Zelfvoorzienend leven - gezondheid - groei - OVERVLOED!
05-10-2009
De NATUUR maakt van ons een beter mens ....
Natuur
maakt ons beter mens
De
natuur doet wonderen. Al langer was bekend dat mensen in een groene
omgeving minder gestrest zijn en sneller van een ziekte genezen, maar
uit recent onderzoek blijkt dat we van de natuur ook socialer worden.
Een onlangs verschenen studie van de Universiteit van
Rochester beschrijft dat de levenshouding van mensen die worden
blootgesteld aan de natuur veranderd: ze worden socialer, hebben een
betere connectie met hun gemeenschap en zijn bereidt meer aan anderen
te geven.
Volgens de Amerikaanse professor Richard Ryan gaan
mensen door de natuur dichter bij hun eigen waarden staan. Hierdoor
zijn ze gevoeliger voor de behoeften van anderen. Ook zien ze de
wereld meer als een geheel; ze voelen zich verantwoordelijker en dat
uit zich in het guller geven aan anderen.
De onderzoekers
lieten 317 proefpersonen afbeeldingen zien van de natuur of van een
door de mens gebouwde omgeving en vergeleken de uitkomsten van een
vragenlijst en een test met donaties.
Wil je zelf ook een
socialer mens worden? Bekijk deze
relaxte slideshow op Youtube. Ook op Youtube, professor Richard Ryan
die over de experimenten vertelt:
De
toekomst is meer dan nieuwe snufjes en hyper geavanceerde technieken.
Een terugkeer naar de basis en respect voor de natuur zijn minstens
even belangrijk. De woning van de doe-het-zelfarchitect Simon Dale,
in Wales, bewijst het. Ze is volledig opgetrokken uit gerecupereerde
of natuurlijke materialen. Ecologische voetafdruk: nagenoeg nul.
Hobbit
House,
werd zijn woning in de Britse pers gedoopt. Een bijnaam waar Simon
Dale aanvankelijk wat misnoegd over was. Er sprak misprijzen uit,
vond hij. Maar intussen heeft de doe-het-zelfarchitect zich ermee
verzoend. 'Ik moet de vergelijking nu al zowat duizend keer gehoord
hebben', zegt hij. 'En hoe meer ik ze hoor, hoe meer ik ervan houd.
Zeker omdat Hobbits in de boeken van Tolkien staan voor een
duurzame, eenvoudige manier van leven, in harmonie met de natuur en
de omgeving. Het is niet zo vreemd dat de verhalen van Tolkien zo
populair zijn. Ze verbeelden eigenschappen waar veel mensen naar
hunkeren.'
Drie maanden lang bouwde de Britse fotograaf en
vormgever aan de low-impactwoning in Wales. Ze is deels ingegraven
in een heuvel, heeft een turfdak en houdt maximaal rekening met de
omgeving waarin ze neergeplant werd. Dale werkte eraan met zijn
vader, vrienden en toevallige passanten. Het plan tekende hij in
zijn eentje uit. Moeilijk was het niet, zegt hij. 'Je kunt veel uit
boeken halen. Het is een fluitje van een cent: je plaatst een paar
strobalen op elkaar en je gooit er klei tegenaan. De technieken heb
je binnen het uur onder de knie.'
Dale droomde al langer van
een eigen woning. En van een leven in de natuur. 'Als kind speelde
ik vaak buiten of in het buis. Ook toen ik ouder was, trok ik met
vrienden graag de wouden in. Toen we plots de kans kregen om op een
stuk land te wonen en het zelf te beheren, wist ik meteen dat het
een buitenkans was. We kregen van de eigenaar de toestemming om er
een woning te bouwen. De grond was gratis, dat was mooi meegenomen,
maar anders hadden we het ook gedaan. Zelf je huis ontwerpen en
bouwen is gewoon enorm leuk. Tenminste, ik vond het heel
leuk.'
Simon Dales grootste motivatie? De klimaatverandering
en het dreigende olietekort. De crisis ontlopen kunnen we volgens
Dale niet, wel kunnen we voorkomen dat ze verder uitbreidt. Veel
meer gebruik maken van natuurlijke energiebronnen is de boodschap.
'Deze manier van duurzaam leven is heel toegankelijk', zegt Dale.
'Mensen kunnen het zelf doen, zonder veel voorkennis. Sommige mensen
zijn bezorgd om het comfort, maar in verschillende opzichten is er
net meer comfort. Onze woning is bijvoorbeeld drie keer beter
geïsoleerd dan een klassiek huis.'
Maar hoe is het om in
zo'n huis te wonen? 'In één woord?' zegt Dale, 'heerlijk. Ik kom
er tot rust en ik vind het mooi, veel mooier dan een traditioneel
huis met rechte lijnen. Rechthoekige ruimtes geven me het gevoel dat
ik een doos woon. En ik voel me uiteraard dichter bij de natuur dan
in een gemiddelde moderne woning, doordat we in een bos zitten en
bijna uitsluitend natuurlijke materialen hebben gebruikt. Het is een
romantische manier van wonen, denk ik. Een beetje zoals je als klein
kind graag een eigen hut of kamp bouwt in het bos. Het enige ongemak
is dat klassieke meubelen minder goed passen in het interieur. We
hebben geen vlakke muren en weinig effen vloeren.'
