In st.-Louis nemen we een paar dagen rust om te bekomen van onze 'zelf gezochte' avonturen.

Het natuurgebied waarin we vertoeven is ongelooflijk prachtig. Duizenden krabben laten de stranden bewegen alsof het zand leeft. De meest vreemde vogels versieren de lucht met prachtige silhouetten, het is hier werkelijk ‘the birds (watchers) paradise’! Ook onze goede vriend Paul Thomas komt na een dag binnen vallen. Ik kijk de carburators na met de nodige perslucht, het probleem zit hem in de vlotters. Na enige tijd draait Esra weer als voorheen.

Wanneer we de dag nadien even naar st.-Louis rijden voor inkopen passeren we een politiecontrole. Ze doen ons stoppen en een zwarte persoonlijkheid met veel te dikke lippen komt naar ons toe gestapt met een: “ik ben de max” attitude! Met z’n  geuniformde borst fier vooruit eist hij in het onverstaanbaar Frans naar onze papieren. Gevoelsmatig neem ik de papierbundel uit m’n binnenzak en overhandig deze hem. Hij bekijkt aandachtig m’n groene kaart en vraagt naar m’n verzekering. Ik vertel hem ons grensverhaal met de Homer Simpson achtige douanier die ons verzekerde dat een extra verzekering en de carnet de pasage niet nodig was. Dom van me natuurlijk die man voor z’n woord te nemen, maar wat waren we toen blij dat we geen verzekering moesten betalen, met geld dat we trouwens toch niet hadden! Daar vreten we lekker nu de bonen van, want onze politieagent begint zich nu een beetje arrogant te gedragen. Hij neemt onze motor in beslag zolang we geen papieren kunnen laten zien! Dat manoeuvre beantwoord ik met de vraag of ik dan m’n papieren terug kan krijgen zodat ik op z’n minst een verzekering kan gaan afsluiten. Die krijg ik pas terug als ik hem 25€ geef! Ik zeg hem dat ik even naar de ambassade zal bellen om te vragen of ‘dat’ de normale zaken van doen zijn hier! Hij stormt op me af, geeft me de papieren terug en zegt stotterend dat het voor één keer goed is! Ik neem de papieren, laten de motor achter en gaan per taxi verder richting centrum st.-Louis op zoek naar een verzekeringsmaatschappij, die op een zondag een verzekering voor ons wil afsluiten. In Afrika is alles mogelijk en een halve dag later lopen we door de straten van st.-Louis in het fiere bezit van een motorverzekering!

Wanneer we de motor willen gaan afhalen kost het ons toch nog een goeie 10000cfa (15€) in het begin probeer ik het nog te weigeren, de politieagent wordt rood in het aangezicht en ons geschil begint onprettige vormen aan te nemen. De man z’n te dikke lippen zijn in het heetst van de strijd toch wel een echte handicap. Hij geraakt amper uit z’n woorden en struikelt voordurend over z’n lippen. Vlaamse scheldwoorden worden beantwoord door onverstaanbare dierlijke geluiden. Na lang onder handelen moeten de ‘toubabs’ (blanken) het onderspit delven. We betalen de 15€ smeergeld en rijden weer naar de zebrabar, waar Paul ons met een applaus toelacht, eerst een pint,… Stijn en Leigh die deze morgen zijn vertrokken richting Dakar, zijn ondertussen bij Fons en Kee aan de fles gearriveerd! Morgen vertrekken we met Paul naar Dakar.            

14-05-2006 om 00:00 geschreven door delle  

Nouackchot verlaten is weer een zware bevalling. Het is hier zo'n beetje de fabriek van de chaos, alle verkeersregels worden hier zowat genegeerd! Dat speelt ook een beetje in ons voordeel, daar we haltgebarende politie agenten gewoon voorbij kunnen rijden. Het is hier toch ook veel te warm voor hen, en zijn trouwens niet mobiel genoeg om ook maar iets te ondernemen. ''Go with the flow'' is het verkeersmoto hier, ze zijn het blijkbaar gewoon genegeerd te worden! Na enkele krampachtige manoeuvers begint de chaos te vervagen en
even later maakt het betonnen constructiedecor plaats voor het eindeloze zand en hoe meer we oostwaarts gaan hoe warmer het wordt, het landschap begint serieus te glooien en Esra krijgt het er een beetje moeilijk mee in de stijgende stukken en moet haar nu en dan flink de sporen geven! De hitte komt ons en de motor niet bepaald ten goede,... Het doods eskader van de droogte loopt hier hoog op, geregeld kondigt de geur van de dood het stoffelijk overschot van een droogte slachtoffer aan! Geiten, ezels, runderen en dromedarissen!
Jawel zelfs de schepen van de woestijn moeten er aan geloven! En telkens bij het passeren van een dromedaris kadaver controleer ik met droge keel in m'n spiegels of onze watervoorraad nog aanwezig is achterop,...
Hier moet zelfs het asfalt er aan geloven, het barst open van de droogte en de hitte doet het vervolgens omhoog krullen. Flinke happen uit het wegdek doet de concentratie verhogen en de snelheid dalen. De uiterste waakzaamheid en de warmte van een 45 graden doen m'n handen klammig rond het stuur klemmen, wat het er niet bepaald gemakelijker op maakt!
Na enige tijd verdampt de hitte m'n concentratie en belanden we in een gat van de weg, m'n achterband loopt in een mum van tijd leeg en gaan glibberend aan kant,...
Fuck man, 45 graden, in de middel of nowhere, (eigenlijk veel) te kleine bandijzers, een fietspomp, geen spriet schaduw,één liter lauw water en een kadaver als enige toeschouwer!
Ik begin er maar gelijk aan, kleren uit en bagage eraf. De 3 bouten van het achterwiel zijn gloeiend heet evenals de band ijzers die ondertussen al 5 min in de zon liggen. Nadat ik de band van het wiel heb gepord bekijken we de binnenband en een 4cm gapende snede kijkt ons beteuterd aan. Gelukkig heb ik nog een geplakte binnenband bij, die is heel snel uit de koffer gehaald en op het wiel gelegd!  

