Ik ben Maarten
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is redacteur.
Ik ben geboren op 02/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Uitgaan, lezen, roddelen, op reis gaan, zwemmen, niksen, stroelen, lekker eten, fietsen, een stad beleven.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
THE MAN WITH THE PLAN
Maarten it is!
27-11-2006
reisliteratuur
Ryanair test het geduld van zijn reizigers. Voor iemand die geen files doet aan bankcontacten en kassa's van H&M is hun traject een ware beproeving.
Maar laat ik nu in een positieve bui zijn. En even de voordelen bekijken...
Tijd genoeg voor zelfreflectie. Nou ben ik (meestal toch) een open boek. Dat boekje was dus snel gelezen.
Dus las ik maar enkele andere pockets.
De Dollar prinses, Karyn Bosnak, 445p.
Op zich nog wel een fijn en helder verhaaltje. Jonge griet houdt van winkelen en stapelt de schulden op. Om uit de ellende te geraken start ze een website op: www.savekaryn.com en vraagt mensen om haar geld te geven. Zowaar een waargebeurd verhaal. De website bestaat nog. Het was vooral fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die bij elke aankoop een theorie uitdoktert waaruit blijkt dat je eigenlijk geld spaart ipv uitgeeft. Binnenkort www.savethemanwiththeplan.com ?
Moviegirl, Clare Naylor & Mimi Hare, 416p.
De Duivel draagt Prada in de filmwereld. Verstand op nul en bladwijzer op oneindig. Het toffe van dit boek is dat de schrijfsters in het dagelijkse leven ook bij een grote productiemaatschappij in Hollywood werken. Showbizz in Vlaanderen mag dan soms wel tof zijn, showbizz in Hollywood is huge. Binnenkort www.sendthemanwiththeplantohollywood.com ? In ieder geval, niets verloren als je het niet leest.
Bankvlees, Jan Van Loy, 238 p.
"Bankvlees is een roman over liefde en vriendschap, over bloedworst en champagne. En over alles wat u ooit wilde weten over de keuze die de meesten onder ons nooit hebben durven maken." De trigger op de kaft triggerde en ging mee in mijn nieuwe hippe tas (zie eerder). Dat de schrijver uit mijn streek komt hielp ook wel. Hoewel. Weinig van gemerkt. Zijn sarcastische verteltoon voelde eerst kil aan maar werd vertrouwder naarmate het boek vorderde. Ben blijven hangen bij de zin "Puberale oppervlakkigheid heeft tijd nodig om te genezen". Tijd voor mijn pilletje.
Mijn kinderhaat kent geen grenzen. Ik haat kinderen uit alle landen. Of ze nu aan het schreeuwen zijn op een Romeinse luchthaven, in hun broek gedaan hebben op een Madrileens plein of liggen te kwijlen in een Brussels metrotoestel.
Maar soms, heel soms zijn er uitzonderingen. En sluiten het kind en ik een pact. Wederzijds respect, in alle stilte. Peace brother!
Elk overzicht heeft zijn gebreken. Vriendin N. wees me er echter op dat ik toch wel iets vergeten was. Ze verstaat geen jota van deze blog maar zocht tussen de foto's en vond niet wat ze zocht. Nu wel. Elk jaar opnieuw spreken we af aan La Puerta de Europa zoals men ze zo mooi noemt. Altijd monumentaal, immer scheef. 15 graden hellen ze. 26 verdiepingen hoog. 114 meter hoog. Zij werkt op het 13e verdiep van de rechtse toren.
Op de foto zie je haar net niet wuiven. Spijtig, ze heeft nog zo'n mooie glimlach.
Ik had het bijna opgegeven. Tijdens de eerste helft sleepte dit complottenboek zich voort als een Ghanese waterdragende grootmoeder met een afgezet teentje: traag dus.
Waarom ik heb volgehouden weet ik nog altijd niet. Misschien omdat het leven gewoon leuker is als je in complotten gelooft.
Groot was mijn genoegen toen de grootmoeder veranderde in een gazelle en het water gewoon leegdronk. In Ghana kan dat immers.
Maar FE! gaat over Europa. En over machtsverhoudingen. Realiteit en fictie mengen geeft me meestal rare oprispingen. En zo geschiedde het dus nu ook.
