Er moet iets gedaan worden. Er moet iets gedaan worden want in de herfst wordt Puck altijd onrustig, met trappelende voeten en wringende handen vol ongeduld. De wind waait en dan moet er druk gerend worden, dan moet er twijfel zijn en hartkloppingen en gloeiende wangen. Regenbuien en roze gummilaarzen aantrekken en doorweekt naar huis gaan. Huilbuien, schaterlachen, zingen, zwijgen, denken, dromen, verliefd zijn. Het verval is het begin.
Ik zou het erg fijn vinden als ik de godganse dag in dat speciale sfeertje zou kunnen vertoeven, mijn, mijn... mijn 'blogsfeertje'. Schrijftrance. Zoiets. Want dan gaat alles automatisch en dat is oneindig veel makkelijker en veiliger dan de grote, boze buitenwereld. Maar ik denk dat ik zoiets wel vaker heb gezegd, niet?
Ok, ok ik begin wel even opnieuw want ik zit maar weer wat te raaskallen. Het komt erop neer dat de momenten waarop ik niet uitgebreid zit te fantaseren (zulke momenten zijn nooit lang genoeg), ik zit te 'wat als-en'. En dat is erg vermoeiend. Ik lig tot half vier 's ochtends te piekeren. Ik kan niet perfect zijn en dat vreet aan me tot in de vroege uurtjes, jawel! Stomme, stomme, stomme Zoë.
