Het is en
blijft moeilijk, de bezoeken aan mijn moeder in het rusthuis.
Er word
niet veel gezegd want ze hoort bijna niets meer. Het eertijds aangeschafte
hoorapparaat is een totale verspilling van ongeveer 4.000 euro.
Als ik iets
moet zeggen dan is het minstens 3 maal en dan nog met geschreeuw. De deur van
haar kamer staat altijd open en dan hoort de hele gang het gesprek.
Het is niet
fijn meer. 3x per week daar + 1 uur zitten zonder communicatie.
En toch
vraagt ze telkens weer opnieuw wanneer ik terugkom.
Soms twijfel
ik, maar meestal speelt ze het toch slim.
Aan mij vraagt
ze weinig of niets. Mijn broer of schoonzus krijgt dan de opdracht om mij te
bellen wanneer ze iets nodig heeft.
Het niet slapen
lag zeker niet aan de inspanning. Deze avond weer ongeveer 6,2 km gewandeld in
1.05u en dit 3 x per week. En dat is serieus doorstappen.
Weeral veel
gepieker bij het slapengaan. Ik wist het op voorhand al, het zou weer geen
goede nachtrust worden.
Om 02.20u
middernacht opgestaan.
De mails
gecheckt, niets ingekomen en dan maar mijn blog bijgewerkt.
Op dit
ogenblik ben ik zeker niet optimistisch. Er spookt van alles door mijn hoofd en
dat wil ik niet neerpennen, het zijn persoonlijke problemen.
Als deze
tekst geplaatst is dan ga ik toch een slaappilletje nemen en hopelijk komt dan
het zandmannetje!!!
Sinds
de dag dat mijn moeder, Oma, naar het rusthuis is gegaan, gaat er niets meer
zoals het zou moeten. En als ik nadenk, dan is alles eigenlijk al begonnen
sinds juli 2015 bij de eerste opname in het ziekenhuis van Oma.
Alles
heb ik gedaan voor haar goed, veel heb ik gelaten om alles in de plooi te
krijgen, haar te bezoeken, de onderzoeken met het gesukkel om haar ter plaatse
te brengen.
Wat
proces-verbalen betreft heb ik dan toch geluk gehad, ik heb er tot nu toe nog
geen gekregen; oef!
Deze
dag was mooi begonnen, op tijd opgestaan, samen met echtgenote ontbeten.
Hij
naar de bijscholing vanaf 9.00 u en ik naar de wekelijkse hobby dag, de berenclub.
Om
9.00 u gebeld naar het OCMW Hasselt voor inlichtingen i.v.m. de verhuur van de
serviceflat.
Ze
zouden het subtiel regelen en mij terug contacteren via hun juridische dienst. NJET, NJET, dus.
Rond
de middag belde de verantwoordelijke, Carine van Juniperus mij al. En alles wat
vooraf besproken was sprak ze volledig tegen.
Ik
ga hier nu de vuile was niet buitenhangen; maar één ding is zeker: ze spelen
allemaal onder één hoedje.
Ben
ik blij dat ik niet meer in Hasselt woon.
Vanaf
nu neem ik geen gesprekken meer aan van de verantwoordelijke van Juniperus.
In
de hobbyclub voelde ik mij ook niet meer goed.
Wat
deed ik daar nog?
Vertrokken
om 15.00 u en om 15.30 u bij Oma.
Stilte.
Ik zei niet veel, zij ook niet. En plots een waterval die losbarstte.
Vanwaar
kom je? Wat heb je gedaan? Is de beer nog niet klaar? Welke kleur heeft hij? Krijg
je daar ook eten? Zie je Inge? Gaat het
kind naar de crèche of gaat ze alleen
naar school? Mag je zomaar vroeger weg in de les?...
De
meest onnozele vragen, alles wat anders nooit ter sprake is gekomen.
Terug
stilte.
Rond
16.30 u ben ik naar huis gegaan.
En
weeral die vraag, wanneer zie ik je weer?
Ik
begrijp dit niet meer. Vroeger zag ze me liever gaan dan komen.
Waarom
komen de kleinkinderen nooit of zelden? Waarom ga ik niet graag op bezoek?
OMDAT WE VROEGER OOK
NIET WELKOM WAREN.
Vandaag
is de maat vol. Ik heb alles gedaan wat mogelijk was.
k
Voel me door niemand (behalve mijn broer, schoonzus en vriendin) begrepen.
Ik
ben echt ontgoocheld en nog meer
ontgoocheld in mezelf. Ik voel me een LOOSER.
