Ik ben in Hue nog eens een dag een paar koningsgraven gaan bezoeken.
Eén keizer had een mooie heuvel vanwaar hij , en ik , een mooi uitzicht had over de stad.
Ook gewoon wat gaan verdwalen in de stad.
Daar zijn de mensen ook heel vriendelijk , gewoon Hello!! en een brede glimlach.
Ik geef hun een westerse glimlach terug , zwaai naar de kindjes , schud hun de hand , (dat vinden ze top!), en laat de mensen die werken voorgaan.
Een leuke ervaring!
Ook nog naar de Thien Mu pagoda gewandeld langsheen de parfum rivier.
Heel mooie uitzichten over de rivier en omgeving.
Als speciaal relict heeft deze pagoda de Austin van Thich Quang Duc, de monnik die in 1963 naar Saigon reed en zichzelf daar in brand stak , uit protest tegen de dictatuur.
Ik zou mezelf eerder uit protest in een ijsblok opsluiten!
Het is hier snikheet , de hitte vlak voor het regenseizoen begint.
Mijn handtas gaat af op mijn Tshirt, mijn voetzolen hebben een sandaal-bruine kleur , ik had zelfs wat zilverkleurige verf van mijn camera aan mijn hand.
Afscheid genomen van Hue en mijn groene kamergenoot, dit zijn de tropen , dus ieder kamertje heeft zijn gekko, en met de trein terug naar Da Nang.
Volgens het reisboek het mooiste stukje spoorlijn van Vietnam.
Komt mij gewoon beter uit omdat het treinstation midden in de stad ligt en het busstation een paar km er buiten, en de trein heeft airco.
Na De weg nr1 van Hanoi naar Saigon reis ik nu over een stukje van De spoorlijn van Saigon naar Hanoi.
De treinen van en naar rijden maar over 1 spoor , enkel in de stations kunnen ze elkaar kruisen.
De treinen rijden dus niet echt stipt , er is TV aan boord , je kan er eten en drinken.
Er is verrassend veel personeel aan boord.
Deze keer dus wel over de Wolkenpas, een mooie treinrit langsheen de kust op +- 300 m hoogte.
In niks te vergelijken met de Furka Pas in Zwitserland of een willekeurige Andespas in Zuid Amerika, maar toch de moeite;
Helaas was de airco stuk in de trein , ik heb dus een kleine opstand meegemaakt op de trein.
10 min voor Danang was de airco hersteld.
Ik ben nu dus terug in Da Nang.
Vandaag was ik op China Beach, de plaats waar de Amerikaanse soldaten kwamen herstellen tijdens de oorlog.
De zon zien ondergaan boven de brug over de Volga van Samara, heel Kazachstan over gevlogen , daar is nog steeds niks te zien.
Verder nog over Samarkand, Kaboel, Islamabad , India.
Zonsopgang boven de himalaja.
Vanuit Hanoi nog een klein binnenlands vluchtje naar Danang, zo'n 650 km naar het zuiden.
Danang is de derde stad van Vietnam, het is er warm en zwoel.
Toen ik er aankwam voelde ik mij even zeer blond en 18 jaar.
Succes bij de brommertaxi's, iedereen lijkt mij hier te kennen en claxoneert.
De straat oversteken en tegen het verkeer in wandelen hielp , bovendien was dat de schaduwzijde voor mij.
De straat oversteken is niet eenvoudig, er zijn massa's mototaxi's , gewone taxi's, riksja's en auto's.
Maar geen verkeerslichten.
De truc bestaat er gewoon in iedereen te negeren, vooral niet te kijken en met zelfverzekerde , constante snelheid de weg over te steken.
Zij rijden wel rond mij.
Danang heeft een wandelboulevard langs de Parfum rivier, s' avonds mooi verlicht.
Ver ben ik niet meer gewandeld , het was een lange dag geweest.
Op de TV hier buiten de Vietnamese soaps en nieuwszenders, ook CNN, Deutsche Welle, Pervi Kanal , franstalige zenders , zelfs Noord Koreaanse televisie.
Vandaag met een taxi naar Hoi An gereden.
Eigenlijk wou ik met de bus , die kost 15000 Dong.
De taxi koste eerst 50000 , dan 30000 , uiteindelijk 20000, en ik betaalde toen evenveel als mijn medereizigers , allemaal Vietnamezen.
