en dagdagelijkse verhalen en beslommeringen uit ons leven
28-09-2012
Koppen
Gisterenavond bij Koppen: Euthanasie voor Joris, een psychiatrisch patiënt die met de hulp van artsen uit het leven wilt stappen. De pijn en uitzichtloosheid werden hem TE veel. Deze man was al 20 jaar zoekend naar een manier om waardig te kunnen sterven, omdat zijn leven een sleur is, zonder vrienden, zonder relatie, zonder hoop, zonder rust, zonder geluk. Psychiaters noemen hem schizofreen, depressief en agressief. Als je ALLES hebt geprobeerd, medicatie, therapie en je weet dan men je toch niet kan helpen, is sterven dan de enige overblijvende oplossing?
Euthanasie is en blijft een delicaat onderwerp. Ook voor mij. En ik hoop dat ik nooit voor die keuze kom te staan. Wanneer beslist iemand om over te gaan tot euthanasie? Of wanneer beslis je iemand te helpen die euthanasie wenst?
Als je terminaal ziek bent en er geen enkele kans op beterschap of genezing is en ontzettend veel pijn lijdt, dan is euthanasie een mooie mogelijkheid om waardig te sterven.
Maar is ondraaglijk psychiatisch lijden een gegronde reden?
Wel, ik heb steeds geloofd dat je je tijd op aarde moet volbrengen tot het moment om te gaan, gekomen is om naar één van de zeven hemelen te vertrekken.
Bij iedere terugkeer op aarde, kies je wat je in dit leven wilt leren en kies je ook de mensen met wie je je wilt omgeven om deze les te leren. Ik geloof ook dat er daarom met bepaalde mensen onmiddellijk een 'klik' is en met andere mensen totaal niet. Je herkent mekaar op de één of andere manier.
Zo blijf je terugkomen op aarde om iets nieuws te leren of om opnieuw te leren/ondergaan wat je in je vorige leven niet geleerd hebt. Na ieder leven ga je naar een volgende hemel, tot je klaar bent om naar de laatste, de 7de hemel te gaan, waar je rijstpap met gouden lepeltjes mag gaan eten en mag vertoeven tussen de prachtigste wezens, de mooiste engelen in de hemel. Engelen, die alle eigenschappen verworven hebben, tijdens hun verblijf op aarde.
Is psychiatrisch lijden dan een gegronde reden? Dit lijden had misschien ook wel een gegronde bedoeling.
Maar net zoals Dokter Dirk De Wachter, psychiater verbonden aan het Universitair Psychiatrisch Centrum in Kortenberg, wil ik als mens niet oordelen over het feit dat ondraaglijk pschyiatrisch lijden een gegronde reden is, wil ik hoe dan ook niet oordelen over euthanasie. Dat recht heb ik niet.
Volgens mij is dit een zeer, moeilijke, bijna niet te nemen beslissing, waar toch wel veel moed voor nodig is.
Maar wat ik zo mooi aan het interview met Dokter Dirk De Wachter vond, was dat hij zei dat het zo belangrijk is dat deze mensen een plaats krijgen in de maatschappij zodat zij niet moeten overgaan tot zulke beslissing.
Aanvaard worden, of je nu autisme, of ADHD, of ODD, een depressie, of iets anders hebt, ook deze mensen verdienen een plaats in onze maatschappij.
Of je nu dik, dun, groot, klein, verstandig of minder verstandig bent, of je kampt met een zekere stoornis, ALLE mensen verdienen een plaats in onze maatschappij en een eerlijke kans.
Het is soms al zo moeilijk om als 'normale' (en ja, wat is normaal) mens in deze maatschappij te kunnen overleven en aan alles te voldoen wat van je verwacht wordt, wat moet het dan niet voor deze mensen zijn?
Vandaag gaat mijn hartje dan ook speciaal uit naar iedereen die 'een beetje anders' is.
Ik hoop dat deze reportage sommige mensen toch aan het denken heeft gezet. Mij in ieder geval wel. Laten we open, geduldig, vriendelijk en tolerant zijn voor mekaar. 't Zou het leven voor veel mensen gemakkelijker maken.
Eigenlijk zijn we nog geen volle maand terug van vakantie en geloof me, ik ben al terug toe aan vakantie. Het lijkt alsof ik weeral maanden aan het werken ben... Niet fijn.
Daarom heb ik vandaag zo tussendoor al eens wat gesurft op het internet voor onze volgende vakantie.
Leen en Geert (= onze beste vriendjes) hebben mij met hun verhalen en hun mooie foto's (o.a. de oleanders) warm gemaakt. Dus ik denk dat het dit keer richting Italië gaat worden, Baveno, aan het Lago Maggiore. Ik zie dit helemaal zitten. En Ruben die zegt ook geen neen tegen een vakantie met zijn 2 vriendinnen (waarvan 1 zijn lief is - allez, 't is nog niet aan, hoor, hij wacht het juiste moment af want hij wil zeker van zijn stuk zijn en hij wil haar ook niet onnodig pijn doen, indien hij van gedachten zou veranderen).
En zo zijn we weer aan het mijmeren geslagen. Want bovenstaande vakantie zou voor in augustus zijn. Maar dat is verdorie nog zooooooooooooooooooooooooooooooo lang weg. Misschien kunnen we in de paasvakantie ook een weekje weg? Of ik zeg al jaren dat ik oudejaarsavond in het buitenland wil doorbrengen?
En ja, misschien is Sicilië dan wel de 'place to be' voor een tussenstop op het einde van dit jaar of een stop in het midden van het jaar. En daar slaan mijn gedachten helemaal op hol, dit is pure nostalgie. Ja, Leen, daar hebben we toch wel 2 jaren na elkaar, de vakantie van ons dromen gehad, hé. Mooi land, zalig klimaat, zalig strand (Lido Copacabana), lekker eten (lekker lekker - behalve de ravioli), de Etna (een vulkaan brengt toch wel iets magisch teweeg), Taormina (prachtig plekje), met de boot naar de Eolische eilanden (in de warmwaterbronnen), Siracuse (met de enigste afgrijselijke Siciliaan), knappe mannen (Roberto, Francesco (de beste gids van Sicilië), Carmello (die laatste zag ik helemaal zitten )), mooie wandelingen (met perziken die op onze kop vielen), niets anders dan mooie herinneringen.
Zou het er nu nog hetzelfde zijn? Zouden we nu nog hetzelfde voelen als we over de Corso Umberto kuieren (ja, Leen, we zijn al een beetje ouder, hé, dus nu kuieren we). Zou het nog even magisch zijn als toen?
Awel, ik wil dit eigenlijk wel eens weten....
Dus ik ga kijken of ik iets leuks kan vinden voor met oudjaar of anders voor de paasvakantie.
Maar ja, Leen en ik, wij hebben aan elkaar beloofd dat we nooit zonder de ander naar Sicilië zouden gaan.
En belofte maakt schuld.
Dus er zit niets anders op dan hen te overtuigen. Maar - eerlijk gezegd - ik denk dat dit niet zo heel moeilijk zal zijn...