Dale
werkte uitsluitend met natuurlijke materialen of
recuperatiemateriaal. 'Stenen en aarde die vrijkwamen bij het
uitgraven, hergebruikten we voor de funderingen en de muren. Het
frame van het huis is gemaakt van los eikenhout dat we vonden in het
bos. In de vloeren, muren en plafonds gebruikten we strobalen als
isolatie, en op de muren hebben we kalkpleister aangebracht. De
vloeren en vensters zijn opgetrokken in recuperatiehout. Ik heb één
ding geleerd tijdens het bouwen: alles wat je ook maar nodig hebt,
kun je vinden in een of andere vuilnishoop.'
'Ook bij de
keuze van onze huishoudapparaten hebben we aan de natuur gedacht. De
koelkast wordt bijvoorbeeld gekoeld met lucht die via de fundamenten
van onder de grond komt. Ze maakt geen ijs aan, maar houdt wel
spullen koud als het warm is. Voor de computer, muziekinstallatie en
verlichting hebben we zonnepanelen op het dak.'
Beton wilde
Dale niet in zijn woning. 'Betonconstructies ademen niet en kunnen
ongezond zijn. Het is ook niet gemakkelijk om beton te hergebruiken.
Klei, kalk of een andere grondstof zijn vaak goede alternatieven.'
Dale begon met het houten raamwerk en plaatste daarna het dak, met
stro als isolatiemateriaal. Op het stro werd plastic gelegd om het
waterdicht te maken, vervolgens ging er aarde op. Een heel
eenvoudige manier om een dak te bouwen, volgens Dale. 'Het is
low-tech,
goedkoop en het heeft een minimale visuele impact. We hebben stro
niet alleen in het dak, maar ook in de muur gebruikt.'
'Of er
brandgevaar is? Nee, zolang er geen lucht in zit. We hebben er een
laag aarde en kalk op gelegd, waardoor het volledig vuurvast is.'
Het stro was een van de grootste uitgaven, de meeste andere
materialen waren gratis. Het hout dat we vonden in het bos was een
bron van schitterende mogelijkheden en creatieve uitdagingen,
dankzij de verrassende vormen.'
In
juni trokken we naar de Gaumestreek, deze streek was ons niet gekend...
In
ons vizier hadden we Virton, Torgny, Chassepierre.
Vermits
we aan de Franse grens verbleven, zijn we daar ook enkele dorpjes
gaan bezoeken.
Virton:
vonden we maar niks, er is ook een papierfabriek die een geur nalaat,
die alles behalve aangenaam is.
Tenslotte
is het ook een stad, en steden die willen we absoluut vermijden.
Torgny
heeft ons hart gestolen, het is Dé Parel van de streek!
Liefelijk,
doet Zuiders, Provenceachtig aan, het weer was dan nog eens
uitstekend ... het kon dus niet stuk.
Het
voelt ginder erg goed aan.
We
bezochten het Natuurpark en waren er net in de periode van de
bosaarbeien (die lieten we natuurlijk niet hangen!)
In
Frankrijk bezochten we Avioth, dit is een klein dorpje, met
Kathedraal, te vergelijken met Chartres...
Ook
Montmedy met zijn grote en prachtige citadel ... mooie streek
En
dan nog Marville, een onoogelijk dorpje, maar erg krachtig!
Bij
het huiswaarts keren kwam ook Chassepierre aan de beurt, een krachtig
pittoreske plaatsje aan de Semois .... mooi mooi!
En
zo hadden we een overzicht op wat de Gaume te bieden heeft: een mooie
streek, micoklimaat, maar helaas, gronden ....
Onze
trip naar Argonne
Op
aanraden van vrienden trokken we gepakt en gezakt naar Argonne., er
is daar veel leegstand, zodoende ...
Logeren
deden we op een domein van 1 ha, om in de sfeer te komen ... haha
We
logeerden in Romagne, een klein dorpje in de buurt van Grandpré.
De eigenaars waren Nederlanders, die ons verwenden met alle lekkers wat
hun hectare te bieden hadden. We kwamen dan ook juist in de
tijd van de mirabellen aan ...hmmmm. Ook de bramen op de
zuidkant waren erg lekker en de frambozen, deden zeker niet onder!
Het
glooiende landschap sprak alleszins aan. Na verkenning van de streek
blijkt Argonne zowat de graanschuur van Frankrijk te zijn.
Veel
boerderijen staan te koop, maar nergens grond bij, alles wi
opgeslorpt door andere boeren...
De
dorpjes, die omwille van de rust en de stilte, en het niet meer overspoeld
worden van toeristen, leeglopen ... de jongeren trekken naar de
steden...
Vroeger
werden deze dorpen veel bezocht, naar de grote oorlog van 1914
'18.
Maar
de dag van vandaag zijn al de oudstrijders, hun nabestaanden....
overleden ... dus er is geen bron van inkomsten meer.
Zodoende
leven de mensen daar nog zoals in de jaren 1950, wat op zichzelf
zeker een zegen is!
De
mensen bekijken je argwanend als je in de bossen gaat wandelen..
Tot
we een geleide wandeling meededen met een Nederlander die ter plaatse
een museum heeft.
Toen
kwamen we te weten dat la grande guerre hier écht een waar
slagveld heeft aangericht, en dat de bossen vol herinneringen zijn
aan die slagen die werden geleverd!
Op
het geploegde veld van de boer zagen we munitie liggen, een
scheerkwast, een tandenborstel, een broekriem, en het was er zeker
niet gelegd omdat wij daar voorbij kwamen, het veld was trouwens
juist geploegd!
Tot
de jaren 1950 heeft men enkel dennenbomen kunnen planten in de regio
... er groeide anders niets, nu zijn er loofbomen aangeplant, maar
binnenin zijn deze groen/blauw, van het koper en wat nog allemaal,
restanten van de munitie die daar is gebruikt!