Tijdens de rit naar Hoi An de housingboom van Vietnam gezien en mezelf de vraag gesteld wat de levensduur van een claxon is als je hem constant gebruikt?
De rit naar Hoi An duurde een half uurtje.
Ik werd afgezet aan het busstation en moest dan nog 1 km te voet gaan.
Hoi An is een oud stadje met veel oude huizen en ambachtswinkeltjes.
Zeer toeristisch!
Ik probeer hier dus uit te stralen wat ik ben: 46 jaar en geen souvenirs aan te slijten!
Ik logeer nu in een hotel met zwembad en privé terrasje , 1 straat van het historisch centrum.
Ik ga eerst wat zwemmen en daarna op verkenning.
Prijzen hier?
Een kamer kost al gauw 450.000 Vietnamese Dong , een grote fles water 10.000 Dong , een biertje 20.000 Dong, een liter benzine 92 oktaan 18500 Dong.
Er gaan 20.500 Dong in een US$, en 28.000 Dong in een Euro.
Amerika was nog steeds goed georganiseerd, veilig, mooi, geen problemen , en we hebben vrienden terug gezien die we al jaren kennen.
Canada lijkt op Amerika,maar de mensen zijn toch anders--vriendelijker--overal werden we aangesproken --over de moto--wat dacht je.
t'Was ook zalig om daar onze vrienden terug te zien.
Rosemary blijft de beste kokkin en onze mama in Canada.
Helaas moesten we vluchten voor de seizoensverandering, dus zuidwaarts.
Mexico, het noorden is echt oorlogsgebied.
Overal zit het leger schietensklaar achter zandzakjes.
s' Avonds rijden ze rond door de stad, met de kogels op het machinegeweer.
Binnen blijven dus.
In Tampico, 400 km over de grens onze eerste kwaaie politieagent.
We hebben een camion voorbijgestoken???hij probeert ons een boete aan te smeren.
Meer naar 't zuiden kan je in sommige steden wel buiten s ' avonds.
Maar toch weer geen enkele cantina gezien.
Overdag heb je de benzinepompen waar je hygienisch eten kan kopen en de WC proper is.
De archeologische sites zijn ook tiptop!!
Goed georganiseerd, niet duur en veilig.
s'Avonds op de TV zijn er helaas alleen maar typische Mexicaanse soap series;
Belize was speciaal.
Opeens een soort-engels, negers,en zeer tropisch.
Helaas niks onderhouden , slechts 4 geasfalteerde wegen,en ieder door een orkaan weggewaaid verkeersbord ,blijft weg.
De Belize Zoo, zoals gemeld dicht;
En s' avonds , om de Turista te vermijden , een maaltijd van bonen uit blik.
Guatemala.
Een fantastisch land!
Vriendelijke mensen, nog heel traditioneel en ze doen heel hard hun best om je te helpen.
Niet alleen de mensen van het hotel of de manager van het restaurant, maar ook gewoon iemand in de WC van het fastfoodrestaurant;
En prachtig van natuur!
El Salvador, tsja , wat stel je je daar bij voor?
De grensovergang was chaotisch , maar eens in het land, veel politie, veel shoppingcenters,veel feesten , en op geen enkel moment het gevoel van gevaarlijk of arm.
Daarna Honduras.
Het duurt uren voor de moto door de grensprocedure geraakt, maar het lukt.
Dit is het moeilijkste land volgens de motorrijders-sites.
We hebben onze ontmoeting met de politie, 5 km over de grens die ons naar de veiligheidskoepel vraagt.
We zouden er zelfs 2 moeten hebben.
Na wat discussie zonder te betalen verder.
Dat was het enige probleem dat we hadden in Honduras, verder vriendelijke bevolking, mooie hotels, goed weer en geen problemen.
Nicaragua.
Eigenlijk geen enkel probleem.
Onze enige overnachting daar was in Managua zelf.
Daar hebben we iemand van de toeristische dienst betaald om ons naar een goedkoop en veilig hotel te brengen.
Verder geen probleem.
Costa Rica.
Mooi, zeer mooi en tropisch.
Hier hadden we ons eerste probleem met het weer.
De Panam was afgesloten door modderstromen, daardoor moesten we langs de kustweg verder.
Ook een zeer mooie weg en met een vrij recente wegbedekking;
Wij dus blij.
