Ik ben Maarten
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is redacteur.
Ik ben geboren op 02/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Uitgaan, lezen, roddelen, op reis gaan, zwemmen, niksen, stroelen, lekker eten, fietsen, een stad beleven.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
THE MAN WITH THE PLAN
Maarten it is!
10-12-2006
Jean-Marie
Hij heeft het gedaan. Jean-Marie Dedecker is de numero 1 der Jean-Maries volgens Google. Dankzij VLD en N-VA.
2 weken geleden tikte ik Jean-Marie in op de moeder aller zoekmachines en de eerste link die ik kreeg was de thuisstek van Pfaff. Dedecker klopte af op een tweede plaats. In hun kielzog volgde Happart en Le Pen. Waaruit we dan weer mogen concluderen dat Jean-Maries geen gemakkelijke mensen zijn.
Maar nu staat ie dus op het hoogste Google-schavot. De werkwijze van Google is simpel in zijn eenvoud. Plaatsing in de lijst met zoekresultaten is niet te koop.
De werkwijze van Google: Met PageRank wordt aan alle sites die een koppeling naar een bepaalde webpagina bevatten, een waarde toegekend. Deze waarde is mede afhankelijk van het soort sites dat weer een koppeling naar die bewuste pagina's heeft. Door de volledige structuur van het web te analyseren, kan Google aan de hand van de meningen van gebruikers bepalen welke sites de nuttigste informatie bieden. Naarmate het aantal websites stijgt, wordt deze technologie steeds betrouwbaarder, omdat elke nieuwe site informatie bevat op basis waarvan andere sites kunnen worden beoordeeld.
Een vrije vertaling: hoe meer men over je praat, hoe hoger je scoort.
Over Dedecker is al veel gepraat. Het is soms zelfs gevaarlijk. Drop zijn naam in een conversatie en de gemoederen raken meteen verhit. Stop hem in een partij en je krijgt hetzelfde resultaat.
En toch ga ik het nog éénmaal zeggen. En daarna nooit meer. Ik kan Dedecker nog wel smaken. Hij doet iets bewegen. Bevende onderlippen, opwellende tranen, uitbarstende scheldpartijen.
Kleurloze figuren moeten er waarschijnlijk zijn. Maar als ik leven in mijn pintje wil, of bij uitbreiding een ganse brouwerij, ben ik beter af bij die brulaap uit Oostende. Daarom alleen al zou het spijtig zijn mocht ie uit mijn leven verdwijnen. Maar ik heb er alle vertrouwen dat dit niet snel gaat gebeuren.
Vandaag had ik een beetje meedelijden met J-M. Een beetje maar. Belogen en bedrogen worden is nooit plezant. En gebruikt worden ook niet. Alhoewel...soms...
Ter info: Als je Maarten intikt, is mijn blog de 146e link. Bij the man with the plan ben ik echter de nummer 1. Waaruit ik dan maar besluit dat het plan belangrijker is dan de man. Maar daar ben ik bij Dedecker nog niet van overtuigd.
Nu mag ik niemand iets verwijten. Ik zal de eerste zijn om een look-a-like in een massa te herkennen. Vandaag kwam ik Guy Spitaels tegen op de metro, Sandra Bullock op straat, Demi Moore in het VRT-gebouw en Marina Wally in den Delhaize. Of minstens iemand die er op lijkt.
Toch moet ik steeds slikken als men me met iemand verwart. Of vergelijkt.
In Herentals liep er een vijftiental jaren geleden een Maarten-bis rond. Wildvreemden klopten op mijn rug. En excuseerden zich daarna voor hun vergissing. Na enkele maanden werden we aan elkaar voorgesteld. Ik zag de overeenkomsten niet. Alleen de verschillen. Ik had niet zo'n dikke neus, en mijn uitmuntende smaak voor kledij kende zeker zijn gelijke niet. Toen al niet.
