en dagdagelijkse verhalen en beslommeringen uit ons leven
29-08-2012
Toch naar de voetbal
Toch naar de voetbal!
Na nog heel wat diepzinnige, ver-door-gedreven gesprekjes (met alle pro's en contra's) heeft Ruben beslist om toch te gaan voetballen. Hij wil zijn ploeg niet in de steek laten en hij denkt dat hij de voetbal echt gaat missen (tja, voetbal is een verslaving, hé) en dat hij er spijt van zou hebben om te stoppen. En mama, als je iets volhoudt, kan je echt wel goed in iets worden (tja, dat heb ik waarschijnlijk in het verleden net iets té veel gezegd).
Dus vanavond gaan we naar de training om alles een beetje af te tasten. Wie zijn de nieuwe trainers? Wie zijn de nieuwe ploegmaten? Zit hij bij de A's of bij de B's (ik weet het antwoord al wel)?
Hij gaat gewoon een aantal keren proberen en dan kunnen we nog altijd beslissen om ermee door te gaan of om ermee te kappen. Klikt het met de trainers en ploegmaten? Ach, we zien het dan wel weer.
Mijn voorstel om bij een zwemclub te gaan of voorstellen voor andere sporten klonken toch niet zo aanlokkelijk voor Ruben.
Dus of ik het nu wil of niet, de voetbalschoenen en voetbaloutfit ligt klaar en ik, ja ik sta weer 3x per week naast het voetbalveld om te supporteren voor mijne voetballer
Zoals beloofd, zou ik jullie op de hoogte houden van het aantal centimeters. Nu moet ik wel zeggen dat mijn groei-aanduiding met streepjes op de muur, toch niet zo een vernuftig systeem is. Daarom ga ik vandaag de lieve mevrouw van Pfizer terug contacteren die ons nog een zeer specifieke groeimeter zou bezorgen. Misschien toch wel een beetje handiger
MAAR als ik de streepjes juist heb gezet, zou er + 1,6 cm. bij zijn gekomen. DIT IS GEWOONWEG FANTASTISCH! Dit kan ik dus bijna echt niet geloven, daarom dat ik ook enorm begin te twijfelen aan mijn meting. Ja, je kan niet in alles goed zijn, hé
Gisterenavond toen ik gezellig mee op Ruben zijn bed zat, hebben we nog één (van de zovelen) diepzinnige, laatavond babbeltjes gehad. Ik stelde hem de vraag of hij nu terug wou gaan voetballen en toen kreeg ik toch wel een lesje in 'doorzettingsvermogen'.
"Mama, ik weet dat ik niet de beste voetballer ben maar nu kan ik het toch al een beetje, dan zou het toch jammer zijn toch ik het opgeef, hé? "En ik wil ook mijn ploeg niet in de steek laten, maar ik vind het wel niet tof dat ik uitgemaakt word voor 'prutser', of als ze zeggen: je bent mijn vriend niet meer want jij kan niet voetballen."
Als moeder is dit enorm pijnlijk om te horen en als het aan mij lag, zou ik misschien liever hebben dat hij ophield met dat voetbalgedoe. Ruben is geen groot talent (door te weinig spierkracht), maar ja, hij heeft gelijk, de volhouder wint en wie weet kan hij nog wel goed worden, zeker als hij wat groter en sterker begint te worden. Voor mij een heel groot dilemma dus en ik weet niet met wat ik goed doe. Langs de ene kant vind ik het tof dat hij wil doorzetten en vind het ook fijn dat hij het graag doet maar langs de andere kant voel ik mij als een leeuwin die haar welp moet beschermen tegen gepest en dan vooral tegen zeer onsportief gedrag van andere spelertjes. Alhoewel ik die spelertjes ook begrijp, ze zijn zeer gedreven en willen winnen!
Maar het is en blijft tenslotte een hobby en ik wil in geen geval dat het zelfvertrouwen van Ruben ondermijnt zou worden door andere tieners die dan misschien wel beter kunnen voetballen maar dan op veel andere vlakken nog heel wat van hem kunnen leren. Tja... Hier moet ik nog eventjes ZWAAR over nadenken...
Toen kwam de vraag: "mama, in welke sport was jij vroeger echt goed of in wat was jij echt goed"? (wat een vraag...) "Wel, Ruben, ik heb zowat alle sporten gedaan maar ik was in niets echt een uitblinker, ik was een goede middelmaat en dat ben ik eigenlijk nog. Ik kan eigenlijk van alles wel iets maar ik ben in niets echter super goed." (alhoewel?)
Ik weet nog dat ik in het 1ste leerjaar naar de balletschool ging. Ons 1ste optreden kwam er aan en ik stond zo fier als een gieter op het podium, weliswaar op de laatste rij, omdat ik het waarschijnlijk toch niet zo heel goed kon maar al de kindjes mochten toch mee optreden. De muziek begon en toen riep ik (dit vertellen mijn ouders nog geregeld) met hele luide stem door de zaal naar diegene die voor mij stond: "zeg, ga eens wat opzij want de mensen kunnen mij niet goed zien.... " Tja. Je moet toch voor jezelf opkomen in 't leven, niet?
Mijn 2de optreden met de turnkring was al een even groot succes. Dit optreden heeft mijn papa gefilmd en ik kan je verzekeren, als je dit ziet, krijg je gewoon de slappe lach. Elske in turnoutfit was spectaculair maar hetgene ik daar deed, was een show op zich maar had niet zoveel weg van turnen. Echt hilarisch !!!
Buiten turnen heb ik ook nog gevolksdanst, getennist, gebadmintont, muziekschool gedaan (was ik wel goed in) en jawel, ook toneel (musical - een superervaring) gespeeld. Het moet gezegd worden, ik heb van thuis alle kansen gekregen om mij op alle vlakken te ontplooien maar uitblinken was er jammer genoeg niet bij - nu niet dat ik mij daar slecht over heb gevoeld - integendeel, ik zat heel lekker in mijn vel.
Op mijn 17de ben ik begonnen met dansen (salsa, jive, rumba, tango, ...). Dit heb ik 5 jaar heel intensief gedaan. En 12 jaar later ben ik terug begonnen met mijn grote passie. Toen Ruben onlangs eens meeging naar de dansschool en mij had zien dansen, zei hij toen we naar huis reden: "mama, jij bent de beste danseres van de dansschool" (smelt smelt smelt).
Zo zie je maar... Misschien heb ik dan toch uiteindelijk de middelmaat overstegen en mag ik nu op mijn gezegende leeftijd zeggen: "awel, Ruben, ik ben goed in dansen". Ja, zo zie je maar...