De laatste dag moeten waden door een nieuwe modderstroom.
Herbert via de overstroomde weg, ik ernaast met het water tot aan mijn heupen.
Maar 't was warm water , en daardoor geraakten we toch in Panama.
Dezelfde dag nog door een ongelooflijke stortbui in Panama.
Panama , waar men mij overal probeerde verkeerd terug te geven.
Waar het opeens weer vol negers zat --deze spraken een onverstaanbaar spaans;
Panama, waar we in 40 gr uren gezocht hebben naar de internationale luchthaven.
Waar we wel een onvergetelijke blik geworpen hebben op HET KANAAL!
Waar we de hulp gekregen hebben van een Rus voor de verscheping van de moto over het Darien Gap;
Waar er gelukkig free WIFI was op de luchthaven om onze vlucht te boeken naar Colombia;
Dan Colombia..
Zeer lekkere , straffe koffie , maar ze doen je tas telkens maar halfvol.
Een mooi land , maar dit jaar dus ook slachtoffer van El Ninja, dus overstromingen in de bergen en aan de kust;
Een heel vriendelijke bevolking, zeer vriendelijke militairen , lekker eten ,vis en de Kokoriko en Kokuriku kippenrestaurants.
Veilig.
Wel een moeilijk land voor de internet verbinding.
We zijn geregeld geeindigd na 15 keer vragen achter de toog in een microwinkeltje, waar Herbert in zijn motopak en met zijn brede schouders maar net binnen kon.
Maar het world-wide-web is er dus wel --in de kleine hoekjes!!
Venezuela hebben we maar een paar uurtjes bezocht.
Ook daar overstromingen.
Venezuela is één van de goedkoopste landen om benzine te kopen.
Een droom dus.
Hellaas , de 3 pompen die we gezien hebben waren overstroomd;
En na een verschrikkelijk stortbui zijn we maar terug gereden naar Colombia.
Door Colombia naar Ecuador.
Ecuador heeft mooie wegen , de tollroads toch, mooie natuur, mooie restaurants, toffe hotels, het is er relatief goedkoop voor Zuid Amerika;
Een mooie ervaring dus en een aanrader.
En je rijdt er de evenaar over!
Een mijlpaal, zo voelt het toch!
De grensovergang naar Peru was speciaal , de Peruanen heel vriendelijk.
En opeens ben je uit de Andes terug in de woestijn.
Het noorden van Peru , of toch het grensgebied is veel vuiler dan het zuiden.
Moeilijk soms om onderdak te vinden en het rijdt er vol chinese fietstaxi's--gevaarlijk!!
Verder geen problemen.
Niet met de politie, niet met onderdak.
Fantastische natuur en prachtige stranden.
Chili , ook mooi natuurlijk met de Atacama woestijn en de stranden;
Wel veel duurder, de hotels, het eten..
De mensen zijn ook afstandelijker.
Maar we werden wel buitengewoon goed geholpen door de mensen in Iquique en die in Osorno.
Zonder hun was dit een heel andere rit geworden!
En dan Argentinie;
In Argentinie begin je je dag met koffie en medialunes--croissants.
De koffie wordt je ingeschonken door een ober, met de rug recht ,borst vooruit, een erezaak!
In Argentinie is alles op zijn Italiaans mooi, op zijn Duits Grundlich, op zijn Spaans--geen idee--in Spanje was ik nog niet .
Het vlees is er het lekkerst gekruid en gebakken, de olijfolie en de wijnazijn maken je slaatje af , de ijkreem is nog lekkerder dan in Italie door het verse fruit.
Argentinie heeft ook alles qua klimaat, woestijn , bergen , poolgebied, stranden.
En ze zijn ook gewoon vriendelijk.
Buenos Aires is groen , met mooie historische gebouwen en vriendelijke bevolking
Gisteren hadden we hier 42 gr , vandaag en morgen 32 gr.
Dus allemaal..
BEDANKT voor jullie meevoelen dat we weer naar huis moeten!!
Na de US Dollar, de Canadese Dollar, de Mexicaanse Peso, de Belizian Dollar,de Guatemaalse Quetzal, de US Dollar in El Salvador, de Lempira in Honduras, de Cordobas van Nicaragua, de Colones in Costa Rica, de US Dollar en de Bolivar in Panama, de Colombiaanse Peso, de Bolivares in Venezuela,, de US Dollar in Ecuador, de Nuevo Sol in Peru ,de Chileense Peso en de Argentijnse peso, betalen we vanaf volgende week terug in Euro's.
