Misschien niet interessant, maar het moet gezegd worden
Biggetje is naïef, dat ligt nu eenmaal in zijn aard. Onvoorwaardelijk houdt hij van mensen die hij amper kent. Behulpzaam zonder meer. Hij verdient het niet om telkens misbruikt te worden. Mijn hart bloedt telkens ik de teleurstelling in zijn grote, bruine ogen zie. Maar soms wordt ik er ook boos van. Dan roep ik tegen hem; "Laat verdomme toch niet zo met je sollen, Biggetje!" Het zou niet mogen, maar ik hou zoveel van hem dat ik er regelrecht gemeen van word. Ik wil hem beschermen, want zoveel pijn in zo'n aardig persoon is gewoon doodzonde.
Er moet iets gedaan worden. Er moet iets gedaan worden want in de herfst wordt Puck altijd onrustig, met trappelende voeten en wringende handen vol ongeduld. De wind waait en dan moet er druk gerend worden, dan moet er twijfel zijn en hartkloppingen en gloeiende wangen. Regenbuien en roze gummilaarzen aantrekken en doorweekt naar huis gaan. Huilbuien, schaterlachen, zingen, zwijgen, denken, dromen, verliefd zijn. Het verval is het begin.
Ik zou het erg fijn vinden als ik de godganse dag in dat speciale sfeertje zou kunnen vertoeven, mijn, mijn... mijn 'blogsfeertje'. Schrijftrance. Zoiets. Want dan gaat alles automatisch en dat is oneindig veel makkelijker en veiliger dan de grote, boze buitenwereld. Maar ik denk dat ik zoiets wel vaker heb gezegd, niet?
Ok, ok ik begin wel even opnieuw want ik zit maar weer wat te raaskallen. Het komt erop neer dat de momenten waarop ik niet uitgebreid zit te fantaseren (zulke momenten zijn nooit lang genoeg), ik zit te 'wat als-en'. En dat is erg vermoeiend. Ik lig tot half vier 's ochtends te piekeren. Ik kan niet perfect zijn en dat vreet aan me tot in de vroege uurtjes, jawel! Stomme, stomme, stomme Zoë.
Ik vind het behoorlijk jammer, en ook best wel gênant om toe te geven, dat ik, iemand die toch wel enig belang hecht aan esthetiek, een bijzonder lelijk handschrift heb. Ja het is vaak zelfs zo erg dat ik mijn eigen gekrabbel niet meer kan ontcijferen. Zo heb ik hier een tiental schriftjes vol met (pogingen tot) poëzie en bedenkingen die ik graag op mijn blog zou willen plaatsen, maar de duivel mag me halen als ik begrijp wat ik wou zeggen! Afgelopen nacht zat ik met het schaamrood op de wangen mijn notities te doorbladeren. Met zulke hanepoten doe ik de woorden waarover ik zo lang heb gepiekerd een heus onrecht aan! Natuurlijk, in theorie zou ik alles gewoon meteen op de computer kunnen intikken, maar dan gaat er voor mij een stuk authenticiteit verloren. Dat, en het feit dat ik een natuurlijke afkeer heb van technologie, maakt dat ik, ondanks mijn doktersgeschrift, nog steeds meer neig naar pen en papier. Van een ding blijf ik anders wel spijt hebben; ik zal nooit kunnen meedoen aan het Groot Dictee Der Nederlandse Taal, wat zou de jury wel niet van me denken!
... dan zou je eens wat zien! Ohja! Als ik wat te vertellen had, dan stond hier al meteen een captatio benevolentiae, zo een waarvan je zegt "Nou, dit lijkt me wel de moeite! Gauw verderlezen." Ik verzeker je, ik zou ogenblikkelijk je onverdeelde aandacht hebben. Dan zou ik verdergaan met een vloeiende uiteenzetting van hetgeen ik kwijt zou willen, doorspekt met een onweerstaanbaar gevoel voor humor en met een niet te stuiten overtuigingskracht. Een tekst zo degelijk als een mahoniehouten garderobe, geheel volgens de regels van de kunst, zou mijn nederige weblog sieren. Wanneer mijn punt dan gemaakt zou zijn, zou er een bondige samenvatting volgen met een afsluiter om u tegen te zeggen! Het zou zo mooi zijn allemaal, als ik maar wat te vertellen had...