De vakantie zit er weeral op... We zijn alweer terug van weggeweest. Al 2 wasmachines gedraaid, het huis staat al op stelten, ja ja, het gewone leventje van alledag kan weer beginnen. Maar gelukkig heb ik nog 3 dagen om alles terug op orde te brengen vooraleer ik weer moet gaan werken.
Bretagne... het weer is er zéér wisselvallig maar de omgeving maakt heel veel goed. Zo een mooie streek. En de camping is enorm meegevallen. Alhoewel kamperen kan je dit niet echt meer noemen, dit is verblijven in een 'luxe cottage' met alles erop en eraan, inclusief het prachtige, panoramische uitzicht op de baai 'Anse du Saint Laurent'. Magnifique!
Als ik dan nu hier naar buiten kijk, is het uitzicht wel enigzins bedroevend. Maar ik wil niet klagen, mijn tuintje ligt er - dankzij mijn superbuurvrouw Dianeke - prachtig bij. Diane, ik wist al dat jij de beste poezensitster van Berchem bent maar je hebt verdorie ook nog tuinierderskwaliteiten, dikke dikke dikke mercie, hé.
Ruben heeft echt een supervakantie gehad (behalve de marktjes = saai). Veel vrienden gemaakt, van Nederlandse origine. Die hebben zich samen reuze geamuseerd. Echt fijn om te zien. Alleen viel het telkens afscheid nemen hem wel zwaar maar de emailadressen zijn uitgewisseld en van vriend Daniël heeft hij al een mailtje en foto's aangekregen. Kei tof.
En nu is het weer eventjes aanpassen, hé. Jammer genoeg komt aan alle mooie liedjes een einde... Maar hetgeen we gehad hebben, kan niemand ons meer afpakken.
En morgen gaan we Ruben eens meten, ik ben heel benieuwd. Maar nu vertrek ik naar dromenland, mijn pijp is echt uit na de route La-Forêt-Fouesnant - Anvers.
Onze idyllische vakantieplek veranderde vannacht in iets griezeligs. Nu was er niet enkel het spookhuisje maar ook onze mooie baai veranderde in een echte spookbaai. Een verschrikkelijk onweer hield mij vannacht uit mijn slaap.
De baai werd verlicht door bliksemschichten, het ene moment was de lucht en de omgeving pikdonker en de andere moment was de baai spierwit.Het was adembenemend en echt angstaanjagend. Eerlijk gezegd was ik blij dat mijn mama ook wakker van was geworden van dit grillige schouwspel.
Toen ik om half 7 terug in mijn bedje kroop, werd ik wakker gehouden door de regen die op ons huisje kletterde en rare geluiden uit het andere bed. Daar lag precies een brombeer en ik vond het echt raar dat een kind van 10 jaar zon geluid kan teweegbrengen. En toen moest ik eraan denken dat wij Ruben vroeger als babytje knorretje noemden omdat hij toen soms ook zo knorde.
Uiteindelijk ben ik dan toch nog in slaap gevallen en om 9 uur gewekt omdat Knorretje bij mij in bed kroop en me bedolf onder de kusjes: gelukkige moederdag, liefste mama van heel de wereld (smelt, smelt).
En bij deze, aan alle mamas ter wereld, vanuit Bretagne, een hele fijne moederdag toegewenst.
De storm is hier ondertussen gaan liggen en het zonnetje komt er al door. Hopelijk blijft het zo. En als dit niet zo is, ik heb juist een mooie fleece trui van mijn zoon gekregen maar ik duim en hoop dat ik die niet al te veel zal nodig hebben.
Vanop ons terras met zicht op zee, krijgen de schrijfkriebels de overhand.
Wat een idyllisch plekje, hier in Bretagne.Onze 1ste vakantieweek is voorbijgevlogen, wat wilt zeggen dat het een fijne week is geweest. We zijn op een terrassencamping in La-Forêt-Fouesnant en ons vakantiedomein ligt in een mooie baai.Bijna iedere plek op de camping biedt zeezicht, alhoewel het eerder op een Italiaans meer lijkt.Zo rustig, zo vredig, veel groen, hele kleine vogeltjes, ... leven als God in Frankrijk.
Als je heel goed kijkt, het was ons eerst niet opgevallen, staat er aan de overkant van de baai een piepklein huisje.Het was omdat er s avonds een lichtje aanging, dat we het ontdekten, echt een beetje een spookhuisje tussen de bomen. Toen wij met ons lantaarntje zwaaiden, ging het licht aan en uit.Het leek precies of ze gaven ons antwoord.Of zou er iemand in nood zijn? Bij laag tij loopt de baai hier zo goed als leeg en kan je oversteken.Toen we op een dag toch beslisten om een kijkje te gaan nemen (je weet nooit of er niet echt iemand in nood is) en we het laatste stukje moesten zwemmen, botsten we op een hele rotsformatie met als gevolg dat de onderkant van mijn voeten een schrammenschilderij is geworden (pijnlijk) en het dus wel heel duidelijk werd dat we om de één of andere reden de overkant niet mochten bereiken. Tja, dit piepklein spookhuisje heeft al tot heel wat verhalen geleid en als je van schrijven houdt, zou je hier een knap spookverhaal rond kunnen breien, ja, mijn schrijvershand draait op volle toeren.
Ruben heeft deze week heel veel vrienden gehad, van de Nederlandsenationaliteit (hup Holland hup) en heeft zich hier al super geamuseerd, nerfgewerengevecht, met de walkie-talkie, in het zwembad van de glijbanen, op het strand, ...
Hij is jammer genoeg ook wel wat lastig en opstandig geweest.De groeihormonen brengen toch wel wat teweeg.En dan zit je toch wel weer met een dubbel gevoel, hé.Is dit wel echt goed? Maar als ik dan zie hoeveel groter die Nederlandse kinderen zijn, dan weet ik wel zeker dat ik de juiste beslissing heb gemaakt.Zijn lichaam moet hier duidelijk aan wennen en misschien gaat het na verloop van tijd wel beter.Dat hoop ik dan maar.Want zo is het ook niet zo leuk en vooral energievretend voor de mama.
En is vakantie niet om uit te rusten? En betekent vakantie ook niet vrij van zorgen zijn?Ja toch!
Ondanks dat ik deze week al genoten heb van zon, zee, marktjes, boeken, ... betrap ik mijzelf er op dat ik ook veel piekermomenten heb maar dat is waarschijnlijk de aard van het beestje.
