Venezuela-Colombia--6/11/2011--29/12/2011--Tovar--Baladores--Sint Cristobal de Andes
Na Isla Margerita ben ik terug naar de Andes gereden.
Nog eens de Transandina gevolgd, van Merida naar Tovar , een klein kunstenaars dorpje midden in de bergen.
Het is er zalig rustig wandelen en genieten.
Ik maak nog een uitstapje naar Baladores, met zijn Plaza Bolivar en zijn waterval.
Ik ben nu op weg naar Sint Cristobal de Andes , een stad nabij de grens met Colombia.
Het heeft hier ondertussen al veel geregend, dus het wordt een lange , zware rit , met modderlawines , rotsen op de weg , de weg overspoeld , enz..
Dit wordt dus mijn laatste mail uit Venezuela.
Tijd dus voor een overzicht.
In Venezuela drinkt men koffie uit een heel klein plastieken bekertje.
Overal op straat kom je mensen tegen met thermossen koffie te koop.
Een thermos met zwarte koffie, 1 met melk, 1 met meer melk , 1 met zeer veel melk.
In Venezuela drinkt men veel verse fruitsappen, aardbei was mijn favoriet.
In Venezuela drinkt men veel bier , gekocht in 1 van de zeer vele licorshops.
In 't weekend rijdt men met de auto naar het water.
In de koffer een paar grote frigoboxen met heel veel bier erin.
Dan de boenke boenke muziek op en maar pinten pakken!
In Venezuela eet men s' morgens arepa's of empenada's , dat zijn maiskoeken gevuld met allerlei ingredienten , zeer vet en nog meer vettige saus er bovenop.
Men eet ook Pero Caliente- hot-dog- in allerlei versie's maar ook vet, vet en veel saus erop.
Gelukkig bestaat hier ook nog de cocina criola , waar je een menu ejecutivo kan eten -soep-hoofdgerecht-sap-dessert
En buffetten, waar je zelf kan kiezen en betaald per gewicht,daar vind je ook al eens groenten.
Men eet ook taart , veel taart.
Op iedere wandelpromenade, ieder plein , in de zoo, staan massa's grote , dikke taarten te koop.
In een restaurant rijdt er altijd wel een karretje rond tussen de tafels met taart.
In Venezuela is de benzine zeer goedkoop dus in de steden is er bijna altijd file.
Gelukkig rijden er ook nog veel bussen , por puesto's , carrito's en taxi's.
Een simpel systeem , je stapt in en betaald een vast bedrag.
In de meeste bussen speelt er ofwel boenke boenke muziek of het spaanse levenslied.
Ik verkies het spaanse levenslied en de spaanse bard.
Op de bussen ook veel ambulante verkopers, van rijstkoekjes , over messen, bidprentjes , water.
Soms rijdt er een prediker een eindje mee, die heeft altijd een luid stemvolume,een heel omstandig verhaal en altijd geld tekort.
In Venezuela hebben de meeste mannen zwart haar en donkere ogen, de vrouwen ook.
De vrouwen hebben iets met schoenen, de mannen met bier.
Er zijn vrouwen die best aan Miss World kunnen deelnemen , de meeste hebben al te veel arepa's gegeten.
In Venezuela vraag je nooit aan een vrouw om een foto te nemen, dit is een mannenwereld!
Zeer macho, maar wel lief en charmant;
Een heel jonge bevolking, gemiddeld 26 jaar, zal wel door al dat vet eten komen.
Er zijn dus ook zeer veel kinderen , die heel rustig zijn.
Op geen enkele van mijn korte of lange busreizen ( tot 18 u lang) een huilend kind gehoord.
Niemand heeft hier een kinderwagen, de kinderen zitten op schoot in de bus.
In Venezuela staat men geduldig in de rij.
Aan de bankautomaat, in de 3-straten-lange rij voor het bankkantoor, aan de WC.
Venezuela heeft een zeer mooie natuur, bergen, strand en zee.
Zeer behulpzame ,vriendelijke mensen , ook de politie en het leger ,zeer vriendelijk.
Soms is er eens een stroomuitval , of is er geen water , of de natuur wil niet mee..
De bus van 5 uur vertrok pas om 8 uur, maar toen waren we dus klaar voor weer een 7 uur durende rit door Los Llanos gebied.
Volgens de reisgids een volledig geasfalteerde weg , in de praktijk vooral putten, modder en soms een stukje dat we volle gas konden rijden.
Er reed ook een nieuw kookvuur mee en een stapel kranten.
Onderweg een stop om kaas te kopen ,en motorolie voor de bus.
Het was lekker warm op de bus en er speelde een muziekje.
