We hebben overnacht in auberge L'auror waar we na lange tijd nog eens een blanke tegen zijn gekomen. Alexander Godin is een dappere 21-jarige man uit Parijs die ook al enkele maanden door West-Afrika reist. Het klikt goed tussen ons gedrieen en we besluiten een tijdje samen te reizen. Alex heeft mensen leren kennen die in Warengo leven, gelegen in het noorden van Togo en een patrimonium van 'Unesco' is. Hij nodigt ons uit mee daarheen te reizen. Het lijkt ons een fijn voorstel en zo bevinden we ons met z'n drie naar het eerst volgende dorpje Atakpame. We worden op onze route begeleid door de tallut van het 'plateau de Danyi' dat zich ten westen van ons bevindt. Gans het gebergte is bekleed met loofhout en allerlei andere vreemd exotisch groen, woeker en klimplanten doen het loof met met de flank versmelten en geeft een prachtig -bijna artificieel- effect! Af en toe belet een slanke waterval dat het loof de berg bedekt en het lijkt wel of het water de flank in tweeen snijdt alsof het gebergte kneedbaar is. De termieten heuvels verschillen blijkbaar in deze streek ook tegenover elders, ze zijn veel hoger en spitser van bouwstijl. Die kleine beestjes maken prachtige bouwwerken, ware mini kathedralen die soms wel tot 3à4 meter de hemel in reiken. De lokale jeugd hier bouwt ook ijverig. Geen kathedralen maar ze herstellen het wegdek en proberen de auto's te doen stoppen met een vlagje aan een lange tak die ze over de weg laten zwiepen om op die manier geld te vragen voor hun gepresteerde werk. Helaas voor de stakkertjes is er hier nog geen sprake van hoffelijkheid in het verkeer en vlammen de meeste 'automobilisten' gewoon onverstoorbaar verder. Even later komen we in Atakpamé aan, ook een gezapig bergdorpje waar weer de moslims de overhand hebben in aantal, die met hun eeuwige plastiek gietertjes massaal hun handen en voeten wassen voor het gebed. Maar de voodoo moet hier ook niet onderdoen er zijn nog steeds ontelbare voodoo marktjes te vinden waar je allerlei dode dieren en afgehakte koppen kan vinden voor hun duistere praktijken, maar zogek als in Lomé is het niet meer, daar kon je leeuwen- panter tot zelfs nijlpaarden hoofden op de kop tikken. Naar het schijnt zou je met een brouwseltje van zo'n nijlpaarden hoofd iemand knettergek van je kunnen maken,...Misschien toch maar niet te lang blijven hangen hier!
De negative spiraal blijft maar door tollen, en velt ons voor 4 dagen te bed, braken, diaree en allerlei andere onprettige gevoelens. Eerst dachten we aan malaria maar dan zou de koorts aanhoudend moeten zijn, wat niet het geval is. De enige reden die overblijft is het veel te dure eten van het 'fucking' Sarakawa hotel dat ons misselijk heeft gemaakt! Ook dat nog, ze hebben ons daar goed liggen gehad! We kunnen het ons echt niet meer permiteren om ons meer dan 50 meter van een wc te begeven en lopen ombeurten met spagetti-benen en gloeiend bonkend hoofd naar de wc en terug. Nina krijgt het zelfs voor elkaar om -tijdens het beetje dat we dan al eten- een bruine smurry in haar slipje te hoesten! Gelukkig is de gerante van het hotel een schat van een vrouw en het doet ons goed nog eens met mensen om te gaan die niet bedorven zijn! s'Avonds gaan we ijlend de nacht in, die ijlmomenten worden dan elke keer extra versterkt door de 'gospel-missen' van de kerk om de hoek. De vrouwens geraken één voor één krijsend in trance en barsten vervolgens in tranen uit! De eerste keer was het nog wel plezant en grappig, maar het is nu al de vierde keer op rij dat ze ons met hun geblijt uit de slaap