En ja, deze gedachten maken mij blij. Heel blij. Ongelooflijk blij! Ik voel de magie al! Terwijl ik hier nu met het al typische herfstweer (vallen van de bladeren - voor mij de slechtste periode van het jaar) binnen zit, met de verwarming voor de 1ste keer aan en na een nogal vervelende werkdag, ben ik helemaal vrolijk geworden van mijn - al zeg ik het zelf - fantastische vakantieplannen.
Zeg nu zelf, ik ben toch snel tevreden, hé.
Toen we in zoveel jaren (dik tegen ons goesting) in Sicilië vertrokken, zei een Siciliaan tegen ons: Sicilië wacht op jullie. Awel, Sicilië heeft een hele tijd moeten wachten 'maar' ze mogen ons stilletjesaan terug beginnen verwachten.
Even een kort blogje maar daarom niet minder belangrijk, integendeel! We hebben groot nieuws te melden. Vandaag heb ik dan toch eindelijk de groeimeter die we van Pfizer gekregen hadden, opgehangen.
Ruben is dus nu 125,5 cm. groot en hij weegt 23 kg.
DUS sinds de start van ons spuitjesverhaal is hij 2,8 cm. gegroeid en 2 kg. bijgekomen (als de groeimeter helemaal juist ophangt en als onze weegschaal correct is).
Dit is toch gewoon SCHITTEREND NIEUWS. Niet?
Dit hebben we dan ook gevierd met een gezellig dagje bij tante Leen en nonkel Geert, Hannelore en Dorien en de Steentjes, via deze weg, bedankt voor de gezellige dag! Zeker voor herhaling vatbaar.
Groetjes van een superblije mama, super super super! Ik ben zo blij, ik ben zo blij...
Vandaag heeft Ruben sport- speeldag gehad op school. Ik heb de indruk dat het een geweldige dag is geweest, evenals kennismaken met nieuwe sporten.
Heel tof, ja, Het Hinkelpad is best een toffe school. WANT nu heeft Ruben zijn passie gevonden! Hij wil - ja, u leest het goed - judo gaan volgen.
Nu wilt het toch wel lukken dat de training van de judo overlapt met de uren van de dansschool (en de breakdance-danslessen zijn al betaald).
Wat nu? Hoe gaan we ons hier weer uitwerken? Want ja, Dorien gaat ook judo doen en Nemo ook en Remy ook. Tja, daar kan ik natuurlijk niet veel tegen inbrengen.
Alleen dat ik denk dat Dorien al zo veel danst dat ik het betwijfel of ze nog aan judo gaat doen (mamaaaaaaaaaaaaa, bel naar tante Leen aub!) Nemo doet circusschool (mamaaaaaaaaaaaaa, bel naar die mama aub!) en ja, Remy doet aan judo maar wel in een andere club (mamaaaaaaaaaaaaaaa, bel naar die mama van Remy aub!) dan diegene die zich vandaag is komen voorstellen.
Ach, we bekijken het even. Ik heb alvast een mailtje gestuurd naar die judoclub voor wat meer informatie want 6 uur training per week lijkt mij toch wel wat veel.
En als ik met al de bovenstaande mama's heb gesproken, zullen we bekijken/beslissen of judo combineer is met de dansschool en met sport en spel op school en met huiswerk/lessen niveau 5de leerjaar.
Maar nu ga ik - na een drukke, stressvolle week en na al dat hobby-gedoe van mijne zoon - mijn passie beoefenen en wees er maar zeker van, de dansvloer zal geweten hebben dat ik er ben!
En morgen zal de dansvloer geweten hebben dat Ruben er is. Zeker weten!
PS: als u nog interesse heeft in 1 boek of meerdere (zie één van de vorige blogs, laat het gerust weten).
Amai, ik zie net dat het vandaag 19 september is (wat gaat de tijd snel). Vandaag op de kop af mogen we op controle bij de endocrinoloog (ik kan al bijna niet wachten) en dan zijn we juist 3 maanden en 1 week bezig met de spuitjes.
Wat ben ik benieuwd! Want, eerlijk, die streepjes (van mij) op de muur, daar heb ik toch niet zo een vertrouwen in. En die groeimeter, om de één of andere reden, geraakt die niet tegen de muur. Ik ga mij dus gewoon laten verrassen bij het controlebezoek, dit is toch het meest accuraat en ook in zijn bloed kunnen ze dan onmiddellijk zien of het groeihormoon aanslaat.
Volgens mij is Ruben wel iets gegroeid maar ja, omdat andere kinderen ook groeien, zie je niet onmiddellijk verschil als je vergelijkt met andere kids. Maar enfin, ik heb mij voorgenomen om te stoppen met Ruben te vergelijken met andere kinderen. Hij is wie hij is en zo is het en zo is het goed.
Wel is het een feit dat zijn broeken beginnen te spannen (yes yes yes) en dat ik vandaag 2 nieuwe schoolbroeken heb moeten kopen (yes yes yes) omdat de vorige echt te smal waren. Dus over de lengte kan ik niet zo veel vertellen maar blijkbaar begint hij toch een beetje 'breder' te worden. De dokter had gezegd dat het mogelijk was dat hij eerst breder zou worden en dan groter. Dus! We blijven hoopvol!
Ja, ja, ik ga nog steeds voor die nieuwe garderobe. In de kerstvakantie gaan wij ons eens goed laten gaan!
Omdat mijn boekenkast echt te klein aan het worden is (of omdat ik TE veel boeken koop) en ik geen plaats heb om nog een boekenkast te plaatsen (snik snik snik), doe ik onderstaande boeken weg (wat een mens al niet doet op zijn vrije woensdag).
Ja, je leest het goed, deze boeken zijn gratis (of kleine bijdrage mag - dan kan ik er hiervan nieuwe kopen ).
Interesse? Laat maar iets weten dan!
