De hele dag in de zon zitten en druiven eten in de dunne schaduw van een krulhazelaar. Of iets dergelijk. Straks is er teleurstelling voor velen maar niet voor mij. Niet zolang ik gras tussen mijn tenen kan voelen, de rest is bijzaak. Smalend en dralend in deze dagen die zo beslissend zijn. Beslissend voor een verre toekomst, beslissend voor het heden. Allemaal bijzaak.
Als ik nu eens het hoofd van Juan Garcia Esquivel op mijn arm laat tatoeëren? Als dat geen conversatiestarter is. Excuseer me, maar is die jongeman je vriendje? Nee meneer, dit is de in 2002 overleden koning van de lounge muziek. Ah. Nee? Geen goed plan, mijn moeder zou me onterven vrees ik. Maar hoe kan een sociaal gehandicapt personage dan een gesprek voeren? Geen idee, echt waar, en na drieënhalf uur in dezelfde kamer, dezelfde verveling, heb ik zelfs geen zin meer om erover na te denken. Hm, och heden kijk nou. De muren beginnen op me af te komen. Zucht. Nu alweer? Zzzt *klik* Tijd om de Pink Floyd plaat om te draaien. En ik maar doen alsof ik iets begrijp van Jack Kerouac.
Enigszins overbodig, maar toch telkens weer amusant deze 'studieschrijfsels'. Prima wapens om de tijd te doden en na te kunnen denken over allerhande levensvragen en futiliteiten. Overigens, in mijn ervaring zijn dat twee termen die men vaak met gemak kan inwisselen. Ja ik heb alweer mijn blauwe pen vergeten, en de enige zwarte die ik bij heb is bijna leeg, dus dan maar verder met groene inkt, dankjewel Damiaan actie. Eigenlijk wel grappig; ik heb een volle pennenzak, maar er zit haast niets bruikbaars in. Can you say consumptiemaatschappij? Ok, momenteel zit ik (om het met een metafoor te zeggen) op dat piepkleine eilandje dat je vaak ziet in de strips van Hägar de Verschrikkelijke. Dat eilandje met die ene palmboom in de blakende zon, met Malle Eppie die vraagt 'Zo, en wat wil je nu eens gaan doen?' Wel Malle Eppie, Ik zou nu erg graag naar mijn Zoëzolder gaan om me nog wat te verdiepen in de oude platencollectie. Ik ben al de hele dag in een Jackson Browne stemming. Cocaine, runnin' all around my brain. Over tien minuten gaat de bel, dan sta ik op en wandel ik weg. Verbazingwekkend wat zo'n bel je allemaal kan laten doen.
Ze zijn zo perfect. Als ik te lang naar ze kijk vrees ik dat mijn hart het zal begeven. Magie in diepe gouden tinten en sensueel kronkelende lijven. Liefde in penseelstreken. Bijna alsof je door de zachte lagen van Byzantijnse nostalgie de ziel van de schilder kan ontwaren. Bijna, maar de contouren blijven vaag, verborgen in een mantel van romantiek rust de inspiratie.
Dit moet je eens een keer proberen: rondlopen in je eigen stad, en doen alsof je er voor het eerst bent. Er vallen je zoveel lelijke dingen in het oog, en dan denk je Hier zou ik dus nooit willen wonen!. Of je ziet opeens een prachtig klein detail, iets dat je nog nooit eerder had gezien en dan denk je Goh, wat mooi.. Het is nogal een vreemde gewaarwording.
Dit moet je ook eens een keer proberen: rondlopen in je eigen stad, zonder ergens heen te gaan. Waar kom je dan op uit? Waar stuurt je onderbewustzijn je naartoe? Wat probeer je jezelf dan duidelijk te maken? Het is nogal een speciale gewaarwording.
Wat kan ik zeggen over mijn relatie met de stad waar ik woon? We zijn stiekem wel vrienden, hoewel ik openlijk zijn bestuur bespot, met mijn ogen rol of iets dergelijks. Stiekem hou ik er wel van, want ik heb anders gekeken en dingen gezien die me wel aanstonden. Het is best wel een fijne gewaarwording.
Hoe iemand dit zichzelf kan aandoen? Masochisme ten voeten uit. Zal ik eens compleet eerlijk zijn? Want dat is voor mij niet bepaald vanzelfsprekend. Ja ik lieg vaak. Over belangrijke dingen. Over onbelangrijke dingen. Waarom? Eerlijk? Ik wil niet dat men mij kent. Kom alsjeblieft niet te dichtbij, de gekte is besmettelijk. Mijn gevoelens zegt u? Ik gooi ze nog liever in de meest cryptische bewoordingen het grote wijde web op, dan dat ik persoonlijk mijn emoties, mijn zwaktes toon. Anonimiteit is het sleutelwoord. Hoewel ik weet dat er vast wel iemand deze zinnen zal lezen, hoef ik mijn masker niet af te nemen. Ik dank u voor uw aandacht.