Hopelijk gaat daar alles even goed als hier.
Goed weer , vriendelijke bevolking, s' morgens uitslapen ,de was en de kuis gedaan.
Iedere dag minstens 3 keer lekker gaan eten.
Iedere dag een verlofdag..
Alles is er ondertussen waarschijnlijk al opgelost?
BHV gesplitst, een nieuwe regering, de Lange Wapper Brug-Tunnel al in een vergevorderd stadium, iedereen blij en goedgezind.
Ola Amigo's! We zijn nu bijna in Puerto Mountt, het einde van de Panamarican Highway. We waren aan de grens met Peru , waar we uren aan de grens gestaan hebben omdat de douane in staking was Het schept een band , 9 uur aan de grens samen met een paar duizend Peruanen en Chilenen. Wij stonden er voor ons plezier, de anderen moesten ergens zijn. We waren ook nog bij de gelukkigen , de auto's werden doorgelaten à rato van één per uur. Ocharme de voetgangers in de volle zon.. De sfeer bleef plezant. We waren in Arica voor de nacht, een bankautomaat en een hotel. We waren in Iquique voor onze bandenwissel. We waren in Antofagasta voor een bezoek aan de mall. Net boven Antofagasta kruisten we de steenbokskeerkring, net eronder hadden we onze fotostop aan " mano en la desierto". In Caldera hadden we ons klein lieflijk vissersdorpje dag. Copiapo voorbij. In La Serena onze beach ervaring. Zuidelijk van Santiago verandert het landschap volkomen. Na meer dan 2000 km door de woestijn reden we door weiden , bossen en wijngaarden. Vorige nacht waren we in Los Angeles, een stadje hard getroffen door de aardbeving van februari dit jaar. En , verrassing, daar op de Plaza Des Armas , de Fenix 2 capsule waarmee de mijnwerkers hier uit de mijn bij Copiapo gered werden. Een klein ijzeren capsulletje, maakte een zeer diepe indruk op mij. Chili blijft voor mij een vreemd land. Ze houden van Duitsland, maar hun organisatie blijft een ramp. Van de verkeersborden krijg je hier een punthoofd! En zoals gezegd, iedereen houdt zich hier aan de regels en aan de wet. Een BTW briefje voor benzine,WC, koffie.. Wennen voor een Belg. Nog steeds stralend weer.
Chili.. De bandenwissel in Iquique is wonderwel vlot verlopen. Soms gebeurt het ook.Door iemand die je nooit gezien hebt vriendelijk ontvangen worden. Uitgenodigd worden voor de maaltijd. en alles perfect geregeld en het werk tot in de puntjes correct uitgevoerd. Een schril contrast met het genre back-pack hotel niveau dat we hadden in Cali, Colombia. Waar zelfs de BMW garage leek op hotel Falwty Tower.; Een parel in de woestijn.; Dat is Iquique trouwens ook. Een oase aan zee na de woestijn. vorig jaar nog op CNN bij breaking news omdat het er voor 't eerst in jaren geregend had. altijd goed weer dus daar op de terrasjes aan zee. We hebben op onze terugwe gtrouwens al iedere keer aan het strand gelogeerd. gisteren in Caldera , een klein vissershaventje waar je vis eet op 50 meter van de haven , met zicht op de pelikanen. Vandaag in Sirena, een grotere stad , met zijn eigen house-booming, shopping centers , maar ook een fantastische zonsondergang. Chili, een aanrader voor een strandvakantie, met mooie hotels en lekker eten. toch iets speciaals aan Chili? Ze zijn heel correct, betalen allemaal braaf hun belastingen. chili is zowat het enige lanf denk ik waarje , zelfs als je naar 't WC gaat, een tax-bonnetje krijgt? Een ervaring. Ondertussen zijn we bijna in Santiago..
