Het was niet eens een verwijt zei hij.
Gewoon een opmerking zei hij.

Ik zou te weinig over mannen schrijven.
Bijna een hetero-blog, noemde hij het.

Dat wist ik dan ook weer.
En besloot dan maar om alle misverstanden te vermijden een lekkere stoot te publishen.

Dames en heren, aanschouw de ideale man.



Josh Duhamel.

Hij speelt Tad Hammilton in Win a date with Tad Hammilton (deelnameformulier zit op de bus).
Hij speelt Danny McCoy in Las Vegas ( en nu zit ik met een gokverslaving).
Hij speelt De Man in mijn dromen (en ik word nog elke dag oververmoeid wakker).
In het echte leven (wanneer ik wakker ben) is hij mijnheer Fergie.
De kerel heeft een goede smaak.

En voor wie nog niet overtuigd is...


Geniet ervan.
Want na deze post is mijn bewijsdrang weer geluwd.
En zal ik je weer vervelen met alledaagse rompslomp.

21-02-2007 om 22:49 geschreven door Maarten  

21-02-2007 om 22:12 geschreven door Maarten  

Sinds mijn entree in de digitale televisiewereld word ik geconfronteerd met de gruwelijkste dingen.
Vijf-tv en Vitaya brengen de ellendigste toestanden live in mijn huiskamer.
Kinderen van 150 kg, vuile huizen en zwangere vrouwen, alles draait mee op de horror-carrousel.

Vandaag was ik echter getuige van pure feel-good-televisie.
En ik was er niet goed van.

Oorzaak van dit alles heet Oprah.
Nu weet ik wel dat dit programma uit Amerika komt.
Een bekende keeper als vader hebben volstaat er niet om op TV te komen.
Je kinderen vreselijke namen geven evenmin.
Enfin, bye bye Lindsay en gefeliciteerd met je tweede zwangerschap.

De gastvrouw is een aangename verschijning.
Haar programma heeft trouwens een extra attractie: doe je ogen één seconde dicht en ze is een halve kilo afgevallen.

Het thema van vandaag was "loving parents".
Familie 1 kreeg enkele jaren geleden een siamese tweeling. Twee meisjes en toch maar één nier.
Na vele operaties zijn de meisjes nu gescheiden en gelukkig.
Het was een mooi tafereel.

Maar dat bleek slechts een opwarmertje voor de volgende gasten.
Vader en zoon kwamen (of reden) binnen.
De zoon kwam ter wereld zonder ogen en kon benen noch armen strekken. Dus ook niet lopen.
Men heeft hem twee glazen ogen ingeplant. En een mooie rolstoel gekocht.
De zoon bleek een muzikaal talent, op zijn tweede speelde ie al piano, op zijn vierde kon ie vlekkeloos trompetteren.
Toen de zoon verder wou studeren was dat geen probleem.
Vader ging mee naar de lessen om te noteren.
De zoon werd zelfs lid van de schoolfanfare, papa duwde zonder problemen het karretje tijdens repetities en optochten.
Mocht een kijker nog niet beginnen te geloven in een betere wereld, dan ging het verhaal nog een versnelling hoger.
De zoon vond het immers een rijkdom dat ie niet kon zien, want hij beoordeelde mensen alleen op het innerlijke: groot of klein, ros of blond, blank of zwart, het maakte voor hem niets uit.
Hij zag mensen graag zoals ze waren, en zijn vader glimde van trots.

Kijk.
Normaal zou ik nu al in de fase gekomen zijn dat ik mijn emmertje erbij nam en effe kotste van al die goedhartigheid en positieve vibes.
Maar ik kreeg het er warm van.
Die twee mensen zagen elkaar graag.

Tijd voor de zedenles.
Een mens kan wel eens klagen dat de koffie te slap is.
Of dat je baas op het werk lastig doet.
Dat je weer vast zit in die stomme file.

Maar wat maakt het uit als je Oprah hebt,
die je af en toe doet beseffen dat er belangrijkere dingen in het leven zijn.

Ik wil ook trompetteren.

21-02-2007 om 20:49 geschreven door Maarten