Niet gemakkelijk.

Broer, schoonzus en ik hadden afgesproken dat we niet meer elke dag zouden langskomen.

Ik begrijp dit wel. Mijn schoonzus heeft ook nog haar moeder en vader die op de sukkel zijn.

Ondanks deze afspraak wou ik mijn moeder die eerste week in het revalidatiecentrum niet alleen laten. Spijtig hebben andere personen hierover een andere mening.

Deze middag, vlammende ruzie en met 2 auto’s vanuit Tongeren naar Hasselt gereden.

Dadelijk met de deur in huis gevallen. Niet te bevatten, maar ieder heeft zijn eigen mening, leven?

Eerste auto terug richting huiswaarts.

Daarna de klaagmuur. ’s Morgens alleen confituur. Oma je moet bellen als er iets niet in orde is. Moet ik dan bellen, dat kan ik niet , dat is te ver!!! Ik zei dan: “ik kan toch niet elke halve meter een belletje plaatsen!”

De dokter moet langskomen, want de wonde aan mijn been is niet goed.

Toen is alles losgebarsten.

Ik heb een hartig gesprek met mijn moeder gehad en heb mijn mening ronduit gezegd. Ik ben ondertussen ook 62 jaar en heb de laatste 12 jaar veel meegemaakt. Ze moet mij nu niet meer commanderen, geen tweedracht zaaien in mijn huwelijk of ik zou niet meer komen.

De verpleegsters op de gang hebben alles gehoord en mij gekalmeerd.

Tranen in de ogen. De verpleegster was zeer attent. Ik moest hier niet voor opdraaien en zeker mijn huwelijk niet in de weegschaal zetten. Er gebeuren hier wel andere zaken, zei de verpleegster.

Blijf gerust een paar dagen weg. En dat was ik ook van plan.

Ik ben nog tot na het avondeten gebleven.

Haar beenwindsels weer losgedaan en haar benen ingesmeerd (met liefde).

Nu is het de laatste keer, want 17.30u is te vroeg om dit te doen.

Spijtig Oma, je vergt teveel van ons. Je maakt ons leven kapot en ook de vriendschap met mijn broer en schoonzus.

Woensdag as. kom ik weer langs.

Ik zie dan wel hoe het gaat.