Daar waar duisternis eindigt en licht begint, daar wil ik me bevinden.
18-06-2013
Verval, vernieuwing en verlangens
Nuchter bekeken is leven een strijd tussen verval en vernieuwing. Je zou jezelf een micro-cultuur kunnen noemen, waarvan de grenzen golvende bewegingen maken, soms uitdijenend, soms inkrimpend. De steunpilaren van je cultuur versterken zichzelf om nadien weer af te brokkelen. Tijd, gewoonte, invloeden of interne schommelingen zetten na enig verloop steeds hun tanden erin, zodat je uiteindelijk jezelf gedwongen ziet nieuwe stuttingen te voorzien voor het ik, volledig nieuw of verankerd in de ruïnes van het oude zelf. Soms kan de verandering zo volledig aanvoelen dat je het gevoel hebt geen enkele continuïteit te bezitten en dat je vreest dat het enige dat jouw ik nog samenhoudt je fysieke verschijning is. Dat je het gevoel hebt voor de buitenwereld toneel te spelen, want de jij die zij kennen ben jij niet meer, maar de relatieve onveranderlijkheid van je uiterlijke verschijning houdt dat ik-zijn wel in stand. Dus leef je doorheen je oude zelf en het beeld dat anderen van je hebben, en kan je maar niet uitmaken of dat hypocriet is of niet. Een strijd tussen verval en vernieuwing. Voor mensen die contemplerend door het leven gaan, is het vraagstuk naar authenticiteit een prangend vraagstuk. Hoe is oprecht jezelf zijn mogelijk als je onderhevig bent aan verval, vernieuwing, opnieuw verval, opnieuw vernieuwing... Misschien is oprecht jezelf zijn vooral een kwestie van diep in de eigen borst te kijken. Op zoek te gaan naar de werkelijke verlangens die sluimeren in je hart en hoofd. De kwestie van authenticiteit is een vraag die zich maar stelt op het moment dat je voelt dat wat je doet niet geheel overeenstemt met wat je wil doen. De meest natuurlijke personen, waarvan charismatische personen bij uitstek in het oog springen, zijn mensen die de vraag naar authenticiteit niet dienen te stellen. Het verval en de vernieuwing verlopen volgens een zekere doelmatigheid. In feite zou je kunnen zeggen dat de gezochte continuïteit exact te vinden valt in het feit dat er bij hen geen sprake is van verval, omdat het verval bewust plaats moet ruimen voor vernieuwing. Een samenspel van verval-als-vernieuwing en vernieuwing. Om dat te bereiken, dien je je vast te snoeren op één plek, niet meer bewegen en de mogelijke horror ondergaan van het onder ogen zien van je diepste verlangens. Mogelijke horror. Er is de mogelijkheid dat je diepste verlangens je geen angst inboezemen, maar ik betwijfel of dat bij velen onder de 'authenticiteitszoekers' het geval is. Mocht dat immers zo zijn, zouden die verlangens zich reeds lang geleden proberen te verwezenlijken hebben. Misschien zouden zij zich slechts halfslachtig gemanifesteerd hebben en niet in hun volle aanwezigheid, maar ze zouden de oppervlakte van de handelingen reeds lang doorbroken hebben, happend naar tijd, middelen en persoonlijkheid om zichzelf te realiseren. De mogelijkheid is reëler dat de diepere verlangens in zichzelf een duisternis verbergen. Een ongewetenheid die pijn doet of angst aan jaagt, mocht zij geweten zijn. Toch is het nuttig, zelfs noodzakelijk ze te ontsluieren. Het kan immers zijn dat we je voor een verlangen hebt aangezien, dat helemaal niet is. Het kan evengoed zijn dat waar je nooit van had gedacht dat je het zou kunnen verlangen eigenlijk juist behoort tot dat wat je frustreert omdat het niet aanwezig is in je dagelijkse zijn. Een voorbeeld van het eerst vernoemde verlangen, een niet-werkelijk-verlangen is het willen zijn van een kunstenaar terwijl je aanvoelt dat als je er mee bezigt bent het effectieve bezig-zijn, de handeling zelf, niet voldoet. Je wilt bijvoorbeeld wel de prestige en het talent van een kunstenaar, maar niet de effectieve bezigheid van een kunstenaar. Het verlangen is echter naar zowel de bezigheid, die je waarschijnlijk verromantiseert, als naar het zijn-van-een-... . Als puntje bij paaltje komt, merk je echter dat het verlangen niet gegrond is. Een voorbeeld van het tweede verlangen is iemand die op seksueel vlak altijd zeer 'mainstream' is geweest die opmerkt dat iets zoals BDSM opwindender is, meer aantrekt. Een ander voorbeeld hiervan is iemand die beseft dat hij/zij populaire muziek fascinerend vindt terwijl dat voorheen nooit zijn/haar muziekkeuze was. De redenen van het verwerpen van dergelijke verlangens heeft vaak te maken met socialisatie, maar dat is hier niet zo belangrijk.
Kortweg denk ik dat het aangaan van de confrontatie met de sluimerende verlangens in hart en hoofd wezenlijk fundamenteel is voor iedereen die een fijn, goed, juist leven wil hebben. Kennis is macht, en dat is hier niet anders; kennis bezitten van wat je verlangt, geeft macht over de vervulling ervan. Maar ook; kan betekenen dat je het bewust kan afwijzen, mocht je dat verlangen te schokkend vinden (BV: onder geen beding te verzoenen met wie je rationeel/bewust WIL zijn.). Je verlangens bewust onder ogen zien, daar komt het in werkelijkheid op aan. Een dergelijk herakleswerk begint bij het onder de loep nemen van de verlangens die je meent te bezitten. Daarna kan je door middel van tweesprongvragen (vragen die elk twee vooraf bepaalde antwoorden hebben waaruit je dient te kiezen) van abstracte verlangens naar meer concrete invullingen gaan. Ten laatste dien je de verworven inclinaties testen aan de realiteit. Initiaties ondergaan, experimenteren.
Ik ben van plan mezelf op die manier inhoud te geven. Als ik tijd heb, deel ik dat hier met jou, getrouwe vrouwe of here die dit leze! Het niet met me eens zijn of het wel met me eens zijn; kritiek blijft de vreugde van deze zwerver en zelfs nog meer; een vereiste mocht ik in staat zijn te gebieden. :)
Vandaag had ik een idee voor een boek, of mogelijk een toneelstuk. Een idee waar ik werkelijk van overtuigd ben dat het potentieel heeft. En dat, dat is lang geleden. Ik ga er hier verder niets meer over neerzetten, maar als ik ooit een kladversie afkrijg, dan zwier ik het hier op. Voor de enkeling die deze pagina's naspeurt op zoek naar een goede noot. Zie het als een blijk van vertrouwen. :)
Verder... Mijn vriendin en ik beginnen meer en meer het onderwerp van kinderen te benaderen. Vanuit verschillende invalshoeken, toevallig sluipt het -zwoel door haar als door mij- onze conversaties binnen. Ik denk dat ik me eens serieus over dat gewichtige vraagstuk moet buigen. Het vraagstuk dan zijnde; wanneer, hoe regelen we ons leven met een kleine? en niet; al dan niet een kind op de wereld zetten. Ik ben niet ambivalent wat dat betreft: ik wil een kind, kinderen. De vraag is alleen wanneer... Ik weet niet of dit het meest belangrijke is dat ik ooit zal beslissen, maar ik ben zeker dat het het sterk benadert. Spannend... In elk geval heb ik al beslist -of zo goed als- hoe ik het zal aankondigen bij mijn vriendin dat ik er klaar voor ben. En dat zal zijn:
'Ik zak op één knie, kijk mijn dame recht in de ogen en vraag zacht. Mon amour, est-ce que tu veux me faire papa?' Nu dien ik enkel dat alles nog te omkaderen. :)
Ola, de vriendin roept. We hebben een afspraakje in een talencentrum. Zij gaat een test nederlands afleggen en ik een test Frans...
Ik ga heen, om hopelijk snel nog eens weder te keren naar dit van licht vergeven straatlantaarntje van een blog.
Het feestje waar ik het over had, wel... ik ben er uiteindelijk toch naar toe gegaan. Een kapitale fout. Enfin, ik heb geprobeerd niet asociaal te zijn, mezelf te overstijgen. Dat het niet gelukt is, is jammer maar was voorzien. Allemaal fijne mensjes, dat zeker, maar ik kan me niet meer forceren om te small-talken of de zoveelste zwakke allusie op filosofie te genieten. Mijn houding er tegenover zou hen pijn doen en doet dat in elk geval sowieso aan mij. Genoeg daarover.
Ik ben wederom in een periode van algehele versombering terecht gekomen. Als ik denk aan wat ik doe en vooral aan wat ik niet doe, dan begin ik te sidderen en beven. Ik lijk zo insignificant... Zo zinloos. Zo nutteloos. Mijn dagen glijden van de ene in de andere, ik slaag er niet in om te beeldhouwen, om te schrijven. Dagen worden gevuld met halfslachtige pogingen om er de moed in te houden, mezelf te overtuigen dat... ja, dat volgende week minder ongewenst druk zal zijn, ja, dat volgende week ik eindelijk genoeg dynamiek in mezelf verzameld zal hebben om mijn eigen apathie te bevechten. Mijn eigen apathie? Ja, dat ook. Maar daarnaast heb ik al die verdomde bureaucratische en praktische zaken te regelen die gepaard gaan met verhuizen, van bank veranderen etc etc. De schamele uren die er overblijven, blijken dan onvoldoende om me te lanceren waardoor ze door de mangel gehaald worden en versnipperd geraken tussen nog wat meer praktische zaken regelen en zien dat ik nog wat eet en me was.
Don't feel quite well today, ladies and gentlemen.
Er was een man in de tram, enkele dagen geleden. Geheel op zichzelf zat hij te hummen en te rommelen. Vanuit de buik leek het wel. Ik stond achter hem, zijn gele vuile jas als een waarschuwend baken van mentale onrust. 'Pas de chance!', riep hij tussen twee lange slierten van onverstaanbaar gebrabbel door. Ik leefde met hem mee. Mijn blik gleed weg van zijn gezicht, zijn ogen die gericht waren op een wereld die niet overeenkwam met de mijne. 'eh Hup, et oui c'est comme ça!' Ik keek over de hoofden uit. Allemaal haar, in een flits viel het beeld samen met de bergen haar die ik in Auswitsz had zien liggen. 'Eh hup!' Een gelijkenis die ik niet doortrekken kon, een vergelijking die helemaal niet opging, maar me evengoed triestig stemde. 'Pas de chance, non non!'