Na 6 uur een overzet over de Orinoco.
Vanaf hier zijn we in de Amazone.
Uiteindelijk komen we aan in Puerto Ayacucho.
Dit is de enige stad in de provincie Amazonas waar je mag komen.
Wil je nog verder dan heb je vergunningen nodig van de lokale autoriteiten.
Het is hier ook maar een paar kilometer van de Colombiaanse grens ,en er worden hier andere dingen gesmokkeld dan boter.
Het busstation was 6 km van het centrum, dus ik met een por puesto naar Plaza Bolivar.
Een por puesto is een heel oude amerikaanse slee die volgens een vast traject rijdt.
Iedereen kan overal in- en uitstappen , je betaalt de chauffeur een vast, klein bedrag.
Je kan voorin , achterin of in de koffer zitten.
De deur kan je naargelang opendoen door het raam, door de doorgeroeste deur , via de hendel die in een vorig leven de rempedaal was.
Ik ben in een duur restaurant friet met kip in champignonsaus gaan eten.
Daarna met de nachtbus naar Ciudad Bolivar, een wild drive rit van 12 u door Amazones.
Onze bus is een oud busje met 3 verstralers.
Jesus es Mi Amigo staat er op de bus, maar dat staat hier op elke bus.
De staat van de weg en de rijstijl van de chauffeur blijven hetzelfde , ook s' nachts.
Volle gas , dan weer slippen, hobbelen ,..alles bij een zwoele temperatuur en een muziekje.
Het gaat maar door, heel de nacht ,van...ti amo , ti quiero..mi corazon..
De volgende dag genoten van wat rust op de wandelboulevard aan de Orinoco in Ciudad Bolivar.
Volgende dag een rit naar Cumana, de oudste stad op het Zuid Amerikaanse vasteland.
De mooie rit er naartoe loopt door het Nationaal Park Mochino.
Cumana zelf is vervallen en vuil, om 5 u is alles hier al dicht.
Ik heb geluk, 4 agenten aan een eetstalletje nodigen mij uit om samen met hen de restjes op te eten.
Dit wordt mijn maaltijd van de dag.
Ze raden mij af om verder naar het oosten te reizen.
Dus s' morgens naar de ferry terminal.
Ik koop een ticket naar Punta de Piedras en na een cruise in de caraiben van 2 uur ben ik op Isla Margerita.
Gelukkig is hier meer dan all-in 5 sterren resorts.
Ik ben nu in Porlemar in een 2 sterren hotel.
Porlemar heeft winkel-wandelstraten, je kan er heel lekker eten.
Een heel gezellige Plaza Bolivar waar iedereen tot laat in de nacht geniet van de heerlijke temperatuur.
Vanuit Porlemar uitstapjes gaan maken op het eiland.
Naar Playa El Agua ,een postkaart mooi wit strand , met mannen die in mij de vrouw van hun leven herkennen...en bier dat op het strand goedkoper verkocht wordt dan in de winkel!
Naar Playa Juangriego ,een mooi stadje met een oud fort en veel bierwinkeltjes.
Naar Boca De Rio en van daar verder met een caritto naar San Francisco, een lieflijk mooi dorpje in het bergachtige binnenland.
Ik neem nog eens de bus naar Playa Punta Arena.
Men zet me af aan een kruispunt waar ik mooi zicht heb op cactussen en bergen , maar geen zee te zien is.
Ik wandel een uurtje in de hitte en zwaai dan naar de eerste bus die langsrijdt terug naar Porlemar.
Ik had geluk , het was een droge dag en ik was net op tijd in Valera voor de bus naar Merida.
Er is maar 1 maatschappij die de Carretera Transandina volgt.
Da's een busrit van bijna 6 uur over 160 km die nog het oude traject dwars over de Andes volgt.
Zeer mooie vergezichten natuurlijk, het hoogste punt Paso Del Condor -op 4007 m- is ook de hoogste pas in Venezuela.
Een smal baantje, veel weggespoelde weg, rotsblokken op de weg.
Door dorpjes waar onze bus maar amper door de smalle wegen kan.
En een aangenaam muziekje erbij.
Ik ben helemaal in de wolken!
Merida ligt op 1640 meter.
Is heel druk , iedereen is aan de kerstkoop rush begonnen.
Merida is bekend om de cremerie met de meeste soorten ijs. 900 varianten.
Niet allemaal iedere dag te verkrijgen.
Eigenlijk zit ik niet te wachten op een ijsje gemaakt van zeevruchten,van rijst, van chili con carne .
Merida is ook home van de langste teleferico ter wereld, helaas is die al een paar jaar in restauratie.
