In st.-Louis nemen we een paar dagen rust om te bekomen van onze 'zelf gezochte' avonturen.

Het natuurgebied waarin we vertoeven is ongelooflijk prachtig. Duizenden krabben laten de stranden bewegen alsof het zand leeft. De meest vreemde vogels versieren de lucht met prachtige silhouetten, het is hier werkelijk ‘the birds (watchers) paradise’! Ook onze goede vriend Paul Thomas komt na een dag binnen vallen. Ik kijk de carburators na met de nodige perslucht, het probleem zit hem in de vlotters. Na enige tijd draait Esra weer als voorheen.

Wanneer we de dag nadien even naar st.-Louis rijden voor inkopen passeren we een politiecontrole. Ze doen ons stoppen en een zwarte persoonlijkheid met veel te dikke lippen komt naar ons toe gestapt met een: “ik ben de max” attitude! Met z’n  geuniformde borst fier vooruit eist hij in het onverstaanbaar Frans naar onze papieren. Gevoelsmatig neem ik de papierbundel uit m’n binnenzak en overhandig deze hem. Hij bekijkt aandachtig m’n groene kaart en vraagt naar m’n verzekering. Ik vertel hem ons grensverhaal met de Homer Simpson achtige douanier die ons verzekerde dat een extra verzekering en de carnet de pasage niet nodig was. Dom van me natuurlijk die man voor z’n woord te nemen, maar wat waren we toen blij dat we geen verzekering moesten betalen, met geld dat we trouwens toch niet hadden! Daar vreten we lekker nu de bonen van, want onze politieagent begint zich nu een beetje arrogant te gedragen. Hij neemt onze motor in beslag zolang we geen papieren kunnen laten zien! Dat manoeuvre beantwoord ik met de vraag of ik dan m’n papieren terug kan krijgen zodat ik op z’n minst een verzekering kan gaan afsluiten. Die krijg ik pas terug als ik hem 25€ geef! Ik zeg hem dat ik even naar de ambassade zal bellen om te vragen of ‘dat’ de normale zaken van doen zijn hier! Hij stormt op me af, geeft me de papieren terug en zegt stotterend dat het voor één keer goed is! Ik neem de papieren, laten de motor achter en gaan per taxi verder richting centrum st.-Louis op zoek naar een verzekeringsmaatschappij, die op een zondag een verzekering voor ons wil afsluiten. In Afrika is alles mogelijk en een halve dag later lopen we door de straten van st.-Louis in het fiere bezit van een motorverzekering!

Wanneer we de motor willen gaan afhalen kost het ons toch nog een goeie 10000cfa (15€) in het begin probeer ik het nog te weigeren, de politieagent wordt rood in het aangezicht en ons geschil begint onprettige vormen aan te nemen. De man z’n te dikke lippen zijn in het heetst van de strijd toch wel een echte handicap. Hij geraakt amper uit z’n woorden en struikelt voordurend over z’n lippen. Vlaamse scheldwoorden worden beantwoord door onverstaanbare dierlijke geluiden. Na lang onder handelen moeten de ‘toubabs’ (blanken) het onderspit delven. We betalen de 15€ smeergeld en rijden weer naar de zebrabar, waar Paul ons met een applaus toelacht, eerst een pint,… Stijn en Leigh die deze morgen zijn vertrokken richting Dakar, zijn ondertussen bij Fons en Kee aan de fles gearriveerd! Morgen vertrekken we met Paul naar Dakar.            

