Ik ben Maarten
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is redacteur.
Ik ben geboren op 02/12/1975 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Uitgaan, lezen, roddelen, op reis gaan, zwemmen, niksen, stroelen, lekker eten, fietsen, een stad beleven.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
THE MAN WITH THE PLAN
Maarten it is!
29-11-2006
Geen pussy zonder cat
Zou het tweede luik beter zijn? Na Rihanna kreeg ik waar ik voor gekomen was. Mijn 6 dellen. The Pussycat Dolls. Verander dit maar meteen in 4 dellen. Nummer 3 en 6 op de foto zijn na observatie te vrolijk en te lief om del genoemd te worden. Dat is dus 4/6, of 66%. Nog steeds een behoorlijk gemiddelde.
Het aantal dellen in het publiek bereikte echter de 90%. Het verval van de jeugd is officieel ingezet. De verderfelijke invloed van Joepie uitte zich in glitterbloesjes, Bikkembergs-hemdjes, mini-minirokjes en netkousen. En botjes. Veel botjes!
De grootste minpunten uit het vorige verslag waren ook bij de PCD van tel. Geen decor, geen lichtshow, geen spectaculaire beelden om de schermen. Danseressen waren er ook niet hoewel de dames zelf ( 4 van de 6) toch ook een aardig centje in Daddy's hobby kunnen bijverdienen. Een glas champagne zal je sowieso kwijt zijn.
Van de 6 dames zijn er 3 die af en toe live zongen: nummers 1, 4 en 5 op de foto. Ik zou wel niet meteen een brief naar huis beginnen schrijven, het was er immers niet naar. B. heeft gelijk. Ze zijn met teveel. Nu weet ik ook wie we zouden mogen schrappen van de groepsfoto.
In tegenstelling tot de geef-me-een-lijntje-blik van Rihanna straalden de PCD wel levenslust uit. De dames hadden er plezier in. Ze dachten aan hun loonstrookje. Of aan hun danslessen. Want daar was wel aan gewerkt. 1-2-rek-strek! En aan hun botjes. Die waren ook in orde.
Mooie botjes, slechte show, geen aankleding. Tot welk eindoordeel moet dit leiden? De wereld is nog niet helemaal naar de botten.
Sinds ik met deze blog begonnen ben loopt hier links van deze tekst een teller. Zo weet ik wanneer ik verjaar. Momenteel zijn we nog 3 dagen en 40 minuten verwijderd van deze heuglijke dag. Hoewel ik ieders verjaardag vergeet (van mijn dierbaarste vriend tot mijn grootste vijand) ben ik zelf overgevoelig (ja, ik beken schuld) voor mensen die vergeten waarom 2 december de belangrijkste feestdag van het najaar is. Belangrijker dan Allerheiligen, Sinterklaas, Wapenstilstand of Kerstmis. U bent bij deze gewaarschuwd. Nog 3 dagen en 36 minuten.
In het kader van voorbeschouwingen van activiteiten voor deze week mag ik graag aankondigen dat ik zondag naar het Sportpaleis trek. Christina Aguilera treedt er op. Ik ga om te oordelen.
Dit blonde dwergvrouwtje is er tot nu telkens in geslaagd om me te doen twijfelen. Zingt ze goed of schreeuwt ze? Is ze veelzijdig of wil ze van elk genre geldbelust een graantje meepikken? Heeft ze geen smaak voor mooie kledij of kiest ze resoluut en bewust voor kitsch? Is ze een echte blonde of speelt ze het goed? Is ze een echte sloerie of een gespeelde seut?
Zondag zal ik het weten. Daarvoor heb ik een ritje naar Antwerpen over.
Misschien toch een pronostiekje: Ze zingt goed, is geldbelust, heeft geen smaak, is een echt blondje en bijgevolg een sloerie zoals ik ze graag heb. I let you know!
Twee principes botsten met elkaar. Dus moest er eentje sneuvelen.
