Met in de hoofdrollen: Peter Van Vooren en Daniel Delcroix
Peter Van Vooren is iemand van Gent die we in Fernando De Noronha op een van de vele "full-moon partys" ontmoette en het klikte gelijk tussen ons gedrieeën! Een gezellig en aangenaam persoon als hem tegen het lijf lopen na twee weken oceaan achter de kiezen is altijd welkom. Zodoende spraken we voor de volgende dag af om op een van de parelwitte stranden onze roes uit te slapen, want het beloofde een zware avond te worden,... En zo gebeurde het dat we s´anderdaags met z´n gedrieeën op het strand lagen -met redelijk houten koppen- te staren naar de enorme oceaan swell die zich met ongekende kracht als weeën op het strand van het eiland perste, vervolgens lieten de golven zich omklappen als dreigende klauwen en vreten zich met bulderende kracht in het strand zand! In tegenstelling tot de dagen ervoor waren de golven een pak hoger en ook de fanatieke surfers waren spoorloos, had misschien wel iets te maken met het ongeluk de dag daarvoor waarbij een surfer om het leven was gekomen,... In iedergeval weerhield dat feit ons er niet van om toch de kracht van de golven eens te meten en nog minder de waarschuwing van Nina dat het misschien toch geen goed idee was de zee in te gaan! Haar waarschuwing werd door een stoere lach teniet gedaan en vervolgens wierpen we ons in de witte bruisende branding.
Dapper en met veel vertier trotseren we de steeds hoger wordende muren van kolkend water die op haar beurt het gedonder en omklappende golven dempt. Wat een plezier toch om je door de kracht van de golven te laten grijpen en je terug op het strand te laten werpen,als een speelbal van de zee. Het zout in de mond smaakt naar meer. Onder de wetenschap dat we toch altijd terug op het strand gesmeten worden begeven we ons al "duck divend" wat dieper in zee daar waar de golven hoger zijn. Het gaat goed, tot we de grond onder onze voeten niet meer voelen en we door een venijnige onderstroom worden gegrepen. De daarop komende golven die op ons klauwen worden van dan af ruwer en vijandelijker we vinden ook geen steun meer van de bodem en worden daardoor elke keer onder gesopt als een stuk vuile was! De schrik zit er goed in, het is als een boze droom waarin je door een overmachtige kracht wordt tegengehouden. Hoe hard we ook terug zwemmen naar het strand het bied geen soelaas en brengt nog minder progres in de strijd tegen de golven! Bij elke wasbeurt worden we dieper en dieper de zee in gezogen. Terwijl ligt Nina op het strand van de zon te genieten met de gedachten dat wij ons rot amuseren als twee kleine kindjes die net voor de eerste keer kennis hebben leren maken met de zee, in zekere zin zijn die gedachten waarheid! Hoe hard we ook roepen het maakt niet uit, onze stem wordt door de buldering aan de andere kant van de golven opgeslorpt als mieren in de slurf van een miereneter,... Na elke onder dompeling zoekt m´n blik als een gek naar de rotspieken op het strand om me te orienteren in welke richting ik moet zwemmen, soms zie ik Peter in dezelfde strijd met het water. Naarmate we dieper in zee getrokken worden, worden de golven hoger en de wasbeurten aggresiever, waardoor we langer onder blijven en minder tijd krijgen om op adem te komen nadat we de zoute borrels uitgeproest hebben. Elke keer wanneer ik Peter zie lezen we in elkaars ogen de weinig goedsbelovende angst. Zonder een woord te wisselen -er is toch geen tijd voor- weten we allebei verdomd goed waaraan we ons moeten verwachten! We geraken allebei gedesoriënteerd en verliezen de controle, de situatie wordt op gegeven moment zo erg dat we nog maar net de tijd krijgen te ademhalen, gal wordt dapper terug ingeslikt naarmate concentratie wordt vereist het leven in de hand te houden! Ademen kan nog net terwijl de volgende wasbeurt van tonnen water alweer enkele centimeters boven ons hoofd hangt. Even denk ik dat als ik gisteravond minder had gedronken het strand wel zou halen, maar die stomme gedachte wordt algauw teniet gedaan door de volgende genadeloze golf, de lol is er echt wel af nu en ik wil naast Nina op het strand liggen! Maar het hart klopt me zwaar en lastig in de keel, vervelende zwarte vlekken voor m´n ogen belemmeren m´n zicht. Shit man, ik Daniel Delcroix, ben bezig te verzuipen!!! Ik voel me leeg en krachteloos, de uitputting is zeer nabij! Hoe is het mogelijk op zo´n korte tijd al m´n energie verspild in de strijd met de zee, ik kan me alleen nog maar vervloeken en zou er alles voor willen opgeven zolang ik hier maar uitgeraak, anders zou het wel eens heel slecht kunnen aflopen! Zeker met de gigantische watermassa die nu komt aanrollen, bij het vluchtige aanschouwen zinkt de moed me als lood in de schoenen, deze golf kan ik echt niet meer aan! Peter die op tientalle meters van mij vandaan net terug bovenkomt en ademhaalt blikt nadat hij de golf heeft gezien in mijn richting en denkt waarschijnlijk hetzelfde,... De grote golf berooft ons van het zonlicht een grote schaduw gaat vooraf, een fractie daarop zitten we in een holle pijp van blauw water. Vlak voor de grote klap wordt er door beide nog eens diep ademgenomen, ik doe er in gedachte nog een geïmproviseerd kruisteken bij en besef dat dat van m´n plechtige communie geleden is -hopelijk neemt onze lieven heer me dat niet al te kwalijk! Verder we kunnen niet anders dan de zee de rest te laten doen,...