Merida heeft wel heel wat mooie pleintjes, een heel aangenaam klimaat , bij goed weer fantastische uitzichten op de Andes, Pico Bolivar 4981 m is slechts 12 km ver.
En ze hebben een zoo en een botanische tuin.
Op zondag dus naar de zoo.
De zoo had in totaal 20 dieren, de 3 pauwen en de 8 eenden inbegrepen.
Bovendien bleef het maar regenen , zoals het in de tropen en in de bergen wel eens meer doet.
Dus ik weer de bus op voor 6 uur en 150 km naar Barinas.
Weer veel bochtenwerk voor de chauffeur , tussen de mist door toch mooie dingen gezien.
Barinas is de geboortestad van Hugo Chavez, de president.
Een stad met een Plaza Bolivar, veel winkels , veel auto's.
En goed weer.
Barinas is hoofdstad van Los Lanos , dat is een enorm groot gebied, zeer groen en waterrijk.
Een beetje te vergelijken met de Pantanal in Brazilie.
Dit is een gebied waar toeristen naartoe komen omdat je hier gegarandeerd veel vogels en ander wild ziet.
De meeste gaan logeren op een boerderij en gaan dan van daaruit op safari.
Ik niet dus.
Ik heb de bus genomen naar San Fernando de Apure.
Da's een betaalbare wilddrive door hetzelfde gebied, met als avontuurlijk extra de bus die 2 uur te laat was en dan ook nog een paar keer in panne viel.
San Fernando is een klein stadje , honderden kilometers van welke andere stad dan ook.
Je kan hier dus gemakkelijk alleen op wild-viewing walk.
Gewapend met zonnecreme, muggenmelk , een 2 liter fles cola light en een fotoapparaat ben ik de stad uitgewandeld en heb heel wat wild gezien.
Ik ben nog een dagje langer gebleven in Ciudad Bolivar.
Heb er oa nog een boottocht gemaakt op de Orinoco.
Bij gebrek aan bateau-mouche gewoon met een mini ferry naar de overkant.
De volgende dag naar Maracay gereden , en van daaruit een dagtrip naar Puerto Colombia.
Dan rij je dwars door het Nationaal Park Henri Pittier.
Een heel mooi park, het is eigenlijk het uiterste noorden van de Andes die tot aan de zee uitloopt.
Een zeer mooi park met heel verscheiden plantengroei.
Deze rit was er één met een echte chicken bus, zeer kleurrijk en met veel toeters en bellen.
Heel luide boenke-boenke muziek, zo luid dat je trommelvliezen en je hart beginnen mee te vibreren.
Heel veel geklaxoneer, want de weg die ons recht over de pas naar de zee voert, is niet zozeer een weg, het is een twee uur lange aaneenschakeling van haarspeldbochten , de asfalt in zeer slechte staat , soms is er een stuk weg weggespoeld of overspoeld door modder.
Eigenlijk kunnen er soms amper 2 moto's elkaar kruisen.
Vandaar dus bij elke bocht oorverdovend geklaxoneer , en regelmatig achteruit om een tegenligger door te laten.
Zelfs zonder tegenligger moet onze chickenbus soms 2 of 3 keer voor- en achteruit om toch de bocht te kunnen nemen.
En we stoppen onderweg aan een waterval om wat water bij te vullen, aan een kiosk om de remmen te laten koelen.
Maar het totaal van toeters, muziek, prachtige natuur , de warmte, is een fantastische ervaring.
Puerto Colombo is zeer toeristisch en in 't weekend heel druk.
Een mooi stadje met een mooi palmbomenstrand.
Rond 2 uur zie ik donkere wolken opkomen en haast me terug naar de bus.
De busrit was er één in de regen, geen mooie vergezichten, wel een rit met luide boenke-boenke muziek, luide klaksons , carwash uitzicht.
Toen bleek ook waarom onze chauffeur 2 helpers bij heeft.
Die moeten hem helpen om op de smalle baantjes een paar honderd meter bergop achteruit te rijden.
De terugrit heeft dus heel wat langer geduurd.
s'Avonds de bus op naar Punto Ficho.
En vandaar verder naar Coro, ooit de eerste hoofdstad van Venezuela.