14-05-2006 om 00:00 geschreven door delle  

Nouackchot verlaten is weer een zware bevalling. Het is hier zo'n beetje de fabriek van de chaos, alle verkeersregels worden hier zowat genegeerd! Dat speelt ook een beetje in ons voordeel, daar we haltgebarende politie agenten gewoon voorbij kunnen rijden. Het is hier toch ook veel te warm voor hen, en zijn trouwens niet mobiel genoeg om ook maar iets te ondernemen. ''Go with the flow'' is het verkeersmoto hier, ze zijn het blijkbaar gewoon genegeerd te worden! Na enkele krampachtige manoeuvers begint de chaos te vervagen en
even later maakt het betonnen constructiedecor plaats voor het eindeloze zand en hoe meer we oostwaarts gaan hoe warmer het wordt, het landschap begint serieus te glooien en Esra krijgt het er een beetje moeilijk mee in de stijgende stukken en moet haar nu en dan flink de sporen geven! De hitte komt ons en de motor niet bepaald ten goede,... Het doods eskader van de droogte loopt hier hoog op, geregeld kondigt de geur van de dood het stoffelijk overschot van een droogte slachtoffer aan! Geiten, ezels, runderen en dromedarissen!
Jawel zelfs de schepen van de woestijn moeten er aan geloven! En telkens bij het passeren van een dromedaris kadaver controleer ik met droge keel in m'n spiegels of onze watervoorraad nog aanwezig is achterop,...
Hier moet zelfs het asfalt er aan geloven, het barst open van de droogte en de hitte doet het vervolgens omhoog krullen. Flinke happen uit het wegdek doet de concentratie verhogen en de snelheid dalen. De uiterste waakzaamheid en de warmte van een 45 graden doen m'n handen klammig rond het stuur klemmen, wat het er niet bepaald gemakelijker op maakt!
Na enige tijd verdampt de hitte m'n concentratie en belanden we in een gat van de weg, m'n achterband loopt in een mum van tijd leeg en gaan glibberend aan kant,...
Fuck man, 45 graden, in de middel of nowhere, (eigenlijk veel) te kleine bandijzers, een fietspomp, geen spriet schaduw,één liter lauw water en een kadaver als enige toeschouwer!
Ik begin er maar gelijk aan, kleren uit en bagage eraf. De 3 bouten van het achterwiel zijn gloeiend heet evenals de band ijzers die ondertussen al 5 min in de zon liggen. Nadat ik de band van het wiel heb gepord bekijken we de binnenband en een 4cm gapende snede kijkt ons beteuterd aan. Gelukkig heb ik nog een geplakte binnenband bij, die is heel snel uit de koffer gehaald en op het wiel gelegd!  

De gloeiend hete pomp wordt op het ventiel gezet, een zweterig en klamme moment breekt aan om de band van lucht te voorzien. Enkele emmers zweet later rijden we vrij en vrolijk verder in de richting van Aleg, maar een goede 10-tal km’s verder begint Esra weer te slingeren en moeten we weer van de weg af met een lekke band en kan het hete gerotzooi weer helemaal overnieuw beginnen! Om de een of andere reden begint de lijm van de pats telkens weer te lossen, ik begin zelfs even aan m’n kunnen te twijfelen. We komen later te weten dat m’n hier een speciaal hitte bestendige lijm gebruikt. En om een lang verhaal kort te maken mochten we dit banden plak ritueel tot vervelens toe vijfmaal herhalen! Plakken, zo ver mogelijk rijden, plakken, zo ver mogelijk rijden,… tot m’n pats op waren! De nacht begint te vallen en we zijn nu gedwongen de weinige grote vrachtwagens die passeren te doen stoppen met onze zwaaiende zaklampen. Zij hebben grote compresoren waarmee we onze band extra vol kunnen pompen en zo mondjesmaat weer verder kunnen. Tot er geen meer passeren, Aleg  gaan we niet meer halen en we overnachten aan de kant van de weg. We hopen morgen een taxi te kunnen nemen naar Aleg,…

