Als ik nu eens het hoofd van Juan Garcia Esquivel op mijn arm laat tatoeëren? Als dat geen conversatiestarter is. Excuseer me, maar is die jongeman je vriendje? Nee meneer, dit is de in 2002 overleden koning van de lounge muziek. Ah. Nee? Geen goed plan, mijn moeder zou me onterven vrees ik. Maar hoe kan een sociaal gehandicapt personage dan een gesprek voeren? Geen idee, echt waar, en na drieënhalf uur in dezelfde kamer, dezelfde verveling, heb ik zelfs geen zin meer om erover na te denken. Hm, och heden kijk nou. De muren beginnen op me af te komen. Zucht. Nu alweer? Zzzt *klik* Tijd om de Pink Floyd plaat om te draaien. En ik maar doen alsof ik iets begrijp van Jack Kerouac.