Van Maracaibo de nachtbus genomen naar Valencia. Voor de veiligheid moesten we niet alleen door de metaaldetector, maar werden we allemaal 1 voor 1 gefilmd. Vandaar met een lokaal busje een daguitstap gemaakt naar Puerto Cabello. Op deze bus, zonder airco natuurlijk, veel ambiance , met luide muziek en ambulante verkopers. Puerto Cabello heeft nog 2 oude forten en een mooi historisch centrum. En een strand natuurlijk. Ik heb dus van een paar ijsjes genoten met zicht op zee. Nu ik zonder bodyguard op reis ben , krijg ik in macholand wel extra aandacht. Zo kreeg ik het voorstel van een paar Colombiaanse negers om samen met hen te barbecueen op het strand. Hun vers vlees lag al op een steen in de zon voor te verwarmen. Alleen nog bakken. Jammer voor hun maar mijn kennis van spaans, engels en andere talen was opeens weer bedroevend laag. Voor ik het busje terug kon nemen, moest eerst mijn bagage door de scanner, dit keer controle door het leger. Terug door een tropisch buitje. Vorige nacht nog maar eens een bus genomen, dit keer naar Ciudad Bolivar. Deze stad ligt aan de Orinoco rivier, de grootste rivier van Venezuela. Met een mooie wandeldijk en een historisch centrum met mooie gekleurde huisjes. Vroeger was er alleen hier een brug over de Orinoco, 1 brug op 2400 km , nu zijn er ondertussen 3. Onder de rivier begint officieel de amazone en dus ook malaria gebied. Ik ga dus niet zuidelijker. Vanavond weer een spectaculair onweer , met achteraf nog veel extra bliksem, zonder donder, vreemd.. Maar ik zat al veilig in mijn hotel, met alle anti muggenstekkers actief. Vandaag toch maar eens een hotel. Kwestie van niet alle dagen naast een vreemde man te moeten slapen. De eerste had zijn tanden niet gepoetst, de tweede snurkte... Op de derde bus zat er niemand naast mij , dus tijd om een douche te nemen. Ook vandaag, nog voor de douche, aandacht gekregen van de politie en wat officiele havenarbeiders, handjes geschud, welkom in Venezuela. Ook wat leeglopers afgeschud op de wandelpromenade. Maak jullie maar geen zorgen, ik blijf wel een bewegend doel. Morgen , als er plaats is op de bus, overdag naar Puerto La Cruz.
En nog dit. Het is dus inderdaad waar. Venezuela heeft de goedkoopste benzine ter wereld. Je krijgt hier 62 liter benzine 95 octaan voor 1 dollar!!
Groetjes uit Venezuela! Gisteren aangekomen in Caracas, heel lang aangeschoven aan de douane. Daarna geld gewisseld. Daarvoor hadden ze een copy van mijn pas nodig, mijn leeftijd, mijn adres , mijn beroep, mijn handtekening en een vingerafdruk van mijn beide duimen. En dat allemaal om 100 dollar te wisselen. Ze rekenen wel veel kosten. Daarna de taxi's afgewimpeld en proberen een bus te vinden. Ik ben geeindigd in een surpuesto, het lokale dolmusje, met nog 10 andere Venuzoelanen op weg naar de stad. Er was geenenkele aanduiding van bestemming of prijs op het busje, maar het zag er zo uit. Heel wat ongevallen, oververhitte en in panne staande auto's gezien op de toch wel mooie rit naar de stad. Soms de ogen dichtgedaan bij het zien van de rijstijl van sommigen. De vriendelijke chauffeur heeft me afgezet aan het metrostation Gato Negro, vandaar de metro genomen naar metro Alta Mira. Daar aan iedereen de weg gevraagd naar het busstation en oef.. Net voor duister binnen. Bleek dat er geenenkele plaats meer vrij was op de busbestemmingen die ik had gekozen. Alleen nog plaats op de bus naar Maracaibo. Dus een ticket gekocht, ook nog een vezekering moeten kopen, betalen voor het gebruik van de terminal, daarna aan het loket ernaast je ticket laten herbevestigen. Dan de bagage inchecken. Door de control, wapens en eten mag je niet mee aan boord nemen. Daarna op weg met de comfortabele bus. s' Nachts een paar keer gestopt, iedere keer weer langs de detector voor je de bus op mag. Deze morgen dus aangekomen in Maraccaibo. Veel regen en veel ondergelopen straten, maar daarna de zon, zwoel en 35 gr. Dus toch nog wat dingen kunnen gaan bekijken. Oa geld uit de ATM gehaald, die moest als extra de laatste nummers van mijn paspoort kennen. Vanavond vertrek ik terug, nu naar Valencia.
De rit van de luchthaven met het openbaar vervoer, wat dacht je?
Hanoi is druk , zeer druk!
Overal is een oorverdovend lawaai van claxons , nog ver boven het getsjirp van de krekels uit.
Het is er snikheet en zwoel, 37 gr nu een af en toe een tropisch buitje.
Heel veel auto's en bussen ook, wat de luchtkwaliteit er niet beter op maakt.
