ROTDAG VANDAAG.

Ellendig, gefrustreerd, ontgoocheld, …

Sinds de dag dat mijn moeder, Oma, naar het rusthuis is gegaan, gaat er niets meer zoals het zou moeten. En als ik nadenk, dan is alles eigenlijk al begonnen sinds juli 2015 bij de eerste opname in het ziekenhuis van Oma.

Alles heb ik gedaan voor haar goed, veel heb ik gelaten om alles in de plooi te krijgen, haar te bezoeken, de onderzoeken met het gesukkel om haar ter plaatse te brengen.

Wat proces-verbalen betreft heb ik dan toch geluk gehad, ik heb er tot nu toe nog geen gekregen; oef!

Deze dag was mooi begonnen, op tijd opgestaan, samen met echtgenote ontbeten.

Hij naar de bijscholing vanaf 9.00 u en ik naar de wekelijkse hobby dag, de berenclub.

Om 9.00 u gebeld naar het OCMW Hasselt voor inlichtingen i.v.m. de verhuur van de serviceflat.

Ze zouden het subtiel regelen en mij terug contacteren via hun juridische dienst. NJET, NJET, dus.

Rond de middag belde de verantwoordelijke, Carine van Juniperus mij al. En alles wat vooraf besproken was sprak ze volledig tegen.

Ik ga hier nu de vuile was niet buitenhangen; maar één ding is zeker: ze spelen allemaal onder één hoedje.

Ben ik blij dat ik niet meer in Hasselt woon.

Vanaf nu neem ik geen gesprekken meer aan van de verantwoordelijke van Juniperus.

In de hobbyclub voelde ik mij ook niet meer goed.

Wat deed ik daar nog?

Vertrokken om 15.00 u en om 15.30 u bij Oma.

Stilte. Ik zei niet veel, zij ook niet. En plots een waterval die losbarstte.

Vanwaar kom je? Wat heb je gedaan? Is de beer nog niet klaar? Welke kleur heeft hij? Krijg je daar ook eten? Zie je Inge? Gaat het kind naar de crèche of gaat ze alleen naar school? Mag je zomaar vroeger weg in de les?...

De meest onnozele vragen, alles wat anders nooit ter sprake is gekomen.

Terug stilte.

Rond 16.30 u ben ik naar huis gegaan.

En weeral die vraag, wanneer zie ik je weer?

Ik begrijp dit niet meer. Vroeger zag ze me liever gaan dan komen.

Waarom komen de kleinkinderen nooit of zelden? Waarom ga ik niet graag op bezoek?

OMDAT WE VROEGER OOK NIET WELKOM WAREN.

Vandaag is de maat vol. Ik heb alles gedaan wat mogelijk was.

‘k Voel me door niemand (behalve mijn broer, schoonzus en vriendin) begrepen.

Ik ben echt ontgoocheld en nog meer ontgoocheld in mezelf. Ik voel me een LOOSER.

Ik wilde alles goed doen en misschien te goed.