Dus vanaf nu alle zorgen aan de kant en genieten, genieten, genieten. Gedurende nog 2 weken genieten van ons mooie uitzicht en van het Bretoense leven.
Zoals jullie gelezen hebben, lag ik er gisteren al veel TE laat in na lekker genoten te hebben van een goed glaasje wijn (2 eigenlijk).
Om 2 uur 's nachts roept Ruben dat hij zo'n pijn heeft aan zijn knie. Zou dit misschien groeipijn kunnen zijn? (ja, dat zal het zeker zijn - ). Ik heb er dan maar wat zalf opgedaan, in de hoop dat hij snel zou slapen. Dit was jammer genoeg NIET het geval.
Om kwart voor 3 heb ik hem dan bij mij in bed genomen (dit doe ik raar of zelden), omdat ik echt wel wou slapen en aanvoelde dat er anders niets van in huis zou komen. Ik was al zoooooooo moe en ik wist dat ik nog uitgerust moest geraken tegen vrijdag (mislukt dus).
Ruben is vrij snel in slaap gevallen maar ikzelf, dat is een ander verhaal. Na al bijna 10 jaar alleen in mijn bedje te liggen, was het zeer raar om een bedgenoot naast me te hebben liggen. En ja, in het begin viel het nog wel mee, dan was het allemaal maar wat 'geknor' (nog net geen gesnurk) maar na een half uurtje begon de nachtelijke gymnastiek. Arm 1 in mijn gezicht, dan been 2 dat tegen me stampt, verdorie, wat is dat allemaal.
En toen hij dan in zijn dromen toch een goed plekje had gevonden en ik net begon weg te dommelen, was daar madame de Mug. Om zot van te worden...
Uiteindelijk ben ook ik dan in slaap gesukkeld tot het wekkertje naast me om kwart voor 5 klaar, maar dan ook echt KLAARWAKKER was.
Enfin, ik moest nog wel héél veel doen maar om daar nu zo vroeg voor op te moeten staan, op mijn 1ste vakantiedag, AAAAAAAAAAAAARGH, ik kon er echt niet mee lachen. Echt niet!
En weet je, als ik echt moe ben, dan laat ik alles vallen. Vandaag heb ik dus meermaals van alles laten vallen maar gelukkig is er niets gebroken. Of ja, misschien wel mijn klein teentje, ik ben over de steel van een bezem gevallen, die naast mijn auto lag en ik heb mijn klein teentje enorm verzeerd .
Dus nu zit ik hier met een kleine, dikke, pijnlijke teen maar geen geklaag, alles is ingepakt, de auto is ingeladen, we kunnen vertrekken, richting Bretagne (of richting spoed als mijn teentje morgenvroeg iets anders vertelt).
A bientôt. Je vous souhaite une belle nuit (et moi aussi)
Wat een heerlijk gevoel was het om vandaag om 17 uur te deur op mijn werk te sluiten (ik had er echt genoeg van) en de deur te openen van de vakantie op weg naar Bretoense avonturen. Heerlijk. Tot en met 27 augustus doen waar we zin in hebben. Heerlijk. Wat heb ik er zin in... 3 weken luieren, zwemmen, slenteren (alhoewel, ah ja, ik ben niet met Leen op vakantie), terrasjes doen, lekkere wijn drinken, BOEKEN LEZEN, ... yeah man, that's life !!!
Vanavond mijn laatste was gedaan, morgenvroeg mijn laatste strijk en dan inpakken maar... Dankzij het lijstje van de mama van mijn collega'tje Britt, ben ik er zeker van dat ik niets maar dan ook niets zal vergeten. Merciekes, hé. Alhoewel dat ik een beetje vrees dat als ik alles meeneem wat er op die lijst staat, dat ik dan een serieuze aanhangwagen nodig heb.
Wat er op het lijstje natuurlijk niet staat vermeld, is alle groeihormoonprikbenodigdheden, ja ja, en dat is toch wel meer dan je denkt. Prikpennen check, groeihormoon voor 3 weken check, naaldjes voor 3 weken check, naaldencontainer check, zalf voor 3 weken check, Frio koeltas check, billen van Ruben dubbelcheck. Ja, ik denk dat ik wel alles zal bijhebben.
Wat vandaag ook zo fijn was, ik heb een mailtje gekregen van mensen die op mijn blog waren terechtgekomen omdat hun kindje, net als Ruben, veel te klein is. Heel hun gezin had mijn volledige blog gelezen (amai) en ze wilden me wat vraagjes stellen. Dit vond ik zooooooooooooo leuk want ook ik heb gezocht op internet en eigenlijk heel weinig informatie gevonden. Het is echt tof dat je dan ervaringen met elkaar kan delen en uitwisselen met fijne mensen die met dezelfde problematiek zitten. Via deze weg, wens ik jullie heel veel geluk met jullie zoektocht toe.
Ja, dit werkt echt motiverend om verder te blijven bloggen. Ik krijg zoveel oprecht, fijne reacties en dit doet me echt zoveel plezier. Ik heb altijd al graag geschreven (mijn grote droom was om schrijfster te worden - niet thuisverpleegster ) en sinds ik met dit blog begonnen ben, kan ik precies niet meer stoppen met schrijven. Ik ga zelfs mijn laptop meenemen op vakantie omdat ik voel dat ik nood heb aan schrijven. Of ik dit met jullie zal delen, zal afhangen van de wifi ter plekke.
Alhoewel ik eerlijk moet zijn, ik durf echt niet al mijn gedachten en overpeinzingen neer te pennen maar wie weet, komt dat nog wel..., met als risico dat niemand mijn blog meer leest of dat ik dubbel zo veel publiek krijg
Maar aan alle trouwe volgertjes, echt bedankt.
Het doet mij echt ontzettend veel plezier dat de teller van mijn blog vandaag al op 555 staat, ONGELOOFLIJK MAAR WAAR! Bedankt, lieverdjes.
Na een zeer drukke werkdag, toch nog wat gemijmer... misschien kan ik dit beter laten... want eigenlijk ben ik er TE moe voor... veel te moe...
Gemijmer over een beslissing nemen in het leven... over geen beslissing te kunnen nemen... over de verkeerde beslissing te nemen... En dan gaat het hier momenteel niet over mijzelf of over Ruben maar over iemand die me nauw aan het hart ligt. Wat is het frustrerend als je iemand zoooooooooooooooo graag zou willen helpen en dat je dit niet kan
Om dan uiteindelijk tot het besef te komen dat je in het leven toch vaak alleen staat in je keuzes, dat jijzelf de enige persoon in dit leven bent die kan kiezen, die haar eigen keuze kan maken. En dit is soms wel een eenzame, moeilijke taak.