Romans De vrouw die ik nooit was - Majgull Axelsson GERESERVEERD KRISTEL Aprilheks - Majgull Axelsson GERESERVEERD KRISTEL Tangohart - Elia Barcelo Karen, de vrouw met zeventien persoonlijkheden - Richard Bear Het huis op Tara Road - Maeve Binchy Dagboek van Don Juan - Douglas Carlton Abrams De vier jaargetijden - Laurel Corona GERESERVEERD MAMA De naaister van Pernambuco - Frances de Pontes Peebles (mooi boek) Een Venetiaans geheim - Ian Caldwell & Dustin Thomason De geboorte van Venus - Sarah Dunant De kracht van pure liefde - Betty J. Eeadie Witte oleander - Janet Fitch Een engel aan mijn bed - Janet Frame Eten, bidden, beminnen - Elizabeth Gilbert GERESERVEERD KRISTEL Mannen van staal - Elizabeth Gilbert De eenzaamheid van de priemgetallen - Paolo Giordano Dagboek van een Geisha - Arthur Golden GERESERVEERD ANNELEEN Malena - Almudena Grandes (mooi boek - Isabel Allende-achtig) GERESERVEERD MAMA Uit liefde voor het leven - Benoîte Groult Waarom Franse vrouwen niet dik worden - Mireille Guiliano (strandlectuur) Bramenwijn - Joanne Harris GERESERVEERD MAMA Extra vergine (een nieuw leven onder de olfijfbomen) - Annie Hawes GERESERVEERD MAMA De bronzen hond - Sarah Harrison De Maria Legende - Amy Hassinger Zomers licht - Rachel Hore (mooi boek) GERESERVEERD KRISTEL Het droomhuis - Rachel Hore GERESERVEERD KRISTEL De kleine dingen - Erica James (mooi boek) GERESERVEERD KRISTEL Dagboek van een beschermengel - Carolyn Jess-Cooke Verstoten - Sadie Jones Kleuren en jaren - Margit Kaffka Het blauwe schriftje - James Levine Blijf bij mij - Josie Lloyd & Emlyn Rees GERESERVEERD MAMA Heb mij lief - Josie Lloyd & Emlyn Rees GERESERVEERD MAMA Een huis in Toscane - Frances Mayes GERESERVEERD LEEN Drie vrouwen - Mardi McConnochie GERESERVEERD MAMA Eiland van licht - Elizabeth McGregor GERESERVEERD MAMA Va'Pensiero - Leven als Siciliaanse vrouw in België - Santa Miccichè Ver van huis - Sue Monk Kidd GERESERVEERD MAMA Zo veel leven - Alejandro Palomas GERESERVEERD MAMA Caffè amore - Nicky Pellegrino (leuk boek om op het strand te lezen) GERESERVEERD KRISTEL De liefde is wild - Kira Salak GERESERVEERD MAMA Alleen mijn ogen kunnen spreken - Ruth Sienkiewicz GERESERVEERD MAMA Terug naar Bear Mountain - Deborah Smith GERESERVEERD MAMA Village Vintage - Isabel Wolff GERESERVEERD MAMA
Spiritueel Vind je geliefde met Engelen - Laura Penn GERESERVEERD SABINE De jongen die uit de hemel terugkwam - Kevin & Alex Malerkey GERESERVEERD SABINE Hoog in de hemel - Lorna Byrne GERESERVEERD SABINE Engelen in mijn haar - Lorna Byrne GERESERVEERD SABINE Leef vandaag - Char GERESERVEERD SABINE
Kinderen en opvoeding Wat je Peuter vertelt - Melinda Blau GERESERVEERD SOFIE en afgeleverd bij Katrien Als ik ga werken voel ik me schuldig - Eileen Gillibrand/Jenny Mosley Als de ooievaar komt ... - Carine Steverlynck De eerste weken - Dr. Miriam Stoppard Oei, ik groei! - Hetty van de Rijt en Frans X. Plooij Gekkenwerk - Judith Warner Over tijd - Laura Zigman
Allerhande Het heeft zin - Els De Schepper Mars & Venus krijgen een kind - John Gray De parachute moord - De zaak Clottemans - Faroek Özgünes GERESERVEERD CAROLINA Liefde is een werkwoord - Alfons Vansteenwegen
Ik ben eigenlijk al heel de week wat ziekjes. Verkrampte nek met barstende hoofdpijn en misselijkheid als gevolg (stress misschien?). Daarbovenop kwam dan het feit dat ik vandaag zonder meer een ROTDAG van jewelste kan noemen.
Nochtans was ik goed geluimd opgestaan en met veel zin (allez, toch een beetje zin) begonnen aan mijn dinsdag. Op 't werk viel alles maar dan ook alles tegen. Rotdossiers, internet marcheerde zo goed als niet (d.w.z. heel traag), Lotus Notes viel plat, ... Echt de 'wet van Murphy', als er 1 ding misloopt, dan loopt er tegelijkertijd nog meer fout. Wat ben ik blij dat ik nu gezellig thuis ben ... alhoewel ik voel dat er toch het één en ander blijft nazinderen...
Bijvoorbeeld dat een collega van mij, na 17 jaar trouwe dienst, is ontslagen. Dit leg je niet zomaar naast je neer. En ook het feit dat A voor 1 jaartje naar London trekt, daar ben ik toch ook een beetje verdrietig om. Pas op, ik ben blij voor haar en ik denk dat het een supertoffe ervaring zal zijn die ze de rest van haar leven zal meedragen maar ik zal haar missen (en ik zal zeker niet de enige zijn). Big hug and lot of kisses, lieve schat, have the time of your life maar wel veel mailtjes sturen, hé! En aan de achterblijvers, veel moed en nog een dikkere kus van mij (smak smak smak).
Gelukkig is het morgen mijn 'vrije' woensdag. Normaal gezien is mijn 'vrije' woensdag de drukste dag van de week. Wat ik op die woensdag allemaal verzet, dat is eigenlijk soms onmenselijk te noemen (zot zijn doet niet zeer, hé). Maar nu dat Ruben gestopt is met de voetbal, komt er toch wel héél wat tijd vrij (woensdagavond vrij, vrijdagavond vrij en zaterdagmorgen niet vroeg uit de veren, joepie!). En dat is dan weer het positieve aan dit verhaal. Op woensdag heeft Ruben geen enkele activiteit en kunnen wij genieten van een lange woensdagnamiddag zonder verplichtingen (behalve het huiswerk natuurlijk).
Vanaf nu gaat Ruben op zaterdagmorgen (op een deftig uur) 'breakdance' en 'hip hop' doen. Ja, ik weet het, dit is van het ene uiterste naar het ander uiterste. Van het voetbalveld naar de dansschool, ja, ja, ik weet het. Maar tijdens de opendeurdag in de dansschool, was ik echt aangenaam verrast. Breakdance is echt wel kei cool en kei stoer Gewoonweg showtime! Ik hoop echt dat hij dit super leuk gaat vinden maar ik denk het wel. De 'sixstep' en de 'freezes', heeft hij hier toch al geregeld geoefend en ik moet zeggen, ik zou het niet kunnen nadoen
Go for it, Ruben. En binnen 10 jaar zit ik op de eerste rij van 'So you think you can dance'.
Stilletjesaan komen we terug in het ritme van alledag. Vorige week was een hele, moeilijke, lastige, emotionele week met veel ups maar met nog veel meer downs. Ik weet zelf niet goed wat er allemaal aan de hand was maar ik had zelf heel veel moeite om het vakantiegevoel los te laten en me over te geven aan het ritme van alledag. Ik wou geen gehaast, ik wou geen gezeur, ik wou niet vroeg opstaan, ik wou gewoon nog vakantie... Maar ja, aan alle mooie liedjes komt een einde en zo ook aan de vakantie.
Deze week loopt alles al veel vlotter. We kunnen al wat beter uit ons bedje 's morgens (alhoewel?), we zijn al terug wat beter georganiseerd (of denk ik dat nu?) en gisterenavond op de ouder-info-avond heb ik gezien dat Ruben bij een goede juf zit. Een jonge, juist afgestudeerde, enthousiaste leerkracht maar ééntje die stevig op haar benen staat, die goed weet wat ze wil en goed weet wat ze doet. Het 5de leerjaar zal best een intensief jaar worden met veel lessen en huiswerk maar zoals Ruben zelf zegt: mama, dit is wel normaal, ik zit wel in het 5de, hé. Vooral het Frans, dat ziet hij wel zitten. Vandaag wou hij zelfs al eens een scheldwoord in het Frans leren. Tja! (merde)
En zo gaat hier alles terug zijn gewone gangetje en de regelmaat van alledag is misschien nog niet zo slecht en zo begin ik stilletjesaan te 'aanvaarden' dat we terug vertrokken zijn voor een nieuw (school) jaar en dat ik dit jaar nog maar 2,5 dagen vakantie over heb (snik snik snik).
