Er zijn dus toch mensen die mijn teksten lezen , want inderdaad.
Bali is niet Boeddhistisch , maar Hindu.
Mea culpa, mea culpa..
Er lopen hier dus geen oranje mannetjes rond, ik ga het zo proberen te onthouden.
Verder kijkt men hier eigenlijk niet op een god meer of minder.
Er zijn massa's tempels, massa's goden , maar vooral heel veel bijgeloof.
Zo kan je bvb 6 tanden laten vullen tijdens een -natuurlijk betalende- ritueel;
Ben je gelijk verlost van de 6 kwaden in jezelf, oa boosheid,verwardheid , dronkenschap en verlangen.
Na Sanur naar Ubud, een kunstenaarsdorpje in het binnenland.
Toeristisch, het is zo'n dorpje waar iedere toer langs komt.
Het is hier regenseizoen nu , zeer mooi groen , plakkerig warm en weinig toeristen.
Er is hier wel wat te zien.
Ik was al in het Blanco museum, kunst van de Balinese Dali.
Het museum Puri Lukisan, hedendaagse en oudere kunst, in de prachtige tuin kon je leren weven, schilderen en muziek beleven.
Het Palace of Ubud.
Een heleboel House of. Painter of Sculptor...het is uiteindelijk een kunstenaarsdorp.
Heel veel Pura tempels, de ene al mooier dan de andere.
Soms denk je een tempel te betreden , blijkt het de entree te zijn van een gewoon huis.
Er is hier ook een mooie wandelweg door de rijstvelden.
Het pad is een soort Walk of Fame.
Iedere tegel is gepersonaliseerd, en dus naar ik aanneem ook gesponsord door toeristen ,hotels en café's die hun handafdruk en boodschap hebben achtergelaten.
Je hebt hier Monkee Forest , een gebied met een paar mooie Pura tempels , maar ook een grote kolonie apen.
Toeristisch, iedereen wil op de foto met een aap, maar wel een mooi bos.
Er is een dorpje vlakbij Ubud, Petulu.
Petulu is wereldberoemd in Bali voor een grote kolonie Herrons--een soort kleine witte reigertjes;
Niemand weet waarom ze eigenlijk juist daar in mass bij elkaar komen, daarom is er maar weer een God en mythe gecreeerd.
Ga je verder, kom je in de kleine dorpjes.
Daar wordt biljart ipv schaak gespeeld.
Iedere straat heeft zo zijn eigen specialiteit, de ene maakt houten stoelen, de andere houten vogels.
Je kan hier voor een prikje handgeweven stof kopen , aan 1 stuk wordt 1,5 jaar gewerkt.
Ik kwam langs een klein winkeltje waar men meer dan 25 miljoen jaar oud petrified wood verkocht;
Er is ook een bloeiende markt voor liefhebbers van joga-massage of het jezelf uithongeren om tot een hoger spiritueel niveau te komen;
In Ubud kan je ook heel lekker eten , keuze genoeg;
Volgens de Australiers heel goedkoop.
Maar met mijn budget ga ik het een stuk makkelijker krijgen dan hun om tot een hoger spiritueel niveau te komen.
Ben ook eens gaan wandelen naar de Campuang Ridge en de Sayan Ridge.
Weg van het drukke winkelcentrum.
De heuvels zijn helemaal ingenomen door resorts , gelukkig werd ik regelmatig uitgenodigd door de bewaking om binnenin eens een kijkje te nemen;
Mooie dingen gezien!!
Na madame tuk-tuk, madame riksja, madame motobike, madame jeepney, ..ben ik nu gepromoveerd tot madame Transport.
Hier in Bali hebben veel mannen een auto of brommer die je voor een 'special price' ergens naartoe brengen.
Die speciale prijs geldt natuurlijk alleen voor mij, wat had je gedacht??
Niet dat de Grieken hun Olympos moeten verkopen hebben.
Wel omdat Bali Boeddhistisch is en tsjokvol tempeltjes staat.
Eén tempeltje voor iedere huis, iedere winkel, iedere straat en dan zijn er de grote tempels natuurlijk ook nog.
De ingangspoort van de tempel lijkt wel een tempel die men in tweeen gespleten heeft en dan de beide helften uit elkaar geduwd heeft.
Twee delen dus , links en rechts,yin en yang, positief en negatief, goed en kwaad.
En het kwade is zeker ook nodig, hoe kan je anders het goede herkennen?
De tempels hebben veel houtsnijwerk en een massa gedetailleerde tekeningen.
De dagelijkse offergaven heel wat minder fotogeniek dan in andere landen.
Meer een slordig kartonnen doosje.
De beelden, bewakers van de tempel, zijn dan weer beter af.
De meeste krijgen ter bescherming van de zon en de regen een dakje boven hun hoofd;
En om er een beetje gekleed uit te zien een doek rond hun middel.
In zwart-wit, yin-yang, plus-min
Kan ook zijn dat schaken hier zo populair is?
Voor mij is Bali een speciale stop.
Ik ben hier op bezoek geweest bij vroegere buren van mij.