De gloeiend hete pomp wordt op het ventiel gezet, een zweterig en klamme moment breekt aan om de band van lucht te voorzien. Enkele emmers zweet later rijden we vrij en vrolijk verder in de richting van Aleg, maar een goede 10-tal km’s verder begint Esra weer te slingeren en moeten we weer van de weg af met een lekke band en kan het hete gerotzooi weer helemaal overnieuw beginnen! Om de een of andere reden begint de lijm van de pats telkens weer te lossen, ik begin zelfs even aan m’n kunnen te twijfelen. We komen later te weten dat m’n hier een speciaal hitte bestendige lijm gebruikt. En om een lang verhaal kort te maken mochten we dit banden plak ritueel tot vervelens toe vijfmaal herhalen! Plakken, zo ver mogelijk rijden, plakken, zo ver mogelijk rijden,… tot m’n pats op waren! De nacht begint te vallen en we zijn nu gedwongen de weinige grote vrachtwagens die passeren te doen stoppen met onze zwaaiende zaklampen. Zij hebben grote compresoren waarmee we onze band extra vol kunnen pompen en zo mondjesmaat weer verder kunnen. Tot er geen meer passeren, Aleg  gaan we niet meer halen en we overnachten aan de kant van de weg. We hopen morgen een taxi te kunnen nemen naar Aleg,…

En zo zitten we s’anderdaags met achterwiel op schoot in de taxi richting Aleg. Daar aan gekomen gaan we opzoek naar een ’bandencentrale’ die wel goede lijm hebben en een bank om ons geld te wisselen. Maar Aleg is in werkelijkheid veel kleiner en onderontwikkeld dan het in m’n  ergste nachtmerrie zou geweest zijn! Er is namelijk maar één Western Union en die verteld ons dat ze geen Dollars meer wisselen,… we proberen zelfs de zwarte markt, maar ook hier tevergeefs. Het ziet er naar uit dat we een beetje vast zitten hier. We moeten onze band nog betalen, eten en water inkopen voor de dag door te komen en we hebben net genoeg benzine om de grens te halen. Dan valt m’n radeloos oog op een postkantoor, je weet maar nooit en we gaan erop af! Een zeer rustig en bescheiden persoonlijkheid stelt zich voor als hoofd van de post en laat ons binnen. Na ons probleem te hebben uitgelegd wandelen we met 10000um (een goede 30eur) weer buiten. Op voorwaarde dat we het per post weer opsturen van zodra we in Bogué (net voor de grens van Senegal) aankomen. Hij is er zeker van dat we daar onze Dollars wel kunnen omwisselen. We wuiven het Mauritaanse unicum een zeer dankbare gedag en begeven ons richting Esra. Een goed uur later bevinden we ons eindelijk op de weg richting Bogué met een band die weliswaar hard blijft, maar halverwege toch weer de pech krijgen dat Esra op één cilinder begint te rijden. Het mag  dan wel slecht zijn voor het moterblok, de hitte doet me dit probleem negeren en op één cilinder arriveren we in Bogué, dat grenst aan de Senegal rivier. Maar wanneer we ons informeren naar een veerpont, vertellen ze ons doodleuk dat hier geen overzet meer is! We zouden terug moeten naar Rosso, met andere woorden; “heel de weg terug naar Nouachot en dan zuid-waarts richting Rosso! Geen haar op m’n hoofd dat daar aan denkt en we blijven zoeken naar een overzet. Tot we een visser vinden die ons met z’n piroquet voor onze resterende 7500um met motor en al wil overzetten naar Senegal. Probleem is dat we nu wel geen geld meer hebben om Esra te voorzien van benzine daar we ook hier onze Dollars niet kunnen wisselen bij bank noch zwarte markt, sinds de oorlog in Irak. En de islamitische republiek begint hier eventjes sterk te ruiken naar de geur van een boycot,… Maar onze visser verzekert ons dat we over het water gemakkelijk onze Dollars kunnen wisselen en er ook benzine te verkrijgen is. Esra wordt met man en macht in de pirroquet getild en even later er ook weer op dezelfde hachelijke wijze op het Sengalese land gezet. De grens overgang is hier van onbelangrijke orde en de op Homer Simpson gelijkende douanier –zowel uiterlijk als geestelijk- maar dan in’t zwart, controleert zeer nauwkeurig onze paspoorten! Van een carnet-de pasage heeft hij nog nooit gehoord en ook een verzekering voor Senegal is niet meer van de orde,… “komt mooi uit,” denk ik bij mezelf we hebben toch geen geld meer. Op m’n vraag waar we hier het dichtstbijzijnde water kunnen kopen en benzine kunnen tanken, wijst hij naar de overkant van de rivier. Of een goede 80km door een doolhof van pistes door de brousse richting Ndioum aan Senegalese zijde, hij raad het ons af zonder gids te doen. Ik heb trouwens toch niet genoeg benzine om die afstand afteleggen. Die Mauritaanse rotzak heeft ons erin geluisd! Nu staan we hier zonder geld, benzine en water. De romantische kleur van onze reis begint serieus te vervagen en de staalharde realiteit komt eronder tevoorschijn dat we ons in een verschrikkelijk web hebben verwikkeld waar we niet uitgeraken! Bij deze gedachte krijgt Nina –die al 2 dagen niet gegeten heeft- het een beetje moeilijk, daar komt dan nog eens de bakkende hitte bij. Ze voelt zich wegdraaien en wriemelt zich vlug in de koelte van het lemen douaniers hutje en legt zich op het bed van de douanier. Die kijkt haar verwart aan en vind niet direct de woorden om het haar te verbieden. We leggen hem ons probleem uit, en een droge “dommage” van zijn kant uit, klinkt door de hopeloze atmosfeer van het hutje. Hij slaat de laatste stempel in ons paspoort en dwingt ons 5000cfa te betalen voor bewezen diensten,… dit slaat alles! We vertellen hem dat de Dollar zeer goed staat en geven hem enkele 1 Dollar biljetten, ik hoop dat hij ze nooit gewisseld krijgt! Even overweeg ik Nina te verkopen ;-)  of in het slechtste geval de motor, maar gelukkig kunnen we een selectie maken uit onze bagage van wat we niet echt meer nodig hebben en verkopen voor enkele cfa’s. We laten ons met dat geld gidsen naar het dichtst bijzijnde dorp, Démet. Een stoffige piste leidt ons naar het nog stoffigere dorp, waar de lokals meer 'Woluf' spreken dan wat dan ook anders. We mogen er overnachten op een plat dak van een soort hut. Ik controleer onder het nieuwsgierige oog van een heel dorp even waar het probleem van Esra zich zou kunnen bevinden. Schut de luchtfilter uit en kijk de carburators na maar dat biedt weinig soelaas. Ik heb eigenlijk perslucht nodig om alles eens goed uit te blazen daar de rechter carburator geen benzine krijgt, maar daarvoor is het hier een beetje te primitief,… Nina filtert water voor morgen -ze gaan ons gidsen uit het ellendige web hier- terwijl ik lig te mijmeren over het feit dat ook wel eens het membraam van de carburator gescheurd kan zijn, wat heel vervelend zou zijn. Gelukkig heb ik een houtbewerkings opleiding genoten en kan die gedachte wel eens volledig fout zijn. Ik hoop in iedergeval morgen in Ndioum benzine en perslucht te vinden. Maar nu roept ons bed, we zijn doodop en de nachtelijke geluiden van de brousse beginnen te ontwaken!   