Sinds vandaag officieel een studente aan de K.U. Leuven, na maanden van twijfelen, bang zijn, me afvragen of ik wel goed genoeg ben, of ik er wel zal thuishoren enzovoort. Maar toch stond ik er daarstraks, in die indrukwekkende universiteitshal! Weliswaar met klamme handen... en dat ellendige stemmetje in mijn hoofd dat maar aan één stuk bleef tetteren: "Zeker weten dat ik hier de enige ben met een TSO diploma. Mijn god ik ben waarschijnlijk nog echt een kind vergeleken met al die anderen hier. Shit. Waar ben ik in godsnaam mee bezig! Ik kan dit niveau vast niet aan, de profs zullen me belachelijk vinden, blabla" Nou zo gaat dat dus altijd, onzekerheid is altijd al de enige zekerheid in mijn leven geweest. Ik heb wel geleerd me er niet door te laten tegenhouden (een beetje toch). Als ik me niet voor deze studierichting had ingeschreven had ik er zeker spijt van gekregen, want ik begin spontaan te watertanden bij het zien van de vakken die ik zal krijgen; kostuum en mode, inleiding tot de beeldanalyse, materialen en technieken van de kunst,... klinkt dat niet geweldig Zoë? Jahaweelll, dus hou op met je als een onnozele trien aan te stellen! Hard werken! Nieuwe mensen leren kennen! Profs imponeren godverdomme! Kijk met dat soort stoere praat haal ik mezelf dan over. Maar wees er maar zeker van dat ik nog heel wat nachtrust op mijn buik mag schrijven eer het zo ver is. Nachten waarin ik onzeker lig te piekeren. Zeker weten.
Over een maand word ik achttien. Ik ben nog jong, en dus totaal ongeschikt voor het schrijven van degelijke literatuur, en met minder neem ik geen genoegen. Eigenlijk heeft het dus geen zin dat ik momenteel de pen ter hand neem, maar soms heerst er in mij het verlangen om orde op zaken te stellen, hetzij fysiek, hetzij emotioneel. Dat laatste kan ik enkel doen door alles op papier even op een rijtje te zetten. Mijn indrukken weer geven, mijn gedachten als een legpuzzel uit te spreiden op de vloer (vergeef mij het cliché), in een poging het geheel te overzien. Kort gezegd: de feiten die ik normaal gezien hardnekkig negeer oprapen en langs alle kanten bekijken. Soms ga ik voor de spiegel staan en kijk ik mezelf recht in de ogen tot ik er doodsbang van word. Het is een gevoel dat ik nauwelijks kan verklaren. Ik wacht tot het koude zweet me uitbreekt en dan ga ik routineus verder. Vaker doe ik het compleet tegenovergestelde; dan maak ik lange wandelingen langs velden en fruitboomgaarden terwijl ik luister naar de muziek op mijn mp3-speler. Ik loop voort in een comateuze toestand die zo diep is dat ik vrees dat ik er op een dag in zal verdwijnen. Ik vrees dat ik zal worden opgeslokt door het moeras, maar tegelijk verlang ik ernaar. De combinatie van twee zulke sterke gevoelens lijkt op bepaalde momenten een te zware last om te torsen. Maar op zulke momenten stel ik orde op zaken, hetzij fysiek, hetzij emotioneel.
