Sinds vandaag officieel een studente aan de K.U. Leuven, na maanden van twijfelen, bang zijn, me afvragen of ik wel goed genoeg ben, of ik er wel zal thuishoren enzovoort. Maar toch stond ik er daarstraks, in die indrukwekkende universiteitshal! Weliswaar met klamme handen... en dat ellendige stemmetje in mijn hoofd dat maar aan één stuk bleef tetteren: "Zeker weten dat ik hier de enige ben met een TSO diploma. Mijn god ik ben waarschijnlijk nog echt een kind vergeleken met al die anderen hier. Shit. Waar ben ik in godsnaam mee bezig! Ik kan dit niveau vast niet aan, de profs zullen me belachelijk vinden, blabla" Nou zo gaat dat dus altijd, onzekerheid is altijd al de enige zekerheid in mijn leven geweest. Ik heb wel geleerd me er niet door te laten tegenhouden (een beetje toch). Als ik me niet voor deze studierichting had ingeschreven had ik er zeker spijt van gekregen, want ik begin spontaan te watertanden bij het zien van de vakken die ik zal krijgen; kostuum en mode, inleiding tot de beeldanalyse, materialen en technieken van de kunst,... klinkt dat niet geweldig Zoë? Jahaweelll, dus hou op met je als een onnozele trien aan te stellen! Hard werken! Nieuwe mensen leren kennen! Profs imponeren godverdomme! Kijk met dat soort stoere praat haal ik mezelf dan over. Maar wees er maar zeker van dat ik nog heel wat nachtrust op mijn buik mag schrijven eer het zo ver is. Nachten waarin ik onzeker lig te piekeren. Zeker weten.