Het is zalig samen met de brousse te ontwaken, langzaam ontstaan er vreemde geluiden vanuit alle hoeken. Prachtige vogelsoorten komen nieuwsgierig een kijkje nemen op het terras en vliegen weer op. Zwermen met ontelbare vogels komen scheerlings met veel gesuis overvliegen, op weg naar een zekere bestemming, op zoek naar voedsel. Het doet me er aan herinneren dat wij ook aan het werk moeten! Ik hoorde vannacht een vrachtwagen binnen rijden en ga eens horen of we daar niet met mee kunnen rijden, dan moet ik in iedergeval niet die ene cilinder overbelasten. Maar ik hoef het niet te vragen, ze komen het zelf al voorstellen of we niet met hen willen meerijden? Tegen betaling natuurlijk,…Deze kans mogen we niet laten gaan, midden in de brousse met een half defecte motor en een vrachtwagen voor handen die ons hieruit kan halen, zou dom zijn het te weigeren. De motor wordt weer opgetild met man en macht, even later staat Esra goed en wel stevig vast gesjord op de vrachtwagen. We bedanken de dorpelingen voor hun diensten  -gaven ze nog wat van onze Dollars die hopelijk wel kunnen wisselen- die ons allen staan uit te zwaaien in het stof van de weg rijdende vrachtwagen. Dat zelfde stof  waait op haar beurt langst alle kieren en spleten de cabine van de vrachtwagen binnen. De chauffeur werkt zich te pletter achter het gigantische stuur zonder servo met ¾ speling op de as. Ook de Mercedes motor werkt tot op het bot en blaast z’n hete lucht tegen onze voeten en enkels. De gebarsten voorruit hangt met tape en stickers aan elkaar en duidt op een zwaar bestaan. Inderdaad al gauw worden we met regelmaat uit onze zetels gelicht , waarop vervolgens de vering ten einde knalt. We moeten zelfs even stoppen om een afgebroken stuk van de cabine weer op te laden. En zo hobbelen we door het prachtige gebied van de Senegal rivier, tussen dorpen en termieten heuvels. Opschrikkende vogelzwermen omringen de vrachtwagen wanneer we te dicht in de buurt komen en landen vervolgens weer keurig achter ons alsof we er nooit geweest zijn. Het lijkt wel de Kalmthoutse heide, maar dan in het 1000-voud en zonder brousse wachters . We worden nog 2x over een zijarm van de Senegal-rivier gezet via een pont -aan gedreven door men-power- alvorens we in Ndioum arriveren. Ndioum waarvan ik iets meer beschaving verwacht had, is niet meer dan een asfaltweg geflankeerd langst beide kanten door paletten en golfplaten, die moeten doorgaan voor ‘dorp.’ Later blijkt ook dat het hier onmogelijk is te tanken of geld wisselen. Hieruit leer ik dat de lokals  evenveel van de streek weten als een verdwaald tourist! Het ziet er naar uit dat we nog steeds niet kunnen eten drinken of tanken. Ondanks het ene feit dat ik met Esra een overeenkomst heb, haar tot in Dakar te brengen wat er ook gebeurt. Moet ik weer afzien van het feit en overwegen haar te verkopen om uit deze miserie te geraken! We zijn gedwongen onze Dollars zwaar onder de prijs te verkopen,…Het is onze enige redding, daarmee kunnen we in al de chaos een vrachtwagen die ons voor 20000cfa naar St. Louis wil brengen. Met het resterende geld kunnen we wat eten en drinken kopen voor onderweg. Dan maakt zich uit de menigte een lang, smal figuur los. Wendt zich tot ons en verteld dat hij de baas is van de vrachtwagens hier, en dat we hem nog moeten betalen van de vorige rit vanuit Démet naar hier. Ze ruiken overal geld en proberen maar,...Nina krijgt het zwaar op haar heupen -ze heeft al een hele poos niet gegeten en is doodmoe- ze roept zo hard dat al het geroezemoes tussen de 'woluf' mompelende chauffeurs doodstil wordt en allen de achterkanten van haar stembanden aanschouwen. In een mum van tijd wordt de motor van de ene vrachtwagen in de andere over geladen en we hoeven plots niets meer te betalen voor de eerste vrachtwagen! Ze hebben waarschijnlijk al genoeg verdiend aan ons,...  We stappen op de vrachtwagen die beladen is met Esra, zakken ajuin en aardapelen, een hoop lokals die slapend op die zakken meereizen, Nina en ik. De rit is  broeiend heet, gelukkig is de zijdeur van de bak er ooit afgebroken wat ons enige verfrissing geeft. Het mag dan wel heet en oncomfortabel zijn, we zijn blij dat we zijn ontsnapt uit het web, dat we onderweg zijn naar het milde zeeklimaat van St. Louis en de beschaving. 
triomfantelijk bekijken we het Senegalese landschap door het gat van de afgebroken deur. We zijn dezer dagen meer dan eens tot  het besef gekomen dat we zijn groot gebracht in de schoot van de luxe, het geld gebrek en de armoede heeft ons wel degelijk in het gezicht geslagen. Ik wou Mauritanie nog een kans geven om m'n sympatie te winnen, maar het is eigenlijk net andersom uitgedraaid Mauritanie heeft mij nog een kans gegeven.   Even later komen we in St.Louis aan nemen afscheid van onze medereizigers tuigen Esra op en zetten op één cilinder koers naar de 'Zebrabar' zie: http://come.to/zebrabar daar hebben we met Stijn en Leigh (het meisje van Australie dat we in Mauritanie leerde kennen) af gesproken. En daar gaan we een zeer begeerde wens in vervulling brengen,... namelijk een frisse pint drinken! 

