Herman en onze pa zijn ondertussen terug naar Belgie en wij hebben ons laten onderbrengen bij een burkinabe's 'gezin', waar we gratis mogen overnachten. Bestaande uit een vrouw die die haar 4 nichtjes opvangt. Eentje ervan is de dochter van een bekende zangeres hier in Burkina die zingt over weeskinderen. Moet er echter wel bijvermelden dat haar man in Parijs woont en ze zelf voor de 'showbiss en het geld' heeft gekozen en haar dochter afstaat aan haar moeder en de tante van de familie! Het 3-jarig kleintje ziet haar moeder nooit en vraagt voortdurend naar haar en begint te huilen als ze haar moeder op tv ziet zingen. (voor de arme weeskinderen) We kennen de achtergrond dan wel niet maar, hebben er toch een beetje een dubbel gevoel bij! De oudste van de nichtjes luistert naar de naam 'Rai', ze is 21jaar, ze is knap heeft een prachtig Afrikaans figuurtje en is bovenal puur! Heeft een prachtig diepe stem en een zalige glimlach die iedereen in het huis gelukkig kan maken. Ze is de zon in huis en houdt het gezin mee draaiende, wast en plast de kleintjes, schropt de vloeren, wast iedereens kleren en kan zalig koken! Soms zijn we Rai kwijt en vinden we ze slapend terug op de koele vloer van het veel te kleine voorraadkamertje in huis. Zij is de ware 'African woman' en ze is ondertussen een zeer goede vriendin geworden!
Ondanks dat ze 21 is kan ze jammer genoeg lezen noch schrijven, we zijn vastbesloten de dagen die we hier zijn haar te helpen en zijn alvast begonnen met het alfabet,...
Vandaag is het zondag en we hebben met Rai afgesproken aan het zwembad zodat we ze ook nog kunnen leren zwemmen, want ook dat komt hier niet aan de orde als je een opgroeiend kind bent.
Onderweg naar het zwembad zien we weer zo'n enge groep mensen rond een verkeersslachtoffer staan. Het is hier werkelijk alle dagen prijs, gisteren nog, knalde er een scooter op onze auto. Hij reed veel te snel en zonder lichten, maar is er goed vanaf gekomen. En hier beseft m'n echt nog niet dat m'n het slachtoffer ruimte en lucht moet geven. We wringen ons claxonerend met de auto door de nieuwsgierige menigte en terwijl ik m'n best doe geen andere slachtoffers te maken, zegt Nina: "Maar dat is precies Rai!" Ik kijk om en zie inderdaad Rai op het asvalt liggen, gooi het stuur om en zet de auto aan de kant. We lopen op de menigte af en duwen zoveel mogelijk van die nieuwsgierige eikels opzij en roepen dat ze achteruit moeten gaan en ruimte moeten geven! Wanneer ik tot bij Rai kom slaat m'n hart tien tellen over. Ze ligt op haar rug en staart met haar prachtig diepe grote zwarte ogen levens-en eindeloos naar het beetje blauwe lucht dat tussen de nieuwsgierige zwarte hoofden zichtbaar is! En weer moet ik die klootzakken een paar meter achteruit jagen, begrijpen ze hier nu niets! Ik neem haar hoofd tussen m'n handen en klop zachtjes tegen haar linker wang en roep haar naam,... plotseling draaien haar ogen in m'n richting en kijken me met zoveel angst aan dat ik haar pijn kan voelen! Ze neemt diep adem, knarst eerst haar tanden, brult en schreeuwt het uit van de pijn, kronkelt en draait in alle richtingen! Haar kleren zijn gescheurd, ellebogen kapot en het bloedt tussen haar benen. Nina en ik schreeuwen om een ambulance, die hebben ze gelukkig ondertussen al verwittigd, je weet maar nooit met die achterlijke ramptouristen, die er ondertussen weer met hun neus bovenop staan! Ze roept voortdurend onze namen en die van 'Assita' haar beste vriendin die ondertussen op de hoogte is gebracht en huilend is komen aan rennen. Ze smeekt om water en wil zich voortdurend aan me recht trekken, haar sleutelbeen lijkt gebroken maar dat deert haar blijkbaar niet. Ze roept dat het te warm is en wil weg uit de