Hoe kort dit moment van inzicht, mijn lot weerspiegelt in hollands licht. Straks acteer ik verder, maar nu geniet ik van, nu verdrink ik in de eerlijkheid. Hoe prachtig de reflectie.
Ik kan het niet omdat - Omdat ik niet zo ben? Omdat het niet zo werkt, binnen in mij. Liefde is voor mij te oprecht, zelfs banale verliefdheid is voor mij te heilig om er zo nonchalant mee om te gaan als met een oud paar gympen. Het gebeurt me niet vaak, en daar ben ik dankbaar om. Het punt is, dat het niet zo maar overgaat. Wanneer ik iemand lief heb gehad, duurt het heel lang voor de gevoelens verdwijnen - zelfs als mijn gevoelens voor die persoon intussen helemaal zijn omgeslagen. Liefde verlaat me niet zo snel. Het is een langdurig rottingsproces, waarbij het karkas van mijn verliefdheid langzaam ontbindt in mijn borstkas en zwaar rust op mijn longen. Er gaan maanden overheen, maanden waarin ik reikhalzend uitkijk naar het moment waarop ik de verbleekte botten kan weghalen en weer opgelucht zal kunnen ademen.
Eerlijk gezegd; liever niks dan werktuiglijk geluk, in hoekjes en gaatjes geduwd om de leegte op te vullen, neen dank u beleefd! Het hòèft gewoon nergens op te slaan! tenminste, niet voor de anderen. Abstràct mijn liefste, net als jij!
Ik spreek niet over een gevoel, daarvoor was het te vluchtig. Eerder de herinnering aan een droom: spring-en-val in kla ter goud , zwem snel weg voor je verdrinkt, kurkentrekker naar omlaag, draai het hoofd net iets te snel en KRAK! Maar onbewogen en onfeilbaar de glimlach op elkaars gezicht.
De verveling slaat weer verpletterend toe. Het boek van de overleden schrijver ligt naast me, maar de moed om het open te slaan ontbreekt me. klopt die zin wel?
Nee. Niks heeft zin, dus de zin zal ook wel niet kloppen. Het ontbreekt me ook aan logica, veronderstel ik. Het ontbreekt me aan veel. Wat heb je dan wel? hoor ik de ongeduldige lezer denken. Ja ik kan je horen denken, maar dat doet natuurlijk niet ter zake. Wat ik dan wel heb is een heleboel tijd om te verprutsen. Het is niet eerlijk verdeeld in het leven. Sommige mensen hebben tijd zo hard nodig, en ik heb het op overschot. Als ik kon zou ik mijn tijd weggeven aan iemand die het kon gebruiken. Om een brief te schrijven voordat de inkt op is bijvoorbeeld.
Verder heb ik het koud. Ook heb ik een redelijk goed gehoor. Daarom kan ik je horen denken, ongeduldige lezer. Hoe maakt u het, overigens? Het is erg onbeleefd van me om u zomaar te tutoyeren, besef ik net.
Ik denk dat ik gek word, lieve lezer. Hebt u dat gevoel soms ook? Dat uw brein verscheurd wordt door twijfels? Mijn hemel wat is het leven soms toch moeilijk! Maar dat is maar best zo, als het makkelijk was zou er niks aan zijn.
Wie ben ik? Dat is een belangrijke vraag, doch het duurt meestal een leven lang voordat men het antwoord heeft gevonden. Tot die tijd volgen we de routine, de betreden paden, om op een dag wakker te worden en te beseffen dat we niemand zijn. Een omhulsel gevuld met pijn en zorgen. Littekens, herinneringen, haat, liefde.
Is dat een droeve gedachte? Maakt het u bang? Te beseffen dat u geen identiteit hebt? Of is het bevrijdend? Zonder identiteit geen verwachtingen. Zonder verwachtingen, geen druk. Zonder doel, geen leven?
Ach wee mij ik ben een oude zeur! Zoveel jaren leef ik al, en wat heb ik bereikt? Kan men een midlife crisis krijgen op 16 jaar? Misschien wil het zeggen dat ik zal sterven op mijn 32ste. Ach, ik zal het toekomst voorspellen maar overlaten en zij die beweren hem te kunnen zien.