Dan gebeurde het. Plots, zonder waarschuwing. Om de één of andere reden werd de man in de gele jas, met zijn ongecontroleerde uitbarstingen van klanken een magistrale dirigent, de meester van een circus. Zijn gele jas werd een showkostuum, de deinende hoofden zijn creaturen die hij met een woord, een hoge klank liet bewegen. 'Hopla!' schreeuwde hij geheel onverwacht. Ik keek naar de zee van haar, het af en toe opflitsende roze van een gezicht. Ik stond niet meer in een tram, ik keek naar een spektakel. De man in de gele jas was geen anomalie meer, de mensen die verontrust of geheel emotieloos, zonder veel interesse naar hem keken geen passagiers meer, maar toeschouwers die keken hoe een meester de massa beweegt. 'Hup hup, et oui, c'est comme ça!' De man had zijn rechtmatige plaats ingenomen, de deinende hoofden werden ontrukt aan mijn mismoedige gemoed en kregen terug kleur en glans. Tien minuten lang vielen tram en showtent samen, werd het ene beeld door het andere verdrongen, weer overgenomen en opnieuw verglijdend. Met als epicentrum van overlapping de man in de gele jas, zijn zakken, zijn wiegende beweging. Ik keek ademloos toe, een stille glimlach geboren op mijn lippen, met in mijn hoofd applaus, felle kleuren en priemende lichten.
De prestatie van die man zweeft al dagen in mijn hoofd. Ik heb de man niet bedankt toen ik van de tram stapte. Misschien had ik dat moeten doen, al vrees ik dat hij me niet zou hebben begrepen. Ik ben vertrokken voor de magie van dat moment voor mezelf zou zijn weggestorven, waardoor ik het -in evenwel steeds minder scherpe tonen- steeds opnieuw kan afspelen. Die meesterlijke scene, dat moment van pure, onverwachte schoonheid. De triomf van de geest over de realiteit. Want wat was dat anders? Die man is en was afwezig hier, geheel afwezig. Ik weet niet waar hij vertoefde of vertoeft, maar op dat moment was ik er zeker van; hij stond niet in een tram. Hij was ergens anders en hij was er duidelijk de baas, de poppenspeler. Overgelopen van een wereld waar hij, net zoals iedereen, geringe controle heeft, een nietig figuur is, naar een wereld waar hij de controle in handen heeft. En voor heel even, tien mooie minuten maar, was ook ik in zijn ban.
Ik heb het gevoel dat ik een era van verwaarlozing ben ingetreden. Persoonlijke verwaarlozing. Ik heb vandaag beseft dat ik mijn vrienden volledig aan de kant heb gezet. Misschien dat nu de gedachte in je opkomt 'ah, zijn vriendin isoleert hem.' Wel, het is erger dan dat. IK ben diegene die me intern heeft verwijderd van mijn vrienden. En... ik heb de kracht niet om die beweging ongedaan te maken. Morgen bijvoorbeeld geven twee van mijn voormalig goede vrienden een housewarming-party. Ze gaan samenwonen, de lieverds, en ze nodigen al hun (filosofische) vrienden uit in hun huisje. Ik ben uitgenodigd; een geweldige manier om de hele filosofische kliek die ik eertijds als mijn broeders en zusters ervoer, terug te zien.
Ik wil het niet. Hoe absurd is dat?! Alleen al het idee hen allemaal terug te zien, vervult me met afkeer. Ter verduidelijking; geen afkeer van hen, maar van de situatie, misschien zelfs... ja, van mezelf. Ik heb voor elk van hen een gelukkige gedachte in mijn hart, maar ik kan mezelf niet zover brengen hen te willen zien. Ik... Verdorie toch...
Ik kan niet verklaren waarom ik mezelf zo isoleer. Dat op zichzelf is al verontrustend. Misschien is het weer mijn onechtheid-issue. Ik zal me niet 'natuurlijk' voelen bij hen. Ik zal geen blijf weten met mezelf, steeds denken aan wanneer ik de gepaste duur van een visite heb overschreden waarop ik zonder te schofferen kan vertrekken. En ik weet niet waarom ik daaraan met zoveel verlangen zal denken. Ik weet enkel dat het zo zal zijn, en ik weet ook dat ik me er slecht bij ga voelen, een slechte vriend, een slechte mens. Dat ik me achteraf ellendig ga voelen.
Het komt me voor als absurd dat ik een dergelijk idee heb bij mensen waar ik het zo goed mee kon vinden. Ze zijn niet veranderd. Ergo; ik moet het wel zijn die is veranderd. Nogmaals... Waarom?!
Het is één van de tekenen die de era van verwaarlozing aankondingen. Er zijn er nog, maar... ik heb de fut niet ze te beschrijven.
Ik hoop gewoon niet te vervallen tot het emotionele wrak dat ik weet in mij te herbergen.
Lang geleden begon een jongeman een blog en toen kwam hij er niet meer toe te schrijven en het verhaaltje is over. Ik denk dat dat de story is van de afgelopen maanden. Mocht iemand dat spijtig hebben gevonden bied ik mijn excuses aan. (en de zekerheid dat het nog zal gebeuren :p )
Het leven is woelig geweest de laatste maanden. Op mijn werk gaat het goed, al ben ik momenteel wat gefrustreerd omdat ik een geweldig project uit mijn mouw wil schudden en dat de enige projecten die zich aandienen het 'GEWELDIG' missen. Verder zoeken dus, maar ik voel me gelimiteerd door mijn eigen ideeën, mijn eigen geest. Het is vreemd hoe je soms het gevoel kunt hebben dat er zich effectief ideeën bevinden tussen je twee oren, maar dat je hele hoofd gevuld lijkt te zijn met watten. en dan denk je 'mocht ik maar wat helderder kunnen denken, dan zou het vanzelf komen.'
Zelfbedrog. Denk ik In elk geval, ik vind mijn geweldig projectje niet. En ik hoop dat de volgende voorspelling waar zal blijken te zijn; NOG niet.
Mijn persoonlijke projecten. Het schaamrood rukt op en verlegen sla ik mijn ogen neer. Ik ben er niet toe gekomen ook maar 1 waardevol iets te produceren in de twee maanden dat ik niet meer gepost heb. Dat moet veranderen DAT MOET VERANDEREN! <Buldert het zo hard in zijn hoofd dat zijn kiezen beginnen te klapperen> Ik heb een paar beeldjes gemaakt maar erg geweldig zijn ze niet; laat staan dat je het kunstwerken zou kunnen noemen. (en dat is, hoe ambitieus ook, toch wel ergens mijn doel). Schetsen noem ik het, en probeer daarmee mijn ontgoocheling te verdoezelen dat ik niets beter weet te verzinnen dan die beeldjes. Ik ga ze hier morgen of overmorgen opzetten. Weet wel, neem in de evaluatie op dat het SLECHTS schetsen zijn. :p (en zo heb ik elke mogelijke oprechte commentaar van iemand serieus moeilijk gemaakt, en lijkt de enige mogelijkheid me te loven. Hmmm... Negeer al het voorgaande of;. M.a.w. Wees onbevreesd kritisch, zelf al zijn het maar schetsen ;) )
Met schrijven sta ik ook nog niet veel verder. Ik lijd aan procastrinatie en lijk een hoofd te hebben dat gevuld is met een of ander soort gewichtsloosheid die mijn ideeën niet toestaat gewichtig en gevuld te worden en dus blijven ze zo maar wat onbenullig en idioot in mijn hoofd zweven. Frustrerend.
...
...
Ik geloof dat ik moet slapen. En meer dan anders. Ik ben uitgeput.
Het decorproject is voorbij. Het decor reeds afgebroken en verbrand (letterlijk, oh jawel). Ik denk dat deze regels de laatsten zijn die ik eraan wijt. Het project heeft een bittere nasmaak nagelaten... Ik kan ongetwijfeld zeggen dat de fysische gesteldheid van het decor niets te wensen overlaat. Het was een mooi decor, een strak decor, een -jawel, ik denk dat ik dat mag zeggen- een professioneel decor. Voor de geïnteresseerden; ik ga een van de volgende dagen eens een foto posten van het afgewerkte decor.
Sociaal gezien is het decorproject echter een giftige slang gebleken. Ik vrees dat ik een paar vrienden ben kwijtgespeeld, en ik kan in elk geval vanuit mijn perspectief zeggen dat dat niet (geheel) mijn fout is. Misschien is de vriendschap ook alleen van mijn kant uit bekoeld, want zoals zo vaak speelt het drama zich af in mijn hoofd en kan van mijn handelingen weinig worden afgeleid.
Als ik nadenk over het 'andere' standpunt, dan denk ik dat wat me verweten wordt samen te vatten is als volgt; ik heb niet genoeg mensen geëngageerd om me mee te helpen bij de opbouw & ik heb hen stress bezorgd. Door dat eerste werd een deadline steeds opnieuw een haast onmoeilijk te bereiken doelstelling. Maar ik heb ze wel steeds gehaald. Ik kan echter wel begrijpen dat dat voor hen een grote onrust heeft betekend. Zal het decor op tijd af zijn voor de try-out (nota bene een maand voor de eerste werkelijke voorstelling)? <deadline gehaald met moeite>, Zal het decor op tijd af zijn voor de plaatsing van het licht? <deadline op het nippertje gehaald>, zal het decor op tijd af zijn voor de voorstellingen? <deadline gehaald met een week voorsprong>. Ik kan begrijpen dat dat stress heeft bezorgd. Daar blijft het echter ook bij, daar ik zoals hierboven aangegeven, de deadline wel steeds heb gehaald.
Langs mijn kant gaat de frustratie eigenlijk vrij diep... Om niet geheel zot te worden, zet ik het hier even op papier. Ten eerste is hun continue onrust een zware last geweest. Als ik zei dat ik het wel ging halen, doch met moeite, zou dat ergens geruststelling moeten gebracht hebben. Hun niet aflatende sms'en en mails waarin hun onrust als zwarte kolkende modderstromen mijn daadkracht moest opboosten maar eigenlijk enkel mijn gemoed binnensijpelden en het daarmee nodeloos bezwaarden, geven echter weer dat ze me eigenlijk niet op mijn woord geloofden. Ze twijfelden aan mij. Dat neem ik hen kwalijk.