zon, maar moeten haar natuurlijk laten liggen. Ik neem iemand bij de kraag en zeg hem dat hij een doek moet gaan halen zodat we haar van de brandende zon kunnen beschermen! (een doek die er trouwens nooit is gekomen) Tussen al haar pijnscheuten door probeer ik Rai te kalmeren, met de woorden dat de ambulance op komst is en dat ze dan snel uit de hitte zal zijn, maar ook dat heeft weinig effect! Ze blijft vragen: "Daniel, aide moi" gevolgd door weer zo'n ijskoude luidkeelse pijnscheut! WAAAAI!!! (Moré voor au!!)Maar ze laat geen enkele traan, Rai is een sterke vrouw en weet zeker dat ze het zal halen! Maar moet toegeven dat het toch wel akelig is, wanneer ze weer begint te brullen en zich probeert recht te trekken! Nu stoppen er langst de straatkant zelfs al scootertjes met hun stinkende uitlaatgassen om een kijkje te nemen. Weer moet ik bijna iemand op z'n bek slaan om hem te doen inzien dat, hij het moet afbollen met z'n uitlaatgassen, terwijl ik ook nog Rai moet tegenhouden om recht te staan! En waar blijft verdomme die ambulance het lijkt wel een eeuwigheid te duren! Ondertusen verzamelt Nina al haar spullen die her en der op straat liggen bezaaid naast het verhakkelde scootertje waar de vrachtwagen is overgereden! De vrachtwagen die trouwens nog draaiende en achtergelaten aan de kant staat, omdat de chauffeur ' hem is gesmeerd! Waarschijnlijk heeft hij gedronken of zijn de papieren niet in orde,... of beide! 
Tussen Rai's geschreeuw door hoor ik in de verte de sireine van de ambulance, eindelijk!! Dat werd hoog tijd!
Ik kan nauwelijks m'n ogen geloven, maar de ambulance is niet meer dan een aangepaste oude brandweerwagen.
Soit, met heel weinig spoed wordt brulende Rai in de ambulance gelegd (het is blijkbaar voor de ambulanciers ook 40°c) Nina stelt voor dat ze bij Rai blijft en met de ambulance meerijdt, ik volg met de auto. Na 5 min is de ambulance nog steeds terplaatse, terwijl Nina al de moeite doet om de ambulance te doen vertrekken. Maar dat gaat niet want ze moeten eerst de gegevens van de vrachtwagen hebben! En terwijl het kleine ziekenwagentje zich bijeen probeert houden door de kreperende Rai binnenin, dwingt Nina de ambulancier te vertrekken door hem te zeggen dat hij er aan kan verdienen! Dat verandert de zaak, Nina belooft Rai dat alles goed gaat komen en dat ze snel in het ziekenhuis zullen zijn.  Ik volg in de mate van het mogelijke, we draaien het terrein van het ziekenhuis op en scheuren naar de spoedafdeling. En als Rai haar rug niet had gebroken tijdens het ongeval dan zal dat beslist nu wél gebeurd zijn, daar de weg naar de spoed er slechter bij ligt dan de meest verschrikkelijke piste die we hebben gehad op onze tocht naar Dakar. De entourage om het ziekenhuis lijkt wel een oorlogsgebied en het boezemt me een beetje angst in.  De verschrikkelijk knellende houten deur van de overvolle spoedkamer -die enkel bestaat uit 4 typisch 'ziekenhuis' groene muren en in elke hoek een zielig bedje waarvan 1 een matje op de grond is- moet met veel macht worden open geramd. Ze ploffen Rai op een van die bedden nadat ze eerst het bed hebben moeten ruimen. De vloer ligt vol met rode aarde, watjes, bloed en gebruikte handschoenen. Tegen de muur hangt het soort wastafel dat je terug kan vinden bij een slordige garagist, erin ligt een briefje waarop staat geschreven: "Interdit d'utiliser!" De man naast Rai die ze nu op de grond hebben gelegd, heeft z'n been in een gigantisch vuil verband laten wikkelen. Rai wordt van haar kleren ontdaan en de witte jassen verdwijnen uit de kamer. We wachten op de komst van de dokters maar wanneer die niet blijken te komen gaat Nina een kijkje nemen op de gang. Daar wordt haar verteld dat we eerst moeten betalen!!   