Vandaag waarschijnlijk onze laatste nacht in Peru. We zijn nu in de buurt van Arequipa , nog een 350 km naar de grens. We hebben heel de kustweg gevolgd.De Nasca Lijnen gezien. vanop een torentje in de woestijn; Een paar mooie strandwandelingen gemaakt. vroeger nooit de link gelegd tussen Peru en een strandvakantie. Sinds Atico zijn we weer op bekend terrein. tot zover waren we in 2005 al gereden , vanuit Buenos Aires toen; Toen moesten we terug omdat er te weinig water in de Amazone rivier stong. Dit jaar hebben ze zelfs het Panama kanaal tijdelijk moeten sluiten door overvloedige regen. Het ene jaar is het andere niet.. De kust is helemaal woestijngebied , maar ongelooflijk mooi. Morgen of overmorgen zijn we dus in Chili. daar gaan we proberen nieuwe banden voor de moto te krijgen. Klinkt simpel als je het zo neerschrijft...
De laatste 200 km van de Panamerican in Ecuador waren afgesloten door aardbevingen en modderstromen. We hebben dus een alternatieve bergrit gemaakt, even mooie vergezichten , maar wat meer rijvaardigheid nodig van de chauffeur .En dan , op diezelfde dag , rij je van 3000 meter hoogte , sparrenbossen en 6 gr , naar de woestijn in Peru, 20 meter hoog en 34 gr warm. De grensprocedure weer heel vlot. nog maar eens " welkom in ons land! We hopen dat jullie een goede indruk krijgen van ons land" Een schril contrast met de landjes in midden amerika. Peru. ieder land is even wennen en aanpassen. De eerste indruk is bruin-grijs-stoffig en warm. Na het uitzonderlijk net Ecuador is Peru een plastic-woestijn. Overal afval. Het noorden is een echte woestijn, de Desierto de Sechura. Grijze stene huisjes, ezeltjes, en plastiek zakjes, overal. Dan denk je : dit is not Brasschaat!! Maar dan vind je toch nog een proper hotelletje. En ' s morgens verse broodjes. Een restaurantje met heerlijke vis. koffie is hier 100 % Peruaans, maar ook in oplosvorm, dus water en koffie-al-gusto. Taart is hier enorm groot en lekker, de ijsjes ook. Massa's fietstaxi's hier in Peru , en de chauffeurs ervan met het IQ van een kalkoen die er door aangereden is. ze claksoneren als ze je gezien hebben, als ze willen stoppen, als ze willen vertrekken, als ze iemand willen oppikken , als ze willen afslaan...ze klaxoneren de hele tijd door. Richtingaanwijzers zijn hun armen , maar echt duidelijk zijn die bewegingen ook niet. Gelukkig rijden die niet op de grote verbindingswegen en alleen maar in de stad. Net zoals in Ecuador is er hier heel veel landbouw. overal wordt er land teruggewonnen op de woestijn door irregatie en herbebossing. Eigenlijk is Peru één grote woestijn. De enorme duien gaan over in bergen. Geen boom te zien. Maar nu , door de mens, midden in de woestijn , druiven , asperges, fruit, mais, suikerriet , rijstvelden. Een mooie woestijn , vol afwisseling en vol kleurtjes , mijnbouw is hier ook. Vandaag door Lima gereden. De Panamerican loopt er dwars doorheen; Een lelijke stad vol druk verkeer. We zijn nu in Ica, de wijnstreek van Peru. Een klein , gezellig stadje.
Ecuador heeft wat van een communistisch land. bij 't binnenrijden van de stad een groot monument. Een permanente kermis in iedere iets grotere stad.Heel veel samen-zijn-we-sterk spreuken langs de weg. 'De bomen leveren ons zuivere lucht, hou het water rein'.. Het heeft ook wat katholiek. Veel grote en nieuwe kerken, veel dorpen met een uitvergroot Christusbeeld boven op de berg.
Ecuador is goedkoper dan Colombia, en ze rijden er veel rustiger. Iedereen is hier " in de wolken". We zijn nooit lager geweest dan 2000 meter. Meestal tussen 3000 en 3500 meter. Dat vole je als je inspanningen doet.
Ecuador heeft veel vulkanen en hoge bergen. helaas is een staalblauwe hemel hier een zeldzaamheid. en de vergezichten zijn toch te weids voor de foto. Koude temperatuur en mist, maar onvergetelijke indrukken. Bij het evenaarmonument bvb waren we helemaal alleen. En de lokale bewoners kwamen ons feliciteren en ons de hand schudden dat we zover geraakt waren. We hebben er een cola gedronken om het te vieren.
