Ik ben Maarten
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is redacteur.
Ik ben geboren op 02/12/1975 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Uitgaan, lezen, roddelen, op reis gaan, zwemmen, niksen, stroelen, lekker eten, fietsen, een stad beleven.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
THE MAN WITH THE PLAN
Maarten it is!
06-08-2006
Brussel plage
Ik heb een inwendige thermometer met wekkerfunctie. Het is iets raars. Wanneer de temperatuur in mijn appartement boven de 25 graden stijgt word ik wakker. En vandaag was het zover. Om exact 11.23. was ik er weer bij. Het wordt dan ook een mooie dag. Mijn zus en haar vriend zijn momenteel onderweg.
Door de aanhoudende regenbuien ben ik de laatste dagen weinig naar een van favoriete zomerplekjes van Brussel geweest: Brussel Bad. Het blijft een idioot maar evenzeer fascinerend zicht om mensen in zwembroek op 2 m² gras te zien liggen. En als dat dan nog eens kan in het decor van een stinkend kanaal en prachtige oude hal van Citroën dan ben ik verkocht. En als men me echt dwingt zal ik die Mojito ook wel opdrinken. Sis, be prepared!
Ik ben verliefd op Paris Hilton. Dom, blond, rijk, vulgair maar met klasse en vooral...heel veel streken. Dit zou wel eens de ideale vrouw kunnen zijn. Ze heeft me nog nooit teleurgesteld. Tot op vandaag. Ik zag ze vrijdag nog in de Rode Loper en daar hoort ze ook. Ze zat op de jacht van Puff Daddy (zij noemt 'm Puffy) aan de Cote D'Azur en daar hoort ze ook. Maar vandaag kreeg ik foto's doorgemaild van Paris in Palma de Mallorca. Daar hoort ze niet. Aan het kussen met een Nederlander. Die hoort daar helemaal niet.
Ik heb niet veel principes in mijn leven. De weinige principes die ik ooit ingevoerd heb, zijn niet veel later weer vlotjes aan de kant geschoven. En toch was er eentje dat al jaren standhield: mijn problemen met Makro, of zoals de volksmond durft zeggen, de Makro. Ik vind Makro elitair. Je moet immers een kaartje hebben om er "te mogen shoppen". Mijn boerenverstand snapt dit niet. Een winkel moet toch blij zijn met de klanten die hij heeft. Sinds ik klein ben heb ik kaarten van de Makro zien versluizen van nonkel naar tante, van buur naar buur, van dochter naar moeder. Het lijkt een geheim genootschap waar iedereen toch effe van wil proeven. Want wie niet naar Makro gaat is een loser. Het is alsof je geweigerd wordt aan de deur van een trendy discotheek. Lidkaart? Nee? Spijtig! Mij goed, dan wil ik zelfs niet meer binnen. En zo heb ik jaren Makro geboycot.
Tot enkele maanden geleden... Voor ik het wist stond ik, zij aan zij met een kaarthouder, aan de ingang van het megacomplex in St Pieters Leeuw. De nieuwsgierigheid was te groot geworden. Elke afdeling, elke rij heb ik afgedweild: het verboden fruit smaakte zoet. Een lasagne was geen lasagne meer, maar een superlasagne, een afwasprodukt werd een wondermiddel.
Vandaag was ik er weer met diezelfde kaarthouder. Het nieuwe was eraf. En Super-Makro werd weer gewoon Makro. Niets speciaals eigenlijk, een Carrefour maar dan met lidkaarten.
En dat blijft wringen. Het zal wel een jeugdtrauma zijn. Ik heb een Delhaize- noch een Happy Days-kaart. Diezelfde kaarthouder profiteert daarvan. En scoort elke keer weer extra punten met mijn boodschappen. Het is hem gegund, want dankzij hem weet ik nu dat een mens ook zonder Makro kan in zijn leven.