12-05-2006 om 00:00 geschreven door delle  

We proberen weer vroeg te vertrekken,... we slaan extra benzine in en water en zetten koers richting nouackchott. Maar Nouadhibou verlaten is een ware ontsnapping, groot lichten op, dubbele pinkers en de duim permanent bij de claxonne knop om op tijd van je paretten te kunnen geven!
Stijn ondergaat hetzelfde op zoek naar een taxi, we hebben afgesproken in 'Auberge Menata' te Nouackchott!
Je houdt het niet voor mogelijk wat je hier allemaal op de baan vindt, de stad is ronduit vuil en vettig alles wat je bij ons op een stortbelt vindt zie je hier rondrijden of frequent gebruikt worden! Geen enkele auto is in orde en je voelt je uiterst kwetsbaar tussen dit verkeer op een motortje met als enige bescherming een lederen broek! Je wordt langs rechts en links ingehaald door rijdende obstakels die bij ons op een verlaten autokerkhof  zelfs moeilijk te vinden zijn, en dan het liefst nog overladen met onbruikbare rotzooi! De bevalling is zwaar maar de weeen komen bedichter opeen en na enige tijd is het water gebroken en persen we ons uit de nauwe stinkende foef van het schiereiland Nouadhibou!
en opeens staan we in 'the middel of nowhere' voor ons een zandbak waar ik als kind altijd al van droomde, jammer dat m'n spade wat ver te zoeken is,...We laten de verstoorde mierennest achter ons en zetten koers richting Nouackchott over een splintenieuwe asfalt weg die sinds vorig jaar pas de 2 grootste steden van Mauritanie met elkaar verbond. In de verte zien we een lange wolk stof ontsnappen vanuit het zanderige landschap en evenlater paseren we de langste goederen trein ter wereld die pendelt tussen de ijzererts mijnen van Atar en de de haven van Naoudhibou.
De hitte laat de aroma's van het verse asfalt onze geurklieren strelen en al gauw wordt de hitte ondraaglijk, de horizon wordt één grote luchtspiegeling. Het geeft een bizar effect, het lijkt wel of we op een gigantische ronde schijf rijden die ons constant voor blijft!
Ik voel me in een abstract schilderij genaamd; "Highway to hell" persoonlijk ondertekend door de bokkepoot van de duivel!
Hier is werkelijk niets, alleen zand en een smalle kleverige strook asfalt die af en toe wordt bedekt door een verradelijk laagje zand!
In een nog abstracter wegrestaurant houden we even halt. Het etablissement bestaat uit de typische Mauritaanse bouwstijl, namelijk open geslepen olievaten en palettenhout. Ze bieden me er enkele streek gebonden gerechten aan -weinig groenten dus- ik laat de ongevilde geitenpoot liggen voor de volgende klant en geef de voorkeur aan de schaal rijst met geitenmagen, Nina heeft er niet zoveel zin in en past deze maaltijd! 
Het eerste stukje maag gaat via hele lange tanden door m'n keel,... maar het bevalt me wel en lepel de schaal in een mum van tijd naar binnen, misschien van daar dat later op de dag, de vaste substantie in de wc-pot ver te zoeken was!
Na verloop van tijd begint de  woeste oceaan wind weer te beuken op het Afrikaanse continent en het motortje dat er over rijdt! De wind neemt vanaf de branding al het zand mee en blaast het keurig over het wegdek. We moeten uiterst links aanhouden daar het zand het linker rijgedeelte heeft ingenomen, de wind doet ons weer hevig overhellen. De wind giert en fluit door m'n helm! Zo hevig dat het, het geluid van de ronkende motor en z'n ratelende kleppen overtreft, Nina stopt met zingen en klampt zich stevig vast! Er komen 100 km van pure concentratie aan!
Anderhalf uur later bereiken we 'Auberge Menata' waar Stijn petanque speelt met wat bezoekers en lokals.
We zitten door onze voorraden benzine en water heen, onze keel kleeft tegen ons gehemelte en een frisse pint zou welkom zijn. Maar ja ook in deze stinkende stad zal het een ware zoektocht zijn naar een druppel alchohol!
We worden warm ontvangen in de (Franse) auberge en leggen ons te slapen in een tent van de 'Tekna' nomaden.
Het zand heeft weer gekropen waar het niet gaan kan, de koffers zijn er van vergeven en het lijkt zelfs of  het tussen m'n nekwervels zit, we zijn uitgeput en besluiten om hier enkele dagen uit te rusten,... 

08-05-2006 om 00:00 geschreven door delle  

Nadat Stijn een koper heeft gevonden die 7000dh voor de xt -annex heel de zooi die hij nu niet meer nodig heeft- wil geven, gaan we terug naar de camping! Daar ontmoeten we Gert Duson, de befaamde man die met een deux chevaux'ke van Belgie naar Zuid-Afrika reed!
Zie: 'Een vreemde eend in Afrika' www.touareg-trail.be
Hij gaf ons vele tips over Mauritanie en Senegal, we hebben ondertussen al ondervonden dat hij een echte Afrika kenner is en we hebben waarschijnlijk nu dezelfde mening over Mauritanie!