Laat ik beginnen met de metroïde conversatie. Ik praat niet met vreemden. Dat heeft men mij zo geleerd. Ik praat nog minder met mensen op de metro. Mijn ervaringen deden me tot dit drastisch besluit komen. Een onbekende die je aanspreekt op een rijdend voertuig kan 4 motivaties hebben: 1. hij/zij wil jouw geld op vrijwillige basis 2. hij/zij wil jouw geld op onvrijwillige basis 3. hij/zij wil jou binnendoen 4. hij/zij is gewoon van lotje getikt Deze redenen worden door het comité ter bevordering van de persoonlijke zelfbescherming meteen verworpen. 1. mijn geld gaat op vrijwillige basis naar kleren, cd's, technologische en culinaire hoogstandjes en alcohol 2. ik word niet graag gedwongen, en sowieso zie (1.) 3. iemand die een lief zoekt op een metro is pervers, wie weet wil hij/zij daarna je schoenen likken of in een lederen string op een schuifaf genomen worden 4. ik ken al genoeg zotten (hey hallo, bedankt voor je bezoekje aan mijn blog, tot binnenkort) Praten is dus zilver, en zwijgen is goud. Bekleed me dus maar met gulden kettingen, die passen mooi bij mijn Nudie-jeans.
Ik heb problemen met mensen met mp3-spelers/walkmans in openbare ruimtes. Het getuigt van een vergevorderde staat van asociaal gedrag. Het is niet omdat ik niet met hen wil praten, dat ze me daarom moeten negeren. Ze kennen me niet, en weten niet wat ze missen. Ik kan het hen eigenlijk niet kwalijk nemen. Ze zullen nooit weten dat ik mijn koffie met zeer veel melk drink, nooit witte kousen draag en fan ben van Betty van Big Brother. Maar wie weet welke sappige verhalen ik misloop? Drinken ze geestverruimende thee met suiker? Dragen ze roos ondergoed? Zijn ze fan van Dieter van The Block? En dan is er de muziek waarvan je altijd een nootje van kan meepikken. Soms hoor je een nummer waarvan je de uitvoerder zou willen weten, soms hoor je nummer dat je nooit meer wou horen. Zoals Lithium van Nirvana. Pijn in het hart, kramp in de darmen. Stilte zegt meer dan 1000 woorden.
Dat zijn dus 2 principes. Tot maandag. Maandag was een rare dag. Zowel op de heen- als de terugreis van en naar het werk werd ik aangeklampt door vreemden. Nu is het wel onbeleefd om je hoofd weg te draaien en is mijn imitatie van een dove iets te doorzichtig. Maar één ding was zeker: dinsdag mocht geen maandag worden. Anders zou God een week van 6 dagen gecreëerd hebben. Dus ging ik de deur uit met mijn mp3-speler. Drastische situaties vragen om drastische oplossingen.
Wat een ontdekking! Ik liep tot aan de metrohalte begeleid door Invicible van Carola (Eurosong 2006). Geloof het of niet maar ik waande me onoverwinnelijk toen ik het voorste rijtuig (zoals altijd) instapte. Onderweg zong ik inwendig mee met Ik leef voor jou van Ann Christie. Voor een dode klonk ze behoorlijk levendig. En de laatste meters voor mijn bureau kregen een soundtrack van M People mee, Moving on up. Als dat niet het begin van de perfecte werkdag is.
Vanaf nu ben ik dus ook een muzikale pendelaar. Maar wel een beginneling. Ik ben immers tweemaal in de fout gegaan. Ik heb meegezongen. Een lookalike van de Brussels-Congolese schepen Mpaka lachte me vierkantig uit. Ik trooste me met de gedachte dat Brusselse Congolezen altijd lachen. Op het perron op het Meiserplein waagde ik zelfs aan een danspasje. Een lookalike van Sabrina anno 1989 lachte me vierkantig uit. Ik trooste me met de gedachte dat ze een zware last met zich meesleept. En een lach betekent meer dan 1000 zorgen.
Morgen neem ik 'm weer mee. Volgepropt met niet-dansbare dingen waarvan ik de tekst niet ken. Palestijnse klaagzangen misschien? Russische radioactieve deuntjes? Je leest het hier morgen wel. Samen met een nieuw principe om door het leven te gaan. Want ik wil wel een man van principes blijven.
Nu heeft zelfs een baby-meisje mijn hart veroverd. Wie het mooiste kind op de foto is, is duidelijk. Overklast door een meid. Welcome to this world little G.!