Ten tweede bestaat er zoiets als erkenning en dankbaarheid. Ik kan niet zeggen dat ze me niet bedankt hebben. Ze hebben het af en toe gezegd. Misschien ben ik te veeleisend maar... het even zeggen is gemakkelijk. Ben ik niet bescheiden genoeg als ik vraag om meer erkenning? Ik zal aangeven waarom ik me eigenlijk te kort gedaan voel. Er zijn drie zaken in mijn keel blijven steken. Ten eerste ben ik naar een voorstelling komen kijken samen met de rest van het decorteam en heeft men ons niet gevraagd het applaus mee in ontvangst te nemen. Op zich stoorde me dat niet al teveel, dat wordt immers niet altijd gedaan bij toneel. (bedenking; bij amateurtoneel echter wél.) Als ik echter op het moment van het applaus de muzikanten naar voor zie lopen, zie dat gevraagd wordt het licht en de techniek vooral ook te applaudiseren... dan voelde en voel ik me tekort gedaan. Ze wisten dat wij ook aanwezig waren. Waarom ons vergeten?! ... Ten tweede is er een feestje gegeven na de laatste voorstelling waar het decorteam niet op is uitgenodigd. Moedwillig vergeten? Ik denk het niet. Maar het onbewust vergeten zegt naar mijn inzien ook veel ... Ten derde: mij is gevraagd een cadeau te maken voor alle mensen die deelgenomen hebben. Ik maak dus 26 beeldjes. Hoe word ik bedankt? Doordat ik een beeldje krijg dat ik notabene zelf heb moeten maken!
Ik weet niet hoe ik hier tegenover moet staan. Ik ben zeker (of ben ik dat wel?) dat het niet gaat om een moedwillig laken van het decorteam. Ik weet echter wel dat mocht ik iemand vragen een dergelijk titanenwerk te doen, of bescheidener; een zo tijdsrovend werk (niet alleen het decor maar ook die beelden), ik die persoon (of dat team) op de een of andere manier zou willen tonen dat ik dankbaar ben. Ik zou er me niet van afmaken met woorden en een cadeau die in principe haast een cadeau is van het zelf aan het zelf.
Vandaar dus de bittere nasmaak en de langs mijn kant bekoelde vriendschap. Ik kan moeilijk analyseren of ik hier de té gevoelige jongen aan het uithangen ben of niet. Soms denk ik van wel, soms van niet. Ik heb na wat beraad besloten om mijn standpunt niet te uiten naar de theaterploeg toe. Niet uit trots, maar vanuit het idee dat erkening niet gevraagd kan worden. Dat zou al evenzeer de hele ervaring vergallen. Iemand verplichten tot erkenning is van meet af aan een gedoemde onderneming.
En dat... zijn dus de laatste regels die ik neerschrijf over het decorporject. Een fysisch bevredigend, maar sociaal destructief project. Ik ben blij dat ik het (van me af) heb geschreven. Op naar volgende projecten! (één van de projecten waar ik persoonlijk ENORM warm voor loop, begint volgende week. Het heet 'formele contemplatieve'. Meer daarover....
<Blijkbaar is een reactie ingeven niet meer mogelijk op mijn blog... :S Als je toch een reactie wilt geven; palamedes@live.be :) >
Liefste Selena,
Er zal niet veel meer gebeuren met het decor. De paletten blijven zoals ze zijn. HEt enige wat zal veranderen is de achterwand, nu uit doek, die wordt vervangen door een zwart-houten spinnenwebstructuur. De foto's zullen dat wat inzichtelijker maken hoop ik. HEt is bijna... BIJNA af. eindelijk :)
En wat jullie dames betreft die over me zullen 'waken'... Jullie zullen mijn schikgodinnen zijn, welwillend als ik het juiste pad volg, meedogenloos als ik mijn pad verlaat! Ik hou wel van de tragiek daarvan! :)
Liefste Ikmisme,
Twee punten? Mogelijk ben ik niet mee met blogsymboliek want ik heb geen idee wat het betekent! :) (of het ligt aan een bug op mijn blog, wat me waarschijnlijker lijkt... En ik had zo graag je reactie gelezen. Uiteraard ben ik nu extreem nieuswgierig naar wat er stond. :p)
Gegroet liefste lezer! Dat u dit leest wil zeggen dat u bij wijl eens komt piepen om te zien of Zwerver iets gepost heeft. Hij buigt voor uw loyaliteit en daadkrachtigheid! Het leven, dat begint voor zonsondergang en eindigt, wel, net iets voor de voor-zonsondergang, is vol. VOL. We hebben het graag zo.
Edoch... een van mijn projecten, het toneeldecor is bijna af. Met bijna wil ik dan zeggen; het duurt nog enkele zware avonden en één weekend om het af te hebben. Volgens mij wordt het bijeengehouden door frustratie. Frustratie omdat ik het goede materiaal niet heb, omdat ik niet kan rijden en dus aangewezen ben op andere personen, frustratie omdat hout en paletten een eigen leven (willen) te leiden hebben en ik ze dat hardhandig doch vruchteloos beveel dat toch niet te doen.. Frustratie ook en voornamelijk omdat ik onvermijdelijk achterstand oploop in de planning van anderen (niet mijn eigen planning, die zegt dat het nog oké is) die me dat dan stilletjes verwijten. Ik voel mee met bouwvakkers die dit dagdagelijks meemaken. Als je werkt met materialen, mag je zeker zijn dat er altijd iets is dat niet past, niet werkt of niet aanwezig is. Gevolg is vertraging, gevolg daarvan: je 'aannemers verwijten je vertraging.' Niet fijn...
Maar goed. Hieronder een foto van het decor zoals het nu is. Er is nog werk aan natuurlijk, maar het oogt wel al, vind je niet? :)
Ik heb me evenwel overtuigd in de toekomst niet meer dergelijke projecten aan te nemen. Het is tijdsrovend, vrij ondankbaar en.... het is niet echt mijn project. Mijn vriendin vertelde me laatst dat mijn grootste 'défaut' is dat ik niet egoïstisch genoeg ben. Let wel, ze bedoelde dat niet in de zin van; je bent te altruïstisch, hij-spaart-zich-het-eten-uit-de-mond-om-iemand-anders-zijn-studie-te-betalen. Wat ze bedoelde was dat ik zoveel tijd besteed aan anderen (hun welzijn, hun projecten etc) dat ik mijn eigen projecten steeds laat ophopen in de zeldzame uren dat ik niet in de weer ben. En die zeldzame uren kunnen geen recht doen aan mijn verlangens...
Ik ben geen heilig persoontje, verre van. Ik kan alleen niet omheen het feit dat als ik moet kiezen tussen voor mezelf een project opstarten, eraan bezig zijn, of het appél van een ander (ik wilde zeggen vriend, maar het is ruimer dan dat, zelfs een vreemde kan me weerhouden), ik steevast voor de laatste zal kiezen. En ik doe dat graag! Ik ben er graag voor anderen, het maakt dat je je nuttig voelt, waardevol. Waardig, zelfs. Ik doe het dus absoluut niet tegen mijn zin en het is ook niet dat ik op het moment zelf liever met mijn eigen projecten zou bezig zijn... maar als ik zo blijf leven, zal ik uiteindelijk nooit het gevoel heb dat ik bepaalde dingen gedaan heb, die ik waardevol achtte omdat ze vanuit mezelf kwamen.
Na het theaterproject las ik dus een pauze in waar ik enkel werk aan eigen projecten. Ik heb er ééntje op mijn schap liggen dat me doet watertanden als ik eraan denk. Het heeft met beeldhouwen en de openbare ruimte te maken.... MJAM...
Bedenking; ik heb een projectbewaarder nodig. Iemand die me tegen houdt als ik weer op de dool ga en niet op mijn eigen pad blijf. Iemand interesse? Verloning: overvloedige dankbaarheid van mijnentwege, een eervolle vermelding in mijn hart en levenslange vriendschap. Vacature open tot en met 28 oktober. :)
Het is weldadig fijn om als eerste aan te komen op het werk. Alles is stil, verlaten en ademt herinneringen en toekomstig plezier. Op mijn gemak de rolluiken oplaten, koffie 'en masse' zetten (geen sociale sector zonder het feel-good-koffietje, zeg ik altijd). Mijn computer opzetten en... omdat ik in feite pas binnen een halfuur begin te werken: blogs lezen en eventjes de mijne updaten.
De paar blogs lezen die ik volg (het zijn er wel bepaald drie; selena, Shade en Ikmisme), is altijd weer interessant. Het is intiem, me dunkt, iemand van nabij te volgen, en die intimiteit wordt bekrachtigd doordat ik hen enkel als geesteskinderen ken. Hun leven is zo vol.Ze kunnen dagen achtereen schrijven en steeds opnieuw nieuwe informatie aanbrengen. En dan telkens als ik dat lees, denk ik aan mijn eigen blogje waar ik om de paar weken iets opzet. Niet dat mijn leven leeg is, integendeel, maar veel is reeds geschreven hier. Maar vandaag zet ik me dan toch eens over mijn initieële lege-bladvrees om wat up te daten.
Op het werk probeer ik een duizendpoot te zijn. Ik probeer me met alles bezig te houden waar ik maar mijn handen op kan leggen. Dagen racen voorbij. Zo ben ik bijvoorbeeld bezig met een beeld te maken met de mensen. Best leuk. Ik ga elke week voetballen en fitnessen met andere mensen. Ik geef elke week lessen Nederlands aan absolute beginners. Ik geef internetatelier. Ik ben een magazine aan het opstarten met een vijftal gasten, door hen geschreven, getekend etc. Er komt ook een site van dat magazine. Mettertijd zal ik hier wel eens een link opzetten naar die site. Voor de geïnteresseerden. :) Ik probeer een hout- en meubelatelier van de grond te krijgen... Knap lastig, maar het gaat lukken. Wat werk betreft, zit ik wel goed. Ik amuseer me, frustreer me dood (hoort er bij!), krijg positieve commentaren, opbouwende kritiek etc. Je kan het je alleen maar wensen.
Mijn beeldhouwen daarentegen laat wat te wensen over. Ik heb massa's ideeën, maar de tijd ontbreekt me eenvoudigweg . Het derde deel van mijn beeldenreeks is bijvoorbeeld nog altijd niet af. Vanaf oktober zet ik me er weer aan, want dan zou ik -hopelijk- meer tijd hebben. De reden dat ik geen tijd heb is het theatergezelschap waar ik een decor voor aan het bouwen ben. Vanaf morgen beginnen we een marathon om het tegen 22 september af te hebben. ELke avond eraan werken... het wordt spannend! Voor geïnteresseerden; we spelen antigone. De site van ons collectief; www.collectiefverloren.be. Het is niet te Brussel, helaas, maar kom gerust kijken. ;)
De tijd tikt, deadlines dringen zich op, de klok op de muur schreeuwt me het dringende verwijt toe dat het 14 over 9uur is. Tijd om te werken.
Herinner u, teerbeminde lieveling, de dagen van weleer. Waar werken een droom was en dromen getekend waren van ware hartstocht. Herinner u de beloften die werden gemaakt. Herinner u de beloften die gebroken en gekneusd vergeten werden, en die soms hun bloedende gelaat toonden met een appèl dat de fundamenten van het zijn deden sidderen.