Zou een Duitse Bondskanselier echt kunnen vermoord worden om een Europese eenmaking te versnellen? Waarschijnlijk niet. Niet bedoel ik. Dus dan toch?
Een zin in het boek zette me even aan tot nadenken.
"De Vrienden wisten dat internationale vrede en democratie niet automatisch in elkaars verlengde lagen. Was democratie niet meer iets voor intern gebruik? Op internationaal niveau moest ze haar praktische waarde nog bewijzen."
Robert Baker schreef FE! in 1999, we zijn nu 7 jaar later. Is er iets veranderd?
Wat moet ik bezoeken in Madrid? De vraag is mij al meermaals gesteld. Het antwoord is al dikwijls gegeven: alles en niets.
Mijn appreciatie voor bepaalde plekken is vaak zeer persoonlijk gekleurd. Waar ik wegdroom, valt een ander in slaap. En omgekeerd. Puur uit heimwee (nu al) en uit altruïsme geef ik toch 10 tips.
De foto's zijn gerat van andere sites. Want zo mooi zou ik ze nooit kunnen nemen. De volgorde is willekeurig en beperkt tot openbare plaatsen (lees: gratis).
Ahí está , ahí está viendo pasar el tiempo la Puerta de Alcalá. Ana Belen had het niet mooier kunnen zingen. Altijd monumentaal, immer prachtig. Puur graniet uit de 18e eeuw in het midden van de Plaza de la Independencia.
Haaks op mijn afkeer voor natuur en stilte staat mijn crush op het Retiro-park. Altijd monumentaal, immer bruisend. Zo moet een park zijn. Waar iedereen rondhangt en niemand iets zinnigs doet. Behalve de waarzeggers. En de drugsdealers.
Gran Via is de Broadway van Madrid. Las ik. Altijd monumentaal, immer druk. Een straat die 's nachts nog mooier is dan bij dag. Een boulevard die de naam waardig is. File 24/24. 100% genieten.
Openbaar vervoer kan ook leuk zijn. Madrid heeft het meest uitgebreide netwerk dat ik ooit al mogen aanschouwen heb. Het station van Atocha is niet alleen praktisch maar vooral onvergetelijk. Altijd monumentaal, immer wonderbaarlijk. Architect Alberto del Palacio kreeg de hulp van vriendje Eiffel en dat valt er aan te merken. De botanische tuin in het station is zowaar een cadeautje dat je er gratis bijkrijgt.
Wie naar het Louvre gaat voor de Mona Lisa, moet in Madrid naar de Guernica. Er zijn nu eenmaal schilderijen die je toch éénmaal in je leven moet gezien hebben. Voelen is geen optie. Het hangt in het Centro de Arte Reina Sofia en doet zelfs de grootste cultuurbarbaar opleven. Altijd monumentaal, immer fascinerend. Nog meer dan het Prado en het Thyssen Bornimisza doet dit museum iets met een mens. Al was het maar door die toffe liften. En gratis op zaterdag.
Rommel kan je overal kopen. Maar het is zoveel gezelliger als je daarna kan blijven ronddolen in La Latina, een buurt waar je de beste tapas-barretjes en de leukste wijnkroegen hebt. Altijd zat, immer chaotisch. De rommelmarkt El Rastro (elke zondag) mag dan wel een excuus zijn, maar één van de betere in zijn soort.
Een ganse wijk. Wat begon als een homoghetto is de laatste 20 jaar uitgegroeid tot één van de hipste wijken van Madrid. Altijd levendig, immer uitdagend. Chueca! Winkels, restaurants, bars, koffieshops en vooral heel veel mannen. En vrouwen die op mannen lijken. Elke medaille heeft zijn keerzijde. De straatjes zijn zo smal dat ik opschrik wanneer er een auto passeert. En dat gebeurt veel, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat.
Het viel me weer op. Wat ik vroeger één grote bunker vond is nu één van mijn favoriete gebouwen van Madrid. Naast Het Palacio Real en zijn buur de Almudena-kathedraal kan je niet kijken. Altijd monumentaal, immer statisch. Binnenin is er weinig te zien maar de buitenkant doet je even denken aan een prins op het witte paard. Een heel groot paard.