Koffie in Ecuador is ofwel een volle tas water of een volle tas melk. Daar kan je dan --naar smaak--oploskoffie--100% Colombiaans --aan toevoegen. Ontbijt is zeer uitgebreid , met koffie, fruitsap , yoghurt, brood met geitenkaas , en een warme schotel met rijst, aardappeels, vlees , groentjes; s'Morgens vertrek je dus al met een volle maag.
De andere maaltijden zijn bijna niet te verkrijgen zonder soep. Kippensoep met kippepootjes (de tenen ) bvb. en die liggen er niet in voor de smaak. zo bleek op de lokale markt , waar je diezelfde teentjes als brochette kon krijgen. Het eten zelf is wel lekker, en goedkoop. En het is altijd veel , dus je eet ervan wat je lust.
De hotels zijn met warm en koud water, en met een warm dekentje voor s' nachts. Ook niet duur trouwens. alles is hier heel verzorgd. Veel nieuwe huizen en alle tereinwagens. maar ook , vooral in de bergen ,nog veel traditioneel geklede mensen. Met poncho, een zwarte hoed en veelkleurige kleren. Iedereen is vriendelijk en hun spaans is al heel wat begrijpelijker.
Ecuador was dus een meevaller. We zijn nu in het zuiden, vlakbij Loja. Morgen halen we normaal de grens en gaan we naar Peru.
Vandaag de evenaar bereikt! Nog een mijlpaal!! We zijn nu in het zuidelijke halfrond. Vandaag zijn we overgegaan van de herfst naar de lente. Nog 17 dagen en voor ons begint hier de zomer! Alles OK..
Ik kreeg heel wat vragen , dus hier wat antwoorden.
Van Colombiaanse koffie krijg je mooie zwarte ogen, en hij is lekker sterk.
In het noorden van Colombia kweekt men vooral vee.
Heel grote ranches daar.
Maar ze winnen er ook aardolie, aardgas, palmolie.
Veel water en tropisch daar.
In de tropen heb je in iedere hotelkamer een huis-gekko, da's een groen diertje dat met zijn zuignapjes langs de muren en het plafond loopt om vliegjes te vangen.
Loopt nooit over je lakens en is stil.
Er zit er ook altijd maar één.
In de tropen is er nooit koud water , en ook geen warm water.
Wat uit de kraan komt is op buitentemperatuur, dus meestal een aangename 32 graden.
Buiten tegen het raam zit er meestal een zeer grote, mooie sprinkhaan.
Zo van ' t formaat dat niet meer in mijn handpalm past.
Helemaal in ' t noorden komt de Andes tot aan de Caraibische zee.
Daar staat het vol met toeristische resorts.
Bij helder weer kan je van daaruit zelfs Pico Bolivar zien, een berg met eeuwige sneeuw, met op de voorgrond palmbomen.
In het zuiden wordt meer mais en suikerriet gekweekt.
En ook koffie natuurlijk.
In sommige tuintjes gaat het leger zoeken naar nog andere plantjes.
Die schijnen zelfs onder autozetels te groeien.
We zijn in Cali geweest voor onderhoud van de moto.
Cali, vroeger een no-go stad door de drugsmaffia, nu de uitgangsstad van Colombia.
We zijn nu in Ipiales, net voor de grens met Equador.
We slapen nu op 3000 meter hoogte.
De andes is nog steeds even mooi en indrukwekkend als vroeger.
Weer even aanpassen , eergisteren op 0 meter, gisteren nog op 1000 meter.
Vanaf vandaag weer een dekentje.
Voorlopig zijn we goed weggekomen met al de overstromingen hier.
Gisteren nog Kameraad Chavez op de TV gezien.
Hij was live aan t' bellen met Raoul Castro , de broer van..
Blijkbaar maakt die ook lange zinnen, want Chavez kreeg er geen woord tussen.
Wat wel voor hem spreekt, hij heeft zijn presidentieel paleis--deels -- opengesteld voor de slachtoffers van de overstromingen.
Na Bogota , met zijn fastfoodketen die Kokoriko heet, en een die Kikiriko heet, waar je dus kip kan eten.
Bogota, waar je Duvel, Leffe, Hoegaarden, Stella en verse Leonidas kan kopen.
Bogota, waar alles en nog veel meer is, en dan is er ''Buiten Bogota''
Een andere wereld.
