en dagdagelijkse verhalen en beslommeringen uit ons leven
09-12-2012
Ziek
Speciaal voor diegene die mij de vraag stelde, wanneer er een nieuwe blog aankwam. Dus bij deze, hier zijn we weer.
Mijn nieuw levensjaar is dus niet zo goed begonnen. Sinds donderdag zitten Ruben en ikzelf ziekjes thuis. :cry: Ontsteking van de bovenste luchtwegen. Hoesten, proesten, snuiten, zoetgevooisde stem .... ja, de ziektebacillen vliegen door ons huis. Er zat dus niets anders op dan gezellig samen onder ons zacht fleecedekentje te kruipen (met een doos zakdoeken naast ons) met ons tasje thee, gezellig samen ziek te zijn.
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik niet kwaad was dat we met het sneeuwweer lekker binnen mochten blijven.
Toen ik zoveel jaren geleden geboren ben, lag er ontzettend veel sneeuw. Omdat ik te vroeg geboren was, lag ik in de couveuse en kwamen mijn ouders en mijn twee zusjes mij dagelijks bezoeken met de slee (zij liever als ik). En raar maar waar, ik kan totaal niet tegen sneeuw. Ik heb er echt een bloedhekel aan. Ik krijg er de kriebels van. Het is precies of mijn onderbewuste terug verlangt naar dat lekker, warm couveuseke... Het is zelfs zo erg dat ik hier al dagen met dikke, echt dikke, wollen kousen aanzit en mijn voeten zijn en blijven ijsklompen (zelfs de dokter schrok hiervan). Tja, het witte sneeuwtapijt is dus echt niet aan mij besteed, geef mij maar de zomer...
Vandaag is Ruben iets beter (alhoewel) maar met mij jammer genoeg nog niet. Ik heb dan ook niet echt kunnen uitzieken gezien mijn huisgenoot ook ziek was en wat doen mama's dan? Hun zieke kindje in de watten leggen en vertroetelen. Maar wat zou het fijn geweest zijn als er eens iemand mij een tasje thee bracht... wat zou het fijn zijn geweest als niemand mij wekte als ik juist in een verkwikkende slaap was gevallen...
Ikzelf zit ook met een verkrampte nek die jammer genoeg niet uit de kramp wil gaan. Ik heb eigenlijk een blijvend nek- en schouderprobleem en nu is het weer een acute aanval en de medicijnen (spierontspanners en pijnstillers en speciale gel) doen niet voldoende hun werk om hier van af te geraken, dus zal ik weer een aantal keren langs de kinesist moeten gaan. Pfffff, wanneer moet ik dit nu nog gaan doen? Ik heb al zo weinig tijd. Maar het is zo pijnlijk, ik kan niet naar links of naar rechts kijken en die zeurende hoofdpijn hangt ook mijne frak uit, dus ik zal wel moeten. Ellendig.
Dus ik ben gedwongen om wat rust te nemen, om alles op een laag tempo te doen, enkel het hoognodige te doen en voor de rest mijzelf te verwennen met een goed boek onder het zalige fleece dekentje. En nu Ruben een beetje beter is, heeft hij mij vanmorgen al verwend met een heerlijke massagebeurt. Wat een zalig gevoel, die kleine vingertjes en handjes die proberen om die pijnlijke nek te ontkrampen. Jammer genoeg is het hem niet gelukt maar hij gaat het straks nog eens proberen. :-D
Toen ik hem vroeg of hij later kinesist wou worden, zei hij: ik denk wel dat dat tof is want dan kan ik veel mensen helpen (toch lief, hé) maar hij denkt (nu) dat hij later architect gaat worden. Ik denk gewoon dat hij TE veel 'minecraft' op de computer heeft gespeeld. :wink: Dit is natuurlijk ook wel 'een vorm' van huizen en dergelijke bouwen maar een architect is toch nog iets anders. Er zijn echter al verschillende beroepen de revue gepasseerd, o.a. uitvinder, Mr Bean, bankdirecteur (want dan verdien je veel geld volgens Ruben), kinesist, architect, ..... Maar gelukkig heeft hij nog voldoende tijd om te beslissen wat hij later gaat worden...
Tot de volgende keer, mijn fleece dekentje roept...
Reacties op bericht (0)
Leuke Anekdotes: Hij had tegen een Turks klasgenootje gezegd: 'jij bent een homo'. Toen hij ruzie kreeg van zijn juf, zei hij: 'juffrouw, ik heb wel al die vieze woorden van hem geleerd, hé'.