Een goed boek en een blikje Mahou. Meer heeft een mens niet nodig om gelukkig te zijn. En wil het nu niet lukken dat de Plaza de España daar de perfecte locatie voor is. Uren heb ik er versleten. Don Quijote waakte over mij, met achter hem de innemende Torre de Madrid (de Madrileense versie van de Boerentoren). Altijd monumentaal, immer iets te beleven. De ideale plek om half-uur-durende vriendschappen te sluiten.
Tot slot pure kitch. De Faro van Moncloa vloekt enorm met de mooie poort. Maar het zicht is adembenemend. Ik ben ondanks alles een fan van verzichten. En zeker in het midden van een studentenbuurt. Want zo ben ik, altijd monumentaal, immer vooruitkijkend!
1.50. en klaarwakker. Op zich geen verrassing. Mijn gemiddelde bedtijd bedroeg de laatste dagen 6 uur. Met uitschieters.
Je zal wel moe zijn... Nope.
10 dagen Madrid hebben me deugd gedaan. Ik heb me sinds mensheugnis niet meer zo relaxed gevoeld.
Na 30 jaar (nog een weekje toch) weet ik eindelijk wat een jongeman van stand tot rust brengt. Niets moeten moeten. Zelfs al leidt dit tot een zeer onrustig bestaan.
Zet me een maand op een tropisch eiland naast een palmboom en mijn nagels worden mijn favoriete dagschotel. Geef me huisje in de Ardennen en ik fret mijn volledige kas op. Laat me door een heuvelachtig landschap trekken en ik eet mijn reisgenoten op.
Maar geef me Madrid en de hemeldeuren gaan open. Goed nieuws voor die reisgenoten van hierboven.
Ik ben verliefd op Madrid. En Madrid ook een beetje op mij. Hoop ik stiekem. Ik heb al 10 jaar een lat-relatie met Madrid.
De ingrediënten van de laaste 10 dagen vormen op het eerste zicht een bizarre maar niet te min bruisende cocktail.
Neem een blaadje en noteer! Amigos, Cacique, chorizo, el Polana en el Cool, la prensa rosa, la puerta de Alcala en het Reina Sofia. Ben je nog mee? Ik ga verder. Un bocadillo de tortilla, chocolate con churros, el Dilirio, el Why Not, ligar en el metro de Madrid. Operacion Triunfo, Gran Hermano en Alla tu! En om het af te leren: Jesus Vazquez, Alaska en La Pantoja.
Voor een uitgebreidere handleiding bij dit recept moet je me maar eens een mailtje sturen. Want uiteindelijk is het waanzinnige van Madrid dat er iedereen wel aan zijn trekken komt. Op alle gebied. Ik dus ook.
Ik ben verliefd op Madrid. En waar het hart van vol is, loopt de blog van over.
De volgende dagen zal je hier enkele bedenkingen en/of feiten en/of aanraders krijgen over de stad van de beer en de aardbeiboom. Toch zal het niet over voetbal gaan. Ik moet aan mijn reputatie denken.
Fasten your seat belts voor uitgaanstips, Spaanse roddels, culinaire hoogstandjes en plat leedvermaak. Business as usual dus op deze blog. Inderdaad vrienden en vijanden, the man with the plan is back and he's in full force! Hasta pronto!
Ik weiger Madrid vakantie te noemen. Bezoek er monumenten noch musea. Een strand is er zelfs niet.
Vakantie is immers ontdekken. En Madrid ken ik al, op mijn duimpje. Eigenlijk is het wel een rare uitdrukking. Hadden ze nu echt geen langere vinger in petto?
Ik ga op vriendenbezoek.
Justine en Kim keren weer. Ik keer ook weer. Naar Madrid!
Het zal hier de volgende dagen dus iets kalmer worden. Maar dat zal ik wel overleven.
Creativiteit is een mooi ding. Maar niet tussen 13 en 22 november. De volgende 10 dagen zijn er mooiere katjes te geselen. Que viva la vida!
Thuis heb ik nog een ansichtkaart Waarop een kerk een kar met paard Een slagerij J. van der Ven Een kroeg, een juffrouw op de fiets Het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets Maar het is waar ik geboren ben Dit dorp, ik weet nog hoe het was De boerenkind'ren in de klas Een kar die ratelt op de keien Het raadhuis met een pomp ervoor Een zandweg tussen koren door Het vee, de boerderijen
* Het dorp - Wim Sonneveld
Olen is mijn dorp. Mijn letterlijke heimat.