Om dan na al dat gemijmer over mijn eigen keuzes in het leven te beginnen mijmeren... (had ik beter niet gedaan). Eerst en vooral wil ik wel even melden dat hoeveel verdriet ik heb gehad over bepaalde gebeurtenissen in mijn leven, ondertussen wel vrede heb met hoe mijn leventje er nu uitziet. Ik ben het nu gewoon om alleenstaande mama van Ruben te zijn en ook al is dit met momenten heel erg zwaar en heftig, ik heb er vrede mee. Ik heb mij gewenteld in verdriet maar nu heb ik afgerekend met demonen uit het verleden.
Echter, ik had toen geen keuze, ik werd voor een voldongen feit gesteld. De papa van Ruben (toen 5 maanden jong ) had al 7 maanden iemand anders (ja, van het moederhuis naar haar - godzijdank dat ik het toen nog niet wist) en hij maakte de keuze om bij 'ons' weg te gaan en voor haar te kiezen.
De grond zakte onder mijn voeten weg. Weg waren mijn toekomstdromen... weg mijn droom van een gezellig, groot gezin. Geen keuze meer kunnen maken. Die was al in mijn plaats gemaakt. En dat kwam héél hard aan. Ja, dan maak ik toch liever zelf een keuze voordat iemand anders de keuze voor jou maakt en je geen keuze meer hebt.
En na over al dat keuze-gedoe te schrijven, nog even dit, ik ben heel dankbaar om 'ons' 2-koppig gezin'. Sorry, 'ons 3-koppig gezin', Ruben, mijzelf en Choumike (onze lapjeskat).
Je ziet, ik ben echt aan verlof toe... Alhoewel ik daar misschien nog meer tijd heb om te mijmeren... Maar dan mijmeren met zicht op zee, een lekker glaasje wijn in de hand ... ja, ik zie dat helemaal zitten. Nog 1 werkdag te gaan... YEAHAAAAAAAAAAAAA!
Wat ben ik blij dat het weekend is. Wat een week was me dat, pffffffffffffff. Dit week op het werk waren we maar met tweetjes (voor het werk van 5) en dat hebben we geweten. Alle moeilijke issues kwamen deze week naar boven. Gezwoegd en gezweet (en niet enkel van de hoge temperatuur, hé).
Maar nu is het aftellen ECHT begonnen. Ik kan nauwelijks bevatten dat de vakantie er al weer is. Nog 3 werkdagen (en hopelijk iets kalmer dan deze week) en mijn groot verlof kan starten Wel, ik ben er zeker niet kwaad om, integendeel, maar ik concludeer wel dat het voorbijgaande jaar voorbij is gevlogen.
Dit weekend heb ik nog héél wat te doen (inkopen doen, naar de bib, de TomTom upgraden, de route nog eens goed bestuderen, al een deel van de bagage klaarleggen, wassen, strijken, naar tante Leen en nonkel Geert , naar de dansschool , ...) maar ik ga toch proberen om uitgerust te geraken (hoe doe je dat met zo'n waslijst aan werkjes?) want anders vertrek ik doodmoe op reis (tja, dat is een jaarlijks wederkerend gegeven).
Maar mijne zoon heeft mij vandaag toch maar weer een mooi compliment gegeven: ik kan namelijk ZOOOOOOOOOOOO goed spuitjes geven (ik heb echt mijn roeping gemist - als je dus eens een spuitje nodig hebt, please do not hesitate to call me).
Spuitje 15 ging weer vanzelf (dankzij de zalf - de Emla zalf is toch beter dan die andere zalf, jammer dat de tubes zo klein zijn). En echt waar, ik begin verschil te zien aan Ruben. Echt waar. Ongelooflijk maar waar. Hij is misschien nog niet gegroeid in centimeters (of misschien toch al wel een beetje) maar hij is steviger aan het worden. En dat al na 15 spuitjes. Wat gaat dat niet geven na de vakantie? 3 weken spuitjes, 3 weken zon (allez, daar hopen we op), zeelucht, buitenlucht, veel spelen, wandelen, ravotten, ontspannen, lekker eten. Leven als God in Frankrijk.
En ja, ondanks het feit dat ik heel erg moe en een beetje slechtgeluimd ben na deze zware werkweek, maakt dit me ook weer heel erg blij.
Al eens gehoord van een Frio koeltas? Wel, ik tot gisteren ook niet.
Omdat een 'kleine' koelbox om op te laden in de auto zoooooooooooooo moeilijk te vinden is, was mijn mama eens gaan horen bij de apoteker. Die zei dat ze zo'n koelbox kon bestellen en dat die tegen 16 uur binnen zou zijn. Na het werk ging ik er onmiddellijk naar toe maar hetgene dat zij besteld hadden, was TE klein voor de prikpennen van Ruben en de medicatie. Jammer genoeg was het een zeer onvriendelijke vrouw die mij bediende, zodat ik ben doorgegaan zonder te vragen of er grotere modellen bestonden.
Thuisgekomen ben ik beginnen googelen op Diabetesvereniging en zo ben ik terechtgekomen op die Frio Insuline Koeltas.
- Houdt insuline dagenlang op veilige temperatuur (dus waarschijnlijk even goed voor groeihormonen) - Heeft geen koelelement of elektriciteit nodig - Heeft alleen water nodig om te activeren - Vele malen herbruikbaar - Is lichtgewicht en goedkoop - In verschillende maten en kleuren (en ja, in Ruben zijn lievelingskleur was het er ook) Er is nu echter een revolutionaire tas ontwikkeld die insuline veilig houdt voor minstens 45 uur - zelfs bij een buitentemperatuur van 38°C. Het principe is simpel. De tas wordt geactiveerd door onderdompeling in water. De kristallen die zich in de wand van de tas bevinden zwellen op tot een gel. Uw gekoelde insuline wordt nu in de tas gedaan en door een langzaam verdampingsproces wordt de lage temperatuur voor lange tijd vastgehouden en blijft uw insuline veilig. Alhoewel water gebruikt wordt om de tas te activeren, voelt deze toch droog aan na het afdeppen met een handdoek. Een vrij meegeleverde Cambrelle buitentas beschermt de inhoud van uw tas of koffer extra tegen vocht.
En dus nu zijn wij de trotse eigenaars van een 'blauwe' Frio groeihormonen koeltas.
