteller (linksonder) ging gebeuren op 2 december. Zou er een clown met een rode neus opspringen of ging er uit mijn diskdrive confetti spuiten? Niets van dat alles. Dat ding is gewoon kadul. En nu telt ie negatief.
Zou dit een voorteken zijn? Gaat mijn leven vanaf nu alleen nog maar achteruit? Is 31 dan de leeftijd van no way back? Je leest het allemaal hier, vanaf nu, bij the man with the negative plan.
ps Iedereen bedankt voor de wensen en verwensingen
Rihanna. 18 jaar, uit Barbados. Ze was er beter gebleven. Vanavond in Vorst mocht ze het eerste luik van de avond voor haar rekening nemen.
Het was beschamend. Mijn 50 cent aan de toiletdame heeft meer gerendeerd dan de prijs van het ticket. De pot was tenminste proper. Ik was getuige van een tienerhoertje die zelfs geen playbackshow aankon, die zwaar aan een of andere verdovende instantie zat, en die zelfs niet probeerde de meubelen te redden. Haar danseressen leken weggeplukt uit Daddy's hobby, en dan heb ik het niet over kleiduifschieten. Ze showde op 45 minuten drie outfits, en dat is meer dan alle zinnen die ze live zong. Een decor was er niet, zelfs minimalistisch zou een van de pot gerukte term zijn. Een propere pot, dat wel, achter de tribune. Ze kreeg volgens mij wel elke keer een dollar als ze Brussels vernoemde. Neem het van mij aan, haar etentje in de Comme chez soi, een twee-sterrenrestaurant, heeft ze welverdiend. Smakelijk! Maar scheer je nu weg!
Zou het tweede luik beter zijn? Na Rihanna kreeg ik waar ik voor gekomen was. Mijn 6 dellen. The Pussycat Dolls. Verander dit maar meteen in 4 dellen. Nummer 3 en 6 op de foto zijn na observatie te vrolijk en te lief om del genoemd te worden. Dat is dus 4/6, of 66%. Nog steeds een behoorlijk gemiddelde.
Het aantal dellen in het publiek bereikte echter de 90%. Het verval van de jeugd is officieel ingezet. De verderfelijke invloed van Joepie uitte zich in glitterbloesjes, Bikkembergs-hemdjes, mini-minirokjes en netkousen. En botjes. Veel botjes!
De grootste minpunten uit het vorige verslag waren ook bij de PCD van tel. Geen decor, geen lichtshow, geen spectaculaire beelden om de schermen. Danseressen waren er ook niet hoewel de dames zelf ( 4 van de 6) toch ook een aardig centje in Daddy's hobby kunnen bijverdienen. Een glas champagne zal je sowieso kwijt zijn.
Van de 6 dames zijn er 3 die af en toe live zongen: nummers 1, 4 en 5 op de foto. Ik zou wel niet meteen een brief naar huis beginnen schrijven, het was er immers niet naar. B. heeft gelijk. Ze zijn met teveel. Nu weet ik ook wie we zouden mogen schrappen van de groepsfoto.
In tegenstelling tot de geef-me-een-lijntje-blik van Rihanna straalden de PCD wel levenslust uit. De dames hadden er plezier in. Ze dachten aan hun loonstrookje. Of aan hun danslessen. Want daar was wel aan gewerkt. 1-2-rek-strek! En aan hun botjes. Die waren ook in orde.
Mooie botjes, slechte show, geen aankleding. Tot welk eindoordeel moet dit leiden? De wereld is nog niet helemaal naar de botten.
Sinds ik met deze blog begonnen ben loopt hier links van deze tekst een teller. Zo weet ik wanneer ik verjaar. Momenteel zijn we nog 3 dagen en 40 minuten verwijderd van deze heuglijke dag. Hoewel ik ieders verjaardag vergeet (van mijn dierbaarste vriend tot mijn grootste vijand) ben ik zelf overgevoelig (ja, ik beken schuld) voor mensen die vergeten waarom 2 december de belangrijkste feestdag van het najaar is. Belangrijker dan Allerheiligen, Sinterklaas, Wapenstilstand of Kerstmis. U bent bij deze gewaarschuwd. Nog 3 dagen en 36 minuten.
In het kader van voorbeschouwingen van activiteiten voor deze week mag ik graag aankondigen dat ik zondag naar het Sportpaleis trek. Christina Aguilera treedt er op. Ik ga om te oordelen.
Dit blonde dwergvrouwtje is er tot nu telkens in geslaagd om me te doen twijfelen. Zingt ze goed of schreeuwt ze? Is ze veelzijdig of wil ze van elk genre geldbelust een graantje meepikken? Heeft ze geen smaak voor mooie kledij of kiest ze resoluut en bewust voor kitsch? Is ze een echte blonde of speelt ze het goed? Is ze een echte sloerie of een gespeelde seut?
