Ik ben Maarten
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is redacteur.
Ik ben geboren op 02/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Uitgaan, lezen, roddelen, op reis gaan, zwemmen, niksen, stroelen, lekker eten, fietsen, een stad beleven.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
THE MAN WITH THE PLAN
Maarten it is!
12-02-2007
Ziekjes
En toen was ik ziek. Ik was letterlijk bij de neus genomen. Gedwongen moest ik wel mijn was doen. Want alle zakdoeken waren hygiënisch onverantwoord verklaard en niet meer geschikt voor verder gebruik.
Ik was ik jaloers op papieren zakdoekgebruikers. Loopt hun neus harder dan de gemiddelde Niagarawatervallen, dan sponsoren ze familie Cleenex en het probleem is opgelost. Hun enigste probleem op deze wereld is de ondergang van het Regenwoud.
Hoe graag ik het ook zou willen, ik kan het niet. En lijk alleen maar zieker te worden van de papieren versie. Tot de medische, industriële of farmaceutische wereld hier een oplossing voor gevonden heeft, draait mijn wasmachine extra toeren bij een snotneus.
Een simpel mens gaat dan maar op zoek naar simpele oplossingen. Misschien, heel misschien zou minder drinken helpen. Vloeistof dat het lichaam niet binnenkomt, kan het ook niet verlaten. Voor wie deze methode van onthouding wil proberen, het helpt niet.
Dus heb ik het maar uitgeziekt. Na de neus was de keel het slachtoffer van dienst, begon het de donderen in mijn Keulens hoofd , zakte de pijn naar mijn rug en tot enkele dagen geleden dacht ik dat mijn benen leden onder reuma, artritis en algemene pijnstoten.
Alsof God het wou was ik tegen vrijdagavond weer tip-top. Mijn beschermengel draagt een discojasje. Sterven op het werk, schitteren op de dansvloer.
En zo lag ik na een zware maar stimulerende vrijdag- en een uitputtende maar verrassende zaterdagnacht zondag weer radicaal total loss in mijn zetel. De symptomen waren duidelijk, de diagnose onvermijdelijk. De kater. Na een ziekelijke week had ik bijna mijn geloof in Santa Dafalgam opgegeven. Mijn wondermiddeltje kon niet op tegen mijn neusproblemen, mijn keeltrauma, de donderknallen in mijn hoofd, de pijnscheuten in mijn rug en de zwalpende benen. Maar er zijn nog zekerheden. Het bruisende goud heeft de kater weggespoeld.
Moraal van het verhaal: beter ziek van de drank dan niet meer drinken bij ziekte.
Ik ben mee. Wanneer ik het tegen iemand zegt klinkt het bijna als "I'm out and I'm proud".
Ik mocht niet klagen. Mijn leven verliep al behoorlijk modern. Mijn maaltijden werden niet op een stoof verwarmd maar met een microgolfoven, de huifkar was al aan de kant gezet voor een klein maar fijn wagentje en ooit heb ik zelfs een scharrel gedumpt per sms.
Vooraleer je me gaat beschouwen als een meedogenloze bruut, ik had een excuus. De sex was slecht.
Je weet wat ik bedoel, ik kan sneller een pizza laten leveren via internet dan 'm zelf te bakken, mijn laatste reizen overleven alleen nog maar digitaal op foto en schrijf zowaar af en toe op een blog. Bokrijk is sinds geruime tijd verleden tijd ten huize man met plan.
Sinds vorige week voel ik me echter nog meer mee dan ooit tevoren. Ik heb immers een voorsprong genomen op de gemiddelde Vlaming. Digitale televisie is in mijn leven verwelkomd.
Ik heb nu een waaier aan zenders tot mijn beschikking waarvoor afkortingen gecreëerd zijn die ik tot voor kort onmogelijk waande. Op mijn afstandsbediening staan meer knopjes dan Mie Katoen ooit al aan hemden heeft genaaid en op enkele kanalen wordt ook meer genaaid dan Mie Katoen ooit al heeft gedaan.
Toch ben ik als Vlaming in Brussel al gewoon blij met Vitaya, 5tv en Jim. Drie zenders die de kabelmaatschappij mij niet gunde. En Belgacom mij gaarne offreert.
Geef me nog enkele weken de illusie dat deze drie een aanwinst in mijn leven zijn. Tot ook daar de eindeloze reeks herhalingen mijn strot zullen uitkomen.
Vrijdag is het de Thuisploeg op Eén. En kan ik op de rode knop duwen. Een knop die ik nu heb, en Mie Katoen waarschijnlijk nog niet. Want ik ben mee. En behoorlijk modern.
THE MAN WITH THE PLAN