Enkele jaren geleden was ik aan de praat met de dames van B*Witched. Een vergeten Engelse girlsband. Met een kennersoog. Ze zagen in mij de tweelingsbroer van Shane van Westlife. Het hoongelach van de collega's kon mij niet deren. De gelijkenissen waren treffend, volgens de meiden. En wie was ik om daar aan te twijfelen. Toch was ik niet verliefd op een Uptown girl. Toen niet en nu niet.
Op het werk word ik af en toe verwisseld met een collega. Nu hebben we behoorlijk wat met elkaar gemeen. Al wil hij dat misschien niet geweten hebben. Het keukenpersoneel , de kuisploeg en de VRT-gidsen malen er niet om. Hoe is 't K? Alles goed K? Tot straks K? Hij is ook al het slachtoffer geweest van deze identiteitsverwisseling. Het is hem gegund.
Vandaag was het weer zover. Maar de vergissing was snel rechtgezet.
En dat doet me meer dan ooit beseffen dat ik er toch van droom uniek te zijn. Qua looks zijn er geen zekerheden. Wie weet duikt er binnenkort weer een dubbelganger op. Dus zullen we er karakterieel lappen op moeten geven. Op bijzonder te worden, te zijn, te blijven.
Ik ga dus op zoek naar een persoonlijkheidstrek die niemand bezit. Er zijn er al een aantal bezet: preuts, pedant, achterlijk, arrogant, cynisch, utopisch, bitter, klerikaal,... Naief, vrijgevig, uitdagend of melomanisch zijn ook niet meer in de aanbieding.
Ik zoek dus verder. Tot ik gevonden heb. In tussentijd schrijf ik maar wat op een blog. Terwijl op dit moment iemand net hetzelfde aan het doen is.
Ik zou zo graag rijk zijn. Het hoeft zelfs niet schandalig rijk te zijn. Gewoon rijk.
Ik keek op de wijnkaart. Zoals de meesten onder ons keek ik meteen naar de prijzen met daarnaast de bijhorende klinkende namen. Een doorsnee jongeman kiest zijn wijn naargelang de smaak van de valuta.
Toch wil ik me niet helemaal laten kennen. De goedkoopste wijn klinkt zo goedkoop. En neem je de tweede goedkoopste fles. Imago veiliggesteld, alchoholpercentage stijgt.
Ik ben naief. Elke ober kent dit truukje. Knipoogt naar zijn collega, en mompelt dat ik weer zo'n tweede-flesser ben.
Zou het niet fijn zijn om voor één keertje een fles wijn te bestellen naar smaak en geweten? Niet dat ik er iets van ken.
Ik was lang fan van Liebfraumilch. 50 cent in den Aldi. Suiker met alcohol heeft men het me ooit beschreven. Heerlijke zoete boecht. Tot ik de naam een keer vertaalde. Sindsdien heeft die wijn een bittere nasmaak.
Ik zou dus graag rijk zijn. Al was het maar voor één dag.
Niet moeten kijken naar het prijskaartje van die schoenen waarvan ik met veel plezier te zolen wil vanaf lopen. Een reisbestemming kiezen op basis van zon-, cultuur- en hete-venten-percentage in plaats van uit te rekenen hoe je je met die all inclusive-formule kunt volproppen voor de meest economische prijs. In Mediamarkt niet de opties van het goedkoopste laptop moeten nalezen maar meteen die flitsende nieuwe I-book laten inpakken. Eentje voor thuis en eentje voor onderweg. Voor in die wagen die ik koos omdat hij in mijn dromen voorkwam. En niet omdat de herverkoopprijs na 10 jaar toch 100 euro hoger ligt.
Ik zou dus graag rijk zijn. Al troost ik me soms met de gedachte aan de depressie van Robbie Williams. Of de troubles waarin Britney zich weer heeft gewerkt. Geld maakt dan toch niet gelukkig. 't Is niet mooi, ik weet het.
Tot ik rijk ben, hef ik het glas. Gevuld met flutjeswijn. En prijs mezelf gelukkig. Omdat men in grote delen van de wereld kampt met een tekort aan drinkbaar water. Waarover ben ik hier in godsnaam aan het zagen.
