De verveling slaat weer verpletterend toe. Het boek van de overleden schrijver ligt naast me, maar de moed om het open te slaan ontbreekt me. klopt die zin wel?
Nee. Niks heeft zin, dus de zin zal ook wel niet kloppen. Het ontbreekt me ook aan logica, veronderstel ik. Het ontbreekt me aan veel. Wat heb je dan wel? hoor ik de ongeduldige lezer denken. Ja ik kan je horen denken, maar dat doet natuurlijk niet ter zake. Wat ik dan wel heb is een heleboel tijd om te verprutsen. Het is niet eerlijk verdeeld in het leven. Sommige mensen hebben tijd zo hard nodig, en ik heb het op overschot. Als ik kon zou ik mijn tijd weggeven aan iemand die het kon gebruiken. Om een brief te schrijven voordat de inkt op is bijvoorbeeld.
Verder heb ik het koud. Ook heb ik een redelijk goed gehoor. Daarom kan ik je horen denken, ongeduldige lezer. Hoe maakt u het, overigens? Het is erg onbeleefd van me om u zomaar te tutoyeren, besef ik net.
Ik denk dat ik gek word, lieve lezer. Hebt u dat gevoel soms ook? Dat uw brein verscheurd wordt door twijfels? Mijn hemel wat is het leven soms toch moeilijk! Maar dat is maar best zo, als het makkelijk was zou er niks aan zijn.
Wie ben ik? Dat is een belangrijke vraag, doch het duurt meestal een leven lang voordat men het antwoord heeft gevonden. Tot die tijd volgen we de routine, de betreden paden, om op een dag wakker te worden en te beseffen dat we niemand zijn. Een omhulsel gevuld met pijn en zorgen. Littekens, herinneringen, haat, liefde.
Is dat een droeve gedachte? Maakt het u bang? Te beseffen dat u geen identiteit hebt? Of is het bevrijdend? Zonder identiteit geen verwachtingen. Zonder verwachtingen, geen druk. Zonder doel, geen leven?
Ach wee mij ik ben een oude zeur! Zoveel jaren leef ik al, en wat heb ik bereikt? Kan men een midlife crisis krijgen op 16 jaar? Misschien wil het zeggen dat ik zal sterven op mijn 32ste. Ach, ik zal het toekomst voorspellen maar overlaten en zij die beweren hem te kunnen zien.
Ik vind het niet altijd makkelijk,
het abstracte te beschrijven.
Ik ben niet zoals jij,
mijn haiku-generator.
Soms kan ik de dingen niet zo mooi vertellen.
Soms kan ik ze alleen maar mooi voelen.
Soms schrok hij op uit zijn overpeinzingen en keek hij links en rechts de straat in. Maar hij zag blijkbaar niks dat de moeite waard was, want na enkele malen dit gebaar herhaald te hebben, schudde hij somber zijn hoofd en richtte zijn troebele blik weer op oneindig. De dingen die hij daar zag waren enkel voor hem bestemd. De oude man wachtte. Waarop wist hij niet precies, maar hij had een vaag vermoeden, De details deden zich wel voor wanneer de tijd er rijp voor was. Ze waren ook niet van belang. De wind joeg door de bomen en dreef de tijd vooruit, De oude man keek omhoog naar de grauwe lucht. Hij voelde de winde door zijn verwarde gedachten waaien. Het wachten had heel lang geduurd, soms had het eindeloos geleken, maar hij had geduld uitgeoefend. En nu was het voorbij. Hij stond op van het bankje, een glimlach verscheen op zijn rimpelige gezicht. Een traan rolde over zijn ingevallen wangen. Het wachten was voorbij en de wind blies hem weg.
