De papa van Ruben is terug van weggeweest... Ja, u leest dit goed.

Na 4,5 maand NIETS van hem gehoord te hebben (ik verwijs hierbij naar mijn blog van 31 augustus 2012), ontving ik maandagavond een smsje van de papa van Ruben:

"Dag Els, al effe geleden dat we hebben afgesproken.  Ik denk dat het tijd is om opnieuw te beginnen.  Daarom een vraagje of Ruben komende zondag nieuwjaar wil komen vieren bij mijn ouders?  Ik kom hem dan rond 1u halen en zal hem rond 7u terug thuis afzetten.  Laat me maar weten of Ruben zin heeft om mee te komen."

Omdat ik maandagavond laat terug was van de scholenbeurs, kon ik het die avond niet meer vragen aan Ruben.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik zelf behoorlijk aangedaan was door deze sms. 
4,5 maand hoor je niets van hem en nu mag Ruben opdraven voor een nieuwjaarsfeestje bij zijn familie. 
Niets hebben we gehoord van hem, zelfs geen smsje om Ruben gelukkig nieuwjaar te wensen.

Ik was dan ook serieus in de war, boos, verdrietig ...
Tijd om opnieuw te beginnen, tja, dat is natuurlijk positief maar hij vergeet wel dat hij Ruben erg pijn heeft gedaan en dat dit jammer genoeg toch nog niet vergeten is. 

Na hier met enkele mensen (bedankt voor jullie steun, lieve schatten) over gediscussieerd te hebben en na dit ook met Ruben besproken te hebben, heb ik hem gisterenavond het volgende geantwoord:

"Na 4,5 maanden geen enkel contact met Ruben, ligt dit heel moeilijk. Ik denk dat wij eerst moeten praten.  Past aanstaande maandag om 18 u voor jou?  Groeten, Els."

Hij kan niet verwachten dat wij na zo'n lange tijd geen contact te hebben gehad, zomaar even gaan doen alsof er niets is gebeurd.
Dit voelt absoluut niet goed, noch bij Ruben, noch bij mijzelf.
Ik ben wel voorstander van een nieuwe start maar ik vind dat ik eerst met hem moet praten over toekomstige afspraken want Ruben meenemen naar hem thuis, was duidelijk niet zo een  goede keuze.  Als het TE moeilijk is om lief te zijn tegen een kind dat maar af en toe eens komt, dan kunnen we beter voor andere oplossingen zoeken want ik heb ook geen zin/energie meer om iedere keer als Ruben is geweest, hem uren te moeten troosten/kalmeren.

Daarom ga ik hem voorstellen om in het begin terug naar ons thuis te komen (zoals 8 jaar héél vlot is verlopen) en als het contact terug een beetje is opgebouwd - weliswaar op een positieve manier - dat hij Ruben bijvoorbeeld om de 2 à 3 weken eens komt halen om iets leuks mee te doen, iets typisch voor jongens, jongens onder mekaar.

Op deze manier kan Ruben toch een fijn contact opbouwen met zijn papa, kan zijn papa toch een beetje een toegevoegde waarde aan Ruben zijn leven bieden en hebben de andere, betrokken partijen (nieuwe vriendin van papa en kids) er geen last van.

Ruben zag het zelf trouwens niet zitten om te gaan.  Hij heeft er bang van, zegt hij. 
En als Ruben het niet ziet zitten en ik eigenlijk ook niet, tja, dan is de beslissing snel gemaakt.

Tot hiertoe heb ik nog geen enkele reactie ontvangen en ik ben héél benieuwd of ik zelfs een reactie ga krijgen.
Ik denk, eerlijk gezegd, dat de papa van Ruben, die sms heeft gestuurd onder druk van zijn familie (maar ik kan verkeerd zijn).
Enfin, we wachten wel af, ik vind zelf dat ik een positief, duidelijk en correct signaal heb teruggegeven en ik hoop dan ook op een positief, volwassen antwoord.

Ik hou jullie op de hoogte...