Ik herinner ze me. Ik herinner me vooral die ene, die me onlangs (zie een vorig bericht) haast tranen deed vergieten. Het was het gelaat van een dakloze gestorven op straat. Ik nam me toen voor niet te vergeten dat ik met deze mensen wil werken, voor hen wil werken. Nu, enige maanden later, is het zover. Officieel aangekondigd op deze blog, vier weken na datum: Ik werk. EN ik werk met daklozen!
Toegegeven, mijn jobomschrijving is niet helemaal wat je zou denken als je dat statement leest. Ik ben (helaas?) niet één van diegenen die hen uit de miserie helpt en een dak aanbiedt, een bed of wat brood. Dat laatste misschien nog wel... maar soit. Wat ik doe is activiteiten organiseren. Momenten, tableaux vivants van rust in een woelig leven. Wat de organisatie doet waarbij ik werk, wat ik doe, is er voor zorgen dat deze mensen hun eenzaamheid kunnen overwinnen, een sociaal netwerk kunnen opbouwen. Bij ons kunnen ze hun creativiteit aan de dag brengen, kunnen ze zich amuseren (een basisrecht als alle anderen!).
Eén voorbeeld hiervan is één van de activiteiten die ik organiseer; de brusselse homeless cup. Voetbal. Misschien heb je wel al eens gehoord van de belgian homeless cup? Een voetbaltornooi tussen daklozen hier in België (correcter zou zijn; vlaanderen, maar daar wordt aan gewerkt!). De Brusselse cup is hetzelfde, maar dan te Brussel. En uiteraard sturen we een afvaardiging naar de belgian homeless cup. DIe we gaan winnen. Uiteraard. Supporters mogen zich hier melden. Waanzinnig enthousiasme vereist.
Leven zit vol verrassingen. Twee maanden geleden had ik niet durven hopen een job te hebben, 6maand geleden had ik niet durven hopen een vriendin te hebben. Nu heb ik een vriendin en een job in de sector die ik wilde. Het verwondert me. En dan soms, als ik s'avonds laat de marollen insluip, de plaats waar mijn nestje is gesitueerd en ik OFFICIEEL woon... ik me op een bankje zet in een park en naar het lichtspel van boom en straatlantaarn kijk, dan vraag ik me af en bekruipt mij een vleugje ongerustheid. Wat snel kan komen, kan snel heen gaan...
Gelukkig is er altijd nog mijn straatlantaarn-filosofie. 'Goed' kan komen en gaan, 'slecht' gebeurd of niet... zolang je maar blijft staan op de grens tussen schaduw en licht. De plaats waar je WIL staan.
Op zoek naar foto's van mijn tweede beeld, ben ik op een oude foto gekomen waar ik nog bezig was het te patineren (Kleur inwrijven). Gezien ik geen recentere foto's heb, voeg ik deze hieronder aan toe. ____
Ouderdom en volwassenheid.
Misschien heeft het met leeftijd te maken, misschien met waarheden die verborgen zijn als je nog jong, onervaren en groen achter de oren bent, maar het lijkt me alsof mensen tegenwoordig niet meer ouder worden. De wetten van de natuur kan niemand ontlopen natuurlijk (cfr. de vele verhalen van mensen die hun jeugdig uiterlijk konden behouden, maar waar het ouderdomsproces hen uiteindelijk toch inhaalde, meestal in een ogenblik en met onsmakelijke en ongelukkige gevolgen voor de desbetreffende persoon), fysiek wordt iedereen nog steeds ouder, gerimpeld en grijs. Mentaal echter, lijken vele mensen me te blijven steken in hun twintiger jaren. Vroeger leken personen die de tweede helft van hun twintiger jaren hadden bereikt me allemaal zo volwassen. Hun streven was naar een huis, hun verlangens gelijklopend met hun kinderen, hun bezigheid werken en de occasionele vakantie die ze zich daarmee konden veroorloven. Ze waren serieus bezig met hun plaats in de wereld halmpje voor halmpje fijn te strijken zodat hun nestje gerieflijk, gezellig en vol van stille vreugde en kalm geluk was. Tegenwoordig blijft iedereen zo... jong. Zo jeugdig onbezonnen. Ik verwijt het -Ja, verwijten- aan een samenleving die aan ouderdom zijn waarde heeft ontnomen. Niet alleen zijn waarde, maar tevens de waardigheid. Ouderdom is gedevalueerd. Volwassen zijn eveneens. Er is geen eer meer te behalen met overwogen keuzes maken (en wat is volwassenheid meer dan dat?), neen, tegenwoordig zweren we bij de roekelozen, de gokkers, de dwazen. We worden overspoeld met films en tvseries die ons personen voorschotelen die infantiel zijn in hun kleine wrokgevoelens, hun deugnieterijen en pleziertjes. (cfr. House, Suits, James Bond, The mentalist, Big bang theory... Ik ken ze, en ik kijk niet eens naar die series!) En we houden van hen en wensen hen te zijn. Wat ze allemaal propaganderen is dit; word fysiek volwassen, maar blijf je gedragen als een jongetje/meisje van 13jaar. Blijf de deugniet, blijf vetes uitvechten zoals je dat deed op de speelplaats. Wees onvolwassen, een brutale vlegel, want dat is het nieuwe cool. Misschien zeg je nu wel, 'Ach Zwerver, dat zijn series. Het is F.I.C.T.I.E!' en je schudt meewarig het hoofd bij mijn bovenstaande geklaag. De series en films zijn inderdaad fictie. Maar ik heb het gevoel dat de non-fictie de fictie wil benaderen. Misschien zijn dit de verzuchtingen van iemand die merkte dat eens hij over de drempel van de volwassenheid stapte, hij dezelfde toestand aantrof als die hij had gedacht achter zich te laten. Misschien bedrogen mijn jeugdige ogen mij toen ik vroeger volwassenen als statige en waardige personen zag die zich inspanden hun wereld redelijkerwijs vorm te geven. Mogelijk is het van allebei wat, mijn perspectief was dat van een kikker en alles wat groter is, moet wel wijzer zijn, maar waarschijnlijk is wat ik hierboven zeg eveneens waar. Mensen zijn vergeten wat volwassen zijn inhoudt, zijn de waardigheid van ouderdom vergeten en gedragen zich als enkel wat grotere kikkers. Laten we wel wezen, waarmee associëren we volwassenheid en ouderdom? Met compromissen die de droom vervangen en er de saaie (want zo denken we er vaak over) status quo van huisje, tuintje, kindje/loft, hondje, werk voor in de plaats zetten. Met monotoon en ordinair leven. Volwassenheid wil zeggen dat je de mooiste momenten in je leven waarin je deed wat je wilde (yeah right...) achter je moet laten, en begint aan de rest van je verdere, geknechte en gebonden leven. Volwassen zijn is kluisters aan hebben, die je langs alle kanten beperken en die uiteindelijk eindigt in de grootste beknechting: de ouderdom. Dit is het beeld dat we krijgen als we kijken naar zo'n films, het beeld waarmee we opgroeien en dat we meenemen over de drempel naar de volwassenheid. We willen het niet, dus we claimen eeuwig jeugdig te willen blijven. Terwijl ons kindje slaapt, gaan we fuiven en drinken ons ladderzat. We denken niet aan morgen en geven geld uit aan de eerst de beste impuls van een manipulerende arbeidsmarkt. Omdat we niet eeuwig leven, zeggen we dan. Je moet genieten van je leven. Onbezonnenheid is dé manier om dat genot te valideren.
Wat ik wil, is een herevaluatie van wat volwassen zijn inhoudt. Een herwaardering van de term, opnieuw een positieve connotatie aan de term koppelen. Welbewust en bezonnen keuzes maken is geen saaie aangelegenheid, het maakt van jou geen saai mens. Volwassen zijn wil zeggen de keuzes die je maakt in je leven niet meer te beslissen in een hartslag of naargelang de wind waait. Ik wil volwassenheid terugbrengen naar haar oorspronkelijke betekenis, een betekenis die gevuld is met waardigheid, met moed om te doen wat je kan met wat je hebt, met een nastreven van je persoonlijke geluk dat niet eindigt bij aankoop van de volgende nieuwe flatscreentv of het nieuwste model vierwieler. Volwassenheid, kortom, die eer doet aan zijn naam.
Laten we volwassenen zijn die niet achter elkaars rug om schokken van misprijzen en lachen om de dwaze uitingen van hun medevolwassenen, maar niet beseffen dat ze zelf tevens het onderwerp zijn van eenzelfde spot. Laten we volwassenen worden met discipline en waardigheid, een voorbeeld voor de jeugd, en aantonen hoe spannend dat kan zijn, hoe vreugdevol een welbewuste keuze het leven kan maken. Laten we volwassenen zijn die dromen najagen, niet op jeugdige manier, maar volwassen, zodat we slagen waar jeugdigheid faalt.
Ik hoop zo'n volwassene te zijn.
_____
Misschien is de bovenstaande gedachte te zwaar en te hoogdravend. ze slaat zelf waarschijnlijk op verschillende plaatsen de bal mis. Zo is natuurlijk altijd het geval bij generalisering. Niet alle volwassenen zijn kleuters gelukkig, maar helaas zijn velen die van zichzelf denken het niet te zijn, gewoon teveel kleuter om het in te zien. Ik geloof een algemene tendens weer te geven in het bovenstaande, die de boventoon voert of zal voeren, expliciet of impliciet.
:)
Ik geef het toe, het is wat te zwaar voor een woensdagmorgen en het is maar al te gemakkelijk gedachten te vormen die beginnen vanuit een zogenaamd gerechtigde verontwaardiging over een vage, abstracte tendens in de samenleving. De vuist in de lucht steken en zwaaien naar broeder Maatschappij is al te gemakkelijk. Mijn volgende gedachte zal wat minder klagerig zijn. :) Ik beloof het u.
Zwerver <Koninklijke bibliotheek Brussel, 10u30, Tafeltje aan de filosofie>
Maanden van virtuele stilte, maar het reële leven weerspiegelde dat niet. Geen nieuws is goed nieuws zeggen ze wel eens, en in mijn geval is dat hoofdzakelijk een ware bewering. Hoofdzakelijk natuurlijk, je plukt de roos van het leven niet zonder je af en toe aan de doorns te prikken.