Hun verhaal is een combinatie van het wereldwijd verhaal van het klein pensioentje, gecombineerd met het-laat de boel de boel in Belgie-, en wat je al gehad hebt..
Het waren toen al goede buren en ze gaven me nu de gelegenheid om eens niet een slapeloze nacht door te brengen op een luchthaven, maar afgehaald te worden.
En om uit de eerste bron nu eens te horen en te zien hoe dat nu is, het leven van een expat.
Wel..
Gerty en Raymond hadden in Ekeren al een huis ' uit de showroom', perfect interieur, mooi aangelegde tuin met koi-vijver.
Hier hebben ze een nog mooier, groter huis , met een zwembad,heel het jaar door een dikke 30 gr in en uit het water.
Een stuk beter dus dan aanschuiven op de Antwerpse ring?
Mijn logeerkamer was zowat even groot en comfortabel als mijn appartement thuis.
En mijn tijdelijke Foster Parents hebben ook lekker voor mij gekookt.
De gaatjes van de broeksriem gingen de andere kant op.
Ze wonen in Sanur en dat is een badstad aan de oostkust van Bali.
Het gaat er allemaal rustig en gemoedelijk aan toe.
Weg is het onveiligheidsgevoel.
Ik ga van noord naar zuid op het strand, ga wandelen in de mooie mangrove vlakbij.
Neem eens de bus naar Nusa Dua schiereiland en heb daar een inleef-namiddag hoe het leven is in een resort hotel als het Grand Hyatt.
Ik mag ook nog mee naar een vergadering van de jachtclub en we gaan samen eten in een goed restaurantje, dus voor 1 keer geen rijst of noedels.
Er zijn naast White Beach ook nog Bulabag Beach, Puka Shell Beach en nog veel meer beaches, voor de liefhebbers zijn er zelfs waar je moet voor betalen.
500 pesos voor exact hetzelfde als al de andere stranden.
Maar er is blijkbaar een markt voor.
Ver weg van het strand ben je hier nooit, maar het kan.
Het binnenland is tropisch groen,met de hoogste berg 100 meter.
De huizen hier zijn in hout, met heel mooi gevlochten muren en ramen uit bamboe.
Ik heb er in zo eentje gelogeerd.
Kon natuurlijk geen volledig huis betalen , enkel een kamertje zonder airco.
Uit eerste hand kan ik jullie vertellen dat de kamers zeer gehorig zijn, zoals men dat noemt.
Je deint mee met het gebouw als je buren thuis komen, als zij warm water gebruiken daveren alle wanden, gaat er iemand naar 't WC , dan gaat het in alle andere kamertjes van blup-blup-blup.
Hier ook een storm meegemaakt waarbij de electriciteit uitviel, goed, dan zie je de wanden niet bewegen..
En mijn kleine groene gekko-vriendje is ook terug.
Je kan hier goed gaan eten , buffetten en happy hour zijn overal;
Er is hier zelfs een hobbit-bar , met enkel dwergen als bedienend personeel.
Toerist gebied , met hogere prijzen dan in Manilla.
Voordeel is dat iedereen goed Engels spreekt en er geen bedelaars zijn.
Natuurlijk zijn er op het strand aanbiedingen voor massage, horloges, hoeden, boottochten, maar het gaat er allemaal relaxt aan toe;
De verkoper van de handgesneden houten schildjes belt ondertussen met zijn I-pad--modern times!!
Niks free , behalve de boekjes van de Jehova's Getuigen.
Na een paar dagen terug de bus op naar de jetty.
De tocht over de Straat van Tablas was dit keer in een bangka boot --google dat maar eens;
Gelukkig was de zee zeer rustig.
Daarna het vliegtuig op-- deze luchthaven was in verbouwing.
Dan nog een rit met een jeepney, die pas vertrok toen hij echt-echt vol was.
Toen nog een fikse voettocht.
Ik ben nu in Angeles.
Normaal had ik doorgevlogen naar Palawan , het Borneo van de Filipijnen.
Helaas schrapte Air Asia ook deze vluchten , niet winstgevend meer.
Bovendien hebben ze in Palawan dit jaar ook al heel wat tyfonen over zich heen gekregen.
Dus blijf ik een paar dagen hier;
Angeles was een grote Amerikaanse luchtmachtbasis.
En de Amerikanen maken , zoals het hoort, not only War , maar ook Love.
Er waren hier toen ongeveer 10.000 dames met een zeer oud beroep.
Tot, volgens de Filipijnen bestaat er een God, de vulkaan Mount Pinataubu uitbarste , en heel deze poel der verderf bedolf onder as.
De Amerikanen hebben hun basis gesloten;
Toch is Angeles ook nu nog de plaats voor plezier en vertier, de gogo-jungle van de Filipijnen.
Ik logeer op Fields Avenue, vlakbij Walking Street, de lokale Reeperbahn.
Er zijn hier nog steeds veel dames, in sommige café's hebben ze een nummer opgespeld.
Zeer vrouwvriendelijk stadje, vrouwen moeten geen entree betalen om een bar binnen te gaan.