En zo zitten we s’anderdaags met achterwiel op schoot in de taxi richting Aleg. Daar aan gekomen gaan we opzoek naar een ’bandencentrale’ die wel goede lijm hebben en een bank om ons geld te wisselen. Maar Aleg is in werkelijkheid veel kleiner en onderontwikkeld dan het in m’n  ergste nachtmerrie zou geweest zijn! Er is namelijk maar één Western Union en die verteld ons dat ze geen Dollars meer wisselen,… we proberen zelfs de zwarte markt, maar ook hier tevergeefs. Het ziet er naar uit dat we een beetje vast zitten hier. We moeten onze band nog betalen, eten en water inkopen voor de dag door te komen en we hebben net genoeg benzine om de grens te halen. Dan valt m’n radeloos oog op een postkantoor, je weet maar nooit en we gaan erop af! Een zeer rustig en bescheiden persoonlijkheid stelt zich voor als hoofd van de post en laat ons binnen. Na ons probleem te hebben uitgelegd wandelen we met 10000um (een goede 30eur) weer buiten. Op voorwaarde dat we het per post weer opsturen van zodra we in Bogué (net voor de grens van Senegal) aankomen. Hij is er zeker van dat we daar onze Dollars wel kunnen omwisselen. We wuiven het Mauritaanse unicum een zeer dankbare gedag en begeven ons richting Esra. Een goed uur later bevinden we ons eindelijk op de weg richting Bogué met een band die weliswaar hard blijft, maar halverwege toch weer de pech krijgen dat Esra op één cilinder begint te rijden. Het mag  dan wel slecht zijn voor het moterblok, de hitte doet me dit probleem negeren en op één cilinder arriveren we in Bogué, dat grenst aan de Senegal rivier. Maar wanneer we ons informeren naar een veerpont, vertellen ze ons doodleuk dat hier geen overzet meer is! We zouden terug moeten naar Rosso, met andere woorden; “heel de weg terug naar Nouachot en dan zuid-waarts richting Rosso! Geen haar op m’n hoofd dat daar aan denkt en we blijven zoeken naar een overzet. Tot we een visser vinden die ons met z’n piroquet voor onze resterende 7500um met motor en al wil overzetten naar Senegal. Probleem is dat we nu wel geen geld meer hebben om Esra te voorzien van benzine daar we ook hier onze Dollars niet kunnen wisselen bij bank noch zwarte markt, sinds de oorlog in Irak. En de islamitische republiek begint hier eventjes sterk te ruiken naar de geur van een boycot,… Maar onze visser verzekert ons dat we over het water gemakkelijk onze Dollars kunnen wisselen en er ook benzine te verkrijgen is. Esra wordt met man en macht in de pirroquet getild en even later er ook weer op dezelfde hachelijke wijze op het Sengalese land gezet. De grens overgang is hier van onbelangrijke orde en de op Homer Simpson gelijkende douanier –zowel uiterlijk als geestelijk- maar dan in’t zwart, controleert zeer nauwkeurig onze paspoorten! Van een carnet-de pasage heeft hij nog nooit gehoord en ook