Bij het vertrek op Fernando De Noronha hadden we voor de verandering eens wind en dan nog wel vanuit de goede richting! We verlieten het eiland langst haar westelijke zijde en ze schoof langzaam aan ons voorbij, algauw was Fernando De Noronha dezelfde wazige vlek aan de horizon als we haar enkele dagen geleden voor het eerst zagen,... De wind toonde zich nog een dag langer van haar beste kant, maar dan ook geen seconde langer! Het ging allemaal net zo goed, we hadden zelfs op een dag 140mijl afgelegd. De duivelse windstilde kwam weer alsof ze door een schakelaar werd geactiveerd. Het lijkt hier en daar wel te spoken op de oceaan, zeker wanneer er na twee doodse dagen aan stuurboord zijde gigantische hoeveelheden water worden opgezogen in de slurf van een windhoos die uit een donkere wolk tevoorschijn komt! Onze situatie begint zelfs iets hylarisch te krijgen. Overal waar wij zijn is geen zuchtje wind te bespeuren, maar op nog geen halve mijl van ons gaat de wind te keer als gek! Met een zekere opluchting passeert de windhoos -gelukkig vergenoeg- voorlangs naar bakboord zijde en lost vervolgens op in het niets,... Elke keer wanneer er iets of wat wind komt opdagen heisen we de zeilen en proberen we wat vooruit te komen, tot het weer doodkalm is en ons bootje als een gek op de golven begint te rollen! Vervolgens worden door die rolbewegingen de zware zeilen van het gaffel getuig zwaar gekneveld en slaan van uiterst links naar uiterst rechts. We haasten ons dan om de zeilen snel te laten zakken, wat best een gevaarlijk karwijtje is. Zo horten we langzaam door de doldrums (windstiltes). Tot we op een gegeven moment voor zo wat de1000e keer het grootzeil weer laten zakken en merken dat de 8mm.dikke plaat van de gaffel gebroken is! Die reparatie kost ons een halve dag, een halve dag waarvan de wind voor een keer eens goed waait. Wanneer de reparatie verricht is en we het grootzeil heisen, kunnen we nog welgeteld 1,5uur van die wind gebruik maken alvorens hij weer gaat liggen en we het zeil weer moeten laten zakken! Ik krijg nu echt het gevoel dat er boven ons iemand op een wolk ons al gniffelend zit uit te lachen, stilleltjes bal ik m'n vuisten en vervloek die iemand, wie het ook mag zijn! Na een week van tandengeknars zijn we terhoogte van Salvador en zijn het zo beu dat onze kapitein beslist de motor te starten, Salvador binnen te varen voor anker te gaan en een bordje "te koop" op z'n boot te hangen! Nina en ik vinden dat een van z'n beste ingevingen en stemmen er volledig mee in. Zo gezegd zo gedaan en de motor wordt gestart, maar na een half uur ruiken we alle drie simultaan de heerlijke geur van verbrandt rubber! De motor wordt stil gelegd en nader bestudeerd, de riem van de alternator is gebrokken. Geen nood, Stefan heeft genoeg reserve riemen aan boord om nog honderde riemen te verbranden, maar na een half uur meten en passen natuurlijk geen één voor de alternator! Er zit niets anders op dan de poelie te vervangen. Ook iets wat rapper gezegd dan gedaan is, zeker wanneer je zelf nog een poelietrekker moet improviseren en dergelijke! Zodoende varen we in de late namiddag opgelucht maar ook redelijk overspannen de jachthaven van Salvador binnen, met de vastberadenheid dat ik NOOIT de trotse bezitter van een zeilbootje zal zijn!
