Vanop ons terras met zicht op zee, krijgen de schrijfkriebels de overhand.

Wat een idyllisch plekje, hier in Bretagne.  Onze 1ste vakantieweek is voorbijgevlogen, wat wilt zeggen dat het een fijne week is geweest. We zijn op een terrassencamping in La-Forêt-Fouesnant en ons vakantiedomein ligt in een mooie baai.  Bijna iedere plek op de camping biedt zeezicht, alhoewel het eerder op een Italiaans meer lijkt.  Zo rustig, zo vredig, veel groen, hele kleine vogeltjes, ... leven als God in Frankrijk. 

Als je heel goed kijkt, het was ons eerst niet opgevallen, staat er aan de overkant van de baai een piepklein huisje.  Het was omdat er ‘s avonds een lichtje aanging, dat we het ontdekten, echt een beetje een spookhuisje tussen de bomen. Toen wij met ons lantaarntje zwaaiden, ging het licht aan en uit.  Het leek precies of ze gaven ons antwoord.  Of zou er iemand in nood zijn? Bij laag tij loopt de baai hier zo goed als leeg en kan je oversteken.  Toen we op een dag toch beslisten om een kijkje te gaan nemen (je weet nooit of er niet echt iemand in nood is) en we het laatste stukje moesten zwemmen, botsten we op een hele rotsformatie met als gevolg dat de onderkant van mijn voeten een schrammenschilderij is geworden (pijnlijk) en het dus wel heel duidelijk werd dat we om de één of andere reden de overkant niet ‘mochten’ bereiken. 
 Tja, dit piepklein spookhuisje heeft al tot heel wat verhalen geleid en als je van schrijven houdt, zou je hier een knap spookverhaal rond kunnen breien, ja, mijn schrijvershand draait op volle toeren. 

Ruben heeft deze week heel veel vrienden gehad, van de Nederlandse  nationaliteit (hup Holland hup) en heeft zich hier al super geamuseerd,  nerfgewerengevecht, met de walkie-talkie, in het zwembad van de glijbanen, op het strand, ...

Hij is jammer genoeg ook wel wat lastig en opstandig geweest.  De groeihormonen brengen toch wel wat teweeg.  En dan zit je toch wel weer met een dubbel gevoel, hé.  Is dit wel echt goed?
Maar als ik dan zie hoeveel groter die Nederlandse kinderen zijn, dan weet ik wel zeker dat ik de juiste beslissing heb gemaakt.  Zijn lichaam moet hier duidelijk aan wennen en misschien gaat het na verloop van tijd wel beter.  Dat hoop ik dan maar.  Want zo is het ook niet zo leuk en vooral energievretend voor de mama.

En is vakantie niet om uit te rusten?  En betekent vakantie ook niet vrij van zorgen zijn?  Ja toch! 

Ondanks dat ik deze week al genoten heb van zon, zee, marktjes, boeken, ... betrap ik mijzelf er op dat ik ook veel piekermomenten heb maar dat is waarschijnlijk de aard van het beestje.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Dus vanaf nu alle zorgen aan de kant en genieten, genieten, genieten.
Gedurende nog 2 weken genieten van ons mooie uitzicht en van het Bretoense leven.