een verzekering voor Senegal is niet meer van de orde,… “komt mooi uit,” denk ik bij mezelf we hebben toch geen geld meer. Op m’n vraag waar we hier het dichtstbijzijnde water kunnen kopen en benzine kunnen tanken, wijst hij naar de overkant van de rivier. Of een goede 80km door een doolhof van pistes door de brousse richting Ndioum aan Senegalese zijde, hij raad het ons af zonder gids te doen. Ik heb trouwens toch niet genoeg benzine om die afstand afteleggen. Die Mauritaanse rotzak heeft ons erin geluisd! Nu staan we hier zonder geld, benzine en water. De romantische kleur van onze reis begint serieus te vervagen en de staalharde realiteit komt eronder tevoorschijn dat we ons in een verschrikkelijk web hebben verwikkeld waar we niet uitgeraken! Bij deze gedachte krijgt Nina –die al 2 dagen niet gegeten heeft- het een beetje moeilijk, daar komt dan nog eens de bakkende hitte bij. Ze voelt zich wegdraaien en wriemelt zich vlug in de koelte van het lemen douaniers hutje en legt zich op het bed van de douanier. Die kijkt haar verwart aan en vind niet direct de woorden om het haar te verbieden. We leggen hem ons probleem uit, en een droge “dommage” van zijn kant uit, klinkt door de hopeloze atmosfeer van het hutje. Hij slaat de laatste stempel in ons paspoort en dwingt ons 5000cfa te betalen voor bewezen diensten,… dit slaat alles! We vertellen hem dat de Dollar zeer goed staat en geven hem enkele 1 Dollar biljetten, ik hoop dat hij ze nooit gewisseld krijgt! Even overweeg ik Nina te verkopen ;-)  of in het slechtste geval de motor, maar gelukkig kunnen we een selectie maken uit onze bagage van wat we niet echt meer nodig hebben en verkopen voor enkele cfa’s. We laten ons met dat geld gidsen naar het dichtst bijzijnde dorp, Démet. Een stoffige piste leidt ons naar het nog stoffigere dorp, waar de lokals meer 'Woluf' spreken dan wat dan ook anders. We mogen er overnachten op een plat dak van een soort hut. Ik controleer onder het nieuwsgierige oog van een heel dorp even waar het probleem van Esra zich zou kunnen bevinden. Schut de luchtfilter uit en kijk de carburators na maar dat biedt weinig soelaas. Ik heb eigenlijk perslucht nodig om alles eens goed uit te blazen daar de rechter carburator geen benzine krijgt, maar daarvoor is het hier een beetje te primitief,… Nina filtert water voor morgen -ze gaan ons gidsen uit het ellendige web hier- terwijl ik lig te mijmeren over het feit dat ook wel eens het membraam van de carburator gescheurd kan zijn, wat heel vervelend zou zijn. Gelukkig heb ik een houtbewerkings opleiding genoten en kan die gedachte wel eens volledig fout zijn. Ik hoop in iedergeval morgen in Ndioum benzine en perslucht te vinden. Maar nu roept ons bed, we zijn doodop en de nachtelijke geluiden van de brousse beginnen te ontwaken!   