Het lijkt een sprookje maar ze bestaan echt. Waarom zou je tevreden zijn met één del als je er 6 kunt krijgen. Woensdag komen de Pussycat Dolls naar Vorst.
Levende Barbies. Stoephoeren op speed. Desperate housewives zonder kinderen en echtgenoten. Britney zonder scheiding, Paris zonder hotels.
Raad eens wie erbij zal zijn! Ik noem ze mijn anti-serum tegen alles wat arty en farty is in deze wereld. Popmuziek zoals God het bedoelde. Moet alleen nog kiezen wie mijn favorietje is.
Ryanair test het geduld van zijn reizigers. Voor iemand die geen files doet aan bankcontacten en kassa's van H&M is hun traject een ware beproeving.
Maar laat ik nu in een positieve bui zijn. En even de voordelen bekijken...
Tijd genoeg voor zelfreflectie. Nou ben ik (meestal toch) een open boek. Dat boekje was dus snel gelezen.
Dus las ik maar enkele andere pockets.
De Dollar prinses, Karyn Bosnak, 445p.
Op zich nog wel een fijn en helder verhaaltje. Jonge griet houdt van winkelen en stapelt de schulden op. Om uit de ellende te geraken start ze een website op: www.savekaryn.com en vraagt mensen om haar geld te geven. Zowaar een waargebeurd verhaal. De website bestaat nog. Het was vooral fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die bij elke aankoop een theorie uitdoktert waaruit blijkt dat je eigenlijk geld spaart ipv uitgeeft. Binnenkort www.savethemanwiththeplan.com ?
Moviegirl, Clare Naylor & Mimi Hare, 416p.
De Duivel draagt Prada in de filmwereld. Verstand op nul en bladwijzer op oneindig. Het toffe van dit boek is dat de schrijfsters in het dagelijkse leven ook bij een grote productiemaatschappij in Hollywood werken. Showbizz in Vlaanderen mag dan soms wel tof zijn, showbizz in Hollywood is huge. Binnenkort www.sendthemanwiththeplantohollywood.com ? In ieder geval, niets verloren als je het niet leest.
Bankvlees, Jan Van Loy, 238 p.
"Bankvlees is een roman over liefde en vriendschap, over bloedworst en champagne. En over alles wat u ooit wilde weten over de keuze die de meesten onder ons nooit hebben durven maken." De trigger op de kaft triggerde en ging mee in mijn nieuwe hippe tas (zie eerder). Dat de schrijver uit mijn streek komt hielp ook wel. Hoewel. Weinig van gemerkt. Zijn sarcastische verteltoon voelde eerst kil aan maar werd vertrouwder naarmate het boek vorderde. Ben blijven hangen bij de zin "Puberale oppervlakkigheid heeft tijd nodig om te genezen". Tijd voor mijn pilletje.
Mijn kinderhaat kent geen grenzen. Ik haat kinderen uit alle landen. Of ze nu aan het schreeuwen zijn op een Romeinse luchthaven, in hun broek gedaan hebben op een Madrileens plein of liggen te kwijlen in een Brussels metrotoestel.
Maar soms, heel soms zijn er uitzonderingen. En sluiten het kind en ik een pact. Wederzijds respect, in alle stilte. Peace brother!
Elk overzicht heeft zijn gebreken. Vriendin N. wees me er echter op dat ik toch wel iets vergeten was. Ze verstaat geen jota van deze blog maar zocht tussen de foto's en vond niet wat ze zocht. Nu wel. Elk jaar opnieuw spreken we af aan La Puerta de Europa zoals men ze zo mooi noemt. Altijd monumentaal, immer scheef. 15 graden hellen ze. 26 verdiepingen hoog. 114 meter hoog. Zij werkt op het 13e verdiep van de rechtse toren.
Op de foto zie je haar net niet wuiven. Spijtig, ze heeft nog zo'n mooie glimlach.
Ik had het bijna opgegeven. Tijdens de eerste helft sleepte dit complottenboek zich voort als een Ghanese waterdragende grootmoeder met een afgezet teentje: traag dus.
Waarom ik heb volgehouden weet ik nog altijd niet. Misschien omdat het leven gewoon leuker is als je in complotten gelooft.
Groot was mijn genoegen toen de grootmoeder veranderde in een gazelle en het water gewoon leegdronk. In Ghana kan dat immers.