Maar vandaag - op mijn vrije woensdag - heb ik onverwachts toch nog een beetje vakantiegevoel.
Een overheerlijke rustige dag die begon met fantastisch nieuws! Mijn nichtje, Katrien is bevallen van een prachtige zoon, Jos. Dikke proficiat aan de fiere ouders en grote broer Fons.
Mijn huisje mooi proper, Ruben zonder zeuren zijn huiswerk gemaakt en heel de middag bij een vriend gaan spelen (wat was het hier stil). Ik heb me toen met een boekje in het zonnetje in de tuin neergeploft en toch nog even gedaan of het vakantie is. Zeer aangenaam, voor herhaling vatbaar, zeker omdat het zo onverwachts was.
Je kan het niet geloven maar om 19 uur was ik al klaar met al mijn huishoudelijke taken (koken, eten, afwassen, brooddoosjes klaarmaken, ...). En ondanks dat ik het voetbalverhaal nog steeds wat jammer vind en het ook vreemd aanvoelde om op een woensdag niet aan het voetbalveld te staan of een glaasje wijn te drinken in de kantine, kan ik nu al, samen met Ruben, genieten van een lekker avondje thuis. Anders moest ik om half 9 nog aan al mijn huishoudelijke taakjes beginnen... Ja, alles heeft zijn voordeel en zijn nadeel.
Wij zijn dus helemaal klaar voor "So you think you can dance". En dat glaasje wijn zal ik dan nu maar drinken. Op kleine Jos! Santé!
De kogel is door de kerk. Ruben stopt met voetbal.
Dit weliswaar met gemengde gevoelens en toch wel met wat tranen. Voor Ruben was dit een hele, moeilijke beslissing. Op de vorige training had er een jongen tegen hem gezegd: jij bent gehandicapt (ja, kinderen zijn erg hard voor elkaar).
Wel, laat mij 1 ding héél duidelijk maken, Ruben is NIET gehandicapt, Ruben is klein EN fijn EN erg druk EN niet zo heel fysiek sterk maar voor de rest is hij een doodnormale tiener met doodnormale tienerkuren en met een gouden hartje.
Enfin, dit is nu niet de reden dat hij stopt, hij voelt gewoon zelf aan dat hij niet sterk genoeg is en dat hij niet mee zal kunnen met de andere ploegmaten en dat is nu éénmaal niet zo leuk.
Langs de ene kant ben ik opgelucht want 2 avonden in de week en zaterdag nog match is voor een alleenstaande mama toch wel wat veel en vorig jaar heb ik vaak vol frustratie aan de kant staan supporteren omdat ik ook zag wat ik zag, omdat hij volgens mij TE veel langs de kant stond maar langs de andere kant ben ik ook een beetje verdrietig omdat Ruben dit toch wel echt graag deed.
Zelf had hij het ontzettend moeilijk om de keuze te maken. Ik heb hem toen gezegd, weet je, als die groeispuitjes echt goed beginnen te werken en je groeit veel en je wordt veel sterker en je wilt dan nog steeds voetballen, dan kan dit nog altijd. Dat is een goed idee, mama, ik stop nu gewoon voor een tijdje. Dit idee klonk hem goed in de oren en dan was zijn beslissing ook niet zo definitief, hé.
Op de vraag: zouden ze mij missen? heb ik maar wijselijk geantwoord: dat denk ik wel maar ik ben er zeker van dat hij geen seconde gemist zal worden (of misschien door enkelen). En dat vind ik toch wel erg pijnlijk.
Enfin, einde voetbalcarrière en einde van dit blogverhaal over voetbal.
Aan de lieve, sympathieke mensen (o.a. Dirk, Eva, Hilde en Luc, Ilse, Ingrid, Katleen, trainers, ... ) die ik bij Nieuw Boechout heb leren kennen - ik zal de babbeltjes missen, het gaat jullie goed. Ik wens jullie en de kids het allerbeste toe en wie weet, zien we elkaar wel ergens weer...
Aan de ploegmaten van Ruben, doe het daar goed, hé, mannen! Geef er een lap op en maak vooral véél plezier. Jullie zijn knappe voetballers en Ruben zal jullie toch wel missen, hoor. We komen misschien nog wel eens supporteren!
De koude in de winter aan de rand van het voetbalveld ga ik ook niet missen. De vuile was en vuile voetbalshoes ga ik ook niet missen. Het A en B-verhaal ga ik ook niet missen. De minder sympathieke mensen die ik bij Nieuw Boechout heb leren kennen, ga ik ook niet missen.
Maar wat ik wel ga missen, is om mijn zoon vol enthousiasme over het voetbalveld te zien rennen en te genieten van wat hij aan het doen was, ook al was hij niet 'den beste (dat weet ik ook wel)', voor mij is en blijft hij de knapste voetballer ter wereld!
En wie weet... als Ruben nu een ongelooflijke groei- en krachtspurt krijgt, he'll be back! Sterker en groter als ooit ervoor!
Vandaag voor de 2de keer naar de voetbaltraining geweest. Er was bij Ruben vantevoren weer enige twijfel maar na de training zag hij het weer helemaal zitten.
Nu was er wel weer een bijkomende probleempje. Normaal gezien gaat Ruben na de training nog rustig in de douche of bad, dan eet hij nog een kleinigheidje en gaat hij slapen, zodat hij toch niet TE laat in bed ligt, zeker niet als het school is.
Vandaag was het dus de 1ste keer groeispuitje geven na een training, dus na het bad/douche. Als dan de zalf er nog een half uurtje op moet, dan wordt het toch wel echt TE laat.
Ruben moet van mij om half 9 gaan slapen. Dit vond hij nu echt wel veel TE vroeg voor een tiener. Hij dacht of vond, nu ben ik 10 jaar, dus ik mag om 10 uur gaan slapen. Toch niet, lieve vriend! En mijn vrienden mogen ook later gaan slapen. Ik heb dan toch maar eens rondgehoord bij enkele mama's van vrienden van Ruben want ik wou nu ook niet dat hij benadeeld werd ten opzichte van zijn vrienden Wat blijkt, de meesten moeten rond half 9 gaan slapen. Dus lieve vriend, ook hier haal je je slag niet binnen!