Werkaanbiedingen genoeg , je moet alleen +18 zijn.
Overdag is het een gewoon , druk stadje.
Met een mall met een heerlijke foodcourt en gratis optredens.
Na de jungle van Manilla naar de jungle van de toerist.
Na een week Manilla, wat een domme denkfout was van mij , voelde ik mij als iemand die 30 jaar volcontinue gerookt heeft en op 4000 meter hoogte leeft;
Wat het zin heeft om te roken in Manilla blijft mij duister.
Als je adem haalt achter één jeepney heb je je dosis voor één maand binnen.
En het stikt er letterlijk van de jeepney's.
Sigaretten worden hier zoals in zoveel landen per stuk verkocht;en geen arme heeft ooit geld te weinig voor een sigaret.
Ik heb het geprobeerd, te gaan wandelen naar de zoo , naar de grootste mall van Asie voor die van Peking open ging.
Maar de verschrikkelijke lucht en de onveiligheid die ik aanvoelde dreven me steeds weer naar de mall in mijn buurt.
Ik ben nu op Het eiland van de Fillipijnen: Borocay.
Eenvoudig was de weg hierheen niet.
Om 7 u de metro genomen , er van uit gaande dat de meeste criminelen dan nog slapen;
Er was zelfs nog ruim plaats in de women-only cabine;
Dan de bus naar Clarck airport, de low-cost luchthaven.
Naar men zegt is Manilla Corry Aquino Airport de slechtste luchthaven ter wereld ,maar dan zijn ze hier nog niet komen kijken.
Enfin, ik heb er een gezellige babbel met een familie uit Kuala Lumpur.
Hun kinderen gingen de eerste zes jaar naar de Chinese school.
Leerden Mandarijn en Kantonees, daarna Malay en Engels.
In Kalibo wordt iedereen op een bus gezet naar Caticlan.
Naar Caticlan wordt niet meer gevlogen , er waren teveel ongevallen;
Van Kalibo naar Caticlan is een busreis van 2-3 uur.
Mooie landschappen, maar je merkt wel dat er hier regelmatig serieuze stormen zijn.
Vele stukken weg zijn weg.
Aangekomen in Caticlan worden we op een boot gezet.
Het soort boot dat ze bij ons zouden gebruiken om over de Donk naar de eendenkooi te varen.
Ik denk dat ze normaal ook niet s' nachts varen;
Onze boot was on the other side om 6u en het was donker.
Geen andere keuze dus dan een moto-met-side-car te nemen;
Helaas kon mijn chauffeur het hotel niet vinden.
Ik heb dus 2 uur doorgebracht in zo'n brommer met side-car.
Het had geregend, dus er waren diepe plassen, mijn driver probeerde een paar short cuts.
We zagen veel mensen met hun zaklamp.
Mijn rug en hart zijn blijkbaar nog perfect in orde;
Uiteindelijk dropte mijn chauffeur mij ergens aan de beach.
Het moest hier ergens zijn.
Na nog een fikse wandeling langs de beach en veel vragen , terug en vooruit, toch mijn hostel gevonden.
In daglicht lijkt Borocay inderdaad op wat het is.
Ik logeer aan de windy-side, ideaal voor kite-surfers en om s' avonds op je terras te zitten.
White Beach , waar Borocay zo beroemd om is, is hier slechts 500 m vandaan.
Daar heb je heel de dag zonnig, windvrij,warm weer.
Het zit hier tsjokvol Koreanen, Taiwanezen, Chinezen en Russen;
Weinig gelovigen natuurlijk, maar wel veel shoppers.
Het zijn de drukste koopweken van het jaar.
Dus alle shoppingcenters zijn open van 10 tot 22u , dzjingle bell's muziek, en liedjes over de Red Nosed Rendeer.
Veel kerstbomen , een massa mensen die veel kopen , foto's nemen en eten.
Na Kerst het vliegtuig op naar Manilla.
Om 1 uur s' nachts toegekomen.
Er staat een shuttlebus klaar om ons naar het centrum te brengen, 2 uur rijden.
Op de radio: The Greatest and the Newest Hits!
Twee uur genieten van easy listening muziek uit de jaren 50 en 60.
Engelstalige bard dus genre I will never love this way again----Cry-y-y-ing over you..
Allemaal uit volle borst meegezongen door onze chauffeur.
Om 3u30 waren we in Manilla.
Wat een groot busstation zou moeten zijn , waar ik hoopte wat koffie te kunnen drinken tot de ochtend, bleek enkel een afgesloten binnenplaats te zijn, met een paar banken onder een afdak.
Met een wachtzaal , die gesloten was , zonder cafetaria.
Bovendien regende het , en ging de poort direct achter ons toe.
Om op dat uur een taxi te nemen leek me geen goed idee, dus ging ik maar bij de andere dropouts zitten.
Het was niet koud , we zaten droog en we hadden een gewapende bewaker.
Toen het licht werd de MRT genomen naar het centrum.