Maar FE! gaat over Europa. En over machtsverhoudingen. Realiteit en fictie mengen geeft me meestal rare oprispingen. En zo geschiedde het dus nu ook.
Zou een Duitse Bondskanselier echt kunnen vermoord worden om een Europese eenmaking te versnellen? Waarschijnlijk niet. Niet bedoel ik. Dus dan toch?
Een zin in het boek zette me even aan tot nadenken.
"De Vrienden wisten dat internationale vrede en democratie niet automatisch in elkaars verlengde lagen. Was democratie niet meer iets voor intern gebruik? Op internationaal niveau moest ze haar praktische waarde nog bewijzen."
Robert Baker schreef FE! in 1999, we zijn nu 7 jaar later. Is er iets veranderd?
Wat moet ik bezoeken in Madrid? De vraag is mij al meermaals gesteld. Het antwoord is al dikwijls gegeven: alles en niets.
Mijn appreciatie voor bepaalde plekken is vaak zeer persoonlijk gekleurd. Waar ik wegdroom, valt een ander in slaap. En omgekeerd. Puur uit heimwee (nu al) en uit altruïsme geef ik toch 10 tips.
De foto's zijn gerat van andere sites. Want zo mooi zou ik ze nooit kunnen nemen. De volgorde is willekeurig en beperkt tot openbare plaatsen (lees: gratis).
Ahí está , ahí está viendo pasar el tiempo la Puerta de Alcalá. Ana Belen had het niet mooier kunnen zingen. Altijd monumentaal, immer prachtig. Puur graniet uit de 18e eeuw in het midden van de Plaza de la Independencia.
Haaks op mijn afkeer voor natuur en stilte staat mijn crush op het Retiro-park. Altijd monumentaal, immer bruisend. Zo moet een park zijn. Waar iedereen rondhangt en niemand iets zinnigs doet. Behalve de waarzeggers. En de drugsdealers.
Gran Via is de Broadway van Madrid. Las ik. Altijd monumentaal, immer druk. Een straat die 's nachts nog mooier is dan bij dag. Een boulevard die de naam waardig is. File 24/24. 100% genieten.
Openbaar vervoer kan ook leuk zijn. Madrid heeft het meest uitgebreide netwerk dat ik ooit al mogen aanschouwen heb. Het station van Atocha is niet alleen praktisch maar vooral onvergetelijk. Altijd monumentaal, immer wonderbaarlijk. Architect Alberto del Palacio kreeg de hulp van vriendje Eiffel en dat valt er aan te merken. De botanische tuin in het station is zowaar een cadeautje dat je er gratis bijkrijgt.
Wie naar het Louvre gaat voor de Mona Lisa, moet in Madrid naar de Guernica. Er zijn nu eenmaal schilderijen die je toch éénmaal in je leven moet gezien hebben. Voelen is geen optie. Het hangt in het Centro de Arte Reina Sofia en doet zelfs de grootste cultuurbarbaar opleven. Altijd monumentaal, immer fascinerend. Nog meer dan het Prado en het Thyssen Bornimisza doet dit museum iets met een mens. Al was het maar door die toffe liften. En gratis op zaterdag.
Rommel kan je overal kopen. Maar het is zoveel gezelliger als je daarna kan blijven ronddolen in La Latina, een buurt waar je de beste tapas-barretjes en de leukste wijnkroegen hebt. Altijd zat, immer chaotisch. De rommelmarkt El Rastro (elke zondag) mag dan wel een excuus zijn, maar één van de betere in zijn soort.
Een ganse wijk. Wat begon als een homoghetto is de laatste 20 jaar uitgegroeid tot één van de hipste wijken van Madrid. Altijd levendig, immer uitdagend. Chueca! Winkels, restaurants, bars, koffieshops en vooral heel veel mannen. En vrouwen die op mannen lijken. Elke medaille heeft zijn keerzijde. De straatjes zijn zo smal dat ik opschrik wanneer er een auto passeert. En dat gebeurt veel, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat.
Het viel me weer op. Wat ik vroeger één grote bunker vond is nu één van mijn favoriete gebouwen van Madrid. Naast Het Palacio Real en zijn buur de Almudena-kathedraal kan je niet kijken. Altijd monumentaal, immer statisch. Binnenin is er weinig te zien maar de buitenkant doet je even denken aan een prins op het witte paard. Een heel groot paard.