Toen ik vanmorgen slaapdronken de badkamer binnen strompelde werd het me zwaar te moede bij het zien van mijn haar. Vanboven was het mooi glanzend omdat ik het gisteren pas gewassen had, onderaan echter was (en is) het een oerwoud van klitten en gespleten punten. Het was zelfs zo erg dat ik een mega-haarknobbel eruit heb moeten knippen, iets wat ik niet meer heb moeten doen sinds ik een jaar of acht was. Enerzijds apprecieerde ik het nostalgische van dit gegeven, anderzijds besefte ik dat het meer dan dringend was om een afspraak te maken met mijn kapster. Zo gezegd zo gedaan, ik sprong (nouja, kroop) op mijn rammelbak van een fiets. Onderweg besefte ik dat dat stukje antiek van me alweer een nieuw soort geluid maakt, naast het rammelen en kraken. Sinds vanmorgen FLUIT mijn fiets zowaar. Het wordt almaar belachelijker, maar goed, al deze 'charmante' geluiden compenseren het gebrek aan een bel. Na een kort ritje stapte ik af bij mijn kapster, die direct een kritische blik op mijn haar richtte, en zei dat ik moest oppassen met het gebruiken van een steiltang. Ik gebruik nooit een steiltang, mijn haar is zo steil als de pruik van cher. Hoe dan ook, we maakten een afspraak en ik zie er nu al tegenop dat het volgende week een stuk korter gaat zijn. Het had eindelijk mijn schouders bereikt, maarja zo kapot is het ook geen zicht. Ik ging niet direct naar huis, ik ben nog een stukje gaan fietsen. Ja opeens begon er een prachtnummer van The Smiths op mijn ipod, hetgeen mij alle zin om naar huis te gaan benam. Ah, het geluk van een omweg nemen. 'There is a light and it never goes out'
Hij lachte om mijn zwarte jas en jurk en ik vroeg of ik mocht lachen om zijn huidskleur. Hij werd kwaad en ik begreep niet waarom, mij leek het beiden even triviaal. Ik vroeg waarom hij de spot mocht drijven met mijn uiterlijk en ik niet met dat van hem. Hij noemde mij een racist, waar ik een beetje gekwetst door was. Ik ging maar weer op weg. Onderweg lachten er nog meer mensen om mijn jas. Een jongen op een fiets schreeuwde iets. Ik denk dat iedereen het een beetje verkeerd interpreteerde. Niemand scheen bij die jas te moeten denken aan Uma Thurman's vertolking van Mia Wallace in Quentin Tarantino's Pulp Fiction. Ik anders wel. Dit gebeurt wel eens. Wanneer ik het het minst verwacht geven mensen me het gevoel alsof ik vijf centimeter groot ben. Ik vraag me af waarom en tegelijkertijd weet ik het wel. Dan treed mijn natuurlijk verdedigingssysteem in werking. Yeats zei dat in dromen de verantwoordelijkheid begint. Hoeveel verantwoordelijkheid kan ik aan? Laat ik een buig- en geen breekpunt hebben.
Korte recensies over boeken die ik niet gelezen heb
De nieuwe ECI-catalogus arriveerde vandaag. Wat een troep. Een kleine bloemlezing: Herman Brusselmans - Mijn haar is lang. Miljoenen mensen leven in armoede, en deze man verdient geld als slijk, omdat hij tientallen boeken heeft geschreven waar telkens dezelfde elementen in voorkomen (kakken, eten, seks, 'wijven') en die evenveel diepgang hebben als een interview met Tanja Dexters. Zoiets vind ik in en intriest.
Carol Mason - Stuur mij een man. Waarom hebben feministen ooit moeite gedaan voor de emancipatie van de vrouw, als we ons toch telkens profileren als hulpeloos zonder een man? Well done, sister Sufragette...
Erwin De Decker - De mooiste wellness weekends. Laat ik hierover één ding zeggen... iemand die er een gewoonte van maakt wellness centra te bezoeken, houdt in deze crisistijd écht geen geld meer over om nog een paperbackboek te kopen!
Tijdens het interbellum besloot ik een gestreept pyjamahemd te dragen, om de neutraliteit te bewaren. Iedereen heeft gestreepte pyjamahemden. Die zijn universeel. Ik vraag me af hoe dat komt? Verticale strepen... om langer in bed te liggen?
Platte kaas, wit zijn mijn benen, mijn beenderen zijn ook zo wit. En platte kaas is eenvoud, zonder suiker, puur maar wel vervelend zonder zin want ik heb zin in een zinnelijke waarneming die smaakt naar meer en meer, maar smaak verdwijnt en kwijnt weg in platte kaas.
De hele dag in de zon zitten en druiven eten in de dunne schaduw van een krulhazelaar. Of iets dergelijk. Straks is er teleurstelling voor velen maar niet voor mij. Niet zolang ik gras tussen mijn tenen kan voelen, de rest is bijzaak. Smalend en dralend in deze dagen die zo beslissend zijn. Beslissend voor een verre toekomst, beslissend voor het heden. Allemaal bijzaak.
Als ik nu eens het hoofd van Juan Garcia Esquivel op mijn arm laat tatoeëren? Als dat geen conversatiestarter is. Excuseer me, maar is die jongeman je vriendje? Nee meneer, dit is de in 2002 overleden koning van de lounge muziek. Ah. Nee? Geen goed plan, mijn moeder zou me onterven vrees ik. Maar hoe kan een sociaal gehandicapt personage dan een gesprek voeren? Geen idee, echt waar, en na drieënhalf uur in dezelfde kamer, dezelfde verveling, heb ik zelfs geen zin meer om erover na te denken. Hm, och heden kijk nou. De muren beginnen op me af te komen. Zucht. Nu alweer? Zzzt *klik* Tijd om de Pink Floyd plaat om te draaien. En ik maar doen alsof ik iets begrijp van Jack Kerouac.