Dus ik had voorgesteld dat we de zalf er dan een kwartiertje (ipv een half uurtje) zouden opdoen en hij vond dat wel OK (super, toch?) En ja, ook deze prik viel goed mee, ik vind echt wel dat hij dit superflink doet. Want nu kan je wel zeggen, ach, dat zijn kleine spuitjes met kleine naaldjes en het is onderhuids maar hij moet het toch wel iedere dag ondergaan, hé. Ja, hij liever als ik want verdorie, dat kleine naaldje is best venijnig en ik kan het nu weten want ik heb 'per ongeluk' in mijn eigen vinger geprikt (aaaaaaauuuuuuuw) toen ik het naaldje uit de pen wou draaien. Hoe dom kan je zijn? En maar bloeden...
Als ik bij Ruben prik, bloedt dit niet (ja, 1x is dit gebeurd) en het is nu niet dat hij zoveel vet op zijn billekes heeft, hé. En nu bij mij in mijn vinger bleef dit bloeden, ik heb er zelfs een klevertje moeten opkleven. Tja, hoe dom kan je zijn om in je eigen vinger te prikken? Hopelijk zat er nog wat groeihormoon in, dan groei ik misschien ook nog 1 centimeterke
Dus Ruben, bij deze, ik ben trots op je. Als jij iedere dag dat venijnige naaldje (weliswaar met verdovende zalf) zo flink in je billen laat prikken, echt dikke chapeau!
Start van het nieuwe schooljaar! Start van een nieuw jaar met veel nieuwe ervaringen, belevenissen, plezier, verdrietjes, ... Maar het is goed begonnen!
Ruben is zijn schooljaar begonnen met het liefste (en mooiste) meisje van de hele wereld aan zijn zijde (zo zegt hij zelf en ik beaam dit, het gaat over mijn petekindje), namelijk Dorien zit naast hem, ik moet zeggen, hij had het niet beter kunnen treffen!
Juf Saartje viel volgens hem ook wel mee, behalve dat ze af en toe eens streng in zijn richting keek en 1x héél streng: "Ruben"!, had gezegd. Ja mama, ik was te veel aan het babbelen, dat begrijp je nu wel, hé, voor de 1ste dag
En ja, ook het 1ste huiswerk en de 1ste les kwamen om 15u30 mee naar huis (moest dat nu al echt voor de 1ste schooldag?). Op het programma stond Frans en ja, vanavond hoor ik hier geregeld Franse woordjes over en weer gaan. Comique! Dit zal speciaal voor mij gedaan zijn, zodat ik toch nog een beetje vakantiegevoel kan behouden en het idee heb dat ik nog in Frankrijk ben Wishfull thinking, hé!
Voor de rest ben ik erover aan het nadenken om misschien toch enkele uurtjes (bv. 4 u) minder te gaan werken maar moet even bekijken of dit financieel wel mogelijk is en sssssssssssssst want ik heb dit nog niet met mijn baas besproken en ik weet ook niet of hij dit gaat toestaan.
Woensdag zou dan mijn vrije dag blijven en dan zou ik Ruben 2x per week onmiddellijk na 't school zelf kunnen gaan afhalen of 4x zelf onmiddellijk na de studie oppikken. Concreet betekent dit dat ik 2 dagen om 15 uur zou kunnen stoppen of 4 dagen om 16 uur. Bovenstaande gedachte spreekt me wel enorm aan, voelt bevrijdend aan want ik heb het gevoel dat er dit jaar véél huiswerk aan te pas gaat komen, ik ben er niet zeker van dat mijn ouders nog lang gaan kunnen blijven inspringen en zo heb ik toch iets langere avonden. Ja, 'k zie dit wel zitten, hopelijk mijn baas ook. Duimen dus! Het zal wel niet bevorderlijk zijn voor verdere promoties in mijn carrière maar momenteel hebben er andere dingen meer prioriteit en dat is mijn zoon! Duimen dus!
En nu nog eventjes Ruben zijn 1ste les Frans herhalen (Bonjour, Je suis Ruben, Oui, Non, etc. Un, deux, trois, quatre, etc.... dix), nog even wat fruit eten, spuitje geven en tijdig in zijn bed stoppen want morgen zal de wekker onherroepelijk om 6u45 rinkelen.
Nu is de grote vakantie echt ten einde! Boekentas staat klaar, uniform ligt klaar, wekker staat geprogrammeerd (en het uur bevalt me totaal niet). Morgenvroeg om 9 uur start het nieuwe schooljaar weer en kan Ruben beginnen aan het 5de leerjaar in Het Hinkelpad bij juf Saartje.
Ik voel me al heel de avond een beetje weemoedig.
Ik ben al wel van vorige donderdag terug aan het werken maar omdat Ruben nog vakantie had, bleef ik toch ook nog wat in vakantiestemming. Maar nu dringt de realiteit zich op. Vanaf morgen is het echt weer gedaan. En ik zie er eerlijk gezegd een beetje tegen op.
Het gehol 's morgens om Ruben tijdig klaar te krijgen voor 't school, stipt om 8 uur af te zetten om daarna als een gek naar het werk te rijden om maar zeker niet te laat te komen. Daar al moe aan te komen om dan heel de dag binnen en stil te zitten achter mijn bureautje om daarna in de file huiswaarts te keren om Ruben op te pikken en dan te beginnen aan onze avondshift met het nodige gezeur over huiswerk en het uur van slapengaan. Geen mag-jes meer, maar moet-jes.
Ach, het is misschien allemaal zo slecht nog niet maar ik wil zo graag nog héél héél eventjes het vakantiegevoel behouden, relaxed door de dagen gaan, veel tijd hebben samen met en voor Ruben en daarbovenop ook nog tijd om eens een boek te lezen, ... en ja, vanaf morgen is dit allemaal weer voorbij.
Dus Lang Leve de Vakantie!
Aan alle studentjes die ik ken (en ook diegene die ik niet ken), doe dat goed morgen en geniet ervan om al je vrienden terug te zien! Aan alle leerkrachten die ik ken (en ook diegene die ik niet ken), begin met veel enthousiasme aan het nieuwe schooljaar en liefst nog niet TE veel huiswerk geven, hé! Aan alle mama's en papa's die ik ken (en ook diegene die ik niet ken), veel moed voor morgen, zeker voor diegene met kleine kleutertjes (pak de zakdoekjes almaar klaar).
Wat ben ik RAZEND kwaad! Niet gewoon kwaad maar echt WOEDEND!
Ruben is vandaag voor de 1ste keer, nee sorry, ik lieg, de 2 de keer in héél de grote vakantie naar zijn papa geweest.
Wat een leuke dag moest worden, is weer geëindigd in een drama (dit is niet de 1ste keer en mama heeft weer heel de avond moeten troosten, bespreken, niet te doen).
De papa had een nieuwe regel ingevoegd. Ruben gaat sinds 2 jaar 'af en toe' naar zijn papa en zijn nieuwe gezin.
Vanaf vandaag was er een nieuwe regel dat er al 'zitten moest geplast worden'. JA, JE LEEST HET GOED! Ik wist niet wat ik hoorde. Dit zou beter zijn voor de gezondheid.
Ruben wist niet waar hij het had. Al 9 jaar plast hij al 'staande' en vanaf nu zou hij daar 'zittend' moeten plassen. Ja, hij wou hem eens een lesje leren! Hem leren dat regels regels zijn! Ongelooflijk maar waar! En die 2 kinderen van de 2 verschillende mannen van zijn nieuwe madam deden er nog een schepje bovenop door te zeggen: "riskeer het maar niet om al rechtstaand te 'pissen' (en ik probeer mijne zoon mooi te leren praten) want er hangen camera's" (flauwe grap, zenne).