Heel druk en ik kreeg al direct de raad om mijn rugzak op mijn buik te dragen.
Manilla is een zeer grote , drukke stad, 15-20 miljoen inwoners.
Ik logeer aan Roxas Boulevard, naast het Hyatt en andere dure hotels.
Dit is dus de betere buurt.
Toch kan iets gaan drinken op een bankje met uitzicht op de baai niet.
Zodra je het hotel uitkomt wordt je aangeklampt door kinderen.
Give me money mam.
Aangeklamd door andere bedelaars.
aangeklamd door verkopers van horloges , handtassen.
Overal is politie en bewaking.
Als je het shoppingcenter binnen wil moet je door een metaaldetector.
Je wordt gefouilleerd, je handtas wordt nog eens extra gecontroleerd.
Als je dan binnen het shoppingcenter de Starbucks binnen wil, nog eens gefouilleerd,, en binnen in de Starbucks staan er dan nog 2 gewapende agenten;
Buiten wordt van iedere taxi die iemand meeneemt de nummerplaat genoteerd.
Ieder auto die in de garage binnen wil , wordt op bommen gecontroleerd met zo'n spiegeltje.
Op straat ook heel veel gewapende politie en kinderen met speelgoed pompgeweren.
,
Hier in Manilla heeft men geen tuk-tuk's maar een soort bakfiets, waar de bak rechts van de fiets hangt.
Hier rijden ook jeepney's ,dat zijn achteraan open cammionetten met zitbanken rechts en links.
Ze rijden via een vast traject en zijn allemaal even lelijk.
s'Morgens stinkt Manilla naar de urine, de rest van de dag naar uitlaatgassen.
Mooi is er hier weinig.
Ik ben al naar Rixal Park geweest, een groot park ter ere van de nationale held.
Naar Intra Muros, de oude stad , nog gebouwd door de Spanjaarden.
Naar het Nationaal Museum, oud gebouw , maar mooie collectie.
Ik ben ook naar Hotel Manilla geweest , een Landmark, duur hotel, 100 jaar oud.
De nood was hoog en het begon te regenen, dus..
Ik heb dus al gezeten tussen de 'have' en 'the have not', allemaal in datzelfde T-shirt.
Voor zij er tussenin is er Mc Spaghetti, 50 pesos.
Een trein in Taiwan rijdt op de minuut, iedereen wacht ordelijk op het perron op de plek waar je wagon gaat stoppen.
De treinreis en de wagon kan ik niet anders omschrijven als cosy.
Er is ruimte zat, er zijn gordijntjes, men komt al direct met eten rond;
Ook hier weer vriendelijke bevolking die me hun plaats afstaan om foto's door t' raam te kunnen nemen.
Het is een hel mooie, ontspannen rit dwars door het eiland.
De natuur is prachtig en er zijn veel kilometerslange tunnels dwars door de bergen aangelegd;
Er zijn aankondigingen in allelei talen , waaronder Engels.
Eigenlijk zijn die niet nodig.
Als er op je ticket staat , aankomst 13u02 , stap uit en je bent er .
In het station wacht de toeristische dienst je op met gratis kaartjes en informatie , gaat met je mee naar de goede bus en vertelt de chauffeur waar je moet zijn.
Taitung heeft geen metro, geen shoppingcenters van 15 verdiepingen met nog een bioscoop en een permanente sinksenfoor op het dak.
Taitung is een klein stadje van 120.000 inwoners , en heeft de grootste aboriginal bevolking van Taiwan.
In Taiwan noemt men Taitung The Garden City;
Er is hier een Seaside park, een Black Forrest Park, echt waar, nog een ander Forrest park, Lilu Mountain scenic area, met uitzonderlijke rotsformaties, the Old Railway Park, hot springs.
Om te wandelen , te fietsen , te ontspannen en te bruinen zonder moeite ben je hier dus aan het juiste adres.
Morgen mijn laatste dag in Taitung, dan nog een dagje Taipei.
Tijd dus om afscheid te nemen van Taiwan.
Mijn verwachtingen waren hoog gespannen, Taiwan heeft me zeker niet teleurgesteld.
Ik heb veel plezier aan Taiwan en de Taiwanezen gehad , en zij ook aan mij, daar ben ik zeker van.
Ik heb hier CNN op TV en zie dat de Maja's net het laatste blaadje van hun 'druivelaar' afgescheurd hebben.
Hier loopt 21 december al op zijn eind.
Er kan natuurlijk altijd nog een zware aardbeving gebeuren..
Kaohshiung is de 2de stad van Taiwan , de 6de grootste containerhaven ter wereld en ligt beneden de kreeftskeerkring;
Het is hier dus jaarrond 25 gr overdag, 20 gr s' nachts;
Alles ademt hier relaxatie.
In de metro bvb , heel wat minder druk dan die van Taipei , speelt een rustgevend muziekje, gecombineerd met het geruis van een beekje en het gefluit van vogeltjes;
Veel kunst in de metro, maar ook in de stad.
de straten zijn breed , zeer breed.
In deze stad meer dan 250 km fietspaden en ze worden intensief gebruikt ook.