Het was een ellenlange discussie. Over chauvinisme. Over groepsgevoel. Waarden en ook eenzaamheid van mijn kant, maar dat begrepen ze volgens mij niet echt. Misschien wilden ze dat niet. Nou ja, dan negeren we het nog een tijdje. Mijn opinie stond lijnrecht tegenover die van de ander. De derde bemiddelde. En daarna was het gesprek voorbij. Raar dat, hoewel wij dezelfde taal spraken, we niks van elkaar konden begrijpen. Kleinkunst kan ook door iedereen anders worden geïnterpreteerd, neem ik aan.
Ik verdroom de hele dag , visioenen van vliegeren in de duinen, mijn gebatikte jurk flapperend, mijn versleten bamboe slippers. Zand tussen mijn tenen, zand tussen mijn tanden, zand kruipt in mijn haar, zand schuurt op mijn huid. Ik lach en de hele wereld is net iets vriendelijker - laten we het maar niet hebben over naïviteit- Zout geurende zomer, hoezeer ik u bemin!
Zondag alweer en alweer ontvlucht ik mijn plichten, groen gelaarsd in duffelcoat. Vraag me niet naar ornithologische details, ik vind ze gewoon ontroerend mooi, de overgebleven vogels die cirkelen boven de sluimerende velden. En wat nog meer? Grijs en groen en modder. Mooi. Dit staat niet in de brochures van Heerlijk Haspengouw, ze maken geen melding van Puck's Weemoedige Winter Wandeling. Wat jammer, hij is nochtans leuker dan de naam doet vermoeden, je wordt alleen maar weemoedig wanneer hij voorbij is en je weer terug moet naar de realiteit.
Telkens ik u voel, mijn geliefde prikkel, volgt extatische vreugde op een cyaankleurige explosie van zinnelijk genot. Platvloers plezierend, languit gespreid, de kleverig-zoete smaak en mirabellen geur kleeft aan mijn tong.
Sebastiaan zat op de houten steiger. Biggetje lag naast hem te slapen. Sebastiaan keek uit over een heleboel water, waarop de zonsondergang idyllisch weerkaatste. Hij zei dat ik niet zo droef moest zijn omdat de dag ten einde kwam. Morgen was er weer een. Ik antwoordde dat hij zich niet zo verdomd cliché hoefde te gedragen. Daar moest hij om lachen. Hij zei dat dat nu eenmaal zijn voorrecht was. Omdat hij ging sterven. Nog steeds kwaad merkte ik op dat iedereen uiteindelijk sterft, maar dat we daarom niet allemaal zo melig deden. Hij zei dat hij ook van mij hield. Na een eeuw of twee stond ik op, nam Biggetje in mijn armen en liep weg, mezelf achterlatend langs Sebastiaan op de steiger. Wij in limbo.
De overeenkomst tussen een cheeseburger en de liefde
De gesmolten kaas tussen een cheeseburger is geen echte kaas. Het is synthetisch spul, dat men gebruikt in plaats daarvan. Om geld uit te sparen. Jouw liefde was geen echte liefde. Het was een product van mijn verbeelding. Om eenzaamheid uit te sluiten. Dat er gesmolten kaas op een cheeseburger zou zitten, is een leugen die ik graag had geloofd. Dat jouw liefde een leugen was, dat hoefde ik ook niet te weten.
Morgen ga ik rennen. Rustig, want het kost wat moeite om mijn ademhaling regelmatig en onder controle te houden. Een verbeterde conditie en het verbranden van vet zijn aangename neveneffecten. Ik ga rennen om mijn noodlot te ontvluchten. Ik ben bang voor paarden omdat ze zo onvoorspelbaar en groot zijn. Ik ben bang voor liften omdat ze zo repetitief en klein zijn. Ik ben bang voor mijn noodlot omdat het onoverkomelijk is. Als ik kon zou ik een jaar lang geen woord meer uitspreken. Daarna zouden gesprekken meer waarde hebben. Woorden zouden zwanger zijn van betekenis. Klankwatervallen van de zuiverste toon. Na een jaar zijn de splinters uit mijn tong. Isolatie is een verre wens. De wereld heeft geen nood aan mijn lamme ledematen, mijn defensief opgetrokken schouders, mijn blik vol verwarring, mijn gefronste wenkbrauwen. Wanneer ik uit mijn hoofd kruip, vrees ik de gedachten van een ander. Ik begrijp niet hoe een uitzondering een regel kan bevestigen. Ik geloof niet in vrije wil.
Ik ben de rationele dromer. Koude lucht is de materie waar ik me egocentrisch doorheen beweeg. Ik ben de presente afwezige. Mezelf verafschuw ik het meest. Ik ben een genreschrijver. Een excuus voor ongeïnspireerd. Ik ben introvert. Een hoge concentratie cynisme verkalkt in mijn aderen. Ik zaai de twijfel en oogst mijn mislukking. Mijn identiteit is van generlei belang.