Ik ben hier echt niet goed van. Ruben is geboren met hypospadie en heeft hiervoor al 3 héle zware operaties achter de rug en voor hem is het dus uiterst belangrijk dat hij al RECHTSTAAND plast en niet al zittend. En dat weet zijn papa... En dat dit een heel delicaat onderwerp is, voor mij toch, want ik heb Ruben hier doorgeloodst (samen met mijn familie) zodat hij hier geen enkel complex over heeft (waar was de papa toen?).
Maar ik kan je verzekeren als je klein ukkie gedurende 2 weken (en dit 3x - eerste keer op 3 maanden oud, tweede keer op 1 jaar oud en 3de keer op 2,5 jaar oud) niet mag bewegen en als je gedurende 2 weken 24 uren (dus dag en nacht) met hem rondwandelt, vastgegespt in een buggy omdat het ventje niet mocht bewegen (waar was hij toen?) , omdat de operatie niet mocht mislukken, dat die nieuwe regel vandaag niet goed bij mij aankwam. Integendeel.
En dan hier nog zo roepen tegen Ruben dat hij wint (en niet Ruben) en dat Ruben zo op hem lijkt. Enzovoort. Ik ben er echt niet goed van. Ik ben dan ook zo boos geworden (en mij jammer genoeg ingehouden omdat Ruben er bij stond).
Maar hij is uiteindelijk wel met zijn staart tussen de benen vertrokken en heeft beloofd aan Ruben dat hij de nieuwe regel niet meer zou toepassen.
En ja, het moet gezegd worden, ik heb dan ook geen nieuwe afspraak gemaakt. Voor mij moet het eventjes niet. En voor Ruben ook niet.
Zielig.
Sorry maar ik moest eventjes ventileren... Zittend plassen, te belachelijk voor woorden!
Na nog heel wat diepzinnige, ver-door-gedreven gesprekjes (met alle pro's en contra's) heeft Ruben beslist om toch te gaan voetballen. Hij wil zijn ploeg niet in de steek laten en hij denkt dat hij de voetbal echt gaat missen (tja, voetbal is een verslaving, hé) en dat hij er spijt van zou hebben om te stoppen. En mama, als je iets volhoudt, kan je echt wel goed in iets worden (tja, dat heb ik waarschijnlijk in het verleden net iets té veel gezegd).
Dus vanavond gaan we naar de training om alles een beetje af te tasten. Wie zijn de nieuwe trainers? Wie zijn de nieuwe ploegmaten? Zit hij bij de A's of bij de B's (ik weet het antwoord al wel)?
Hij gaat gewoon een aantal keren proberen en dan kunnen we nog altijd beslissen om ermee door te gaan of om ermee te kappen. Klikt het met de trainers en ploegmaten? Ach, we zien het dan wel weer.
Mijn voorstel om bij een zwemclub te gaan of voorstellen voor andere sporten klonken toch niet zo aanlokkelijk voor Ruben.
Dus of ik het nu wil of niet, de voetbalschoenen en voetbaloutfit ligt klaar en ik, ja ik sta weer 3x per week naast het voetbalveld om te supporteren voor mijne voetballer
Zoals beloofd, zou ik jullie op de hoogte houden van het aantal centimeters. Nu moet ik wel zeggen dat mijn groei-aanduiding met streepjes op de muur, toch niet zo een vernuftig systeem is. Daarom ga ik vandaag de lieve mevrouw van Pfizer terug contacteren die ons nog een zeer specifieke groeimeter zou bezorgen. Misschien toch wel een beetje handiger
MAAR als ik de streepjes juist heb gezet, zou er + 1,6 cm. bij zijn gekomen. DIT IS GEWOONWEG FANTASTISCH! Dit kan ik dus bijna echt niet geloven, daarom dat ik ook enorm begin te twijfelen aan mijn meting. Ja, je kan niet in alles goed zijn, hé
Gisterenavond toen ik gezellig mee op Ruben zijn bed zat, hebben we nog één (van de zovelen) diepzinnige, laatavond babbeltjes gehad. Ik stelde hem de vraag of hij nu terug wou gaan voetballen en toen kreeg ik toch wel een lesje in 'doorzettingsvermogen'.
"Mama, ik weet dat ik niet de beste voetballer ben maar nu kan ik het toch al een beetje, dan zou het toch jammer zijn toch ik het opgeef, hé? "En ik wil ook mijn ploeg niet in de steek laten, maar ik vind het wel niet tof dat ik uitgemaakt word voor 'prutser', of als ze zeggen: je bent mijn vriend niet meer want jij kan niet voetballen."
Als moeder is dit enorm pijnlijk om te horen en als het aan mij lag, zou ik misschien liever hebben dat hij ophield met dat voetbalgedoe. Ruben is geen groot talent (door te weinig spierkracht), maar ja, hij heeft gelijk, de volhouder wint en wie weet kan hij nog wel goed worden, zeker als hij wat groter en sterker begint te worden. Voor mij een heel groot dilemma dus en ik weet niet met wat ik goed doe. Langs de ene kant vind ik het tof dat hij wil doorzetten en vind het ook fijn dat hij het graag doet maar langs de andere kant voel ik mij als een leeuwin die haar welp moet beschermen tegen gepest en dan vooral tegen zeer onsportief gedrag van andere spelertjes. Alhoewel ik die spelertjes ook begrijp, ze zijn zeer gedreven en willen winnen!
Maar het is en blijft tenslotte een hobby en ik wil in geen geval dat het zelfvertrouwen van Ruben ondermijnt zou worden door andere tieners die dan misschien wel beter kunnen voetballen maar dan op veel andere vlakken nog heel wat van hem kunnen leren. Tja... Hier moet ik nog eventjes ZWAAR over nadenken...
Toen kwam de vraag: "mama, in welke sport was jij vroeger echt goed of in wat was jij echt goed"? (wat een vraag...) "Wel, Ruben, ik heb zowat alle sporten gedaan maar ik was in niets echt een uitblinker, ik was een goede middelmaat en dat ben ik eigenlijk nog. Ik kan eigenlijk van alles wel iets maar ik ben in niets echter super goed." (alhoewel?)
Ik weet nog dat ik in het 1ste leerjaar naar de balletschool ging. Ons 1ste optreden kwam er aan en ik stond zo fier als een gieter op het podium, weliswaar op de laatste rij, omdat ik het waarschijnlijk toch niet zo heel goed kon maar al de kindjes mochten toch mee optreden. De muziek begon en toen riep ik (dit vertellen mijn ouders nog geregeld) met hele luide stem door de zaal naar diegene die voor mij stond: "zeg, ga eens wat opzij want de mensen kunnen mij niet goed zien.... " Tja. Je moet toch voor jezelf opkomen in 't leven, niet?