6 Mei: We nemen afscheid van de xt 600 en even later ook van Stijn. Die gaat per taxi naar de grens waar we hebben afgesproken.
We weten nog niet wat het zal geven, want normaal moet je met hetzelfde voertuig Marokko verlaten als dat je bent binnengekomen!
Het convooi is sinds 2002 afgeschaft, da's een hele meevaller, want die boeffers deden er naar't schijnt drie dagen over om naar Nouadhibou af te zakken! (klopt dat? paul en christel)
We hebben geluk want we hebben een stevige wind mee en halen al gauw een rotvaart door weinig gas te moeten geven, lekker goedkoop! 
Het wegdek is goed en de eenzaamheid is ons enige gezelschap, we maken gebruik van deze situatie om even aan sahara-sex te doen,...
wel wat veel wind en zand tussen ons reet!
We passeren de laatste Marokkaanse benzine pomp waar ik Esra -en de jerry can die ik van Stijn z'n xt geerft heb- nog eens extra vol doe, want morgen kost de benzine het dubbele van hier!
Een kleine 50 km voor de grens staat een Nissan Patrol aan de kant van de weg, we stoppen even en drie gehoofddoekte mannen stappen uit waarvan er één gelijk in het zand begint te bidden, de andere 2 komen op ons af.
De meest guitige van de twee stelt zich voor als 'El Mami Ahl Ahmed Brahim'
de 1ste Vice Président du Conseil Municipal de Dakhla Parlementaire! Da's andere koek hé, dan komt ge al eens iemand tegen in de Sahara en dan is't zo ene! Hij stelt ons voor om de nacht door te brengen een paar duinen verderop waar hij z'n tenten kampement heeft bij z'n kudde 400 dromedarissen. Waarom hebben we in godsnaam met Stijn afgesroken aan de grens! We moeten het schitterende aanbod laten gaan en voortmaken want om 19 uur sluit de grens!
Even later arriveren we aan de Marokkaanse grens, Stijn een half uurtje later! De bureaucratie doet ook hier z'n werk (zonder computers) en we mogen de 10 km brede strook niemandsland betreden. Hier houdt alles op, te bestaan. Dit stukje ruwe aarde is werkelijk van niemand, geen autoriteiten, geen eigendommen enkel landmijnen die nu en dan door de wind worden blootgelegd en even later weer keurig worden ondergedekt door een fijn laagje zand!   Zeker niet van de weg gaan! Vorig jaar nog, blies een Engelse vrouw zichzelf op samen met haar 4x4! De avond valt langzaam over het winderige landgoed van het niets en geeft een extra lugubere dimensie aan het landschap! Moet het ons nu natuurlijk overkomen om een lekke band te rijden! Plots komt uit het niets een Mercedes 300D aangehobbeld, mannen met lange blauwe gewaden 'boubous', die door de wind bijna van hun lijf waaien komen ons te hulp! Nadat de band is gerepareerd laten we ons gidsen door het stukje niemandsland.
De nutsvoorzieningen aan de Mauritaanse kant zijn van iets mindere kwaliteit. Bij kaarslicht wordt in het door felle wind rammelende kot de nodige formaliteiten ingevuld. Ze bekijken de paspoorten met meer verbazing dan argwaan en laten me het papierwerk zelf invullen. De geur van een pruttelend stoofpotje doet doe m'n maag snakken naar een heerlijk stukje lamsbout of iets gelijksaardig, maar helaas het is niet voor ons bestemd,...Stijn is intussen ook aangekomen bij de grenscontrole.
De blauwgewaade mannen stellen voor, voor onze eigen veiligheid, ons te laten gidsen naar Nouadhibou. Er ligt veel zand op de weg en zullen me met hun dubbele pinkers verwittigen! De motor wordt afgeladen en Stijn en Nina stappen in de Mercedes en omstreeks 20 uur rijden we onder de Mauritaanse sterrenhemel richting 'Aubèrge Sahara', waar we goed worden onthaald.

 

06-05-2006 om 00:00 geschreven door delle  

05-05-2006 om 00:00 geschreven door delle  

Het helse lawaai van een klopboormachine openend de dag, terwijl ik in m'n bed lig naast Nina vakantie te houden, zijn andere mensen aan het werken, zalig toch? We vertrekken vroeg want we hebben heel wat kilometers voor de deur staan. Meer dan 1000 en dat willen we in 2dagen doen, we weten niet echt hoe de staat van de wegen zijn dus het kan nog wat tegen vallen? Er schijnt ook heel veel wind te staan,...
Voorbij Tiznit groeit er zo weinig dat de geiten gedwongen worden in de in de bomen grazen, grappig zicht. Een kronkelig bergweggetje brengt ons naar een gigantische vlakte en al gauw laten we het laatste groen achter ons.
We naderen Tan-Tan geplaagd door 'dust devils' die het zand als naalden prikken op handen en gezicht lanseren! Tan Tan is de poort van de Sahara en al gauw komen we in een gigantische leegte terecht, het zand bedekt hier en daar de weg! Uitkijken geblazen het doet vies wanneer je met hoge snelheid op zo'n zandplaat terecht komt, en je ziet ze pas heel laat!
Plastiek zakjes die gevangen worden in door dorre struikjes, niet hoger dan een halve meter, zijn de enige aanwijzing dat je in de buurt komt van een dorpje. Het zand stuift onder de banden op en komt recht in uw bakkes terrecht als je je niet goed opstelt tenopzichte van uw voorganger en zeker wanneer je zwaar vrachtverkeer moet inhalen! Gelukkig is er niet veel verkeer,...
Een krachtige westenwind doet je overhellen naar rechts zonder dat je een bocht neemt.
Ik voel me zo'n beetje als Han die samen met Luke Skywalker op zoek is naar princes Leala (Nina in mijn geval) op de zandplaneet, in een van die episodes weet je wel.
In ieder geval, m'n zwakte voor de Sahara en alles wat er rond hangt en er in leeft, wint hier serieus terrein!
We passeren de zoutvlakten in Fah, de Spaanse Sahara is in handbereik en komen zo in 'Laayoune' terecht! Een stad waar de Spanjaarden destijds hun stempel hebben gezet, de mensen spreken er nog Spaans en jawel, er staat zelfs een kathedraal tussen de moskees! 
Hier gaan we de nacht in,...

DAKHLA: Vandaag was het weer een hoogdag, we hebben drie struiken tegen gekomen, vijf autowrakken, één drommedaris, passeerden een platgereden schorpioen die dacht dat ze nog aan het oversteken was, kwamen een halve mercedes/8 tegen -onze enige tegenligger van de dag- en we hebben twee flauwe bochten gehad op 550 km,... kei leuk!?
Neenee, niets is minder waar, de Westelijke Sahara is heel boeiend en de kustweg is prachtig! Her en der ligt de kust bezaaid met gestrandde schepen. Ze liggen daar prachtig orange-rood te wezen in de branding van de zee, aangevreten door de tand des tijds en het zoute zeewater.
Het lijkt wel of ze zijn vastgeroest op het strand, ze zijn na al die tijd een onderdeel van het milieu geworden, alsof ze er altijd hebben gelegen, alsof ze er door God in eigen persoon daar zijn weggelegd!
Een regenbui voorheen heeft de weinige flora die er is doen openbloeien en brengt hier en daar kleur in het egale landschap!
Ondertussen is de kleur uit Stijn ze'n motor verdwenen, hij begint nu wel hele ongwone geluiden te produceren,... zo ongewoon dat zelfs een 'middeleeuwse bard' het als niet 'bijster gezond' zou definieren! De xt begint op een oude koffiemolen te gelijken, die op z'n laatste werkdag stalen bonen moet malen!
Ik heb er geen goed oog in, (of moet ik oor zeggen?) en stel voor om terug naar Laayoune te rijden en hem daar eens deftig na te kijken, maar Stijn wil persé verder,...
En de oude molen heeft z'n bonen gemalen, we hebben Dakhla gehaald zonder brokken! Morgen kijken we de xt is effe grondig na.