Een goed boek en een blikje Mahou. Meer heeft een mens niet nodig om gelukkig te zijn. En wil het nu niet lukken dat de Plaza de España daar de perfecte locatie voor is. Uren heb ik er versleten. Don Quijote waakte over mij, met achter hem de innemende Torre de Madrid (de Madrileense versie van de Boerentoren). Altijd monumentaal, immer iets te beleven. De ideale plek om half-uur-durende vriendschappen te sluiten.
Tot slot pure kitch. De Faro van Moncloa vloekt enorm met de mooie poort. Maar het zicht is adembenemend. Ik ben ondanks alles een fan van verzichten. En zeker in het midden van een studentenbuurt. Want zo ben ik, altijd monumentaal, immer vooruitkijkend!
1.50. en klaarwakker. Op zich geen verrassing. Mijn gemiddelde bedtijd bedroeg de laatste dagen 6 uur. Met uitschieters.
Je zal wel moe zijn... Nope.
10 dagen Madrid hebben me deugd gedaan. Ik heb me sinds mensheugnis niet meer zo relaxed gevoeld.
Na 30 jaar (nog een weekje toch) weet ik eindelijk wat een jongeman van stand tot rust brengt. Niets moeten moeten. Zelfs al leidt dit tot een zeer onrustig bestaan.
Zet me een maand op een tropisch eiland naast een palmboom en mijn nagels worden mijn favoriete dagschotel. Geef me huisje in de Ardennen en ik fret mijn volledige kas op. Laat me door een heuvelachtig landschap trekken en ik eet mijn reisgenoten op.
Maar geef me Madrid en de hemeldeuren gaan open. Goed nieuws voor die reisgenoten van hierboven.
Ik ben verliefd op Madrid. En Madrid ook een beetje op mij. Hoop ik stiekem. Ik heb al 10 jaar een lat-relatie met Madrid.
De ingrediënten van de laaste 10 dagen vormen op het eerste zicht een bizarre maar niet te min bruisende cocktail.
Neem een blaadje en noteer! Amigos, Cacique, chorizo, el Polana en el Cool, la prensa rosa, la puerta de Alcala en het Reina Sofia. Ben je nog mee? Ik ga verder. Un bocadillo de tortilla, chocolate con churros, el Dilirio, el Why Not, ligar en el metro de Madrid. Operacion Triunfo, Gran Hermano en Alla tu! En om het af te leren: Jesus Vazquez, Alaska en La Pantoja.
Voor een uitgebreidere handleiding bij dit recept moet je me maar eens een mailtje sturen. Want uiteindelijk is het waanzinnige van Madrid dat er iedereen wel aan zijn trekken komt. Op alle gebied. Ik dus ook.
Ik ben verliefd op Madrid. En waar het hart van vol is, loopt de blog van over.
De volgende dagen zal je hier enkele bedenkingen en/of feiten en/of aanraders krijgen over de stad van de beer en de aardbeiboom. Toch zal het niet over voetbal gaan. Ik moet aan mijn reputatie denken.
Fasten your seat belts voor uitgaanstips, Spaanse roddels, culinaire hoogstandjes en plat leedvermaak. Business as usual dus op deze blog. Inderdaad vrienden en vijanden, the man with the plan is back and he's in full force! Hasta pronto!
Ik weiger Madrid vakantie te noemen. Bezoek er monumenten noch musea. Een strand is er zelfs niet.
Vakantie is immers ontdekken. En Madrid ken ik al, op mijn duimpje. Eigenlijk is het wel een rare uitdrukking. Hadden ze nu echt geen langere vinger in petto?
Ik ga op vriendenbezoek.
Justine en Kim keren weer. Ik keer ook weer. Naar Madrid!
Het zal hier de volgende dagen dus iets kalmer worden. Maar dat zal ik wel overleven.
Creativiteit is een mooi ding. Maar niet tussen 13 en 22 november. De volgende 10 dagen zijn er mooiere katjes te geselen. Que viva la vida!