Daarnet heb ik die eventjes uitgeprobeerd en de koeltas heeft de test doorstaan. Dus deze zoektocht is ten einde, het-groeihormonen-reispakket is ook klaar! De auto is grondig gepoetst (precies een nieuwe) en reisklaar bevonden. Mijne knappe gast zijn haartjes zijn, volgens mij, mooi geknipt (zijn mening is enigzins anders). Nu nog een overnachtingshotelletje boeken, lijstje maken, een aantal zaken checken, alles inpakken en we kunnen vertrekken, hé. Maar dat is maar voor volgende week vrijdag... Nog 8 keer prikken, nog 5 werkdagen (2 deze week en 3 volgende week), nog 1 (druk) weekend en nog 1 vrije dag (volgende donderdag) voor ons vertrek.
En wat het prikken betreft, die AAAAAAAAAAAAAAAAAAUUUUUUUUUUUUUUUUW, die hoor ik al niet meer, soms vraagt hij zelfs, heb je al geprikt, mama? Hij is nog wel altijd een beetje gespannen vantevoren maar dit gaat echt supergoed. Gelukkig maar. Vandaag hebben we ook een groei-streepje op de muur aangetekend, zodat we na de vakantie eens kunnen zien of er al verschil is.
Ik ben alvast benieuwd. Laat die groeispurt maar komen...
Dit weekend was ik echt al wat in vakantiestemming... Vrijdagavond onze vakantie geboekt... Gisteren een hele gezellige middag/avond met vrienden van de dansschool... zeker voor herhaling vatbaar. En vandaag was het zoooooooooooooooooo zalig om het zonnetje te voelen, dat ik er nu enorm tegenop zie om morgen te moeten gaan werken d.w.z. binnenzitten . Ik wil naar buiten en genieten van het zonnetje.
Maar ... ik kan echt beginnen aftellen. Deze week nog 4 dagen werken, volgende week nog 3 dagen werken, en dan inpakken en wegwezen. Finally!
3 weekjes vertoeven in Bretagne, op een hele toffe camping/vakantiedorp in een huisje met zicht op zee, ja ja ja, ik zie dat helemaal zitten! 3 weekjes doen waar je zin in hebt, niets moet en alles mag! En 3 weekjes tijd voor mijn zoon... Heerlijk, toch?
Alhoewel dat die zoon tot hiertoe niet mag klagen van zijn 'grote vakantie'. Die heeft echt al kei leuke dingen gedaan, op een supertof uitvinderskamp geweest, veel bij zijn vriend Raul mogen gaan spelen, mee naar een subtropisch zwembad mogen gaan en morgen gaat mijnheerke kajakken in Dinant. Jawel, u leest het goed! Zal ik wel gaan werken... Klink ik nu wat jaloers? Natuurlijk niet, ik ben super content voor Ruben. Dat hij zich maar ongelooflijk goed amuseert, daar is het trouwens vakantie voor, hé.
Ondertussen zal ik mij wel concentreren op wat er nog allemaal moet gebeuren voor ons verlof. En ja, dat is toch best nog wel wat. Dus deze week staat er een strikte planning op het programma en als ik mij daar aan hou, dan sta ik er tegen volgend weekend al goed voor.
Maar of ik deze strikte planning zal kunnen waarmaken, dat valt nog af te wachten want 'onvoorziene omstandigheden' zijn geen rariteit in mijn leventje.
Dus nu snel mijn bedje in zodat ik goed uitgerust ben om er deze week tegenaan te kunnen...
Vandaag op de kop heeft Ruben al 1 week de spuitjes gekregen. En ik moet zeggen, ik ben echt fier op hem. Ondanks dat hij nog steeds bang is, doet hij het dit super goed.
Vandaag spuitje gegeven zonder enige assistentie (ja, 't mag gezegd worden, ik ben ook een klein beetje fier op mijzelf ) van de lieftallige assistentie van verpleegster oma en verpleger vake, die toch wel voor enige afleiding + morele steun konden zorgen.
Deze week is Ruben héél de week bij mijn ouders gaan logeren omdat ik 4 dagen achter elkaar moest werken. Tja, doordat 1 lief collega'tje in bevallingsverlof is en een ander lief collega'tje op vakantie vertrok (geniet ervan, Britteke) en omdat mijn ander lief collega'tje anders alleen zat op woensdag, was ik deze week op maandag thuis en moest ik 4 dagen achter elkaar werken.
En toen ik Ruben vandaag zag, vond ik echt dat hij al een 'beetje' gegroeid was. Zou dit echt kunnen? Of is dit nu 'wishfull thinking'? Ik moet morgen echt ergens op een muur aanduiden hoe groot hij nu is, dan kunnen we dit goed volgen. Maar ondertussen zie ik het zelf helemaal zitten en ik denk ook wel dat we het ergste achter de rug hebben. Ruben heeft door dat het toch niet zo VERSCHRIKKELIJK erg is en als ik hem dan wat aanmoedig dat hij zoooooooooo dapper en zoooooooooo cool is, dan vind hij het wel OK. Oef.
Dus, nu kunnen we stilletjesaan uitkijken naar onze vakantie! Eindelijk geboekt! Eindelijk! Eindelijk! Binnen 2 weken mogen ze ons (Ruben, oma, vake en ikzelf) in Bretagne verwachten. Dus lang aftellen is niet meer nodig. Ik kijk er echt naar uit!
Maar eerst nog op zoek naar een koelbox die ik kan aansluiten op de sigarettenaansteker in de wagen. Want die groeihormonen + prikpen (met groeihormoon in) moeten koel gehouden worden. Maar ik wil in geen geval zo'n grote koelbox maar echt iets klein waar ik alleen de medicatie + prikpen in kan vervoeren.
Enige tip waar ik dit kan kopen? Laat het gerust weten. Of als er nog iemand zo iets heeft staan dat ik zou mogen lenen of overkopen? Dan hoor ik het ook graag.
Groetjes van ons, ik ga nu naar dromenland en dromen van onze vakantie... (wat ik nog allemaal moet doen voordat we kunnen vertrekken, daar ga ik nu eventjes niet over nadenken). xxx
Het 3de spuitje ging redelijk goed, vandaag bij nummer 4 vond Ruben dat het terug meer pijn deed.
Ik heb bij de apoteker nieuwe zalf gekregen, XYLOCAINE 5% (lokale anesthesie-zalf). Het zou hetzelfde effect hebben als Emla zalf (en het zijn grotere tubes) maar dit was precies toch niet echt het geval, ofwel moet ik het er langer van tevoren aandoen. De apoteker had gezegd een half uurtje, morgen toch maar eens een uur van tevoren aanbrengen.