BESLAM'A  
 

03-05-2006 om 00:00 geschreven door delle  

01-05-2006 om 00:00 geschreven door delle  

Het nam welgeteld vijf uren in beslag om de cilinders te demonteren en de vier kleine o-ringen over de tapeinden te plaatsen! 
Het einige wat me nu nog zorgen baart is dat ik het links onderste tapeinde van m'n linker cilinder niet volledig op moment heb gekregen.
Ik heb zo'n flauw vermoeden dat weer de draad in het carterblok aan het lossen is net zoals voorheen! We zullen wel zien ben het sleutelen nu wel beu aan het worden.
We besuiten om het convooi van vrijdag te nemen en een dag langer in Essaouira te blijven.

 Op 29April opent stijn de morgen met de woorden: "Ik heb nog eens zin in een koppel tieten!"
Nina en ik stellen die van haar voor, hij vond ze wel mooi, maar het moesten Marokkaanse zijn ;-)
Die dag zijn we samen met z'n drieen nog naar het strand vertrokken, maar zijn zonder Stijn weergekeerd,...
Hij heeft die nacht ook niet in het hotel geslapen,...Het zijn uiteindelijk Amerikaans-Joodse borsten geworden, en van horen zeggen waren het hele mooie! Voor diegene die geinteresseerd zijn in de Stijn z'n nieuwe vlam kan naar haar web-site gaan kijken, www.taliafrenkel.com het is werkelijk de moeite die griet kan wel iets, op gebied van fotografie dan toch, de rest moet je maar aan Stijn vragen;-)
In iedergeval is voor sommige mensen Essaouira het 'Parijs' van Marokko!

30 April: De medina ontwaakt en doet op haar beurt ook ons ontwaken, het kabaal van roepende verkopers is nu echt niet meer te houden!
Nina en ik maken ons klaar voor het vertrek naar Agadir, we gunnen Stijn nog een extra dag samen met Talia in Essaouira. We spreken op 1 Mei af in Tiznit, zo heeft die jongen een 'carte blance' om wat schade in te halen! 't Zal er gaan stuiven!
Wij gaan nog effe goeiedag zeggen tegen de gyvo's, waar we weer warm worden onthaald en rijden half 'tipsy' Essaouira buiten richting Agadir!

30-04-2006 om 00:00 geschreven door delle  

Esra rijdt nog steeds uitstekend wanneer we de 'rode stad' verlaten richting Marrakech, ik zou zelfs geloven dat er meer pit inzit dan voorheen. Ook hier is de natuur weer prachtig, ze is getooid met vooral rode en groene kleuren en even later komt er het knal blauw van een gigantisch stuwmeer bij! We volgen al 2 dagen een groene strook die diagonaal door Marokko loopt! Na verloop van tijd komen we aan de voet van het Atlas gebergte en die flankeert ons tot in 'Beni-Mellal' daar draait de weg in de richting van Marrakech en brengt de totale verandering van het landschap met zich mee. Van de ene bocht in de andere zitten we plotseling in een dorre prairie-achtige woestijn. De verradelijke bochten maken nu plaats voor een ellenlange rechte baan in een okerkleurig vlak landschap! Blijkbaar niet alleen onze route maar ook de fauna en flora hebben een bocht van bijna 180 graden ondergaan!

In Marrakech koffie drinken en eten, het is er verschrikkelijk heet en laten de hitte even passeren voor we de oase van Marrakech achter ons laten. Doch wanneer we in de richting van Essaouira verder rijden blijft de hitte bedrukkend hangen en de lange saaie baan maakt het er niet aangenamer op. Zelfs het schapenvel op ons doorgezeten zadel begint z'n nut te verliezen en ik moet geregeld op de pedalen staan om voor een billen massage te smeken bij Nina achterop,...
De zon verwarmt de hele aarde en alles wat er zich op begeeft, het zweet kleeft de kleren aan onze huid. De hete lucht die van de gekoelde cilinders komt verwarmt nog eens extra m'n voeten alsof het nog niet heet genoeg is,...

Maar na enkele uren komt er een zachte koele bries over het het land, we naderen 'Essaouira' en z'n milde zeeklimaat! Het wordt frisser en frisser, zelfs zo fris dat ik de ritssluiting van m'n jas weer optrek. De frisse wind komt ten goede voor mens en machine, net op tijd want ik stond op het punt uit m'n lederen broek te drijven!
De frisse zeelucht brengt niet alleen verfrissing maar ook de melange van verse vis en kruiden met zich mee en begin spontaan te watertanden naar een tagine met vis en gestoofde groenten! De vegetatie begint weer langzaam te veranderen in allerlei groenige kleuren en al snel komt achter de hoek de blauwe oceaan piepen met z'n witte schuimkoppen.
En even slik ik m'n droge keel met de gedachte: "Daar moet ik straks over met een rollende fles!;)"
Maar m'n affreuze gedachte wordt alweer snel verdrongen door de schoonheid van de Essaouira,...
De prachtig witte huizen met blauwe slagluiken en deuren, doen je meteen aan griekenland denken en verder hangt er een heel aparte sfeer!
Dat zou een beetje te maken hebben met de vele artiesten die er komen uitblazen na een zware tour of die er net wat inspiratie komen opdoen voor een film of plaat. Jimmy Hendrix en Cat Stevens zouden er in de jaren zestig een hippy gemeenschap hebben aangertrokken,...