Mijn schoonzus had een
nieuwe blouse gekocht voor haar. Na enige aarzeling vond ze haar wel mooi
Ik had een slaapkleed
(lichtgrijs) gekocht. Ook na enige aarzeling vond ze het mooi, MAAR NIETS VOOR
HAAR, te oud!!!! Sorry, ze is 87 jaar en het slaapkleed komt uit de jongere damescollectie.
t Is trouwens hetzelfde slaapkleed als het vorige, alleen maar een andere
kleur. k Heb er geen woorden aan vuil gemaakt.
Broer,
schoonzus en ik hadden afgesproken dat we niet meer elke dag zouden langskomen.
Ik
begrijp dit wel. Mijn schoonzus heeft ook nog haar moeder en vader die op de
sukkel zijn.
Ondanks
deze afspraak wou ik mijn moeder die eerste week in het revalidatiecentrum niet
alleen laten. Spijtig hebben andere personen hierover een andere mening.
Deze
middag, vlammende ruzie en met 2 autos vanuit Tongeren naar Hasselt gereden.
Dadelijk
met de deur in huis gevallen. Niet te bevatten, maar ieder heeft zijn eigen
mening, leven?
Eerste
auto terug richting huiswaarts.
Daarna
de klaagmuur. s Morgens alleen confituur. Oma je moet bellen als er iets niet
in orde is. Moet ik dan bellen, dat kan ik niet , dat is te ver!!! Ik zei dan: ik
kan toch niet elke halve meter een belletje plaatsen!
De
dokter moet langskomen, want de wonde aan mijn been is niet goed.
Toen
is alles losgebarsten.
Ik
heb een hartig gesprek met mijn moeder gehad en heb mijn mening ronduit gezegd.
Ik ben ondertussen ook 62 jaar en heb de laatste 12 jaar veel meegemaakt. Ze moet
mij nu niet meer commanderen, geen tweedracht zaaien in mijn huwelijk of ik zou
niet meer komen.
De
verpleegsters op de gang hebben alles gehoord en mij gekalmeerd.
Tranen
in de ogen. De verpleegster was zeer attent. Ik moest hier niet voor opdraaien
en zeker mijn huwelijk niet in de weegschaal zetten. Er gebeuren hier wel
andere zaken, zei de verpleegster.
Blijf
gerust een paar dagen weg. En dat was ik ook van plan.
Ik
ben nog tot na het avondeten gebleven.
Haar
beenwindsels weer losgedaan en haar benen ingesmeerd (met liefde).
Nu
is het de laatste keer, want 17.30u is te vroeg om dit te doen.
Spijtig
Oma, je vergt teveel van ons. Je maakt ons leven kapot en ook de vriendschap
met mijn broer en schoonzus.
Een gezellige babbel
met haar en haar zoon in het Borrelhuis.
Gevraagd of ze
misschien eens naar haar zus wou gaan.
Nog liever niet: ik
begrijp het. Ik heb haar dan gezegd dat wanneer ze er klaar voor was, ik steeds
klaar stond voor vervoer.
Nadien nog naar Oma. Een
beetje geholpen bij het eten en nadien haar benen en armen ingesmeerd. Dat heeft
haar deugd gedaan. Ze wou nadien ook haar slaapkleed aandoen (18.30 u), maar ik
zei dat ze toch nog wat moest wachten.
Toen ik deze namiddag
op bezoek ging was Oma lichtjes ingedut in haar zetel.
Alles OK. Oma had deze
nacht goed geslapen en ook deze middag een dutje gedaan. Ze zag er tevreden
uit.
Alhoewel! Toen ik vroeg
of ze gelukkig was zei ze: het zal toch niet anders gaan. Dit antwoord gaf me
wel een dubbel gevoel. Ik kan het ook wel begrijpen, zo van de éne op andere
dag verhuizen naar een vreemde plaats.
Ze mist haar zus.
Dit weekend ga ik bij
tante Alice langs om te vragen of ze haar zus eens wil bezoeken. Ik zal dan wel
zorgen voor het vervoer.
Seffens vertrek richting Hasselt voor een bezoekje aan mijn moeder.
Ik hoop echt dat het
nog steeds goed meevalt en ook dat de kapster is langs geweest. Al een paar
dagen proberen een afspraak te maken, maar steeds voicemail. Een berichtje
ingesproken voor vandaag. We zullen wel zien.
Vorige nacht heeft Oma
niet geslapen. Haar slaappilletje was nog niet voorhandig ????
Toch heeft ze de eerste
dag goed doorgekomen. Hopelijk toch, want ik kom niet altijd alles te weten van
haar, tenzij met enige vertraging van een paar weken.
Toen mijn schoonzus
haar ging bezoeken was ze zelfs mee aan het turnen, afsluitend liedjes zingen.