Persoonlijk vind ik dat Ruben het super flink doet. Het is toch maar iedere keer een prikje, hé.
Ik ben vooral erg benieuwd of we snel resultaat zullen zien. Gisteren nog met iemand gepraat die veel in de fitness vertoeft, waar ze ook al eens met groeihormonen experimenteren. Hij zei me dat je binnen enkele weken al effect gaat zien. Dit is nu wel héél erg snel en hetgene dat die mannen in de fitness gebruiken, is volgens mij toch wel enigzins iets anders.
Niettegenstaande ben ik echt wel benieuwd en hoop ik van harte dat we binnen enkele weken al iets beginnen te zien.
Ook hoop ik wel dat hij geen vervelende bijwerkingen gaat krijgen want gisteren en vandaag heeft hij toch geregeld van hoofdpijn en pijn aan zijn oksels geklaagd. Toch iets dat we goed in het oog gaan moeten houden. Die hoofdpijn zou in het begin wel kunnen voorkomen en van voorbijgaande aard zijn maar dit moet toch goed opgevolgd worden. Hopelijk is dit snel voorbij.
En dit weekend ga ik toch eens op een muur zijn lengte aanduiden zodat ik geregeld eens kan checken of er al enkele (of keiveel) centimeters bij zijn gekomen.
Het 2de spuitje ging héél wat vlotter dan het 1ste spuitje. OEF!
Nochthans was hij er al van 's morgens mee bezig (zucht).
Mama, ik ga vanavond heel erg tegenpruttelen (dat belooft) En ... mama, jij vind het leuk, hé, om in mij te prikken? (neen, niet echt, maar ik ben wel blij met deze kans). En ... ik wil die spuitjes niet (tja, jongen, je hebt niets te willen, het moet) En ... (pfffffffffffffffff) En ... (pffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffff)
Ik had hem al gezegd dat het de 2de keer (hopelijk) beter zou meevallen dan de 1ste. Maar ja, ik had ook gezegd dat hij met die zalf zo goed als niets zou voelen en het deed KEI pijn (dju toch).
Ik heb wel de raad van Ilse C. gevolgd en er wat meer zalf opgedaan - en er niet ingewreven maar gewoon een bergje zalf er op gelegd en er een plastiekje op gelegd en wat tussen zijn pijpjes van zijn onderbroek gepropt, zodat we al niet eerst een vervelende klever er moesten afsleuren. En ik had aan Ruben gezegd dat we pas na 1 uur het prikje zouden geven.
Toen het uurtje (veel TE snel voor Ruben) om was en ik klaarstond om er aan te beginnen, ging hier de bel. En daar was oma verpleegster en vake verpleger, die ons moreel kwamen steunen. Zo lief. Ruben is op de zetel gaan liggen met oma dicht bij hem en we hebben eerst gezegd dat hij zich niet mocht opspannen en moest trachten te ontspannen en wonder boven wonder is het hem gelukt. 'k Ben echt trots op Ruben want uiteindelijk is het toch wel wat eng, hé.
Hij vond dat de prik nog wel pijn deed, maar niet zo heel erg. Bij de duw op de knop om het medicijn erin te duwen, reageerde hij zelfs niet. En hij vond het wel grappig dat hij het medicijn in zijn lichaam voelde lopen en voor mij was dit een bevestiging dat ik juist gespoten had.
Er viel héél wat spanning van iedereen af. Ruben super opgelucht en zijn verplegend personeel ook.
Het was zo goed gelukt dankzij oma, zei hij. Maar een beetje later zei hij dat hij niet wist dat mama zo goed spuitjes kon geven (wel dat wist ik ook niet - verborgen talenten).
Nu even tussen ons gezegd en gezwegen, kan een mama niet alles goed? Of moet een mama niet alles kunnen? Als ik even de voorbije 10 jaren overloop, ben ik soms toch wel versteld van wat ik allemaal kan...
Ik ben nu héél benieuwd naar spuitje nummer 3. Maar als dat even vlotjes verloopt als gisteren, dan zijn we goed op weg om de komende centimers te verwelkomen.
Wat ben ik toch blij!
Liefs van ons xxx
PS: heeft er iemand ervaring met Histofreezer? Dat is een verdoving die ze er op spuiten en je huid bevriest, hetgeen ze ook gebruiken om wratjes weg te doen.
PS: morgenvroeg terug naar de apoteker om extra Emla zalf bij te halen OF die histofreezer
Na een weekje 'doen wat IK wil' (iedere avond op stap - veel te laat in mijn bed - en nu dus moe), kwam vandaag mijnen TIENER, erg vuil (zalig toch) en zéér tevree, terug van het uitvinderskamp met héél wat verhalen... en jawel, juist thuis en hij had al heimwee naar het kamp. Zou hij dan toch op zijn mama lijken? Want dit klint mij zeer herkenbaar in de oren, ik vond het vroeger ook altijd jammer als het kamp gedaan was. Dus ook vandaag weer wat nostalgie als ik mijn zoon bezig hoor en ik met veel plezier terugdenk aan mijn 'kamptijd'.
Maar vandaag is het vrijdag, de 13de, en dit is dus die fameuze startdag van ons 'groeihormoonverhaal'.
Verpleegster mama en verpleegster oma (= mijn mama) en verpleger vake (= mijn papa) stonden paraat om met volle moed het 1ste prikje te geven. Terwijl Ruben nog buiten speelde, heb ik samen met mijn mama de 'prikpen' voor de 1ste keer in orde gebracht (met 2 gaat dit beter dan alleen), zodat de prikpen prikklaar was om in Ruben zijn been geprikt te worden (prik, help, pffffffffff).
Eerst de verdovende zalf nog aanbrengen (ongeveer een half uurtje van tevoren) en toen waren we er helemaal klaar voor. JA TOCH? (neen - eigenlijk helemaal niet - dat kussentje was toch simpeler)
Stap 1) Ruben (na toch wel wat peptalk) op zijn buikje in de zetel. Stap 2) Prikpen klaarhouden met naald naar beneden. Stap 3) Daar gaan we (met vaste hand) - PRIK (ai ai ai) - DUW op de knop (daar gaat het groeihormoon) - en tel tot 15.
YES - OEF - YES - het 1ste spuitje is geven!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Maar mama, jij had beloofd dat ik met die zalf niets zou voelen, en dit deed kei veel pijn. Echt KEI veel. Ik wil die spuitjes nooit meer. Ik ga dat nooit meer laten doen.