Evenveel voetpaden , weg van het lawaai van het verkeer.
Ook hier nationale parken binnen de stad.
Men spreekt hier Mandarin Chinees , maar ook Taiwanees en Hakka , en voor de anderen zoals ik in de metro gelukkig ook Engels.
Goodmorning is hier het woord dat iedereen hier met de paplepel binnenkrijgt.
Je hoort het in ieder shop , van iedere bedelaar.
Het klimaat leent zich hier om op straat te slapen ,maar vragen doen ze dus niks.
Bovendien heb ik er hier nog maar 1 gezien met een Taiwanees Dollar bakje.
Ergens doet me dit denken aan Medellin vorig jaar.
Alleen aten ze daar de kip, hier het ei;
Vriendelijke bevolking , nergens zo gemakkelijk om contacten te leggen.
Men spreekt je zelf aan om een foto te nemen , geeft advies over wat je moet gaan zien.
Fedex stopt om te vragen of hij kan helpen.
Verder zijn hier natuurlijk massa's Chinese tempels.
Groetjes uit Taipei, hoofdstad van de Republic of China, Taiwan.
Ik wist er niet zoveel van , dat het één van de Aziatische Tijgers is , dat ze jaren de hoogste toren ter werled hadden ,101 verdiepingen.
Het begon al in het vliegtuig.
Rustig, stil, geen hoofddoek meer te zien.
In de luchthaven geen vuile , natte WC meer, maar zo'n zalig full-option Japans model met geluid verhullende knoppen en verwarmde bril.
Toen ik na mijn nachtelijk dutje op de luchthaven wakker werd, stond mijn persoonlijke veiilgheidsagent 'het' te doen tegen de liftdeur, zijn tai-shi oefeningen;
Taipei is een zeer leefbare stad.
Als toerist heb je genoeg aan het uitgebreide metronetwerk met ongeveer 100 stations die je zowat overal brengen.
Frequentie zowat om de minuut, soms moet je eens 3 min wachten.
Vanaf het station is het dan nog 300-500 meter wandelen naar een bezienswaardigheid , zeer goed aangegeven.
De metro is zeer proper , er wordt nog opgestaan voor een ouder iemand, er wordt ordelijk op een rij gewacht, er wordt niet getelefoneerd maar een sms-je gestuurd, er wordt niet luid gesproken, men draagt monddoekjes om anderen niet ziek te maken.
Taipei is een zeer groene stad;
Binnen de stadsgrenzen en het metro netwerk kan je warmwaterbronnen bezoeken , naar het strand,een vlinder-trail gaan doen;
Er zijn tientallen hike-trails in de heuvels en bossen rond de stad, en er moeten een paar 100 km fietspad langs de rivier zijn.
Maar ook elders in de stad overal een aparte fietsbaan.
De fiets kan ook mee met de metro.
Er zijn natuurlijk ook veel musea en historische gebouwen en tempels;
Shopping mall's zijn groot tot zeer groot;
Aan de restaurants staan soms lange rijen , maar de porties zijn lekker en groot;
Er zijn heel wat toeristen in Tapei, maar allemaal uit Honk Kong, Maleisie, Singapore en veel Taiwanezen ook.
Ik ben hier nu 5 dagen en heb nog geen ' westerling' gezien.
Dus ja, de schoolkinderen op museumbezoek joelen als ze me zien, hello!! hello!!!
Ik wordt op mijn schouder getikt, wil je samen met mij op de foto?
De metrostellen zijn gebouwd door Siemens ,maar met een lager plafond;
Iedere keer als ik in en uitstap maak ik dus een respectvolle buiging voor het systeem.
Mijn kennis van de taal beperkt zich tot Nie How en nog een paar woorden.
Hun kennis van het Engels is beter, maar meestal wordt ik toch bij de hand genomen en geleid tot waar ik moet zijn;
Onderweg wordt er veel gegiecheld, gezongen en aan tai-shi gedaan.
Taiwan ligt zowat op de Kreeftskeerkring , dus na het evenaarsklimaat van Kuala Lumpur nu een temperatuur tuissen 20-25 gr.
Wat ik al bezocht heb?
Tamsui, met zijn fort, little white house en fishermann's warf
Hongshulin, met de mangrove hike;
Beltou en Xinbeltou, met de hotsprings en de Plum garden.
Thailand-Laos-Maleisie-Taiwan-Filipijnen-Bali 2012-2013-Kuala Lumpur
Een nachttrein van Udon Thani naar Bangkok genomen, goed geslapen ,airco en geen karaoke.
Slechts met 3 uur vertraging in Bangkok aangekomen.
Diezelfde namiddag om 14u45 de trein op richting Butterworth, Maleisie.
Op deze tweedaagse dwars door Thailand dus heel wat van het landschap kunnen zien.
Het is overal tropisch groen, hoe meer naar het zuiden hoe meer palm- en bananenbomen.
Een aantal uren ten zuiden van Bangkok zie je vanuit de trein de bergen die de grens vormen met Myanmar.