Kopstukken van de afgelopen maanden: Zwerver gaat samenwonen!, Primeur!, Examens gehaald met grote onderscheiding, maar thesis uitgesteld tot tweede zit. Hilarisch of dramatisch?, een bekommernis met hedendaagse consequenties, Zwerver vindt werk, De thuislozen te Brussel hebben er een beschermheilige bij!, een ontwikkeling die me angst en vreugde inboezemt, De start van een schrijverscollectief, klucht of roemrijk pad?, Moet men zich eerst bewijzen vooraleer men een collectief opricht, of is de structurele implementatie van een schrijver in een koepel de noodzakelijke fundering? Ik ben het er nog steeds met mezelf niet over eens, Katje besmeurt geheel appartement met bloed, een bloedstollende avontuur, heden ten dage gaat het er beter mee, maar nachtelijke queestes naar een dierenarts wil ik liever tot het verleden begrenzen, Zwerver begint legendarisch spel met Beste Vriend, Het zoveelste succesvoorspellende begin, Laten we hopen dat deze keer de Beste Vriend het tempo kan volgen :), Beeldhouwreeks 'De mens die zich onttrekt aan een balk <werktitel> stapt fase drie binnen!, Het tweede beeld is af, als ik een foto vindt op mijn pc, zet ik hieronder een voorbeeld, Krap bij kas, Financieële(persoonlijke) crisis bereikt lokale nulpunt!, het is nog niet bedwongen, schulden hebben is beangstigend. Hopelijk kan het werken hier eindelijk een lichtende horizon betekenen, Zwerver start eigen project, straattoneel: redevoeringen en Brusselse verhalen, een streling voor het oor!, Startfase, ik focus op redevoeringen zoals deze van, hoe kan het ook anders?, Mohandas gandhi, Martin Luther King en dergelijke. een vriend van mij doet de Brusselse verhalen. Publieke fase van dit project; gepland in oktober, november dit jaar.
Er zijn nog andere verwikkelingen die diepgaand de voorbije maanden gekleurd hebben. Het bovenstaande is echter genoeg 'overload' aan informatie voor iemand die tussen de regels leest.
Deze blog is niet uit mijn gedachten geweest. Ik dacht een volgende rubriek toe te voegen; Gedachten. Het betreft kleine ideeën die ik doorheen de dag heb en die ik de moeite waard acht neer te schrijven. Ze zijn, naar eigen oordeel, interessant genoeg om te delen met het beperkte maar oh zo unieke en geestrijke publiek dat mijn blog bereikt. :) Let wel, zoals de eerste gedachte meteen zal aantonen, zijn geen van de ideeën noodzakelijk coherent of zelfs maar logisch geconstrueerd. Het gaat om retorische gedachtegangen, monologen aan het zelf, die zoals we allen weten niet altijd een logisch pad volgen, die conclusies laten voortkomen uit betwijfelbare argumenten. Het gaat tevens niet om waarheidsgetrouwheid. Het zijn ideeën die hun eigen loop nemen en een loopje nemen met zichzelf (als het ware). Eén consistente lijn in al deze gedachten is echter deze: het zijn Narrige uitspraken. Ze hoeven aan geen enkele autoriteit te beantwoorden en maken dus buitelingen puur uit plezier ze te KUNNEN maken. :) Geniet ervan als dat mogelijk is en zo niet... misschien brengt de volgende gedachte wel een lach op je lippen, een frons op het voorhoofd, een droevige trek aan de mondhoeken. :)
Eerste gedachte:
Er zijn maar twee dingen in het leven die
belangrijk zijn; nooit een koffie versmaden en steeds sigaretten op zak
hebben. Een onzichtbaar publiek applaudisseert. Je moet het altijd hebben van
zon geleuter om de aandacht van het publiek te trekken. Van je lezers. Mocht
je zeggen dat vriendschap en esthetica het enige belangrijke is, kijkt iedereen
verveeld weg.
Ja, ja, wat een clichés. Iedereen vindt dat,
vertel eens iets nieuws. En ze kijken met grote ogen vol verwachting toe tot je
de ene narrige uitspraak na de ander doet, buitelend buiten het bereik van
waarheid en echtheid. En dan applaudisseren ze opnieuw, want wat je zei was
onzin, maar wel leuke onzin. Grappige onzin!
Achteraf kunnen ze nog heerlijk nagenieten en
zich verlustigen aan het idee dat je het misschien wel Ja! Dat je het allemaal
écht meende! Want zon mensen bestaan, denken ze met een heerlijke rilling. Wat
zijn ze toch raar, die mensen!
Schrijvers schrijven vaak aldus, de ene
onzinnige bewering na de andere slakend, zich niet gewaar van de zotskap op hun
hoofd en het feit dat de pen in hun hand veel weg heeft van een narrenscepter.
Lege diepzinnigheden, holle frasen. Hun verlangen de wereld nieuw te bekijken,
maakt van alle waarheden iets om op neer te zien, om meewarrig het hoofd bij te
schudden bij vertoon van zo weinig fantasie. Dat zij juist dat zouden moeten
verkondigen, dat zij juist de voorvechters en gekozen kampioenen zouden moeten
zijn juist daarvan, dat komt zelfs niet in hen op.
Het valt hen te verwijten. Maar evengoed niet.
De waarheden zijn gelukkig in onze zielen geschreven, met inkt minder vluchtig
dan dat van het geschreven woord. Een enkel boek, een enkele zin zelfs, is
genoeg om die in onze ziel ingeschreven woorden te doen zingen, tot zij
resoneren in onze handelingen. Gelukkig.
Gelukkig ook, omdat het de schrijver bevrijdt van
zijn rol als voorvechter om de rol van nar aan te nemen. Want als een schrijver
maar weet dat hij nar is, dan is het goed.
Ja, dan is goed.'
Aan Shade: Ik hoop dat dit berichtje min of meer invult hoe het met me gaat. Dank je voor je belangstelling! Het is een smeulend korf kolen waar een Zwerver zich op zijn dooltocht doorheen het leven af en toe aan kan warmen. Het is dergelijke, niet-conditionele belangstelling die elke waarachtige zwerver een thuis kan noemen.:) Hopelijk smeult je vuurtje nog lang voor anderen, en is de warmte ervan ook voor jou een blijvende motivatie te blijven tekenen, schrijven en je levenskunst te perfectioneren!
<Zucht.> Kierkegaard en Nietzsche staren als grote reuzen neer op deze jongen, onverbiddelijk en drukkend. Hun blik kent geen medelijden. 'Alles lezen', brullen ze mij toe, en ik, arme ik, probeer met mijn linkerhand te schrijven en met mijn rechterhand alle teksten die ik maar in mijn bereik heb naar me toe te trekken. Mijn ketenen rammelen, ze herinneren me eraan dat de tijd dringt, dat elke dag telt... Ik heb op dit moment 1,5 pagina. Dat is bedroevend weinig. Vandaag moet ik weer naar een doodsaaie en oninteressante les waardoor ik haast mijn hele namiddag verlies. Van schrijven kan er dus enkel in de voormiddag sprake zijn. <diepere zucht> Ik hoop pagina 5 bereikt te hebben tegen 13u. Dat is een realistische doelstelling, mits ik geen tijd verlies. De koninklijke bib gaat helaas pas open om 9u, en aangezien ik een boek nodig heb voor die 3 pagina's, rest me niets anders dan mijn tijd verdoen in de exki Agora. Met blogs lezen en blogs schrijven. Ook een welbestede tijd, ja, maar niet nu, niet nu ik de hete adem van die twee reuzen in mijn nek voel.
Langs de andere kant heb ik weinig om over te klagen. Ik vergeet niet van het leven te genieten. Thesis of geen thesis, dat is primordiaal. Dus mijn momentje hier in de exki wordt voluit gewaardeerd, de koffie doet me met haar welriekende aroma toch even de zorgen vergeten en de muziek, zweverig als altijd, wuift me rust en kalmte toe. Binnen een halfuurtje vertrek ik naar de bibliotheek, vol goede moed, vol begeestering, juist dankzij dit moment van inactiviteit ervoor. Ik ben een trappelend jongetje, wachtend voor zijn favoriete speelgoedwinkel. Eens de deur opengaat, gaat de wereld open. Net zoals bij dat kind, is het wachten en popelen en springen van opwinding ervoor nog het waardevolst aan de hele beleving. Enige verschil waarschijnlijk; ik ben er mij van bewust en het kind niet. Ik vraag me af of dat iets afdoet aan mijn ervaring? Is weten hier een rem op de beleving?
Vriendschap. Hele weken denken en schrijven over vriendschap. In gezelschap van twee reuzen van filosofen. Soms kijken ze over mijn schouder mee, denk ik. Lezen wat ik schrijf. Kierkegaard, stel ik me voor, knikt bedachtzaam maar kritisch. Nietzsche snuift onder zijn grote snor. Dat hij het niet akkoord met me is, tja, dat was bij voorbaat geweten. Wat ik ook over hem schrijf, ik geloof dat hij me een draai rond mijn oren zou geven mocht hij kunnen. Misschien dat Kierkegaard hem tot rede brengt. Dat lijkt me net iets voor hem. Spijtig dat ik hen niet op een koffietje kan trakteren... dat zou pas een interessante ochtend zijn. 'Voor Nietzsche een lungo alsjeblieft, extra straf. Hij heeft zijn agitatie te voeden weet je wel'. De serveerster knikt waardig. Iedereen weet dat Nietzsche niet te genieten is als hij niet nerveus is. En tja, eigenlijk ook niet als hij wel nerveus is. Niet dat hij onvriendelijk is, verre van. Hij is de vriendelijkheid zelve. Maar zijn ogen, die scherpe blik van hem met een oceaan aan gedachten en tegenwerpingen erachter... het maakt elke conversatie met Nietzsche lichtelijk ongemakkelijk. De serveerster kijkt me vragend aan. 'En voor Kierkegaard een déca. Voor mij een gewone koffie.' Want Kierkegaard geef je geen straffe koffie natuurlijk. Net als zijn schrijven is hij passioneel, maar berekend. Koffie zou hem maar uit balans brengen. En ik... ach ik, over mij valt niet te spreken. De aanwezigheid van die twee Groten doet alle anderen verdwijnen in nietigheid.
Maar toch praat ik met hen. Elke dag. Dan wel niet met een koffie, maar goed, sommige dingen vallen buiten de reikwijdte van de werkelijkheid. Op naar de bib. Nietzsche dartelt vrolijk rond, maakt zotte buitelingen met ingewikkeld patroon (en denk maar niet dat er ook maar één beweging is die niets ontsluit, niets te vertellen heeft!), de koffie doet zijn werk. Kierkegaard is me al vooruit gegaan. Hij wacht op me in de leeszaal heeft hij me gezegd. Zijn boek wacht er op me...
Soms heb ik het gevoel dat ik besta uit beloften. Beloven dat ik dit of dat zou doen. Beloften aan anderen, beloften aan mezelf. Het is dan ook geen geheim dat een belofte maken goed doet. Vanaf de woorden uit je mond rollen of, in het geval van een belofte aan jezelf, vaste vorm aannemen in je hoofd, is er meteen dat gevoel van 'iets verricht te hebben'. Je voelt je onmiddelijk beter, je hebt de koe bij de horens gevat. Wat niet noodzakelijk een dwang was, heb je tot plicht gemaakt. En daardoor heb je al een daad gesteld....