Nochtans heb ik de ganse kempen doorkruist. Ooit.
In Herentals geboren, even in Lint gezeten met mijn pamper, naar Geel verhuisd en dan in Noorderwijk beland. En toen was ik 7. Van Noorderwijk naar Olen, van Olen naar Morkhoven, van Morkhoven terug naar Noorderwijk. En toen was ik 18.
Ik heb geen band met Lint, Geel, Noorderwijk of Morkhoven. Olen is een ander verhaal.
Op de unief in Brussel werd Olen bij elke vermelding onmiddelijk gekaderd. Van de Ven! (dankzij de cadeaubonnen in het Rad van Fortuin) De potten van Olen! (dankzij de legende) De boeren van Olen! (voor de joligen in mijn vriendenkring)
Olen was voor mij toch net iets meer. De rijksbasisschool van Olen. De bakker, de beenhouwer, het benzinestation, de kruidenier, de kapster en de cafés. De frituur van mijn oom, de bloemenwinkel van mijn tante. Mijn familie in Olen. Moemoe van Olen.
Moemoe van Olen werd gisteren begraven. Op 10 minuutjes van Van de Ven. Op een steenworp van de potten van Olen. Zo hoort het ook.
Gisteren werd er een belangrijk stukje Olen begraven. Voor mij toch. De potten hebben een beetje van hun glans verloren.
Bij moemoe stonden 7 potten op de kast. Van groot naar klein. De Olense versie van Matroesjka-popjes.
Ik ben geen jongen van materiële herinneringen. Hou wel een hoop rommel bij maar daar heb ik een ander excuus voor. Een degelijk fotoarchief behoort niet bij die rommel. Daar ben ik dan weer te nonchalant in.
Maar nu staan die 7 potten, van groot naar klein, op mijn salontafel. Olen is in Brussel gearriveerd. Samen met alle herinneringen aan Moemoe van Olen. Want zoals ik al zei, ze is maar op een steenworp verwijderd van de Potten van Olen.
Vraag me niet waarom maar ik ben geabonneerd op de Bart Smit-nieuwsbrief. Tot vandaag. Ik ga me uitschrijven. Nu niet dat ik me geroepen voel om een roze Playstation te kopen. Maar daar gaat het niet om.
Sinds de invoering van het homohuwelijk krijg ik regelmatig de vraag of ik ooit zou trouwen. Natuurlijk niet. Ik kan geen ringen verdragen. Maar ik vind het wel een fijn gevoel te weten dat ik zou kunnen huwen. Als een hetero nee mag zeggen, wil ik ook wel ja kunnen zeggen. En het dan zeker niet doen.
En wil ik dus ook een roze Playstation kunnen kopen. Maar dat mag dus niet. Enkel voor meisjes. Ik voel mijn oude Barbie-complex weer opkomen.
Zouden er kerels zijn die met een leugentje aan de toonbank staan? 't Is voor mijn zusje mijnheer!
Ik wil een petitie opstarten. Want soms is het gewoon fijn om een relnicht te zijn.
Een wijs doch lelijk man wees me er ooit op dat iedereen dingen uit zijn jeugd overromantiseert (als dat woord bestaat?). Doe de test zei de afstotelijke maar intelligente kerel.
"Bekijk een film uit je jeugdjaren met de nodige neutraliteit en oordeel zelf." De opdracht was duidelijk. De gevolgen zouden drastisch kunnen zijn. Verbrijzelde nostalgie, permante schade aan tienerdromen.
Vandaag was het Dirty Dancing op VT4. Een film uit '87. Ik was toen een mannetje met een plannetje van 12 jaar.
Nu wil ik hier niet beweren dat ik in die woelige jaren '80 menig vuile dans uitgevoerd heb, maar die film was toch een mijlpaal. Fame (1980) en Flashdance (1983) kwamen net iets te vroeg. Toen zat ik nog in mijn Gremlins-, Goonies en Ghostbustersperiode. Dirty Dancing luidde een nieuw tijdperk in. Dirty Dancing was voor een 12-jarige toen wat Heisse Heidi aus die Bergen was voor zijn vader. Sex, passie en romantiek. De nummers uit de film kende ik vanbuiten. Met hongerige ogen keek ik naar een meisje zoals naar de wind en had ik de tijd van mijn leven.