Het wordt steeds avontuurlijker om de straat over te steken.
Ik ben blij dat ik niet naar Saigon ga , da's nog groter, 7 miljoen ipv de 3 miljoen brommers in Hanoi.
In Hanoi hadden ze de afgelopen week al een halve meter water in de straten, het regenseizoen komt dichterbij.
Hanoi is 1001 jaar oud.
De oude stad ligt binnen de muren, je wandelt eerst door een poort en dat zit je opeens in een nog grotere chaos van kleuren , geuren, lawaai, drukte, gekke chauffeurs.
Hier in de oude stad staat het vol met oude ambachtshuizen, iedere straat zijn eigen specialiteit.
Zeer toeristisch , maar zoals steeds , 2 straten verder zit je weer alleen tussen de Vietnamezen.
Heel veel russen hier op verlof.
De visumplicht is voor hun land afgeschaft , dus die komen hier massaal eten , drinken , massage's krijgen en feesten.
Vodka is overal te krijgen , ook russisch bier en champagne.
Voor de belgen is er ook Duvel , Leffe, Hoegaarden en Leonidas pralines.
Ik hou me aan de Vietnamese keuken , met s' avonds een lokaal biertje.
Ik ben hier natuurlijk wel al wat gaan bekijken.
Het Tay meer , met een mooie pagoda op een eilandje.
Dan voorbij het presidentieel paleis naar het Mausoleum van Ho Chi Ming.
Na Kameraad Lenin en Grote Leider Mao ben ik nu vlakbij Oompje Ho.
Ik beperk me tot de buitenkant van het gebouw.
De rij wachtenden was echt te lang.
Ze hebben hier ook nog een citadel , waar niet zoveel van bewaard gebleven is.
En een Lenin park, compleet met een standbeeld van Vladimir Vladimirovich Lenin.
De man heeft blijkbaar maar één keer gepauseerd, wereldwijd is het steeds hetzelfde standbeeld.
Dan naar de Tempel van de Literatuur, zowat de oudste tempel van Hanoi, ongeveer 1000 jaar oud.
De tempel wordt beschouwd als de eerste universiteit van Vietnam.
Gewijd aan Conficius en een aantal keizers.
Er is naast de gewone poort achter poort achter poort ook een heel ereperk voor vooraanstaande mensen die veel bijgedragen hebben aan de culturele ontwikkeling van Vietnam.
Speciaal eraan was dat al hun gedenkstenen staan op de rug van een schildpad staan , een dier dat de wijsheid met zich meedraagt.
Zeer mooi!
Ook naar het Hoan Kiem Lake geweest , met oa de Tempel van het Teruggegeven Zwaard.
Nog een verhaal van 1000 jaar oud.
De keizer zou van een heilige schildpad een zwaard gekregen hebben.
Om zijn volk te beschermen en hun naar een beter leven te leiden.
Zo geschiede en alles ging goed.
Tot op een dag de keizer langs het meer wandelde , en de schildpad het zwaard terugnam.
Als wijze les dat niets eeuwig is en niets ooit echt verworven.
Volgens de legende zou de schildpad nog steeds in het meer verder leven.
Het is er in ieder geval heerlijk om er even op een bankje te kunnen rusten..
En nee...ik heb het Vietnamese ' Monster van Loch Ness' niet gezien.
Naar het Hilton Opera hotel voor mijn dagelijkse krant en daarna naar de Hanoi-Hilton gevangenis.
Zo noemden de Amerikanen de gevangenis waar ze tijdens de oorlog opgesloten waren.
Het contrast is zeer groot!!
Morgen nog een dagje Hanoi en dan de lange reis terug naar huis.
Ik ben in Hue nog eens een dag een paar koningsgraven gaan bezoeken.
Eén keizer had een mooie heuvel vanwaar hij , en ik , een mooi uitzicht had over de stad.
Ook gewoon wat gaan verdwalen in de stad.
Daar zijn de mensen ook heel vriendelijk , gewoon Hello!! en een brede glimlach.
Ik geef hun een westerse glimlach terug , zwaai naar de kindjes , schud hun de hand , (dat vinden ze top!), en laat de mensen die werken voorgaan.
Een leuke ervaring!
Ook nog naar de Thien Mu pagoda gewandeld langsheen de parfum rivier.
Heel mooie uitzichten over de rivier en omgeving.
Als speciaal relict heeft deze pagoda de Austin van Thich Quang Duc, de monnik die in 1963 naar Saigon reed en zichzelf daar in brand stak , uit protest tegen de dictatuur.
Ik zou mezelf eerder uit protest in een ijsblok opsluiten!