Het is zalig samen met de brousse te ontwaken, langzaam ontstaan er vreemde geluiden vanuit alle hoeken. Prachtige vogelsoorten komen nieuwsgierig een kijkje nemen op het terras en vliegen weer op. Zwermen met ontelbare vogels komen scheerlings met veel gesuis overvliegen, op weg naar een zekere bestemming, op zoek naar voedsel. Het doet me er aan herinneren dat wij ook aan het werk moeten! Ik hoorde vannacht een vrachtwagen binnen rijden en ga eens horen of we daar niet met mee kunnen rijden, dan moet ik in iedergeval niet die ene cilinder overbelasten. Maar ik hoef het niet te vragen, ze komen het zelf al voorstellen of we niet met hen willen meerijden? Tegen betaling natuurlijk,…Deze kans mogen we niet laten gaan, midden in de brousse met een half defecte motor en een vrachtwagen voor handen die ons hieruit kan halen, zou dom zijn het te weigeren. De motor wordt weer opgetild met man en macht, even later staat Esra goed en wel stevig vast gesjord op de vrachtwagen. We bedanken de dorpelingen voor hun diensten  -gaven ze nog wat van onze Dollars die hopelijk wel kunnen wisselen- die ons allen staan uit te zwaaien in het stof van de weg rijdende vrachtwagen. Dat zelfde stof  waait op haar beurt langst alle kieren en spleten de cabine van de vrachtwagen binnen. De chauffeur werkt zich te pletter achter het gigantische stuur zonder servo met ¾ speling op de as. Ook de Mercedes motor werkt tot op het bot en blaast z’n hete lucht tegen onze voeten en enkels. De gebarsten voorruit hangt met tape en stickers aan elkaar en duidt op een zwaar bestaan. Inderdaad al gauw worden we met regelmaat uit onze zetels gelicht , waarop vervolgens de vering ten einde knalt. We moeten zelfs even stoppen om een afgebroken stuk van de cabine weer op te laden. En zo hobbelen we door het prachtige gebied van de Senegal rivier, tussen dorpen en termieten heuvels. Opschrikkende vogelzwermen omringen de vrachtwagen wanneer we te dicht in de buurt komen en landen vervolgens weer keurig achter ons alsof we er nooit geweest zijn. Het lijkt wel de Kalmthoutse heide, maar dan in het 1000-voud en zonder brousse wachters . We worden nog 2x over een zijarm van de Senegal-rivier gezet via een pont -aan gedreven door men-power- alvorens we in Ndioum arriveren. Ndioum waarvan ik iets meer beschaving verwacht had, is niet meer dan een asfaltweg geflankeerd langst beide kanten door paletten en golfplaten, die moeten doorgaan voor ‘dorp.’ Later blijkt ook dat het hier onmogelijk is te tanken of geld wisselen. Hieruit leer ik dat de lokals  evenveel van de streek weten als een verdwaald tourist! Het ziet er naar uit dat we nog steeds niet kunnen eten drinken of tanken. Ondanks het ene feit dat ik met Esra een overeenkomst heb, haar tot in Dakar te brengen wat er ook gebeurt. Moet ik weer afzien van het feit en overwegen haar te verkopen om uit deze miserie te geraken! We zijn gedwongen onze Dollars zwaar onder de prijs te verkopen,…Het is onze enige redding, daarmee kunnen we in al de chaos een vrachtwagen die ons voor 20000cfa naar St. Louis wil brengen. Met het resterende geld kunnen we wat eten en drinken kopen voor onderweg. Dan maakt zich uit de menigte een lang, smal figuur los. Wendt zich tot ons en verteld dat hij de baas is van de vrachtwagens hier, en dat we hem nog moeten betalen van de vorige rit vanuit Démet naar hier. Ze ruiken overal geld en proberen maar,...Nina krijgt het zwaar op haar heupen -ze heeft al een hele poos niet gegeten en is doodmoe- ze roept zo hard dat al het geroezemoes tussen de 'woluf' mompelende chauffeurs doodstil wordt en allen de achterkanten van haar stembanden aanschouwen. In een mum van tijd wordt de motor van de ene vrachtwagen in de andere over geladen en we hoeven plots niets meer te betalen voor de eerste vrachtwagen! Ze hebben waarschijnlijk al genoeg verdiend aan ons,...  We stappen op de vrachtwagen die beladen is met Esra, zakken ajuin en aardapelen, een hoop lokals die slapend op die zakken meereizen, Nina en ik. De rit is  broeiend heet, gelukkig is de zijdeur van de bak er ooit afgebroken wat ons enige verfrissing geeft. Het mag dan wel heet en oncomfortabel zijn, we zijn blij dat we zijn ontsnapt uit het web, dat we onderweg zijn naar het milde zeeklimaat van St. Louis en de beschaving. 
triomfantelijk bekijken we het Senegalese landschap door het gat van de afgebroken deur. We zijn dezer dagen meer dan eens tot  het besef gekomen dat we zijn groot gebracht in de schoot van de luxe, het geld gebrek en de armoede heeft ons wel degelijk in het gezicht geslagen. Ik wou Mauritanie nog een kans geven om m'n sympatie te winnen, maar het is eigenlijk net andersom uitgedraaid Mauritanie heeft mij nog een kans gegeven.   Even later komen we in St.Louis aan nemen afscheid van onze medereizigers tuigen Esra op en zetten op één cilinder koers naar de 'Zebrabar' zie: http://come.to/zebrabar daar hebben we met Stijn en Leigh (het meisje van Australie dat we in Mauritanie leerde kennen) af gesproken. En daar gaan we een zeer begeerde wens in vervulling brengen,... namelijk een frisse pint drinken! 