Nog meer naar het zuiden krijg je meer karstgebergte , veel meer water en de typische rode aarde.
Vind ik altijd een prachtige combinatie,het rood van de aarde, het weelderige donkergroen van het oerwoud,hier en daar een moeras en witte ibissen als kers op de taart.
Iets na zes is het donker en komt de treinbegeleider je bed maken.
Een bovenste bed is heel wat smaller dan een onderste en omdat ik iets groter ben dan de gemiddelde Thai kan ik ook niet rechtop zitten.
Vanaf 6 uur is het dus bedtijd voor mij en ik verdwijn achter mijn blauw gordijntje.
Slecht geslapen die nacht.
Eén van mijn medereizigers was een Chinese die geen moment haar mond hield.
De trein schudt boven nog wat meer dan beneden.
En om de één of andere reden was ik bang om de grens te missen.
Onnozel natuurlijk..
Volgende morgen om 8 u arriveren we in Hat Yai.
Hier krijgen we een nieuwe locomotief en rijden enkel de eerste twee wagons verder.
Heel veel politie op de trein, het is hier nogal gevoelig gebied met opstandige moslims.
Een uurtje later zijn we aan de grens.
Het papierwerk gaat vlot.
Wel opnieuw wennen aan de alomtegenwoordige hoofddoeken;
Vanaf hier wordt onze trein een soort boemeltrein.
Het landschap blijft even mooi, alleen heeft nu ieder dorpje zijn eigen nieuwe moskee in plaats van een wat.
Bijna 24 u nadat we uit Bangkok vertrokken zijn komen we aan in Butterworth.
Daar neem ik de ferry naar het eiland Penang.
Nog een kort ritje met de bus en ik ben weer in hetzelfde hotel als begin dit jaar.
Penang is op die paar maanden zichtbaar achteruit gegaan.
Nog veel meer winkels en restaurants staan leeg, zelfs in de vroeger drukke nieuwe foodcourts.
Er zijn ontelbare aanbiedingen voor leningen, no money down, 0 % intrest.
Veel meer hoofddoeken ,overal bordjes halal.
s' Morgens om 6 uur gaat de ochtendploeg aan 't werk.
Wel een beetje een vreemde ochtendploeg.
In mijn buurt klimmen er zowat 25 in een minaret, en daar gaan ze dan een nagel in een blokje hout proberen te slaan.
Aaaiiiaaaaiiaaaiiiiiiii!
nog eens geprobeerd.
Aaaaaiiiiiiiiiiiii!!!
Handige Harry's zijn het dus niet.
Na twee dagen terug de ferry naar het vasteland.
Tip voor de Nederlanders,die richting uit is de ferry gratis!
De nachttrein naar Kuala Lumpur.
Ik ga nog maar eens een klasse lager.
Voor deze trein waren alle bedden bezet, dus reis ik in een zetel, executive class.
De trein is nauwelijks vertrokken of er barst een waar volksfeest los.
Letterlijk iedereen begint te eten, drinken , computergames spelen, via hun tablet, met geluid, te supporteren voor een voetbalmatch, naar hun favoriet muziekje te luisteren, geluid boven geluid natuurlijk.
Kinderen rennen op en neer, GSM, I-pad's en blueberries gaan af.
Slechts één man slaapt, hij snurkt de hele nacht door.
Dit is ook weer een boemeltrein, stopt heel veel en het licht gaat nooit uit.
Het wordt een lange nacht.
Er zit niks anders op dan te wachten tot het ochtend wordt boven Kuala Lumpur.
Zeven uur s' morgens aangekomen in Kuala Lumpur, hoofdstad van Maleisie en meteen een fikse wandeling gaan maken nu het nog koel is.
Naar het Nationaal Museum, de National Gardens met heel veel dappere joggers en thai-chi beoefenaars.
Naar de nog door de Engelse zeer mooi aangelegde botanische tuin geweest, het Nationaal Monument, het Merdaka plein, het cultureel centrum gaan bekijken.
De kerstkoopjes zijn hier al volop aan de gang.
Met de bekende Kerst-evergreens die in een eindeloze lus gedraaid worden.
Kerst is business en dus Halal?
Binnen een paar weken zijn het hier verkiezingen en het gaat hier hard tegen hard.
Maleisie is altijd al moslim geweest ,maar zeer tolerant tegenover andere godsdiensten.
Helaas hebben ze hier ook meer en meer extremisten die volgens de regering heel Maleisie zullen ten onder brengen.
Er zijn nu al 4 provincies waar die de meerderheid hebben, 3 in het noorden aan de grens van Thailand en 1 in het oosten.
Daar zijn nu al bvb de banken en openbare diensten op vrijdag en zaterdag gesloten, ipv op zaterdag en zondag.
Penang en zijn knutselaars van de ochtendploeg is er vlakbij.
Hier in Kuala Lumpur draait de economie nog zeer goed, de mensen zijn zeer vriendelijk;
Extreem eigenlijk.
Veel mensen spreken mij aan en vragen of alles ok is en ik heb veel vriedelijke babbels.
