Morgen ga ik rennen. Rustig, want het kost wat moeite om mijn ademhaling regelmatig en onder controle te houden. Een verbeterde conditie en het verbranden van vet zijn aangename neveneffecten. Ik ga rennen om mijn noodlot te ontvluchten. Ik ben bang voor paarden omdat ze zo onvoorspelbaar en groot zijn. Ik ben bang voor liften omdat ze zo repetitief en klein zijn. Ik ben bang voor mijn noodlot omdat het onoverkomelijk is. Als ik kon zou ik een jaar lang geen woord meer uitspreken. Daarna zouden gesprekken meer waarde hebben. Woorden zouden zwanger zijn van betekenis. Klankwatervallen van de zuiverste toon. Na een jaar zijn de splinters uit mijn tong. Isolatie is een verre wens. De wereld heeft geen nood aan mijn lamme ledematen, mijn defensief opgetrokken schouders, mijn blik vol verwarring, mijn gefronste wenkbrauwen. Wanneer ik uit mijn hoofd kruip, vrees ik de gedachten van een ander. Ik begrijp niet hoe een uitzondering een regel kan bevestigen. Ik geloof niet in vrije wil.
Ik ben de rationele dromer. Koude lucht is de materie waar ik me egocentrisch doorheen beweeg. Ik ben de presente afwezige. Mezelf verafschuw ik het meest. Ik ben een genreschrijver. Een excuus voor ongeïnspireerd. Ik ben introvert. Een hoge concentratie cynisme verkalkt in mijn aderen. Ik zaai de twijfel en oogst mijn mislukking. Mijn identiteit is van generlei belang.
Dag vreemde man. Je komt en je gaat en ik hoop dat je me vergeeft dat ik telkens weer vergeet dat je geen wielrenner bent. Ik wil de schuld niet in jouw schoenen schuiven, maar onrechtstreeks is het door jouw beroep -voor mij steeds een mysterie- dat mijn moeizaam heropgebouwde reputatie weer naar de vaantjes is. Men vindt mij een staatsgevaarlijk individu. Het zwarte schaap in de grijze massa. Mijn wangen prikken nog roodgloeiend na van het onrecht en mijn hart ligt in scherven op de bodem van mijn maag. Waarom mag ik niet mezelf zijn? Mijn buitenissige kledij hangt reeds ongebruikt in de kast, maar mijn buitenissige persoonlijkheid kan ik toch niet zomaar aan de wilgen hangen? Toch? Of zal de maatschappij mij ook hiertoe gaan verplichten? Niemand houdt van iemand met een eigen mening of een gevoel voor humor
Ik heb iets nodig
om de wervelwind
te laten verdwijnen.
Een onrust sluimert,
achter een façade
zo koud
als de ogen van David
boven zijn
arrogante glimlach.
Verdoof mijn
denkproces
in fastforward.
Ik heb niet veel op met Sinterklaas. Of liever, Sinterklaas heeft niet veel op met mij. Om te beginnen heb ik hem, in mijn jeugdige jaren, de troost van mijn tutter moeten geven, alsof hij er nog niet genoeg heeft! Ik gaf hem mijn houvast, hij gaf mij een babypop, maar niet de Barbie waar ik om gevraagd had. Later, maar nog steeds in mijn jeugd, stelde hij mij weer teleur door niet meer te bestaan. Hij openbaarde mij dat geheim wel vroeger dan aan mijn klasgenootjes. Afgunst troef op 6 december.
Maar nu nog steeds, neem ik hem maar één ding bijzonder kwalijk: het ontbreken van de chocolade Z. Wat een onrecht wordt mij en mijn eerste-letter-genoten elk jaar weer gedaan! Ik kijk in winkels en ik zie het hele alfabet als een chocolade lekkernij, het hele alfabet, behalve helaas, driewerf helaas, behalve de Z.
Dus, Sinterklaas, ik wil u vragen, wat doe ik verkeerd? 'k ben misschien niet het hele jaar even braaf geweest, maar zeg eens eerlijk, wie is dat wel?
Uw Kapoentje,
Zoë
Nederig kijken in kikkerperspectief, en zij maar hoog staan wezen, en deinen en trillen, soms vallen en zeilen. Zien hoe alles onder hen stukgaat, zoals ook zij rotten, leven schenken en geboren worden en deinen en trillen.
De viool maakt een sluipbeweging door de kolkende wind. Stiekem, zo van 'zwiepzwiep' met de snaren. piept even de hoek om, maar ik heb hem wel gezien.
Thans doemt voor mij de schoolpoort op. Herstel; de achterpoort.