Een wereld met koetjes in de wei, bruine wollige in de bergen, grijze met een bult in de tropen.
Veel bergen, veel hotelletjes, veel restaurants.
Colombia is een motoland, maar dan wel de lichtere modellen dan de onze.
Colombia heeft tolwegen ,maar deze zijn gratis voor moto's.
Herbert kan dus iedere keer zijn rijkunst bewijzen op de smalle rijstrook, want berekend op een 125 cc brommertje.
In dit land is de politie en het leger je beste vriend.
Zowat iedere militair en politieman steekt zijn duim op om ons succes te wensen.
Heel af en toe laten ze ons stoppen om Herbert de hand te schudden.
Nog geenenkele controle gehad.
Bussen en auto's worden wel grondig gecontrolleerd.
Door de overvloedige regenval die ze hier gehad hebben , is zowat heel het land uitgeroepen tot rampgebied.
Daardoor konden we niet over de bergen naar Venezuela,maar zijn we het dal van de Magdalena rivier gevolgd.
Ook mooi!!
Dwars door het tropisch regenwoud tot aan de Atlantische oceaan.
Weer in de Carraiben dus.
Helemaal in het noorden tegen de grens met Venezuela is er een kleine enclave van moslims.
Nogal schokkend om dames te zien in een lang kleed , na al die diep uitgesneden decolletes en hoge hakken.
Over het drinken van bier en het eten van varken waren ze niet zo strikt.
Maar 't kan er ook slechter uitgezien hebben door 't vele water in de straten.
Gisteren ,zaterdag , een poging gewaagd om naar Venezuela te rijden
Vlotte grensprocedure.
Voor ons toch.
Helaas was de douane in 't weekend gesloten voor buitenlanders.
We zouden dus moeten wachten tot maandag voor we de moto tijdelijk konden invoeren.
Dat hebben we niet gedaan.
In dit eerste dorpje stond ook al alles onder water, benzinepompen , huizen.
Dus om in een grote plas water te zitten wachten , op een dieet van bonen in tomatensaus uit blik..
We hebben beslist om zoals dat heet--het roer om te gooien --en terug te rijden.
Zelfs in het Paradijs van Hugo Chavez is hier en daar de noodtoestand uitgeroepen.
Maar we hebben wel een beetje geholpen door toch een uitgangstaks te betalen en twee cola's te drinken.
Van de 15 km Venezuela die ik gezien heb onthou ik de grote ,oude Amerikaanse auto's, de vriendelijke mensen , allemaal behulpzaam, echt waar, de verschrikkelijke slechte staat van de weg, het vele water...
Maar dat zegt natuurlijk niks over de rest van het land.
Misschien kom ik er nog wel eens terug
We zijn nu dus terug in Colombia, en rijden ook nu weer door het dal van de Magdalena rivier.
Volgens onze informatie zijn er ook langs de kust veel problemen met het water en aardverschuivingen.
We proberen dus zo zuidelijk mogelijk de bergen van de Andes in te rijden.
Die moeten we uiteindelijk toch in op weg naar Ecuador.
Ik ben in Hue nog eens een dag een paar koningsgraven gaan bezoeken.
Gisteren Hoi An verlaten en met de bus naar Danang en vandaar met een andere bus verder tot Hue.
Hoi An is een oud vissersdorpje , teloor gegaan door het verzanden van de rivier, en nu dus 1 van de toeristische trekpleisters van Vietnam.
Via Moskou naar Hanoi gevlogen voor 2 weekjes.
Foto's Argentinie 2010
Hallo allemaal.
Vandaag de altijd toch een beetje treurige laatste rit gereden naar de luchthaven.
Het was zeer warm in Patagonie,dus hebben we wat strandvakantie genomen.
We zijn nog een paar dagen in de Andes gebleven.
We hebben ons doel bereikt.
Foto's Peru--Chili 2010
Ola Amigo's!
Chili..
Vandaag waarschijnlijk onze laatste nacht in Peru.
De laatste 200 km van de Panamerican in Ecuador waren afgesloten door aardbevingen en modderstromen.
Foto's Colombia-Ecuador 2010
Ecuador heeft wat van een communistisch land.
Ik kreeg heel wat vragen , dus hier wat antwoorden.
Na Bogota , met zijn fastfoodketen die Kokoriko heet, en een die Kikiriko heet, waar je dus kip kan eten.