Tja, wat kan ik hier op zeggen? Dat nooit meer, daar vrees ik voor, want normaliter moet hij die spuitjes krijgen tot ongeveer 18 jaar.
Maar Ruben was erg gespannen en ja, de verpleegster was ook wel wat zenuwachtig, en zo'n 1ste keer een spuitje geven... tja, dat is echt wel een ervaring op zich. Dus we gaan er maar vanuit dat het morgenavond al wat beter zal gaan. Hoop doet leven...
In ieder geval, verpleegster oma en verpleger vake, bedankt voor jullie steun! En ook bedankt aan iedereen voor de vele lieve berichtjes en smsjes.
10 juli - 10 jaar geleden de mooiste dag van mijn leven.
Wat gaat de tijd toch snel. En ieder jaar op 10 juli is het pure nostalgie en beleef je alles - maar dan ook alles - terug opnieuw.
Wat was ik trots op mijn mooie babytje. Ja, zoals waarschijnlijk alle mama's, vond ik mijn babytje het mooiste van héél de wereld en terug.
Na negen maanden in mijn buik (wat was ik fier op die dikke buik (nu is hij ook dik maar ben ik niet zo fier)) en toen Ruben voor de 1ste keer zijn oogjes opendeed, smolt ik helemaal weg... Uren kon ik kijken naar dit prachtige wonder van 3,360 kg. en 51 cm. Ik zie mijn ouders nog binnenkomen en hoor mijn mama nog zeggen: 'Maar Els, wat een mooi boeleke' (en ik superfier).
Wat heb ik genoten van mijn klein venteke, nog in complete onwetendheid van wat er allemaal boven ons hoofd hing. Gelukkig maar...
En nu vandaag is mijne Ruben om 12u10 exact 10 jaar 'jong' maar niet 'at home'.
Toch een dubieus gevoel, een jarige zoon, EEN TIENER, en hij is er niet (hij mag nooit meer op kamp op zijn verjaardag). Die kussen heeft hij in ieder geval nog te goed. Alhoewel, die heeft hij voorbije zondag al gehad tijdens een supertof feest dat tot middernacht heeft geduurd (ja, dat was de wens van mijne jarige). Het was een supergezellig feest met supergezellige lieve mensen en superveel kadootjes. En vandaag zal hij op het uitvinderskamp trakteren voor zijn verjaardag en zal hij 'hopelijk' toch ook wel wat gevierd worden.
Ruben, lieve schat, een virtuele GELUKKIGE VERJAARDAG en 10 dikke kussen van je mama xxxxxxxxxx
En ik zal mij hier thuis heerlijk onderdompelen in 'pure nostalgie'.
Vandaag eens geen spuitjesverhalen maar iets compleet anders.
Aanstaande dinsdag om 18 uur (ja, op de verjaardag van Ruben die op uitvinderskamp is), heb ik een afspraak gemaakt bij Infraligne in Borsbeek.
Want het voorbije jaar heb ik ALLESMAAR DAN OOK ALLES geprobeerd om Ruben te doen verdikken en te doen groeien. Van verplicht veel bananen te laten eten tot Magnesium/zink/Vitamine B12 en B6 te laten innemen.
Wel, ik ben niet geslaagd in mijn missie, met zijn 21,5 kg. kan je echt niet spreken van een enorme gewichtstoename.
Wat is er echter wel gebeurd, Ruben is niet verdikt maar ikzelf jammer genoeg wel. Dus nu ga ik het over een hele andere boeg gooien, eens wat aandacht aan mijzelf schenken en ga ik proberen om de overtollige kilootjes weg te werken bij Infraligne. Dit is een manier van verantwoord en begeleid vermageren. Je krijgt voedingsadvies en je moet turnen in een infraroodcabine, wat ook nog eens goed is voor spieren en gewrichten.
En nu ga ik niet eten in functie van mijn zoon maar nu zal hij moeten eten in functie van mij. En wie weet krijgen we nu wel het omgekeerde effect, val ik af en komt hij bij. Wie weet... Dat zou pas fantastisch zijn.
In ieder geval, heb ik er echt zin in. En als ik voldoende vermagerd ben, dan ga ik proberen om te stoppen met roken.
Dit is geen belofte maar toch al wel een héél goed voornemen. Ik ben alvast fier op mijzelf !
Als klein meisje wou ik 'later als ik groot ben' verpleegster worden. Nu is het later... en komt mijn droom (noodgedwongen) toch een 'klein beetje' uit...
Wij hebben vandaag de nodige instructies achter de rug en we zijn een Genotonorm Pen 12 mg + naaldjes + naaldencontainer + koelrugzakje + koelbox en DE PRIKLES rijker. Een ervaring op zich.
Hierbij ook dank aan de hele, lieve, geduldige mevrouw van Pfizer want zo vanzelfsprekend is dit toch allemaal niet.
Eerlijk gezegd, blijf ik achter met wat gemengde gevoelens.
De uitleg van de Pen vond ik, eerlijk gezegd, toch niet zo eenvoudig (ben ook geen verpleegkundige, hé). Het moet allemaal zeer correct gebeuren. En vooraleer de Pen klaar is om aan het echte werk te kunnen beginnen, nl. het prikken, moet er wel het één en ander gebeuren.
De ampul met groeihormoon moet juist ingebracht worden (anders kan de ampul breken), het medicijn moet goed gemengd worden (er mogen geen klonters inzitten), de naald moet goed en rechtop zitten, er mag geen lucht in blijven zitten en de juiste dosering (1mg/per dag) moet ingesteld worden. HELP. Gelukkig kan je dan met deze Pen ongeveer 12 dagen prikken, dus die procedure moet niet iedere dag gebeuren. Oef. Want er komt geen thuisverpleegster, ik zal de verpleegster aan huis zijn. HELP. HELP. HELP !!!!!!!!!!!
Ondans dat ik als 'klein meisje' verpleegster wou worden en iedereen die binnenkwam in juiste verpleegstersoutfit met plezier een (speelgoed)spuitje gaf, besef ik nu maar al te goed dat verpleegster worden niet echt mijn roeping is, NEEN, dit is echt niets voor mij.
Na een zeer degelijke uitleg, hebben wij dit 3x mogen oefenen op het kussentje (dat trouwens heel dapper alle wankelende, bevende, beurten onderging). En ja, met het instructieboekje bij de hand zal dit ons hopelijk wel lukken, omdat het nu éénmaal moet. Maar ik kijk, enerzijds, niet uit naar de 1ste prikbeurt (13/07/2012) bij Ruben en anderzijds, ben ik zo blij met deze kans, vandaar toch wel mijn gemengde gevoelens bij dit nieuwe hoofdstuk in ons leven.