Enigszins overbodig, maar toch telkens weer amusant deze 'studieschrijfsels'. Prima wapens om de tijd te doden en na te kunnen denken over allerhande levensvragen en futiliteiten. Overigens, in mijn ervaring zijn dat twee termen die men vaak met gemak kan inwisselen. Ja ik heb alweer mijn blauwe pen vergeten, en de enige zwarte die ik bij heb is bijna leeg, dus dan maar verder met groene inkt, dankjewel Damiaan actie. Eigenlijk wel grappig; ik heb een volle pennenzak, maar er zit haast niets bruikbaars in. Can you say consumptiemaatschappij? Ok, momenteel zit ik (om het met een metafoor te zeggen) op dat piepkleine eilandje dat je vaak ziet in de strips van Hägar de Verschrikkelijke. Dat eilandje met die ene palmboom in de blakende zon, met Malle Eppie die vraagt 'Zo, en wat wil je nu eens gaan doen?' Wel Malle Eppie, Ik zou nu erg graag naar mijn Zoëzolder gaan om me nog wat te verdiepen in de oude platencollectie. Ik ben al de hele dag in een Jackson Browne stemming. Cocaine, runnin' all around my brain. Over tien minuten gaat de bel, dan sta ik op en wandel ik weg. Verbazingwekkend wat zo'n bel je allemaal kan laten doen.
Ze zijn zo perfect. Als ik te lang naar ze kijk vrees ik dat mijn hart het zal begeven. Magie in diepe gouden tinten en sensueel kronkelende lijven. Liefde in penseelstreken. Bijna alsof je door de zachte lagen van Byzantijnse nostalgie de ziel van de schilder kan ontwaren. Bijna, maar de contouren blijven vaag, verborgen in een mantel van romantiek rust de inspiratie.
Dit moet je eens een keer proberen: rondlopen in je eigen stad, en doen alsof je er voor het eerst bent. Er vallen je zoveel lelijke dingen in het oog, en dan denk je Hier zou ik dus nooit willen wonen!. Of je ziet opeens een prachtig klein detail, iets dat je nog nooit eerder had gezien en dan denk je Goh, wat mooi.. Het is nogal een vreemde gewaarwording.
Dit moet je ook eens een keer proberen: rondlopen in je eigen stad, zonder ergens heen te gaan. Waar kom je dan op uit? Waar stuurt je onderbewustzijn je naartoe? Wat probeer je jezelf dan duidelijk te maken? Het is nogal een speciale gewaarwording.
Wat kan ik zeggen over mijn relatie met de stad waar ik woon? We zijn stiekem wel vrienden, hoewel ik openlijk zijn bestuur bespot, met mijn ogen rol of iets dergelijks. Stiekem hou ik er wel van, want ik heb anders gekeken en dingen gezien die me wel aanstonden. Het is best wel een fijne gewaarwording.
Hoe iemand dit zichzelf kan aandoen? Masochisme ten voeten uit. Zal ik eens compleet eerlijk zijn? Want dat is voor mij niet bepaald vanzelfsprekend. Ja ik lieg vaak. Over belangrijke dingen. Over onbelangrijke dingen. Waarom? Eerlijk? Ik wil niet dat men mij kent. Kom alsjeblieft niet te dichtbij, de gekte is besmettelijk. Mijn gevoelens zegt u? Ik gooi ze nog liever in de meest cryptische bewoordingen het grote wijde web op, dan dat ik persoonlijk mijn emoties, mijn zwaktes toon. Anonimiteit is het sleutelwoord. Hoewel ik weet dat er vast wel iemand deze zinnen zal lezen, hoef ik mijn masker niet af te nemen. Ik dank u voor uw aandacht.
Het was een ellenlange discussie. Over chauvinisme. Over groepsgevoel. Waarden en ook eenzaamheid van mijn kant, maar dat begrepen ze volgens mij niet echt. Misschien wilden ze dat niet. Nou ja, dan negeren we het nog een tijdje. Mijn opinie stond lijnrecht tegenover die van de ander. De derde bemiddelde. En daarna was het gesprek voorbij. Raar dat, hoewel wij dezelfde taal spraken, we niks van elkaar konden begrijpen. Kleinkunst kan ook door iedereen anders worden geïnterpreteerd, neem ik aan.