Ik weet wat er van me verwacht wordt, maar ik sta aan de grond genageld. Ik kijk de viool vragend aan, maar hij weet ook niet wat het betekent en haalt zijn schouders op. Daar staan we dan. Ook goed. Het is vast beter zo, ik en de viool en dan dat paard in die wei. We staan daar maar en de een zwiept met z'n staart, de ander met z'n snaren en ik zwiep met mijn haar, gewoon om erbij te horen. Waarom ook niet
Lome luiheid verspreidt zich als een traagwerkend gif door mijn aders. Hoe kan het anders, het is zondagochtend. Zeer vroeg. Ik ruik mijn vette haren en besef dat het tijd is voor een douche, maar kan mezelf voorlopig nog niet in beweging brengen. Slaag er zelfs niet echt in een gedachte te formuleren, verwerk slechts vage indrukken. Ik zit aan de keukentafel en kijk door het raam naar de messcherpe lucht, de zon is nog maar net aan het opkomen. Blauwe rook prikt in mijn ogen. Ik kijk naar de sigaret in mijn hand en druk hem dan uit in de asbak naast me. Ik hoor het bloed ruisen in mijn oren. Klinkt als de zee. Ik herinner me de vreemde man in mijn bed. Is hij er nog steeds? Hoe lang is hij er eigenlijk al? Wie is hij? Kan me eigenlijk niet zo veel schelen. Wie ben ik? Dat is wat anders. Ik zucht en frons mijn wenkbrauwen in een poging om me mijn naam te herinneren. Had ik er wel een? Vast wel, maar nu is hij weg. Ik betwijfel of de vreemde man hem nog weet. De uren gaan voorbij en de zon klimt en ik zit en ik kijk. Ik kijk en ik ruik en ik voel en ik hoor maar ik weet niets. Leegte in mijn hoofd.
Hoe kort dit moment van inzicht, mijn lot weerspiegelt in hollands licht. Straks acteer ik verder, maar nu geniet ik van, nu verdrink ik in de eerlijkheid. Hoe prachtig de reflectie.
Ik kan het niet omdat - Omdat ik niet zo ben? Omdat het niet zo werkt, binnen in mij. Liefde is voor mij te oprecht, zelfs banale verliefdheid is voor mij te heilig om er zo nonchalant mee om te gaan als met een oud paar gympen. Het gebeurt me niet vaak, en daar ben ik dankbaar om. Het punt is, dat het niet zo maar overgaat. Wanneer ik iemand lief heb gehad, duurt het heel lang voor de gevoelens verdwijnen - zelfs als mijn gevoelens voor die persoon intussen helemaal zijn omgeslagen. Liefde verlaat me niet zo snel. Het is een langdurig rottingsproces, waarbij het karkas van mijn verliefdheid langzaam ontbindt in mijn borstkas en zwaar rust op mijn longen. Er gaan maanden overheen, maanden waarin ik reikhalzend uitkijk naar het moment waarop ik de verbleekte botten kan weghalen en weer opgelucht zal kunnen ademen.
Eerlijk gezegd; liever niks dan werktuiglijk geluk, in hoekjes en gaatjes geduwd om de leegte op te vullen, neen dank u beleefd! Het hòèft gewoon nergens op te slaan! tenminste, niet voor de anderen. Abstràct mijn liefste, net als jij!
Ik spreek niet over een gevoel, daarvoor was het te vluchtig. Eerder de herinnering aan een droom: spring-en-val in kla ter goud , zwem snel weg voor je verdrinkt, kurkentrekker naar omlaag, draai het hoofd net iets te snel en KRAK! Maar onbewogen en onfeilbaar de glimlach op elkaars gezicht.
De verveling slaat weer verpletterend toe. Het boek van de overleden schrijver ligt naast me, maar de moed om het open te slaan ontbreekt me. klopt die zin wel?
Nee. Niks heeft zin, dus de zin zal ook wel niet kloppen. Het ontbreekt me ook aan logica, veronderstel ik. Het ontbreekt me aan veel. Wat heb je dan wel? hoor ik de ongeduldige lezer denken. Ja ik kan je horen denken, maar dat doet natuurlijk niet ter zake. Wat ik dan wel heb is een heleboel tijd om te verprutsen. Het is niet eerlijk verdeeld in het leven. Sommige mensen hebben tijd zo hard nodig, en ik heb het op overschot. Als ik kon zou ik mijn tijd weggeven aan iemand die het kon gebruiken. Om een brief te schrijven voordat de inkt op is bijvoorbeeld.
Verder heb ik het koud. Ook heb ik een redelijk goed gehoor. Daarom kan ik je horen denken, ongeduldige lezer. Hoe maakt u het, overigens? Het is erg onbeleefd van me om u zomaar te tutoyeren, besef ik net.
Ik denk dat ik gek word, lieve lezer. Hebt u dat gevoel soms ook? Dat uw brein verscheurd wordt door twijfels? Mijn hemel wat is het leven soms toch moeilijk! Maar dat is maar best zo, als het makkelijk was zou er niks aan zijn.
Wie ben ik? Dat is een belangrijke vraag, doch het duurt meestal een leven lang voordat men het antwoord heeft gevonden. Tot die tijd volgen we de routine, de betreden paden, om op een dag wakker te worden en te beseffen dat we niemand zijn. Een omhulsel gevuld met pijn en zorgen. Littekens, herinneringen, haat, liefde.
