Ik ben Maarten
Ik ben een man en woon in Brussel (België) en mijn beroep is redacteur.
Ik ben geboren op 02/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Uitgaan, lezen, roddelen, op reis gaan, zwemmen, niksen, stroelen, lekker eten, fietsen, een stad beleven.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
THE MAN WITH THE PLAN
Maarten it is!
16-12-2006
91. Our house - Madness
* klik op de foto voor de video
Mijn smaak en de smaak van de culturele rock-elite lopen niet samen. Dat heeft 30 jaar Humo-lezen me wel geleerd. Heel af en toe kruisen onze wegen. Madness is één van die kruispunten. Zij zullen waarschijnlijk andere redenen oproepen om de jongens de hemel in de prijzen. Bij mij is het simpel. Grappige teksten, vrolijke melodietjes die dagenlang blijven hangen en een unieke sound. Hun best of heb ik ooit platgedraaid. En leg ik nu soms nog op in de wagen. Een file wordt meteen leuker, zelfs al sta je na een uur amper 100 meter verder dan our house.
Dit is een outing. Ik ben er van overtuigd dat enkele vrienden verontwaardigd zullen reageren bij deze bekentenis. Celine Dion heeft inderdaad één van mijn favoriete nummers ooit gemaakt. Maar er zijn verzachtende omstandigheden. 1m75 verzachtende omstandigheid met reebruine oogjes en wonderlijke handen. Dit was ons nummer en zal het ook blijven. Zeker met die tekst. Het is het enige waarbij de herinneringen ook effectief terugkomen als ik hoor. Dit gezegd zijnde, Celine Dion blijft een schijfwijf en moet zo ver mogelijk uit mijn buurt blijven. Liefst in Las Vegas. Maar dit nummer mag ze achterlaten.
In de categorie "Dikke zwarte vrouwen zingen mooie liedjes" mag dit zeker niet ontbreken. Bij sommige nummers weet je niet wanneer je ze voor de eerste keer hebt gehoord. Ze zijn er altijd geweest. Net zoals chocolade mannekes bij Sinterklaas en grootmoeders bij een stoof. Pure adrenaline op een plaatje. Meer commentaar hoeft niet.
Hoe fout John Travolta ook mag worden, en hoeveel schoonheidsoperaties Olivia Newton-John nog mag ondergaan, ik zal ze eeuwig dankbaar zijn. Een filmklassieker en een fuifklassieker, 2 voor de prijs van één. Wash & Go is er niks tegen. Je zal nog wel merken dat ik een boontje heb voor liedjes waarvan ik vrolijk word. En dit is in die categorie eentje om in de kaderen. De toog van mijn studentencafé aan de VUB heeft het ook geweten. Zwieren met de lampen, iedereen op de toog, handen in de lucht, van links naar rechts. Mocht mijn prins op het witte paard dit ooit voor mij zingen, dan mag ie mij Olivia noemen. Toch voor een avond.
Bij sommige nummers waan ik me in een film. In een zeer melodramatische scene. Of in een komedie. Of een horrofilm. Of in een romantische tearjerker. Bij nummers van Dionne Warwick voel ik alles tegelijk. "If you see me walking down the street And I start to cry each time we meet Walk on by, walk on by"
Het mens zingt alsof ze alles heeft meegemaakt. Of het minstens uit goede bron heeft gehoord. Ik krijg het er warm van. En dat is een pluspunt, zelfs voor een warmhartig mens zoals ik.
Mocht je effe de tijd hebben om de premature video uit 1964 te bekijken, 't is de moeite, een stoelendans avant la lettre.
96. Murder on the dance floor - Sophie Ellis-Bextor
* klik op de foto voor de video
Buiten een hoogst aanstekelijk nummer maakte Sophie Ellis-Bextor een video die me ooit een uur de slappe lach bezorgde. Dit is een vriendin, zoveel was duidelijk. Love her, love her, love her. Ik weet niet wat het kind momenteel doet, maar met zo'n attitude zal ze zeker niet staan afwassen in de Mc Donalds.
