Met pijn in het hart verlaten we het birdsparadise zebrabar. Het was een fijne locatie en een echte aanrader voor wie door Senegal reist! We nemen een piste binnendoor naar de hoofdweg richting Dakar. De piste is redelijk ruw, de ervaren Paul gaat er flink vandoor. Het frame van Esra lijkt wel uit blubber te bestaan. De combinatie bagage, Nina, ik en de diepe kuilen in de piste doen weer geregeld de vering ten einde slaan. Daar komt dan nog eens bij dat ik een beetje paranoia ben geworden voor lekke banden, en regelmatig stop om te controleren. (Gelukkig tevergeefs!) Ondertussen is Paul al tot een stofwolkje in de verte gereduceerd. We ontmoeten elkaar weer op het asfalt van Rao die ons verder leidt tot in Thiès langsheen prachtexemplaren van gigantische baobabs.
Ter hoogte van Thiès moet ik terug schakelen om de afrit Dakar te nemen en moet met veel ergernis vaststellen, dat ik wanneer ik wil terugschakelen telkens mn voet door de vettigheid van het pedaal schuift. Ik kijk even linksonder en zie dat mn voet en broekspijp besmeurd is met olie. Dat ziet er niet goed uit, we zijn op zon 70 km van Dakar verwijderd.Houd het controle lampje van de olie voortdurend in t oog, werp een stil gebed in de ether en hoop dat Esra Dakar haalt. Ik ben niet van plan te stoppen en ga door tot op het bot!
Wanneer we het drukke verkeer van Dakar naderen, geraken we in een stinkende file! Hier is de mobilisatie honger en de automatisering van Senegal het hoogst, ze zorgen er op hun beurt voor dat we al gauw tussen de zwarte rook stilstaan, snakkend naar een zuchtje frisse lucht! Ik zet mn linkervoet op het wegdek en voel hem door een olie vlek wegschuiven. Ik werp een blik op het wegdek en moet tot mn spijtig genoegen vaststellen, dat de olie op het wegdek uit mn eigen blok wordt geblazen. Een nevel olie spritst uit het linker cilinder en besprenkeld de bestrating, en nog geen klein beetje ook! Er zit verdomme een gat, onderaanin mn kleppendeksel! Paul die de way-points in zn gps heeft ingegeven, zegt dat het niet zo ver meer is. Ik sla gauw een kruisteken en rijd stoïcijns verder. Ik ga door tot het bittere einde, al moet ik de laatste kms duwen!Het verkeer is hier gigantisch chaotisch en we zijn heel blij met de gps van Paul, want na 20 min draaien we een onduidelijke zandweg in, geflankeerd door koterij winkeltjes en restaurantjes. Mn oog valt op de letters CVD die staan voor Cercle Voile Dakar de yachtclub waar de fles van Fons en Kee Oerlemans ligt! En inderdaad in de gigantische baai ligt tussen de yachten en zeilbootjes het flesvormige bootje een vreemde eend in de bijt te wezen. Stijn en Leigh zijn al enkele dagen aan boord en liggen te genieten op het dek van de Afrikaanse zon. We parkeren onze motoren onder het bladgroen van de binnenkoer. We hebben ons doel bereikt! Weliswaar met wat averij, want wanneer ik -na een frisse pint- het kleppendeksel verwijder, stel ik vast dat de bout van het tapeinde dat ik in Essaouira niet op moment kreeg, is los getrild. Die is dan telkens tussen de tuimelaar en het kleppendeksel terecht gekomen. En heeft zo op een gegeven moment van binnenuit een gat geslagen in het kleppendeksel! Waarschijnlijk is de draad voor het tapeinde in het carterblok weer beschadigd, maar wat maakt het uit, voor mijn part mag de gs uiteenvallen nu. Voor de oceaan over te steken hebben we hem toch niet meer nodig, Esra z'n best gedaan! Het avontuur is ten einde, maar een nieuw kan van start gaan,.......