Mijn gebeden zijn verhoord. Het heeft de ganse avond niet geregend. Na een zeer lekkere gourmetsessie (thanx k&j) zijn we dus naar de Zuidkermis getrokken. K maakte de bedenking dat toen we nog zilverpapier naar Afrika stuurden en we nog in Belgische franken betaalde geen enkele attractie meer kostte dan 100 bfr. Dat is dus niet meer zo. Als je niet uitkijkt ben je helemaal gepluimd na een avondje kermis. Toch heeft iedereen zijn zwakheden. De ene steekt 10 euro in een grijpbak om een lelijk pluchen playboyhart te vangen ( wat natuurlijk altijd net niet lukt), de andere koopt een overgewaardeerde suikerspin (waarmee hij gegarandeerd zijn jas mee volplakt) en dan heb je mij. Ik heb een zwak voor snelle dingen. En zo belandde ik vandaag in de Eclipse. Hij staat er al enkele jaren... te lonken. Maar niemand durfde ooit mee. En ik doe niks alleen. Ik ga zelfs niet alleen naar de bioscoop. Wat zou ik dan in mjn uppie in een kermisattractie gaan zitten. Tot vandaag. J wou ook. En daar gingen we. Eén woord: vies! Je hangt ondersteboven, hoog in de lucht, je kont raakt het stoeltje zelfs niet meer en je moet vertrouwen op die veiligheidsbeugel waar je volledig op steunt, of beter, hangt. En dan begint dat ding nog te schudden. Ik ben een held, maar toen even niet. En J ook niet. Nog nooit iemand zoveel keer "putain" horen zeggen op 2 minuten tijd. Ik zei niets, ik lachte maar, van ongeloof, van het idee dat ik op een kermis zou sterven.
** als je op de foto klikt, kan je het ritje meemaken
Alles kan een mens gelukkig maken. Neem nu het ware genot van een goede garnaalkroket.
Het was al een tijdje geleden maar dinsdag ben ik nog eens naar de Vismet afgezakt, naar den Boer, volgens kenners een van de betere visrestaurants van Brussel. Vrienden kunnen bevestigen dat ik nu niet de grote vissenvriend ben, of misschien net wel. Van mij mogen ze immers blijven leven.
Maar mijn gezelschap had zin in mosselen en enkele keren per jaar kan dat er bij mij ook wel in. Om een of andere rare reden rekent mijn brein een mossel niet bij de zielige beestjes. Karel de kreeft, Kitty de krab en Kristien de Lagoustine hebben waarschijnlijk ooit mijn hart gestolen tijdens een vrolijke tekenfilm en sindsdien krijg ik dat niet meer verteerd. Tot nader order rijmt er echter geen voornaam op Mossel dus die valt buiten categorie. Met witte wijnsaus, provencale of puur natuur: laat maar komen! En zo geschiedde...
Maar daar wou ik het eigenlijk niet over hebben. Als voorgerecht namen we beiden garnaalkroketten. Je zult het me niet vaak horen beweren maar dit waren echt de zaligste garnaalkroketten die ik ooit al gegeten had: krokant, romig maar niet vettig, gekruid maar niet overdadig en gevuld met garnaaltjes die uit de hemel waren gevallen.
Ik krijg doorgaans de wiebels van mensen die beginnen over die goddelijke tiramisou alhier of die schitterende salade nicoise aldaar, maar sinds dinsdsag doe ik het ook: ga naar Den Boer en vraag om die kroketten, wat zeg ik, smeek ze!
Vandaag gaat het een hoogdag worden. Voor de eerste keer dit jaar ga ik naar Brussel kermis.
Blijkbaar ben ik binnen mijn vriendenkring één van de weinigen die kan genieten van een platte foor. Botsauto's, suikerspinnen, marginalen, lunaparken, smoutebollen: ik ben pro!
Maar gelukkig zijn er toch nog enkele zielsgenoten. Vanavond gaan we! En nu regent het dus. Maar mij houden ze niet tegen. Er mogen nog kinderen uit attracties in Plopsaland vallen (hopelijk komt ie er door) en volledige bussen ondersteboven blijven hangen in Walibi. Moi, j'irai!
Anyway, als er een god is, dan regent het straks niet meer. Dan zit ik bovenaan in dat grote rad, uitkijkend op mijn favoriete stad. Dan geniet ik van die kitcherige geluiden die je alleen maar op de kermis hoort. Dan kan ik luisteren naar die foorkramers, die met een aanstekelijk enthousiasme iedereen toeroepen. Dan hoor ik het in 2 talen, want ook dat is Brussel. Mijn Brussel!
Een blog blijft een raar beestje. Maandag vind ik het supertof, dinsdag werkt het op mijn zenuwen. Woensdag lijkt het me weer neig en donderdag windt het me volledig op. Vrijdag heb ik er geen mening over en zaterdag ben ik gewoon jaloers op anderen die karakter genoeg hebben om het vol te houden. Zondag bid ik tot Jezus en zijn eigenaardige familie om me de kracht te geven en er zelf weer eentje te beginnen. Of wil ik gewoon iets wat iedereen heeft. Toen ik klein was wou ik net zoals mijn vriendjes een bak vol knikkers, een Rubik, een lolobal, een whop, een dynamische yoyo , een chipiebroek, een (in deze volgorde) commedore 64, een atari, een nintendo, een pc.... Nu wil ik ook een blog. En toch ben ik geen enig kind...raar hé!
THE MAN WITH THE PLAN