Zondag zal ik het weten. Daarvoor heb ik een ritje naar Antwerpen over.
Misschien toch een pronostiekje: Ze zingt goed, is geldbelust, heeft geen smaak, is een echt blondje en bijgevolg een sloerie zoals ik ze graag heb. I let you know!
Twee principes botsten met elkaar. Dus moest er eentje sneuvelen.
Laat ik beginnen met de metroïde conversatie. Ik praat niet met vreemden. Dat heeft men mij zo geleerd. Ik praat nog minder met mensen op de metro. Mijn ervaringen deden me tot dit drastisch besluit komen. Een onbekende die je aanspreekt op een rijdend voertuig kan 4 motivaties hebben: 1. hij/zij wil jouw geld op vrijwillige basis 2. hij/zij wil jouw geld op onvrijwillige basis 3. hij/zij wil jou binnendoen 4. hij/zij is gewoon van lotje getikt Deze redenen worden door het comité ter bevordering van de persoonlijke zelfbescherming meteen verworpen. 1. mijn geld gaat op vrijwillige basis naar kleren, cd's, technologische en culinaire hoogstandjes en alcohol 2. ik word niet graag gedwongen, en sowieso zie (1.) 3. iemand die een lief zoekt op een metro is pervers, wie weet wil hij/zij daarna je schoenen likken of in een lederen string op een schuifaf genomen worden 4. ik ken al genoeg zotten (hey hallo, bedankt voor je bezoekje aan mijn blog, tot binnenkort) Praten is dus zilver, en zwijgen is goud. Bekleed me dus maar met gulden kettingen, die passen mooi bij mijn Nudie-jeans.
Ik heb problemen met mensen met mp3-spelers/walkmans in openbare ruimtes. Het getuigt van een vergevorderde staat van asociaal gedrag. Het is niet omdat ik niet met hen wil praten, dat ze me daarom moeten negeren. Ze kennen me niet, en weten niet wat ze missen. Ik kan het hen eigenlijk niet kwalijk nemen. Ze zullen nooit weten dat ik mijn koffie met zeer veel melk drink, nooit witte kousen draag en fan ben van Betty van Big Brother. Maar wie weet welke sappige verhalen ik misloop? Drinken ze geestverruimende thee met suiker? Dragen ze roos ondergoed? Zijn ze fan van Dieter van The Block? En dan is er de muziek waarvan je altijd een nootje van kan meepikken. Soms hoor je een nummer waarvan je de uitvoerder zou willen weten, soms hoor je nummer dat je nooit meer wou horen. Zoals Lithium van Nirvana. Pijn in het hart, kramp in de darmen. Stilte zegt meer dan 1000 woorden.
Dat zijn dus 2 principes. Tot maandag. Maandag was een rare dag. Zowel op de heen- als de terugreis van en naar het werk werd ik aangeklampt door vreemden. Nu is het wel onbeleefd om je hoofd weg te draaien en is mijn imitatie van een dove iets te doorzichtig. Maar één ding was zeker: dinsdag mocht geen maandag worden. Anders zou God een week van 6 dagen gecreëerd hebben. Dus ging ik de deur uit met mijn mp3-speler. Drastische situaties vragen om drastische oplossingen.
Wat een ontdekking! Ik liep tot aan de metrohalte begeleid door Invicible van Carola (Eurosong 2006). Geloof het of niet maar ik waande me onoverwinnelijk toen ik het voorste rijtuig (zoals altijd) instapte. Onderweg zong ik inwendig mee met Ik leef voor jou van Ann Christie. Voor een dode klonk ze behoorlijk levendig. En de laatste meters voor mijn bureau kregen een soundtrack van M People mee, Moving on up. Als dat niet het begin van de perfecte werkdag is.
Vanaf nu ben ik dus ook een muzikale pendelaar. Maar wel een beginneling. Ik ben immers tweemaal in de fout gegaan. Ik heb meegezongen. Een lookalike van de Brussels-Congolese schepen Mpaka lachte me vierkantig uit. Ik trooste me met de gedachte dat Brusselse Congolezen altijd lachen. Op het perron op het Meiserplein waagde ik zelfs aan een danspasje. Een lookalike van Sabrina anno 1989 lachte me vierkantig uit. Ik trooste me met de gedachte dat ze een zware last met zich meesleept. En een lach betekent meer dan 1000 zorgen.
Morgen neem ik 'm weer mee. Volgepropt met niet-dansbare dingen waarvan ik de tekst niet ken. Palestijnse klaagzangen misschien? Russische radioactieve deuntjes? Je leest het hier morgen wel. Samen met een nieuw principe om door het leven te gaan. Want ik wil wel een man van principes blijven.
Nu heeft zelfs een baby-meisje mijn hart veroverd. Wie het mooiste kind op de foto is, is duidelijk. Overklast door een meid. Welcome to this world little G.!
