en dagdagelijkse verhalen en beslommeringen uit ons leven
10-09-2012
Bye bye voetbal
De kogel is door de kerk. Ruben stopt met voetbal.
Dit weliswaar met gemengde gevoelens en toch wel met wat tranen. Voor Ruben was dit een hele, moeilijke beslissing. Op de vorige training had er een jongen tegen hem gezegd: jij bent gehandicapt (ja, kinderen zijn erg hard voor elkaar).
Wel, laat mij 1 ding héél duidelijk maken, Ruben is NIET gehandicapt, Ruben is klein EN fijn EN erg druk EN niet zo heel fysiek sterk maar voor de rest is hij een doodnormale tiener met doodnormale tienerkuren en met een gouden hartje.
Enfin, dit is nu niet de reden dat hij stopt, hij voelt gewoon zelf aan dat hij niet sterk genoeg is en dat hij niet mee zal kunnen met de andere ploegmaten en dat is nu éénmaal niet zo leuk.
Langs de ene kant ben ik opgelucht want 2 avonden in de week en zaterdag nog match is voor een alleenstaande mama toch wel wat veel en vorig jaar heb ik vaak vol frustratie aan de kant staan supporteren omdat ik ook zag wat ik zag, omdat hij volgens mij TE veel langs de kant stond maar langs de andere kant ben ik ook een beetje verdrietig omdat Ruben dit toch wel echt graag deed.
Zelf had hij het ontzettend moeilijk om de keuze te maken. Ik heb hem toen gezegd, weet je, als die groeispuitjes echt goed beginnen te werken en je groeit veel en je wordt veel sterker en je wilt dan nog steeds voetballen, dan kan dit nog altijd. Dat is een goed idee, mama, ik stop nu gewoon voor een tijdje. Dit idee klonk hem goed in de oren en dan was zijn beslissing ook niet zo definitief, hé.
Op de vraag: zouden ze mij missen? heb ik maar wijselijk geantwoord: dat denk ik wel maar ik ben er zeker van dat hij geen seconde gemist zal worden (of misschien door enkelen). En dat vind ik toch wel erg pijnlijk.
Enfin, einde voetbalcarrière en einde van dit blogverhaal over voetbal.
Aan de lieve, sympathieke mensen (o.a. Dirk, Eva, Hilde en Luc, Ilse, Ingrid, Katleen, trainers, ... ) die ik bij Nieuw Boechout heb leren kennen - ik zal de babbeltjes missen, het gaat jullie goed. Ik wens jullie en de kids het allerbeste toe en wie weet, zien we elkaar wel ergens weer...
Aan de ploegmaten van Ruben, doe het daar goed, hé, mannen! Geef er een lap op en maak vooral véél plezier. Jullie zijn knappe voetballers en Ruben zal jullie toch wel missen, hoor. We komen misschien nog wel eens supporteren!
De koude in de winter aan de rand van het voetbalveld ga ik ook niet missen. De vuile was en vuile voetbalshoes ga ik ook niet missen. Het A en B-verhaal ga ik ook niet missen. De minder sympathieke mensen die ik bij Nieuw Boechout heb leren kennen, ga ik ook niet missen.
Maar wat ik wel ga missen, is om mijn zoon vol enthousiasme over het voetbalveld te zien rennen en te genieten van wat hij aan het doen was, ook al was hij niet 'den beste (dat weet ik ook wel)', voor mij is en blijft hij de knapste voetballer ter wereld!
En wie weet... als Ruben nu een ongelooflijke groei- en krachtspurt krijgt, he'll be back! Sterker en groter als ooit ervoor!
BOE BOE BOE BOECHOUT!
Reacties op bericht (0)
Leuke Anekdotes: Hij had tegen een Turks klasgenootje gezegd: 'jij bent een homo'. Toen hij ruzie kreeg van zijn juf, zei hij: 'juffrouw, ik heb wel al die vieze woorden van hem geleerd, hé'.