Thuis heb ik nog een ansichtkaart Waarop een kerk een kar met paard Een slagerij J. van der Ven Een kroeg, een juffrouw op de fiets Het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets Maar het is waar ik geboren ben Dit dorp, ik weet nog hoe het was De boerenkind'ren in de klas Een kar die ratelt op de keien Het raadhuis met een pomp ervoor Een zandweg tussen koren door Het vee, de boerderijen
* Het dorp - Wim Sonneveld
Olen is mijn dorp. Mijn letterlijke heimat.
Nochtans heb ik de ganse kempen doorkruist. Ooit.
In Herentals geboren, even in Lint gezeten met mijn pamper, naar Geel verhuisd en dan in Noorderwijk beland. En toen was ik 7. Van Noorderwijk naar Olen, van Olen naar Morkhoven, van Morkhoven terug naar Noorderwijk. En toen was ik 18.
Ik heb geen band met Lint, Geel, Noorderwijk of Morkhoven. Olen is een ander verhaal.
Op de unief in Brussel werd Olen bij elke vermelding onmiddelijk gekaderd. Van de Ven! (dankzij de cadeaubonnen in het Rad van Fortuin) De potten van Olen! (dankzij de legende) De boeren van Olen! (voor de joligen in mijn vriendenkring)
Olen was voor mij toch net iets meer. De rijksbasisschool van Olen. De bakker, de beenhouwer, het benzinestation, de kruidenier, de kapster en de cafés. De frituur van mijn oom, de bloemenwinkel van mijn tante. Mijn familie in Olen. Moemoe van Olen.
Moemoe van Olen werd gisteren begraven. Op 10 minuutjes van Van de Ven. Op een steenworp van de potten van Olen. Zo hoort het ook.
Gisteren werd er een belangrijk stukje Olen begraven. Voor mij toch. De potten hebben een beetje van hun glans verloren.
Bij moemoe stonden 7 potten op de kast. Van groot naar klein. De Olense versie van Matroesjka-popjes.
Ik ben geen jongen van materiële herinneringen. Hou wel een hoop rommel bij maar daar heb ik een ander excuus voor. Een degelijk fotoarchief behoort niet bij die rommel. Daar ben ik dan weer te nonchalant in.
Maar nu staan die 7 potten, van groot naar klein, op mijn salontafel. Olen is in Brussel gearriveerd. Samen met alle herinneringen aan Moemoe van Olen. Want zoals ik al zei, ze is maar op een steenworp verwijderd van de Potten van Olen.
Vraag me niet waarom maar ik ben geabonneerd op de Bart Smit-nieuwsbrief. Tot vandaag. Ik ga me uitschrijven. Nu niet dat ik me geroepen voel om een roze Playstation te kopen. Maar daar gaat het niet om.
Sinds de invoering van het homohuwelijk krijg ik regelmatig de vraag of ik ooit zou trouwen. Natuurlijk niet. Ik kan geen ringen verdragen. Maar ik vind het wel een fijn gevoel te weten dat ik zou kunnen huwen. Als een hetero nee mag zeggen, wil ik ook wel ja kunnen zeggen. En het dan zeker niet doen.
En wil ik dus ook een roze Playstation kunnen kopen. Maar dat mag dus niet. Enkel voor meisjes. Ik voel mijn oude Barbie-complex weer opkomen.
Zouden er kerels zijn die met een leugentje aan de toonbank staan? 't Is voor mijn zusje mijnheer!
Ik wil een petitie opstarten. Want soms is het gewoon fijn om een relnicht te zijn.
Een wijs doch lelijk man wees me er ooit op dat iedereen dingen uit zijn jeugd overromantiseert (als dat woord bestaat?). Doe de test zei de afstotelijke maar intelligente kerel.
"Bekijk een film uit je jeugdjaren met de nodige neutraliteit en oordeel zelf." De opdracht was duidelijk. De gevolgen zouden drastisch kunnen zijn. Verbrijzelde nostalgie, permante schade aan tienerdromen.
Vandaag was het Dirty Dancing op VT4. Een film uit '87. Ik was toen een mannetje met een plannetje van 12 jaar.