We komen er ook Duitse gs-rijders tegen van het Zwarte Woud; Bernt, Peter en Jutta die zorgen er meteen ook voor dat we enkele dagen langer in Essaouira moeten blijven! Omdat ik hen m'n motor problemen van in Guercif had uitgelegd! Peter vertelde me dat die kleine o-ringen op de tapeinden van groot belang waren voor de olie-circulatie! Als ik ze niet terug monteer zouden m'n lagerschalen er weer aan moeten geloven! Vlak voor onze Duitsers weer vertrekken geeft Peter me z'n voelmaten setje, vloeibare pakking en een flinke dosis succes mee!
Dat wordt dus een dag extra blijven en nog maar eens een operatie bij Esra, de cilinders moeten voor de zoveelste keer weer verwijderd worden! Net nu de motor zo goed bolde! Ik begin het stilaan beu te worden, heb ondertussen al meer 'onder' de motor gelegen dan 'erop' gezeten! Ik verlang naar de 'fregelgrot' maar heb geen keuze, en ga op zoek naar een garage waar we gereedschap mogen gebruiken.
En zo komen we op de één of andere manier bij 'Guy Bellinkx' en 'Ivo Grammet' terecht! Twee wel héél bijzonder dikke vrienden, ze wonen samen al dertig jaar in Essaouira en runnen de riad 'GYVO' www.riadgyvo.com In z'n vrije tijd vangt Guy straatkinderen op in Essaouira. www.essaouira-darna.com en Ivo verzamelt artisanale kunst voorwerpen van over de hele wereld en organiseert tentoonstellingen. Momenteel heeft hij er eentje lopen in Antwerpen op de Suikerrui met Marokkaanse kunst. www.symbiose-ic.net (allen daarheen, 't schijnt de moeite te zijn) We worden er ontvangen als kind aan huis en sturen ons naar de beste mechanicien van Essaouira, waar we zonder problemen het gereedschap van zouden mogen gebruiken,...
Allez, ik zal er dan maar eens aan beginnen, tot later,...

28-04-2006 om 00:00 geschreven door delle  

27-04-2006 om 00:00 geschreven door delle  

19-04-2006 om 00:00 geschreven door delle  

Een paar dagen geleden waren we in Guercif aangekomen, met de intensie ons begeerde pakketje af te halen op de post. Maar daar kwamen we te weten dat het pakketje met onderdelen zich door de een of andere duistere reden nog steeds in Brussel bevond. In Europa is het paas weekend en ook de post in Marokko werkt niet op zat.-en zondag.
CONCLUSIE: We zitten weer voor enkele dagen vast in het desolate gat van een Guercif en er is hier werkelijk niets te zien, zelfs de politie komt al informeren bij de marokaanse familie waar we te gast zijn! Ze vinden het raar dat we hier weer zijn en vragen zich af, wat we hier eigenlijk komen zoeken!
Ze denken dat we snode plannen willen uitvoeren tegen het Marokaanse koningshuis, net nu de spanning tussen Marokko en Algerije zo hoog is. Tja, ik kan ze ergens wel begrijpen die flikken,de saaiheid hier werkt als een gevaarlijk gif en zijn helemaal het noorden kwijt wanneer ze 3 rugzak 'terroristen' van de trein zien stappen!
Soit, nu we toch weer tijd hebben besluiten we terug de trein op te stappen en de andere kant van Guercif te verkennen in de richting van Algerije. (eens zien hoe hoog de spanning daar is) en zo komen we terecht in Oujda, vroeger werd ze de stad van de angst
genoemd omdat er de heersers van Marokko en Algerije vaak vochten. Nu heeft ze slechts een politieke rol en is ze 1 van de 2 grensposten naar Algerije, toeristisch heeft ze niets te bieden.Ze hebben er precies ook nog nooit een blanke vrouw gezien. Als nagapen vlekken zou afgeven dan had Nina al pekzwart gezien, ze kan zelfs van een vol terras, simultaan alle gesnorde hoofden doen keren,... en dan te weten
dat haar blonde krullen nog bedekt zijn!
Verder moesten we flink wat moeite doen om een hotel te vinden met warme douche, jammer dat uiteindelijk het water ontbrak!

Vandaag besloten we dan maar om naar Figuig te gaan, een oase 376 km ten zuiden van Oujda en tevens de 2e en laatste grenspost naar Algerije. de bus daarheen wordt letterlijk 'volgeramd' met moslims! (en 3 toeristen)  ik heb 7 uur krampachtig in een bakkes hete, overvolle bus gezeten.Iin m'n zij porde een flinke kont van een moslim vrouw,... Ik liet ze maar porren want ze voelde wel lekker mals aan + dat dit waarschijnlijk toch een unicum is voor een niet moslim als ik!  Het was een hele ervaring,...
De busreis (we mochten op de 376km, 7 keer uitstappen voor douane controle) Figuig, is een oase gelegen midden in de woestijn, in een enorme kom tussen de bergen. Het is de poort naar de Sahara het is hier prachtig mooi en de mensen zijn ook hier ongelooflijk vriendelijk en gastvrij! En als klap op de vuurpijl is het dit weekend het aller eerste 'FESTIVAL DE OASIS' een folklorisch festival met groepen uit verschillende landen. We zullen alvast reclame maken voor de meisjes van Lais!
En nu sluit ik af want het festival gaat beginnen!

Johan: Misschien moet gij met uwen atlier naar hier komen dan kunnen we de motor rapareren, dat zouden ze trouwens wel kunnen gebruiken hier dan moeten ze niet op de grond werken

Irm: De groeten aan Parazar van ons allemaal!

Paul en Kristel: Bedankt voor de info, we zullen laten weten of ie nog geldig is

Piet: Die hash werkt inderdaad goed, ben volledig van m'n diaree af! (bedankt voor de tip)  maar wat deed je tegen het knellen van die handboeien, want dat doet nu wel flink zeer;)

16-04-2006 om 00:00 geschreven door delle  

Stijn en Nina hebben nu ook een beetje last van een liquide stoelgang.Nu voel ik me niet meer zo alleen in hetdonkere vloeibare dal 
"der doffe ellende"!
 De trein reis naar Rabat is een van de mooiste die ooit heb gedaan. Het landschap is gewoon prachtig, wanneer je de palmbomen, cactusvijgen
en de golfplaten kotjes weg denkt waan je, je  helemaal in engeland! Nooit gedacht dat Marokko zo groen zou kunnen zien.
 In Rabat aangekomen stopt de trein nogal bruusk. Een tv-toestel dondert van het bagagerek, recht op het hoofd van een vrouw die er onder zit!
 Iedereen kijkt bezorgt in haar richting, maar de schade valt blijkbaar mee. Het dun gewikkelde zijde doek om haar hoofd heeft
 kennelijk door haar goed geloof in Allah de val gebroken "IN CHAA A LAH" (of zijn de mensen hier gewoon een beetje taaier dan bij ons!?)
 