Na Dirty Dancing was er geen weg meer terug. Kinderfilms waren afgeschreven. Maartentje werd Maarten.
2006. 19 jaar later. Ik weet niet of die lelijke maar clevere opdonder gelijk heeft. Hoe kan ik nu neutraal naar die film kijken. Oordelen is veroordelen en dat doe ik niet met tedere herinneringen.
Silvia? Yes Micky? How do you call your loverboy? * Ik smolt weer weg
The night we met I knew I needed you so And if I had the chance I'd never let you go * Ik kreeg het nog warmer
Now with passion in our eyes There's no way we could disguise it Secretely So we take each other's hand 'Caus we seem to understand the urgency * en dan de traantjes van geluk omdat de lift was gelukt
Mijn teddybeer moest er ook aan geloven. Wacko werd de lucht ingelift. Soms heeft alleen wonen zo zijn voordelen.
Die spuuglelijke mens woont waarschijnlijk ook nog alleen. Maar hij is wel een intellectueel. Al is het natuurlijk wel gemakkelijk om intelligente praat te vertellen die niemand kan verifiëren. Ik toch niet.
Ik zat even vast. Na vorig berichtje zou eender welk onderwerp wel een beetje banaal klinken.
Het was dan ook een vrij raar weekend. Vrijdagavond naar het theater, zaterdag in Antwerpen rondgehangen en zondag in Walibi gezeten. Denken is doen zegt men. Maar in dit geval is doen soms niet moeten denken.
Laat ik dan maar meteen het banaalste onderwerp eruit pikken. Shoppen! Vriendin K en ik hebben geshopt. Winkelen moet men ons niet leren.
Actieplannen worden opgesteld. Welke stad? Antwerpen Waarom? 't Is eens iets anders. Wat? Alles wat los en vast zit.
K. wist me te vertellen dat de tekenen gunstig waren. Door de aanhoudende hitte zouden de wintercollecties floppen en zijn de winkelaars verplicht om kortingen in te voeren. Joepie zeggen we dan en enkele kleine zelfstandigen naderen weer net iets meer het bankroet.
Uit puur praktische overwegingen zaten we zaterdag rond 1 uur op de trein. Weer viel het me op hoe vuil het Centraal Station van Brussel er wel niet bijligt. En weer viel het me op hoe tergend traag die trein van Brussel naar Antwerpen rijdt. Antwerpen Centraal blijft wel mooi. Of is weer mooi. Het weer was mooi, dat kan ook weer helpen. Ook dat viel me op.
Wij zijn perfect op elkaar ingespeeld als het op winkelen aankomt. Sommige ketens doen we niet, dat is een stilzwijgend akkoord. Sorry voor het personeel van C&A, Springfield, Celio en Cool Cat.
Bij H&M, Mexx, Matinique en Esprit zijn de rituelen afgelijnd. Binnen, ieder naar zijn afdeling, en de eerste die rond is zoekt de andere. En dan naar de volgende deur. Effciënt heet dat dan.
In een iets kleinere winkel in de buurt van de Kammenstraat botste ik op een zak. In Flair zouden ze 'm beschrijven als een trendy bag. En er een bon bij steken.
Het principe had ik al bij A. gezien. Je koopt de hoofdtas (de head bag) en dan kan je verschillende flappen kopen (de side flaps). En dat aan 50%. Had volgens mij niets met het weer te maken. Ook dat was me opgevallen.
Nu ligt ie hier. In een zetel. Ik zou niet weten wat ik erin moet steken. Of wanneer ik 'm zou dragen. Maar ik heb 'm. Ook dat is shoppen. En zo staat er een kleine zelfstandige weer iets verder van het bankroet.
Hardnekkige gewoontes. Ze zijn moeilijk uit te roeien.
Drinken! Roken! Vettig eten! Laat uitgaan! Een combinatie van de vorige 4! Ik zou mijn biecht voor 2018 nu al grotendeels kunnen proclameren. Mocht ik dan wel biechten. En mocht een haan eieren leggen.