Mijn 2de optreden met de turnkring was al een even groot succes. Dit optreden heeft mijn papa gefilmd en ik kan je verzekeren, als je dit ziet, krijg je gewoon de slappe lach. Elske in turnoutfit was spectaculair maar hetgene ik daar deed, was een show op zich maar had niet zoveel weg van turnen. Echt hilarisch !!!
Buiten turnen heb ik ook nog gevolksdanst, getennist, gebadmintont, muziekschool gedaan (was ik wel goed in) en jawel, ook toneel (musical - een superervaring) gespeeld. Het moet gezegd worden, ik heb van thuis alle kansen gekregen om mij op alle vlakken te ontplooien maar uitblinken was er jammer genoeg niet bij - nu niet dat ik mij daar slecht over heb gevoeld - integendeel, ik zat heel lekker in mijn vel.
Op mijn 17de ben ik begonnen met dansen (salsa, jive, rumba, tango, ...). Dit heb ik 5 jaar heel intensief gedaan. En 12 jaar later ben ik terug begonnen met mijn grote passie. Toen Ruben onlangs eens meeging naar de dansschool en mij had zien dansen, zei hij toen we naar huis reden: "mama, jij bent de beste danseres van de dansschool" (smelt smelt smelt).
Zo zie je maar... Misschien heb ik dan toch uiteindelijk de middelmaat overstegen en mag ik nu op mijn gezegende leeftijd zeggen: "awel, Ruben, ik ben goed in dansen". Ja, zo zie je maar...
De vakantie zit er weeral op... We zijn alweer terug van weggeweest. Al 2 wasmachines gedraaid, het huis staat al op stelten, ja ja, het gewone leventje van alledag kan weer beginnen. Maar gelukkig heb ik nog 3 dagen om alles terug op orde te brengen vooraleer ik weer moet gaan werken.
Bretagne... het weer is er zéér wisselvallig maar de omgeving maakt heel veel goed. Zo een mooie streek. En de camping is enorm meegevallen. Alhoewel kamperen kan je dit niet echt meer noemen, dit is verblijven in een 'luxe cottage' met alles erop en eraan, inclusief het prachtige, panoramische uitzicht op de baai 'Anse du Saint Laurent'. Magnifique!
Als ik dan nu hier naar buiten kijk, is het uitzicht wel enigzins bedroevend. Maar ik wil niet klagen, mijn tuintje ligt er - dankzij mijn superbuurvrouw Dianeke - prachtig bij. Diane, ik wist al dat jij de beste poezensitster van Berchem bent maar je hebt verdorie ook nog tuinierderskwaliteiten, dikke dikke dikke mercie, hé.
Ruben heeft echt een supervakantie gehad (behalve de marktjes = saai). Veel vrienden gemaakt, van Nederlandse origine. Die hebben zich samen reuze geamuseerd. Echt fijn om te zien. Alleen viel het telkens afscheid nemen hem wel zwaar maar de emailadressen zijn uitgewisseld en van vriend Daniël heeft hij al een mailtje en foto's aangekregen. Kei tof.
En nu is het weer eventjes aanpassen, hé. Jammer genoeg komt aan alle mooie liedjes een einde... Maar hetgeen we gehad hebben, kan niemand ons meer afpakken.
En morgen gaan we Ruben eens meten, ik ben heel benieuwd. Maar nu vertrek ik naar dromenland, mijn pijp is echt uit na de route La-Forêt-Fouesnant - Anvers.
Onze idyllische vakantieplek veranderde vannacht in iets griezeligs. Nu was er niet enkel het spookhuisje maar ook onze mooie baai veranderde in een echte spookbaai. Een verschrikkelijk onweer hield mij vannacht uit mijn slaap.
De baai werd verlicht door bliksemschichten, het ene moment was de lucht en de omgeving pikdonker en de andere moment was de baai spierwit.Het was adembenemend en echt angstaanjagend. Eerlijk gezegd was ik blij dat mijn mama ook wakker van was geworden van dit grillige schouwspel.
Toen ik om half 7 terug in mijn bedje kroop, werd ik wakker gehouden door de regen die op ons huisje kletterde en rare geluiden uit het andere bed. Daar lag precies een brombeer en ik vond het echt raar dat een kind van 10 jaar zon geluid kan teweegbrengen. En toen moest ik eraan denken dat wij Ruben vroeger als babytje knorretje noemden omdat hij toen soms ook zo knorde.
Uiteindelijk ben ik dan toch nog in slaap gevallen en om 9 uur gewekt omdat Knorretje bij mij in bed kroop en me bedolf onder de kusjes: gelukkige moederdag, liefste mama van heel de wereld (smelt, smelt).
En bij deze, aan alle mamas ter wereld, vanuit Bretagne, een hele fijne moederdag toegewenst.
De storm is hier ondertussen gaan liggen en het zonnetje komt er al door. Hopelijk blijft het zo. En als dit niet zo is, ik heb juist een mooie fleece trui van mijn zoon gekregen maar ik duim en hoop dat ik die niet al te veel zal nodig hebben.
Vanop ons terras met zicht op zee, krijgen de schrijfkriebels de overhand.
Wat een idyllisch plekje, hier in Bretagne.Onze 1ste vakantieweek is voorbijgevlogen, wat wilt zeggen dat het een fijne week is geweest. We zijn op een terrassencamping in La-Forêt-Fouesnant en ons vakantiedomein ligt in een mooie baai.Bijna iedere plek op de camping biedt zeezicht, alhoewel het eerder op een Italiaans meer lijkt.Zo rustig, zo vredig, veel groen, hele kleine vogeltjes, ... leven als God in Frankrijk.
Als je heel goed kijkt, het was ons eerst niet opgevallen, staat er aan de overkant van de baai een piepklein huisje.Het was omdat er s avonds een lichtje aanging, dat we het ontdekten, echt een beetje een spookhuisje tussen de bomen. Toen wij met ons lantaarntje zwaaiden, ging het licht aan en uit.Het leek precies of ze gaven ons antwoord.Of zou er iemand in nood zijn? Bij laag tij loopt de baai hier zo goed als leeg en kan je oversteken.Toen we op een dag toch beslisten om een kijkje te gaan nemen (je weet nooit of er niet echt iemand in nood is) en we het laatste stukje moesten zwemmen, botsten we op een hele rotsformatie met als gevolg dat de onderkant van mijn voeten een schrammenschilderij is geworden (pijnlijk) en het dus wel heel duidelijk werd dat we om de één of andere reden de overkant niet mochten bereiken. Tja, dit piepklein spookhuisje heeft al tot heel wat verhalen geleid en als je van schrijven houdt, zou je hier een knap spookverhaal rond kunnen breien, ja, mijn schrijvershand draait op volle toeren.
Ruben heeft deze week heel veel vrienden gehad, van de Nederlandsenationaliteit (hup Holland hup) en heeft zich hier al super geamuseerd, nerfgewerengevecht, met de walkie-talkie, in het zwembad van de glijbanen, op het strand, ...