Op dat moment vervloekte ik die grote golf, Peter beslist ook, maar wat we niet wisten was dat de impact van een dergelijke golf zo groot was dat hij ons door die sterke onderstroom heen spoelde! Op die mannier zagen we weer een beetje daglicht in ons leven komen en met onze laatste krachten wisten we weer grond onder onze voeten te krijgen. Dit alles gebeurde allemaal zo snel, sneller dan je dit kan lezen en weet niet precies meer waar en hoe het precies allemaal gebeurde! Wat ik wel weet is dat ik al kokhalzend en zoutboeren oplatend m´n onderbroek van m´n enkels graaide en ze terug op haar plaats bracht. Enkele meters verderop lag Peter gehavend op het strand het enige wat we konden doen was nog ademen, het eerste half uur werd er geen woord gesproken. We zagen lijkbleek tegen het groene aan en waren een heel stuk van Nina afgedreven, tegen we een beetje op krachten waren gekomen begaven we ons in haar richting en deden ons verhaal!
Het ergste van dit verhaal is dat Nina ons niet wou geloven en dacht dat we met haar voeten speelde omdat ze ons nog zo had gewaarschuwd! Het enige gevolg van dit avontuurtje is dat ik nog nooit zo goed gewassen ben geweest buiten het strandzand dan dat weken later nog tussen m´n bilspleet schuurde!
Moesten er nog mensen twijfelen aan de echtheid van dit verhaal zoals Nina, ga dan naar het restaurant "EDEN" op de vrijdag markt in Gent, daar kan je naar de patron Peter Van Vooren vragen. De kans bestaat er wel in dat hij eerst wat zeewater uit z´n oren moet schudden alvorens hij u verstaat! Allen daarheen zou ik zo zeggen, de pastas zijn er naar´t schijnt zeer goed!
Het is 17.00uur utc we bevinden ons op 03.50'26"Z en 032.24"03"W gisteren zagen we geregeld lichtblauw gesnavelde meeuwen, ook vandaag zijn ze weer rijk aanwezig. Ze moeten beslist van de eilanden groep Fernando de Noronha afkomstig zijn, die volgens onze positie vlakbij zouden zijn. En inderdaad even later zien we in de verste verte nog vrij onduidelijk maar zeker de eerste silouetten van land die zich onscherp aftekenen tegen een iet of wat grauwe horizon. Zo onduidelijk dat het wel eens een verbeelding zou kunnen zijn, een hersenspinsel omdat we weten door de aanwezigheid van de meeuwen dat er land in de buurt moet zijn. Even later maakt de 323m hoge 'Morro do Pico' een spectaculaire vingerachtige rots de bevestiging overduidelijk dat het geen hersenschim was. Voor ons rijst nu zeer duidelijk het Brasiliaans vulkanisch archipel op uit 4300m diepte. 100e vogels dartelen nu over het ruwe water oppervlak tussen onze boot en het eiland, sommige proberen oververmoeid, maar tevergeefs uit te rusten op ons schommelende mastpuntje. Na al die wind stilte een moraal opkikkertje, nu we het 1e tastbare bewijs onder ogen krijgen dat we niet al die tijd op het zelfde stukje oceaan hebben liggen rond dobberen. Voor het eerst in 15 dagen wordt er iets van onroerend goed in onze 360° cirkel van zicht gelegd dat geen water of lucht is. Het dringt nu pas tot me door hoe groot de oceaan is als hier voor onze neus die gigantische vulkanische `afval` berg uit de zee komt opdoemen, deze afgekoelde lava massa is op de zeekaarten miniscuul klein en lijkt wel een onbelangrijk inkt stipje! De bedoeling is niet dat we hier gaan stoppen maar al gauw geraken we in de aantrekkings kracht van het eiland nu het in ons netvlies glinstert, we besluiten dat we wel zin hebben in een pitstop om onze benen te strekken, ook al gaat het gerucht dat de haven kosten en het leven er enorm duur is,... we gaan het erop wagen! Ons anker ploft in het water voor de ruwe kustlijn en even later verdwijnt de zon achter de kim. We laten de dingy te water en laten ons gidsen door de flauwe verlichting van het kleine haventje, even later stranden we een beetje onhandig samen met de wilde branding en het ruisen der golven op het witte strandzand. Knopen de dingy aan de steiger en voelen voor het eerst na 2 weken terug vaste grond onder onze onwennige voeten en gaan in de duisternis op verkenning, de haven autoriteiten zijn in iedergeval nergens meer te bespeuren en kunnen ongestoord ons naar het centrum van het eiland begeven,...