Het is hier snikheet , de hitte vlak voor het regenseizoen begint.
Mijn handtas gaat af op mijn Tshirt, mijn voetzolen hebben een sandaal-bruine kleur , ik had zelfs wat zilverkleurige verf van mijn camera aan mijn hand.
Afscheid genomen van Hue en mijn groene kamergenoot, dit zijn de tropen , dus ieder kamertje heeft zijn gekko, en met de trein terug naar Da Nang.
Volgens het reisboek het mooiste stukje spoorlijn van Vietnam.
Komt mij gewoon beter uit omdat het treinstation midden in de stad ligt en het busstation een paar km er buiten, en de trein heeft airco.
Na De weg nr1 van Hanoi naar Saigon reis ik nu over een stukje van De spoorlijn van Saigon naar Hanoi.
De treinen van en naar rijden maar over 1 spoor , enkel in de stations kunnen ze elkaar kruisen.
De treinen rijden dus niet echt stipt , er is TV aan boord , je kan er eten en drinken.
Er is verrassend veel personeel aan boord.
Deze keer dus wel over de Wolkenpas, een mooie treinrit langsheen de kust op +- 300 m hoogte.
In niks te vergelijken met de Furka Pas in Zwitserland of een willekeurige Andespas in Zuid Amerika, maar toch de moeite;
Helaas was de airco stuk in de trein , ik heb dus een kleine opstand meegemaakt op de trein.
10 min voor Danang was de airco hersteld.
Ik ben nu dus terug in Da Nang.
Vandaag was ik op China Beach, de plaats waar de Amerikaanse soldaten kwamen herstellen tijdens de oorlog.
De zon zien ondergaan boven de brug over de Volga van Samara, heel Kazachstan over gevlogen , daar is nog steeds niks te zien.
Verder nog over Samarkand, Kaboel, Islamabad , India.
Zonsopgang boven de himalaja.
Vanuit Hanoi nog een klein binnenlands vluchtje naar Danang, zo'n 650 km naar het zuiden.
Danang is de derde stad van Vietnam, het is er warm en zwoel.
Toen ik er aankwam voelde ik mij even zeer blond en 18 jaar.
Succes bij de brommertaxi's, iedereen lijkt mij hier te kennen en claxoneert.
De straat oversteken en tegen het verkeer in wandelen hielp , bovendien was dat de schaduwzijde voor mij.
De straat oversteken is niet eenvoudig, er zijn massa's mototaxi's , gewone taxi's, riksja's en auto's.
Maar geen verkeerslichten.
De truc bestaat er gewoon in iedereen te negeren, vooral niet te kijken en met zelfverzekerde , constante snelheid de weg over te steken.
Zij rijden wel rond mij.
Danang heeft een wandelboulevard langs de Parfum rivier, s' avonds mooi verlicht.
Ver ben ik niet meer gewandeld , het was een lange dag geweest.
Op de TV hier buiten de Vietnamese soaps en nieuwszenders, ook CNN, Deutsche Welle, Pervi Kanal , franstalige zenders , zelfs Noord Koreaanse televisie.
Vandaag met een taxi naar Hoi An gereden.
Eigenlijk wou ik met de bus , die kost 15000 Dong.
De taxi koste eerst 50000 , dan 30000 , uiteindelijk 20000, en ik betaalde toen evenveel als mijn medereizigers , allemaal Vietnamezen.
Tijdens de rit naar Hoi An de housingboom van Vietnam gezien en mezelf de vraag gesteld wat de levensduur van een claxon is als je hem constant gebruikt?
De rit naar Hoi An duurde een half uurtje.
Ik werd afgezet aan het busstation en moest dan nog 1 km te voet gaan.
Hoi An is een oud stadje met veel oude huizen en ambachtswinkeltjes.
Zeer toeristisch!
Ik probeer hier dus uit te stralen wat ik ben: 46 jaar en geen souvenirs aan te slijten!
Ik logeer nu in een hotel met zwembad en privé terrasje , 1 straat van het historisch centrum.
Ik ga eerst wat zwemmen en daarna op verkenning.
Prijzen hier?
Een kamer kost al gauw 450.000 Vietnamese Dong , een grote fles water 10.000 Dong , een biertje 20.000 Dong, een liter benzine 92 oktaan 18500 Dong.
Er gaan 20.500 Dong in een US$, en 28.000 Dong in een Euro.
Amerika was nog steeds goed georganiseerd, veilig, mooi, geen problemen , en we hebben vrienden terug gezien die we al jaren kennen.
Canada lijkt op Amerika,maar de mensen zijn toch anders--vriendelijker--overal werden we aangesproken --over de moto--wat dacht je.
t'Was ook zalig om daar onze vrienden terug te zien.
