Ons scheepje hobbelt nu al twee dagen en twee nachten richting 'Casamance' -Zuid Senegal- over de korte golven die ons achterlangs inhalen en het bootje verschrikkelijk doen rollen. Ik lig al een tijdje ongemakkelijk te woelen in m'n bed dat gelukkig een beetje te klein is, hoewel ik toch al geruime tijd opzoek ben naar de perfecte houding. Voorlopig sta ik met een been in dromenland, wanneer nu heel duidelijk voor de 2e keer m'n naam hoor schreeuwen: "Daniel, wake up!" Eerst dacht ik te dromen maar deze keer trekt hij me terug in de realiteit! Versuft kruip ik uit m'n kooi, "moet ik nu weeral opwacht, ik ben net afgelost?" Prevel ik tegen mezelf. "Hurry we have to take down the sailes, there is a thunderstorm ahead!" "Shit, natuurlijk daarom is het zo onrustig." Kokhalzend grijp ik naar m'n reddingsvest en haast me met m'n hoofd bonkend tegen de wanden van de boot naar de kuip, waar Nina de helmstok ernstig en stevig onder controle probeert te houden. 'Capitain wick' (Stefan) staat al aan de grote mast. Ik klik m'n leeflijn aan de railing en wankel naar voren, moet halverwege toch effe een intermezzo inlassen om ons 'laatste avondmaal' in de vorm van een jet-spauw over bakboord te werpen. Met m'n tanden stevig opeen gedrukt probeer ik het min of meer tegen te houden, maar het biedt geen soelaas, de saus straalt tussen m'n tanden door, enkel de nog vers ruikende groenten brokjes blijven erachter hangen. Nog een schreeuw van Stefan doet me de achter gebleven brokjes met een zuur gezicht inslikken en me naar voren haasten! Aan de grote mast aangekomen proberen we met man en macht het grootzeil naar het schommelende dek toe te trekken. Natuurlijk de altijd zo mooi opgerolde vallen geraken nu in de war en net nu ik zo naar m'n kooi verlang! Het zeil klapt in de wind en gaat te keer als, een gek die m'n in een dwangbuis probeert te proppen! We worstelen minuten lang met het wapperende canvas maar het lijkt uren te duren, hoe dan ook we redden het en moeten ons naar de boegspriet begeven, dat regelmatig het water in duikt en het als een grote schep over het dek laat stromen. Tijdens het inhalen de fokzeilen kan ik het niet laten een bijna lichtgevende galstraal door het maanlicht te laten beschijnen. Even later zijn de zeilen gestreken en varen we verder met het achterste klein zeil op de zwarte wolk af die enkele mijlen voor ons boven zee hangt in de nacht. Zeer donkere en diepe geluidskleuren scheuren de hemel in de verte aan flarden, in contrast met de felle lichtflitsen, die wanneer het hen uitkomt heel even dag in de nacht werpen, terwijl de strakke wind door de stagen huilt en ze krakend aan de masten doet trekken! Wat voel ik me toch slecht,...! Samen met Nina, Stefan en m'n doffe ellende kruipen we dicht bij elkaar -met volle allertie- in de kuip, wachtend waar de storm ons brengen zal,... Ik geloof dat m'n de ellende die ik onder ga -Nina heeft er blijkbaar minder last van- in zeetermen wel eens ZEEZIEK zou kunnen noemen, en het ergste moet nog komen vrees ik,...
Ons scheepje hobbelt nu al twee dagen en twee nachten richting 'Casamance' -Zuid Senegal- over de korte golven die ons achterlangs inhalen en het bootje verschrikkelijk doen rollen. Ik lig al een tijdje ongemakkelijk te woelen in m'n bed dat gelukkig een beetje te klein is, hoewel ik toch al geruime tijd opzoek ben naar de perfecte houding. Voorlopig sta ik met een been in dromenland, wanneer nu heel duidelijk voor de 2e keer m'n naam hoor schreeuwen: "Daniel, wake up!" Eerst dacht ik te dromen maar deze keer trekt hij me terug in de realiteit! Versuft kruip ik uit m'n kooi, "moet ik nu weeral opwacht, ik ben net afgelost?" Prevel ik tegen mezelf. "Hurry we have to take down the sailes, there is a thunderstorm ahead!" 