Dag vreemde man. Je komt en je gaat en ik hoop dat je me vergeeft dat ik telkens weer vergeet dat je geen wielrenner bent. Ik wil de schuld niet in jouw schoenen schuiven, maar onrechtstreeks is het door jouw beroep -voor mij steeds een mysterie- dat mijn moeizaam heropgebouwde reputatie weer naar de vaantjes is. Men vindt mij een staatsgevaarlijk individu. Het zwarte schaap in de grijze massa. Mijn wangen prikken nog roodgloeiend na van het onrecht en mijn hart ligt in scherven op de bodem van mijn maag. Waarom mag ik niet mezelf zijn? Mijn buitenissige kledij hangt reeds ongebruikt in de kast, maar mijn buitenissige persoonlijkheid kan ik toch niet zomaar aan de wilgen hangen? Toch? Of zal de maatschappij mij ook hiertoe gaan verplichten? Niemand houdt van iemand met een eigen mening of een gevoel voor humor
Ik heb iets nodig
om de wervelwind
te laten verdwijnen.
Een onrust sluimert,
achter een façade
zo koud
als de ogen van David
boven zijn
arrogante glimlach.
Verdoof mijn
denkproces
in fastforward.
Ik heb niet veel op met Sinterklaas. Of liever, Sinterklaas heeft niet veel op met mij. Om te beginnen heb ik hem, in mijn jeugdige jaren, de troost van mijn tutter moeten geven, alsof hij er nog niet genoeg heeft! Ik gaf hem mijn houvast, hij gaf mij een babypop, maar niet de Barbie waar ik om gevraagd had. Later, maar nog steeds in mijn jeugd, stelde hij mij weer teleur door niet meer te bestaan. Hij openbaarde mij dat geheim wel vroeger dan aan mijn klasgenootjes. Afgunst troef op 6 december.
Maar nu nog steeds, neem ik hem maar één ding bijzonder kwalijk: het ontbreken van de chocolade Z. Wat een onrecht wordt mij en mijn eerste-letter-genoten elk jaar weer gedaan! Ik kijk in winkels en ik zie het hele alfabet als een chocolade lekkernij, het hele alfabet, behalve helaas, driewerf helaas, behalve de Z.
Dus, Sinterklaas, ik wil u vragen, wat doe ik verkeerd? 'k ben misschien niet het hele jaar even braaf geweest, maar zeg eens eerlijk, wie is dat wel?
Uw Kapoentje,
Zoë
Nederig kijken in kikkerperspectief, en zij maar hoog staan wezen, en deinen en trillen, soms vallen en zeilen. Zien hoe alles onder hen stukgaat, zoals ook zij rotten, leven schenken en geboren worden en deinen en trillen.
De viool maakt een sluipbeweging door de kolkende wind. Stiekem, zo van 'zwiepzwiep' met de snaren. piept even de hoek om, maar ik heb hem wel gezien.
Thans doemt voor mij de schoolpoort op. Herstel; de achterpoort.
Ik weet wat er van me verwacht wordt, maar ik sta aan de grond genageld. Ik kijk de viool vragend aan, maar hij weet ook niet wat het betekent en haalt zijn schouders op. Daar staan we dan. Ook goed. Het is vast beter zo, ik en de viool en dan dat paard in die wei. We staan daar maar en de een zwiept met z'n staart, de ander met z'n snaren en ik zwiep met mijn haar, gewoon om erbij te horen. Waarom ook niet
Lome luiheid verspreidt zich als een traagwerkend gif door mijn aders. Hoe kan het anders, het is zondagochtend. Zeer vroeg. Ik ruik mijn vette haren en besef dat het tijd is voor een douche, maar kan mezelf voorlopig nog niet in beweging brengen. Slaag er zelfs niet echt in een gedachte te formuleren, verwerk slechts vage indrukken. Ik zit aan de keukentafel en kijk door het raam naar de messcherpe lucht, de zon is nog maar net aan het opkomen. Blauwe rook prikt in mijn ogen. Ik kijk naar de sigaret in mijn hand en druk hem dan uit in de asbak naast me. Ik hoor het bloed ruisen in mijn oren. Klinkt als de zee. Ik herinner me de vreemde man in mijn bed. Is hij er nog steeds? Hoe lang is hij er eigenlijk al? Wie is hij? Kan me eigenlijk niet zo veel schelen. Wie ben ik? Dat is wat anders. Ik zucht en frons mijn wenkbrauwen in een poging om me mijn naam te herinneren. Had ik er wel een? Vast wel, maar nu is hij weg. Ik betwijfel of de vreemde man hem nog weet. De uren gaan voorbij en de zon klimt en ik zit en ik kijk. Ik kijk en ik ruik en ik voel en ik hoor maar ik weet niets. Leegte in mijn hoofd.