Ruben daarentegen, ziet het echt niet zitten. Omdat er vandaag met extra grote naald werd geoefend, lijkt dit ook nog eens dubbel zo eng. We gaan dus gewoonweg starten met de Magic verdovende zalf (Emla), totdat hij het wat gewoon is.
Ach, na verloop van tijd zullen we ook dit weer als vanzelfsprekend aanschouwen, maar nu is het toch best wel allemaal heel spannend en toch ook wel een beetje eng.
Ik ben blij dat ik het nu nog een weekje kan laten rusten. D-day is VRIJDAGavond 13 juli 2012. Want het groeihormoon moet iedere avond rond dezelfde tijd ingespoten worden. Het is het beste om hier een dagelijks ritueel van te maken (nu, de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik ons gezellig-samen-boek-lezen-voor-het-slapengaan gezelliger vind).
We gaan de natuur dus een beetje helpen. Volgens de mevrouw van Pfizer, mogen we toch al vrij snel resultaat verwachten. YES!!! Daarom niet persé in centimers, maar dan bijvoorbeeld wel in spiersterkte.
Mijne kleine, fijne woelewater gaat dus effectief groeien en steviger worden en ook 'groeien' in alle betekenissen van het woord en wat ik vooral heel fijn vond om te horen, hij gaat zich daardoor ook beter en zekerder in zijn vel voelen.
Ik ben dus hoopvol en zeer nieuwsgierig (en 'k ben al zo een curieuzeneus) en ja, toch ook een beetje bang.
Ik hou jullie met veel plezier op de hoogte.
Groetjes van de privé-verpleegster van Ruben.
PS 1: dikke mercie aan oma en vake, die ook mee de prikles hebben ondergaan en met verve geslaagd zijn in het examen en dat nog op pensioengerechtigde leeftijd - chapeau xxxxxxxxxxx
Morgen is het dan zover. De prikles. Aaaaarrrrrrrrrghhhhhhhhh.
Om 11 uur komt er iemand van Pfizer mij uitleggen hoe ik de spuitjes zal moeten geven en ze gaat hier niet vertrekken vooraleer ik het kan (hopelijk heeft ze veel geduld). Ik ben benieuwd of ik mijn verpleegstersdiploma zal halen (weer iets dat ik aan mijn curriculum vitae kan toevoegen, hé).
Morgen zal het wel allemaal nog wel redelijk meevallen want morgen ga ik oefenen op een 'kussen' + extra grote, zichtbare naald, zodat ik goed kan zien waar en hoe ik prik. En zeg nu zelf, oefenen op een kussen dat stilligt, dat niet reageert, dat superflink zal zijn, dat zal wel niet zo moeilijk zijn.
Iets helemaal anders, is het oefenen op mijn zoon. Als ik dan denk dat ik die spuit in die magere billekes van mijne Ruben moet prikken, dan begin ik het toch een beetje benauwd te krijgen. Als ik dan denk aan hoe hij zelf in ongelooflijke paniek zal zijn, inclusief de nodige traantjes en wat drama, dan zakt de moed me toch eventjes tot in mijn schoenen. Als ik dan denk dat we dit ALLE dagen zullen moeten doen, dan stel ik mij de vraag, aan welk hoofdstuk in ons leven zijn we nu weer aangekomen?
En Ruben, wel die ziet het zelf minder en minder zitten (waar is die stoere gast met zijn grote mond?). 'Mama, zonder die verdovende zalf, ga ik niet in mij laten prikken. No way.' (gelukkig moet ik de zalf nog maar enkel gaan halen bij de apotheker). En ik vrees een beetje dat hij het morgen na de prikles helemaal niet meer zal ziet zitten.
Dus vanavond op tijd naar dromenland, een land zonder spuitjes, zonder groeiproblemen, een land met veel zon en zee, een land waar enkel leuke dingen gebeuren .......... (daarom ga ik ook zooooooooooo graag slapen) zodat we er klaar voor zijn om de dag van morgen weer met volle moed tegemoet te kunnen treden en klaar te zijn om stoere, dappere peptalk te geven.
Vandaag geen doktersbezoeken, geen zorgen over spuitjes (hormonen liggen lekker fris in de ijskast tussen sausjes, barbecuevlees en heerlijke groentjes), geen huiswerk te maken of lessen te leren (de punten zijn binnen voor dit jaar!), neen, ons programma voor vandaag is gewoon genieten...ZALIG. Niets moet, alles mag!
De geluiden van 2 spelende, zéér fantasierijke kwajongens in de tuin (Ruben en zijn vriend Nemo, al vriendjes van in de kleuterklas), maken mij gewoonweg gelukkig.
Kijkend naar onze poes, Choumike, die lekker in het zonnetje al spinnend een dutje aan het doen is, zit ik heerlijk in het zonnetje een poging te doen om een boek te lezen (oh, wat is dat lang geleden) en ik geniet... Hun fantasierijke verhaal leidt me wat af van mijn boek (maar zelfs dat kan me vandaag niet schelen), dus ga ik (om al in de stemming te komen voor de BBQ van straks), een aperitiefje inschenken, me lekker in mijn ligzetel leggen, mijn oogjes even sluiten, me laten verwarmen door het zonnetje, en stiekem trachten het ongelooflijke fantasieverhaal wat te volgen. Niets mooier als 2 kinderen die dezelfde fantasie delen... Niets fijner als het zonnetje schijnt.
Om dan deze fijne namiddag te eindigen met een lekker barbecuetje met mensen die ik héél graag zie.
Summertime And the livin' is easy
Proost! Santé! Scholl! Ik ga er ééntje drinken op iedereen die ik graag zie en op al die lieve mensen die mee voor ons geduimd hebben en blijven duimen (dikke mercie).
Leuke Anekdotes: Hij had tegen een Turks klasgenootje gezegd: 'jij bent een homo'. Toen hij ruzie kreeg van zijn juf, zei hij: 'juffrouw, ik heb wel al die vieze woorden van hem geleerd, hé'.
) en sinds ik met dit blog begonnen ben, kan ik precies niet meer stoppen met schrijven. Ik ga zelfs mijn laptop meenemen op vakantie omdat ik voel dat ik nood heb aan schrijven. Of ik dit met jullie zal delen, zal afhangen van de wifi ter plekke.
) van de lieftallige assistentie van verpleegster oma en verpleger vake, die toch wel voor enige afleiding + morele steun konden zorgen.
is, dan vind hij het wel OK. Oef.