Rai blijft kreperen en brullen, de gang die eerst vol stond met wachtende mensen loopt langzaam leeg omdat het galmend brullende geluid een beetje te oorverdovend is. Het koude geluid buiten draagt ver en de spoed lijkt wel veranderd te zijn in een martelkamer. Dat trekt dan weer volk aan en de slepende deur van de spoedkamer wordt nu en dan opengeduwd door alles behalve dokters, nee het zijn mensen die eigenlijk toch wel eens willen weten wat er gaande is daarbinnen. Een goeddraaiend café is er niets tegen! Ondertussen is Nina tot bij de dokter geraakt en heeft hem verteld dat alles wat betaald moet worden betaald zal worden! Nu pas neemt hij een papiertje bij de hand kribbelt er wat op en zegt dat die spullen moeten worden afgehaald bij de eerste hulp post. Daar krijgen we na het tonen van het briefje en betalen van 3500cfa een pastiek zakje met nieuwe naalden en steriel verband. Nina haast zich naar de dokter die weer spoorloos blijkt te zijn, ik terug naar Rai. Nina loopt met tranende ogen een beetje machtloos rond -zich afvragend waar die dokter is- wanneer ze wordt aangesproken door 2 verplegers en een 'big mama' die in de luwte wat verkoeling zoeken. Ze zeggen haar dat ze wat rustig aan moet doen en niet mag huilen, de big mama zegt dat ze in de plaats beter andere kleren kan aandoen, omdat haar rokje veel te kort is! Ze vragen ook nog even of zij Rai heeft aangereden, daar ze zo in paniek is! En dat terwijl Rai nog eens een pijnkreet over de binnenkoer uitschreeuwt,... Net voor ze uit haar krammen wil schieten, komt de dokter voorbij gedalkt.
Wanneer de dokter Rai wil behandelen, lijkt dit onmogelijk door dat ze te wild spartelt, ze rukt zelfs bijna de kleren van Nina's lijf.
Nu pas besluit de dokter dat Rai misschien toch wel wat valium kan gebruiken. Weer krijgen we een briefje en haasten ons met portefeuille naar de eerste hulp, Assita blijft bij Rai. De man van de eerste hulp ligt te rusten op een ziekenhuisbed wanneer we daar aankomen. Roepen hem wakker terwijl we ons afvragen waarom dat bed niet op de spoedkamer staat. Hij bekijkt het briefje en vertelt ons dat we dat bij de pharmacie moeten afhalen en wijst in een onduidelijke richting. Aangemoedigd door Rai's pijnkreten die over de binnenplaats deinen haasten we ons in de 'aangegeven' richting. Toevallig bij de pharmacie aangekomen wil de dame achter de balie ons terugsturen naar de eerste hulp. Wanneer we zeggen dat we daar net vandaan komen, zegt ze: "O ja misschien heb ik dat wel hier liggen,..." We geven haar de nodige 800 cfa en spoeden ons terug in de richting van Rai's gebrul. Daar aangekomen moeten we verdomme weer opzoek gaan naar die duivelse dokter! We vinden hem terug op z'n mooie bureautje bezig papier werk in te vullen.
'Antou' een goede vriendin is ook verwittigd en toegekomen, ze helpt Rai mee te kalmeren. Nu begint ze zelfs al bloed op te hoesten!