Het lijkt een sprookje maar ze bestaan echt. Waarom zou je tevreden zijn met één del als je er 6 kunt krijgen. Woensdag komen de Pussycat Dolls naar Vorst.
Levende Barbies. Stoephoeren op speed. Desperate housewives zonder kinderen en echtgenoten. Britney zonder scheiding, Paris zonder hotels.
Raad eens wie erbij zal zijn! Ik noem ze mijn anti-serum tegen alles wat arty en farty is in deze wereld. Popmuziek zoals God het bedoelde. Moet alleen nog kiezen wie mijn favorietje is.
Ryanair test het geduld van zijn reizigers. Voor iemand die geen files doet aan bankcontacten en kassa's van H&M is hun traject een ware beproeving.
Maar laat ik nu in een positieve bui zijn. En even de voordelen bekijken...
Tijd genoeg voor zelfreflectie. Nou ben ik (meestal toch) een open boek. Dat boekje was dus snel gelezen.
Dus las ik maar enkele andere pockets.
De Dollar prinses, Karyn Bosnak, 445p.
Op zich nog wel een fijn en helder verhaaltje. Jonge griet houdt van winkelen en stapelt de schulden op. Om uit de ellende te geraken start ze een website op: www.savekaryn.com en vraagt mensen om haar geld te geven. Zowaar een waargebeurd verhaal. De website bestaat nog. Het was vooral fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die bij elke aankoop een theorie uitdoktert waaruit blijkt dat je eigenlijk geld spaart ipv uitgeeft. Binnenkort www.savethemanwiththeplan.com ?
Moviegirl, Clare Naylor & Mimi Hare, 416p.
De Duivel draagt Prada in de filmwereld. Verstand op nul en bladwijzer op oneindig. Het toffe van dit boek is dat de schrijfsters in het dagelijkse leven ook bij een grote productiemaatschappij in Hollywood werken. Showbizz in Vlaanderen mag dan soms wel tof zijn, showbizz in Hollywood is huge. Binnenkort www.sendthemanwiththeplantohollywood.com ? In ieder geval, niets verloren als je het niet leest.
Bankvlees, Jan Van Loy, 238 p.
"Bankvlees is een roman over liefde en vriendschap, over bloedworst en champagne. En over alles wat u ooit wilde weten over de keuze die de meesten onder ons nooit hebben durven maken." De trigger op de kaft triggerde en ging mee in mijn nieuwe hippe tas (zie eerder). Dat de schrijver uit mijn streek komt hielp ook wel. Hoewel. Weinig van gemerkt. Zijn sarcastische verteltoon voelde eerst kil aan maar werd vertrouwder naarmate het boek vorderde. Ben blijven hangen bij de zin "Puberale oppervlakkigheid heeft tijd nodig om te genezen". Tijd voor mijn pilletje.
Mijn kinderhaat kent geen grenzen. Ik haat kinderen uit alle landen. Of ze nu aan het schreeuwen zijn op een Romeinse luchthaven, in hun broek gedaan hebben op een Madrileens plein of liggen te kwijlen in een Brussels metrotoestel.
Maar soms, heel soms zijn er uitzonderingen. En sluiten het kind en ik een pact. Wederzijds respect, in alle stilte. Peace brother!
Elk overzicht heeft zijn gebreken. Vriendin N. wees me er echter op dat ik toch wel iets vergeten was. Ze verstaat geen jota van deze blog maar zocht tussen de foto's en vond niet wat ze zocht. Nu wel. Elk jaar opnieuw spreken we af aan La Puerta de Europa zoals men ze zo mooi noemt. Altijd monumentaal, immer scheef. 15 graden hellen ze. 26 verdiepingen hoog. 114 meter hoog. Zij werkt op het 13e verdiep van de rechtse toren.
Op de foto zie je haar net niet wuiven. Spijtig, ze heeft nog zo'n mooie glimlach.
Ik had het bijna opgegeven. Tijdens de eerste helft sleepte dit complottenboek zich voort als een Ghanese waterdragende grootmoeder met een afgezet teentje: traag dus.
Waarom ik heb volgehouden weet ik nog altijd niet. Misschien omdat het leven gewoon leuker is als je in complotten gelooft.
Groot was mijn genoegen toen de grootmoeder veranderde in een gazelle en het water gewoon leegdronk. In Ghana kan dat immers.
Maar FE! gaat over Europa. En over machtsverhoudingen. Realiteit en fictie mengen geeft me meestal rare oprispingen. En zo geschiedde het dus nu ook.
Zou een Duitse Bondskanselier echt kunnen vermoord worden om een Europese eenmaking te versnellen? Waarschijnlijk niet. Niet bedoel ik. Dus dan toch?
Een zin in het boek zette me even aan tot nadenken.
