Seffens vertrek richting Hasselt voor een bezoekje aan mijn moeder.
Ik hoop echt dat het
nog steeds goed meevalt en ook dat de kapster is langs geweest. Al een paar
dagen proberen een afspraak te maken, maar steeds voicemail. Een berichtje
ingesproken voor vandaag. We zullen wel zien.
Vorige nacht heeft Oma
niet geslapen. Haar slaappilletje was nog niet voorhandig ????
Toch heeft ze de eerste
dag goed doorgekomen. Hopelijk toch, want ik kom niet altijd alles te weten van
haar, tenzij met enige vertraging van een paar weken.
Toen mijn schoonzus
haar ging bezoeken was ze zelfs mee aan het turnen, afsluitend liedjes zingen.
Namiddag ben ik haar
gaan bezoeken en we hadden sinds lang een goed gesprek, weliswaar met de nodige
.
Je weet wel, ik moet
mij aanpassen en veel op mijn tong bijten en tegelijkertijd haar aanmoedigen en
ophemelen. Maar dat heb neem ik er graag bij.
Rond 17.00u tijd voor
het avondeten. Waar blijven ze? Rustig Oma, ik ga wel met je mee. De hele bende
zat reeds aan tafel en zij ging erbij zitten alsof het nooit anders was geweest.
2 boterhammen maar (het
normale)? Gene paniek, je krijgt er nog enkele bij.
Wat was ik blij. Als ze
zo verder doet dan kom de kracht weer terug en kan ze misschien toch nog
terugkeren naar haar serviceflat en samen met haar 5jaar oudere zus nog wat
genieten van de dagelijkse dingen.
Om 9.30u in het
ziekenhuis om Oma op te halen en de nodige papieren in orde te brengen.
Tussen 10.00u en 10.30u
werd Oma verwacht in het bejaardentehuis Zonnestraal.
Met de nodige hulp van
echtgenoot en van rolstoelen in het ziekenhuis en daarna in het bejaardentehuis
is het gelukt.
Een hele klus, maar dat
heb ik er voor over.
We werden zeer goed
ontvangen met koffie en wafeltjes.
De verpleegster kwam
nog langs voor een laatste check-up en info over Oma. Zo werd ook haar gewicht
gecontroleerd, 44 kg, te weinig. Maar ze gaan dit in het oog houden. Als Oma
niet meer kan of WIL eten, dan krijgt ze er speciale voeding bij.
Normaal word het
middagmaal genuttigd in de gemeenschappelijke zaal maar dat wilde ze liever
niet de eerste dag. Verpleegster Ingrid heeft dit heel subtiel opgelost. Ze zei;
kom we gaan eens kijken i n de zaal bij de andere bewoners en na een paar keer
aandringen wou ze toch blijven. OEF, weer een pak van mijn hart.
Ik bleef op de kamer en
ben daarna nog stiekem eventjes gaan kijken hoe het ging.
Goed, ze had al een
beetje praat met haar tafelgenoten.
Rond 12.30u kwam ze
alleen terug haar kamer. Het was meegevallen en het eten had gesmaakt.
Nu wilde ze even rusten
op bed, wat ik ook kan begrijpen, het was een lange ½ dag voor haar.
Vorige nacht rond 01.00
u zat de taak voor Hilaire erop en natuurlijk ook de mijne (hulp in nood).
Terug naar ons
appartement in Middelkerke en slapen. Dat had ik nu echt wel nodig.
Niet te lang. Opstaan
om 8.00u om op te ruimen, in te pakken, te kuisen, want dochter, schoonzoon en
kleinkind kwamen naar zee voor een weekje vakantie. De weersvoorspellingen zijn
niet al te best, maar ik hoop toch dat ze kunnen genieten van dit weekje aan
zee.
Om 13.00u afgesproken
om samen iets te gaan eten en natuurlijk bij te babbelen.
Nadien vertrek naar de feestlocatie
(door het slechte weer geen fotos in het Provinciale park van Wetteren) in
Wichelen.
Doordat Hilaire met de
ceremoniebus meeging, moest ik met de auto alleen er alleen naar toe gaan.
Een beetje een
nachtmerrie!!! Ook al omdat ik nog maar één keer met Hilaires auto heb gereden.
GPS volgen is allemaal goed
en wel, maar door werken in Gent moest is steeds de omleiding volgen met als
gevolg dat de GPS mij dan ook weer terug stuurde.
PANIEK!!! Ik had
besloten om mij ergens aan de kant te zetten en dan het thuisadres van de bruid
in te geven, zo zou ik er dan wel komen. Maar het lot besliste anders. Plots kwam
er een tram achter mij en toen heb ik maar op goed geluk de eerste afslag links
genomen. De weg een beetje gevolgd en eindelijk, ik was op het vertrekpunt.
Nu zou het wel goed
komen, dacht ik. Helaas stuurde de GPS mij langs de E40 tot Wetteren i.p.v.
via de R4 van Gent.