Rabat is het Washington van Marokko en helemaal niet toerist gericht. En dat merk je meteen wanneer je haar medina (oude stad, souk) binnen wandelt. Je wordt er niet lastig gevallen door lastige tapijt verkopers die je proberen binnen te lokken en vervolgens een veel te duur
 tapijt proberen aan te smeren! Hier is het ontspannend en onthaastend wandelen. We betrapten ons er zelfs op dat we meer inkopen deden dan in andere medina's
 
De ambasades hier zijn niet zo gemakelijk binnen te geraken, we beginnen ons zelfs een beetje af te vragen waarom ze hier eigenlijk zijn. Morgen proberen we nog eens
 
Allez, tot ziens
 
Sabina, Nina wil echt eens met u hier juwelen komen shoppen!
 
Burry, jammer dat we elkaar niet kunnen treffen in brasil, dan zulde gij toch wa langer verlof moeten pakken;)
 
Tinneke, sorry voor uwen boterham met choco, die hebt ge nog te goed van mij!

10-04-2006 om 00:00 geschreven door delle  

De maag borrelt, een natuurlijke reflex sluit de
 kringspier! Nu is het hoog 
tijd dat ik een toilet opzoek, de kringspier-reflex
 wordt te nonchalant met 
al dat uitstellen. Ik geloof zelfs dat er deze keer
 iets ontsnapte, maar dat 
zien we later wel. Eerst een wc!! Ik haast me naar
 de een barretje, loop 
bijna de ober omver, volg de borden wc en baan me
 door het cafe een weg er 
naartoe!
 Gooi de deur dicht, neem zelfs de moeite niet ze op
 slot te doen. Werp m'n 
broek van m'n middel en merk nu pas dat het zo'n
 verdomde Franse wc is. 
soit, gehurkt ledig ik met zeer onaangename geluiden
 m'n darmen.
 Het lijkt niet op te houden, wist niet dat een man
 zoveel afval in zich kon 
vasthouden.
 M'n ogen beginnen er zelfs een beetje van te pikken.
 Na een geruime tijd beslis ik met pijn in de knieen
 ermee op te houden, de 
rest is voor later.
 Een affreuze gedachte schiet me door het hoofd,
 ogenblikkelijk kijk ik 
links, rechts, achter en zelfs boven,... SHIT, SHIT,
 SHIT,...geen wc papier, 
die verdomde wc's hier! Links van me enkel een
 koperen kraantje met een 
plastiek emmertje eronder, dan maar op z'n Marokaans
 verdomme!!
 Na enkele onwennige minuten kan ik eindelijk gaan
 recht staan en trek m'n  broek weer op,
 werp vervolgens een beangstigende blik op m'n
 hielen.
 Ja hoor, ze zijn keurig besmeurd met geel- groenig
 en lichtbruine 
onaangenaam geurende tot licht irriterende spetters.
 "Gelukkig heb ik vandaag m'n botinnen aangetrokken
 en niet m'n 
sandalen,...": Denk ik bij mezelf,
 terwijl het plastiek emmertje laat vol lopen onder
 het geel koperen 
kraantje. En wanneer ik het besmeurde franse toilet
 proper wil spoelen kan 
ik in de gekleurde spetters de woorden:
 "BIENVENUE AU MAROC" vormen,....

08-04-2006 om 00:00 geschreven door delle  

Zoals de meeste blijkbaar al hebben opgevangen zitten we met gigantische  motor problemen. De gs heeft zijne kaas gegeven, de schelpkes van mn rechter drijfstang zijn  zowat volledig verdwenen en hebben de krukas flink beschadigd. Bijna was de motorreis voor nina en ik afgelopen, maar Ollie en Halewijn spanden zich  vanuit Belgie voor onze gebroken kar en hakte  de knoop van het Esra dilamma door. Ollie zal het resterende motorblok dat bij mij in de kelder staat verder demonteren en Halewijn zal de nodige onderdelen via zn werk, DHL, 
gratis opsturen tot in Guercif, waar de motor zich nu bevindt. Mits we nu  voor een week vast zitten in Guercif in afwachting van ons begeert post 
pakketje hebben we de trein naar Fes genomen. Ook een beetje kwestie om aan  het desolaat gat te ontsnappen waar Guercif zich in
 bevindt. In Guercif  regent het zo n 2x per jaar de mensen zijn er dus heel arm en er is niet  veel meer te doen dan muntthee te drinken en hash te
 roken. Desondanks dat de mensen er niets hebben zijn we er wel goed opgevangen,... voor de mensen die plannen hebben naar Marocco te
 reizen, Fes is echt wel de  moeite! we houden jullie op de hoogte!
 
Alvast bedankt Ollie en Halewijn
 Min, uwen boek ligt bij mn ouders,... denk ik
 Bert en Piet, Nina haar borsten zien nog niet bruin! ze hebben haar al wel enkele keren voor hoer uitgemaakt, wat volledig onterecht is,... vind ik
 Jorg, 'lammer' dat ge er niet bij kon zijn bij het vertrek, (misschien maar  goed want er zijn er verschillende onderuit gegaan)
 Jenne en Elly jullie hebben een taaie dochter!
 Voor de mannen vande Nieuwmoer, ik mis het dorp wel eens wanneer ik weer op die verdomde motor sta te vloeken!

05-04-2006 om 00:00 geschreven door delle  

 Momenteel bevinden we ons op de finca van Johan en Irm. De befaamde vrienden van den Blutte en Hilde. De finca is gelegen nabij Alcaraz, midden tussen de bergen. We zetten hier de moto's op stal en houden een paar dagen rust, doormiddel van ons te laten vervoeren door hun
 paarden en wat door het luchtruim te scheuren van Peñascosa en omstreken met het ultra licht vliegmachientje van jeugdige Johan!
 We worden hier elke elke dag gesoigneerd als god in 'Spanje' en voelen ons hier als kind aan huis! 
Kortom het is eigenlijk zeer interessant hier te vertoeven en vragen ons elke dag een beetje meer en meer af, wat we in godsnaam in dienen
 Afrikaanse zandbak gaan zoeken,...
 Maar we kunnen hier onmogelijk langer blijven, want de finca-voorraad wordt hier door ons geplunderd, en we zouden graag ooit nog eens terug
 komen! als ze ons nog terug willen tenminste ;-)
 Trouwens het avontuur trekt ons naar het zuiden en het mag hier niet eindigen, dat zou te gemakkelijk zijn!


     
 

25-03-2006 om 00:00 geschreven door delle  

18-03-2006 om 00:00 geschreven door delle  

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

27-09-2005 om 16:32 geschreven door delle  

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!

27-09-2005 om 16:32 geschreven door delle