Hij is jammer genoeg ook wel wat lastig en opstandig geweest.De groeihormonen brengen toch wel wat teweeg.En dan zit je toch wel weer met een dubbel gevoel, hé.Is dit wel echt goed? Maar als ik dan zie hoeveel groter die Nederlandse kinderen zijn, dan weet ik wel zeker dat ik de juiste beslissing heb gemaakt.Zijn lichaam moet hier duidelijk aan wennen en misschien gaat het na verloop van tijd wel beter.Dat hoop ik dan maar.Want zo is het ook niet zo leuk en vooral energievretend voor de mama.
En is vakantie niet om uit te rusten? En betekent vakantie ook niet vrij van zorgen zijn?Ja toch!
Ondanks dat ik deze week al genoten heb van zon, zee, marktjes, boeken, ... betrap ik mijzelf er op dat ik ook veel piekermomenten heb maar dat is waarschijnlijk de aard van het beestje.
Dus vanaf nu alle zorgen aan de kant en genieten, genieten, genieten. Gedurende nog 2 weken genieten van ons mooie uitzicht en van het Bretoense leven.
Zoals jullie gelezen hebben, lag ik er gisteren al veel TE laat in na lekker genoten te hebben van een goed glaasje wijn (2 eigenlijk).
Om 2 uur 's nachts roept Ruben dat hij zo'n pijn heeft aan zijn knie. Zou dit misschien groeipijn kunnen zijn? (ja, dat zal het zeker zijn - ). Ik heb er dan maar wat zalf opgedaan, in de hoop dat hij snel zou slapen. Dit was jammer genoeg NIET het geval.
Om kwart voor 3 heb ik hem dan bij mij in bed genomen (dit doe ik raar of zelden), omdat ik echt wel wou slapen en aanvoelde dat er anders niets van in huis zou komen. Ik was al zoooooooo moe en ik wist dat ik nog uitgerust moest geraken tegen vrijdag (mislukt dus).
Ruben is vrij snel in slaap gevallen maar ikzelf, dat is een ander verhaal. Na al bijna 10 jaar alleen in mijn bedje te liggen, was het zeer raar om een bedgenoot naast me te hebben liggen. En ja, in het begin viel het nog wel mee, dan was het allemaal maar wat 'geknor' (nog net geen gesnurk) maar na een half uurtje begon de nachtelijke gymnastiek. Arm 1 in mijn gezicht, dan been 2 dat tegen me stampt, verdorie, wat is dat allemaal.
En toen hij dan in zijn dromen toch een goed plekje had gevonden en ik net begon weg te dommelen, was daar madame de Mug. Om zot van te worden...
Uiteindelijk ben ook ik dan in slaap gesukkeld tot het wekkertje naast me om kwart voor 5 klaar, maar dan ook echt KLAARWAKKER was.
Enfin, ik moest nog wel héél veel doen maar om daar nu zo vroeg voor op te moeten staan, op mijn 1ste vakantiedag, AAAAAAAAAAAAARGH, ik kon er echt niet mee lachen. Echt niet!
En weet je, als ik echt moe ben, dan laat ik alles vallen. Vandaag heb ik dus meermaals van alles laten vallen maar gelukkig is er niets gebroken. Of ja, misschien wel mijn klein teentje, ik ben over de steel van een bezem gevallen, die naast mijn auto lag en ik heb mijn klein teentje enorm verzeerd .
Dus nu zit ik hier met een kleine, dikke, pijnlijke teen maar geen geklaag, alles is ingepakt, de auto is ingeladen, we kunnen vertrekken, richting Bretagne (of richting spoed als mijn teentje morgenvroeg iets anders vertelt).
A bientôt. Je vous souhaite une belle nuit (et moi aussi)
Wat een heerlijk gevoel was het om vandaag om 17 uur te deur op mijn werk te sluiten (ik had er echt genoeg van) en de deur te openen van de vakantie op weg naar Bretoense avonturen. Heerlijk. Tot en met 27 augustus doen waar we zin in hebben. Heerlijk. Wat heb ik er zin in... 3 weken luieren, zwemmen, slenteren (alhoewel, ah ja, ik ben niet met Leen op vakantie), terrasjes doen, lekkere wijn drinken, BOEKEN LEZEN, ... yeah man, that's life !!!
Vanavond mijn laatste was gedaan, morgenvroeg mijn laatste strijk en dan inpakken maar... Dankzij het lijstje van de mama van mijn collega'tje Britt, ben ik er zeker van dat ik niets maar dan ook niets zal vergeten. Merciekes, hé. Alhoewel dat ik een beetje vrees dat als ik alles meeneem wat er op die lijst staat, dat ik dan een serieuze aanhangwagen nodig heb.
Wat er op het lijstje natuurlijk niet staat vermeld, is alle groeihormoonprikbenodigdheden, ja ja, en dat is toch wel meer dan je denkt. Prikpennen check, groeihormoon voor 3 weken check, naaldjes voor 3 weken check, naaldencontainer check, zalf voor 3 weken check, Frio koeltas check, billen van Ruben dubbelcheck. Ja, ik denk dat ik wel alles zal bijhebben.
Wat vandaag ook zo fijn was, ik heb een mailtje gekregen van mensen die op mijn blog waren terechtgekomen omdat hun kindje, net als Ruben, veel te klein is. Heel hun gezin had mijn volledige blog gelezen (amai) en ze wilden me wat vraagjes stellen. Dit vond ik zooooooooooooo leuk want ook ik heb gezocht op internet en eigenlijk heel weinig informatie gevonden. Het is echt tof dat je dan ervaringen met elkaar kan delen en uitwisselen met fijne mensen die met dezelfde problematiek zitten. Via deze weg, wens ik jullie heel veel geluk met jullie zoektocht toe.
Ja, dit werkt echt motiverend om verder te blijven bloggen. Ik krijg zoveel oprecht, fijne reacties en dit doet me echt zoveel plezier. Ik heb altijd al graag geschreven (mijn grote droom was om schrijfster te worden - niet thuisverpleegster ) en sinds ik met dit blog begonnen ben, kan ik precies niet meer stoppen met schrijven. Ik ga zelfs mijn laptop meenemen op vakantie omdat ik voel dat ik nood heb aan schrijven. Of ik dit met jullie zal delen, zal afhangen van de wifi ter plekke.
Alhoewel ik eerlijk moet zijn, ik durf echt niet al mijn gedachten en overpeinzingen neer te pennen maar wie weet, komt dat nog wel..., met als risico dat niemand mijn blog meer leest of dat ik dubbel zo veel publiek krijg
Maar aan alle trouwe volgertjes, echt bedankt.
Het doet mij echt ontzettend veel plezier dat de teller van mijn blog vandaag al op 555 staat, ONGELOOFLIJK MAAR WAAR! Bedankt, lieverdjes.
Leuke Anekdotes: Hij had tegen een Turks klasgenootje gezegd: 'jij bent een homo'. Toen hij ruzie kreeg van zijn juf, zei hij: 'juffrouw, ik heb wel al die vieze woorden van hem geleerd, hé'.
)), mooie wandelingen (met perziken die op onze kop vielen), niets anders dan mooie herinneringen.
Ruben is dus nu 125,5 cm. groot en hij weegt 23 kg.
).
