10 jaar geleden op dit moment wist ik nog niet wat er boven mijn hoofd hing (gelukkig maar).

Morgen, op de kop af, ben ik 10 jaar alleen.  Op onze papa zijne verjaardag.

Morgen, 10 jaar geleden wist de papa van Ruben (toen 5 maanden jong) mij te zeggen dat hij - ja, u leest het goed - al 7 maanden iemand anders had (en wat voor iemand!).  Ik kan u verzekeren dat ik dacht dat de grond onder mijn voeten wegzakte.  Neen, de grond onder mijn voeten zakte weg en het heeft zeer lang geduurd voor ik terug grond onder mijn voeten voelde.

Daar sta je dan ...   Als ik er 10 jaar later aan terugdenk, word ik er toch terug een klein beetje triestig van.
Hoe 1 persoon je leven kan veranderen, hoe 1 persoon je zo kan beliegen en bedriegen, hoe 1 persoon zo weinig respect heeft, ...
En hoe ikzelf te eerlijk en te goedgelovig niets doorhad.
Ja, ik hoor het graag zeggen: als mijne man op een ander gaat, ik zou dat weten.
Misschien zou ik mij vroeger ook aan zo'n uitspraken hebben gewaagd, maar als je hetzelf aan de lijve mag ondervinden, dan zing je toch een toontje lager, hoor.

Achteraf bekeken, als hij alles had verteld, vielen veel puzzelstukjes in elkaar.  Die puzzelstukjes hebben een wrange bijsmaak gegeven aan een periode in mijn leven, die de mooiste periode uit mijn leven had moeten zijn.  Ja, van het moederhuis naar de nieuwe, grote liefde ... dat moet je kunnen.

Ach, ik kan hier hele hoofdstukken neerschrijven - eigenlijk een echte thriller - maar dat ga ik niet doen.  Dit is energieverspilling.

Bovenstaande heeft mij - eerlijk gezegd - voor een groot stuk gekraakt.  Voorheen was ik een vrolijke, plezante, optimistische, sociale, toffe madam maar lange tijd heb ik echter toch maar gewoon overleefd.  Overleefd met een baby-tje met de nodige medische zorgen.

Gelukkig heb ik dit niet alleen moeten doen en heb ik héééééééééééééééél vééééééééééééééél hulp gekregen van mijn ouders, zussen en enkele vrienden.  Ik wil diegene die trouw aan mijn zijde zijn blijven staan dan ook oprecht bedanken. Ja, want op momenten dat alles tegenzit en je niet meer de vrolijke Els kan zijn, dan leer je je vrienden wel kennen.

Dit alles heeft mij wel nederig gemaakt.  Ik zal niet snel meer zeggen: bij mij zou dat niet waar zijn.... of ik zou dat weten...
Lieve mensen, wees daarom steeds voorzichtig in uw oordeel want het kan iedereen overkomen.

En om deze blog positief te beëindigen, wil ik toch eventjes alle alleenstaande moeders (of vaders) in de bloemetjes zetten want simpel is het niet, ik doe het nu al 10 jaar alleen, het waren geen eenvoudige jaren maar toch ben ik vandaag trots om te zeggen dat ik het toch maar gedaan heb en misschien nog niet zo slecht.

En aan een vriendinneke van mij, binnenkort gaan we samen de bloemekes buitenzetten, hé. 
Zij haar 5-jaar alleen-zijn en ik mijn 10-jaar-alleen-zijn vieren.
Zeg nu zelf, dat verdient toch een glaasje cava, niet?  WAT?  Een hele fles!!!!!!!!!!!!

En oh ja, aan mijn liefste papa, alvast een fijne verjaardag morgen! 
Door jouw dagje vergeet ik mijn 'vieze' dag 'een klein beetje'.  Dikke verjaardagskusjes van Ruben en mijzelf.  SMAK SMAK SMAK