En toch... Ik ben fier op mezelf. Al jaren ging ik met de auto werken. Negen kilometer vrijheid die me zeer dierbaar waren.
15 minuten langer slapen was mijn excuus. Ik rij ook graag met de wagen in Brussel. Nu nog.
Maar nu stap ik elke morgen naar mijn metrohalte. Stap ik over op de bus. Of op de tram. Lees mijn boek. Begluur ik iedereen.
We moeten daar eerlijk in zijn. Het openbare vervoer is de mobiele variant van terrassen. Wat heeft die aan? Wat kraamt dat takkewijf uit?
Vanavond zat ik bijna alleen in mijn wagon. Ik miste mijn levende "Leven zoals het is: metro". Maar toen gebeurde er iets magisch. Een zigeuner, denk ik toch, stapte op en zong een lied. Een warme gloed schoot door mijn lijf en leden.
Ik volgde mijn motto: aimé, c'est payé! 2 euro. Voor een balade die door merg en been ging. Mocht ik de kerel kunnen downloaden, zou ie al op mijn harde schijf staan.
2 euro's die ik uitgespaard heb aan benzine. 2 euro's die ik kon gebruiken om te roken, om te drinken, vettig te eten en daarna laat uit te gaan.
Reality-tv is nog nooit zo beangstigend geweest stond op de kaft. De trigger werkte. Het boek mocht mee naar huis van de bib.
Nu is het uit. En het is niet in mijn bad beland. Wat op zich al een wonder is.
Nochtans zat ik weer helemaal mee in het verhaal. Het is zo onwaarschijnlijk dat het soms weer geloofwaardig werd.
Want stel je voor. Big brother op een eiland. Bij de eerste show valt de ganse crew dood. Een kwaadaardig brein neemt de leiding over. De kijkers mogen stemmen. Elke dag valt er één iemand af. Die wordt nu niet van het eiland verbannen. Hij sterft. Aan een zeer dodelijk virus. De overblijvende kandidaten krijgen een serum dat hen tot de volgende ronde in leven houdt.
Dit is een korte samenvatting van de eerste 10 bladzijden. En dus komen er nog 278.
Het drukte mij als kijker met de neus op de realiteit. Wanneer zou je als kijker afhaken? Waneer wint het fatsoen het van nieuwsgierigheid en sensatie? Zou ik meestemmen op iemand de dood in te jagen?
Ik heb het boek in een ruk uitgelezen. Dat is geen goed teken.
Hoeveel mensen uit Big Brother heb ik al willen afschieten? Wat zou ik doen met die etter Eric uit Paradise Hotel? Kijken is kiezen. Betty zou natuurlijk blijven leven. Ik denk dat Betty dit boek ook goed zou vinden.
Met een half oog volg ik Just the two of us. Op VTM. Saai. Een andere omschrijving schiet me momenteel niet te binnen.
Dat is Doodshow absoluut niet. Reality-tv is immers nog nooit zo beangstigend geweest.
On est tout de même dans le quartier branché de Bruxelles. Zei Kostuumpje tegen Bontjasje.
Branché is relatief in de Dansaertstraat. 100 meter verder is er geen Strelli-boetiek maar een telefoonshop en een onhygiënische snackbar.
Om de hoek is er het Klein Kasteeltje. Met op elke hoek een groepje asielzoekers. Ze staan ergens op te wachten. Voor een bus hebben ze geen geld dus het zal wel op het ware geluk zijn. Papieren en een job. Ook al goed.
Maar ik sta dus samen met Kostuumpje en Bontjasje voor de deur van den Archiduc. Bontjasje belt, de deur gaat open.
Mijn afspraakje zit in de hoek aan de raam. Zonder bontjasje, en ik zonder kostuum.
Toch heb ik een hemd aan. Omdat een t-shirt vloekt bij het decor. Vind ik. De majesteuze inkomsluis. De art deco-inrichting. Volgens de boekjes, want wat ken ik daarvan. Een balkon. Pilaren tot aan het dak. En een jaren '30-barretje.
Ik ben een boerenjongen (van Olen) en daar hoort normaal een pintje bij. Een riek, een tractor, een pastoor en een puntzak met frieten.
Maar in den Archiduc wordt ook deze boer een man van stand. Olivier B. Bommel revisited. Bij mijn hemd hoort geen pintje, maar een whisky cola.