Nu wil ik hier niet beweren dat ik in die woelige jaren '80 menig vuile dans uitgevoerd heb, maar die film was toch een mijlpaal. Fame (1980) en Flashdance (1983) kwamen net iets te vroeg. Toen zat ik nog in mijn Gremlins-, Goonies en Ghostbustersperiode. Dirty Dancing luidde een nieuw tijdperk in. Dirty Dancing was voor een 12-jarige toen wat Heisse Heidi aus die Bergen was voor zijn vader. Sex, passie en romantiek. De nummers uit de film kende ik vanbuiten. Met hongerige ogen keek ik naar een meisje zoals naar de wind en had ik de tijd van mijn leven.
Na Dirty Dancing was er geen weg meer terug. Kinderfilms waren afgeschreven. Maartentje werd Maarten.
2006. 19 jaar later. Ik weet niet of die lelijke maar clevere opdonder gelijk heeft. Hoe kan ik nu neutraal naar die film kijken. Oordelen is veroordelen en dat doe ik niet met tedere herinneringen.
Silvia? Yes Micky? How do you call your loverboy? * Ik smolt weer weg
The night we met I knew I needed you so And if I had the chance I'd never let you go * Ik kreeg het nog warmer
Now with passion in our eyes There's no way we could disguise it Secretely So we take each other's hand 'Caus we seem to understand the urgency * en dan de traantjes van geluk omdat de lift was gelukt
Mijn teddybeer moest er ook aan geloven. Wacko werd de lucht ingelift. Soms heeft alleen wonen zo zijn voordelen.
Die spuuglelijke mens woont waarschijnlijk ook nog alleen. Maar hij is wel een intellectueel. Al is het natuurlijk wel gemakkelijk om intelligente praat te vertellen die niemand kan verifiëren. Ik toch niet.
Ik zat even vast. Na vorig berichtje zou eender welk onderwerp wel een beetje banaal klinken.
Het was dan ook een vrij raar weekend. Vrijdagavond naar het theater, zaterdag in Antwerpen rondgehangen en zondag in Walibi gezeten. Denken is doen zegt men. Maar in dit geval is doen soms niet moeten denken.
Laat ik dan maar meteen het banaalste onderwerp eruit pikken. Shoppen! Vriendin K en ik hebben geshopt. Winkelen moet men ons niet leren.
Actieplannen worden opgesteld. Welke stad? Antwerpen Waarom? 't Is eens iets anders. Wat? Alles wat los en vast zit.
K. wist me te vertellen dat de tekenen gunstig waren. Door de aanhoudende hitte zouden de wintercollecties floppen en zijn de winkelaars verplicht om kortingen in te voeren. Joepie zeggen we dan en enkele kleine zelfstandigen naderen weer net iets meer het bankroet.
Uit puur praktische overwegingen zaten we zaterdag rond 1 uur op de trein. Weer viel het me op hoe vuil het Centraal Station van Brussel er wel niet bijligt. En weer viel het me op hoe tergend traag die trein van Brussel naar Antwerpen rijdt. Antwerpen Centraal blijft wel mooi. Of is weer mooi. Het weer was mooi, dat kan ook weer helpen. Ook dat viel me op.
Wij zijn perfect op elkaar ingespeeld als het op winkelen aankomt. Sommige ketens doen we niet, dat is een stilzwijgend akkoord. Sorry voor het personeel van C&A, Springfield, Celio en Cool Cat.
Bij H&M, Mexx, Matinique en Esprit zijn de rituelen afgelijnd. Binnen, ieder naar zijn afdeling, en de eerste die rond is zoekt de andere. En dan naar de volgende deur. Effciënt heet dat dan.
In een iets kleinere winkel in de buurt van de Kammenstraat botste ik op een zak. In Flair zouden ze 'm beschrijven als een trendy bag. En er een bon bij steken.
Het principe had ik al bij A. gezien. Je koopt de hoofdtas (de head bag) en dan kan je verschillende flappen kopen (de side flaps). En dat aan 50%. Had volgens mij niets met het weer te maken. Ook dat was me opgevallen.
Nu ligt ie hier. In een zetel. Ik zou niet weten wat ik erin moet steken. Of wanneer ik 'm zou dragen. Maar ik heb 'm. Ook dat is shoppen. En zo staat er een kleine zelfstandige weer iets verder van het bankroet.
THE MAN WITH THE PLAN
De Dollar prinses, Karyn Bosnak, 445p.
Bankvlees, Jan Van Loy, 238 p.
.jpg)