Weer paniek, richting Brussel
volgen, maar de afrit Wetteren bleek maar niet te komen of zou het toch een
beetje paniek zijn.
EINDELIJK, afrit
WETTEREN, nu zou ik de locatie wel snel bereiken. Tarara, nog 12 km, en via de
kleinste dorpjes waarvan ik nog nooit gehoord had.
Rond 13.00u de locatie
in Wichelen bereikt. Een pak van mijn hart en ik was er nog vóór de bus gearriveerd
was.
s Morgens nog altijd
regen en een grijze lucht, veel wolken, veel wind.
Om 6.00u opgestaan om
zeker op tijd rond 7.30u te kunnen vertrekken richting Gent.
Een half uurtje te
vroeg, maar beter zo.
Nog altijd regen.
Spijtig, het zou een
mooie dag moeten zijn.
Schoonmoeder van de
bruid had een goede uitleg van de Islam: elke regendruppel die er valt op je
huwelijksdag is een DRUPPEL GELUK. Tinne en Ward zullen dus veel geluk hebben
en ik wens het hun van harte toe.
15.00u: afspraak OCMW
Hasselt. Fingers crossed, hopelijk komt het in orde dat Oma kan revalideren in
het rusthuis. Ik zie geen namelijk geen andere oplossing.
Ik was het bijna
vergeten, 21 juli nationale feestdag en dus geen werkdag.
Als je gepensioneerd
bent vergeet je soms welke dag het is. Bijna elke dag word ik wakker met in
gedachte: welke dag is het vandaag, zaterdag, zondag, weekdag
De laatste dagen, weken
waren wel hectisch, dus besloten mijn echtgenote en ik om nog eens te
profiteren, een uitstap naar Maasmechelen Village op solden jacht. Nog enkele
koopjes kunnen doen en s middags heerlijk genoten van de Italiaanse keuken. Tot
grote spijt rond 15.00 u richting Hasselt ziekenhuis vor mijn moeder. Maar ondanks
alles ligt ze me toch aan het hart en wil ik het dagelijks bezoek niet missen.
Om 15.50u worden we
verwacht in het Jessa ziekenhuis voor de laatste inentingen, o.a. gele koorts,
buiktyfus en rabiës, voor onze
familiereis naar Ethiopië in november.
Hopelijk ondervinden we
geen bijwerkingen hiervan, want donderdagavond vertrekken we richting kust voor
een trouwreportage op zaterdag 25/07/2015.
En voor mij is het
belangrijk dat Oma haar toestand stabiel blijft, anders zal ik zeker niet
meegaan.
Ook al is de relatie
met mijn moeder niet altijd optimaal, ze is en blijft toch mijn moeder.
Bij aankomst wist ze
dadelijk te vertellen dat ze ALLEEN naar de badkamer kon stappen.
Een hele vooruitgang
uiteraard.
Maar als je mij kent,
ik zag alweer een addertje in het gras.
En inderdaad, ze vroeg
wanneer ze naar huis mocht.
Ik zei dat ze normaal
gezien binnen een paar weken voor een proefperiode van 2 maanden naar het
rusthuis mocht gaan om te revalideren. Daar heeft ze haar akkoord ook voor
gegeven.
Haar probleem is: haar
zus is terug thuis. Oma vroeg: kan tante Alice ook niet naar het rusthuis
komen?.
Maar zo werkt het wel
niet. Ik denk niet dat ze dit doorheeft.
Voor het bezoek aan Oma
nog eventjes langs geweest bij haar zus, mijn tante Alice.
Ze zag er goed uit,
maar nog een beetje slapjes.
Volgende week ga ik
zeker nog eens langs bij haar. Ze mist haar zus wel, maar ik heb al eerder
ontdekt dat ze soms liever alleen is, zonder het dominante van Oma en dat
begrijp ik volkomen.
Tante Alice; bedankt om
die dominantie al die jaren verdragen te hebben. Het is pas mij nu pas
doorgedrongen.
Jij bent een supertante
voor mij en ik hoop van ganser harte dat het nog jaren goed gaat met jou.
In het mate van het
mogelijke zal ik je regelmatig komen bezoeken en ik nee je alvast mee voor een
gezellig kopje koffie in je vroegere brasserie het Borrelhuis. Dat ben ik je
verplicht, nadat je alles voor mijn moeder hebt gedaan en ook moeten aanvaarden.
De laatste tijd was
mijn zicht niet meer zo goed. Bij controle in juni ll. werd er dan ook cataract
vastgesteld. In die mate zelfs dat de dokter voorstelde om er dringend iets aan
te laten doen.
De operatiedatum werd
toen vastgelegd voor vandaag.
Om 07.15 u afspraak op
de dag hospitalisatie van AZ Vesalius.in Bilzen.
De operatie heeft
maximum 15 minuten geduurd en ik heb er niets van gevoeld.
Twee uurtjes later was
ik alweer thuis.
Tot nu toe voel ik nog
geen pijn, alleen zie ik nog niet zo goed, maar dat komt door de zalf en de
schelp die erop zit ter bescherming.
one2more