Daardoor heb je ook meteen een ongelooflijk gevaar op jezelf afgeroepen.
Het spreekwoord 'belofte maakt schuld' maakt gewag van dit gevaar. Er is inderdaad een schuld te vereffenen eens een belofte is gemaakt. Die schuld is echter, tegen de algemene opvatting in, groter dan de daad die de belofte bevredigd. Dat wordt vaak vergeten. Dat vergeet ik, veel te vaak zelfs. Met de belofte heb je je niet alleen verplicht tot een toekomstige handeling, je hebt ook de mogelijkheid van het niet inlossen van die belofte ontsloten. Volgens mij is dat het wezenlijke gevaar. Als je immers een belofte niet nakomt, heb je niet alleen de vereiste handeling niet verricht, je hebt ook een stap naar achter gezet. Je bent slechter af dan vóór je die belofte deed. Bepaald een grotere schuld dus, dit risico te lopen! Elke belofte die je jezelf maakt, die je anderen maakt en die je niet nakomt is een gewicht dat je een stap terug zet op je eigen pad. Waarom? Omdat het je aantast. Als een bijtend zuur werkt het zich doorheen je welzijn. Je voelt je minder, je voelt je ondaadkrachtig. Je hebt het gevoel dat je niets wezenlijks verricht. Let wel, dat geldt niet enkel voor de grotere beloften. Zelfs de kleine beloften zoals bijvoorbeeld een uurtje te sporten tijdens de week of minder op facebook zitten; het niet nakomen van die kleine, nietswaardige beloften culmineert zich allemaal tot een groot onbehagen, een fundamentele onrust.
De remedie is simpel, doch vraagt zéér veel discipline: Vanuit de prozaïsche uitspraak 'less is more' het hele concept van jezelf en anderen beloften doen, herzien. Hoedt u voor het maken van beloften! Weest bewust van het risico dat je neemt! Ken het sluwe karakter van de belofte en weet dat het even goed doet, maar later ongelooflijk meer leed kan brengen. Beloof liever minder, dan meer, en geef jezelf daardoor de mogelijkheid vaker meer dan minder te doen dan wat je hebt beloofd. Dat geldt voornamelijk voor die kleine beloften... die kleine beloften die je een betere 'levensstijl', een instant betere levenskwaliteit beloven. Volgens mij zijn zij het verleidelijkst. Ze zijn zo gemakkelijk te bevredigen, niet? Eén keer sporten in de week, elke morgen ontbijt nuttigen... zo eenvoudig in te lossen. Niet? Tot je een week verder bent, merkt dat het niet gelukt is en je je daar ONGELOOFLIJK slecht bij voelt. De belofte grijnst en danst op het graf van je eigendunk. Geen beloften meer maken, dus? Natuurlijk niet. Beloften zijn nodig, juist OMDAT zij een plicht maken van wat voordien slechts een mogelijkheid was. En die verplichting hebben we nodig om ons tot handelen te brengen. Ik geloof slechts dat ik voor mezelf (en anderen zeker met me) beter wat minder beloften maak, wat minder kleine EN grote beloften, waardoor ik mezelf heel wat leed bespaar. Enkele goedgeformuleerde beloften, bewust begrensd, opdat ik hen kan inlossen en het risico beperkt blijft.
Het eigen welzijn kan er enkel baat bij hebben!
Zwerver in modus 'laat-me-nu-eens-en-voor-altijd-een-inzicht-bewaren-en-navolgen-nondeju' (Koninklijke bibliotheek, Brussel, 16u47)
Overzicht blogbericht: - De tentoonstelling Flam en mijn 'analyse' van mijn toespraak op de opening ervan. - Een vrouw danst zich mijn leven binnen - Een schokkende gebeurtenis; de herdenkingsplechtigheid voor daklozen gestorven op straat
De afgelopen twee weken zijn in een waas van opwinding, enthousiasme en begeestering voorbijgevlogen. Het was druk, te druk om op een blog bij te houden wat die drukte inhield. Dus dacht ik de laatste sliertjes ervaringsnevel die me nog resten nu meteen om te zetten in zwart op wit, zodat ik niet zou vergeten hoe geweldig het leven soms kan zijn. Waar te beginnen? Vooreerst aangeven waar ik voornamelijk mee bezig ben geweest. Vorige week maandag heb ik kennis gemaakt met de filosoof Flam. Niet in persoon uiteraard, want hij is immers al een 17 jaar geleden onder de graszoden verdwenen. Vanuit mijn moeizaam verkregen stage kreeg ik de opdracht mee te werken aan een tentoonstelling die het werk van Flam aan het grote publiek wil voorstellen. Wie is Flam? Flam is een Brussele filosoof die leefde van 1912 tot 1995. Hij was een existentiële filosoof, een denker en schrijver met moeilijk te evenaren eruditie. Toen ze mij maandag binnenloodsten in de tentoonstellingszaal, ging Flam's gedachtengoed voor me open. Ik ben beginnen lezen. En lezen. En nog eens lezen. Die man heeft zovéél geschreven! Ik heb zijn letters verorberd als de waarlijk letterliefhebber die ik ben en ik kan niet anders dan erkennen dat er wat waarlijk authentiek ideëengoed bij hem te vinden valt. Een ware schande dat ik in mijn hele opleiding wijsbegeerte nog nooit van hem heb gehoord. (Hoe kan dat nu, vraag ik me af, dat we onze eigen denkers in een opleiding wijsbegeerte niet aan het woord laten?! Waarom vindt geen enkele universiteit de denkers van eigen bodem de moeite waard om er wat lessen aan te wijden? En doen ze dat werkelijk, ze niet de moeite waard vinden, of is het gewoon koude onverschilligheid of wat nog erger zou zijn, complete ignoratie van hun bestaan?) In elk geval, ik ben beginnen lezen, citaten beginnen opzoeken. Ik heb me volledig 'geflammeerd' ten einde een positieve bijdrage te kunnen leveren aan de tentoonstelling. De voorbije twee weken waren belezen, geëngageerd, vurig en LEERRIJK. Het zal waarschijnlijk niet verbazen dat ik me dus bovenste best heb gevoeld. Niets beters dan 'iets' om mijn tanden in te zetten om me te doen leven met volle teugen, te doen spreken met overtuiging, om mijn ogen te doen schitteren van enthousiasme. Dat hebben ze ook gevoeld, denk ik. Dus stond ik om 6u op (al had dat ook een bijkomstige reden die ik hier wat verder toelicht), begon te lezen, vertrok naar de tentoonstelling, hielp waar ik kon, las tussen die momenten in verder. Het loonde de moeite, want blijkbaar was mijn enthousiasme aanstekelijk genoeg om te vragen te spreken op de opening van de tentoonstelling. Dus stond ik daar, gisterenavond. In het lijstje van 5 sprekers, waaronder de rector van de vub, Professor Dithier (wel op emiraat, maar desondanks voor mij zo mogelijk dé professor die mijn leven aan de vub zin heeft gegeven), professor Elias... En mezelf. Student filosoof, kunstenaar volgens eigen overtuiging. Kan ik zeggen dat ik daar op mijn plaats was? Neen. In alle oprechtheid, neen. Het was een eer. Ik weet niet of dat concept bij ons nog zoveel waarde kent, of zelfs maar nog gekend is tout court, maar voor mij was het een EER. Ik was de laatste spreker. Mijn toespraak begon aldus; 'Ik mag dan niet de eloquentie van mijn voorgangers bezitten, maar dat zal ik pogen goed te maken met jeugdig enthousiasme...' En dat heb ik gedaan. Ik heb gepraat, me laten meevoeren op de stroom van mijn passie. Zozeer zelfs dat nadien de rector van de Vub naar me toe is gekomen, me een hand heeft gegeven met de woorden: 'Als dat niet eloquent was, dan moeten we dat woord een andere betekenis geven.' Schouderklopjes overal, mensen die me kwamen zeggen dat mijn toespraak hen geraakt had, de BESTE was! Iemand die me vroeg of ik mijn toespraak wou doorsturen! Een andere die mijn toespraak wou gebruiken in een column voor deredactie.be!
En dan werd ik een beetje stil. Trots ook. Maar een onbehaaglijk gevoel besloop me... Ik heb in een vorig berichtje al gewag gemaakt van mijn vrees onecht te zijn. Welnu, de erkenning die deze personen me gegeven hebben, voelt onverdiend. De reden daarvoor is complex. Ten eerste heb ik gebruik gemaakt van retorische technieken. Ten tweede ben ik nog niet lang genoeg bezig met Flam om hem grondig te kennen. Ten derde heb ik mijn jongere-zijn mee (De 'belofte', om het zo te zeggen, het potentieel. Ik ben niet een persoon, maar die belofte. Dat is wat mensen zien als ze een jongere een prestatie laten verrichten.). Het eerste is naar mijn idee niet echt, werkelijk een probleem. Zolang je niet bedriegt in je spreken, is retorica geen eristiek. Zolang het geen eristiek is, is het slechts een effectievere manier van gedachtenoverdracht. Langs de andere kant is retorica opsmuk, een manier om de inhoud van een rede beter tot zijn recht te laten komen, maar... ook om de gaten erin te omsluieren. Sowieso leidt het af van de wezenlijke inhoud van je betoog, zodat mensen later bijvoorbeeld zullen herinneren dat je goed gesproken hebt, maar de inhoud ervan niet meer kunnen oprakelen. Een evenwicht tussen inhoud en retorica, waarbij de inhoud meer moet doorwegen dan de sprekerstechniek, is bijgevolg belangrijk. Volgens mij was dat evenwicht in mijn toespraak zoek. Het tweede argument is volledig gerechtvaardigd. Ik KEN Flam nog niet. Toegegeven, ik heb hem de aflopen twee weken verslonden. Ik heb tegen de 1000 pagina's van hem gelezen. Maar dat maakt niet dat ik hem ken. Daar is meer reflectie voor nodig, en reflectie vraagt tijd. Wat ik aanhaalde tijdens mijn toespraak was bijgevolg slechts een oppervlakkige intuïtie, een subjectief aanvoelen van wat Flam tussen de regels door zijn teksten laat uitwasemen. Is dat voldoende om zoveel bijval te krijgen? Volgens mij niet. Het derde argument is ook volkomen geldig. Door in de eerste zin nadruk te leggen op mijn jeugdigheid, doordat de persoon me aankondigde als student, heb ik goodwill geschapen bij het publiek. Een vertederde goedkeuring van wat ik deed, nog voor ik het deed. De vraag is echter... kan een 25jarige aanspraak maken op jeugdig zijn? Kan ik beroep doen op de belofte, zoals mensen die in jongeren zien? Of ik dat wezenlijk kan, is van geen belang. Ze hebben me vanuit dat oogpunt aanhoort. Naar mijn mening echter, heb ik als 25jarige nog NIETS bereikt. Ik had al moeten gepubliceerd hebben, meer moeten hebben geschreven. Ik had me al een weg moeten voorbereiden naar meer (wat dat meer ook moge zijn). De belofte die ik vertegenwoordigde, is in mij aan het vervagen en aan het overgaan in een zijn, een zijn dat niet overeenstemt met die belofte.