12-05-2006 om 00:00 geschreven door delle  

We proberen weer vroeg te vertrekken,... we slaan extra benzine in en water en zetten koers richting nouackchott. Maar Nouadhibou verlaten is een ware ontsnapping, groot lichten op, dubbele pinkers en de duim permanent bij de claxonne knop om op tijd van je paretten te kunnen geven!
Stijn ondergaat hetzelfde op zoek naar een taxi, we hebben afgesproken in 'Auberge Menata' te Nouackchott!
Je houdt het niet voor mogelijk wat je hier allemaal op de baan vindt, de stad is ronduit vuil en vettig alles wat je bij ons op een stortbelt vindt zie je hier rondrijden of frequent gebruikt worden! Geen enkele auto is in orde en je voelt je uiterst kwetsbaar tussen dit verkeer op een motortje met als enige bescherming een lederen broek! Je wordt langs rechts en links ingehaald door rijdende obstakels die bij ons op een verlaten autokerkhof  zelfs moeilijk te vinden zijn, en dan het liefst nog overladen met onbruikbare rotzooi! De bevalling is zwaar maar de weeen komen bedichter opeen en na enige tijd is het water gebroken en persen we ons uit de nauwe stinkende foef van het schiereiland Nouadhibou!
en opeens staan we in 'the middel of nowhere' voor ons een zandbak waar ik als kind altijd al van droomde, jammer dat m'n spade wat ver te zoeken is,...We laten de verstoorde mierennest achter ons en zetten koers richting Nouackchott over een splintenieuwe asfalt weg die sinds vorig jaar pas de 2 grootste steden van Mauritanie met elkaar verbond. In de verte zien we een lange wolk stof ontsnappen vanuit het zanderige landschap en evenlater paseren we de langste goederen trein ter wereld die pendelt tussen de ijzererts mijnen van Atar en de de haven van Naoudhibou.
De hitte laat de aroma's van het verse asfalt onze geurklieren strelen en al gauw wordt de hitte ondraaglijk, de horizon wordt één grote luchtspiegeling. Het geeft een bizar effect, het lijkt wel of we op een gigantische ronde schijf rijden die ons constant voor blijft!
Ik voel me in een abstract schilderij genaamd; "Highway to hell" persoonlijk ondertekend door de bokkepoot van de duivel!
Hier is werkelijk niets, alleen zand en een smalle kleverige strook asfalt die af en toe wordt bedekt door een verradelijk laagje zand!
In een nog abstracter wegrestaurant houden we even halt. Het etablissement bestaat uit de typische Mauritaanse bouwstijl, namelijk open geslepen olievaten en palettenhout. Ze bieden me er enkele streek gebonden gerechten aan -weinig groenten dus- ik laat de ongevilde geitenpoot liggen voor de volgende klant en geef de voorkeur aan de schaal rijst met geitenmagen, Nina heeft er niet zoveel zin in en past deze maaltijd! 
Het eerste stukje maag gaat via hele lange tanden door m'n keel,... maar het bevalt me wel en lepel de schaal in een mum van tijd naar binnen, misschien van daar dat later op de dag, de vaste substantie in de wc-pot ver te zoeken was!
Na verloop van tijd begint de  woeste oceaan wind weer te beuken op het Afrikaanse continent en het motortje dat er over rijdt! De wind neemt vanaf de branding al het zand mee en blaast het keurig over het wegdek. We moeten uiterst links aanhouden daar het zand het linker rijgedeelte heeft ingenomen, de wind doet ons weer hevig overhellen. De wind giert en fluit door m'n helm! Zo hevig dat het, het geluid van de ronkende motor en z'n ratelende kleppen overtreft, Nina stopt met zingen en klampt zich stevig vast! Er komen 100 km van pure concentratie aan!
Anderhalf uur later bereiken we 'Auberge Menata' waar Stijn petanque speelt met wat bezoekers en lokals.
We zitten door onze voorraden benzine en water heen, onze keel kleeft tegen ons gehemelte en een frisse pint zou welkom zijn. Maar ja ook in deze stinkende stad zal het een ware zoektocht zijn naar een druppel alchohol!
We worden warm ontvangen in de (Franse) auberge en leggen ons te slapen in een tent van de 'Tekna' nomaden.
Het zand heeft weer gekropen waar het niet gaan kan, de koffers zijn er van vergeven en het lijkt zelfs of  het tussen m'n nekwervels zit, we zijn uitgeput en besluiten om hier enkele dagen uit te rusten,... 

08-05-2006 om 00:00 geschreven door delle