Na een week Manilla, wat een domme denkfout was van mij , voelde ik mij als iemand die 30 jaar volcontinue gerookt heeft en op 4000 meter hoogte leeft;

Wat het zin heeft om te roken in Manilla blijft mij duister.

Als je adem haalt achter één jeepney heb je je dosis voor één maand binnen.

En het stikt er letterlijk van de jeepney's.

Sigaretten worden hier zoals in zoveel landen per stuk verkocht;en geen arme heeft ooit geld te weinig voor een sigaret.

Ik heb het geprobeerd, te gaan wandelen naar de zoo , naar de grootste mall van Asie voor die van Peking open ging.

Maar de verschrikkelijke lucht en de onveiligheid die ik aanvoelde dreven me steeds weer naar de mall in mijn buurt.

Ik ben nu op Het  eiland van de Fillipijnen: Borocay.

Eenvoudig was de weg hierheen niet.

Om 7 u de metro genomen , er van uit gaande dat de meeste criminelen dan nog slapen;

Er was zelfs nog ruim plaats in de women-only cabine;

Dan de bus naar Clarck airport, de low-cost luchthaven.

Naar men zegt is Manilla Corry Aquino Airport de slechtste luchthaven ter wereld ,maar dan zijn ze hier nog niet komen kijken.

Enfin, ik heb er een gezellige babbel met een familie uit Kuala Lumpur.

Hun kinderen gingen de eerste zes jaar naar de Chinese school.

Leerden Mandarijn en Kantonees, daarna Malay en Engels.

In Kalibo wordt iedereen op een bus gezet naar Caticlan.

Naar Caticlan wordt niet meer gevlogen , er waren teveel ongevallen;

Van Kalibo naar Caticlan is een busreis van 2-3 uur.

Mooie landschappen, maar je merkt wel dat er hier regelmatig serieuze stormen zijn.

Vele stukken weg zijn weg.

Aangekomen in Caticlan worden we op een boot gezet.

Het soort boot dat ze bij ons zouden gebruiken om over de Donk naar de eendenkooi te varen.

Ik denk dat ze normaal ook niet s' nachts varen;

Onze boot was on the other side om 6u en het was donker.

Geen andere keuze dus dan een moto-met-side-car te nemen;

Helaas kon mijn chauffeur het hotel niet vinden.

Ik heb dus 2 uur doorgebracht in zo'n brommer met side-car.

Het had geregend, dus er waren diepe plassen, mijn driver probeerde een paar short cuts.

We zagen veel mensen met hun zaklamp.

Mijn rug en hart zijn blijkbaar nog perfect in orde;

Uiteindelijk dropte mijn chauffeur mij ergens aan de beach.

Het moest hier ergens zijn.

Na nog een fikse wandeling langs de beach en veel vragen , terug en vooruit, toch mijn hostel gevonden.

In daglicht lijkt Borocay inderdaad op wat het is.

Ik logeer aan de windy-side, ideaal voor kite-surfers en om s' avonds op je terras te zitten.

White Beach , waar Borocay zo beroemd om is, is hier slechts 500 m vandaan.

Daar heb je heel de dag zonnig, windvrij,warm weer.

Het zit hier tsjokvol Koreanen, Taiwanezen, Chinezen en Russen;