Iedereen glimlacht mij toe;
In een hoofdstad!!
Daarnet een grote fles water, een grote fles cola en mijn 2 flesjes bier voor vanavond gaan kopen in de supermarkt.
De bewakingsagent die er altijd rondloopt ging met me mee naar de kassa en ik mocht voorgaan;
Wat er eigenlijk Unesco aan Luang Prabang was , is me niet duidelijk geworden.
De ligging is erg mooi, aan de Mekong rivier en omgeven door weelderig tropisch groen en heuvels.
Dit was ooit de hoofdstad van Laos , er is dus een Koninklijk Paleis, met de auto-de boot-de koets van de koning, een aantal mooie Wat , tempels.
Maar uiteindelijk beslaat het beschermde stadsdeel slechts 3 straten, 1 langs de Mekong, en 2 straten parallel eraan.
Ik zie er niet bepaald uit als een local , maar blijkbaar straal ik iets uit.
Ik word constant aangesproken met vragen over richting enz.
Door jonge mensen uit Spanje,, die eerst nog eens op reis gaan en dan hun land gaan verlaten om ergens Engels te gaan doceren.
Britse gepensioneerden die met een stadsplan nog niet het Koninklijk Paleis kunnen vinden.
Fransen met een Inspecteur Clouseau accent.
Thai uit Arizona, USA, Japanners,
Ook een Zuid Koreaan,een volhardend type, maar als ik in 40 gr de trappen naar de tempel op de berg op ga, besluit hij een ander blondje te zoeken.
Omdat het centrum zo compact is , kom je steeds dezelfde mensen weer tegen..
Iedere dag dezelfde T-shirt dragen heeft zo zijn voordelen
Na een paar dagen zwaaien de tuk-tuk chauffeurs allen nog maar.
Na een paar dagen een VIP ticket gekocht naar Vientanie, hoofdstad van laos.
De VIP bus had de airco op 35 gr staan, viel in panne om 23u30.
Er was een dinner stop om 2 u ' snachts, met voor iedereen noodle soep, inbegrepen in het VIP ticket.
De noedels lagen al in de kom, dus alleen nog een paar stukjes afgekookt vlees en wat wier erbij en overgieten met een bouillon.
Geen Michelinster voor dit restaurant, nog geen kleintje.
Na deze versterking van de inwendige mens en de memorabele sanitaire stop erna , nog 5 uur te gaan naar Vientanie.
De weg was ook dit keer niet echt 'todos asfaltos' om het zeer zacht uit te drukken , het aantal bochten ongeveer zoveel als er kronkels zijn in een 25 kg pak spirelli.
Vientanie zelf had ook zijn serie van Wat, een zeer mooi en recent presidentieel paleis, heel veel nieuwe gebouwen van ministeries van armoedebestrijding ,aidsbestrijding, difteriebestrijding..
Veel sovietvlaggen ook?? De tijd van hamer en sikkel is toch al even voorbij?
Verder prijzen in US$, agressieve tuk-tuk-rijders en zeer veel dure auto's.
Toyota Hilux 4D4 moeten ze hier recent eens bij het waspoeder bij gegeven hebben.
De stadsbussen betaald door de Japanse vrienden.
Het project tegen overstromingen betaald door Australie.
Veel projecten ook van Frankrijk, China, Thailand.
Na een dagje sight-seeing had ik het er wel gezien.
Dus de laatste Kip gespendeerd en de internationale bus genomen naar Udon Thani.
De bus stopt aan de Laos immigration, iedereen de bus uit voor de uitgangsstempel, rijdt dan verder over de Friendship Bridge--betaald door Thailand.
Op deze brug verandert het verkeer van rijrichting
De Thai gaan rechts rijden, de mensen uit Laos rijden vanaf hier links richting Thailand.
Na de ingangsstempel van Thailand wordt onmiddellijk de karaoke video gestart.
Een Thai, die probeert een Maori te imiteren.
Didgeridoo, lange witte rok,zwarte BH,bierbuik.
Op de achtergrond een stel dames die er uitzien of ze als kind in het deeg voor de space cake gevallen zijn.
Wat kan je dan beter doen dan je ogen sluiten en een uurtje slapen?
Udon Thani is een uurtje over de grens, ik dacht in een klein stadje terecht te komen,een vlek op de kaart.
Niets is wat het lijkt.
Het is hier een shopping paradijs, de ene mall na de andere.
Overal kan je eten, drinken ,shoppen, er zijn verschillende biergardens waar je voetbal kan volgen op tientallen TV schermen.
Iedere avond gratis optredens , in de biergardens , op de openluchtmarkten en in de mall's.
Vandaag nog in de mall een optreden gezien van een zanger die optrad voor mensen die recent een nieuw huis gekocht hadden,met hapjes en drankjes.
Soms zie ik ook dingen die ik niet begrijp.
Zo stond de voltallige staf van een Japans-Koreaans buffet een dansje op te voeren terwijl de klanten gewoon verder aten.