Mijn liefde voor Isabelle A heb ik ooit hier op deze blog uit de doeken gedaan. Over jeugdliefdes, buskotjes en prille ervaringen. Ik had iets met Isabelle A. Ze is zo oud als ik maar veel mooier. Ik huppelde mee met "Hé lekker beest", stak samen met haar een vinger op naar Blokkers bij "Blank of zwart" en zelfs onlangs nog was ik onder de indruk van haar nummer over verkeerslachtoffers. Maar mijn favorietje blijft "Toch zie ik je graag". Omdat ze zo ingetogen zingt, alsof ze het meende, meent en altijd zal menen. Kort samengevat: een zangeres zoals zij moet niet in de H&M staan en ook niet naast Rob van Oudenhoven.
Als je in Olen eind jaren '80 artiesten wou zien moest je als kleine rakker naar Van de Ven. Elke zondag prijs! Kleine Maarten had echter geluk. In mijn straat woonde Jan Cuyvers, de drummer van Soulsister. In 1988 scoorde de groep een enorme hit met dit nummer. Af en toe spraken de groepsleden af bij Jan. En stond ik toevallig op straat. En nee, niet te voetballen. Gewoon te gapen. Naar die wereldsterren die voor mijn neus stonden. En een wereldsingle hadden gemaakt. The way to your heart staat er nog altijd. Een beetje afgezaagd, maar nog net niet teveel. En het is nog altijd een fijne gedachte dat de drummer in mijn straat woonde.
In 1990 was ik 14 jaar oud. We gingen met onze klas naar Londen. Met de boot. Met een dansvloer. Om de oversteek van 4 uur te verzachten. Snap stond toen op nummer 1 en mijn klasgenoten en ik hebben het toen zeker 3 keer aangevraagd aan de DJ. Dat wil zeggen 3x op de heenreis en 3x op de terugreis. 16 jaar later vind ik het nog steeds een beestige dansplaat. En ik versta nog altijd niet alles van wat de zangeres zingt.
Wat moet een mens van Shania Twain vinden? Nu val ik meestal niet op Canadese troela's die denken dat ze 24 op 24 op een paard zitten. Maar soms denk ik een glimp op te vangen van een tof mens. Bij haar cabaretnummers zoals "Man I feel like a woman", "That don't impress me much" en "I'm gonna getcha good" zou ik bijna op een podium springen mocht de lokale dragqueen er al niet opstaan. Enkele jaren geleden zag ik haar live in een klein stadje in Illinois, keek ze diep in mijn ogen en zong "You're still the one". Ik was verkocht. Lief, teder en eerlijk. En 't is en blijft een geil wijf met een zeer goed geacteerde snik in haar stem.
We zijn aan het aftellen. Vanaf 26 december start Donna's top 2006. Elke lijst zorgt voor discussie. Muziek kan je niet ordenen. Tenzij individueel. En dat is nou net het leuke. Dit weekend heb ik zelf eens geprobeerd een lijstje te maken. Van mijn favoriete 10 platen. Eens op dreef stond mijn top 100 op papier.
100 platen. Puur persoonlijk. En dus alleen mijn smaak. Niet voor verbetering vatbaar. Omdat ik 'm heb gemaakt.
Sommige nummers vind ik gewoon goed, andere hangen dan weer samen met zoete herinneringen.
De volgende dagen ga ik mijn top 100 hier overlopen. Geniet ervan, erger je rot, sla het over, lees het elke dag.
Toch even een handleiding bij de 100. 1. Omdat ik net zo zeer een top 500 had kunnen aanleggen heb ik gekozen voor één plaat per artiest bij mijn favoriete honderd. Deze kleine ingreep maakte het net iets gemakkelijker, maar niet veel. 2. De volgorde legde ik vast op zondag 17 december. Het kan verkeren, zei Bredero. De volgende dagen lees je dus ook een tijdsopname van mijn smaak op die dag, maar op enkele details na zou dit nog wel enkele weken dezelfde kunnen blijven. 3. In de mate van het mogelijke ga ik de nodige links leggen naar Youtube, Googlevideo of aanverwanten. Wie weet leer je nog iets kennen...
THE MAN WITH THE PLAN