Is dat een droeve gedachte? Maakt het u bang? Te beseffen dat u geen identiteit hebt? Of is het bevrijdend? Zonder identiteit geen verwachtingen. Zonder verwachtingen, geen druk. Zonder doel, geen leven?
Ach wee mij ik ben een oude zeur! Zoveel jaren leef ik al, en wat heb ik bereikt? Kan men een midlife crisis krijgen op 16 jaar? Misschien wil het zeggen dat ik zal sterven op mijn 32ste. Ach, ik zal het toekomst voorspellen maar overlaten en zij die beweren hem te kunnen zien.
Ik vind het niet altijd makkelijk,
het abstracte te beschrijven.
Ik ben niet zoals jij,
mijn haiku-generator.
Soms kan ik de dingen niet zo mooi vertellen.
Soms kan ik ze alleen maar mooi voelen.
Soms schrok hij op uit zijn overpeinzingen en keek hij links en rechts de straat in. Maar hij zag blijkbaar niks dat de moeite waard was, want na enkele malen dit gebaar herhaald te hebben, schudde hij somber zijn hoofd en richtte zijn troebele blik weer op oneindig. De dingen die hij daar zag waren enkel voor hem bestemd. De oude man wachtte. Waarop wist hij niet precies, maar hij had een vaag vermoeden, De details deden zich wel voor wanneer de tijd er rijp voor was. Ze waren ook niet van belang. De wind joeg door de bomen en dreef de tijd vooruit, De oude man keek omhoog naar de grauwe lucht. Hij voelde de winde door zijn verwarde gedachten waaien. Het wachten had heel lang geduurd, soms had het eindeloos geleken, maar hij had geduld uitgeoefend. En nu was het voorbij. Hij stond op van het bankje, een glimlach verscheen op zijn rimpelige gezicht. Een traan rolde over zijn ingevallen wangen. Het wachten was voorbij en de wind blies hem weg.
De paradoxen stapelen zich op. Solidariteit uit zich dezer dagen enkel nog in de hoeveelheid smsjes die Jan Modaal bereid is te versturen ter ondersteuning van een enkele dwaze droom. Stuur 'dubbel D' naar 3472 en help Stacey op weg naar haar broodnodige borstvergroting. Langs de andere kant mag de verstokte kettingroker stikken in z'n eigen slijmvliezen 'eigen schuld dikke bult!' zegt meneer doktoor. Het blijkt vanzelfsprekend dat men het merendeel van televisiekijkend Vlaanderen gemobiliseerd krijgt voor het openhouden van z'n favoriete restaurant, terwijl de autobestuurder die z'n gordel vergat z'n rolstoel zelf mag betalen, men oogst immers wat men zaait...
Liefde is... samen de auto wassen, schreef ik ooit met mijn vinger op een vuile auto. alsof ik de expert ben! wat is liefde? "tegelplakken op een balade van joe cocker?" vroeg zoë op een sceptisch toontje, ongeduldig haar ogen ten hemel slaand. typisch ik. 'cynicus exceptionalis'
Ik open mijn ogen en eerst is er alleen maar duisternis. Langzaam raken mijn ogen gewend aan het gebrek aan licht. De muren die me omgeven zijn eindeloos en torenen hoog boven me uit. Deze stille wachters zijn de enige getuigen van mijn zoektocht. Ik volg mijn instinct, wat betekent dat ik geen idee heb welk pad ik moet volgen. Links, rechts, links en nog eens links. Het enige dat ik zie zijn steeds dezelfde muren, de muren die zwaar op me leunen en me dreigen te verstikken. Waar is het licht? Waar is de verlossing? En hoe raak ik ooit nog uit het labyrint van mijn gedachten?
Een grote ruimte waarin ik opval als een papegaai tussen kraaien. De akoestiek is slecht en een onheilsprofeet slaat me met nachtmerries om de oren. Doch ik wordt niet
overvallen door een krankzinnigmakende angst zoals te verwachten valt. Wat de profeet allemaal zegt, het is niets nieuws voor me. De vele nachtmeries die ik eerder leefde, hebben me afgestompt tot ze niets meer voor me betekenden dan vage herinneringen aan waargebeurde feiten. Dat kan niets goeds voorspellen. Ik kijk de onheilsprofeet in de ogen en zie mijn onverschilligheid weerspiegeld in zijn oneindige droefheid. Zijn oneindige liefde voor de mensen die hem verafschuwden en hem ophingen aan de hoogste boom. Opgehangen tot het tien over twaalf was en iedereen zich in paniek tot hem wendde. Maar het was te laat, er was geen hoop meer voor zijn beulen, want hij was verdwenen. Weggeblazen, naar een grote ruimte waarin ik opval als een papegaai tussen kraaien. De akoestiek is slecht...
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