Je kan hier zowat alles krijgen, Mc Donalds, KFC, Starbucks, Pizza Hut, Sizzler, Donking Donuts, Fish and Chips, tot sauerkraut mit wurst.
Ik geniet van de vele Japanse, Koreaanse, Thai restaurants waar een maaltijd mij minder kost dan het gebruik van het bestek een paar weken geleden in Kroatie.
In Udon Thani geen toeristen, wel heel veel buitenlanders die hier definitief wonen of komen overwinteren.
De prijzen de helft van de rest van Thailand en de bevolking extreem vriendelijk.
De kerstboom is hier al opgesteld.
De kans op een witte kerst is hier zeer laag bij 35gr.
het werd te koud in Kroatie, dus ben ik even naar huis gevlogen, mijn dierbare vrienden, mijn naaste familie en natuurlijk onze mascotte Sam gezien, Bedankt Jos, de zomerkledij ingepakt, en dus weg voor mijn langere reis.
Mijn origineel reisplan ging via Sri lanka.
1 van de mooiste eilanden ter wereld , en sedert mei een nieuwe bestemming van Aeroflot.
Ik dus onmiddellijk ingeschreven.
Helaas, eind augustus besliste Aeroflot om niet meer op Colombo te vliegen.
Mijn alternatief Air Asia schortte begin oktober ook de vluchten vanuit Bangkok.
De in september opnieuw opgestarte ferry vanuit Indie werd recent ook weer afgeschaft.
Britisch Airways gaat misschien weer beginnen vliegen.
De vluchten van Air Asia vanuit Kuala Lumpur zijn gehalveerd.
Dan kan je moedig en volhardend zijn , maar koppig zijn kan je in grote problemen brengen.
Ik heb dus besloten de Tamil Tijgers de Tamil tijgers te laten.
Air Asia betaalt me mijn tickets terug, chapeau voor een low cost maatschappij , want ik had natuurlijk geen annulatieverzekering
Aeroflot re-route mij gratis naar Bangkok;
In Thailand ben ik al geweest , maar er blijft genoeg te verkennen.
Bangkok is nog steeds een stad waar je jezelf belooft om nooit meer naar Azie te komen.
Het is er verschrikkelijk druk , de luchtkwaliteit is er adembenemend.
Ik was er tijdens het eind van het regenseizoen in Chinatown.
Daar sta je dan een paar uur te wachten tot de bui weg is en je ziet hoe men met een mes de groeven tussen de stenen op de straat proper maakt, Kan het water beter weg.
Daarna snijdt men met hetzelfde mes de sla.
Smakelijk toekomstige klanten!.
s'Avonds de nachttrein genomen naar Chiang Mai.
700 km naar het noorden en heel wat koeler.
Een aangename 35+ temperatuur.
Maar er is meer zuurstof en het is er veel gezelliger dan in Bangkok.
Honderden restaurantjes, reisbureautjes.
Een relaxte sfeer, vriendelijke bevolking.
Ik was hier een paar jaar geleden al , dus geen foto's meer van alle Wat die hier zijn.
Ik ben hier nu naar het Nationaal Park Doi Sutheb geweest en naar de Chiang Mai Zoo.
Een parel van een zoo!
Gelegen tegen een helling, deel van het nationaal park eigenlijk.
Er is een skytrain en een busje, maar je kan dus ook een hele dag gaan hiken in het tropisch oerwoud.
Onderwijl kom je giraffen, struisvogels,koala's, zelfs panda's ..tegen.
Je hebt het gevoel dat de dieren in hun natuurlijke habitat zitten, terwijl jij zweet als nooit voorheen.
De dieren zitten tralie-vrij, ze hebben hier ook de grootste vrij-vlucht volière die ik ooit gezien heb, 2 watervallen in 1 volière?
Je mag ook alle dieren voeden , à rato van 5 bath , speciaal voer natuurlijk , en de luipaard enkel met het vlees op een stokje door de tralies.
Eerst even een rechtzetting.
Groeten uit Bali, het eiland der Goden;
Foto's Filipijnen 2013
Borocay is echt iets voor strand en watersportfanaten.
Na de jungle van Manilla naar de jungle van de toerist.
Kerst in Kuala Lumpur viel best mee.
Foto's Taiwan--Taitung 2012
Vanuit Kaohsiung de trein genomen naar Taitung.
Foto's Taiwan--Kaohsiung 2012
Kaohshiung is de 2de stad van Taiwan , de 6de grootste containerhaven ter wereld en ligt beneden de kreeftskeerkring;
Foto's Taiwan--Taipei 2012
Groetjes uit Taipei, hoofdstad van de Republic of China, Taiwan.
Foto's Maleisie 2012
Een nachttrein van Udon Thani naar Bangkok genomen, goed geslapen ,airco en geen karaoke.
Foto's Thailand 2012
Wat er eigenlijk Unesco aan Luang Prabang was , is me niet duidelijk geworden.
foto's Laos 2012
Vanuit Chiang Mai kan je de bus nemen naar Laos.
Groetjes uit Thailand!
Foto's Montenegro en Bosnie Herzegovina