En nog één, en nog één, en nog één, en nog één, ...
Na het afscheid stond ik in de Dansaertstraat. En wou nog even uitwaaien. Het kanaal lonkte. En daar stonden ze nog steeds. Op elke hoek een groepje.
Ik had waarschijnlijk voor meer euro's aan whisky gezopen dan dat zij de laatste maand euro's in hun handen gehad hadden. Een sigaretje? Geen probleem. Al was het maar uit zelfbehoud. En omdat ik weet hoe lekker het kan smaken. Zeker na de nodige whiskies.
5 minuutjes later stond deze heer van stand aan een pleintje. Te kotsen. In een hemd. Enkele studenten die passeerden lachten me uit. De uitdrukking in je hemd staan werd me ineens vrij duidelijk.
Van branché naar troublé naar bourré op enkele uren. Het was een fijne avond.
* Café Bar Archiduc, Dansaertstraat 6, Brussel * Klein Kasteeltje, 9e Linielaan 27, Brussel * Place de Ninove, Brussel (2e struik links)
Picture this. Een lichtstelling op een feestje. Ongeveer 3 meter hoog. Van op een respectabele afstand zien we haar hangen. Ondersteboven, bengelend boven de dansvloer. Haar voeten rond een ijzeren staaf geklemd.
Dat kan maar één iemand zijn. Tanja Dexters!
That's why we love her. Zei K. Ik had het niet beter kunnen zeggen.
Ik ben fan van diva's. Geef mij maar een strekewijf, een hooghartige babe of een arrogante naaldhakkerige bitch.
De schoonheid van een vrouw zit 'm vaak in de attitude.
Soms drijft het lot me in de armen van een diva. In mijn jonge leven ben ik er al enkelen tegengekomen.
Toch eindig ik uiteindelijk altijd met gemengde gevoelens.
In Olen bleek diva en fotomodel A uiteindelijk een zeer bescheiden meisje te zijn die later een frituur opende. Op de VUB viel een diva en studentenleidster K door de mand en bleek een ordinair drankorgel te zijn.
Toen ik begon te werken kwam ik contact met dé superdiva. Een strekewijf, een hooghartige babe op leeftijd en een arrogante (soms naaldhakkerige) bitch. Haar reputatie stond als een huis. Ik was fan, en wou het graag allemaal geloven.
Na enkele maanden besefte ik dat ik me weer vergist had. Maar daarom niet in negatieve zin. Zelden zo'n intelligente, integere en grappige vrouw ontmoet. Maar toch nog met net dat tikkeltje arrogantie en babegehalte.
Ze bestaat dan toch. De ideale diva. Zelfs zonder make-up, en zonder naaldhakken. Want het zit 'm in de attitude.
En toch zit ik nu weer met gemengde gevoelens. Want mama-diva heeft het nest verlaten, en dit jong tjirpt even iets triester. Maar dit jong blijft wel fan. Ook dat is een attitude!
Nu ik in eigen land niet meer veilig ben (zie Vijanden hieronder) moet ik op reis. Of misschien heb ik gewoon zin in vakantie. Kan ook wel.
Ik heb dit jaar al enkele weken vrijaf genomen op het werk. Steeds bleef ik thuis. Met wilde plannen voor grote schoonmaakbeurten en hevige partouzes. Ik heb toen geen borstel vastgehad en iets anders nog minder.
Vakantie is geen vakantie als je niet op reis gaat. Mij moet je er niet meer van overtuigen.
De laatste weken van mijn vakantiesaldo moeten dus nuttig gebruikt worden. En liefst nuttig in een andere taal. En dus koos ik voor util.
Het zal voor de meesten geen verrassing zijn. The man with the plan haalt weer zijn plannetje van Madrid boven.
Van 13 tot 22 november zal deze muchacho niet thuis zijn. Mijn corazon loopt al warm.
Het reisverslag zal je hier wel kunnen vinden. Zwaar gecensureerd, want sommige dingen wil een mens gewoon niet weten, of geweten hebben. Ook dat is Madrid.
THE MAN WITH THE PLAN
De Dollar prinses, Karyn Bosnak, 445p.
Bankvlees, Jan Van Loy, 238 p.
.jpg)