Namiddag ben ik haar
gaan bezoeken en we hadden sinds lang een goed gesprek, weliswaar met de nodige
.
Je weet wel, ik moet
mij aanpassen en veel op mijn tong bijten en tegelijkertijd haar aanmoedigen en
ophemelen. Maar dat heb neem ik er graag bij.
Rond 17.00u tijd voor
het avondeten. Waar blijven ze? Rustig Oma, ik ga wel met je mee. De hele bende
zat reeds aan tafel en zij ging erbij zitten alsof het nooit anders was geweest.
2 boterhammen maar (het
normale)? Gene paniek, je krijgt er nog enkele bij.
Wat was ik blij. Als ze
zo verder doet dan kom de kracht weer terug en kan ze misschien toch nog
terugkeren naar haar serviceflat en samen met haar 5jaar oudere zus nog wat
genieten van de dagelijkse dingen.
15.00u: afspraak OCMW
Hasselt. Fingers crossed, hopelijk komt het in orde dat Oma kan revalideren in
het rusthuis. Ik zie geen namelijk geen andere oplossing.
Bij aankomst wist ze
dadelijk te vertellen dat ze ALLEEN naar de badkamer kon stappen.
Een hele vooruitgang
uiteraard.
Maar als je mij kent,
ik zag alweer een addertje in het gras.
En inderdaad, ze vroeg
wanneer ze naar huis mocht.
Ik zei dat ze normaal
gezien binnen een paar weken voor een proefperiode van 2 maanden naar het
rusthuis mocht gaan om te revalideren. Daar heeft ze haar akkoord ook voor
gegeven.
Haar probleem is: haar
zus is terug thuis. Oma vroeg: kan tante Alice ook niet naar het rusthuis
komen?.
Maar zo werkt het wel
niet. Ik denk niet dat ze dit doorheeft.
Voor het bezoek aan Oma
nog eventjes langs geweest bij haar zus, mijn tante Alice.
Ze zag er goed uit,
maar nog een beetje slapjes.
Volgende week ga ik
zeker nog eens langs bij haar. Ze mist haar zus wel, maar ik heb al eerder
ontdekt dat ze soms liever alleen is, zonder het dominante van Oma en dat
begrijp ik volkomen.
Tante Alice; bedankt om
die dominantie al die jaren verdragen te hebben. Het is pas mij nu pas
doorgedrongen.
Jij bent een supertante
voor mij en ik hoop van ganser harte dat het nog jaren goed gaat met jou.
In het mate van het
mogelijke zal ik je regelmatig komen bezoeken en ik nee je alvast mee voor een
gezellig kopje koffie in je vroegere brasserie het Borrelhuis. Dat ben ik je
verplicht, nadat je alles voor mijn moeder hebt gedaan en ook moeten aanvaarden.
In november maken we samen met de
familie een rondreis in Ethiopië, om er aldaar de roods van ons Ethiopisch
kleinkind te ontdekken.
Het word een groep van 9
personen: kleindochter Rewina, haar mama
en papa, haar 2 peters, haar oma en opa en wij Moeke en Vake.
Vandaag heeft onze schoonzoon een
bijeenkomst gepland samen met de reisleider over wat we zoal mogen verwachten
van de rondreis. De uitleg werd gegeven in een Ethiopisch restaurant in
Antwerpen.
Natuurlijk kon een Ethiopische maaltijd niet ontbreken.
Eerst een lekker aperitiefje.
Dan het hoofdgerecht. Per 4 personen
eten uit één grote schotel. Geen mes, vork of lepel, maar met de handen. Je krijg er een soort
pannenkoek bij en dan moet je het voedsel opnemen met een stuk pannenkoek. Dat was
wel wat vreemd, maar het eten was superlekker.
Achteraf nog een sterk tasje koffie,
die ter plaatse gebrand was.
Na onze laatste rit van
de vierdaagse fietstocht vlug nog wat iets gedronken en van een lekkere
dame-blanche genoten te hebben weer onmiddellijk naar huis. Vlug douchen en
weer richting Hasselt naar mijn mama.
Nog steeds hetzelfde.
Nog geen uitslag van de onderzoeken.
Nu hebben mijn
schoonzus en ik wel een afspraak gemaakt met de behandelende geneesheer,
dinsdag om 16.15u. Benieuwd hoe dit zal aflopen!
t Is triestig om te
zien. Ze plaatsen haar nu vanaf s morgens in de zetel met een tablet ervoor
zodat ze niet meer kan opstaan en dat blijft zo tot s avonds rond 10.00 u.
Ik zou het niet kunnen,
k zou de boel afbreken, maar als je geen kracht meer hebt???
Na 2 dagen nog altijd
geen uitslag van het hartonderzoek.
one2more