Ik vind het niet altijd makkelijk,
het abstracte te beschrijven.
Ik ben niet zoals jij,
mijn haiku-generator.
Soms kan ik de dingen niet zo mooi vertellen.
Soms kan ik ze alleen maar mooi voelen.
Soms schrok hij op uit zijn overpeinzingen en keek hij links en rechts de straat in. Maar hij zag blijkbaar niks dat de moeite waard was, want na enkele malen dit gebaar herhaald te hebben, schudde hij somber zijn hoofd en richtte zijn troebele blik weer op oneindig. De dingen die hij daar zag waren enkel voor hem bestemd. De oude man wachtte. Waarop wist hij niet precies, maar hij had een vaag vermoeden, De details deden zich wel voor wanneer de tijd er rijp voor was. Ze waren ook niet van belang. De wind joeg door de bomen en dreef de tijd vooruit, De oude man keek omhoog naar de grauwe lucht. Hij voelde de winde door zijn verwarde gedachten waaien. Het wachten had heel lang geduurd, soms had het eindeloos geleken, maar hij had geduld uitgeoefend. En nu was het voorbij. Hij stond op van het bankje, een glimlach verscheen op zijn rimpelige gezicht. Een traan rolde over zijn ingevallen wangen. Het wachten was voorbij en de wind blies hem weg.
De paradoxen stapelen zich op. Solidariteit uit zich dezer dagen enkel nog in de hoeveelheid smsjes die Jan Modaal bereid is te versturen ter ondersteuning van een enkele dwaze droom. Stuur 'dubbel D' naar 3472 en help Stacey op weg naar haar broodnodige borstvergroting. Langs de andere kant mag de verstokte kettingroker stikken in z'n eigen slijmvliezen 'eigen schuld dikke bult!' zegt meneer doktoor. Het blijkt vanzelfsprekend dat men het merendeel van televisiekijkend Vlaanderen gemobiliseerd krijgt voor het openhouden van z'n favoriete restaurant, terwijl de autobestuurder die z'n gordel vergat z'n rolstoel zelf mag betalen, men oogst immers wat men zaait...
Liefde is... samen de auto wassen, schreef ik ooit met mijn vinger op een vuile auto. alsof ik de expert ben! wat is liefde? "tegelplakken op een balade van joe cocker?" vroeg zoë op een sceptisch toontje, ongeduldig haar ogen ten hemel slaand. typisch ik. 'cynicus exceptionalis'
Ik open mijn ogen en eerst is er alleen maar duisternis. Langzaam raken mijn ogen gewend aan het gebrek aan licht. De muren die me omgeven zijn eindeloos en torenen hoog boven me uit. Deze stille wachters zijn de enige getuigen van mijn zoektocht. Ik volg mijn instinct, wat betekent dat ik geen idee heb welk pad ik moet volgen. Links, rechts, links en nog eens links. Het enige dat ik zie zijn steeds dezelfde muren, de muren die zwaar op me leunen en me dreigen te verstikken. Waar is het licht? Waar is de verlossing? En hoe raak ik ooit nog uit het labyrint van mijn gedachten?
Een grote ruimte waarin ik opval als een papegaai tussen kraaien. De akoestiek is slecht en een onheilsprofeet slaat me met nachtmerries om de oren. Doch ik wordt niet
overvallen door een krankzinnigmakende angst zoals te verwachten valt. Wat de profeet allemaal zegt, het is niets nieuws voor me. De vele nachtmeries die ik eerder leefde, hebben me afgestompt tot ze niets meer voor me betekenden dan vage herinneringen aan waargebeurde feiten. Dat kan niets goeds voorspellen. Ik kijk de onheilsprofeet in de ogen en zie mijn onverschilligheid weerspiegeld in zijn oneindige droefheid. Zijn oneindige liefde voor de mensen die hem verafschuwden en hem ophingen aan de hoogste boom. Opgehangen tot het tien over twaalf was en iedereen zich in paniek tot hem wendde. Maar het was te laat, er was geen hoop meer voor zijn beulen, want hij was verdwenen. Weggeblazen, naar een grote ruimte waarin ik opval als een papegaai tussen kraaien. De akoestiek is slecht...
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