Rosemary blijft de beste kokkin en onze mama in Canada.
Helaas moesten we vluchten voor de seizoensverandering, dus zuidwaarts.
Mexico, het noorden is echt oorlogsgebied.
Overal zit het leger schietensklaar achter zandzakjes.
s' Avonds rijden ze rond door de stad, met de kogels op het machinegeweer.
Binnen blijven dus.
In Tampico, 400 km over de grens onze eerste kwaaie politieagent.
We hebben een camion voorbijgestoken???hij probeert ons een boete aan te smeren.
Meer naar 't zuiden kan je in sommige steden wel buiten s ' avonds.
Maar toch weer geen enkele cantina gezien.
Overdag heb je de benzinepompen waar je hygienisch eten kan kopen en de WC proper is.
De archeologische sites zijn ook tiptop!!
Goed georganiseerd, niet duur en veilig.
s'Avonds op de TV zijn er helaas alleen maar typische Mexicaanse soap series;
Belize was speciaal.
Opeens een soort-engels, negers,en zeer tropisch.
Helaas niks onderhouden , slechts 4 geasfalteerde wegen,en ieder door een orkaan weggewaaid verkeersbord ,blijft weg.
De Belize Zoo, zoals gemeld dicht;
En s' avonds , om de Turista te vermijden , een maaltijd van bonen uit blik.
Guatemala.
Een fantastisch land!
Vriendelijke mensen, nog heel traditioneel en ze doen heel hard hun best om je te helpen.
Niet alleen de mensen van het hotel of de manager van het restaurant, maar ook gewoon iemand in de WC van het fastfoodrestaurant;
En prachtig van natuur!
El Salvador, tsja , wat stel je je daar bij voor?
De grensovergang was chaotisch , maar eens in het land, veel politie, veel shoppingcenters,veel feesten , en op geen enkel moment het gevoel van gevaarlijk of arm.
Daarna Honduras.
Het duurt uren voor de moto door de grensprocedure geraakt, maar het lukt.
Dit is het moeilijkste land volgens de motorrijders-sites.
We hebben onze ontmoeting met de politie, 5 km over de grens die ons naar de veiligheidskoepel vraagt.
We zouden er zelfs 2 moeten hebben.
Na wat discussie zonder te betalen verder.
Dat was het enige probleem dat we hadden in Honduras, verder vriendelijke bevolking, mooie hotels, goed weer en geen problemen.
Nicaragua.
Eigenlijk geen enkel probleem.
Onze enige overnachting daar was in Managua zelf.
Daar hebben we iemand van de toeristische dienst betaald om ons naar een goedkoop en veilig hotel te brengen.
Verder geen probleem.
Costa Rica.
Mooi, zeer mooi en tropisch.
Hier hadden we ons eerste probleem met het weer.
De Panam was afgesloten door modderstromen, daardoor moesten we langs de kustweg verder.
Ook een zeer mooie weg en met een vrij recente wegbedekking;
Wij dus blij.
De laatste dag moeten waden door een nieuwe modderstroom.
Herbert via de overstroomde weg, ik ernaast met het water tot aan mijn heupen.
Maar 't was warm water , en daardoor geraakten we toch in Panama.
Dezelfde dag nog door een ongelooflijke stortbui in Panama.
Panama , waar men mij overal probeerde verkeerd terug te geven.
Waar het opeens weer vol negers zat --deze spraken een onverstaanbaar spaans;
Panama, waar we in 40 gr uren gezocht hebben naar de internationale luchthaven.
Waar we wel een onvergetelijke blik geworpen hebben op HET KANAAL!
Waar we de hulp gekregen hebben van een Rus voor de verscheping van de moto over het Darien Gap;
Waar er gelukkig free WIFI was op de luchthaven om onze vlucht te boeken naar Colombia;
Dan Colombia..
Zeer lekkere , straffe koffie , maar ze doen je tas telkens maar halfvol.
Een mooi land , maar dit jaar dus ook slachtoffer van El Ninja, dus overstromingen in de bergen en aan de kust;
Een heel vriendelijke bevolking, zeer vriendelijke militairen , lekker eten ,vis en de Kokoriko en Kokuriku kippenrestaurants.
Veilig.
Wel een moeilijk land voor de internet verbinding.
We zijn geregeld geeindigd na 15 keer vragen achter de toog in een microwinkeltje, waar Herbert in zijn motopak en met zijn brede schouders maar net binnen kon.
Maar het world-wide-web is er dus wel --in de kleine hoekjes!!