Rai's arm wordt met zo'n latex handschoentje afgebonden en krijgt de 2 valium capsules toegediend. Maar dat blijkt haar niet echt tot rust te brengen, zodat er verdomme nog steeds geen eerste hulp kan worden toegediend! Andere familieleden van Rai zijn ondertussen ook al verwittigd en toegekomen. Omdat Rai niet te houden is besluit de dokter toch maar 2 tubes voor te schrijven, Joost mag weten wat het is? Die tubes moeten er dringend komen, een tante van Rai wil zich ook voor de kar spannen, en gaat voor de tubes! Nina stelt voor of zij niet moet lopen, is niet nodig!  Enige tijd later komen de 2 tubes eraan 'geslenterd' de mensen zijn blijkbaar niet in staat de ernst van de situatie in te schatten! We rennen met de tubes naar de dokter. Rai krijgt nagenoeg de 2 tubes gelijktijdig geinjecteerd en de dokter verdwijnt weer op de gang. Al heel kort na de injecties stopt Rai met ademen, Antou rent de gang op en roept de dokter: "Ze ademt niet meer!" Die antwoordt haar dat ze zich niet druk moet maken dat ,dat normaal is. Antou roept dat het niét normaal is en staat erop dat hij terug komt. Hij komt toch maar eens een kijkje nemen en moet vaststellen dat Rai's hart het heeft begeven. Ze heeft een hartaanval gekregen! Terwijl ze Rai reanimeren kan Assita het niet meer aan en rent naar buiten tot haar benen der niet meer kunnen dragen en stuikt in elkaar. Nina en ik proberen haar optevangen in de mate van het mogelijke, wat niet gemakelijk is, haar beste vriendin heeft zonet haar laatste adem geblazen! Het volgende moment lijkt eeuwen te duren, tot Antou komt aanlopen en zegt dat alles inorde is,dat ze Rai naar de 'operatiekamer' hebben verhuisd en dat alles in orde gaat komen! Het tij is gekeerd, Rai is een sterke vrouw ze gaat het halen, maar heeft ons zonet wel heel bang gamaakt!
Rai'ke, Rai'ke, Rai'ke toch, ik hoop dat allemaal in orde gaat komen na de operatie! Eindelijk gaat er iets gebeuren, dat werd hoog tijd,... Iets gebeuren!? Toch niet, na al dat bloed dat ze is verloren weten ze nog steeds niet wat haar bloedgroep is. De familie weet het ook niet en in haar spullen is niets terug te vinden! Ze moeten eerst haar bloedgroep onderzoeken vooraleer ze kunnen opereren, ze heeft er veel te veel verloren! Het worden lange bange uren wachten en we kunnen niets doen. Ik ga ondertussen verderop drinken kopen voor de familie en vrienden van Rai. Na een poos komt Nina naar me toe gelopen en roept van ver: "Geld, geld ze hebben weer spullen van de pharmacie nodig!"
Ik geef haar onze portefeuille en ze verdwijnt weer. Het medicijnen-arsenaal van het ziekenhuis ligt op het ganse domein verspreid over drie pharmacies, waar je als ze het al hebben, alleen je spullen meekrijgt als je, je geld laat zien. Spoed of geen spoed, eerst betalen! Het is zelfs zo gek dat Nina buiten het ziekenhuisdomein op zoek moet naar een pharmacie. En wanneer ze terug loopt -met veel spoed- proberen ze haar terug te sturen omdat ze de pas afsnijdt over het gedeelte waar eigenlijk de wagens het ziekenhuis binnen moeten rijden,... Ze overhandigt de spullen aan de dokter die gezapig terug naar Rai wandelt. Nina zet zich weer bij de familie naast Assita die nog steeds door waterige ogen voorzich uitstaart. Na een goed half uur komt de dokter weer met een papiertje aanlopen. Nina en ik veren recht, lopen weer eerst alle pharmacies van het ziekenhuis af om dan weer in de pharmacie op straat te belanden. Hebben ze dan werkelijk niets in dat klote ziekenhuis! Denk ik bij mezelve, terwijl Nina zegt dat organisatie geen geld kost!
We betalen en ontvangen onze marchandise, lopen weer naar het ziekenhuis en geven weer alles aan 'Mister don't worry' die weer in de duistere gang verdwijnt,... Er verstrijkt nog een uur zonder nieuws en het wordt laat wanneer de tantes van Rai ons vertellen dat we beter naar huis kunnen gaan om ons beter aan te kleden tegen de muskieten.
We nemen Assita met ons mee zodat ze er even tussenuit kan, het kind is helemaal overstuur.
Thuis aangekomen en omgekleed worden we opgebeld dat we niet meer hoeven terug te komen,
Rai is dood,...


Daniel Delcroix

16-07-2006 om 00:00 geschreven door delle