Het bovenstaande geeft weer waarom ik me 'onecht' voelde, terwijl ik tevens trots was op mijn prestatie. Daarnaast, maar dat geheel terzijde, was het ook niet echt de bedoeling dat ik 'de show zou stelen'. Ik vind ook niet dat ik het recht daartoe had. Anderzijds, als je iets doet, moet je het goed doen. Er volledig voor gaan. Niet versagen en er alles uithalen. Om dit deel af te sluiten nog een paar laatste woorden; Ik heb enorm veel om over na te denken nu. Ik heb enorm veel te doen, nu. Het project is gedaan, maar MIJN project vangt nu pas aan. Ik heb de belofte in mij waar te maken, niet omdat anderen die in mij zien -ze zien die immers in elke jongere-, maar omdat die belofte MIJN project is. Mijn levensdoel. Ik wil ze waar maken, voor mezelf. Om gelukkig te zijn. Om werkelijk te existeren.
(Vervolg te lezen hieronder; 'Het leven wel gespendeerd II')
Het bestaan heeft de neiging om op onverwachte momenten nieuwe mensen als blaadjes op je levensbankje te doen dwarrelen. Soms blijven ze maar eventjes om je gezelschap te houden en fladderen dan weer verder. Grijpen heeft geen zin, je moet mensen laten komen en gaan, dat is de intermenselijke wet. Soms zijn er echter mensen die je leven inwandelen, in dit geval is dansen meer toepasselijk, en wens je dat ze zouden blijven. Voor even, voor langer. Voor altijd, wie weet. Vorige vrijdag heb ik zo een persoon ontmoet, een frisse wind, een vrouwelijke adem. Om direct tot de feiten over te gaan, ik kende haar in het geheel niet. Ik had haar ooit gezegd als antwoord op een wens van haar -ze wilde dansen in de regen-, dat ik dat ook wel wilde. Plots vraagt ze me die vrijdag of ik wil gaan dansen. Aangezien spontane ontmoetingen de luister en lust van mijn leven zijn, stemde ik in. We hebben de hele nacht gedanst. Ze danst openlijk en ongegeneerd, een eigenschap die ik hooglijk waardeer. Als ik uitga, wat zelden gebeurt, wil ik dansen. Me laten gaan. Zij kan dat. Heerlijk, niet? Ze is die nacht bij me blijven slapen. Onze eerste kus was in mijn bed. Passievol, vol overgave. We zijn in elkaars armen in slaap gevallen. Wat kan ik verder nog zeggen? Ze is francophone, kent hongaars en luxemburgs, duits en kan, maar voelt zicht te onzeker om het effectief te doen, nederlands spreken. Ik vind het geweldig dat ze frans praat... Die klanken uit een vrouwenmond horen rollen, een lieflijk gevormde vrouwenmond overigens, dat is een esthetisch gebeuren op zich. Ik overdrijf misschien een klein beetje, maar niet erg veel. :) Ow, en ze is geweldig, ook dat moet ik zeggen! :) Is ze bezeten van iets? Ja, maar haar passie speelt zich af in de toekomst. Ze spreekt over een toekomstig project dat als een plotse epifany zich meester zal maken van haar. Ze kent het nog niet, maar de puzzelstukken zijn er al, ze weet nog niet de exacte inhoud, maar kent wel al een inclinatie naar bepaalde dingen. het Project... ze spreekt het uit met een grote P. Wat het ook moge zijn, een vrouwe met zoveel determinatie en wilskracht kan niet anders dan een passie hebben die niet alleen haar, maar ook mij zal vervoeren. Gesteld natuurlijk dat we bij elkaar blijven natuurlijk. Ach... wat kan ik nog meer zeggen dan dat ik elk moment bij haar koester? Niet teveel van de toekomst verwachten, omdat verwachtingen de neiging hebben het heden op te lossen in een zout toekomstbad. Het heden verdwijnt achter verwachtingen, verliest zijn glans. En ik wil die glans niet verliezen, laat elk moment maar schitteren als een diamant en elk dag een flikkering van kleurenpracht zijn!
Een andere ervaring deze week, van zeer droevige aard, was mijn bijwonen van de herdenkingsplechtigheid voor straatdoden te Brussel. 32 dit jaar... Tijdens de plechtigheid, emotioneel type als ik ben, had ik de krop in de keel. Ik voelde me zo verscheurd... Mijn gedachten versplinterden zich in duizende kleine en grote gevoelens; gevoelens van empathie, van schuld, van bewondering, van diepe droefheid... Ik voelde zoveel woede omdat die dingen hier in Brussel gebeuren zonder dat ik er vat op heb, zonder dat we (de maatschappij) ze voorkomen. Schuld omdat ik mijn tijd verdoe met onzinnige tentoonstellingen, met minderwaardige beelhouwwerkjes, terwijl het werkelijke werk me elke dag opwacht in de straat. En ik kijk er voorbij. Ik loop hen voorbij, zelfs in mijn idee dat ik me later zal wijden aan hun zaak. Waarom wil ik immers werken met daklozen? voor hen of voor mij? Die vraag troubleert me vaak. Wil ik dat omdat ik me sociaal wil voordoen, wil doen overkomen als een persoon die vergruizde mensen in de samenleving een kans wil geven? Wil ik gewoon opvallen, een 'speciaal' werk doen, dat bewondering oogst bij de mensen om mijn 'altruistische' ingesteldheid? Wil ik het doen opdat mensen MIJ bewonderen? Toen ik daar zat, werd heel mijn vooropgestelde toekomst een te zware leugen om vol te houden. Een illusie. Ik herinnerde me weer waar het om gaat, er voor die mensen te zijn. Het gaat niet om mij en het zal nooit om mij mogen gaan. Ik werd overspoeld door mijn gevoel van machteloosheid, een machteloosheid die als ik er goed over nadenk, slechts een realiteit is als ik ze dat LAAT zijn. Zoals heden ten dage. Het is één ding te weten dat je nooit veel zal kunnen doen voor die mensen, het is een ander om zoals ik nu doe, NIETS te doen. Daar moet dus verandering in komen. Gelukkig begin ik volgend jaar te werken, en als het even kan, zal ik me dan waarlijk kunnen inzetten voor hun zaak... Het heeft me wederom de ogen geopend en het beeld dat ik op mijn netvlies gebrand heb gekregen van mezelf, dient zware reconstructiewerken te ondergaan. Mijn intentie moet wijzigen, mijn handelingen moeten beter worden afgesteld. Ik moet DOEN, opdat ik niet zou voelen dat het denken nutteloos is. Ik moet HANDELEN, opdat mijn leven zin heeft. Het heeft pas zin als ik het inzet voor hen. Dat wist ik reeds, maar ik was het vergeten. Het was een harde herinnering. Ik wil ze niet opnieuw verliezen.
Dat gezegd zijnde kom ik tot het einde van dit lange blogberichtje. Nog één ding: Mijn leven is goed voor de moment, niet ideaal, maar wel goed. Nog een laatste iets dat het goed maakt, al kan dat merkwaardig klinken: Ik heb nog niet de liefde bedreven met mijn zigeunermeisje en dat is onbeschrijflijk goed. Gisteren zei ze me, 'je veux faire l'amour avec toi.' Maar we hebben het niet tot actie gebracht (immers, zowel zij als mij hebben véél te doen en slapen is ook nodig :) ) Dat is voor ergens in de toekomst. Voor mij zegt het echter veel dat mijn eigen gevoel er niet naar snakt, dat ik in de zevende hemel ben met haar passionele kussen en het slapen bij haar (heb al elke nacht bij haar geslapen sinds vorige vrijdag). Ik vind het fijn om nog niet op die manier met haar te zijn om gegaan. Laat het gevoel maar groeien. Laat de momenten maar blijven zoals ze nu zijn, ik heb er VOLSTREKT vrede mee.
Zwerver, gepassioneerd, verliefd, enthousiast en... volop aan het leven (Koninklijke Bibliotheek, 11u24, Brussel)
Stormen razen. Schepen die ooit met glanzende boegen de golven trotseerden, die onverwoestbaar leken, worden wreed verzwolgen en verdwijnen in de diepten van mijn getroubleerde ziel. Het schuim op de golven maakt gewag van een slepende woede, ontembaar en niets ontziend. Mijn bewustzijn is een zee. Een gestaag verreikende oppervlakte die tot aan de horizon, de einder, reikt. Het herbergt onder die kalme façade hele werelden, levendig en kleurrijk en onverwacht schoon. Er huizen ongekende diepten waar licht slechts een fantasierijke illusie is die je je bedenkt in hoopvolle tijden. Diepten die soms hoogten worden, het licht wegduwen en de aandoenlijke kalmte van het oppervlak vervaarlijk breken in een moeiteloos gebaar. Niemand die weet hoe dat kan. Niemand die er de machinaties achter weet te ontmaskeren.
Onrust.
Geen gewone onrust. Het is een onrust van existentieële aard. De soort onrust die je aan je borst voelt knagen tot je vol wanhoop wenst je gebeente te breken, te klauwen tot je de tanden die je innerlijk verscheuren een weg naar buiten geeft. Je voelt hoe die onrust je opvult met een nihilistische leegte die drukt en drukt en drukt... Het is een vernietigingskracht die zich van binnenuit aan je opdringt en zich een weg baant met als enige bestaansrede de triomf van een verschroeide aarde. Er is geen weg omheen, er is geen verzet.
Het is op dat moment dat je de eigenlijke existentie van een mens aan den lijve ondervindt. Enkel dan. Niet ervoor, niet erna. De herinnering van dat besef is immers slechts een vage schim, een hadesgeest die zijn eigen ontologie niet langer meer kan vasthouden. Die niet langer de waarheid meer kan erkennen -en gelukkig maar- van het feit dat de fundamentele existentie van een mens eenzaam(heid) is.
Eenzaamheid.