"De Vrienden wisten dat internationale vrede en democratie niet automatisch in elkaars verlengde lagen. Was democratie niet meer iets voor intern gebruik? Op internationaal niveau moest ze haar praktische waarde nog bewijzen."
Robert Baker schreef FE! in 1999, we zijn nu 7 jaar later. Is er iets veranderd?
Wat moet ik bezoeken in Madrid? De vraag is mij al meermaals gesteld. Het antwoord is al dikwijls gegeven: alles en niets.
Mijn appreciatie voor bepaalde plekken is vaak zeer persoonlijk gekleurd. Waar ik wegdroom, valt een ander in slaap. En omgekeerd. Puur uit heimwee (nu al) en uit altruïsme geef ik toch 10 tips.
De foto's zijn gerat van andere sites. Want zo mooi zou ik ze nooit kunnen nemen. De volgorde is willekeurig en beperkt tot openbare plaatsen (lees: gratis).
Ahí está , ahí está viendo pasar el tiempo la Puerta de Alcalá. Ana Belen had het niet mooier kunnen zingen. Altijd monumentaal, immer prachtig. Puur graniet uit de 18e eeuw in het midden van de Plaza de la Independencia.
Haaks op mijn afkeer voor natuur en stilte staat mijn crush op het Retiro-park. Altijd monumentaal, immer bruisend. Zo moet een park zijn. Waar iedereen rondhangt en niemand iets zinnigs doet. Behalve de waarzeggers. En de drugsdealers.
Gran Via is de Broadway van Madrid. Las ik. Altijd monumentaal, immer druk. Een straat die 's nachts nog mooier is dan bij dag. Een boulevard die de naam waardig is. File 24/24. 100% genieten.
Openbaar vervoer kan ook leuk zijn. Madrid heeft het meest uitgebreide netwerk dat ik ooit al mogen aanschouwen heb. Het station van Atocha is niet alleen praktisch maar vooral onvergetelijk. Altijd monumentaal, immer wonderbaarlijk. Architect Alberto del Palacio kreeg de hulp van vriendje Eiffel en dat valt er aan te merken. De botanische tuin in het station is zowaar een cadeautje dat je er gratis bijkrijgt.
Wie naar het Louvre gaat voor de Mona Lisa, moet in Madrid naar de Guernica. Er zijn nu eenmaal schilderijen die je toch éénmaal in je leven moet gezien hebben. Voelen is geen optie. Het hangt in het Centro de Arte Reina Sofia en doet zelfs de grootste cultuurbarbaar opleven. Altijd monumentaal, immer fascinerend. Nog meer dan het Prado en het Thyssen Bornimisza doet dit museum iets met een mens. Al was het maar door die toffe liften. En gratis op zaterdag.
Rommel kan je overal kopen. Maar het is zoveel gezelliger als je daarna kan blijven ronddolen in La Latina, een buurt waar je de beste tapas-barretjes en de leukste wijnkroegen hebt. Altijd zat, immer chaotisch. De rommelmarkt El Rastro (elke zondag) mag dan wel een excuus zijn, maar één van de betere in zijn soort.
Een ganse wijk. Wat begon als een homoghetto is de laatste 20 jaar uitgegroeid tot één van de hipste wijken van Madrid. Altijd levendig, immer uitdagend. Chueca! Winkels, restaurants, bars, koffieshops en vooral heel veel mannen. En vrouwen die op mannen lijken. Elke medaille heeft zijn keerzijde. De straatjes zijn zo smal dat ik opschrik wanneer er een auto passeert. En dat gebeurt veel, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat.
Het viel me weer op. Wat ik vroeger één grote bunker vond is nu één van mijn favoriete gebouwen van Madrid. Naast Het Palacio Real en zijn buur de Almudena-kathedraal kan je niet kijken. Altijd monumentaal, immer statisch. Binnenin is er weinig te zien maar de buitenkant doet je even denken aan een prins op het witte paard. Een heel groot paard.
Een goed boek en een blikje Mahou. Meer heeft een mens niet nodig om gelukkig te zijn. En wil het nu niet lukken dat de Plaza de España daar de perfecte locatie voor is. Uren heb ik er versleten. Don Quijote waakte over mij, met achter hem de innemende Torre de Madrid (de Madrileense versie van de Boerentoren). Altijd monumentaal, immer iets te beleven. De ideale plek om half-uur-durende vriendschappen te sluiten.
Tot slot pure kitch. De Faro van Moncloa vloekt enorm met de mooie poort. Maar het zicht is adembenemend. Ik ben ondanks alles een fan van verzichten. En zeker in het midden van een studentenbuurt. Want zo ben ik, altijd monumentaal, immer vooruitkijkend!
THE MAN WITH THE PLAN
De Dollar prinses, Karyn Bosnak, 445p.
Bankvlees, Jan Van Loy, 238 p.