houden en het begint zo'n beetje op het systeem van onze spirituele geest te werken! Maar gelukkig het tij keert, en kunnen na enkele dagen met een zekere blijschap -ondanks we haar zullen missen- afscheidt nemen van 'constance' de gerante van het hotel. De twee moto-taxi's die ons naar de gare-routaire brengen mengen zich feilloos in het verkeer dat terkeer gaat als het water van een steile rivierbedding. Voor ons persoonlijk na 4 dagen te bed hebben gelegen een koude douche en een herinnering dat we ons nog steeds in Afrika begeven,.. Even later na het doden ritje, bevinden we ons ingeblikt in een taxi-brouse waarvan de uitlaat op de een of andere manier binnenin z'n uitlaatgassen afgeeft. Ook m'n zware buurvrouw vindt die vergassing maar niets, ze slaat met een waaier de smog voor haar neus weg en floept één van haar gigantische borsten -bijna in m'n oog- uit haar veel te kleine kleed en legt haar kind te zogen! Gelukkig valt de schuifdeur van het busje met een zekere regelmaat uit haar geleiders en kan op die manier voor een beetje frisse lucht zorgen,... Maar helaas wordt die verfrissing verstoord door 2 levensloze lichamen en een verkreukeld brommertje langst de kant van de weg, natuurlijk annex de nodige nieuwsgierigen eromheen! Ook de mensen in de taxi-brousse zouden liever een kijkje gaan nemen dan door te rijden, hetgene wat onze chauffeur dan ook onverstoorbaar doet, gelukkig maar! We hebben niet echt de behoefte om door deze taferelen aan Rai herinnerd te worden.,... Hoewel,...hij vlamt wel hobbelend als een waanzinge over het slechte wegdek. Ik hou hem voordurend in de gaten via het gebroken achteruitkijk spiegeltje, want met momenten zwalpt hij zo over het wegdek dat ik hem ervan verdenk, stiekem hazeslaapjes te maken! Enkele km's voor Kpalimé passeren we een van de vele controles. Een lange smalle militair met buiten proportioneel hoofd en minderwaardigheidscomplex dat hij achter z'n uniform en mitrailette verbergt laat ons voertuigje stoppen. Hij laat heel de wagen leegladen en even later ligt alle bagage verspreidt over het wegdek, daar maakt hij handig gebruik van om te zien of er niets bruikbaaars tussen ligt. Een één oogige arme stakker die de eindjes aan elkaar probeert te knopen met marchandise bedoeld voor de markt, mag de helft afgeven en hij kan maar beter niet tegenspartelen, want de autoritair heeft een 'don't mess with me' blik en een vinger op de trekker! Ook wij komen aan de beurt en het mag een wonder heten dat we niets hoefden af te geven,...Even later arriveren we in Kpalimé, dat ook vlak tegen de Ghanese grens is gelegen. We ontdekken al gauw dat het een zeer rustig en vriendelijk bergdorpje is, precies wat we nodig hadden!
De negative spiraal blijft maar door tollen, en velt ons voor 4 dagen te bed, braken, diaree en allerlei andere onprettige gevoelens. Eerst dachten we aan malaria maar dan zou de koorts aanhoudend moeten zijn, wat niet het geval is. De enige reden die overblijft is het veel te dure eten van het 'fucking' Sarakawa hotel dat ons misselijk heeft gemaakt! Ook dat nog, ze hebben ons daar goed liggen gehad! We kunnen het ons echt niet meer permiteren om ons meer dan 50 meter van een wc te begeven en lopen ombeurten met spagetti-benen en gloeiend bonkend hoofd naar de wc en terug. Nina krijgt het zelfs voor elkaar om -tijdens het beetje dat we dan al eten- een bruine smurry in haar slipje te hoesten! Gelukkig is de gerante van het hotel een schat van een vrouw en het doet ons goed nog eens met mensen om te gaan die niet bedorven zijn! 