Christina Aguilera was in Antwerpen. Om mijn vragen te beantwoorden die ik eerder op deze blog stelde. Door middel van haar Back to Basics-toer. De vlag dekt de lading niet. Basic was het allerminst. Eén dag nadat diezelfde muren de Vlaamsche kost van Clouseau verteerden kregen ze ze grandeur van Hollywood voor de kiezen. Die grandeur die de jaren '40 zo fascinerend maakt.
Een belofte is heilig. En volgen nu dus de antwoorden. Louter subjectief. Door de ogen van een liefhebber. Een liefhebber sinds zondag 3 december.
Zingt ze goed of schreeuwt ze?
Het kind kan zingen. En schreeuwen. Het ene vloeit over in het andere. N. noemde het aanstellerij, ik kan het nog wel pruimen. Het blijft me wel een raadsel hoe er zoveel decibels uit 1 meter 30 kunnen komen. Met naaldhakken 1 meter 60.
Is ze veelzijdig of wil ze van elk genre geldbelust een graantje meepikken?
Van r&b over latinopop naar prefabsoul. Haar entourage voelt de tijdsgeest aan. Dat vind ik een kunst. Een kwaliteit. Tijdens de show werden alle nummers echter overgoten in een big bandsausje. Waardoor je tot de vaststelling komt dat er toch een lijn in haar repertoire zit. Soms leek de tekst zelfs belangrijk. Soms. De herwerkte versies zijn wel nefast voor het meezinggehalte. Sommige hits herkende ik amper. Het blijft een dubbel gevoel. Al heb ik mijn cd's voor het ultieme karaoke-gevoel. Met een glas Bacardi erbij. Het genie zit immers in de fles.
Heeft ze geen smaak voor mooie kledij of kiest ze resoluut en bewust voor kitsch?
Roberto Cavalli zorgde voor de outfits. De dansers zagen er geweldig uit. Ook de muzikanten mochten 2x van kostuum wisselen. La A. deed het na bijna elk nummer. Maar om eerlijk te zijn, ik ben er nog niet uit. Christina blijft zweven tussen marginaal, trashy en kitsch. En iets doet me vermoeden dat zij toch niet een grote fashion queen is. Want in een oogverblindend decor, zeer stijlvolle videobeelden en perfect uitgedoste dansers stak zij soms schril af. Zonder die knipoog zoals Madonna doet bij haar meest gewaagde outfits. Ik denk dat Chrstina gewoon graag haar benen laat zien, en haar borsten, en haar billen.
Is ze een echte blonde of speelt ze het goed?
Zou het geen rosse kunnen zijn? Slim lijkt ze me toch niet echt. Maar dat houdt haar niet tegen om zeer slim te stelen waar er iets te stelen valt. De truken van de foor moet je een goed kermiswijf niet leren zei Benny van de botsauto's me ooit. Net voor ik mee naar zijn caravannetje mocht. Maar zou een intelligente vrouw een moment in haar show inlassen waarin fans de loftrompet over haar afsteken? Het blijft natuurlijk een Amerikaanse. Het land waarin je slimmer kan zijn dan je eigen president.
Is ze een echte sloerie of een gespeelde seut?
Eindelijk kan ik een duidelijk antwoord geven. Trompetgeschal! Slingers, toeters en bellen! Het is een echte del. Dit zijn haar woorden, niet de mijne. Ze heeft er zelfs een nummer over gezongen. Dat ze niet braaf geworden is, nog steeds dirrrty is. Zoiets kunnen we alleen aanmoedigen.
Dus?
Heb ik ondanks enkele kanttekeningen zeer genoten van een spektakel dat ik al lang niet meer gezien had. Geen fouten. Geen aarzelingen. Geen stiltes. Een wervelstorm, gebracht door een diva die stevig in haar schoenen staat. Ondanks die zeer hoge hakken. Ik vind Christina beter op een podium dan op CD. Haar dansers zongen ook niet slecht.
THE MAN WITH THE PLAN