Venezuela hebben we maar een paar uurtjes bezocht.
Ook daar overstromingen.
Venezuela is één van de goedkoopste landen om benzine te kopen.
Een droom dus.
Hellaas , de 3 pompen die we gezien hebben waren overstroomd;
En na een verschrikkelijk stortbui zijn we maar terug gereden naar Colombia.
Door Colombia naar Ecuador.
Ecuador heeft mooie wegen , de tollroads toch, mooie natuur, mooie restaurants, toffe hotels, het is er relatief goedkoop voor Zuid Amerika;
Een mooie ervaring dus en een aanrader.
En je rijdt er de evenaar over!
Een mijlpaal, zo voelt het toch!
De grensovergang naar Peru was speciaal , de Peruanen heel vriendelijk.
En opeens ben je uit de Andes terug in de woestijn.
Het noorden van Peru , of toch het grensgebied is veel vuiler dan het zuiden.
Moeilijk soms om onderdak te vinden en het rijdt er vol chinese fietstaxi's--gevaarlijk!!
Verder geen problemen.
Niet met de politie, niet met onderdak.
Fantastische natuur en prachtige stranden.
Chili , ook mooi natuurlijk met de Atacama woestijn en de stranden;
Wel veel duurder, de hotels, het eten..
De mensen zijn ook afstandelijker.
Maar we werden wel buitengewoon goed geholpen door de mensen in Iquique en die in Osorno.
Zonder hun was dit een heel andere rit geworden!
En dan Argentinie;
In Argentinie begin je je dag met koffie en medialunes--croissants.
De koffie wordt je ingeschonken door een ober, met de rug recht ,borst vooruit, een erezaak!
In Argentinie is alles op zijn Italiaans mooi, op zijn Duits Grundlich, op zijn Spaans--geen idee--in Spanje was ik nog niet .
Het vlees is er het lekkerst gekruid en gebakken, de olijfolie en de wijnazijn maken je slaatje af , de ijkreem is nog lekkerder dan in Italie door het verse fruit.
Argentinie heeft ook alles qua klimaat, woestijn , bergen , poolgebied, stranden.
En ze zijn ook gewoon vriendelijk.
Buenos Aires is groen , met mooie historische gebouwen en vriendelijke bevolking
Gisteren hadden we hier 42 gr , vandaag en morgen 32 gr.
Dus allemaal..
BEDANKT voor jullie meevoelen dat we weer naar huis moeten!!
Na de US Dollar, de Canadese Dollar, de Mexicaanse Peso, de Belizian Dollar,de Guatemaalse Quetzal, de US Dollar in El Salvador, de Lempira in Honduras, de Cordobas van Nicaragua, de Colones in Costa Rica, de US Dollar en de Bolivar in Panama, de Colombiaanse Peso, de Bolivares in Venezuela,, de US Dollar in Ecuador, de Nuevo Sol in Peru ,de Chileense Peso en de Argentijnse peso, betalen we vanaf volgende week terug in Euro's.
Hopelijk gaat daar alles even goed als hier.
Goed weer , vriendelijke bevolking, s' morgens uitslapen ,de was en de kuis gedaan.
Iedere dag minstens 3 keer lekker gaan eten.
Iedere dag een verlofdag..
Alles is er ondertussen waarschijnlijk al opgelost?
BHV gesplitst, een nieuwe regering, de Lange Wapper Brug-Tunnel al in een vergevorderd stadium, iedereen blij en goedgezind.
Foto's Venezuela 2011
Na Isla Margerita ben ik terug naar de Andes gereden.
Hola amigo's!
Vanuit Puerto La Cruz ben ik naar Valera gereden.
Vanuit Puerto La Cruz kan je een ferry nemen naar Isla Margaritha.
Van Maracaibo de nachtbus genomen naar Valencia.
Groetjes uit Venezuela!
Foto's Vietnam 2011
Ik ben nu terug in Hanoi.
Ik ben in Hue nog eens een dag een paar koningsgraven gaan bezoeken.
Gisteren Hoi An verlaten en met de bus naar Danang en vandaar met een andere bus verder tot Hue.
Hoi An is een oud vissersdorpje , teloor gegaan door het verzanden van de rivier, en nu dus 1 van de toeristische trekpleisters van Vietnam.
Via Moskou naar Hanoi gevlogen voor 2 weekjes.
Foto's Argentinie 2010
Hallo allemaal.
Vandaag de altijd toch een beetje treurige laatste rit gereden naar de luchthaven.
Het was zeer warm in Patagonie,dus hebben we wat strandvakantie genomen.
We zijn nog een paar dagen in de Andes gebleven.
We hebben ons doel bereikt.