Het is geen eenzaam zijn in de common-sense opvatting van dat woord. Het gaat niet om alleen-zijn als dusdanig. Het gaat erom dat je weet dat jouw zijn fundamenteel dat van een enkeling is. Dat de wereld het podium is waarop jij een soloscène uitvoert. De uitbreiding van je wereld naar anderen zijnden blijkt onmogelijk. In de normale zin van het woord behelst het woord eenzaamheid het verlangen die te doorbreken door in contact te komen met andere enkelingen, van welke ontologische aard ook. In die betekenis is het verlangen wezenlijk onderdeel van de eenzaamheid. De eigenlijke existentie van een mens als eenzaamheid kent dit verlangen niet. Kunnen we immers op dit niveau een verlangen hebben dat niet ingevuld kan worden? Kunnen we verlangen naar iets dat empirisch, epistemologisch onmogelijk is? Je verlangt bijvoorbeeld niet naar wereldvrede, je wenst het. Je wenst rust op momenten dat je weet dat rust niet mogelijk is. Je verlangt er niet naar, want verlangen heeft de potentialiteit ingevuld te worden. In de existentieële eenzaamheid bereikt het verlangen naar anderen een epistemologisch nulpunt. Het valt niet te kennen, het valt bijgevolg niet te bezitten. Die eenzaamheid schrijft in jouw bloed de onwisbare tekenen die inhouden dat jij en jij alleen in de wereld bent. Het bewijst op meest radicale wijze dat het andere subject voor jou op existentieël niveau niet bestaat. En als het al mocht bestaan, is je geloven in die andere deeïstisch van aard. Het is er geweest, mogelijk nog steeds, maar van invloed, hulp of macht is geen sprake meer.
Die eenzaamheid, die onrust.
Ze tiert welig in mijn binnenste. Ze schreeuwt me de longen uit mijn lijf. Wat te doen als je op deze eigenlijkheid van het zelf geworpen wordt?
Meerijden op de storm, verloren tranen laten die opgaan in striemende regen. Voelen. Niet versagen. Onderwerp blijven van je eigen existentie en aldus doende de onrust en de eenzaamheid transcenderen.
En daarna, ja heel misschien daarna, de wegebbende naschokken omzetten tot creatieve energie, snel. Snel, snel, heel erg snel voor die verloren geraakt en er slechts een schim overblijft, als de mist van een nieuwe morgenstond, een herinnering, niet meer dan dat, van het duister dat zo absoluut heerstte luttele ogenblikken ervoor.
Aan Shade: Ik wacht vol spanning af tot je een gezichtje van je post. :) Ben benieuwd. Wat het afstandelijkheidsidee betreft, ik denk dat ik begrijp wat je bedoelt. Als je beeldhouwt, ben je met vaste materie bezig. Je 'maakt' het beeld zoals het is in het reële leven, in 3D. Daardoor kom je erg dicht bij het origineel te staan. Dat is; als je iets herneemt uit het reële leven. Beeldhouwen is echter op een andere wijze dan tekenen, ook interpretatie. Je verkleint, vergroot, voegt toe etc. waardoor je beeld al snel iets volledig op zichzelf is, althans voor jou als 'schepper'. Ik voel natuurlijk altijd grote betrokkenheid tot mijn beeldjes, misschien inderdaad meer dan ik zou doen bij een tekening die ik zou maken. Voel jij je niet enorm persoonlijk betrokken bij je tekeningen? Bij mij heeft die betrokkenheid natuurlijk ook te maken met het feit dat ik er veel van mijn persoonlijke ideeën over de wereld en de mens in verwerk. Daarnaast, eens het af is, staat het ergens rustig te 'pronken', terwijl je een tekening misschien wegstopt in een map... Wat ook telt, is dat ik niet deug in tekenen en beelden me wel afgaan. Ook dat zal wel zijn invloed hebben op mijn betrokkenheid. Ik hou niet van mijn onkunde, dus neem ik er maar snel afstand van. :p Soit :) Wat Brussel aangaat; zie reactie jouw blog. ;) Sorry, ik liet me even lyrisch worden om Brussel. :)
Poeh, Druk, druk, druk. Maar voor de goede dingen des levens, dient men tijd te nemen. Dus tussen alle stress door, hier mijn relaas van de bezigheden.
1. Mijn beeld (de zuil met de arm ernaast) is langzaam maar zeker aan het uitgroeien tot zijn volle potentieel. Ik verwacht echter dat ik er zeker nog tot einde deze week mee bezig zal zijn. Ik had van het beeld in klei een mal gemaakt in drie delen (uit gips, wegens de lage kostprijs). Ik heb dan in elk deel afzonderlijk plasticrete 'gegoten'. Nu blijkt dat het geen sinecure is die drie delen weer met elkaar te verenigen. Moeilijk, traag, maar het gaat... De grootste delen zijn nu aan elkaar, ik moet de naad nog volledig wegwerken en dan kan ik het derde deel eraan bevestigen. Mijn god, hoe nerveus kan je zijn. :p Maar het vordert, EN HET GAAT LUKKEN!
2. Ik had al gezegd dat ik op zoek ging naar een jobje. Ik had er eentje gevonden ook, het was in kannen en kruiken op één ding na... en dus hebben ze iemand anders aangenomen. Treurnis en smart hier... Het had ideaal geweest. Maar goed. No gain, without pain zeker? Er is nog een tweede jobje dat ik had gevonden, helaas betaalt het niet evengoed (minder uren) EN is het meer werk. Zucht. Maar ik zal er dan toch maar voor gaan.
3. Ik heb een oude site van mij hervonden! Ik dacht dat die voor eeuwig verloren was, daar die site allerlei vernieuwingen had doorgevoerd en mijn inloggegevens daardoor niet meer werden aangenomen. Nu, na enkele jaren, dacht ik nog eens een kijkje te nemen en... jawel hoor! Het bestaat nog! Een selectie van mijn gedichten, kortverhalen en belevenissen zijn bewaard gebleven. Pure nostalgie om die terug te lezen. Veel hoofdschudden ook, want de kwaliteit van mijn schrijven is allesbehalve goed. Maar ach... ik ben blij dat ik ze terug heb. Voor de geïnteresseerden; http://kiezel.weblog.nl/ ;). Ik heb er twee wat meer recente (ze dateren wel al van een jaar geleden) verhalen aan toegevoegd. Misschien dat ik later nog wat extra verhalen toevoeg. :)
4. Mijn broer zijn verjaardag is morgen. Omdat ik er de broer niet naar ben om de 2Oste verjaardag van mijn kleine broer onopgemerkt te laten passeren, heb ik een hele avond in elkaar gestoken. :p Vanavond gaan we hem met een troep mensen ontvoeren op zijn kot. Ik stuurde deze mail naar al zijn en mijn vrienden:
------------ DIT IS TOPSECRET, BROERTJE MAG HIER NIETS VAN WETEN!
Vrienden van mijn broer overal ten lande, verzamelt u!
Zoals jullie weten, of mogelijk nog niet, is het deze woensdagavond 'Broertje goes drunk II'. De eerste keer is helaas niet al te geslaagd geweest, daar mijn broer 'lichtjes' beschonken huiswaarts keerde. Op Broertje goes Drunk II doen we beter.
Maar het is niet daarvoor dat ik deze mail stuur. Zoals jullie mogelijk ook weten, of misschien niet, is het 1 maart mijn broer zijn 20ste verjaardag. Ik ben er de broer niet naar, en jullie de vrienden niet, om dat ongemerkt te laten passeren. Hij, nietsvermoedend, denkt enkel dat het feestje gaat om het hernemen van het broertje goes drunk-feestje.
Ik dacht echter... wat MEER te doen. :p
Wat is het plan?
Aanvang: 19u.
Plaats: Het kot van mijn broer, voor het eerste gebouw.
Wat?
We verzamelen daar met bibiguns en snelbindstripjes, in commando-outfit of gewoon helemaal zot. We verdelen ons in twee teams en vallen dan mijn broer zijn kot binnen, we gaan naar de tweede verdieping en dringen zijn kamer binnen. We werken hem op de knieën met wat goedgemikte bibigunballetjes zo nodig, en nemen hem mee naar de tuin.
En wat doen we daar? :p
Een 20'erjaren- inwijdingsritueel. :p
Dit houdt in dat we als een sekte mijn teerbeminde broeder in ons midden op zijn knieën zetten en dat we wat 'proefjes' hebben dat hij dient te doorstaan. Mijn vermetele geest heeft al wat ideetjes, maar u weze welkom, meer dan welkom, om zelf ook wat proefjes te bedenken.
Wat hij al gaat moeten doen:
- Een gatlik-wedstrijd met iemand die zijn toekomstige eerste-jobbaas incarneert. Want de jaren 2O staan gelijk aan je eerste echte job. :)
- Hij zal de jaren 20, 2 uit de poten gewassen kerels met moussen wapens dodelijke slagen moeten toebrengen. OF zelf op zijn doos krijgen... want de jaren 20 zijn hard oh ja...
- Alles wat jullie kunnen bedenken en een meer of minder vage link heeft met de 20'er jaren. :p
- Op het einde moet hij de proef der proeven doorstaan... en dat is uiteraard BROERTJE GOES DRUNK II met grootste dronkenschap afleggen.
UIteraard wordt dit alles gefilmd ;)
-----------
Heel wat mensen hebben gereageerd, waardoor de hele actie een feit zal zijn. Vanavond. SPANNEND! Voor de bezorgde zielen onder de lezers; mijn broer (en ik) drinken zelden. Daarom hebben enkele vrienden een 'Broertje Goes Drunk'feestje georganiseerd, een jaar geleden. Ze waren wel eens benieuwd naar een dronken Broertje, omdat NIEMAND dat al heeft meegemaakt. :) Uiteindelijk was dat eerste feestje niet zo geslaagd, daar ik als oudere broer mijn broer ietwat afschermde van teveel alcohol. :) Vanavond echter gaan we ons gewoon goed amuseren. (Niet 'te' zat echter... daar hou ik gewoon niet van). Er komen vrienden als indiaan, als ridder, als commando, als god-mag-weten-wat-maar-het-is-grappig,... Samen bestormen we zijn kot en nemen hem gevangen met veel geweld (nog een noot aan de bezorgde lezers; mijn broer kan tegen een stootje, hij heeft een kas van jewelste en is Judoka zonder weerga. :p We gaan ons peren zien om hem gevangen te nemen. :D) Kruisbogen, bibiguns, zwaarden, bijlen, goededags, schilden... alles is aanwezig! :D Ik heb gisterenavond een hele avond uit mousse schilden en wapens zitten snijden en... het resultaat is fijn. We gaan er veel plezier aan beleven. :p Ik was werkelijk verbaasd hoeveel enthousiasme er was voor mijn klein initiatief. :) Het deed me denken aan die goede oude dagen op het speelplein. Ik heb het precies nog steeds in mij om wat volk te enthousiasmeren. :D Sowieso gaat het ook wel erover-zot zijn... en dat is altijd een publiekstrekker.
Goed. Aan de slag! Deze avond is mijn broeder zijn avond, en bij god, hij zal het geweten hebben! :D <begint naargeestig verder te experimenteren met bloedpilletjes, verfborstels en het verder uit denken van snode plannen>
